Jonge kinderen met een nieuw hartje

[J.C. Philpot]

Hoe ga je om met jonge kinderen die zeggen een nieuw hartje te hebben gekregen?

Ik zou zelf willen waken voor de volgende manieren van omgaan met zo'n kind:
* Tegen een kind zeggen: "dat kan niet". Dit kan een grote impact hebben op een kind. Verder getuigd het van ongeloof, dat de Heere ook nu nog werkt in kinderharten. Ook kun je van een kind niet vragen dat het zaken op dezelfde manier verwoord als volwassenen.
* Een kind bevestigen in zichzelf. Ook een kind moet zijn zekerheid vinden bij de Heere, en niet in dat pappa of mamma zeggen dat het kind een nieuw hartje heeft. Wel mogen we een kind op de betrouwbaarheid van Gods beloften wijzen. Jaren geleden las ik dat ds. J.J. ten Brinke ergens in een interview zei: ik hoef niet tegen een kind te zeggen: "met jou zit het goed". Maar wel: "Met de Heere zit het goed"

Het lijkt het me goed om op een bijbelse manier in de gezinsmomenten vanuit de bijbel uit te leggen wat de Heere Jezus heeft gedaan en wie Hij wil zijn voor zondaren, wat bekering en geloof inhouden, wat daar bij komt kijken en wat daar de vruchten van zijn. Maar dat doen we als het goed is sowieso al.

Kennen jullie jonge kinderen die zeggen een nieuw hartje te hebben gekregen (misschien eigen kinderen, of was dit bij jezelf zo)? Hoe gingen anderen in je omgeving en hoe ga jij hier mee om?

[Jantje]

Ik hoorde pas een dominee zeggen dat je, als kinderen dat zeggen, dat nooit mag wantrouwen, omdat kinderen vaak zo'n kinderlijk vertrouwen hebben.

[Hollander]

Mooi topic.

Net als bij volwassenen geldt dat je jezelf geen oordeel aan moet meten. Geef een positief Godsbeeld mee. De beeldvorming die je als kind krijgt is doorgaans cruciaal voor latere geloofsbeleving. Wijs veel en eenvoudig heen naar de Heere Jezus. Ga het in kindertaal het gesprek aan over wie de Heere Jezus voor hem/haar is en vraag dieper door. Vooral, laat het kindergebed niet alleen een formuliergebed zijn. Leer het kind van jongsaf om te gaan met vrije gebedspunten. Dat geeft een inkijkje in het hart. Ook kan het vooraf bespreken van enkele gebedspunten heel waardevol zijn. Laat kindertaal dan ook vooral de kindertaal zijn.

Blijf als volwassene - vader, moeder, verzorger - in je eigen binnenkamer het kind voorleggen aan Gods troon. Dat geldt overigens voor alle kinderen. Wees als volwassene zo open mogelijk over je eigen geloofsleven. Getuig in oprechtheid over Gods werk in je eigen leven. En leg, boven alles uit, vooral Gods eigen werk in Zijn almachtige en alwetende handen. Want ps. 127:1b "Zo de HEERE het huis niet bouwt, te vergeefs arbeiden deszelfs bouwlieden daaraan..."

[parsifal]

Als je met je kinderen bidt om een nieuw hartje, dan is het denk ik zonde om niet te geloven dat het ook gegeven wordt/is.

Verder denk ik dat we het dankgebed aan het eind van het doopformulier juist deze kinderen mogen leren. Een nieuw hartje is geen eindpunt, maar juist een begin.

[J.C. Philpot]

Bij ons op de Reformatorische basisschool word er ook goed mee omgegaan. Er word uitgedragen dat het doel van Reformatorisch onderwijs ook het behoud van de kinderen is. Meerdere leerkrachten bidden ook voor kinderen die al een nieuw hartje hebben. Het verhaal circuleerd dat een kind ooit zei tegen een juf of meester: "u heeft nooit voor mij gebeden, want ik heb al een nieuw hartje". En zoiets willen ze op onze school voorkomen.

[Herman]

Naar mijn idee is de spits van een nieuw hartje hebben vrij smal om de opvoeding mee door te komen. Zeker als ik dat plaats binnen de heilsleer, waar de verzekering van het feit dat ik een kind van God ben, pas na het geloof en de liefde tot Christus kan plaatshebben. Daarnaast is er de dagelijkse bekering. Dat geld toch ook voor kinderen.

