Pagina 1 van 1

Predikantsweduwe

Geplaatst: 24 sep 2018, 11:48
door Mara
"Het blijft een groot wonder dat je er zo doorheen geholpen bent"

Ze leven soms op de achtergrond, maar zijn er altijd wel. De plaats van een predikantsvrouw in het kerkelijk leven wordt niet altijd op de juiste waarde geschat. Als ze predikantsweduwe wordt, staat ze soms van de ene op de andere dag overal buiten. Het maakt het verdriet extra zwaar.
Vier uur nadat hij in Urk gezond en wel de kansel afkwam, overleed ds. P. Beekhuis in het ziekenhuis in Emmeloord. De christelijke gereformeerde predikant van Rotterdam-Kralingen was 57 jaar. Zijn vrouw zat naast zijn sterfbed. "Dat vind ik nog altijd een wonder", zegt mevrouw H. B. Beekhuis-Bevelander. "Ik ging eigenlijk nooit mee als hij ergens anders sprak. Maar Urk was een uitstapje aan het eind van het catechisatieseizoen; m'n man wilde er verscheidene mensen bezoeken en ik ging mee."
In Urk sprak ds. Beekhuis voor de Spaanse Evangelische Zending. Na de dienst wachtte zijn vrouw bij de auto tevergeefs op hem. Toen ze terugging naar het kerkgebouw, stond haar man in de hal. Hij hield zich vast aan de kapstok. In de consistoriekamer had hij opeens niet meer overeind kunnen komen. De vier comitéleden hielpen hem in de auto.
De dokter adviseerde hen in Urk te overnachten. Later op de avond raakte de predikant in coma door een ernstige hersenbloeding. 's Nachts om tien voor twee is hij overleden.

Geestelijk was de predikant goed gesteld geweest. "Blijmoedig heeft hij die avond het Woord mogen uitdragen. Hij liep erg met de dood toen hij op 2 februari 1987 een zware operatie moest ondergaan aan de achtste gehoorzenuw. Toen heeft de Heere de doodsvreze van hem weggenomen; het was verborgen voor hem. En nu kwam het zo onverwachts; hij heeft de dood niet gezien. Later zeiden veel mensen tegen me: Wat erg dat u geen afscheid hebt kunnen nemen. Maar ik zei: Ik dank er de Heere voor. M'n man kón zo moeilijk afscheid nemen. Hij heeft maar één keer van gemeente behoeven te veranderen en hij zei: De Heere houdt ook daarin rekening met mijn karakter."

Na de begrafenis op 7 april 1993 stonden voor mevrouw Beekhuis twee dingen vast: ze zou ingaan op de vraag van kerkenraad en gemeente om in Rotterdam te blijven, maar ze zou weggaan als er voor haar man een opvolger kwam. "Die wilde ik niet in de weg staan. Daarmee zeg ik niet dat alle predikantsweduwen dit moeten doen, maar het lag aan onze situatie. We hadden geen kinderen, dus ik ging vaak mee op bezoek. Dat deed ik ook graag en na het overlijden van m'n man heb ik het zelfs nog wat uitgebreid. Ik viel dus niet in een gat. Autorijden kan ik niet, maar ik fietste veel en soms haalden de mensen me op voor kraambezoeken. Ik bleef de bejaarden bezoeken, mensen belden me vaak als ze problemen hadden en de jongeren bleven op de jeugdzondag naar de pastorie komen. Ook de contacten met de predikanten waren niet weg, want regelmatig aten ze tussen de diensten in de pastorie.

We hebben veel liefde in deze gemeente ontvangen. Rotterdammers zijn heerlijk volk; heel open. Voor mij kwam de grote verandering dus pas toen in het najaar van 1998 kandidaat J. M. J. Kieviet het beroep van Rotterdam-Kralingen aannam. Hij zei direct dat ik mijn plaats mocht behouden en de mensen dachten ook dat ik wel zou blijven als puntje bij paaltje kwam, maar ik wist dat het beter was om weg te gaan. Daar had ik ook vrede mee."

De weduwe Beekhuis betrok een appartement in Dordrecht. "Het eerste halfjaar is moeilijk geweest. Mijn wérk was klaar. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe taak in verpleeghuis Salem. Daar doe ik elke dinsdag vrijwilligerswerk. Ik zie het als een zegen dat ik na het overlijden van m'n man niet opeens overal buiten stond. Ik heb het werk in de kerk geleidelijk mogen afbouwen en dat is tot grote steun voor me geweest in die moeilijke jaren."

Ingestuurd door een lezer naar een kerkelijke nieuwsbrief

Re: Predikantsweduwe

Geplaatst: 24 sep 2018, 12:56
door emigrant
heel herkenbaar kan ik als kleinkind van een predikant(weduwe) zeggen.

kijk eens in je kerkelijk jaarboekje bij de weduwen. Stuur ze eens een kaartje. Zomaar. Zullen ze heel fijn vinden.