Wat is jullie visie op gezinsvorming/planning? En denken de mensen die nog niet getrouwd zijn hier ook al over na?
Ik quote even mijn posting uit de andere topic als aanzet:
Ik trek de parallel met 'eten':
Als Christenen bidden en danken we dagelijks voor ons eten, terwijl we dit zelf gaan kopen, de maaltijd plannen, zelf uit de kast pakken en zelf klaarmaken. Wij danken in ons gezin dan ook voor de omstandigheden dat we dit zomaar kunnen doen, in tegenstelling tot zovelen die meer moeite moeten doen voor een kleine maaltijd of er geen hebben. En we vragen Gods zegen of het eten ons mag versterken en of we er niet ziek van zullen worden.
Dus Gods zegen nodig en dank uitspreken voor iets waar we zelf allerlei handelingen (en planning) voor ondernemen. We blijven niet wachten totdat het eten uit de kast op ons bord komt en we eten ons ook niet helemaal propvol, omdat we nu eenmaal een kast vol met eten hebben.
Zo is het m.i. ook met het KRIJGEN van kinderen. Als je als echtpaar beslist dat de omstandigheden daar zijn dat een kind welkom is in je gezin dan geef je dat over in Gods hand. Als de vrouw na die keuze zwanger wordt is dat nog steeds een wonder. En als de zwangerschap van 9 maanden goed gaat, is dat nog steeds een wonder. En als de bevalling goed gaat, is dat nog steeds een wonder. En wanneer is een kind welkom in het gezin? Dat kan wat mij betreft heel breed zijn. Heb je tijd om aan dit nieuwe kind te besteden, zonder dat dit andere belangrijke zaken in de weg staat? Is er nog wel tijd om Gods Woord dagelijks te onderzoeken, en Gods aangezicht te zoeken? Is er nog wel tijd om elkaar als man en vrouw aandacht te geven? Is er nog wel tijd om de andere kinderen aandacht te geven?
Mijns inziens wordt door veel mensen onterecht direct gezegd dat je kinderen NEEMT, als je als echtpaar goed nadenkt over wanneer het wel/niet beter is dat de vrouw zwanger wordt. Ik heb bovenstaand proberen te beschrijven, dat de keuze voor een nieuwe zwangerschap nog niet direct een kindje in de wieg geeft. Dan moeten er nog diverse wonderen gebeuren en is Gods zegen nog steeds onmisbaar!
Ik denk zelfs dat door er zo bewust mee om te gaan een kind echt als zegen kan worden gezien. Hoeveel echtparen zitten niet maandelijks met spanning af te wachten of alles 'goed' gegaan is? En als zich dan een zwangerschap 'aandient' wordt deze zwangerschap dan als zegen gezien? Of als een juk, door God opgelegd....?
Terecht merkte Lecram op dat het een gevoelig onderwerp is, mede omdat er mensen zullen zijn die geen kinderen kunnen krijgen of daar veel moeite voor moeten doen, ik weet dat er ook onder de OSW-ers zijn. Dit completeert de parallel tussen wij die kasten vol met eten hebben en in de derde wereld komen onze naasten om van de honger. Desondanks gaan we toch met verstand met ons voedsel om!! En we gedenken deze hongerende naasten als het goed is in het gebed. Laten we dit dan ook doen met hen die geen kinderen kunnen krijgen, ook als we onze verantwoordelijkheid in de gezinsplanning nemen.