"Vergeten" oefenaars(?)

[Mara]

Wie in het Kerkelijk Jaarboek van onze gemeenten de necrologie van predikanten en voorgangers doorneemt, komt verschillende keren de naam van een oefenaar tegen. Omdat de meeste oefenaars maar weinig ‘oefeningen’ hebben nagelaten, zijn zij enigszins in de vergeethoek geraakt. Eén van hen is oefenaar H. van Schothorst. In enkele artikelen blikken we op zijn leven en werk terug. We maken daarbij dankbaar gebruik van enkele plaatselijke herdenkingsboeken en van het boek ‘Uw trouw alleen’, waarin twee door Van Schothorst zelf geschreven documenten zijn samengevoegd.

Hendrik van Schothorst wordt op 29 januari 1865 geboren op de boerderij ‘Oud Schothorst’, onder Lunteren. Zijn vader, Aalbert van Schothorst, is daar ook ter wereld gekomen. Zijn moeder, Jacobje Broekhuizen, is afkomstig uit Otterlo. Na Hendrik wordt er in het ouderlijk gezin nog één meisje geboren: Aleida. Kerkelijk is het gezin aangesloten bij de Nederlandse Hervormde Kerk te Lunteren, waar Hendrik ook wordt gedoopt. In zijn kinderjaren is Hendrik meermalen in groot gevaar. Zo verdrinkt hij op een zondagmiddag eens bijna in een kolk op het erf. Op een andere keer valt hij van de schuurzolder en wordt hij als dood naar binnen gebracht. Later schrijft hij daarover: ‘Mijn ouders waren vreselijk bang dat ik niet meer bij zou komen en zo zou sterven, maar ik ben weer wakker geworden en leefde nog. Mijn tijd was dus nog niet aangebroken’.

Vanaf mijn zesde jaar bezoekt Hendrik de lagere school in Lunteren. ‘Ik leerde vlug en vaardig lezen en ook het schrijven ging best. Tekenen deed ik graag en ik kon het ook best aardig. Van aardrijkskunde hield ik veel en zingen deed ik in de tweede klas zó, dat de meester mij alleen boven op de bank liet staan en mij alleen een psalmvers op hele noten liet zingen, hetwelk ik dan zonder fouten deed. Op school leerde ik ook iets uit Gods Woord en bij het uitgaan van de school moesten we om beurten een formuliergebed bidden. Ook ging ik naar de catechisatie bij ds. Barger, een licht soort dominee, waarvan ik later hoorde dat hij de algemene verzoening leerde. Toch trok alles mij zeer aan wat ik van God, van de Heere Jezus en van dood en eeuwigheid hoorde’. Als Hendrik van andere kinderen hoort dat Hendrikus Roelofsen – de latere predikant – tot bekering is gekomen, stemt het dat tot nadenken. Het leidt ook tot een zekere onrust. ‘Daarom ging ik ook gedurig bidden, zoals ik dacht dat het moest, en dan wantrouwde ik al die uitwendige godsdienst en kon ik daar toch geen rust in vinden’.

Zijn onrust wordt nog versterkt als hij op een begrafenis Dirk Haverkamp een eenvoudige toespraak hoort houden. ‘Hij zei dat hij bij Love had gelezen, dat als er een berg was van een uur gaans hoog, lang en breed, en er elke duizend jaar een vogeltje zou komen om daarvan één zandkorreltje weg te nemen, die berg toch nog eens weg zou raken. Maar dan zou de eeuwigheid nog net zo zijn als toen ze net begonnen was. Dat gaf mij diepe overdenkingen’. Nadat Hendrik op twaalfjarige leeftijd de lagere school heeft verlaten, gaat hij op de ouderlijke boerderij aan het werk. Zo leert hij dorsen en wannen en de schapen hoeden. Het is opmerkelijk, dat hij onder het hoeden van de schapen ook gedurig in zijn Bijbeltje leest.

Maar hij neemt ook andere lectuur ter hand, want als hij op zeker moment in de boekenkast van zijn ouders op zoek is naar iets wat hem aanspreekt, geeft zijn vader hem het boekje over de bekering van Christina van den Brink. De inhoud daarvan raakt hem diep: ‘Tijdens het lezen werd ik geheel met haar meegevoerd. Het was alsof haar toestand mijn toestand was, haar nood was mijn nood; haar behoefte was mijn behoefte. Inzonderheid werkte dat zodanig, dat ik helder overtuigd werd van de noodzakelijkheid der waarachtige bekering. Ook de oproep van de schrijfster om alle dagen in het verborgene te gaan, laat hem niet onberoerd: ‘Toen ik dat las, werd ik zó overreed, dat ik het werkelijk begon te doen’.

