Een duidelijke uiteenzetting van Ds. Ralph Erskine over het aanbod van genade:
In zijn preek over Kol 2v6 (“Gelijk gij dan Christus Jezus den Heere hebt aangenomen, wandelt alzo in Hem” )
Om meer nauwkeurig na te gaan waarin het aannemen van Christus Jezus de Heere eigenlijk bestaat, zo zullen wij naar de aanleiding van de tekstwoorden deze drie dingen wat nader onderzoeken:
1. De daad des geloofs, zoals die een aannemen is;
2. Het voorwerp daarvan, namelijk Christus;
3. De hoedanigheid of betrekking, onder welke dit voorwerp aangenomen wordt, namelijk zoals Hij Christus Jezus de Heere is.
Want omdat dit stukken van een zeer groot en alleruiterst gewicht zijn, zullen wij die onderscheiden proberen te verhandelen.
Vooreerst: de daad des geloofs wordt hier een aannemen van Christus genoemd. Nu, om deze daad, namelijk het aannemen van Christus, zo klaar en duidelijk als het mij mogelijk te verklaren, zal ik twee zaken doen: A) opmerken dat er iets wordt verondersteld waarop deze daad betrekking heeft, en B) opmerken dat deze daad iets uitdrukt waarin zij in wezen bestaat.
A) Ik zeg dat er iets in deze daad wordt verondersteld waarop zij betrekking heeft. Dat aannemen heeft betrekking op iets dat door Christus wordt voorgesteld of aangeboden. Christus is de zondaar van nature onbekend: hij kan Hem niet leren kennen door de rede, ja Hij is geheel bedekt en onbekend voor het verstand, zelfs van de meest wijze sterveling op aarde, zolang Hij niet aan hem geopenbaard en aangeboden wordt, omdat er niet de minste voetstap van het evangelie in het hart van enig mens van nature wordt gevonden. Want hoeveel kennis zij ook hebben mogen van de wet, zij hebben echter niet de minste kennis van het Evangelie.
Iets aan te nemen heeft betrekking op iets dat wordt aangeboden. Een aannemende hand heeft betrekking op een gevende hand: Christus wordt aangeboden om aangenomen te worden, en dit is alleen de hand van Gods vrije genade in de bediening van het Evangelie. Deze aanbieding nu van Christus aan zondaren in het Evangelie, teneinde hen gelovigen te maken, wordt soms in de heilige Schrift een geven van Christus genoemd. Johannes 3,27: “Een mens kan geen ding aannemen, zo het hem ut de hemel niet gegeven zij”. En hierom zeggen wij dat ~zoals het de plicht is van allen die het Evangelie horen om Christus aan te nemen en in Hem te geloven~ het ook het voorrecht is van allen die het Evangelie horen, dat Christus in de aanbieding daarvan aan hen word geschonken.
Het is waar dat de schenkdaad van bezitting volgt op het geloof. “Mijn Vader geeft u dat ware brood”. De aannemende hand des geloofs veronderstelt de gevende hand Gods. Gods belofte in het Evangelie is de gevende hand welke Christus aanbiedt; het zaligmakende geloof der werking Gods, is de aannemende hand die zich uitstrekt naar de hand die aanbiedt; wanneer deze twee handen tesamen komen, dan is het werk voltooid door de aannemende daad.
Maar opdat wij te beter dit stuk van Christus aan te nemen mogen verstaan, zo zullen wij de aanbieding, waarop deze aanneming betrekking heeft, nog wat nader overwegen, en daarin drie stukken naspeuren, namelijk:
A. Aan wat slag of soort mensen deze aanbieding van Christus in het Evangelie geschiedt;
B. Op welke gronden dit gebeurt;
C. Met welke doelen het gebeurt.
A. Aan wat soort van mensen deze aanbieding geschiedt.
Aan wie wordt die door de hand der belofte voorgedragen? De personen aan welke die voorgedragen wordt, zijn verloren zondaren, verloren zielen; Christus is gekomen om te zoeken en zalig te maken wat verloren was, Lukas 9,10. Ik meen niet alleen zulken die gevoelig overtuigd zijn van hun verloren staat, maar allen die in een verloren staat zijn, of zij die gevoelen of niet. Indien het Evangelie tot hen komt, dan komt ook de aanbieding van Christus in het Evangelie: “Tot u o mannen! roep ik; en mijn stem is tot der mensenkinderen”, Spr. 8, 4. Ons wordt bevolen: “Gaat heen in de wereld, predik het Evangelie aan alle creaturen”, Mrk 16,15. En daarom geschiedt de aanbieding van Christus bepaald aan u.
Maar, zult gij mogelijk vragen, sluit de zonde ons van deze aanbieding niet uit? Geenszins, “Christus is gekomen om zondaren zalig te maken”, 1 Tim. 1,15. Indien zondaren worden uitgesloten, dan zouden alle mensen uitgesloten worden, “want zij hebben allen gezondigd, en derven de heerlijkheid Gods”, Rom. 2, 23. Maar is de aanbieding ook aan grove zondaren? O ja! Jes. 1,18: “Komt dan en laat ons tesamen richten; al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw; al waren zij rood als karmozijn, zij zullen worden als witte wol.”
