Dat weten heel veel mensen niet...HannekeL schreef:Ik besefte echt niet dat dit over dit soort hoge aantallen ging! Er was sprake van 1 op de 5 vrouwenhelma schreef: ↑24 jan 2024, 19:16In Nederland #100 per dag...HannekeL schreef:Deze morgen viel ik even achterover toen ik het ochtend journaal luisterde: In België zijn er gemiddeld 26 abortussen per dag. Nu zijn er voorstellen om de wetgeving te versoepelen: bedenktijd van 6 dagen afschaffen, termijn verlengen,... het moet niet gekker worden.
Abortus
Re: Abortus
Re: Abortus
Is bij jullie ook altijd de eerste vraag als je de onwerkelijke aantallen weer eens tot je door laat dringen: waar gaan de zieltjes van ál die kleintjes heen? Ik kom er niet over uitgedacht. Dan maar weer bidden voor de 100 van morgen...helma schreef: ↑24 jan 2024, 19:16In Nederland #100 per dag...HannekeL schreef:Deze morgen viel ik even achterover toen ik het ochtend journaal luisterde: In België zijn er gemiddeld 26 abortussen per dag. Nu zijn er voorstellen om de wetgeving te versoepelen: bedenktijd van 6 dagen afschaffen, termijn verlengen,... het moet niet gekker worden.
Re: Abortus
Ja..aangrijpend. Ik heb geleerd dat over te geven aan de Heere. Hij is veel barmhartiger en veel rechtvaardiger dan ik me ooit kan voorstellen. Ik leg het (niet zonder hoop) in Zijn handen. Omdat Zijn bewogenheid voor een verloren mensenkind óók veel groter is dan ik me ooit kan voorstellen.
Ik blijf bidden om Zijn ontferming en genade; ook voor de moeders...
Ik blijf bidden om Zijn ontferming en genade; ook voor de moeders...
Re: Abortus
Ik vind het moeilijk om niet te oordelen over de vrouwen die hiervoor kiezen. Maar ik ken hun beweegredenen niet en heb (gelukkig) nooit in een gelijkaardige situatie gezeten. Wie weet zou ik dan dezelfde (zondige) keuze maken. Het enige wat ik kan doen is bidden en denk dan maar: ik ben maar een nietig mens met mijn eigen zonden, het is aan God om te oordelen en te beslissen over een ander.
Re: Abortus
Goed dat je de focus verlegt naar Hem en Zijn grootheid. Voor ons mensjes zijn de getallen en de vraagstukken te veelomvattend en ook zo complex dat je, als je alleen daarnaar kijkt, van moedeloosheis zou stoppen met bidden. Maar groter dan de Helper is ook deze nood toch niet - en dan is Hij dus wel echt onmetelijk groothelma schreef: ↑25 jan 2024, 08:56 Ja..aangrijpend. Ik heb geleerd dat over te geven aan de Heere. Hij is veel barmhartiger en veel rechtvaardiger dan ik me ooit kan voorstellen. Ik leg het (niet zonder hoop) in Zijn handen. Omdat Zijn bewogenheid voor een verloren mensenkind óók veel groter is dan ik me ooit kan voorstellen.
Ik blijf bidden om Zijn ontferming en genade; ook voor de moeders...
.Re: Abortus
https://youtu.be/WCAOF4Fc9Gw?si=5yhxIhtNdC8ERhad
Mevrouw Paulusma blijft strijden vóór abortus ondanks de verhoging van 15%
Dankbaar voor de SGP die blíjft strijden tégen.
Mevrouw Paulusma blijft strijden vóór abortus ondanks de verhoging van 15%
Dankbaar voor de SGP die blíjft strijden tégen.
Re: Abortus
Ik heb een vraag voor jou, helma, en ik hoop dat je deze wilt beantwoorden.
Ben jij als waker ook wel eens vrouwen tegengekomen die onder dwang naar de kliniek waren gekomen? Zijn er bijvoorbeeld specifieke signalen waar jullie op getraind zijn/worden? En indien je een dergelijke vrouw aantreft, hoe gaan jullie daar mee om?
De achtergrond hiervoor is dat ik in mijn co-schap, voor ik stopte als praktiserend arts, een aantal vrouwen heb gezien die onder dwang een abortus hebben ondergaan. Deze dames kwamen uit verschillende hoeken qua achtergrond en cultuur. Ik kan er niet teveel op ingaan, maar denk hierbij aan de wens voor een zoon, familie-eer etc..
