De kleine lettertjes van het Evangelie

[Cyrillus]

Ik denk dan aan Handelingen 2: "En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.
Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God, toe roepen zal. En met veel meer andere woorden betuigde hij, en vermaande hen, zeggende: Wordt behouden van dit verkeerd geslacht! Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen."
Wij hoeven niet te wachten en uit te zien: Hij is er al in Zijn aanbod. Wij moeten in geloof aannemen, dat is de oproep. En ja, dat aannemen wordt bewerkstelligd door de Heilige Geest.

Ik heb veel meer aan wat Ds. Lodensteyn zegt dan wat jij zegt. We worden niet geholpen met een verstandskeuze, ook al zeggen we daarna dat het dan een zogenaamde bewerkstelligde keus is.

Ik zeg??? Ik zeg de Bijbel na. Waar staat in Handelingen 2 het woord 'wachten'? Hebben de joden een verstandskeuze gemaakt, vind je? Waar wacht je dan precies op?

We weten allemaal wat er moet gebeuren. Maar het gaat over hoe dat gaat. En dat mis ik bij je. Het is geen kunst om te zeggen wat er nodig is maar nou de praktijk. En daar hebben we in jou bijdragen hier niets aan. Ik ken ds. vdBrink niet - alleen van hier op de forum, maar het zou mij niet verbazen dat hij vind dat je nog verder doorslaat dan hij zelf.

Het gaat over hoe dat gaat? Ik denk dat het juist daar niet over gaat. En dat de kleine lettertjes zich juist daar bevinden. Want er is niemand die weet hoe dat gaat. Tenzij iemand beweert alle ondoorgrondelijke wegen van de Geest te begrijpen. Wij kunnen wat stamelen over ellendekennis en bevinding en voelen ons dan vroom. Dat is alles. Staat er in de Bijbel dat je je moet bekeren volgens een schema, met een hoeveelheid bevinding, met bijzonder openbaringen? Nee, er staat: bekeer u. Deze daad is belangrijk, het proces niet.

[huisman]

Ik las dit vandaag en dacht aan deze topic.

Een andere lezer reageerde op ons artikel in het nummer van 21 Juli j.1. Daarin schreven we, dat voor een onbekeerde in Gods Woord beloften zijn met een voorwaarde. Wij noemden toen plaatsen, waar die beloften te vinden zijn. Ieder kan zich daarvan overtuigen. Daar is een welmenend aanbod van genade. Calvijn schrijft, dat de Heere Jezus als Verlosser aan alle Israëlieten zonder onderscheid was beloofd. Maar hoe gaat dat nu verder? Is het de mens, die deze aanbieding uit eigen kracht hoort en er gebruik van maakt? Neen. De aanbieding doet niets af aan het zaligmakend werk des Geestes en aan zijn noodzakelijkheid. Maar die nu die aanbieding hoort en tevens hoort, dat hij niets vermag, wat moet hij doen? Lodensteyn zegt ergens: „Wachten op en uitzien naar de Heere". Hij moet zijn knieën buigen en zeggen: „Heere, ik hoor, dat u mij de zaligheid aanbiedt en dat ik haar niet aan kan nemen, zonder uwen Geest. Wilt u mij helpen."

Ik denk dan aan Handelingen 2: "En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.
Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God, toe roepen zal. En met veel meer andere woorden betuigde hij, en vermaande hen, zeggende: Wordt behouden van dit verkeerd geslacht! Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen."
Wij hoeven niet te wachten en uit te zien: Hij is er al in Zijn aanbod. Wij moeten in geloof aannemen, dat is de oproep. En ja, dat aannemen wordt bewerkstelligd door de Heilige Geest.

Dit is denk ik van al jouw postings de meest kwalijke. Anderen hebben het al gezegd maar je laat moedwillig vers 37 weg. Ze werden verslagen in het hart vanwege de ontdekkende prediking van Petrus. Namelijk deze Jezus, Dien gij gekruist hebt.

