Toen ik in mijn jeugd een poosje in Canada werkte en woonde was er altijd één keer op zondag de Hollandse dienst in de basement. Dan hoorde ik ze 'boven' de psalters zingen en dacht ik: gelukkig, vanavond weer de Engelse dienst, met de psalters. Wel boeiend vond ik dat de psalters op vlot tempo werden gezongen, maar de vertaalde psalmen juist erg traag en niet ritmisch. Maar ik spreek nu wel over ca. 25 jaar geleden.Canada schreef:Als ik weer eens in Nederland ben (ik woon al 51 jaar in Canada) wordt ik vaak emotioneel onder het zingen van de Psalmen. Door God’s genade zijn meerdere psalmen mij tot zegen geweest. Ze voelen voor mij meer bevindelijk aan dan de psalters die wij in Canada zingen, hoewel die ook heel mooi zijn. Bovendien vindt ik het langzame niet-ritmisch zingen eerbiedig en meestal erg mooi. Als het me dan weer raakt (vooral de inhoud) denk ik: hoeveel nostalgia zit hier eigenlijk bij?
Ik denk inderdaad dat er nostalgie bij is, vooral ook omdat je geestelijke herinneringen kunt hebben en omdat de context waar je nu de psalmen hoort mogelijk verbonden is aan je familiegeschiedenis, afkomst en wortels. Ik vermoed dat bijvoorbeeld zij die overzee zijn geboren, soms al meerdere generaties, dit niet zo voelen.