Zulken zelfs, die de Heere der heerlijkheid gekruisigd hadden, zijn van deze aanbieding niet uitgesloten geweest, Hand. 2,4. Maar zijn slechten en spotters ook onder deze aanbieding? Gewis, ja, zoals te zien is in Spr. 1,22,23. Maar als iemand geen belang stelt in de aanbieding, en zichzelf gelukkig genoeg schat buiten Christus, en meent dat hij het zonder Hem zeer wel stellen kan, zou de aanbieding van Christus ook aan zulk een zijn? Voorzeker ja, “waarom weegt gijlieden geld uit voor hetgeen dat geen brood is, en uw arbeid voor hetgeen dat niet verzadigen kan? Hoort aandachtiglijk naar Mij, en eet het goede, en laat uw ziel in vettigheid zich verlustigen”, Jes. 55, 2.
Maar als iemand van geen zonde of ellende overtuigd is, noch enige noodzakelijkheid in Christus ziet, zou Christus echter aan zulk een aangeboden worden? Ja, toch, buiten alle twijfel. Openb. 3,18: “Ik raad u dat gij van Mij koopt goud, beproefd komende uit het vuur, opdat gij rijk moogt worden, en witte klederen, opdat gij moogt bekleed worden.”
Laat anderen het wagen, indien zij willen, om de deur van de aanbieding van het Evangelie toe te sluiten, wij moeten integendeel in Gods naam die openzetten voor allen die dit Evangelie horen, en hun aankondigen dat Christus aan hen aangeboden wordt, opdat zij Hem dadelijk mogen aannemen. En indien er geen aanbieding was, zouden zij ook onder geen verplichting wezen om Hem aan te nemen, en daarom zou hun ongeloof ook geen zonde zijn.
Laat allen wie het behaagt de aanbieding van het Evangelie te ontwijken en terzijde te stellen en wanendat Christus hun niet aangeboden wordt: deze aanbieding zal nochtans in de dag des oordeels tegen hen getuigen indien zij dezelve niet aannemen; want die niet geloofd zal hebben, zal verdoemd worden. En een van beide zal zekerlijk omtrent deze algemene aanbieding plaatshebben: of dat zij Christus zoals Hij in het Evangelie wordt aangeboden, zullen aannemen, of dat het, wanneer zij zulks niet doen, voor hen onverantwoordelijk zal zijn. En ik ben wel verzekerd dat als wij het eerste einde niet kunnen bereiken, het tweede echter zeker zal stand grijpen, al spraken wij buiten wat gezegd is, geen enkel woord meer.
De Evangelieaanbieding bepaalt niet wie zij zijn die zullen komen, want tot velen komt de aanbieding welke nooit de gift aannemen die daarin wordt voorgedragen, maar zij bepaalt alleen wie komen moeten, en dat zijn alle mensen. Maar ofschoon zij allen moeten komen, hetzij zij gevoel van hun verloren toestand dragen of niet, zo zijn echter degenen die zichzelf verloren zien, in de beste weg om de aanbieding van een Zaligmaker aan te nemen, omdat zij nooit in waarheid tot Christus komen zullen, zolang God henzelf niet doen zien dat zij buiten Hem geheel verloren en rampzalig zijn.
Zoals u allen, niemand uitgezonderd, wel waarlijk in uzelf verloren bent, maar weinigen onder u er rechte indrukken van dragen, toch zeg ik tot u allen, die verloren zondaars bent, dat Christus aan dezulken wordt aangeboden, die door het vonnis van de wet beschuldigd, overtuigd, veroordeeld en gedoemd zijn geworden. De hand der evangeliebeloften biedt u een volle Christus als Zaligmaker aan. Want waar Mozes u gelaten heeft, daar vindt u Jozua weder. En waar de wet een einde neemt, daar begint juist het Evangelie.
De wet eindigt met de zondaar schipbreuk te doen lijden, door hem te doen splijten op de rotsen van haar vloeken en verschrikkingen, de wet doet hem verzinken in de oceaan van goddelijke toorn, en in de afgrond van wanhoop en verderf. En alleen hier vervangt juist het Evangelie de wet: die daalt tot op de bodem van zonde en ellende in de ziel en biedt haar een Christus als Zaligmaker aan. Dus waar Mozes haar verlaten heeft, daar vindt deze geestelijke Jozua haar weder.
Waar de wet eindigt, daar begint Christus; en wanneer de ziel dermate heeft schipbreuk geleden door de wet, dat zij als het ware geheel in stukken is geslagen, dan is zodanig iemand de aanbieding van het Evangelie alleszins welkom en alleraangenaamst, want na de schipbreuk steekt dan Christus de hand der genade toe, als een plank om ermee aan land te komen. Zo’n ziel wordt dan ter bemoediging te zien gegeven, dat er geen ander vereiste van haar wordt gevorderd om tot Christus te komen en Hem aan te nemen, dan alleen die vereiste, namelijk dat zij verloren is gelijk zij zichzelf nu ook bevindt. Er wordt ook geen andere voorwaarde of hoedanigheid vereist, dan dat iemand een verloren mens, een verdoemelijk en strafschuldig zondaar is.