Ik zeg het toch maar wel wat met schroom. Toen de duivel de Heere Jezus verzocht in de woestijn kwam hij ook met het Woord. Alleen liet hij steeds iets weg of verdraaide het. Daar lijkt bovenstaande op.

[GerefGemeente-lid]

Ik krijg het er nu ook heel erg koud van.

Geloof gaat nooit zonder gevoel (al kan er wel heel veel gevoel zijn zonder geloof). De bevindelijke toepassing is volgens @Cyrillus niet nodig. Het is een droge, koude theoretische uiteenzetting geworden die kant noch wal raakt.

Maar juist de grootste vraag van heel veel mensen is: hoe kom ik met God verzoend?
@Cyrillus zegt: je moet geloven! En wel nu direct.
Het lijkt wel een commandeergeloof. Maar dat vind ik in de Bijbel niet terug. Lees maar eens wat Brakel daarover schrijft in de viervoudige staat.

[Evangelist]

Het gaat over hoe dat gaat? Ik denk dat het juist daar niet over gaat. En dat de kleine lettertjes zich juist daar bevinden. Want er is niemand die weet hoe dat gaat. Tenzij iemand beweert alle ondoorgrondelijke wegen van de Geest te begrijpen. Wij kunnen wat stamelen over ellendekennis en bevinding en voelen ons dan vroom. Dat is alles. Staat er in de Bijbel dat je je moet bekeren volgens een schema, met een hoeveelheid bevinding, met bijzonder openbaringen? Nee, er staat: bekeer u. Deze daad is belangrijk, het proces niet.

Sorry Cyrillus, maar je slaat nu erg door. Laat ik het maar ronduit zeggen: in feite heb je een bepaald (vervormd) beeld van Schriftuurlijk-bevindelijke prediking en daar strijd je vervolgens tegen. Niemand heeft hier gesproken over een schema, over een hoeveelheid bevinding (door het zo te zeggen, lijk je te suggereren dat je niet weet wat bevinding is), niemand heeft hier gesproken over bijzondere openbaringen. Voor jou lijkt de prediking alleen maar te bestaan uit een oproep tot geloof. Ik heb te doen met die arme tobbers die onder jouw gehoor zouden moeten zitten. Van die tobbers die door eigen schuld in het donker zitten, maar werkelijk geen idee hebben hoe ze moeten geloven, wat dat precies is. Hun hart wordt niet ontleed en opengelegd. Ze worden welhaast gedwongen tot geloof, maar ze zijn uitgewerkt. Ik heb te doen met die zondaren die de vloek van de wet in zich gevoelen, die Gods recht voelen drukken en niet weten hoe ze vrede met God kunnen krijgen, die geen rechten meer hebben. Zij moeten het verder maar uitzoeken, zolang ze niet de daad van het geloof uitvoeren. Hoe anders lees ik het in de Psalmen om maar een voorbeeld te noemen.

[Maanenschijn]

…
Maar juist de grootste vraag van heel veel mensen is: hoe kom ik met God verzoend?

Zonder mij inhoudelijk met de discussie te bemoeien (van alle kanten lijken er karikaturen gemaakt te worden van de boodschap van de diverse ‘hoofdrolspelers’) wil ik graag toch even aanhaken op deze vraag.

Het antwoord op deze vraag, opkomend uit een verslagen hart, is heel eenvoudig te lezen in Handelingen 16 vers 31: Geloof in den Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden, gij en uw huis.‭

De kleine lettertjes, zoals benoemd aan het begin van deze hele onverkwikkelijke discussie zien op: ‘Bent u wel voldoende verslagen? Heeft u uw helwaardigheid al voldoende beleefd? Heeft daar al een echt dodelijkst uur plaatsgevonden? Etc.’.
Het heil aanbieden, maar met de andere hand terugnemen. Laten we daar toch waakzaam voor zijn, maar ook als antwoord op deze vraag, vanuit pastorale bewogenheid de Bijbel onverkort laten spreken: Geloof in den Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden, gij en uw huis.‭

En nu ga ik snel slapen, met de muziek van Bach nog in mijn hoofd:

Eilt, eilt ihr angefochtnen Seelen…
Wohin?…
nach Golgatha! Nehmet an des Glaubens Flügel…flieht….
Wohin?
Zum Kreuzeshügel, eure Wohlfahrt blüht allda!

