wie is mijn naaste?

[Jelle]

Oorspronkelijk gepost door anemoon
een paar weken geleden was er een gesprekje gaande in een ander topic

het zou fijn zijn wanneer er alsnog een reactie op zou komen
daarom plaats ik het nu maar even hier:

Oorspronkelijk gepost door Jelle

Oorspronkelijk gepost door anemoon

Oorspronkelijk gepost door Jelle staat wel in zijn recht wat aardse zaken betreft maar is intussen wel een plurale kerk geworden en geen exclusief gereformeerd meer, maar met een ondeugdelijke grondslag.

precies!
en daarom: gewoon links laten liggen
niet meer naar omkijken, die goddeloze bende
en gewoon ons eigen kerkje opbouwen, daarin werken, daarvan genieten, daarop roemen...
de deurtjes dicht
veilig in elkaars armen...

en niks geen gemeenschap met de heidenen, kom nou

Wel even goed begrijpen dat ik het heb over het gedrag van de pkn ten overstaan van de HNHK. Het gedrag van de pkn lokt zelf uit om met mijn woorden te spreken: laat ze links liggen en zorg dt je eigen spullen goed gaan lopen.
Het gedrag van de pkn is alleen maar menselijk en niet geestelijk geicht dus als organistatie kan je ze beter links laten liggen

jelle, volgens mij maak je een denkfout
nou is dat op zich niet het ergste
en ik kan naast je komen zitten
want ik maak ook vaak denkfouten

sorry trouwens dat ik wat laat reageer, maar we zijn een tijdlang internet-loos geweest, vandaar...

maar volgens mij denken wij al te snel:
iemand gedraagt zich zus of zo, en daarom laat ik hem/haar links liggen

maar het gedrag van iemand bepaalt niet of wij ze vervolgens mogen negeren
immers: er staat dat wij onze naasten moeten liefhebben, ongeacht hun gedrag
sterker nog: wij moeten onze vijanden liefhebben
en liefhebben is zo ongeveer het tegenovergestelde van links laten liggen
want links laten liggen heeft iets van negeren, voel je dat aan?

en negeren staat haaks op liefhebben

mvrgr
anemoon

Helaas Anemoon ben ik op het vlak van naaste liefde een volkomen zondaar.
Ik zeg het maar eerlijk ik heb bijzonder veel moeite om mijn vijanden lief te hebben en om een ander bij een slag ook nog de andere wang toe te keren ligt mij heel moeilijk.

In bepaalde situatie keer ik liever iemand de rug toe en ga dan liever mijn eigen weg en laat hem/haar dan maar links liggen om problemen uit de weg te gaan.

Ik weet het, de Bijbel leert ons totaal anders, maar ondanks dat ik dat weet is het zo moeilijk om mijn driftige en opstandige aard dan in toom te houden.
Een van de vele zonden waarmee ik vaak zelf ook in de knoei zit.

[limosa]

Je naaste liefhebben kan natuurlijk (ook) invullen krijgen in het gebed dat je voor hem/haar/hun doet. Het hoeft niet te betekenen dat je ten koste van alles het conflict vermijd, de waarheid niet meer kan zeggen en ten slotte om de lieve vrede wil alles maar goedkeurt wat gebeurt.

De liefde kan er ook toe dringen de ander te vermanen. Als die dan echter volhardt in het verkeerde gedrag hoef je dat niet goed te keuren. De liefde tot de naaste kan en mag de liefde die wij tot onze Schepper moesten hebben niet overstijgen. Als onze naaste zich tegen de geboden van God inkeert en dat ook na vermaning blijft doen behoeven we van onszelf niet te verlangen dat we met de zonde gemeenschap blijven hebben.

[Adorote]

Die de wil Gods doen.

En de rest zijn naasten door natuur.

[Miscanthus]

Oorspronkelijk gepost door Adorote
Die de wil Gods doen.

En de rest zijn naasten door natuur.

Hoe kom je daar nou bij? Ik ken dat onderscheid niet uit de Schrift:pu

[Andre]

een mens blijft mens, ook na ontvangen genade.