Komen jij en jouw medewakers deze gevallen van dwang wel eens tegen? En zo ja, wat zou je hier over willen en kunnen vertellen?
Ben jij als waker ook wel eens vrouwen tegengekomen die onder dwang naar de kliniek waren gekomen? Zijn er bijvoorbeeld specifieke signalen waar jullie op getraind zijn/worden? En indien je een dergelijke vrouw aantreft, hoe gaan jullie daar mee om?
De achtergrond hiervoor is dat ik in mijn co-schap, voor ik stopte als praktiserend arts, een aantal vrouwen heb gezien die onder dwang een abortus hebben ondergaan. Deze dames kwamen uit verschillende hoeken qua achtergrond en cultuur. Ik kan er niet teveel op ingaan, maar denk hierbij aan de wens voor een zoon, familie-eer etc..
Komen jij en jouw medewakers deze gevallen van dwang wel eens tegen? En zo ja, wat zou je hier over willen en kunnen vertellen?
Re: Abortus
Ha Edelweiss,
Dat komen we inderdaad wel eens tegen ja. Het lastig van de situatie nu is dat we een grote Bufferzone hebben (sinds 2020) en niet meer bij de kliniek staan.
Dan weet je niet wie er van de voorbijgangers voor een abortus gaat en zeker niet de mensen die per auto komen.
Dat maakt het niet makkelijk om vrouwen te bereiken.
Soms horen we het achteraf. Onlangs trouwens nog wel in Utrecht waar een meisje huilend een folder aanpakte maar de vriend hem boos afpakte en haar meetrok. Dan weet je genoeg...
Onze mogelijkheden zijn daarin heel beperkt. Je hoopt dat ze dat in de kliniek opmerken en ernaar handelen; maar ik heb daar geen ervaringingsverhalen van. Wel van mensen die hun abortusverhaal vertellen en soms aangeven dat ze gedwongen zijn door (schoon) familie of partner.
In het verleden ook wel eens gevraagd door familie of we iemand (Refomeisje) konden aanspreken bij de kliniek. Dan is het juist de vader die de abortus niet wil. Dat hebben we in een gesprek ook wel eens gehad; dat man of vrouw wél met ons wil spreken maar door de ander meegetrokken wordt. Dan zie je ook al gauw dat ze het niet samen eens zijn.
Ik zal hieronder een zgn 'waakverslag' zetten. Het is van een ochtend inmiddels ruim 7 jaar geleden.
En een column waarin ik iets deel van een jonge knul die de abortus niet wilde; maar je hebt als man helemaal niets in te brengen al gaat het ook over jóuw kindje. (8 jaar geleden)
Waakverslag:
Vanmorgen zijn A en ik bij de kliniek geweest. Onderweg kwam A erachter dat ze geen Tomtom in de auto had (‘uitgeleend en niet terug ontvangen’) en hebben we behoorlijk gedwaald voordat we de nieuwe locatie van de kliniek hadden gevonden.
Maar gelukkig, tien over tien stonden we dan toch op de juiste plek.
-Nadat we er een kwartiertje stonden, kwam een jong stel aanlopen met een moeder. We vroegen of we hen wat aan mochten bieden en hoewel de jongen doorliep en de deur al opende bleven het meisje en de moeder afwachtend staan. Wat hebben jullie aan te bieden? Vroeg het meisje. We vroegen of ze voor abortus hulp kwamen en dat beaamde ze. We overhandigden de ‘bijsluiter bij Abortus provocatus’ en vroegen haar wat het bezwaar was tegen deze zwangerschap. Het meisje zei geëmotioneerd: ik ben nog maar 17. De moeder zei snel: maar ze twijfelt nog wel! Het meisje dacht 8 weken zwanger te zijn. We vertelden haar dat het hartje dan al klopte en lieten het modelletje zien met het foldertje waarop wat informatie stond over een foetus van 10 weken. We vertelden van “Er is Hulp” dat er andere oplossingen zijn dan abortus en dat er graag meegedacht wordt met de keus. We legden het werk van de stichting uit. De moeder gaf aan er 100% te willen zijn voor haar dochter en het kindje. We merkten wel dat de vriend de abortus wilde doorzetten. Ze namen de informatie mee naar binnen en wij bleven biddend achter.