[Framboos]

@Evangelist: wat heb je dit treffend verwoord. Ik denk dat je hier de kern raakt. Het evangelie wordt een nieuwe wet gemaakt. Feitelijk wordt arme tobbers een nieuw gebod gegeven, wat ze nooit zouden kunnen, namelijk te moeten geloven, maar het niet te kunnen..

[Orchidee]

Van de toon van ds. Visscher en ds. Kieviet gaat een liefelijke ruik uit.

Smaken verschillen...
Een Lelie is prachtig maar stinkt...
Een Hyacint is prachtig maar ik krijg hoofdpijn van de geur...
Primula's zijn ook heel mooi maar ik krijg het er benauwd van en krijg bulten...

[huisman]

Van de toon van ds. Visscher en ds. Kieviet gaat een liefelijke ruik uit.

Smaken verschillen...
Een Lelie is prachtig maar stinkt...
Een Hyacint is prachtig maar ik krijg hoofdpijn van de geur...
Primula's zijn ook heel mooi maar ik krijg het er benauwd van en krijg bulten...

Het gaat dus niet om jouw ervaring maar om Gods onfeilbaar Woord.

Smaken verschillen inderdaad. Van nature zijn Gods beloften stinkend en benauwend.
Voor levendgemaakte zondaren zijn zij een lieflijke reuk.

[JanRap]

Ik krijg het er nu ook heel erg koud van.

Geloof gaat nooit zonder gevoel (al kan er wel heel veel gevoel zijn zonder geloof). De bevindelijke toepassing is volgens @Cyrillus niet nodig. Het is een droge, koude theoretische uiteenzetting geworden die kant noch wal raakt.

Maar juist de grootste vraag van heel veel mensen is: hoe kom ik met God verzoend?
@Cyrillus zegt: je moet geloven! En wel nu direct.
Het lijkt wel een commandeergeloof. Maar dat vind ik in de Bijbel niet terug. Lees maar eens wat Brakel daarover schrijft in de viervoudige staat.

@GerefGemeente-lid, U verdient een lintje voor uw trouw aan de specifieke G.G.theologie. Las onlangs een referaat dat in 1950 werd gehouden voor een ouderlingen conferentie van de toen nog ongedeelde GG. Exact dezelfde verwijten die u aan Cyrillus maakt werden gemaakt aan het adres van hen die een algemeen aanbod van genade voorstonden. De viervoudige staat is niet van Brakel maar van Boston. maar, eilaas, wij werden in de GG in Ned. voor Boston gewaarschuwd: je moet hem met onderscheid lezen, want sommige dingen zeggen wij anders. Men bedoelde: we vinden Boston te ruim. Dat gold niet voor de zogenaamde twaalf bijlslagen van Boston, waarin hij beschreef hoe een zondaar uit zijn oude bestaan in Adam werd losgemaakt. Die bijlslagen worden ook nu nog met graagte aangehaald. En er is nog een achterliggend feit dat u moet weten. Sinds ds. Kersten is een GGer extra alert als hij het woord geloof hoort. Het behoorde tot de dogma's van ds. Kersten dat hij zich enorm verzette om zijn hoorders op te roepen tot geloof. Want stelde hij ( terecht): een mens kan niet geloven. Hij was wijzer dan het Woord. De apostelen riepen wel op tot geloof. Juist dit dogma vind ik in heel veel reacties terug. Die argwaan, die verdachtmakingen als wordt opgeroepen tot geloof. Het moet mogelijke zijn om enerzijds de grote verdiensten van ds.Kersten te eren en te respecteren en anderzijds te benoemen waarin hij afweek van de mainstream van het gereformeerd belijden.

[Bertiel]

in aansluiting op Maaneschijn zijn post, is toch echt mijn vraag of dr v.d. Brink iets signaleert wat er totaal niet is? Namelijk die kleine lettertjes?

