(O)gg(in)

[JCRyle]

Om nu gelijk over emoties te gaan beginnen is dat nodig? Soms is nuchterheid gewoon de realiteit onder ogen zien en dan is het niet allemaal rozengeur en maneschijn wat blinkt.

Ik bedoel het in de zin van, jezelf iets aantrekken als iemand een onheuze blik naar je werpt, als je wakker ligt van een reactie op dit forum, als mensen je niet groeten in de kerk en dergelijken.
Dat is moeilijk in te leven hoe een ander daar mee omgaat, daar dit per persoon verschillend is. Ik denk dan, niet zo moeilijk doen, gewoon niks van aantrekken en doorgaan, terwijl een ander er slapeloze nachten van kan hebben.

Oké bedankt voor de verheldering, want zo had ik het inderdaad niet gelezen. Inderdaad verschilt het nogal per persoon hoe met zulke zaken om te gaan. De één heeft nu eenmaal een dikkere huid, dan de ander. Toch kan je bij het nuchter je schouders ophalen een kanttekening plaatsen. Praat je het dan niet indirect toch goed? De houding is aan te prijzen alleen al voor jezelf. Maar moeten we niet uitkijken dat we het normaal gaan vinden? Het is niet de norm die we toch voorstaan? Zeker in een kerkelijke gemeente mag je warmte, saamhorigheid en het omzien naar elkaar verwachten, die geenszins selectief is. Naar elkaar, maar ook naar de gasten.

[ejvl]

Oké bedankt voor de verheldering, want zo had ik het inderdaad niet gelezen. Inderdaad verschilt het nogal per persoon hoe met zulke zaken om te gaan. De één heeft nu eenmaal een dikkere huid, dan de ander. Toch kan je bij het nuchter je schouders ophalen een kanttekening plaatsen. Praat je het dan niet indirect toch goed? De houding is aan te prijzen alleen al voor jezelf. Maar moeten we niet uitkijken dat we het normaal gaan vinden? Het is niet de norm die we toch voorstaan? Zeker in een kerkelijke gemeente mag je warmte, saamhorigheid en het omzien naar elkaar verwachten, die geenszins selectief is. Naar elkaar, maar ook naar de gasten.

Helemaal eens, als onderdeel van een gemeente is het raadzaam bepaald gedrag te bespreken met de personen zelf, en als dat niet helpt met de opzieners.
Als gast zou ik dat niet zo snel doen, of misschien een mailtje naar de scriba die het dan kan bespreken in de gemeente.

Enige jaren geleden had een gast ook een berichtje naar de kerkenraad gestuurd, dat hij als gast in de gang aan het wachten was, door niemand werd gegroet, door niemand werd aangesproken, iedereen liep langs hem heen de kerk in, hij had geen idee hoe of wat, of wanneer hij naar binnen mocht.
Dat was wel even een opscherper voor de gemeente om gasten uit te nodigen, en je plek af te staan, en gastvrij te zijn als gemeente.

[JCRyle]

Helemaal eens, als onderdeel van een gemeente is het raadzaam bepaald gedrag te bespreken met de personen zelf, en als dat niet helpt met de opzieners.
Als gast zou ik dat niet zo snel doen, of misschien een mailtje naar de scriba die het dan kan bespreken in de gemeente.

Enige jaren geleden had een gast ook een berichtje naar de kerkenraad gestuurd, dat hij als gast in de gang aan het wachten was, door niemand werd gegroet, door niemand werd aangesproken, iedereen liep langs hem heen de kerk in, hij had geen idee hoe of wat, of wanneer hij naar binnen mocht.
Dat was wel even een opscherper voor de gemeente om gasten uit te nodigen, en je plek af te staan, en gastvrij te zijn als gemeente.

Inderdaad is het goed om het te bespreken met de betreffende gemeenteleden. Al is het ook vaak een onbegonnen gevecht, aangezien gedrag geregeld behoort tot het karakter van een gemeente en er geheel ingeslopen is. Een voorbeeld hiervan is vrije zitplaatsen, die in praktijk niet vrij zijn. Een kerkelijk breed probleem lijkt dat wel.

