Dit was de titel van en opinie-artikel in het RD van gisteren. Ik heb het met instemming gelezen. Ik ben benieuwd wat jullie op het forum hier van vinden.

In het licht van Jakobus 5:16 is dit denk ik een goed gebruik die node gemist wordt.

‘Belijdt elkander de misdaden, en bidt voor elkander, opdat gij gezond wordt; een krachtig gebed des rechtvaardigen vermag veel.’
‭‭

FlyingEagle schreef:Dit was de titel van en opinie-artikel in het RD van gisteren. Ik heb het met instemming gelezen. Ik ben benieuwd wat jullie op het forum hier van vinden.

In het licht van Jakobus 5:16 is dit denk ik een goed gebruik die node gemist wordt.

‘Belijdt elkander de misdaden, en bidt voor elkander, opdat gij gezond wordt; een krachtig gebed des rechtvaardigen vermag veel.’
‭‭

Ik heb het artikel niet gelezen, maar ik ben zeker voorstander om elkaar de misdaden te belijden en voor elkaar te bidden.
Dit hoeft echt geen poppenkast te zijn met allerlei opsmuk maar kan gewoon zo, rechtstreeks.

Ik denk persoonlijk dat er wel meer met het "Roomse" badwater is weggegooid. We hebben een bepaalt gevoel bij het woord biecht, wat het lastig maakt om er onbevangen naar te kijken. Sowieso wijzen we uiteraard af dat een geestelijke in naam van Christus zonden kan vergeven.

Ik geloof dat als we zonden aan het licht brengen, dit enorm veel vrijheid en opluchting kan brengen. Dat kan ook in je binnenkamer naar God toe; maar de praktijk leert dat sommigen extra hulp nodig hebben van een geestelijk raadsman om zonden die ons gebonden houden samen bij de Heere te brengen. Ik zou het mooi vinden als daar structureel een mogelijkheid voor is in de kerk (los van het maken van een afspraak), of je het nu biecht wil noemen of niet.

In dat licht is het opmerkelijk dat predikanten onder vier ogen niet graag geïnformeerd worden over de zondige praktijk van alle dag. Daarbij motiveren ze onder andere, dat je dan bij de verkeerde aanklopt, want de vergeving is niet bij hen, maar bij God te vinden.

Daar heb ik begrip voor. In een meer anonieme setting (bijvoorbeeld via een vragenrubriek op refoweb) zie je het nut van de biechtfunctie wel heel goed. En dan staat de persoonlijke relatie niet in de weg.

Bij de quasi sabantizending, hebben jongeren een biechtvader, een persoon uit de gemeente, ik zie daar degelijk een gevaar in, wat Herman al schreef zeker, je vertelt het tegen zo.n figuur en niet tegen de Heere, ook zie je de macht van zo.n persoonlijke biechtvader, ik had er onderbuikgevoelens bij toen iemand het tegen me zei, ik had het heel erg met die jongen te doen.

Wel is het goed om tegen een vertrouwd persoon bepaalde zonden op te biechten, ik las weleens dat íemand van een verslaving af kwam toen hij het gedeeld had, ze konden er samen tegen strijden.

Toch blijft het vertellen en belijden tegen de Heere het aller belangrijkst.

Ik vond het artikel niet erg concreet. Dat er mensen bepaalde (boezem)zonden tegen hun predikant of ouderling vertellen, komt echt nog wel voor. Dus dat is niets nieuws, en ik kan me ook niet voorstellen dat iemand zou zeggen dat dat katholiek zou zijn. Verder lees ik geen concrete nieuwe plannen.

Ik snap niet precies waarom katholieken priesters bij halen die zogenaamd de zonden volkomen kunnen vergeven.
Zal wel met kerk en heilige verering te maken hebben

J.C. Philpot schreef:Ik denk persoonlijk dat er wel meer met het "Roomse" badwater is weggegooid.