[GerefGemeente-lid]

in aansluiting op Maaneschijn zijn post, is toch echt mijn vraag of dr v.d. Brink iets signaleert wat er totaal niet is? Namelijk die kleine lettertjes?

Ze zijn er niet in die hevige mate als dr. Van den Brink schetst. Hij maakt er een karikatuur van en beschuldigt predikanten van het bewust verzwaren het oordeel van hun hoorders. Dat is nou precies het hele probleem.
@Evangelist schrijft terecht dat ds. Harinck ook op sommige punten bepaalde zaken aan de orde heeft gesteld. En die zorgen deel ik wel. Ik ben ook heus niet blind.
Het punt is dat dr. Van den Brink hele kerkverbanden over één kam scheert. Hij draaft veel te ver door.

@JanRap,
Bedankt voor je inlegkunde. Maar ik was mis; meer niet. Ik bedoelde uiteraard de Redelijke Godsdienst van Brakel en de Viervoudige Staat van Boston. En wat betreft de ruimte die Boston geeft: lees zijn preek over Lukas 14: 22b. Volgens mij is die op internet wel ergens te vinden. Van harte aanbevolen.

@Maanenschijn,
Je reactie stelt me teleur. Kun je misschien heel mijn post citeren en die helemaal beantwoorden?

[Bezorgd]

in aansluiting op Maaneschijn zijn post, is toch echt mijn vraag of dr v.d. Brink iets signaleert wat er totaal niet is? Namelijk die kleine lettertjes?

Zeer terechte vraag.
Want ik denk dat de zorgen die vd Brink noemt er echt zijn.
Zelf heb ik een aantal jaar onder een prediking gezeten waar een mens echt op zichzelf werd geworpen.
Vooral gepreekt wat het niet is. Ja er werd over Gods werk gesproken. Maar vooral in de afwachtende vorm. En omkleed met allerlei ervaringen en gevoelens die een mens ervaren moest wil het echt zijn.
Een wat ruimere prediking werd verdacht gesteld, met steeds weer de verwijzing naar de onmacht en onwil van de mens.
Als gevolg van deze prediking worstelden vele mensen met de toe-eigening van het heil en leefden, weliswaar keurig, op het wettische af, in een afwachtende houding van "och mocht het nog eens gebeuren" Tot in de grijze ouderdom aan toe. Zelfs zij die voorheen in alle schuchterheid mochten geloven en Zijn naam belijden in het midden van de gemeente werden weer op zichzelf teruggeworpen.
Ik sprak hoegenaamd dezelfde woorden als @Cyrillus in navolging van dr vd Brink. Dat element werd echt niet gehoord.

Inmiddels hoor ik nu een aantal jaar een rijke bijbelse Christus verkondiging van zonde en genade. Vol van belofte en aanbod van het evangelie. De gewilligheid van Christus wordt gepreekt, de veelkleurigheid uitgelegd en de hoorder wordt in de lijn van Gods Woord gedwongen om in te gaan. Radicaal voor de keus gesteld.
Tegelijkertijd zie ik dat door sommige hoorders ook daar een eigen weg mee opgegaan kan worden. Opgroeien met de belofte, sterk verbondsmatig denken. De algemeenheid van het geloof. Het gevaar van het ontbreken van het 'wonder'
Gisteren hoorden we een preek over de Emmaüsgangers. De predikant wees er op maar eens naast Kleopas te gaan lopen. Wat is het dan goed om te horen dat we maar zulke wankelmoedige schepselen zijn. Het niet kunnen geloven. Het maar tegenspreken. Het somberen en klagen. Al komt het uit de liefde voort, er toch maar niet bij kunnen. Maar dan komt Jezus.
Bestraft ze. Jazeker. Scherp zelfs. Maar toch, die onvoorstelbare lankmoedigheid en dat onmetelijke geduld. Hij legt de schriften uit. Hij brak het brood. Hij opende hun ogen.
Dan zien we dat God altijd weer de Eerste is. Hij komt. Hij onderwijst. Hij opent blinde ogen. Hij schenkt en werkt geloof. Dan valt alles van een mens er tussen uit en blijft verwondering over. En zing je uit verwondering: "Ik roem in God; ik prijs 't onfeilbaar woord;
Ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord"