Dergelijke verhalen ken ik (helaas) ook. De gastvrijheid is ook geregeld ter sprake geweest in het kerkblad of aangestipt op de preekstoel. Toch hoor ik geregeld dat gasten/nieuwkomers de gemeente in eerste instantie open en gastvrij vinden, maar zodra ze verwerkt zijn in de ledenadministratie er een kentering in komt. Is dat wat jij of anderen ook herkennen?

[Ambtenaar]

Het enige wat ik echt niet begreep was dat de ouderling - hij leidde meestal de diensten - tijdens het bidden en danken meende een nare huilstem te moeten gebruiken. Ik heb hem meerdere malen buiten de kerkdienst gesproken en bleek het een opgewekte humoristische man te zijn.

Ik zoom even in op dit punt. Persoonlijk haak ik totaal af als mensen opeens op een vreemde manier gaat spreken.

[Herman]

Ik zoom even in op dit punt. Persoonlijk haak ik totaal af als mensen opeens op een vreemde manier gaat spreken.

Bewustwording is de eerste fase van acceptatie. Hoop ik in dit geval. Over dergelijke kleinmenselijke eigenschappen kunnen we toch best heenstappen?

[-DIA-]

Het enige wat ik echt niet begreep was dat de ouderling - hij leidde meestal de diensten - tijdens het bidden en danken meende een nare huilstem te moeten gebruiken. Ik heb hem meerdere malen buiten de kerkdienst gesproken en bleek het een opgewekte humoristische man te zijn.

Ik zoom even in op dit punt. Persoonlijk haak ik totaal af als mensen opeens op een vreemde manier gaat spreken.

Zijn er mensen die enig besef hebben tot welke Grote, Hoge, Eeuwige, Heilige Majesteit men zich in een gebed wendt... En dan zouden we kunnen praten of we met de fietsenmaker praten?
Ik geef het alleen maar ter overdenking door, ik weet ook dat mensen meesters kunnen zijn in het nadoen of het gewoon een gewoonte aanhouden waar verder niets achter zit dan wat ik boven noemde. Nogmaals er zullen zeker 'aanstellers' zijn, maar wie zijn wij om daar een negatief oordeel over te vellen? Liever enig besef tot welke een Hoge Majesteit men spreekt dan dat nauwelijks te beseffen.

[Mara]

Ik zoom even in op dit punt. Persoonlijk haak ik totaal af als mensen opeens op een vreemde manier gaat spreken.

Het gebeurt niet alleen in de kerk, mannen doen dit thuis ook. W.s. meegekregen van hun vader.
Als het een ouder iemand is, begrijp ik het nog wel, maar als het een jonge man is, heb ik er wel wat moeite mee ja.
Maar moet je er iets van zeggen en zo ja, hoe? Je wilt iemand niet kwetsen in zijn manier van geloofsbeleving, want dat is het toch.

[JCRyle]

Zijn er mensen die enig besef hebben tot welke Grote, Hoge, Eeuwige, Heilige Majesteit men zich in een gebed wendt... En dan zouden we kunnen praten of we met de fietsenmaker praten?

Ik zou zeggen dáárom juist (!). De Heere Jezus leerde Zijn discipelen in de gewone, gangbare taal bidden. En zeker - dat ben ik grondig met je eens - moeten we oog hebben tegen Wie we praten. Daar ga je geen populair taalgebruik tegen gebruiken. Maar eenvoud en oprechtheid zijn toch de kernmerken van het ware gebed? Oprechtheid; je niet anders voordoen dan je in werkelijkheid bent. Je niet verbloemen of verbergen. Geldt dat dan ook niet voor onze stem/stemgebruik?

Ik citeer hier enkele woorden van Ds. J.D. Heikamp uit Staphorst:

Toen ik begon te preken kwam mijn moeder bij mij en zei: waarom heb je als je preekt een andere stem dan wanneer je gewoon praat? Ik heb je toch niet opgevoed om een draai aan je stem te geven. Waarom doe je dat dan? Ja, ik wist niet goed wat ik zeggen moest, alleen dat ik dacht dat dit zo hoorde om rechtzinnig en bevindelijk over te komen. Ik had enkele predikers uit genoemd kerkverband beluisterd en was onder de indruk van hun spreekstijl. Daarna heb ik getracht er rekening te houden in de preekstijl.