Sommigen bieden Christus aan op zulke en zulke voorwaarden; zij zeggen: Gij moet zo en zo diep vernederd, zo en zo boetvaardig zijn, voordat wij u Christus kunnen aanbieden. Het gevolg is dat iemand die zichzelf een verloren, zondig, verhard, onboetvaardig en ellendig schepsel bevindt, nooit binnen hun bereik kan komen of iets met hun aanbieding kan te doen hebben. Het is als iemand die wel aan zijn vriend een beker uitnemende wijn aanbiedt, maar die beker zo heet gemaakt heeft, dat degene die die beker aangeboden krijgt, hem met zijn lippen niet durft aan te raken.
Zo is het ook hier gelegen: velen bieden Christus wel aan, en reiken de beker der zaligheid aan het volk wel toe, maar zij hebben deze hun evangeliedrank als het ware zo gloeiend heet gemaakt op het vuur der wet (met zovele wettische condities, voorwaarden en vereisten voorgedragen), dat de arme ziel ~die zichzelf als een verloren zondaar, als enkel zonde en geheel ontbloot van alle goede gesteldheden en hoedanigheden beschouwt~ niet durft naderen, omdat zij zich verbeeldt dat zij er met zijn lippen niet bij mag komen of moet, om die te mogen smaken.
Wij behoeven geen moeite te doen om zondaren te verhinderen dat zij tot Christus komen en zijn aanbieding aannemen, omdat zij onwillig genoeg in zichzelf daartoe zijn. En zij zullen ook nooit enige goede hoedanigheid hebben zolang zij niet tot Hem gekomen zijn en Hem en al Zijn heilgoederen (namelijk alle genade, heerlijkheid en gelukzaligheid die in Hem is) aangenomen hebben.
Zo ziet gij aan wat soort van mensen deze aanbieding wordt gedaan, op wie de dadelijke aanneming van Christus betrekking heeft en rust.
B. Op welke gronden vindt deze aanbieding plaats?
Wij gaan nu over te onderzoeken op welke grond deze aanbieding plaatsheeft, of, op welke grond Christus wordt aangeboden. Hierop antwoord ik in het algemeen, dat de grond alleen soevereine en vrijmachtige genade Gods is in een gekruiste Christus. Hierom draagt het Evangelie de naam van genade, Tit. 2,11: “De zaligmakende genade Gods is verschenen aan alle mensen”. Of, zoals onze kanttekening geeft: “De genade Gods, die de zaligheid tot alle mensen brengt, is verschenen.” Zij brengt de aanbieding van Christus en van alle heil en zaligheid in Hem, tot alle mensen aan wie het Evangelie verkondigd wordt. En het is de goddelijke genade die dit doet, zonder het minste opzicht op enige voorwaarden of vereisten aan onze zijde.
Vrijmachtige genade is iets wat noch door onze goedheid kan worden bevorderd, noch door onze slechtheid kan worden verhinderd. De vrije genade maakt dat de aanbieding Gods het oog niet vestigt op enige vaardigheid of onwaardigheid van de aannemer, noch op zijn verdienste of onwaardigheid in een weg van zonde of deugd. Het is de hand der belofte, die Christus aan de verloren zondaar aanbiedt, alleen op grond van Gods eeuwige en vrijmachtige genade.
Dit is de alleruitlokkendste bemoediging die er voor een arme en in zichzelf verloren gaande zondaar ooit kan zijn, dat ~ofschoon hij de minste waardigheid in zichzelf niet heeft om erop te kunnen pleiten~ zijn on waardigheid echter het niet buitensluit, want wanneer dit zo was, zo zou de genade ook in dit opzicht geen genade zijn, omdat, indien zijn waardigheid het kon teweegbrengen, het dan geen werk van barmhartigheid kon zijn. Of, indien zijn onwaardigheid het kon verhinderen, het dan ook geen daad van de goddelijke genade kon zijn, ja, de genade nooit iets zou kunnendoen, omdat wij allen diep onwaardig zijn. En daarom is hier een grote bemoediging voor alle zondaren om een aangeboden Christus aan te nemen.
Maar wat is toch het beletsel dat de ziel in dezen wordt verhinderd? Dit, dat wanneer zij wordt geroepen om Christus aan te nemen, het hart de vrijmacht der genade in twijfel trekt, voor en voordat het de ziel daarop durft wagen. Hoe komt dit toch? Door deze en gene hoedanigheden in zichzelf te zoeken als gronden waarop Christus haar aangeboden wordt. O zij moet eerst zo en zo gesteld zijn, voordat zij tot Christus mag komen, zo en zo diep vernederd en boetvaardig, voordat zij zou durven denken dat de Evangelieroeping tot haar geschiedt.
Zo zoekt de arme mens van nature naar iets dat hij in zichzelf heeft, en hij zou blij zijn indien hij het maar kon vinden, opdat hij aldus het Evangelie op de wet, God op de mens, Christus op het verdoemelijke eigen ik en de vrije genade op de werken zou kunnen bouwen.Want beter is het in deze zaak met hem niet gelegen. En zo wil de zondaar niet komen tot vrije genade, maar integendeel de weg versperren en zo blijft hij in dit modderige slijk zolang liggen, totdat God hem zelf leert hoe hij tot de markt van vrije genade moet komen, namelijk zonder geld en zonder prijs, om alles om niet te ontvangen, omdat de grond van de aanbieding alleen soevereine en vrije genade is.