Wat ik hier mee wil zeggen?
Hoe we zaken verwoorden heeft alles te maken met welke gevaren we zien. In welke omgeving we verkeren.
Heel veel is actie-reactie. Als ik mensen spreek die vast zitten in lijdelijkheid en wetticisme, spreek ik anders dan als ik mensen spreek die vol zitten van activisme, en een geloof belijden waaruit het wonder niet spreekt.

Daarom vind ik heel deze discussie rond de kleine lettertjes zo lastig.
Het wordt fel bestreden door mensen die geen idee hebben dat zulk een prediking bestaat (En zelf onder een gezonde bijbelse prediking zitten) maar het wordt tegelijkertijd verdedigd door mensen die mi ook oog moeten hebben voor een onbijbelse activisme en een geloof zonder verwondering.

Het is ingewikkeld geworden.

[Ad Anker]

GG-Lid: Kun jij vanuit de Bijbel aantonen dat het antwoord op de vraag: 'Hoe kom ik met God verzoend' niet gevolgd wordt door: Geloof in de Heere Jezus?

Wij ruilen het werkwoord geloven graag in voor: Buigen, bedelen, knielen, smeken, wenen, zuchten, verlangen etc. Dat is in een bepaalde flank (de flank die JanRap ook noemt). Want geloven is een wat statisch werkwoord (jij mist daar ook 'het gevoel' in) terwijl die andere werkwoorden iets oproepen.

Ik hoorde zaterdag een zeer luisterenswaardige lezing op een bondsdag. Er werd op een dierbare wijze heen gewezen naar het enige Fundament, Jezus. Er werden wat voorbeelden genoemd van ernstige zoekers, maar dat het zoeken uiteindelijk toch niets was, het kwam niet bij het Fundament. En toen kwam er een voorbeeld: Een jongen, een échte zoeker, zo werd genoemd. Waarom? Hij was God kwijt, hij was oprecht gaan zoeken en hij had het verlangen om Jezus te leren kennen. Hij had in de prediking wel eens iets gezien van Jezus maar om nu Zijn eigendom te zijn...
Dat was volgens deze predikant het echte. Maar dan kriebelt het bij mij wel een beetje: Had deze jongen de Heere Jezus lief? Was hij het eigendom van Hem? Nog niet toch? Waarom is dit dan wel echt? Waarom niet net als tegen de man in de gevangenis in Filippi zeggen: Geloof in de Heere Jezus en gij zúlt zalig worden?

Dus twee lijnen:
1. We zijn wat allergisch voor geloven; we ruilen het graag in voor een gevoelig werkwoord wat onze onmacht/onkunde/nederigheid uitdrukt.
2. Wanneer is het goed met een mens? Wanneer ben ik rechtvaardig voor God?
Deze twee vragen zijn cruciaal in de vragen die er zijn, ook als het om de kleine lettertjes gaat.

[Zeeuw]

in aansluiting op Maaneschijn zijn post, is toch echt mijn vraag of dr v.d. Brink iets signaleert wat er totaal niet is? Namelijk die kleine lettertjes?

Zeer terechte vraag.
Want ik denk dat de zorgen die vd Brink noemt er echt zijn.
Zelf heb ik een aantal jaar onder een prediking gezeten waar een mens echt op zichzelf werd geworpen.
Vooral gepreekt wat het niet is. Ja er werd over Gods werk gesproken. Maar vooral in de afwachtende vorm. En omkleed met allerlei ervaringen en gevoelens die een mens ervaren moest wil het echt zijn.
Een wat ruimere prediking werd verdacht gesteld, met steeds weer de verwijzing naar de onmacht en onwil van de mens.
Als gevolg van deze prediking worstelden vele mensen met de toe-eigening van het heil en leefden, weliswaar keurig, op het wettische af, in een afwachtende houding van "och mocht het nog eens gebeuren" Tot in de grijze ouderdom aan toe. Zelfs zij die voorheen in alle schuchterheid mochten geloven en Zijn naam belijden in het midden van de gemeente werden weer op zichzelf teruggeworpen.
Ik sprak hoegenaamd dezelfde woorden als @Cyrillus in navolging van dr vd Brink. Dat element werd echt niet gehoord.