[Wim Anker]

Is dit echt een citaat van een afgestudeerd predikant die dacht dat het zo hoorde totdat z'n moeder hem corrigeerde?

[-DIA-]

Zijn er mensen die enig besef hebben tot welke Grote, Hoge, Eeuwige, Heilige Majesteit men zich in een gebed wendt... En dan zouden we kunnen praten of we met de fietsenmaker praten?

Ik zou zeggen dáárom juist (!). De Heere Jezus leerde Zijn discipelen in de gewone, gangbare taal bidden. En zeker - dat ben ik grondig met je eens - moeten we oog hebben tegen Wie we praten. Daar ga je geen populair taalgebruik tegen gebruiken. Maar eenvoud en oprechtheid zijn toch de kernmerken van het ware gebed? Oprechtheid; je niet anders voordoen dan je in werkelijkheid bent. Je niet verbloemen of verbergen. Geldt dat dan ook niet voor onze stem/stemgebruik?

Ik citeer hier enkele woorden van Ds. J.D. Heikamp uit Staphorst:

Toen ik begon te preken kwam mijn moeder bij mij en zei: waarom heb je als je preekt een andere stem dan wanneer je gewoon praat? Ik heb je toch niet opgevoed om een draai aan je stem te geven. Waarom doe je dat dan? Ja, ik wist niet goed wat ik zeggen moest, alleen dat ik dacht dat dit zo hoorde om rechtzinnig en bevindelijk over te komen. Ik had enkele predikers uit genoemd kerkverband beluisterd en was onder de indruk van hun spreekstijl. Daarna heb ik getracht er rekening te houden in de preekstijl.

Toch denk ik dat u het niet vat. Waarom sprak men vooral vroeger in het gebed met hoorbare eerbied?
Ik herinner me hoe in 1964 in Rijssen kand. Bregman werd beroepen. Enkele ouderlingen uit Rijssen gingen de beroepen kandidaat opzoeken, en bleven daar ook eten. Dan lees je in bv. het jubileumboek van Rijssen o.a. welk een indruk het gebed van die eenvoudige oude Rijssenaren ook op de kinderen maakte. Niet omdat ze in het Rijssens dialect baden, maar de grote eerbied die de kinderen hoorden maakte zo'n grote indruk. Ik denk ook dat velen dit ontwent zijn en het is ook niet zo om je stem met opzet te verdraaien. Paulus zou dat trouwens wel willen als het schrijft in
Galaten 4:
13 En gij weet, dat ik u door zwakheid des vleses het Evangelie de eerste maal verkondigd heb;
14 En mijn verzoeking, die in mijn vlees geschiedde, hebt gij niet veracht noch verfoeid; maar gij naamt mij aan als een engel Gods, ja, als Christus Jezus.
15 Welke was dan uw gelukachting? Want ik geef u getuigenis, dat gij, zo het mogelijk ware, uw ogen zoudt uitgegraven, en mij gegeven hebben.
16 Ben ik dan uw vijand geworden, u de waarheid zeggende?
17 Zij ijveren niet recht over u; maar zij willen ons uitsluiten, opdat gij over hen zoudt ijveren.
18 Doch in het goede te allen tijd te ijveren is goed, en niet alleenlijk, als ik bij u tegenwoordig ben;
19 Mijn kinderkens, die ik wederom arbeide te baren, totdat Christus een gestalte in u krijge.
20 Doch ik wilde, dat ik nu tegenwoordig bij u ware, en mijn stem mocht veranderen; want ik ben in twijfel over u.
21 Zegt mij, gij, die onder de wet wilt zijn, hoort gij de wet niet?

[Ambtenaar]

Bewustwording is de eerste fase van acceptatie. Hoop ik in dit geval. Over dergelijke kleinmenselijke eigenschappen kunnen we toch best heenstappen?

