Laatst las ik in een oud boekje: "ik schreide mijn ogen leeg, toen de Heere tot mijn hart sprak."
Dat was tijdens een kerkdienst.
Ik kan me herinneren dat ik als kind bij mijn vader een traan over zijn wang zag rollen tijdens de preek.
Of dat iemand huilend van de Tafel wegliep, na het H.A. en dan in de bank nog zijn neus moest snuiten en duidelijk ontroerd was.
Het is mij ook weleens overkomen. Het is dan op dat moment niet tegen te houden.
Herkennen jullie daar iets van? Komt het minder voor dan vroeger?

Ik bedoel dus geen emoties vanwege een gebeurtenis, zoals rouw, doop of huwelijk, of als je kind belijdenis doet.
Maar als het Woord in je hart valt en alles en iedereen om je heen valt weg.

Mara schreef:Laatst las ik in een oud boekje: "ik schreide mijn ogen leeg, toen de Heere tot mijn hart sprak."
Dat was tijdens een kerkdienst.
Ik kan me herinneren dat ik als kind bij mijn vader een traan over zijn wang zag rollen tijdens de preek.
Of dat iemand huilend van de Tafel wegliep, na het H.A. en dan in de bank nog zijn neus moest snuiten en duidelijk ontroerd was.
Het is mij ook weleens overkomen. Het is dan op dat moment niet tegen te houden.
Herkennen jullie daar iets van? Komt het minder voor dan vroeger?

Ik bedoel dus geen emoties vanwege een gebeurtenis, zoals rouw, doop of huwelijk, of als je kind belijdenis doet.
Maar als het Woord in je hart valt en alles en iedereen om je heen valt weg.

Herkenbaar Mara, alsof de predikant/ouderling exact beziet wat er in je hart omgaat.

pierre27 schreef:Maar als het Woord in je hart valt en alles en iedereen om je heen valt weg.

De beste momenten die er zijn. Met of zonder tranen.

Ik herken het.
En zij zagen niemand, dan Jezus alleen!
Een diepe vrede, verwondering, maar vooral je heel nietig weten tegenover zo'n grote God.
En dan vloeien er zomaar tranen.....

Niet iedereen kent het. Er zijn plaatsen die dit beslist niet meer herkennen. Ik, en echt niet alleen ik hoor, merken wel dat er weinig of veel minder zichtbare emoties zijn. Preken zijn ook veel vaker oppervlakkig zodat de zielsgangen niet verklaard worden. En dan kunnen wel wel eens krokodillentranen wenen, maar dat zijn nog geen tranen die worden gewerkt door Woord en Geest. Als de ziel werkelijk eens verklaard mag worden acht ik dat in deze tijd een wonder, hoewel het (als het waar werk is) altijd een groot wonder is.
Ik had een tante die nogal eens wat gevoelig was onder de prediking. In de plaats waar ze woonde begrepen de mensen er niets van! Hoe kon je nu 'tranen schreien' onder een preek? Dat was toch Evangelie? Zo dachten ze daar. Ze begrepen daar niets van. En ik geloof dat het nu nog vele malen zeldzamer is geworden, als eens een ziel wordt geraakt en het dieper gaat dan wat uiterlijke traantjes.

@DIA, die zielsgangen die zogenaamd verklaard werden veroorzaakten dikwijls krokodillentranen.

Ik mag onder een prediking verkeren waar wel diepgang is. Dus dat het tegenwoordig oppervlakkiger is, onderschrijf ik niet. Ik zou niet durven. Als dat bij jou wel zo is, heb je binnenkamerwerk. Maar hoe bepaal je dat eigenlijk?

@Mara: zeker herkenbaar. Ook wat de vorige posters schreven.

Terri schreef:Ik herken het.
En zij zagen niemand, dan Jezus alleen!
Een diepe vrede, verwondering, maar vooral je heel nietig weten tegenover zo'n grote God.
En dan vloeien er zomaar tranen.....

Dat is, gelukkig, heel herkenbaar. Dat alles om je heen, de mensen, de dominee, het gebouw, wegvalt en het Jezus alleen is. Zo bitterzoet. Zoveel genade, voor iemand die zoveel zonde deed en blijft doen.
Morgen zouden we weer een Heilig Avondmaalsdienst hebben. Deze gaat niet door. Zo fijn dat we eerder dit jaar een, aangepaste, dienst mochten hebben.

-DIA- schreef:Niet iedereen kent het. Er zijn plaatsen die dit beslist niet meer herkennen. Ik, en echt niet alleen ik hoor, merken wel dat er weinig of veel minder zichtbare emoties zijn. Preken zijn ook veel vaker oppervlakkig zodat de zielsgangen niet verklaard worden. En dan kunnen wel wel eens krokodillentranen wenen, maar dat zijn nog geen tranen die worden gewerkt door Woord en Geest. Als de ziel werkelijk eens verklaard mag worden acht ik dat in deze tijd een wonder, hoewel het (als het waar werk is) altijd een groot wonder is.
Ik had een tante die nogal eens wat gevoelig was onder de prediking. In de plaats waar ze woonde begrepen de mensen er niets van! Hoe kon je nu 'tranen schreien' onder een preek? Dat was toch Evangelie? Zo dachten ze daar. Ze begrepen daar niets van. En ik geloof dat het nu nog vele malen zeldzamer is geworden, als eens een ziel wordt geraakt en het dieper gaat dan wat uiterlijke traantjes.