En o, welk een grote menigte van verborgen beletselen zijn er niet in de ziel die haar verhinderen om van dit aanbod van Christus, door vrije genade, een recht gebruik te maken! Want als de arme mens zichzelf als een verloren zondaar beschouwt, zo wijkt hij aanstonds terug, omdat hij meent dat hij te veel of te weinig verloren is. Hij denkt
a. dat hij te veel verloren is, omdat zijn zonden zo groot zijn. En hij zegt dus in zijn eigen hart dat hij graag zijn pardon door zijn eigen deugd, als hij die maar had, wilde kopen, opdat hij aan Gods vrije genade voor hetzelve niet behoefde verplicht te zijn. Hierdoor verheft hij de verdienste van zijn zonden boven de verdienste van Jezus’ bloed en offerande. Dat is zeker hetzelfde als het leggen van de grootste verontwaardiging en oneer op het oneindig heerlijk genadeverdrag dat hem wordt aangeboden.
b. dat hij te weinig verloren is. Zijn gevoel van zonde en vernedering is zo weinig en dit is een ander beletsel. Hij wil eerst meer verbroken en verootmoedigd zijn, voordat hij durft denken dat de aanbieding aan hem zou behoren. En dit toont duidelijk aan waar zijn hart vol van is, namelijk dat ~ofschoon hij al overreed mocht zijn dat hij Christus op de markt des Evangelies met zijn goede werken niet kan kopen~ hij toch Christus wil verdienen met zijn tranen, verootmoedigingen en soortgelijke dingen meer.
Nu, dit kan in eeuwigheid niet zijn. Het is maar een verrot voorwendsel. Want wat zou het toch kunnen baten dat de ziel zover inzonk in de diepte van een wettische overtuiging, dat zij geheel wanhopend werd? Zou die wanhoop iets bij God kunnen verdienen, of maken dat de Heere nu meer vergenoegd en tevreden was? Nee, geenszins, te wanhopen is, net als vermetel te zijn, de Heere te mishagen. En zoals gij niet vermetel zult zijn, indien gij Hem zo wilt aannemen, zoals Hij in onze tekstwoorden wordt voorgesteld, namelijk als Christus Jezus, de Heere (waarover wij in het vervolg breedvoeriger zullen handelen) zo zult gij ook niet kunnen wanhopen, indien gij maar eenmaal recht overtuigd zijt dat de grond van deze aanbieding is: de vrije en soevereine genade Gods.
Wenst gij zo diep vernederd te worden, dat gij geheel mocht wanhopen aan alles in en bij uzelf en aan al uw pogingen om u zelf door iets wat gij verrichten kunt, bij God aangenaam te maken, dit zou zeker een goede wanhoop zijn. Maar indien gij verootmoedigd over uw zonde zoekt te worden, teneinde daardoor de gunst van God te verwerven en vergeving van deze zonden te mogen verkrijgen, zo is dit volstrekt onmogelijk.
Maar hier zou men mij een vraag kunnen doen, namelijk: Wat trap en maat van vernedering moet de ziel hebben? Ik antwoord: Juist zoveel vernedering als de ziel doet zien dat zij vernedering mist, en van alle deugden, genaden, vereisten en hoedanigheden in haarzelf volstrekt ontbloot is. Zoveel vernedering als haar noodzaakt om haar eigen ingebeelde goedheid te verzaken, tot Christus om alles te komen, en Hem aan ten nemen op de voorwaarde des Evangelies, welke alleen is vrije en eeuwige genade.
Laat mij, door een gelijkenis, u eens voorstellen wat voor vernedering hier wordt vereist. Wanneer is het goudof andere metalen genoegzaam gesmolten in de smeltkroes op het vuur? Het kan in het vuur gebrand worden, en echter te weinig gesmolten zijn. Maar wanneer is het genoeg gesmolten? Ik antwoord: Het blijkt genoegzaam gesmolten te zijn, wanneer het gemakkelijk in de vorm kan lopen. Maar het is de smelting niet die het zijn fatsoen of gedaante geeft, maar de vorm.
Zo is het ook hier gelegen: Dàn is de ziel genoegzaam vernederd en gesmolten, wanneer zij als het ware in de vorm van het Evangelie loopt. Daar zijn sommigen, die , om zo te spreken, teveel van het vuur hebben: zodanigen die zichzelf beoordelen als te grote zondaars om tot Christus te mogen komen. Daar zijn anderen wederom die te weinig van het vuur hebben: degenen die denken dat zij nog zo goed niet zijn als zij behoorden te wezen en daarom niet durven komen. Er zijn anderen die niets van het vuur hebben: zij wanen dat zij goed en deugdzaam zijn, en daarom geen Christus nodig hebben.
Maar dan alleen is de ziel door vernedering genoeg gesmolten, als zij in de vorm van het Evangelie loopt. En wat is de vorm van het Evangelie toch? Het is niets noch iemand anders dan Christus. En wanneer de ziel, zoals gesmolten lood of andere metalen, in deze vorm loopt, dan en niet eerder verkrijgt zij een rechte of goede gedaante. Maar het is de smelting niet die haar de rechte vorm of gedaante geeft, maar alleen de vorm, de mal.