- Een jong stel kwam naar buiten; ze waren voor een eerste controlebezoek geweest, vertelden ze. Beleefd en correct verwoordde ze haar ongenoegen over onze aanwezigheid bij de kliniek. Ze vond het erg ongepast dat we daar zo veroordelend stonden. We vertelden haar dat we helemaal niet met een oordeel stonden, maar dat we juist hulp aanboden, of de keus nu abortus is of niet. Ze vonden dat we niet op deze plek moesten staan, maar een neutrale plek moesten uitkiezen voor onze demonstratie. Ze gaf aan dat ze ooit eerder bij een abortuskliniek was geweest en daar ook al aangesproken was door ‘jullie soort mensen’. We legden uit waarom we juist wél op deze plek stonden, maar ze liepen toen weg.
We brachten hen in gebed bij de Heere maar hoorden toen de deur opengaan.
-Een jong stel kwam naar buiten. “Zo, zijn jullie de demonstranten” zei de jongen. “Ik hoorde binnen al dat jullie hier stonden en we stellen dat niet op prijs”. We legden uit dat we niet stonden te demonstreren maar dat we hulp wilden bieden, voor of na een abortus. “Waarom denken jullie dat het nodig is om híer te staan. Denken jullie niet dat we die hulp niet op andere plekken kunnen krijgen? En jullie zijn toch al te laat want de abortus heeft net plaatsgevonden. Het foldertje van ‘Er is hulp na abortus’ wilde hij wel meenemen. Maar uit welk oogpunt staan jullie hier? Heeft dat met het geloof te maken of niet?” Er ontstond een heel gesprek. Hij bleek een afkeer te hebben van religie. Hij was naar een Roomse school geweest dus hij wist wel een en ander. Maar hij had later wel ontdekt dat er niets van klopte. De Bijbel klopte niet en als God bestond, waarom dan zoveel onrecht en leed op deze aarde. En wat we dan wel niet dachten van priesters die ontucht pleegden enzovoort enzovoort. Allerlei misstanden wist hij op te noemen.
En Jezus was geen timmerman maar beeldhouwer; dat vond hij zo’n belangrijk punt dat hij dat wel 3 keer noemde. Wij mochten wijzen op het belangrijkste en liefste werk van Jezus: Zaligmaken. Verlossen. Redden. Maar hij vond het wel erg goedkoop: slechte dingen doen en dan maar vertrouwen dat Jezus betaalde. Dan zouden die priesters ook nog in de hemel kunnen komen… (Dat zat hem wel erg hoog…) Het was een indringend gesprek terwijl zijn vriendin (?) bij de auto stond te wachten en te bellen. Eigenlijk wilde hij alleen maar in zichzelf geloven en de kracht in zichzelf zoeken. En alleen de dingen geloven die wetenschappelijk te bewijzen waren.Toch ook wel een heel open en eerlijk gesprek. En ook heel mooi om iets door te geven van een gewillige Zaligmaker. En een liefdevolle God die Zijn Zoon niet spaarde om deze verloren wereld te willen redden van alle ellende.
Ondertussen kwam dat andere stel met moeder weer naar buiten.
(We zagen haar later de auto instappen en ze liep zo moeilijk dat het leek alsof ze de abortus al ondergaan had. De moeder zagen we niet meer; die bleek later op een afstand te staan wachten )
We vroegen de jongen of we met hem mochten bidden, maar we mochten wel voor hem bidden maar hij hoefde er niet bij te zijn.
Inmiddels stonden van een afstandje werkers van de kliniek naar ons te kijken.
Ik ga hem een hand en probeerde al mijn liefde er nog in te leggen. Hij vroeg: wilde je me nou een omhelzing geven? Ik zei: nee dat niet, maar wel een liefdevolle handdruk. Nou, zei hij: dan geef ik je toch nog een hand! En hij gaf me weer een stevige hand. A zei: als je een omhelzing wilt, kan je hem van mij krijgen hoor. En ja, eigenlijk wilde hij dat wel. Onder het oog van de kliniekwerkers volgde er een hartelijke omhelzing.
We hebben de jongen met de jonge vrouw bij de grote Redder van zondaren gebracht.
Ook het jonge stel met de moeder die we net misgelopen waren.
-Een jonge dame kwam met pittige stappen naar buiten, gefocust op haar smartphone. Het leek een medewerkster en we hebben haar niet afgeleid van haar telefoon.
