(O)gg(in)

[CvdW]

In de Redelijke Godsdienst van ds. W. a Brakel kunnen we een mooi pastoraal stuk lezen over hoe we moeten spreken tijdens bijvoorbeeld het bidden.

[Herman]

Fatsoen en respect is er niet meer bij geloof ik.

Het gaat hier juist om een botsing tussen verschillende fatsoensnormen. De vraag is op welk niveau je dat verschil allemaal kunt peilen.

Behoudens een enkele naam wordt hier verder een gebruik ter discussie gesteld en geen personen.

Verder vind ik het ontstellend dat we onze eerbied blijkbaar aflezen van een vernisje vroomheid in het voeren van een bepaalde stem. De inhoud van wat gezegd wordt gaat mij de vorm ver te boven.

[Hendrien]

Een paar jaar geleden was ik met mijn kinderen in een OGG-dienst. Echt, ze konden hun lachen niet inhouden toen de dominee begon te spreken. Ze vonden het verschrikkelijk. Hoe moet dit dan overkomen bij mensen die nooit eerder een kerkdienst bezochten? Het lijkt me een extra hindernis voor buiten-kerkelijken. Soms vind ik het ook erg slecht te verstaan, vooral het gebed. En ik ben het ngog wel gewend uit mijn jeugd

Ik mag toch aannemen dat je je kinderen flink hebt aangesproken op dit aanstootgevend gedrag. Want dát vind ik nu verschrikkelijk.
Ik begrijp je heus wel, voor mij hoeft dit ook niet - en het is zeker geen kenmerk van het ware ofzo. Maar ik raak zo langzamerhand een tikje gefrustreerd van alle mensen die hier zo nodig hun afschuw moeten uitspreken over de preektoon en dergelijke. Fatsoen en respect is er niet meer bij geloof ik. En respect hebben voor iets heeft altijd te maken met dingen die je zelf anders zou doen, of anders zou willen zien.

Eens. Als iemand het echt veranderd wil zien, stap dan naar de kerkenraad of predikant persoonlijk, en vraag hem waarom hij zo'n vreemde toon gebruikt tijdens het preken.
Feit is dat er predikanten zijn met vreemde preekstemmen, feit is ook dat niemand zal zeggen dat dit een teken van het ware is, en ik denk overgenomen uit het verleden, en ik denk ook dat iedereen zal zeggen dat dit onnodig is.

Uiteraard! Maar als je het in je eigen gemeente nooit hoort en in je leven nooit gehoord hebt, dan is het echt lachwekkkend. Natuurlijk moeten ze eerbeidig zijn, maar ik kan het wel begrijpen.

[eilander]

Fatsoen en respect is er niet meer bij geloof ik.

Het gaat hier juist om een botsing tussen verschillende fatsoensnormen. De vraag is op welk niveau je dat verschil allemaal kunt peilen.

Behoudens een enkele naam wordt hier verder een gebruik ter discussie gesteld en geen personen.

Verder vind ik het ontstellend dat we onze eerbied blijkbaar aflezen van een vernisje vroomheid in het voeren van een bepaalde stem. De inhoud van wat gezegd wordt gaat mij de vorm ver te boven.

Ik begrijp niet wat je nu allemaal wilt zeggen, sorry.

[learsi]

Uit ds. Vrijer's boek over ds.Smytegelt:

.......Zijn stem was zeer fors en klonk als een klok, die de kerk tot in de hoeken vervulde. In zijn jonge jaren sprak hij met een "lijmerige preektoon". Later liet hij die varen. Hij had zulke hulpmiddelen om zijn bevindelijkheid te bewijzen volstrekt niet nodig en sprak toen eenvoudig en natuurlijk........

hg
learsi

[Herman]

Fatsoen en respect is er niet meer bij geloof ik.

Het gaat hier juist om een botsing tussen verschillende fatsoensnormen. De vraag is op welk niveau je dat verschil allemaal kunt peilen.

Ik begrijp niet wat je nu allemaal wilt zeggen, sorry.