En daarom moet de zondaar nooit verwachten dat hij ooit een vorm, gedaante of hoedanigheid verkrijgen zal, zolang zijn ziel niet in deze vorm van het Evangelie gekomen is, door Christus Jezus den Heere aan te nemen, zoals die alleen op grond van Gods vrij en eeuwige genade aan hem wordt aangeboden.
Dus hebben wij nu de grond van de aanbieding behandeld.
C. Wat is het doel van deze aanbieding?
Wij antwoorden: Christus wordt aan de verloren zondaar aangeboden, op grond van Gods vrije en eeuwige genade, opdat Hij beide een Heere en Zaligmaker van hem zij. Zoals Hij in die betrekking door hem moet worden aangenomen (zoals wij in het vervolg nog nader zullen betogen), zo wordt Hij ook als zodanig aangeboden. En hierdoor worden zowel de zaligheid als de heerschappij van Christus onafscheidelijk bij elkaar gevoegd om aan te tonen dat Hij allen die Hij zaligt, ook wil heiligen. En ook dat Hij allen die Hij door de prijs van Zijn dierbaar bloed heeft vrijgekocht, ook door de kracht van Zijn Geest zal overwinnen en beheersen, omdat Hij de Christus is Die van God gezonden, gezalfd en verzegeld is om een Vorst en Zaligmaker te zijn, en daarom tot dat einde als zodanig ook de zondaar wordt aangeboden.
Dit toont ons duidelijk aan welk een gepaste aanbieding dit voor de arme zondaar is, die zowel onder de toorn God als door de vloek der Wet veroordeeld is om naar het verderf te gaan en die daarom een Christus als Zaligmaker nodig heeft. Deze aanbieding is ook gepast omdat hij onder de macht der zonde en onder de slavernij van de Satan en van zijn eigen lusten enbegeerlijkheden is, en daarom een Christus ook nodig heeft als Heere.
En zo is dit een allersterkste bemoediging voor de arme ziel die zo graag zowel geheiligd als gerechtvaardigd wil zijn, namelijk dat Christus haar aangeboden wordt tot wijsheid, rechtvaardigheid, heiligmaking en verlossing. Niet alleen als zaligmaker om haar van het verderf te behouden, maar ook als Heere om haar van de zonde te verlossen.
Nu, wat is het grote beletsel toch wat de ziel verhindert deze aanbieding aan te nemen? O, het is haar vals en verdeeld hart, wat door Christus zich te laten zaligen en door Christus zich te laten beheersen vaneen wil scheiden. Dat wel behouden wil worden, maar de zonde niet ten onder wil brengen. Dat Christus wel als Middelaar, maar niet als Heere begeert. En dus wel onder Zijn bedekking en bescherming, maar niet onder Zijn bestuur en regering wil zijn.
In zo’n geval haat de ziel zozeer de zonde niet, alswel de straf. En in zo’n geval heeft hij Christus zelf niet, maar wel Zijn weldaden lief, omdat hij, om van zijn schuld ontheven te worden, wel zaligheid van Christus begeert, maar door zijn lusten en begeerlijkheden Hem tegenstaat en zich aan zijn heerschappij niet wil onderwerpen.
Indien Christus alleen aangeboden werd als een mantel om de zonde te bedekken, dan zou de goddeloze en valse beschuldiging van hen die ons lasteren, waarachtig zijn, namelijk dat wij d emensen maar zoeken te bewegen tot het geloof, opdat zij zo losbandig zouden kunnen leven als zij wilden. En gewis, als Christus alleen als Jezus, dat is als Zaligmaker, en ook niet als Heere werd aangeboden, dan zou men dit kunnen veronderstellen.
Maar nu moet de mond van alle smaders en lasteraars voor eeuwig toegesloten zijn, omdat wij de zondaar Christus aanbieden, op grond van Gods vrije een eeuwige genade, zoals Hij beide een Zaligmaker en Heere is. En ik daag de gehele wereld uit om mij aan te tonen dat iemand deze aanbieding in waarheid kan aannemen en toch kan wensen om te blijven leven in de zonde. Het is uit de aard der zaak volstrekt onmogelijk.
Want indien de taal des harten is: “Heere, laat mijn ziel behouden worden ,maar mijn lusten blijven heersen”, dan wordt in dit geval de aanbieding van God niet aangenomen, maar dan zegt zoiemand: “Geef mij Christus als Zaligmaker, maar niet als Heere”. En terwijl zo de aanbieding niet wordt aangenomen, is het ook geen geloof, maar alleen bedrog en louter inbeelding, omdat hij op het zelfde moment dat hij zulk een heil begeert, de aanbieding van Christus tot zijn Heere weigert aan te nemen. Ja, hierdoor bewijst hij de onwaarachtigheid van zijn geloof in Hem als Zaligmaker duidelijk, omdat hij zaligheid van heerschappij, Christus’ priesterambt van Zijn koninklijk ambt wil scheiden.
Als God de zondaar bewerkt om Zijn aanbieding in het Evangelie aan te nemen, dan brengt Hij hem onder overtuiging van drie voorname stukken, die alle bij elkaar worden gevonden in Joh. 16,8: “Als de Geest zal gekomen zijn, die zal de wereld overtuigen van zonde en van gerechtigheid en van oordeel.”