-Een stel bleef lang bij de auto staan dralen. We zagen dat vanuit de kliniek geseind werd met gebaren dat wij modelletjes aanboden. Op een of andere manier zagen we ze ineens niet meer.
-Om half twaalf besloten we te vertrekken. We baden voor degenen die deze morgen waren langsgekomen en voor wat andere dingen die we samen besproken hadden. Na zo'n tien minuten wilden we weglopen toen ineens de moeder van het meisje weer naar ons toekwam. Ze wachtte om opgehaald te worden. Ze vroeg of ze nog een modelletje mocht hebben voor zichzelf; die andere had haar dochter meegenomen. We gaven haar er een en vroegen hoe het binnen was verlopen. Ze vertelde dat haar dochter inderdaad 8 weken zwanger was en dat de afspraak voor de abortus gepland staat op 29 juni. Zelf wilde ze het kindje graag houden maar haar vriend en zijn vader drongen erg aan op abortus. De relatie van het meisje en haar vriend was sowieso al niet sterk. Ze was bang haar vriend anders kwijt te raken. We vertelden dat de ervaring heel vaak leert dat dan de relatie na een abortus ook geen stand houdt
Moeder zelf had al aangeboden voor het kind te willen gaan zorgen en had al twee kamers in haar huis aangeboden. Ze bleek een hart van goud te hebben; ze verzorgt haar zoon thuis die al 29 jaar aan een ernstige ziekte lijdt. Ze was erg blij dat we deze morgen bij de kliniek stonden en ze hoopte heel erg dat haar dochter toch sterk genoeg zou zijn om de keus van haar eigen hart te volgen. Ze zei: “ze begint al te huilen als ze babysokjes ziet”. A bleek babysokjes in haar tas te hebben met een kaartje van Er is hulp. Moeder wilde ze graag meenemen om aan haar dochter te geven. Ze vond het erg fijn dat we met haar wilden bidden. Samen hebben we haar en haar dochter met het ongeboren kindje bij de Heere gebracht. Het was een ontroerend moment toen we daar zo met z’n drieën elkaars handen vasthielden en baden voor het leven van een kwetsbaar klein kindje.
Ze was ook blij met het materiaal dat we haar meegaven en het aanbod van hulp dat beschikbaar is. Ook gaven we een pocketuitvoering van het boek Psalmen mee waar ze ook dankbaar op reageerde.
We zwaaiden haar na toen ze de auto van haar ‘schoonzoon’ instapte.
We waren verwonderd over Gods ‘planning’. Als we vanmorgen op tijd waren geweest bij de kliniek hadden we er om 11.40 niet meer gestaan….
Bedankt voor jullie gebeden deze morgen. Graag ook jullie gebed voor deze mensen.
Column
Een gesloten deur.
“Willen jullie donderdagmorgen alstublieft bij de abortuskliniek gaan staan?
Mijn neef en zijn vriendin hebben dan een afspraak voor een abortus. Maar hij wil dat helemaal niet! Zijn meisje is vastbesloten. Kunnen jullie hen tegenhouden?” Wanhopig klinkt de vrouwenstem door de telefoon. Het is een tante die door haar neef in vertrouwen is genomen. Ze heeft met hem gepraat en gebeden en beiden zien ze nog maar een oplossing: de wakers van onze organisatie.
Nadat tante ons op de hoogte brengt van het tijdstip dat de abortus gepland staat; staan we de bewuste middag op de stoep bij de kliniek.
Best apart om er dit keer voor een specifiek ‘geval’ te staan. We weten niet hoe ze eruitzien en het is maar de vraag of een gesprek mogelijk is. Mensen die aan komen lopen zijn soms voorbijgangers. Of cliënten van een nabij wonende tandarts. Voordat we door hebben dat het bezoekers van de kliniek zijn lopen ze vlakbij en zijn ze met een enkele pas bij de deur. We hebben dan maar een paar seconden om hen aan te spreken. En die zijn snel voorbij.
Biddend hebben we dit jonge paar al een paar dagen bij de Heere gebracht. Hij is Degene die harten kan neigen; wij niet. We weten en ervaren dat er mensen meebidden. Tante bidt ook.
Over de stoep komt een jong stelletje aanlopen. Het is een Refostel. Die kunnen het niet zijn, bedenk ik.