Ik ben daarom geneigd daar niet al te veel nadruk op te leggen, zowel niet in het bevestigen als in het ontkennen. In de dagelijkse omgang met de Heere, zal het getuigenis vanzelf rijpen.

[Valcke]

Ik ken zulke kinderen helaas niet, wel jongvolwassenen (onder 20 jaar) die een (helder) verslag konden geven van hun bekering en deel aan Christus.

Daarnaast wel jonge kinderen die met deze dingen bezig waren en voor wie je een zekere verwachting mocht hebben. In die gevallen moeten we wachten op Gods tijd. Zeker hen nergens in bevestigen. (En soms lijkt het ook of we ons vergist hebben.) Overigens vrees ik voor de prediking en leerkrachten die wél zulke kinderen voortijdig leren dat zij wedergeboren zijn.

[J.C. Philpot]

Terechte opmerkingen @Valke & @Herman. Het is altijd een heikele zaak om in het middel te blijven. En zeker is het niet goed alleen te focussen op 1 moment van het krijgen van een "nieuw hartje", en zal ook evenwichtig aandacht besteed moeten worden aan een dagelijkse geloofswandel en bekering als vrucht van de wedergeboorte. Hiermee zal de roeping en verkiezing vast worden gemaakt.

Ik zie dat niet als tegenovergesteld als wat eerder is gezegd, maar als aanvullend, om de goede balans te bewaren.

[-DIA-]

Het werk van God kan niet verborgen blijven. We noemen twee woorden:
Waarheid = Vruchten
Zomaar, kort enkele gedachten.

Als een kind een nieuw hart krijgt hoef je, lijkt me, niet zoveel te vragen. Het leven uit God kan niet verborgen blijven, en zal zich in vruchten openbaren.
Ik denk dat, waar de Heere werkt, dit heel kinderlijk eenvoudig gaat. En zo'n kind zal niet heel snel beginnen met te zeggen dat het 'een nieuw hartje' heeft.
De eerste aanslag van God, dat is dat iemand, ook het kleinste kind, ongelukkig wordt, en (met een oude term) indrukken krijgt van dood en eeuwigheid. Als deze term moet worden toegelicht dan probeer ik dat wel, maar vooralsnog ga ik er van uit dat we weten waarover dit gaat.

Een kind wordt anders. Misschien stil. Gods werk komt altijd openbaar, ook in een kind, al zal dat bij de ene helderder zijn dan bij een ander. Maar God heeft Zich een volk verkoren, en dat zal Zijn lof vertellen. Met andere woorden, God zal door een kind te bekeren ook Zijn eer ontvangen. Hij werkt immers in alles op Zijn eer aan.

Ik geloof niet dat als een kind hardop zegt een 'nieuw hart' te hebben gekregen, dat het daarmee een bekeerd kind wordt. Eerst leert hij immers zijn gescheiden staat tot God, en dat geeft een droefheid naar God. Dat geeft een verlaten van de wereld, het niet meer blij kunnen zijn met dingen die van deze wereld zijn. Dan merkt een ouder toch wel dat een kind 'anders' is dan andere kinderen.

Funest is om bij de eerste 'ritselingen' hardop te zeggen dat er wel eens wat goeds in dat kind zou kunnen liggen. Ik denk nu aan eigen ondervinding: Ooit heb ik als kind een gesprekje afgeluisterd van een ouderling met mijn ouders. Ik mocht dat niet horen, maar de woorden: "ik denk dat de brug naar de wereld voor hem is opgehaald" hoorde ik. Dat heeft me onnoemelijk veel kwaad gedaan, want inwendig ging je hopen op die woorden van die ouderling. En daarop kunnen we niet bouwen. Daar ben ik toch ook achter gekomen, welk een schade dat uitgewerkt heeft. Je wordt er eerder een vrome kwezel mee dan een ongelukkig mens die niet meer buiten God kan leven en ook niet kan sterven.

Verder: Niet roeren in het werk van Gods Geest. Laat Gods Geest werken, en als het de werkingen van de Geest zijn zullen die niet onopgemerkt kunnen blijven.
Nog iets wat ik ook zou willen zeggen: Een kind (of volwassene) gaat niet bij de eerste 'ritselingen' zeggen dat hij een nieuw hart heeft, maar probeert het doorgaans te verbergen. Dat is op te merken bij allen waarin God werkt. Een mens gaat zijn ongelukkige en gescheiden staat van God kennen. Dat is immers het eerste wat geleerd wordt? Niet als eerste: Ik heb een nieuw hart. Maar nu houden we wel rekening met het feit dat het om een kind gaat, toch, zoals ik pas in een preek hoorde: Het werk Gods is in beginsel altijd verbergend van aard. Ik geloof zeker dat hiermee iets kernachtigs is gezegd. Een kind (of en volwassene) gaan denken: De mensen moeten niet wat van me gaan denken, en dat wordt de vrees toch wel. Maar hoe we het ook proberen te verbergen, God maakt Zijn werk op Zijn tijd openbaar.