De biecht zelf, als zijnde bekentenis (belijdenis, erkenning, of hoe je het ook noemen wilt.) op zichzelf is door de reformatie nooit bekritiseerd laat staan afgedankt.
Het enige wat er met het Roomse badwater is weggegooid is de bemiddeling van een priester als zijnde voorwaarde van het krijgen van vergiffenis.
Schuldbelijdenis zelf, tegenover God alleen of de gemeente, is nooit uit beeld geweest of gewenst.

Geytenbeekje schreef:Ik snap niet precies waarom katholieken priesters bij halen die zogenaamd de zonden volkomen kunnen vergeven.
Zal wel met kerk en heilige verering te maken hebben

beste,

Dat komt door o.a. hun interpretatie van Joh 20:21-23:

En nadat Hij dit gezegd had, blies Hij op hen en zei tegen hen: Ontvang de Heilige Geest. Als u iemands zonden vergeeft, worden ze hem
vergeven; als u ze hem toerekent, blijven ze hem toegerekend.


Er staat als U iemand vergeeft.

en Paulus , in 2 Kor 5:18: .. door Jezus Christus, en ons de bediening van de verzoening gegeven heeft.

Chan2 schreef:

Geytenbeekje schreef:Ik snap niet precies waarom katholieken priesters bij halen die zogenaamd de zonden volkomen kunnen vergeven.
Zal wel met kerk en heilige verering te maken hebben

beste,

Dat komt door o.a. hun interpretatie van Joh 20:21-23:

En nadat Hij dit gezegd had, blies Hij op hen en zei tegen hen: Ontvang de Heilige Geest. Als u iemands zonden vergeeft, worden ze hem
vergeven; als u ze hem toerekent, blijven ze hem toegerekend.


Er staat als U iemand vergeeft.

en Paulus , in 2 Kor 5:18: .. door Jezus Christus, en ons de bediening van de verzoening gegeven heeft.

Dat noemt men dus de apostolische successie, wat in het gewoon Nederlands betekent dat de Roomsen menen dat dit gezag via de Apostelen rechtstreeks en in onafgebroken lijn is doorgegeven aan de Paus en de priesters tot de dag van vandaag.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Apostolische_successie

Dat klopt.
Overigens niet zozeer paus of priesters, alswel bisschoppen als opvolgers van de apostelen. (De paus is een bisschop en bisschoppen wijden priesters) Ofwel: dat wat met Mattias gebeurde zet zich volgens hen voort. De oude kerkvaders zoals Augustinus spreken zelfs over 'afstamming van de apostelen'.
Overigens is dit niet zozeer iets van de roomsen, ook van de orthodoxen en de anglicanen. Tot de reformatie was er (op uitzonderingen na) consensus over.

Maar terug naar de biecht: de eerste vraag is: is de apostelen (als personen) de macht gegeven zonden te vergeven, te binden en ontbinden (Matt 18:18)? Dat lijkt wel uit de tekst te volgen. Persoonlijk zie ik het zoals een ouder wiens kind ruzie heeft gehad. Als het kind zijn opponent vergeeft, "volgt" de ouder dat. Hij geldt dan als vergeven. 't is maar een gedachte
De andere vraag is natuurlijk of ouderlingen/bisschoppen door opvolging met datzelfde gezag zijn bekleed.

Hoe dan ook, de biecht is voor de roomsen niet primair een psychologisch hulpmiddel ofzo; het is een sacrament dat 'tastbaar" vergeving brengt (overigens niet alleen de biecht, dat kan ook anders, door ook gebed, gelukkig).

En in de protestantse traditie vind dit plaats in middelen als huisbezoeken en dergelijke.

Uiteraard weet ik dat dit eveneens niet de ideale wereld is, maar toch: in een goed pastoraal gesprek met ouderlingen die hun taak verstaan, kan er toch iets van een soort biecht ontstaan.

Chan2 schreef:Dat klopt.

Maar terug naar de biecht: de eerste vraag is: is de apostelen (als personen) de macht gegeven zonden te vergeven, te binden en ontbinden (Matt 18:18)? Dat lijkt wel uit de tekst te volgen. Persoonlijk zie ik het zoals een ouder wiens kind ruzie heeft gehad. Als het kind zijn opponent vergeeft, "volgt" de ouder dat. Hij geldt dan als vergeven. 't is maar een gedachte
De andere vraag is natuurlijk of ouderlingen/bisschoppen door opvolging met datzelfde gezag zijn bekleed.