Toch zien we, als ze dichterbij komen, dat dit het bewuste stel moet zijn. “Komen jullie voor abortushulpverlening?” vragen we. De jongen knikt en staat stil, maar het meisje loopt met een afwerend gezicht langs ons heen. “We hebben belangrijke informatie voordat je naar binnen gaat!” probeer ik nog. Hij trekt aan haar mouw: “Laten we even met deze mensen praten!” Maar ze schudt nee en doet de deur van de kliniek open. De jongen kijkt ons wanhopig aan en haalt zijn schouders op. Hij volgt het meisje naar binnen. De deur valt dicht.
Wij blijven verslagen achter. Het kan niet waar zijn! Zomaar, in enkele seconden, langs ons heen gelopen. Zonder een ogenblik stil te staan om met ons te praten…
Van tevoren hadden we samen besproken wat we tegen haar zouden kunnen zeggen. We hadden deze ontmoeting biddend voorbereid. En nu? Binnen. Achter een gesloten deur.
Misschien komen ze zo weer naar buiten, hopen we. We bidden samen of de Heere wil ingrijpen.
Dit kan niet doorgaan! Dit mag niet gebeuren!
Helaas. De deur blijft dicht. En achter de deur…
Verdrietig vouwen we onze handen.
O HEERE. Ontfermt U Zich over dit kleine kindje!
Dat komen we inderdaad wel eens tegen ja. Het lastig van de situatie nu is dat we een grote Bufferzone hebben (sinds 2020) en niet meer bij de kliniek staan.
Dan weet je niet wie er van de voorbijgangers voor een abortus gaat en zeker niet de mensen die per auto komen.
Dat maakt het niet makkelijk om vrouwen te bereiken.
Soms horen we het achteraf. Onlangs trouwens nog wel in Utrecht waar een meisje huilend een folder aanpakte maar de vriend hem boos afpakte en haar meetrok. Dan weet je genoeg...
Onze mogelijkheden zijn daarin heel beperkt. Je hoopt dat ze dat in de kliniek opmerken en ernaar handelen; maar ik heb daar geen ervaringingsverhalen van. Wel van mensen die hun abortusverhaal vertellen en soms aangeven dat ze gedwongen zijn door (schoon) familie of partner.
In het verleden ook wel eens gevraagd door familie of we iemand (Refomeisje) konden aanspreken bij de kliniek. Dan is het juist de vader die de abortus niet wil. Dat hebben we in een gesprek ook wel eens gehad; dat man of vrouw wél met ons wil spreken maar door de ander meegetrokken wordt. Dan zie je ook al gauw dat ze het niet samen eens zijn.
Ik zal hieronder een zgn 'waakverslag' zetten. Het is van een ochtend inmiddels ruim 7 jaar geleden.
En een column waarin ik iets deel van een jonge knul die de abortus niet wilde; maar je hebt als man helemaal niets in te brengen al gaat het ook over jóuw kindje. (8 jaar geleden)
Waakverslag:
Vanmorgen zijn A en ik bij de kliniek geweest. Onderweg kwam A erachter dat ze geen Tomtom in de auto had (‘uitgeleend en niet terug ontvangen’) en hebben we behoorlijk gedwaald voordat we de nieuwe locatie van de kliniek hadden gevonden.
Maar gelukkig, tien over tien stonden we dan toch op de juiste plek.
-Nadat we er een kwartiertje stonden, kwam een jong stel aanlopen met een moeder. We vroegen of we hen wat aan mochten bieden en hoewel de jongen doorliep en de deur al opende bleven het meisje en de moeder afwachtend staan. Wat hebben jullie aan te bieden? Vroeg het meisje. We vroegen of ze voor abortus hulp kwamen en dat beaamde ze. We overhandigden de ‘bijsluiter bij Abortus provocatus’ en vroegen haar wat het bezwaar was tegen deze zwangerschap. Het meisje zei geëmotioneerd: ik ben nog maar 17. De moeder zei snel: maar ze twijfelt nog wel! Het meisje dacht 8 weken zwanger te zijn. We vertelden haar dat het hartje dan al klopte en lieten het modelletje zien met het foldertje waarop wat informatie stond over een foetus van 10 weken. We vertelden van “Er is Hulp” dat er andere oplossingen zijn dan abortus en dat er graag meegedacht wordt met de keus. We legden het werk van de stichting uit. De moeder gaf aan er 100% te willen zijn voor haar dochter en het kindje. We merkten wel dat de vriend de abortus wilde doorzetten. Ze namen de informatie mee naar binnen en wij bleven biddend achter.