Maar hierin kunnen wij (ik) de Heere vragen of Hij onze driften wil intomen.

Als ik het stukje van Jelle en Anemoon lees, kan ik mij zelf daarin ook vinden.

naasteliefde moet ook geleerd worden.

Als je gunnend wordt kun je alles overgeven en onder elkaar komen, en bovenal voor elkaar bidden.

[duizendknoop]

Een naaste zijn

Veelal wordt de strekking van deze gelijkenis verengd tot een soort van ‘lief zijn voor elkaar’, wat men naastenliefde noemt.

Dat is wel waar, maar er is meer. De Heere Jezus spreekt hier over het leven van het geloof en de doorwerking daarvan in de praktijk van alledag, in onze handel en wandel. Het gaat om het geheel van de dienst in Gods Koninkrijk, dat gestalte krijgt in ons leven.

Naastenliefde is niet alleen een opgave, maar evenzeer een gave van God. Onze prestaties staan niet centraal, maar de genade! Naastenliefde is geen goed doel, dat we in eigen kracht moeten nastreven, maar een genadegave, die de Heere in ons werkt door Zijn Geest en Woord, een vrucht van het geloof, dat naar Gods wet wil leven.

De wetgeleerde uit de gelijkenis, begrijpt dat niet. Hij vraagt: ‘Wat moet ik doen! Om zalig te worden’. Dan blijft de dienst aan God een formele zaak: zonder ziel. Juist de liefde is het kernmerk van het geloof.

De wetgeleerde begrijpt dat niet en wil dat ook niet begrijpen. Hij wil eronderuit komen en vraagt daarom snel: ‘En wie is mijn naaste?’ Hij probeert het woord van de Heere Jezus te reduceren tot een discussiestuk.

Het verhaal is bekend. En dan komt er een Samaritaan langs. Die deugt zeker niet, dat wist de wetgeleerde al bij het horen van dat woord. Samaritaan: alleen al een smerig woord! Mensen, waar je het zeker niet van verwacht, zouden wij zeggen. Maar juist deze man ontfermt zich over de ongelukkige reiziger en niets was hem teveel. Hij vroeg niet, stelde geen voorwaarden, cijferde zichzelf weg en keek niet op de kosten.

Juist deze man had begrepen, waar het in het leven om gaat. Kijk nu eens in de spiegel van deze gelijkenis. De Heere vraagt: ‘Wie is de naaste geweest van de man die onder de moordenaars gevallen was?’ Wie vraagt: ‘Wie is mijn naaste?’, stelt zichzelf in het middelpunt en zoekt argumenten om de roeping te ontgaan, wanneer we geconfronteerd worden met andermans nood en zorgen.

Wat maken we er onszelf vaak gemakkelijk vanaf! Wat bewaren we dan vaak afstand. Wie wil naast hem of haar komen te staan? Of nog scherper: Wie wil door hem of haar geholpen worden?

Christus doorbreekt dat egoïstische denken en keert de rollen om. Hij zegt niet: Die gewonde man was de naaste van de anderen, maar Hij vraagt: ‘Wie is de naaste geweest van deze stervende man?’ God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf.

Naar blijkt, heeft de wetgeleerde er bitter weinig van begrepen, net als de priester en de leviet uit de gelijkenis. Maar Christus zegt: ‘Ga heen en doe gij desgelijks’. En wie daar ernst mee maakt, ontdekt dat er genade voor nodig is om dat te leren.

[RvP]

Onze naaste....

een grote taak.....

de eis van God....

Vr.4. Wat eist de wet Gods van ons?

Antw. Dat leert ons Christus in een hoofdsom, Matth. 22:37-40: Gij zult liefhebben den Heere, uw God, met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand, en met geheel uw kracht. Dit is het eerste en het grote gebod. En het tweede, aan dit gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelven. Aan deze twee geboden hangt de ganse Wet en de Profeten.

Uit de Heidelberger....

mvrgr.

RvP