Inmiddels hoor ik nu een aantal jaar een rijke bijbelse Christus verkondiging van zonde en genade. Vol van belofte en aanbod van het evangelie. De gewilligheid van Christus wordt gepreekt, de veelkleurigheid uitgelegd en de hoorder wordt in de lijn van Gods Woord gedwongen om in te gaan. Radicaal voor de keus gesteld.
Tegelijkertijd zie ik dat door sommige hoorders ook daar een eigen weg mee opgegaan kan worden. Opgroeien met de belofte, sterk verbondsmatig denken. De algemeenheid van het geloof. Het gevaar van het ontbreken van het 'wonder'
Gisteren hoorden we een preek over de Emmaüsgangers. De predikant wees er op maar eens naast Kleopas te gaan lopen. Wat is het dan goed om te horen dat we maar zulke wankelmoedige schepselen zijn. Het niet kunnen geloven. Het maar tegenspreken. Het somberen en klagen. Al komt het uit de liefde voort, er toch maar niet bij kunnen. Maar dan komt Jezus.
Bestraft ze. Jazeker. Scherp zelfs. Maar toch, die onvoorstelbare lankmoedigheid en dat onmetelijke geduld. Hij legt de schriften uit. Hij brak het brood. Hij opende hun ogen.
Dan zien we dat God altijd weer de Eerste is. Hij komt. Hij onderwijst. Hij opent blinde ogen. Hij schenkt en werkt geloof. Dan valt alles van een mens er tussen uit en blijft verwondering over. En zing je uit verwondering: "Ik roem in God; ik prijs 't onfeilbaar woord;
Ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord"

Wat ik hier mee wil zeggen?
Hoe we zaken verwoorden heeft alles te maken met welke gevaren we zien. In welke omgeving we verkeren.
Heel veel is actie-reactie. Als ik mensen spreek die vast zitten in lijdelijkheid en wetticisme, spreek ik anders dan als ik mensen spreek die vol zitten van activisme, en een geloof belijden waaruit het wonder niet spreekt.

Daarom vind ik heel deze discussie rond de kleine lettertjes zo lastig.
Het wordt fel bestreden door mensen die geen idee hebben dat zulk een prediking bestaat (En zelf onder een gezonde bijbelse prediking zitten) maar het wordt tegelijkertijd verdedigd door mensen die mi ook oog moeten hebben voor een onbijbelse activisme en een geloof zonder verwondering.

Het is ingewikkeld geworden.

Lezenswaardige post, die her en der (vooral wanneer ik denk aan geliefde familieleden die je exact beschrijft) tranen meebrengt.

[Maanenschijn]

@Maanenschijn,
Je reactie stelt me teleur. Kun je misschien heel mijn post citeren en die helemaal beantwoorden?

Ik weet niet waarin ik je teleur stel. Ik citeer een deel van je post, omdat ik op dat deel een reactie wil geven.

Dit omdat het overige in je post geen inhoudelijke bijdrage was met betrekking tot de discussie, maar het gevoel wat de post van Cyrillius bij je op riep. Daarnaast schreef ik al: van alle kanten wordt een karikatuur gemaakt van de bijdragen, kleine stukjes van een geheel worden er uit gelicht en groot gemaakt. Zoals het verzwaren van het oordeel van de niet gelovigen. Ik heb juist altijd geleerd dat elke preek, etc het oordeel verzwaard zolang we geen gehoor geven aan het bevel van geloof en bekering.

Maar met die discussie doe ik niet mee. Jouw vraag dat je veel mensen kent die vragen: ‘Hoe kom ik met God verzoent?’ Trof me. Vandaar dat ik daarop reageer.