- Een jong stel kwam naar buiten; ze waren voor een eerste controlebezoek geweest, vertelden ze. Beleefd en correct verwoordde ze haar ongenoegen over onze aanwezigheid bij de kliniek. Ze vond het erg ongepast dat we daar zo veroordelend stonden. We vertelden haar dat we helemaal niet met een oordeel stonden, maar dat we juist hulp aanboden, of de keus nu abortus is of niet. Ze vonden dat we niet op deze plek moesten staan, maar een neutrale plek moesten uitkiezen voor onze demonstratie. Ze gaf aan dat ze ooit eerder bij een abortuskliniek was geweest en daar ook al aangesproken was door ‘jullie soort mensen’. We legden uit waarom we juist wél op deze plek stonden, maar ze liepen toen weg.
We brachten hen in gebed bij de Heere maar hoorden toen de deur opengaan.
-Een jong stel kwam naar buiten. “Zo, zijn jullie de demonstranten” zei de jongen. “Ik hoorde binnen al dat jullie hier stonden en we stellen dat niet op prijs”. We legden uit dat we niet stonden te demonstreren maar dat we hulp wilden bieden, voor of na een abortus. “Waarom denken jullie dat het nodig is om híer te staan. Denken jullie niet dat we die hulp niet op andere plekken kunnen krijgen? En jullie zijn toch al te laat want de abortus heeft net plaatsgevonden. Het foldertje van ‘Er is hulp na abortus’ wilde hij wel meenemen. Maar uit welk oogpunt staan jullie hier? Heeft dat met het geloof te maken of niet?” Er ontstond een heel gesprek. Hij bleek een afkeer te hebben van religie. Hij was naar een Roomse school geweest dus hij wist wel een en ander. Maar hij had later wel ontdekt dat er niets van klopte. De Bijbel klopte niet en als God bestond, waarom dan zoveel onrecht en leed op deze aarde. En wat we dan wel niet dachten van priesters die ontucht pleegden enzovoort enzovoort. Allerlei misstanden wist hij op te noemen.
En Jezus was geen timmerman maar beeldhouwer; dat vond hij zo’n belangrijk punt dat hij dat wel 3 keer noemde. Wij mochten wijzen op het belangrijkste en liefste werk van Jezus: Zaligmaken. Verlossen. Redden. Maar hij vond het wel erg goedkoop: slechte dingen doen en dan maar vertrouwen dat Jezus betaalde. Dan zouden die priesters ook nog in de hemel kunnen komen… (Dat zat hem wel erg hoog…) Het was een indringend gesprek terwijl zijn vriendin (?) bij de auto stond te wachten en te bellen. Eigenlijk wilde hij alleen maar in zichzelf geloven en de kracht in zichzelf zoeken. En alleen de dingen geloven die wetenschappelijk te bewijzen waren.Toch ook wel een heel open en eerlijk gesprek. En ook heel mooi om iets door te geven van een gewillige Zaligmaker. En een liefdevolle God die Zijn Zoon niet spaarde om deze verloren wereld te willen redden van alle ellende.
Ondertussen kwam dat andere stel met moeder weer naar buiten.
(We zagen haar later de auto instappen en ze liep zo moeilijk dat het leek alsof ze de abortus al ondergaan had. De moeder zagen we niet meer; die bleek later op een afstand te staan wachten )
We vroegen de jongen of we met hem mochten bidden, maar we mochten wel voor hem bidden maar hij hoefde er niet bij te zijn.
Inmiddels stonden van een afstandje werkers van de kliniek naar ons te kijken.
Ik ga hem een hand en probeerde al mijn liefde er nog in te leggen. Hij vroeg: wilde je me nou een omhelzing geven? Ik zei: nee dat niet, maar wel een liefdevolle handdruk. Nou, zei hij: dan geef ik je toch nog een hand! En hij gaf me weer een stevige hand. A zei: als je een omhelzing wilt, kan je hem van mij krijgen hoor. En ja, eigenlijk wilde hij dat wel. Onder het oog van de kliniekwerkers volgde er een hartelijke omhelzing.
We hebben de jongen met de jonge vrouw bij de grote Redder van zondaren gebracht.
Ook het jonge stel met de moeder die we net misgelopen waren.
