SecorDabar schreef:Wie buiten de Kerk van Christus staat, is afgescheurd van het lichaam van Christus,
en mist het heilgoed dat alleen op grond van de inlijving in dit lichaam genoten wordt.
Iets wat natuurlijk niet doelt op een uitwendig lidmaatschap met enig kerkgenootschap.
Dat heeft voor het geestelijk heilgoed niet de minste betekenis als daar de volkomen leer der Godzaligheid,
hetzij geheel of ten dele niet aanwezig is in de verkondiging en de praktijk daarvan in de tucht en levenswandel.
Maar met de Kerk van Christus, daar worden de ware gelovigen, Zijn uitverkorenen mee bedoeld.
Dat is de waarachtige "Kerke Christi" die Hij als Middelaar verwierf ten prijs van Zijn bloed.
Dat God de Heere, naar Zijn Raad thans nog wel eenlingen redt en afzonderlijke zielen zaligt,
maar dat er van een uitwendige organische kerk geen sprake meer kan zijn, als daar niet de leer
der Godzaligheid en dat leven in de praktijk wordt gebracht.
De Heidelbergse Catechismus leert ons in Zondag 21 dat de Kerk niet opgericht wordt door mensen,
maar allereerst uitspreekt en op de voorgrond stelt, dat die dit doet, de Christus Zelf is.
Dan kunt en zult ge niets meer kunnen hechten aan enig genootschap, d.w.z.:
aan de steiger die enige kerkelijke mannen met behulp hebben opgetrokken,
maar door die steigers heen, het geestelijk gebouw zelf aanzien, dat met veel hoger schoonheid
dan de wereld ooit geven kan voor 's werelds oog verborgen is in het hart van de ware gelovigen.
(Dit las ik van één van de bekendste kerkelijke voormannen van een gereformeerd kerkverband,
ik noem even zijn naam niet, om dit stukje onbevooroordeeld te lezen).
Toch ben ik wel benieuwd wie het is...
Ik mis, maar misschien begrijp ik het niet goed.
Namelijk dat God een God van orde is. En dat het ook de weg is waarlangs God werkt en heeft willen werken. Dus ook in de kerk. En dat dat inderdaad de werkplaats van de Heilige Geest hoort te zijn...
Maar als die kerk niet functioneert... ? Zoals hierboven beschreven? Dan mis ik dus het verdriet daarover in dit gedeelte. Maar ook schuld...
Het is alleen wijzen naar de kerk. Maar niet naar onszelf....
Want ook de ware gelovige dient wel de ordelijke weg te bewandelen. Voordat men überhaupt tot thuislezen over zou moeten gaan.
Is men in gesprek gegaan? Heeft men gesproken over.....?
De waar gelovige is niet beter dan de kerkmens die dwalingen verkondigt of laat verkondigen... dat aspect mis ik. ( uiteraard is het een citaat, dus ken ik niet het hele stuk).
Ook dacht ik nog aan de op opmerkingen die eerder in dit topic door @eilander en @Hendrien zijn gedaan over het kijken naar gebouwen, en herinnerd worden aan hoe God daar gewerkt heeft. En daarom niet kunnen begrijpen dat mensen tot thuislezen overgaan. ( nogmaals uit nood..,)
Wanneer die herinneringen er zijn.... Dan is dat een zegen. Maar men kan niet leven met of uit herhinneringen. We hebben steeds weer opnieuw nodig. En als iemand juist dat blijvend mist. In prediking etc...
Dan kan men ondanks de goede herinneringen en door het bewandelen van de ordelijke weg, wel eens door het structureel missen van het bijv. het Evangelie van vrije genade, / geen gehoor vinden als je de zorgen uit..., in het heden tot thuislezen overgaan.
Kan dat wel begrepen worden? En overigens kan dit zowel voor links als voor rechtse kerkelijke situaties gelden...