Hij overtuigt de ziel van zonde, zowel van haar zonde in het algemeen, bestaande in wederspannigheid tegen de Heere, verachting van een gebiedend God in Zijn wet, als van de zonde van haar verdoemelijk ongeloof in het bijzonder, als waardoor zij de genade van een belovend God in het Evangelie veracht en verworpen heeft.
Hij overtuigt haar van gerechtigheid, dat is: dat zij de gerechtigheid van Christus als Zaligmaker, Priester, zoenoffer en als de Heere onze gerechtigheid ter rechtvaardiging volstrekt van node heeft. En dat zij zonder aandeel aan die gerechtigheid voor eeuwig moet verloren gaan.
Hij overtuigt haar van oordeel. Dat is: van de heerschappij van Christus. Hij maakt de ziel, zowel gewillig om aan Hem onderworpen te zijn, als om door Hem gerechtvaardigd te worden, zowel om onder de regering van zijn gendae als om onder de bedekking van zijn dierbaar bloed te zijn.
Nu, zolang de zondaar van deze drie stukken niet is overtuigd geworden, ligt hij nog opgesloten en gekluisterd in het ongeloof.
Er zijn twee voorname zaken, die wanner zij dadelijk plaats hebben, het hart zonderling doen uitgaan om de aanbieding van het Evangelie aan te nemen. De ene is in ons, de andere is in Christus. De eerste is de nood van de zondaar, de andere is de uitnemende heerlijkheid van de Zaligmaker, ofte wel: de noodzakelijkheid om Christus omwille van leven en zaligheid te moeten hebben, en de uitnemendheid der kennis van Jezus Christus.
De ene maakt de zondaar gewillig om door Hem gezaligd te worden, de tweede maakt de zondaar gewillig om aan Hem onderworpen te zijn. Zodanig, zegt de ziel, is mijn nood, en daarom ~ o, ik moet Hem hebben tot mijn Jezus en volkomen Zaligmaker! Zodanig, zegt gij, is Zijn uitmuntendheid, en daarom, ik moet Hem hebben tot mijn Heere! En zo wordt zij overgebracht om met het ware doel van de Evangelieaanbieding in te stemmen, namelijk om de zalige Verbondsmiddelaar, Christus Jezus, als de Heere aan te nemen.
Zo heb ik u nu iets vertoond over de aanbieding van het Evangelie, waarop deze aanneming van Christus betrekking heeft. En uit deze wijze van Christus aan te bieden, blijkt zelfs duidelijk dat ~ofschoon de aanbieding aan zondaren geschiedt en alleen gegrond is op vrije genade~ het echter een zeer moeilijk, ja een onmogelijke zaak is om zonder de bewerking van Gods alvermogende kracht, de aanbieding aan te kunnen nemen of in de Heere Jezus Christus te geloven.
Wat een allermoeilijkst en zwaar werk moet het zijn, waar zich zoveel hinderpalen en beletselen in de weg opdoen en worden gevonden! Velen menen dat het voor iemand een lichte zaak is om te geloven, en dit kan men ook in waarheid zeggen van een grote menigte belijders, die alleen een algemeen, oppervlakkig, letterkundig waangeloof hebben. Maar het zaligmakende geloof, ofschoon het onder de leiding en bewerking van des Heeren genade en de trekking des Heiligen Geestes het allergemakkelijkste en liefelijkste werk is, is echter zonder dat, de allerzwaarste en onmogelijkste zaak.
Vraagt gij waarom? Ik antwoord:
Omdat het voor een verloren zondaar, die zich onder de vloek der wet bevindt, een zeer zware zaak is te geloven dat de Heere zo’n goedertieren God voor hem wil zijn als de beloften van het Evangelie getuigen, omdat hij vaak bevreesd is dat de beloften veel te groot en te dierbaar zijn, dan dat zij ooit bij hem waarheid zouden kunnen worden. Dit bewijst zijn gemis aan geloof. Want wat ook de werking van het ongeloof ooit moge zijn, het geloof trekt de waarheid van de goddelijke beloften nooit in twijfel.
Omdat het voor de hoogmoedige mens een allerzwaarste zaak is om schuldenaar te worden aan Gods vrije genade, omdat hij altijd al zijn hoop gebouwd heeft op de een of andere goede daad of werkzaamheid die hij heeft verricht. Want dat zulk een zondaar zichzelf geheel en al naakt moet uitschudden van alle eigengerechtigheid, en die aanzien als een wegwerpelijk kleed, wat is dit een allerhardste zaak, ja wat zeg ik? Hoeren en tollenaren zouden eerder ingaan in het koninkrijk van God.
Omdat het een allerhardste zaak is voor de zichzelf zoekende zondaar, die met zoveel eigenliefde, eigen gemak, eigenwijsheid, eigen genoegzaamheid, eigen achting en eigengerechtigheid vervuld is, zichzelf met al zijn zondig eigen ik, zijn natuurlijk eigen ik, zijn zedelijk, werelds en godsdienstig eigen ik geheel te verzaken en uit zichzelf te gaan en geheel in Christus tot alles over te komen ~ dit, zeg ik, is een allerhardste en moeilijke zaak.