Geschreven door J.P. Sinke, in Kerkblad GG, Tholen.

Is deze oefenaar bij iemand bekend?

[-DIA-]

De naam komt me heel bekend voor... Maar kan het zo niet thuisbrengen... Wellicht ergens is een boek(je)?

[Piet Puk]

Wie in het Kerkelijk Jaarboek van onze gemeenten de necrologie van predikanten en voorgangers doorneemt, komt verschillende keren de naam van een oefenaar tegen. Omdat de meeste oefenaars maar weinig ‘oefeningen’ hebben nagelaten, zijn zij enigszins in de vergeethoek geraakt. Eén van hen is oefenaar H. van Schothorst. In enkele artikelen blikken we op zijn leven en werk terug. We maken daarbij dankbaar gebruik van enkele plaatselijke herdenkingsboeken en van het boek ‘Uw trouw alleen’, waarin twee door Van Schothorst zelf geschreven documenten zijn samengevoegd.

Hendrik van Schothorst wordt op 29 januari 1865 geboren op de boerderij ‘Oud Schothorst’, onder Lunteren. Zijn vader, Aalbert van Schothorst, is daar ook ter wereld gekomen. Zijn moeder, Jacobje Broekhuizen, is afkomstig uit Otterlo. Na Hendrik wordt er in het ouderlijk gezin nog één meisje geboren: Aleida. Kerkelijk is het gezin aangesloten bij de Nederlandse Hervormde Kerk te Lunteren, waar Hendrik ook wordt gedoopt. In zijn kinderjaren is Hendrik meermalen in groot gevaar. Zo verdrinkt hij op een zondagmiddag eens bijna in een kolk op het erf. Op een andere keer valt hij van de schuurzolder en wordt hij als dood naar binnen gebracht. Later schrijft hij daarover: ‘Mijn ouders waren vreselijk bang dat ik niet meer bij zou komen en zo zou sterven, maar ik ben weer wakker geworden en leefde nog. Mijn tijd was dus nog niet aangebroken’.

Vanaf mijn zesde jaar bezoekt Hendrik de lagere school in Lunteren. ‘Ik leerde vlug en vaardig lezen en ook het schrijven ging best. Tekenen deed ik graag en ik kon het ook best aardig. Van aardrijkskunde hield ik veel en zingen deed ik in de tweede klas zó, dat de meester mij alleen boven op de bank liet staan en mij alleen een psalmvers op hele noten liet zingen, hetwelk ik dan zonder fouten deed. Op school leerde ik ook iets uit Gods Woord en bij het uitgaan van de school moesten we om beurten een formuliergebed bidden. Ook ging ik naar de catechisatie bij ds. Barger, een licht soort dominee, waarvan ik later hoorde dat hij de algemene verzoening leerde. Toch trok alles mij zeer aan wat ik van God, van de Heere Jezus en van dood en eeuwigheid hoorde’. Als Hendrik van andere kinderen hoort dat Hendrikus Roelofsen – de latere predikant – tot bekering is gekomen, stemt het dat tot nadenken. Het leidt ook tot een zekere onrust. ‘Daarom ging ik ook gedurig bidden, zoals ik dacht dat het moest, en dan wantrouwde ik al die uitwendige godsdienst en kon ik daar toch geen rust in vinden’.

Zijn onrust wordt nog versterkt als hij op een begrafenis Dirk Haverkamp een eenvoudige toespraak hoort houden. ‘Hij zei dat hij bij Love had gelezen, dat als er een berg was van een uur gaans hoog, lang en breed, en er elke duizend jaar een vogeltje zou komen om daarvan één zandkorreltje weg te nemen, die berg toch nog eens weg zou raken. Maar dan zou de eeuwigheid nog net zo zijn als toen ze net begonnen was. Dat gaf mij diepe overdenkingen’. Nadat Hendrik op twaalfjarige leeftijd de lagere school heeft verlaten, gaat hij op de ouderlijke boerderij aan het werk. Zo leert hij dorsen en wannen en de schapen hoeden. Het is opmerkelijk, dat hij onder het hoeden van de schapen ook gedurig in zijn Bijbeltje leest.