[J.C. Philpot]

Dank je voor je bijdrage, DIA. En ook voor wat je deelt uit eigen ervaring.

Ik denk dat het bijbels is om na het zaaien als ouders, je terug te trekken, en de groei aan God over te laten. Uiteindelijk is vrucht iets wat op langere termijn blijkt. Geen tere plantjes vertrappen, een oordeel (positief danwel negatief) uitspreken, maar veel gebed.

[Valcke]

DIA, ja het begint bij kennis van ellende, indrukken. Maar dat hoeft de omgeving niet te merken. Ook is het zo dat juist zij die jong tot geloof komen, dikwijls zonder veel verschrikkingen tot Christus geleid worden. Hun weg is veelal lieflijker dan van hen die een tijdlang meer kennelijk in dadelijke zonden geleefd hebben.

[-DIA-]

DIA, ja het begint bij kennis van ellende. Maar dat hoeft de omgeving niet te merken. Ook is het zo dat juist zij die jong tot geloof komen, dikwijls zonder veel verschrikkingen tot Christus geleid worden. Hun weg is veelal lieflijker dan van hen die een tijdlang meer kennelijk in dadelijke zonden geleefd hebben.

Daarom zei ik ook dat het werk van God, verbergend van aard is. Er verder helemaal eens. Want wat er ook is, en wat je ook ervaart, de schuld staat er tussen, en dat maakt toch wel dat je geen bekeerd mens wordt. Onmogelijk als een mens zegt: Kijk hier staat het: het is Gods Woord, God liegt niet, dus geloof het. Dat kan niet.
En verder de strijd: Ben ik zelf begonnen? Ik kan geen begin vinden.

[Hollander]

... Ik denk dat het bijbels is om na het zaaien als ouders, je terug te trekken, en de groei aan God over te laten....

Dat lijkt mij niet overeenstemmen met de door God opgelegde opvoedingstaak. Ouders mogen Bijbels onderwijs geven onder de volmacht van Christus en in afhankelijkheid van de Heilige Geest. Dat is iets anders dan: "je terug te trekken".

[Valcke]

DIA, ja het begint bij kennis van ellende. Maar dat hoeft de omgeving niet te merken. Ook is het zo dat juist zij die jong tot geloof komen, dikwijls zonder veel verschrikkingen tot Christus geleid worden. Hun weg is veelal lieflijker dan van hen die een tijdlang meer kennelijk in dadelijke zonden geleefd hebben.

Daarom zei ik ook dat het werk van God, verbergend van aard is. Er verder helemaal eens. Want wat er ook is, en wat je ook ervaart, de schuld staat er tussen, en dat maakt toch wel dat je geen bekeerd mens wordt. Onmogelijk als een mens zegt: Kijk hier staat het: het is Gods Woord, God liegt niet, dus geloof het. Dat kan niet.
En verder de strijd: Ben ik zelf begonnen? Ik kan geen begin vinden.

Toch is het echt tekort als het niet uitgekomen is op de kennis van de Zaligmaker en van God in Hem. Doordat Hij Zich bekend maakt aan het hart. Het geloof brengt zijn zekerheid mee. Zonder toe-eigening is er ook geen geloof. En met kennis van ellende en indrukken worden we niet zalig.

[J.C. Philpot]

... Ik denk dat het bijbels is om na het zaaien als ouders, je terug te trekken, en de groei aan God over te laten....

Dat lijkt mij niet overeenstemmen met de door God opgelegde opvoedingstaak. Ouders mogen Bijbels onderwijs geven onder de volmacht van Christus en in afhankelijkheid van de Heilige Geest. Dat is iets anders dan: "je terug te trekken".

Dan druk ik me denk ik niet duidelijk genoeg uit. Ik ben het eens met de bovengenoemde zin, en zou zelfs het woord moeten gebruiken in plaats van mogen. Echter kunnen wij niet de groei geven of beoordelen. En het terugtrekken (de zaaier die na het zaaien ging slapen) bedoel ik met name op dat punt.

Dus altijd blijven zaaien, maar de groei en het zicht daarop aan God overgeven.