Oorspronkelijk gepost door cobus
Even een inbreng vanuit de vrouwenkant gezien.
Mijn situatie: 17 jaar eerste kindje, drie maanden later zwanger van nr 2. De gedachte, nog 25-30 jaar kinderen te kunnen baren....Gelukkig(hoewel de aanleiding ertoe ernstig genoeg was) kregen we toen de waarschuwing vande verloskundige, je mag voorlopig niet meer, het gaat niet goed...
Dan moet je wel met verstand bij elkaar wonen en nadenken. Daarna, om de vier jaar nog twee, inderdaad geplande zwangerschappen. Elk met maanden weeën, na de bevalling heel erg moe. 27 jaar en vier kinderen. nog 20 jaar vruchtbaar...Uiteindelijk inderdaad besloten dat het zo maar beter blijven kon. Dat doe je niet achteloos, zo van ik wil er niet meer. Dat doe je ook biddend. Inderdaad om de punten die Pim schreef, maar ook om wat hij eronder schreef. En nu ben ik zo blij dat het niet meer hoefde. Nu ik een zeer moeilijke puberzoon na een grote crisis en een aantal moeilijke jaren, naar het buitenland heb moeten verbannen, om hem nog binnen het gezin te houden. Ik had al mijn tijd en energie toen nodig voor dat kind!
Maar ook nu er zich een reumatische kwaal aandient bij manlief, die er voor zorgt dat ook de mannelijke zorgtaken hier in huis, het onderhoud en dat soort dingen en straks misschien ook het kostwinnersschap, op mijn schouders gaan komen. Ik zal moeten gaan leren, want ik heb geen opleiding na mijn mavo gedaan. Ik ben dus heel blij met de goede jaren die we nu gehad hebben,maar ook blij dat ik mijn aandacht en energie niet over meer moet verdelen. En ik zie het zo, eigenlijk door deze topic ook erg over na gaan denken: Ook dit is zo geleid! Het was goed! Mijn mening is dus ook, dat je niet achteloos om moet gaan met kinderen krijgen, maar in biddend opzien, samen goed over nadenken!
Kijk, da's mooi. Niet mooi om tegenslagen te hebben maar wel mooi hoe jullie daaar mee omgegaan zijn. 't Is vaak achteraf dat je ziet geleid te zijn, maar mooi áls je het ziet! Je schrijft er weloverwogen over maar het zijn moeilijke beslissingen. Als ik het verhaal zo lees denk ik dat dát met verstand bij elkaar wonen is.
Wij hebben twee dochters waarvan een licht verstandelijk gehandicapt. We doen er alles aan ze thuis te houden omdat dat nog steeds het beste voor haar is. Maar in de afgelopen jaren hebben we best wel eens op instorten gestaan. Ik herken je verhaal daarom wel een beetje.
Afgelopen woensdag (biddag) hoorde ik 's avonds een preek over die prachtige tekst uit 1 Petrus 5:
Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u. Da's geen waagstuk, daar mogen op vertrouwen zo zei onze dominee. Dat je (jullie) de zorg van de Heere mag ervaren en daar kracht uit putten wens ik jullie toe.
groeten!