Maar hij neemt ook andere lectuur ter hand, want als hij op zeker moment in de boekenkast van zijn ouders op zoek is naar iets wat hem aanspreekt, geeft zijn vader hem het boekje over de bekering van Christina van den Brink. De inhoud daarvan raakt hem diep: ‘Tijdens het lezen werd ik geheel met haar meegevoerd. Het was alsof haar toestand mijn toestand was, haar nood was mijn nood; haar behoefte was mijn behoefte. Inzonderheid werkte dat zodanig, dat ik helder overtuigd werd van de noodzakelijkheid der waarachtige bekering. Ook de oproep van de schrijfster om alle dagen in het verborgene te gaan, laat hem niet onberoerd: ‘Toen ik dat las, werd ik zó overreed, dat ik het werkelijk begon te doen’.

Geschreven door J.P. Sinke, in Kerkblad GG, Tholen.

Is deze oefenaar bij iemand bekend?

Er zijn 5 boeken van Predikanten en Oefenaars. Daar staat deze ongetwijfeld in. Ik had er wel van gehoord. Zo is er ook een oefenaar L. Wijting bijvoorbeeld. Daar is ook een preek van te vinden op theologienet.nl.

[windorgel]

Er is een boekje over hem: Uw trouw alleen.

[-DIA-]

Er zijn 5 boeken van Predikanten en Oefenaars. Daar staat deze ongetwijfeld in. Ik had er wel van gehoord. Zo is er ook een oefenaar L. Wijting bijvoorbeeld. Daar is ook een preek van te vinden op theologienet.nl.

Oefenaar L. Wijting heeft jarenlang de Walkerk (voorloper van GG Rijssen-Noord) gediend. Tot de komst van ds. Vreugdenhil. daarna nog als hulp, en is later naar een andere gemeente vertrokken.

[Geytenbeekje]

Er zijn 5 boeken van Predikanten en Oefenaars. Daar staat deze ongetwijfeld in. Ik had er wel van gehoord. Zo is er ook een oefenaar L. Wijting bijvoorbeeld. Daar is ook een preek van te vinden op theologienet.nl.

Oefenaar L. Wijting heeft jarenlang de Walkerk (voorloper van GG Rijssen-Noord) gediend. Tot de komst van ds. Vreugdenhil. daarna nog als hulp, en is later naar een andere gemeente vertrokken.

Heeft ds CG Vreugdenhil ooit in Rijssen voorgegaan ?

[CvdW]

Wie in het Kerkelijk Jaarboek van onze gemeenten de necrologie van predikanten en voorgangers doorneemt, komt verschillende keren de naam van een oefenaar tegen. Omdat de meeste oefenaars maar weinig ‘oefeningen’ hebben nagelaten, zijn zij enigszins in de vergeethoek geraakt. Eén van hen is oefenaar H. van Schothorst. In enkele artikelen blikken we op zijn leven en werk terug. We maken daarbij dankbaar gebruik van enkele plaatselijke herdenkingsboeken en van het boek ‘Uw trouw alleen’, waarin twee door Van Schothorst zelf geschreven documenten zijn samengevoegd.

Hendrik van Schothorst wordt op 29 januari 1865 geboren op de boerderij ‘Oud Schothorst’, onder Lunteren. Zijn vader, Aalbert van Schothorst, is daar ook ter wereld gekomen. Zijn moeder, Jacobje Broekhuizen, is afkomstig uit Otterlo. Na Hendrik wordt er in het ouderlijk gezin nog één meisje geboren: Aleida. Kerkelijk is het gezin aangesloten bij de Nederlandse Hervormde Kerk te Lunteren, waar Hendrik ook wordt gedoopt. In zijn kinderjaren is Hendrik meermalen in groot gevaar. Zo verdrinkt hij op een zondagmiddag eens bijna in een kolk op het erf. Op een andere keer valt hij van de schuurzolder en wordt hij als dood naar binnen gebracht. Later schrijft hij daarover: ‘Mijn ouders waren vreselijk bang dat ik niet meer bij zou komen en zo zou sterven, maar ik ben weer wakker geworden en leefde nog. Mijn tijd was dus nog niet aangebroken’.