Ik vind het fatsoenlijk dat met een normale stem gesproken wordt. Daarvoor heb ik respect. Dat is dus ook mijn fatsoensnorm. Een andere praktijk zal ik dus altijd ter discussie stellen. Want het wijkt af van mijn persoonlijke norm. Dat betekent niet dat je geen respect hebt, maar dat je onderzoekt wat er allemaal voor redenen zijn om blijkbaar wel met een spreekstem te spreken. Om daardoor een stukje begripsvorm te krijgen. Maar helaas bevestigd dat onderzoekje mij in mijn eigen mening. Toevallig ook de meest gangbare mening in ons land: doe maar gewoon, enz.

[eilander]

Fatsoen en respect is er niet meer bij geloof ik.

Het gaat hier juist om een botsing tussen verschillende fatsoensnormen. De vraag is op welk niveau je dat verschil allemaal kunt peilen.

Ik begrijp niet wat je nu allemaal wilt zeggen, sorry.

Ik vind het fatsoenlijk dat met een normale stem gesproken wordt. Daarvoor heb ik respect. Dat is dus ook mijn fatsoensnorm. Een andere praktijk zal ik dus altijd ter discussie stellen. Want het wijkt af van mijn persoonlijke norm. Dat betekent niet dat je geen respect hebt, maar dat je onderzoekt wat er allemaal voor redenen zijn om blijkbaar wel met een spreekstem te spreken. Om daardoor een stukje begripsvorm te krijgen. Maar helaas bevestigd dat onderzoekje mij in mijn eigen mening. Toevallig ook de meest gangbare mening in ons land: doe maar gewoon, enz.

Het gaat hier over een preektoon, niet over inhoud. Je schrijft nu voor de tweede keer iets op, met normaal gangbare woorden, maar ik begrijp het nog steeds niet helemaal.
Ik vind de inhoud begrijpelijk overbrengen belangrijker dan de toon.
Dus ik vind dit dan wel weer grappig eigenlijk.

[Protegé]

Zelf ben ik niet reformatorisch opgevoed, dat vooraf. Laat ik het zo zeggen, als Gods wet en evangelie ten volle verkondigd worden, kan ik door heel wat preektonen, preekjassen, jacquetjes, Dathenen en weet ik al wat niet meer heen luisteren. Ik vind het vermoeiende discussies, die eigenlijk nooit stichten en veelal blijven hangen aan het uiterlijke. De in de topictitel genoemde kerkverbanden hebben veel om dankbaar voor te zijn, ik ken dat uit mijn eigen jeugd en omgeving wel anders. En ergens vind ik het ook makkelijk schieten, je raakt altijd doel.

[Moderamen]

Ik hebt niets aan een begrijpelijke inhoud op een vreselijke toon. Ik zeg met nadruk "ik" om er geen algemene stelling van te maken, dat zal namelijk verschillen per persoon. Mij lukt het niet om te concentreren noch te luisteren bij bijv. ds. Hoogerland.

[Mara]

Eens met Gallio. Het ging mij niet om emoties, maar om wat ik beleef als gekdoenerij. Ik hoorde eens een verhaal - of het klopt weet ik niet - van een dominee die zich voornam de gemeente aan een zijde te laten lachen en aan de andere kant te laten huilen. Dat lukte met een zakdoek uit zijn broekzak.

Ik hoop dat het niet klopt. Een eredienst is geen cabaretvoorstelling!
Ik vind het erg genoeg dat sommige predikanten menen dat ze hun preek kracht bij moeten zetten door een voorwerp(en) de kansel op te nemen, alsof we een stel kleuters zijn.
Ik erger me niet zo snel aan een preektoon of een lichte spraakstoornis (ds. Paul Visser heeft een hakkelprobleem bijvoorbeeld, maar dat stoort mij geenszins)
Ik vind het alleen jammer dat een dankgebed omdat er een feestelijke gebeurtenis is op diezelfde huilerige toon wordt uitgesproken als een gebed vanwege een ziekte.
Een rouwdienst is iets anders dan een trouwdienst, al scheelt het maar 1 lettertje.