Zijn er mensen die enig besef hebben tot welke Grote, Hoge, Eeuwige, Heilige Majesteit men zich in een gebed wendt... En dan zouden we kunnen praten of we met de fietsenmaker praten?
Ik geef het alleen maar ter overdenking door, ik weet ook dat mensen meesters kunnen zijn in het nadoen of het gewoon een gewoonte aanhouden waar verder niets achter zit dan wat ik boven noemde. Nogmaals er zullen zeker 'aanstellers' zijn, maar wie zijn wij om daar een negatief oordeel over te vellen? Liever enig besef tot welke een Hoge Majesteit men spreekt dan dat nauwelijks te beseffen.

Het gebeurt niet alleen in de kerk, mannen doen dit thuis ook. W.s. meegekregen van hun vader.
Als het een ouder iemand is, begrijp ik het nog wel, maar als het een jonge man is, heb ik er wel wat moeite mee ja.
Maar moet je er iets van zeggen en zo ja, hoe? Je wilt iemand niet kwetsen in zijn manier van geloofsbeleving, want dat is het toch.

Ieder spreken dat afwijkt van het normale spreken leidt af van de boodschap en hoeft zeker niet geaccepteerd te hoeven worden. En omdat het afleidt van de boodschap dienen we het negatief te beoordelen. Met zangerige toon spreken leidt bovendien ook niet tot meer eerbiedig spreken. Sterker nog, ik zou het als oneerbiedig willen bestempelen. Ook kom ik nergens in de Bijbel een voorschrift tegen om op dergelijke toon te spreken, het is dus een louter menselijk verzinsel om dergelijk spreken als eerbiedig te beschouwen.

[Ambtenaar]

Is dit echt een citaat van een afgestudeerd predikant die dacht dat het zo hoorde totdat z'n moeder hem corrigeerde?

Zo zie je maar dat zelfs dergelijke mensen kunnen worden beïnvloed door vermeende rechtzinnigheid.

[DDD]

Het enige wat ik echt niet begreep was dat de ouderling - hij leidde meestal de diensten - tijdens het bidden en danken meende een nare huilstem te moeten gebruiken. Ik heb hem meerdere malen buiten de kerkdienst gesproken en bleek het een opgewekte humoristische man te zijn.

Ik zoom even in op dit punt. Persoonlijk haak ik totaal af als mensen opeens op een vreemde manier gaat spreken.

Zijn er mensen die enig besef hebben tot welke Grote, Hoge, Eeuwige, Heilige Majesteit men zich in een gebed wendt... En dan zouden we kunnen praten of we met de fietsenmaker praten?
Ik geef het alleen maar ter overdenking door, ik weet ook dat mensen meesters kunnen zijn in het nadoen of het gewoon een gewoonte aanhouden waar verder niets achter zit dan wat ik boven noemde. Nogmaals er zullen zeker 'aanstellers' zijn, maar wie zijn wij om daar een negatief oordeel over te vellen? Liever enig besef tot welke een Hoge Majesteit men spreekt dan dat nauwelijks te beseffen.

Misschien niet tegen de fietsenmaker, al zie ik niet in waarom je die niet net als iedereen fatsoenlijk zou hoeven behandelen, maar iemand die het onfatsoen zou hebben zo'n stem op te zetten tegen een rechter zou onmiddellijk gecorrigeerd of zelfs verwijderd worden.

[Roos2017]

Vaak genoeg heb ik predikanten met grote eerbied horen bidden.
Wanneer iemand met eerbied bidt, dan is dat merkbaar en maakt dat indruk.
Maar of eerbied debet is aan een zangerige stem heb ik wel m´n twijfels bij.
Ik denk eerder dat dit een cultuurkwestie is waarbij je wel moet oppassen dat zoiets emoties kan oproepen die verward kunnen worden met eerbied en echtheid.
Ook daarin dienen we nuchter en eerlijk te zijn.
Persoonlijk ben ik erg beducht voor dit soort emoties.

[JCRyle]

Is dit echt een citaat van een afgestudeerd predikant die dacht dat het zo hoorde totdat z'n moeder hem corrigeerde?

Zie de meegeplaatste link.