Vanaf mijn zesde jaar bezoekt Hendrik de lagere school in Lunteren. ‘Ik leerde vlug en vaardig lezen en ook het schrijven ging best. Tekenen deed ik graag en ik kon het ook best aardig. Van aardrijkskunde hield ik veel en zingen deed ik in de tweede klas zó, dat de meester mij alleen boven op de bank liet staan en mij alleen een psalmvers op hele noten liet zingen, hetwelk ik dan zonder fouten deed. Op school leerde ik ook iets uit Gods Woord en bij het uitgaan van de school moesten we om beurten een formuliergebed bidden. Ook ging ik naar de catechisatie bij ds. Barger, een licht soort dominee, waarvan ik later hoorde dat hij de algemene verzoening leerde. Toch trok alles mij zeer aan wat ik van God, van de Heere Jezus en van dood en eeuwigheid hoorde’. Als Hendrik van andere kinderen hoort dat Hendrikus Roelofsen – de latere predikant – tot bekering is gekomen, stemt het dat tot nadenken. Het leidt ook tot een zekere onrust. ‘Daarom ging ik ook gedurig bidden, zoals ik dacht dat het moest, en dan wantrouwde ik al die uitwendige godsdienst en kon ik daar toch geen rust in vinden’.

Zijn onrust wordt nog versterkt als hij op een begrafenis Dirk Haverkamp een eenvoudige toespraak hoort houden. ‘Hij zei dat hij bij Love had gelezen, dat als er een berg was van een uur gaans hoog, lang en breed, en er elke duizend jaar een vogeltje zou komen om daarvan één zandkorreltje weg te nemen, die berg toch nog eens weg zou raken. Maar dan zou de eeuwigheid nog net zo zijn als toen ze net begonnen was. Dat gaf mij diepe overdenkingen’. Nadat Hendrik op twaalfjarige leeftijd de lagere school heeft verlaten, gaat hij op de ouderlijke boerderij aan het werk. Zo leert hij dorsen en wannen en de schapen hoeden. Het is opmerkelijk, dat hij onder het hoeden van de schapen ook gedurig in zijn Bijbeltje leest.

Maar hij neemt ook andere lectuur ter hand, want als hij op zeker moment in de boekenkast van zijn ouders op zoek is naar iets wat hem aanspreekt, geeft zijn vader hem het boekje over de bekering van Christina van den Brink. De inhoud daarvan raakt hem diep: ‘Tijdens het lezen werd ik geheel met haar meegevoerd. Het was alsof haar toestand mijn toestand was, haar nood was mijn nood; haar behoefte was mijn behoefte. Inzonderheid werkte dat zodanig, dat ik helder overtuigd werd van de noodzakelijkheid der waarachtige bekering. Ook de oproep van de schrijfster om alle dagen in het verborgene te gaan, laat hem niet onberoerd: ‘Toen ik dat las, werd ik zó overreed, dat ik het werkelijk begon te doen’.

Geschreven door J.P. Sinke, in Kerkblad GG, Tholen.

Is deze oefenaar bij iemand bekend?

Ja, niet persoonlijk. Was lerend ouderling.

[Piet Puk]

Er zijn 5 boeken van Predikanten en Oefenaars. Daar staat deze ongetwijfeld in. Ik had er wel van gehoord. Zo is er ook een oefenaar L. Wijting bijvoorbeeld. Daar is ook een preek van te vinden op theologienet.nl.

Oefenaar L. Wijting heeft jarenlang de Walkerk (voorloper van GG Rijssen-Noord) gediend. Tot de komst van ds. Vreugdenhil. daarna nog als hulp, en is later naar een andere gemeente vertrokken.

Heeft ds CG Vreugdenhil ooit in Rijssen voorgegaan ?

Meen je dit serieus? Het gaat hier om ds. J. Vreugdenhil die in de jaren '30 leefde meen ik.

[Jantje]

Wie in het Kerkelijk Jaarboek van onze gemeenten de necrologie van predikanten en voorgangers doorneemt, komt verschillende keren de naam van een oefenaar tegen. Omdat de meeste oefenaars maar weinig ‘oefeningen’ hebben nagelaten, zijn zij enigszins in de vergeethoek geraakt. Eén van hen is oefenaar H. van Schothorst.
(...)
‘Hij zei dat hij bij Love had gelezen, dat als er een berg was van een uur gaans hoog, lang en breed, en er elke duizend jaar een vogeltje zou komen om daarvan één zandkorreltje weg te nemen, die berg toch nog eens weg zou raken. Maar dan zou de eeuwigheid nog net zo zijn als toen ze net begonnen was. Dat gaf mij diepe overdenkingen’.
(...)
Geschreven door J.P. Sinke, in Kerkblad GG, Tholen.

