rekcor schreef:De laatste tijd ben ik veel aan het nadenken over macht in de kerk en de rol van de taal/woordkeuze daarbij (onder meer n.a.v.
http://www.wikiwand.com/en/Foucauldian_ ... e_analysis).
De uitspraken
Laten we goede interkerkelijke contacten waarderen. Maar ik hoop ook dat jongelui beseffen hoeveel ze te danken hebben aan de kerk waarin de Heere hen een plaats heeft gegeven. Het eten zal bij de buren ook wel eens lekker zijn, maar eten doe je toch het liefst thuis.
zijn in dat licht erg interessant. Wat je namelijk ziet, is dat de bijbel wordt gebruikt om "jongelui" bij - in dit geval - de Gereformeerde Gemeenten te houden. Eigenlijk zegt ds. Moerkerken namelijk: "Volgens de bijbel worden mensen door de Heere geplaatst in een bepaald kerkverband; als ze dat kerkverband verlaten, zeggen ze daarmee tegen God 'ik ben het niet eens met de plaats die U mij gegeven hebt'". Het wordt derhalve voor die jongelui lastig(er) om het kerkverband te verlaten, aangezien de meesten zullen de bijbel en God willen gehoorzamen.
Je interpreteert zo'n citaat bewust bijzonder negatief, door het met "macht" te verbinden.
Persoonlijk geloof ik ook in de gedachte dat ik niet zonder reden ben opgegroeid in mijn eigen kerkverband. Dan kan het idee van een kerkverband nog 100 keer "onbijbels" zijn, maar het is nu eenmaal een feit dat het op dit moment zo 'werkt'. En dat ook invloeden, geestelijk leven etc. van alles te maken hebben met het geheel van een kerkverband.
Maar ik ervaar deze gedachte niet als macht/dwang om in de kerk te blijven, voor mij geldt dit als een natuurlijke verbinding. Zoals ik ook mijn familie heb ontvangen van God, ben ik niet voor niets in deze traditie geboren. Dat geeft commitment. Maar zeker niet kritiekloos, integendeel. Het is juist bij je eigen familie waar je de fouten het scherpst en pijnlijkst ziet.
Weglopen of me niet commiteren aan dergelijke verbanden is dan inderdaad de eenvoudigste optie. Maar persoonlijk geloof ik niet dat dat de weg is.
Juist ook omdat ik zie hoe ontzettend waardevol mensen kunnen zijn die commitment hebben met een bepaalde traditie, maar daar wel kritisch in staan. Zij zijn degenen die van veel betekenis kunnen zijn. De andere twee uitersten zijn: kritiek zonder commitment (die vaak alleen cynisch en venijnig is) of een gemeente opzoeken bij je eigen kleur. De laatste oplossing past wel bij onze tijd, maar werkt tegelijk heel 'ondergravend'. Veel jongeren weten zo ook niet wat het is om werkelijk deel uit te maken van een gemeenschap en traditie - ook juist in de schaduwkanten van die traditie.
Overigens heb ik alle begrip voor mensen die toch menen om tot zo'n keuze te moeten komen (wel in de hoop dat ze daarmee een nieuw thuis vinden).