-Een jonge dame kwam met pittige stappen naar buiten, gefocust op haar smartphone. Het leek een medewerkster en we hebben haar niet afgeleid van haar telefoon.
-Een stel bleef lang bij de auto staan dralen. We zagen dat vanuit de kliniek geseind werd met gebaren dat wij modelletjes aanboden. Op een of andere manier zagen we ze ineens niet meer.
-Om half twaalf besloten we te vertrekken. We baden voor degenen die deze morgen waren langsgekomen en voor wat andere dingen die we samen besproken hadden. Na zo'n tien minuten wilden we weglopen toen ineens de moeder van het meisje weer naar ons toekwam. Ze wachtte om opgehaald te worden. Ze vroeg of ze nog een modelletje mocht hebben voor zichzelf; die andere had haar dochter meegenomen. We gaven haar er een en vroegen hoe het binnen was verlopen. Ze vertelde dat haar dochter inderdaad 8 weken zwanger was en dat de afspraak voor de abortus gepland staat op 29 juni. Zelf wilde ze het kindje graag houden maar haar vriend en zijn vader drongen erg aan op abortus. De relatie van het meisje en haar vriend was sowieso al niet sterk. Ze was bang haar vriend anders kwijt te raken. We vertelden dat de ervaring heel vaak leert dat dan de relatie na een abortus ook geen stand houdt
Moeder zelf had al aangeboden voor het kind te willen gaan zorgen en had al twee kamers in haar huis aangeboden. Ze bleek een hart van goud te hebben; ze verzorgt haar zoon thuis die al 29 jaar aan een ernstige ziekte lijdt. Ze was erg blij dat we deze morgen bij de kliniek stonden en ze hoopte heel erg dat haar dochter toch sterk genoeg zou zijn om de keus van haar eigen hart te volgen. Ze zei: “ze begint al te huilen als ze babysokjes ziet”. A bleek babysokjes in haar tas te hebben met een kaartje van Er is hulp. Moeder wilde ze graag meenemen om aan haar dochter te geven. Ze vond het erg fijn dat we met haar wilden bidden. Samen hebben we haar en haar dochter met het ongeboren kindje bij de Heere gebracht. Het was een ontroerend moment toen we daar zo met z’n drieën elkaars handen vasthielden en baden voor het leven van een kwetsbaar klein kindje.
Ze was ook blij met het materiaal dat we haar meegaven en het aanbod van hulp dat beschikbaar is. Ook gaven we een pocketuitvoering van het boek Psalmen mee waar ze ook dankbaar op reageerde.
We zwaaiden haar na toen ze de auto van haar ‘schoonzoon’ instapte.
We waren verwonderd over Gods ‘planning’. Als we vanmorgen op tijd waren geweest bij de kliniek hadden we er om 11.40 niet meer gestaan….
Bedankt voor jullie gebeden deze morgen. Graag ook jullie gebed voor deze mensen.
Column
Een gesloten deur.
“Willen jullie donderdagmorgen alstublieft bij de abortuskliniek gaan staan?
Mijn neef en zijn vriendin hebben dan een afspraak voor een abortus. Maar hij wil dat helemaal niet! Zijn meisje is vastbesloten. Kunnen jullie hen tegenhouden?” Wanhopig klinkt de vrouwenstem door de telefoon. Het is een tante die door haar neef in vertrouwen is genomen. Ze heeft met hem gepraat en gebeden en beiden zien ze nog maar een oplossing: de wakers van onze organisatie.
Nadat tante ons op de hoogte brengt van het tijdstip dat de abortus gepland staat; staan we de bewuste middag op de stoep bij de kliniek.
Best apart om er dit keer voor een specifiek ‘geval’ te staan. We weten niet hoe ze eruitzien en het is maar de vraag of een gesprek mogelijk is. Mensen die aan komen lopen zijn soms voorbijgangers. Of cliënten van een nabij wonende tandarts. Voordat we door hebben dat het bezoekers van de kliniek zijn lopen ze vlakbij en zijn ze met een enkele pas bij de deur. We hebben dan maar een paar seconden om hen aan te spreken. En die zijn snel voorbij.
Biddend hebben we dit jonge paar al een paar dagen bij de Heere gebracht. Hij is Degene die harten kan neigen; wij niet. We weten en ervaren dat er mensen meebidden. Tante bidt ook.
Over de stoep komt een jong stelletje aanlopen. Het is een Refostel. Die kunnen het niet zijn, bedenk ik.
