JCRyle schreef:
Als ik een boedha beeldje met as neer moet zetten op een altaartje, dan werk ik toch mee aan de afgodendienst van deze vrouw?
Ik kan ook zeggen: dat doe ik niet en dan? Is mevrouw heel verdrietig.
Juist doordat ik deze opdrachten wel vervul, is er een opening voor een gesprek. Anders niet.
Toen ik in dit werk begon, had ik een enorme bekeringsdrang en wat moest ik daarvan terugkomen.
Je kunt vrijwel geen woord kwijt, mensen willen vaak niet eens dat je voor hen bidt.
Ik heb één ding geleerd en dat is geheel mezelf blijven in alles. Maar wel met een zekere tegemoetkoming aan hun behoeften.
Als je nu niets anders hebt dan die vage bovenwereld, de vlinder, boeddha, hoe verdrietig ik dit ook vind, ik kan het niet veranderen!
Ze weten hoe ik leef, want ik ben daar open over. Ze weten wanneer het biddag en dankdag is, ze benoemen mij als "anders".
Ik kan bijna niets anders dan heel trouw zijn en oprecht! Echt waar, dat dwingt veel meer af dan "preken" of dingen uit principe weigeren.
Ik was vroeger ook zo zwart wit in alles, maar moest dit gaandeweg mijn leven nuanceren.
Niet dat ik nu mijn principes overboord heb gegooid, maar ik woon temidden van zoveel andere mensen, met andere goden.
Zeker, het is mijn plicht mijn eigen grenzen te bewaken en dat doe ik dan ook.
Het is ontzettend moeilijk rondom het einde van het leven je eigen waarden vast te houden, zonder de ander te kwetsen.
Mijn schoondochter die vanwege haar werk op een verpleegafdeling vaak stervende mensen moet bijstaan, worstelt hier ook mee.
In het begin vond ze schokkend om te zien dat mensen graag dood wilden, om van alles af te zijn.
Ze voelde zich machteloos, verdrietig, schuldig.
Ik sprak gisteren een moeder - hier in de buurt, - van wie de zoon zelfmooird had gepleegd. Hij speelde hier vroeger als kleuter en schooljongen. Ze had er volledig vrede mee, want hij was toch nooit gelukkig geworden. Dat zegt dan een moeder van een zoon die 24 lijden wel genoeg vond!
Dan weet je toch niets meer te zeggen? Dankdienst voor het leven??