Is deze oefenaar bij iemand bekend?

Hij diende als oefenaar de Gereformeerde Gemeenten van achtereenvolgens Barneveld (1908-1910), Amsterdam (1912-1914) en Westzaan (1914-1918). Verder was hij oefenaar in algemene dienst van de Gereformeerde Gemeenten (onder het Kruis) (1906-1908, 1910-1912 en 1918-1938). Zie ook: https://www.gergeminfo.nl/voorgangers/h-van-schothorst.

Het is geheel terzijde, maar het voorbeeld over de berg en het vogeltje heb ik ooit eens gehoor in een preek, ik meen van ds. A.T. Huijser.

[J.C. Philpot]

Het is geheel terzijde, maar het voorbeeld over de berg en het vogeltje heb ik ooit eens gehoor in een preek, ik meen van ds. A.T. Huijser.

Ik ken dat voorbeeld ook. Volgens mij van de catechisaties in mijn jeugd.

[CvdW]

Wie in het Kerkelijk Jaarboek van onze gemeenten de necrologie van predikanten en voorgangers doorneemt, komt verschillende keren de naam van een oefenaar tegen. Omdat de meeste oefenaars maar weinig ‘oefeningen’ hebben nagelaten, zijn zij enigszins in de vergeethoek geraakt. Eén van hen is oefenaar H. van Schothorst.
(...)
‘Hij zei dat hij bij Love had gelezen, dat als er een berg was van een uur gaans hoog, lang en breed, en er elke duizend jaar een vogeltje zou komen om daarvan één zandkorreltje weg te nemen, die berg toch nog eens weg zou raken. Maar dan zou de eeuwigheid nog net zo zijn als toen ze net begonnen was. Dat gaf mij diepe overdenkingen’.
(...)
Geschreven door J.P. Sinke, in Kerkblad GG, Tholen.

Is deze oefenaar bij iemand bekend?

Hij diende als oefenaar de Gereformeerde Gemeenten van achtereenvolgens Barneveld (1908-1910), Amsterdam (1912-1914) en Westzaan (1914-1918). Verder was hij oefenaar in algemene dienst van de Gereformeerde Gemeenten (onder het Kruis) (1906-1908, 1910-1912 en 1918-1938). Zie ook: https://www.gergeminfo.nl/voorgangers/h-van-schothorst.

Het is geheel terzijde, maar het voorbeeld over de berg en het vogeltje heb ik ooit eens gehoor in een preek, ik meen van ds. A.T. Huijser.

Ds. G. H. Kersten overhandigt Van Schothorst op de classis van 26 november 1908 een schriftelijk bewijs van toelating. Hij mag alle gemeenten dienen en zal ook de kersverse opleiding tot predikant moeten volgen. Maar dat valt niet mee: "Ik had iets tegen op een stelselmatige opleiding." Hij wil predikant worden zoals ds. Fransen, ds. Pieneman, ds. Roelofsen, ds. Van Oort, ds. Kersten en ds. Overduin dominee zijn geworden: eerst een gemeente dienen als lerend ouderling en dan, na onderzoek, als predikant.

Wat ik weet vanuit mijn familie dat grootvader zichzelf als een lerend ouderling zag.

[-DIA-]

Er zijn 5 boeken van Predikanten en Oefenaars. Daar staat deze ongetwijfeld in. Ik had er wel van gehoord. Zo is er ook een oefenaar L. Wijting bijvoorbeeld. Daar is ook een preek van te vinden op theologienet.nl.

Oefenaar L. Wijting heeft jarenlang de Walkerk (voorloper van GG Rijssen-Noord) gediend. Tot de komst van ds. Vreugdenhil. daarna nog als hulp, en is later naar een andere gemeente vertrokken.

Heeft ds CG Vreugdenhil ooit in Rijssen voorgegaan ?

Ik geloof het niet. Ds. J. Vreugdenhil stond hier vanaf 1933 als ik het goed heb.

[windorgel]

Het boekje is nog verkrijgbaar:
https://www.vanderwalboeken.nl/product/ ... chothorst/

[liz boer]

Oefenaar Donkersloot, daar had mijn vader het weleens over.
Uit de Hoeksewaard kwam hij dacht ik.