Maar tot dit doel wordt Christus aan de ziel aangeboden, om door haar als zodanig aangenomen te worden, namelijk tot wijsheid, rechtvaardigheid, heiligmaking en volkomen verlossing. Tot wijsheid, dat is: als Profeet om haar te leren; tot rechtvaardigheid, dat is: als Priester om haar te rechtvaardigen; tot heiligmaking, dat is: als Koning om haar te heiligen; en tot volkomen verlossing, dat is: opdat Hij haar alles en in allen zij, ja haar gehele zaligheid in tijd en eeuwigheid.
Nu, het zware en moeilijke om deze edelmoedige aanbieding gelovig te omhelzen en aan te nemen, is eigenlijk niet gelegen in het en of andere grote en gewichtige werk waar wij geen kracht toe hebben om het te doen. Want het geloof en de werken staan hier lijnrecht tegenover elkaar. Te geloven is hier: niet te werken. “Die gelooft, is een die niet werkt, maar gelooft in Hem die de goddeloze rechtvaardigt”, Rom. 4,5.
Maar de zwarigheid en moeilijkheid is gelegen in het een of ander ingebeelde goed of waardigheid welke de ziel waant te hebben en niet los wil laten, totdat een dag van des Heeren heirkracht haar gewillig maakt. Wat laat zij op die dag los? Haar eigen wijsheid en verstand, waarmee zij Christus tegenstaat als Profeet, haar eigen werken en gerechtigheid, waarmee zij Christus tegenstaat als Priester, haar eigen kracht en sterkte, gepaard met eigenliefde en liefde tot de zonde, waarmee zij Christus tegenstaat als Koning.
Want door deze aanbieding aan te nemen, verzaakt de zondaar niet alleen zijn lusten en begeerlijkheden, wat op zichzelf een zware zaak is, maar ook zijn eigen werken en gerechtigheid, wat als nog veel zwaarder moet worden aangemerkt. Heb ik ook nodig om dit nader te verklaren, om misvattingen voor te komen, in deze bedilzuchtige eeuw, waarin de waarheid zo benadeeld en belasterd wordt. Als ik zeg dat wij van onze eigen werken moeten afstaan en die geheel moeten verlaten, dan bedoel ik een verlaten niet ten aanzien van de verrichting, maar van vertrouwen. Een verlaten van de wet, niet als regel der gehoorzaamheid, maar als grond van aanneming, of als een verbond der werken.
Nu, ik herzeg nogmaals, dat het de allerzwaarste en allermoeilijkste zaak voor elk mens is, om van zijn werken en gerechtigheden af te zien en die geheel te verlaten, zodat hij geen enkele hoop van gunst of aanneming bij God daarvan verwacht. Want het licht der natuur leert wel dat hij zijn zonden moet verlaten, mar het licht der natuur en de overblijfselen van het werkverbond dat in hem is, kunnen noch zullen hem ooit leren dat hij zijn eigen werken en gerechtigheid moet verzaken.
Ja, zij zullen hem rechtstreeks het tegenovergestelde leren, namelijk dat hij niet werkende, verdoemd moet worden, dat hij werken moet opdat hij leve, en dat hij zo en zo werkende, door God zal worden aangenomen. Dit, mijn vrienden, is de weg der natuur, de weg van het verbond der werken. En die weg te moeten verlaten, valt vrij hard en moeilijk voor het vlees, namelijk om alles te moeten laten aankomen op de werken en gerechtigheid van een ander, ja het is zo zwaar niet voor een kameel met de last op zijn rug, door het oog van de naald te gaan als het voor een rijke is, die zich waant rijk te zijn, dat is, die zich inbeeldt rijk en verrijkt te zijn een geen ding gebrek te hebben, om zijn eigen, ingebeelde gerechtigheid te verzaken en te verlaten. Ja, wat zeg ik? Het is hem volstrekt onmogelijk om met zijn pak van eigen werken en gerechtigheden beladen, ooit in de hemel te gaan.
Ik zeg nogmaals dat de zwarigheid hier niet zozeer gelegen is in de een of andere grote zaak te doen, waartoe de mens geen kracht heeft. De zwarigheid ligt wel gelegen in het verzaken van zijn eigen werk en gerechtigheden. Daartoe is hij alleszins onwillig. Daarom is het grootste doel van de godsdienst om gewillig gemaakt te worden. En om dit te bereiken is er niet minder nodig dan het oneindige alvermogen van een goddelijke hand. “Uw volk zal zeer gewillig zijn op de dag van uw heirkracht”, Ps. 110,3.
En als die dag komt, dan is de aanbieding van Christus aan te nemen tot al de doelen waartoe Hij wordt aangeboden, zo’n lichte en gemakkelijke zaak voor de ziel als die te voren zwaar en moeilijk was. En wat is de reden toch? Deze: de goddelijke aanbieding neemt het hart in, en de aanbiedende Godshand grijpt de aannemende hand van de mens aan, net als een kind dat nooit de pen in de hand heeft genomen en geen woord kan schrijven, maar waarvan de hand door de vader vastgehouden en bestuurd wordt om het te doen. Zo is het ook hier: de Heere grijpt de hand van de arme zondaar aan en stelt die in staat om zijn naam te schrijven, de aanbieding te ondertekenen en te zeggen: “Ik neem het aan.”