Toch zien we, als ze dichterbij komen, dat dit het bewuste stel moet zijn. “Komen jullie voor abortushulpverlening?” vragen we. De jongen knikt en staat stil, maar het meisje loopt met een afwerend gezicht langs ons heen. “We hebben belangrijke informatie voordat je naar binnen gaat!” probeer ik nog. Hij trekt aan haar mouw: “Laten we even met deze mensen praten!” Maar ze schudt nee en doet de deur van de kliniek open. De jongen kijkt ons wanhopig aan en haalt zijn schouders op. Hij volgt het meisje naar binnen. De deur valt dicht.
Wij blijven verslagen achter. Het kan niet waar zijn! Zomaar, in enkele seconden, langs ons heen gelopen. Zonder een ogenblik stil te staan om met ons te praten…
Van tevoren hadden we samen besproken wat we tegen haar zouden kunnen zeggen. We hadden deze ontmoeting biddend voorbereid. En nu? Binnen. Achter een gesloten deur.
Misschien komen ze zo weer naar buiten, hopen we. We bidden samen of de Heere wil ingrijpen.
Dit kan niet doorgaan! Dit mag niet gebeuren!
Helaas. De deur blijft dicht. En achter de deur…
Verdrietig vouwen we onze handen.
O HEERE. Ontfermt U Zich over dit kleine kindje!
Re: Abortus
Dank je wel helma, wat indrukwekkend. Ik heb het nu een paar keer gelezen, het maakt een enorme indruk.
Ik zag destijds alleen de vrouwen vanwege medische redenen, ze hebben niet allemaal hun verhaal gedeeld en beschamend genoeg heb ik me nooit echt gerealiseerd dat in die verhalen die ik niet ken, het ook andersom heeft kunnen zijn: de vader wil het kindje houden. Wat geeft jouw post dan weer een inzicht.
Ik realiseer mij door deze verhalen maar eens te meer dat ik er goed aan gedaan heb om te switchen naar de onderzoekswetenschap, omdat het mij persoonlijk zo raakt. Ik ga daar nu niet teveel op in omdat ik er even geen moed voor voel, maar dank je wel dat je het wilde delen. Ik waardeer het heel erg, wellicht meer dan je je zo realiseert.
Ik zag destijds alleen de vrouwen vanwege medische redenen, ze hebben niet allemaal hun verhaal gedeeld en beschamend genoeg heb ik me nooit echt gerealiseerd dat in die verhalen die ik niet ken, het ook andersom heeft kunnen zijn: de vader wil het kindje houden. Wat geeft jouw post dan weer een inzicht.
Ik realiseer mij door deze verhalen maar eens te meer dat ik er goed aan gedaan heb om te switchen naar de onderzoekswetenschap, omdat het mij persoonlijk zo raakt. Ik ga daar nu niet teveel op in omdat ik er even geen moed voor voel, maar dank je wel dat je het wilde delen. Ik waardeer het heel erg, wellicht meer dan je je zo realiseert.
Re: Abortus
In Frankrijk gaat het relatief aantal abortussen ook omhoog. Dat is ook zorgelijk. In Nederland heb je afgelopen jaren ook weer een toename.helma schreef: ↑29 feb 2024, 12:49 Verdrietig nieuws uit Frankrijk.
https://www.rd.nl/artikel/1054676-frans ... n-grondwet
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
Re: Abortus
Het blijft vreselijk om te lezen wat een abortus echt is.helma schreef: ↑29 mar 2024, 08:10 Abortus, geen medische zorg.
https://oorsprong.info/hoe-een-artikel- ... e-zorg-is/
Re: Abortus
Ik begrijp nooit hoe je dit als arts kunt doen met je afgelegde eed van Hippocrates.helma schreef: ↑29 mar 2024, 08:10 Abortus, geen medische zorg.
https://oorsprong.info/hoe-een-artikel- ... e-zorg-is/
Fides Quaerens Intellectum
Re: Abortus
Dat heb ik met wel meer medische handelingenAnselmus schreef: ↑29 mar 2024, 17:09Ik begrijp nooit hoe je dit als arts kunt doen met je afgelegde eed van Hippocrates.helma schreef: ↑29 mar 2024, 08:10 Abortus, geen medische zorg.
https://oorsprong.info/hoe-een-artikel- ... e-zorg-is/
