-DIA- schreef:
Wat een wonder hè! We voelen er iets van. Dan wordt het kleinste al een wonder. Ik weet niet of je het meegekregen hebt, maar ik ben vorig jaar hard gevallen met een fiets, en brak mijn been en een hand. Nu kan ik weer een beetje de trap op en neer lopen, hoewel met pijn, maar ik kan het weer een beetje. Dan sta je er bij stil dat traplopen, waar je daarvoor niet aan dacht, toch weer een wonder wordt.
Ook dat laatste is een waarheid: Tel je zegeningen één voor één, wat vergeet ik dat regelmatig. Ik kijk te vaak wat niet meer, of niet zo goed gaat. Dat moet je ook leren.
Het zijn lessen in nederigheid en dankbaarheid. Ik vond het vanzelfsprekend dat ik hup hup 2 of 3 dingen tegelijk deed. Of snel na elkaar.
Dat ik weer de trap op kan lopen of was ophangen, is voor mij een Wonder. Je wilt eerst naar huis, maar als je dan op de bank zit, dat is het dan. De eerste tijd dacht ik: is dit nu mijn leven? Nutteloos, Ik zit maar. Ik heb eerst los leren lopen, in de revalidatie. Toen werd ik al wat mobieler en hoefde miet zo vaak iets te vragen. Ik kon zelf mijn boterhammen smeren en een beker melk inschenken. Dat is al zo fijn!
En gaandeweg kon ik het uitbreiden. Het zal niet voor iedereen zo zijn maar ik vind het heerlijk om zelf op mijn tijd dingen te doen.
Te KUNNEN doen. Elke dag wordt een geschenk. Natuurlijk zijn er ook pijnlijke dingen die confronterend zijn. Zo ben ik mijn handschrift kwijt evenals mijn handtekening. Dat wil niet meer zo. Schrijven kost moeite en ziet er bibberig uit.
Het is vechten voor mezelf en tegen mezelf. De neuropsycholoog zei dat je gedachten je beinvloeden, onbewust. Dus als je al denkt dat je het waarschijnlijk niet lukt, dan gaat het niet. Zo ben je voortdurend met jezelf in conclaaf: dat gaat me lukken!.En zo kom je steeds een stapje verder.