Maar ook kan het mij raken als een predikant zichtbaar ontroerd raakt.
Ik heb de indruk dat dit minder is geworden.
Ja DIA, dit staat haaks op het juichend christendom.
Als je leeft vanuit de verwondering, kun je niet altijd juichen.
Het is zo bijzonder als je maandenlang met een vraag loopt en het antwoord niet kan vinden.
Dan komt er een gastpredikant, die het tegen jou zegt.
En dan krijg je het antwoord, het komt als het ware uit de hemel, zo tot je hart.

Zelfs de Zegen, die je zondagen lang onbewogen kan aanhoren, kan opeens inslaan. De HEERE zegene en behoede u.
Dat was na een preek over de Zegen.
Je moet er bij bepaald worden. Wie kan daar dan onbewogen onder blijven?

De mooie getuigenissen wil ik graag laten staan.

Niettemin wil ik even wijzen op de algemene mores in onze lage landje, namelijk dat het niet gebruikelijk is om emoties te tonen. Aan het afwezig zijn van tranen, kunnen dus niet al te grote conclusies getrokken worden. Kijk daar dus voor uit.

Herman schreef:De mooie getuigenissen wil ik graag laten staan.

Niettemin wil ik even wijzen op de algemene mores in onze lage landje, namelijk dat het niet gebruikelijk is om emoties te tonen. Aan het afwezig zijn van tranen, kunnen dus niet al te grote conclusies getrokken worden. Kijk daar dus voor uit.

Een hele juiste aanvulling.

Herman schreef:De mooie getuigenissen wil ik graag laten staan.

Niettemin wil ik even wijzen op de algemene mores in onze lage landje, namelijk dat het niet gebruikelijk is om emoties te tonen. Aan het afwezig zijn van tranen, kunnen dus niet al te grote conclusies getrokken worden. Kijk daar dus voor uit.

Juist.
Ik ken een predikant die zelfs wel eens bid op de kansel of hij bewaard wordt voor zichtbare emoties.. Want dat leidt alleen maar af van de Boodschap, volgens hem.

Er is een uitspraak van een predikant bekend: "Ik kan een hele gemeente laten huilen als ik wil. Alleen is dat dan op basis van gevoel en emotie, maar dat is wat anders dan werk van God in het hart van een zondaar"

Er is gevoel zonder geloof, maar geen geloof zonder gevoel.

Maar zoals Herman terecht aangeeft, niet iedereen kan zijn of haar gevoel goed uiten. Dat je aan de buitenkant niets ziet, betekend niet dat er geen zieletranen gehuild worden.

Ik kan ben zelf ook geen ster in het uiten van emoties, en als die er wel zijn en niet weg te drukken zijn voel ik me vaak een huichelaar, een toneelspeler. Ik vind het daarom lastig om er wat van te zeggen.

Ik pleit daarom voor een nuchtere, maar niet bij voorbaat afwijzende manier van omgaan met emoties. Emoties zijn ook een deel van ons mens-zijn, en ook betrokken in de bevinding dat de Heere goed is voor zondige mensen.

Als een mens gevoelig van aanleg is zal er ook wel eerder iets van emotie openbaar komen. Ik geloof dat het altijd geprobeerd wordt dit niet openbaar te laten merken. Maar dat kan, ik denk toch, niet altijd. Maar dan is dat tegen je wil, als het niet in te houden is. Als men daar een grond van maakt zeg ik: Nee dat kan niet. Of er moet iemand zijn die als een vrome farizeeër op de hoek van de straat zijn lange gezicht wil tonen. Namaak is ook een kunstwerk van de duivel.
Ik weet zo nog wel hoe onze oude ds. Bregman snel bewogen was. Soms moest hij dan zijn bril afzetten omdat hij door de tranen niet meer kon zien. Maar dat waren ongeveinsde en bewogen tranen, en geen kunsttranen. Soms hoorde je bij het uitspreken van votum en groet al dat ds. een ernstige gedachte had, en dat kwam dan in de preek wel vaak naar voren. Wat dat betreft is het koud geworden in de kerk. Wie het vat die vatte het.

Bezorgd schreef:

Herman schreef:De mooie getuigenissen wil ik graag laten staan.

Niettemin wil ik even wijzen op de algemene mores in onze lage landje, namelijk dat het niet gebruikelijk is om emoties te tonen. Aan het afwezig zijn van tranen, kunnen dus niet al te grote conclusies getrokken worden. Kijk daar dus voor uit.

Juist.
Ik ken een predikant die zelfs wel eens bid op de kansel of hij bewaard wordt voor zichtbare emoties.. Want dat leidt alleen maar af van de Boodschap, volgens hem.

Er is een uitspraak van een predikant bekend: "Ik kan een hele gemeente laten huilen als ik wil. Alleen is dat dan op basis van gevoel en emotie, maar dat is wat anders dan werk van God in het hart van een zondaar"

De Heere weet of het echte tranen zijn, en als ze echt zijn worden ze in Zijn fles bewaard.
Het is maar goed dat geen dominee (of wie dan ook) een traan hoeft te beoordelen.
David heeft heel wat tranen gelaten.

Ad Anker schreef:@DIA, die zielsgangen die zogenaamd verklaard werden veroorzaakten dikwijls krokodillentranen.

Dat bedoel ik niet. Gestalten worden niet door tranen verklaard. Dat zou vreemd zijn. Dan lijken het meer tranen te zijn van de dochters van Jeruzalem.