Nu, wat zullen wij tot u zeggen? Is er ook iemand van onze toehoorders, tot wie de aanbieding gekomen is in kracht? De uitwendige bediening van het Evangelie en de openbaring van deze aanbieding maken het ontwijfelbaar tot de volstrekte verplichting van een ieder van u om deze gelovig te omhelzen en aan te nemen. Maar het is alleen de inwendige en krachtdadige openbaring ervan die u dadelijk bekwaam kan maken om die blijmoedig en gewillig, geheel om niet, aan te nemen, zonder prijs en zonder geld, zonder condities of voorwaarden aan uw zijde, met verzaking van alle hoedanigheden die gij voorheen waande te hebben om uzelf aan de Heere aan te prijzen, maar tot Hem komende om alles, om als een zwart en afschuwelijk monster in uzelf, gebruik van deze Zijne aanbieding te maken, als het enige wat u schoon en zuiver kan maken.
Het is een aanbieding van alles in Christus te hebben, en niets dan uw eigen ik maakt de aanneming zwaar en moeilijk, omdat gij een alles dat in zichzelf niets is, niet wilt verlaten, en een alles dat alle dingen is, in de plaats daarvan niet wil aannemen. De natuurlijke mens vindt het zeker een harde en moeilijke zaak, omdat het niet minder is dan een geheel verlaten van al het goede dat hij heeft. Maar de van God verlichte ziel vindt het een lichte en gemakkelijke zaak, omdat het juist een aangrijpen van al die heilgoederen is, die zij ontbeert.
En wanneer zij alle dingen in Christus aanneemt, vindt zij het niet moeilijk om alles in zichzelf te verlaten, omdat zij alle dingen ziet dat die schade en drek zijn bij de uitnemendheid der kennis van Jezus Christus, en wanneer zij dit recht ziet, is het haar ook geen harde zaak om een hoop drek te verlaten voor een dierbare schat van juwelen en voor eenkostelijke parel daaronder, waarvan oneindig groot de waarde is.
O, is hier iemand die geneigd is om Gods aanbieding blijmoedig in te willigen? Hier is zijn aanbiedende, waar is uw aannemende hand? Hier is de hand der genade die u wordt aangeboden. Waar is de hand des geloofs om die aan te nemen? Is hier iemand die Gods aanbieding uit des Heeren eigen hand ontvangen wil? Ziet en geloof gij dat de aanbieding aan u geschiedt, aan u in het bijzonder, o arme mens, man of vrouw, jong of oud, wie gij ook wezen moogt, tot u is het woord dezer zaligheid gezonden.
Hoe groter de gift is die u wordt aangeboden, hoe minder gij die zult aannemen zolang gij denkt: Het is te groot voor mij. Maar ik zeg u bij herhaling: De belofte komt u toe, de aanbieding is aan u in het bijzonder, gij zijt dan ook wie gij zijt.
Nu, wat zegt gij? Neemt gij Gods aanbieding blijmoedig en gelovig aan? Zo ja, dan kunt gij zeker en volkomen door genade weten of gij zulks waarlijk doet. Hoe weet gij in het natuurlijk leven wanneer gij een gift aanneemt die u wordt aangeboden? Op deze wijze: als iemand de gift in zijn hand heeft en tot u zegt: Neemt haar aan, dan zult gij, die aannemende, uw hand uitsteken en daardoor tonen dat gij wel tevreden en gewillig zijt. En indien uw hand tekort mocht zijn, en zij zijn hand niet bereiken kon, dan zoudt gij uw hand uitstrekken ten bewijze dat gij die gift aanneemt, zeggende: “Wel, kom dan tot mij, om mij die te geven.”
Zo is het ook hier gelegen in een geestelijke zin: indien gij Gods aanbieding aanneemt van Zijn hand, dan zal uw hart ook gewillig zijn om met vertrouwen en blijmoedigheid te zeggen: “Amen, Heere, mij geschiede alzo! Ik neem de onuitsprekelijke gift, die Gij mij aanbiedt, aan.” Of indien uw hand verlamd of kort mocht zijn, zodat gij de aanbieding zo volkomen als gij het wenste niet kunt omhelzen, zo zult gij echter uw hart en uw hand zo goed uitsteken als gij kunt, zeggende: “Kom, o Heere, en schenk mij hetgeen Gij aanbiedt, namelijk, een volle, algenoegzame Christus om wijsheid van God, rechtvaardigheid, heiligmaking en volkomen verlossing voor eeuwig voor mij te zijn.”
O, is het de taal van uw ziel: “Ik heb niets, maar laat Christus in mij wonen en alles voor mij zijn; ik kan niets, maar laat Christus tot mij inkomen en al mijn werk voor mij doen; ik heb een wereld vol eigenheid, vijandschap en ontelbare kwaden in mij, die Christus’ heerschappij betwisten en tegenstaan, maar laat Christus binnenkomen en al zijn vijanden uit mijn ziel verdrijven; ik zal Hem niet aannemen, maar laat Hij mij aannemen en mijn deel zijn tot in eeuwigheid!” Welnu, zo dit de taal van uw ziel is, dan hop ik dat het blijken moge, dat het de uitwerking is van een verborgen werking des Geestes, die uw hart tot dusverre bewerkt en gewillig gemaakt heeft om de aanbieding Gods aan te nemen.