Hoe dan ook, de biecht is voor de roomsen niet primair een psychologisch hulpmiddel ofzo; het is een sacrament dat 'tastbaar" vergeving brengt (overigens niet alleen de biecht, dat kan ook anders, door ook gebed, gelukkig).

Delftenaar schreef:En in de protestantse traditie vind dit plaats in middelen als huisbezoeken en dergelijke.

Uiteraard weet ik dat dit eveneens niet de ideale wereld is, maar toch: in een goed pastoraal gesprek met ouderlingen die hun taak verstaan, kan er toch iets van een soort biecht ontstaan.

Voor wie het interessant vind, Via onderstaande link (bovenste) naar een streng katholieke website is precies te lezen wat er in de RRK over de biecht gezegd word, dit is een site waar men de roomse stellingen fel verdedigd en onderbouwt vanuit Katholieke visie.
Overigens is deze site interessant voor iedereen die het interessant vind om kennis te nemen over het hoe en waarom van de Roomse visie en leerstellingen en die te vergelijken met de onze.
Ik raad aan om wel enige objectieve afstand te bewaren met lezen, sommige stellingen staan zo haaks op de reformatorische dat sommigen zich er bij het lezen best aan kunnen ergeren.

https://defensiofidei.wordpress.com/tag/biecht/
https://defensiofidei.wordpress.com/apo ... sio-fidei/

Naar mijn idee wordt de vergeving aangezegd in de prediking van het Woord en door de kracht Gods bevestigd in het hart van de zondaar. Het schenken van absolutie vindt dus wekelijks plaats.

Van Ewijk schreef:
Voor wie het interessant vindt, via de onderstaande link (bovenste) naar een streng katholieke website is precies te lezen wat er in de RRK over de biecht gezegd word, dit is een site waar men de roomse stellingen fel verdedigt en onderbouwt vanuit Katholieke visie.

https://defensiofidei.wordpress.com/tag/biecht/
https://defensiofidei.wordpress.com/apo ... sio-fidei/

In Matth. 12:32 staat: “En zo wie enig woord gesproken zal hebben tegen den Zoon des mensen, het zal hem vergeven worden; maar zo wie tegen den Heiligen Geest zal gesproken hebben, het zal hem niet vergeven worden, noch in deze eeuw, noch in de toekomende.”
Op de RK-site zoals boven genoemd, vind ik de volgende uitleg over deze specifieke Bijbeltekst:
"Er is geen zonde die zo groot is, dat ze niet vergeven kan worden.... Wat Christus werkelijk bedoelde, was dat sommige zielen zo’n slechte ingesteldheid hebben, dat hun de wil zal ontbreken om berouw te hebben."

Ik hoop niet dat er op allerlei instellingen en scholen ruimtes moeten komen om het onderhouden van Gods gebod te biechten. Tegenwoordig luistert niet meer de kerkelijke, maar de wereldlijke overheid mee. Zou je dit vergelijken met een seculier sacrament dat horizontaal geluk mee zou moeten brengen, dan is dat slechts hooguit voor déze wereld voordat het sterven wordt.

Wat nu met diegenen die volgens genoemde site zo’n slechte ingesteldheid hebben, dat hun de wil ontbreekt om berouw te hebben? Lijken die op Paulus in Rom. 7: 15: “Want hetgeen ik wil, dat doe ik niet, maar hetgeen ik haat, dat doe ik.” (Overigens: zijn we daaronder de schuldige?) Wat we ook van de Romeinenbrief vinden, Paulus schrijft met vrijmoedigheid op een andere plaats: “Weest mede mijn navolgers, broeders, en merkt op degenen die alzo wandelen, gelijk gij ons tot een voorbeeld hebt. Want velen wandelen anders; van dewelke ik u dikmaals gezegd heb en nu ook wenende zeg, dat zij vijanden van het kruis van Christus zijn.”