[Jongere]

Zelf ben ik niet reformatorisch opgevoed, dat vooraf. Laat ik het zo zeggen, als Gods wet en evangelie ten volle verkondigd worden, kan ik door heel wat preektonen, preekjassen, jacquetjes, Dathenen en weet ik al wat niet meer heen luisteren. Ik vind het vermoeiende discussies, die eigenlijk nooit stichten en veelal blijven hangen aan het uiterlijke. De in de topictitel genoemde kerkverbanden hebben veel om dankbaar voor te zijn, ik ken dat uit mijn eigen jeugd en omgeving wel anders. En ergens vind ik het ook makkelijk schieten, je raakt altijd doel.

[ejvl]

Ik vind het erg genoeg dat sommige predikanten menen dat ze hun preek kracht bij moeten zetten door een voorwerp(en) de kansel op te nemen, alsof we een stel kleuters zijn.

Dat is slechts jouw interpretatie, wellicht vinden andere mensen het juist heel goed en fijn om iets met een voorbeeld uitgelegd te krijgen.
Overigens ben ik altijd wel blij als een predikant een voorwerp meeneemt de kansel op, de bijbel, z'n preekschets, en dergelijke, maar dat bedoel je vast niet.

[DDD]

Eens met Gallio. Het ging mij niet om emoties, maar om wat ik beleef als gekdoenerij. Ik hoorde eens een verhaal - of het klopt weet ik niet - van een dominee die zich voornam de gemeente aan een zijde te laten lachen en aan de andere kant te laten huilen. Dat lukte met een zakdoek uit zijn broekzak.

Het is misschien prima om zo'n experiment een keer te doen, als daar een pedagogisch doel achter zit en je wilt laten zien hoe bedrieglijk emotionele manipulatie is. En het zou mooi zijn als mensen daarvan de bedrieglijkheid zouden inzien. Maar ik kan mij soms bij votum en groet ook niet aan de indruk onttrekken dat iemand er gewoon een sport van maakt om te kijken hoe gek je kunt doen en toch (ogenschijnlijk dan) door iedereen serieus te worden genomen.

Dit staat m.i. zó haaks op het karakter van een eredienst en de prediking, dat ik hiervan walg. Ik kan het niet anders zeggen.

Met alle respect, maar het betrof toch een zeer vooraanstaand predikant in de CGK. Dus ik mag hopen dat hij daar een stichtelijke bedoeling mee had.

[Mannetje]

Stichtelijke bedoelingen maken walgelijke dingen nog niet toelaatbaar.

[Luther]

Eens met Gallio. Het ging mij niet om emoties, maar om wat ik beleef als gekdoenerij. Ik hoorde eens een verhaal - of het klopt weet ik niet - van een dominee die zich voornam de gemeente aan een zijde te laten lachen en aan de andere kant te laten huilen. Dat lukte met een zakdoek uit zijn broekzak.

Het is misschien prima om zo'n experiment een keer te doen, als daar een pedagogisch doel achter zit en je wilt laten zien hoe bedrieglijk emotionele manipulatie is. En het zou mooi zijn als mensen daarvan de bedrieglijkheid zouden inzien. Maar ik kan mij soms bij votum en groet ook niet aan de indruk onttrekken dat iemand er gewoon een sport van maakt om te kijken hoe gek je kunt doen en toch (ogenschijnlijk dan) door iedereen serieus te worden genomen.

Dit staat m.i. zó haaks op het karakter van een eredienst en de prediking, dat ik hiervan walg. Ik kan het niet anders zeggen.

Met alle respect, maar het betrof toch een zeer vooraanstaand predikant in de CGK. Dus ik mag hopen dat hij daar een stichtelijke bedoeling mee had.

Wat bedoel je met vooraanstaand? Mijn ervaring is dat jouw definities op dit vlak nogal eens niet sporen met de gemiddelde opinie in het betreffende kerkverband.