vlinder schreef:
Dat komt dan verkeerd bij je over, want dat zeg ik nergens. Ik reageerde op de post van Mara, die een conclusie trekt die niet getrokken kan worden uit het stukje van memento. Je kunt alleen in liefde waarschuwen. Wat ze met de waarschuwing doen, is de verantwoording van zoon/dochter, die op dat moment oud genoeg is om na te kunnen denken. (Althans dat hoop je wel eens).
Toch denk ik dat mooie dingen van iets benadrukken beter werkt dan altijd een vinger omhoog. Als iemand mij de leuke dingen opnoemt van iets, trekt dat meer. Als je bijvoorbeeld benoemd dat een leven bij de Heere, geen streng of moeilijk leven is waarin je niks meer mag, maar dat het juist fijn is, ketst dat m.i. veel jongeren vaak af. Waarom? Er komt geen concreet voorbeeld wát dan zo mooi is. En het negatieve blijft hangen. Als je benoemd, dat je nooit meer op jezelf hoeft te vertrouwen, alles van Hem mag verwachten, ook als je het steeds weer verkeerd doet, dat je van alles in het leven (ook de moeilijke) weet dat het uit Zijn Vaderlijke hand komt, en dat het daarom te dragen is, als je benoemd dat je zo heerlijk verzekerd mag zijn van je eeuwige staat en de wetenschap dat je schuld is vergeven bij God, dan kan dat m.i. jaloerser maken, dan zeggen dat het geen zwaar leven is.
Maar dat geldt met veel mensen: ze benadrukken het negatieve, zonder het concrete positieve te benoemen.
Maar als kort antwoord op je vraag: nee, je kunt waarschuwen, dat zie je ook in de Bijbel, maar als kinderen een andere weg gaan is dat heel pijnlijk en moeilijk om te zien. Je hebt ze niet altijd in de hand. Bidden en hopen dat het verstand met de jaren zal komen en dat God ze wel vast wil houden! En heel misschien wil God ze wel gebruiken in een omgeving met vrienden.....denk aan het slavinnetje van Naäman....
Een leven met de Heere ketst veel jongeren vaak af, omdat het negatief benoemd zou worden?
Een waarschuwing zou negatief over kunnen komen?
Wij hadden een godvrezende opa, hij was altijd met de Bijbel bezig, droeg om het zo te zeggen het lampje op zijn rug.
Alleen was "het" niet voor hem, wat leefde hij vaak in het donker.
Zijn gebeden voor ons waren hartelijk gemeend, je voelde dat dat vanuit zijn binnenste van zijn hart opborrelde.
Toen wij jong waren, voelde je al, dat die man iets bezat wat wij misten.
In onze puberjaren, waarin we ons gingen verzetten tegen al die vrome praatjes, wetjes, regeltjes enz, bleef 1 ding ons bij, de oprechte tere vreze Gods van mijn opa.
We durfden niet onze broek naar opa aan te trekken, niet dat hij er wat van zei, maar we wisten dat het hem verdriet deed.
We wisten heel goed dat we niet over strandtentjes of iets dergelijks moesten praten, dat voelden we wel aan.
Naar vuurwerk kijken? Opa's waarschuwing dat als de Heere met eerbied gezegd 1 keer terug zou knallen, het voor eeuwig te laat zou zijn, voelde je aan dat het ernst was.
Zo waren er een heleboel dingen, die je innerlijk aanvoelde dat je zo eigenlijk niet kon leven.
Hij werd vijandig behandeld door medechristenen, waarom?
Omdat hij haarscherp aan gaf, waar de zonde op de loer lag.
Hij moest niks hebben van naamchristenen, mensen die hun geloof altijd op zak hebben.
Dan zei hij, het zit een voet te hoog, het moet geen verstands of gevoelszaak zijn maar een tere hartezaak!
Godsdienst is er genoeg, maar oprecht en waar geloof?
Dat geeft een nauw verbonden leven, dan kan er echt niet veel meer mee door.
Waarom? Omdat we voelen dat het stukje grond waarop wij mogen staan, enkel genade is.
Wat schopten we tegen de godsdienst aan, tegen in onze ogen vrome farizeers die het allemaal wel wisten te vertellen, maar er niet van harte uit leefden. Inderdaad, luister maar eens wat er op een gemiddelde verjaardag of bruiloft ter sprake komt.
Gaan we er in mee, of durven we onze nek uit te steken en er tegenin te gaan, omdat het ons echt smart?
Juist dat maakte dat wij als jeugd een afkeer kregen om naar de kerk te gaan!!
Dat kon hij begrijpen, het smartte hem dat er vele christenen zijn, die geen levende brief zijn voor anderen.
We hebben geprobeerd de vrome godsdienst uit ons hoofd en hart te bannen, maar juist dat levende voorbeeld gebruikte de Heere om ons te weerhouden van vele zonden.
We konden niet breken met de kerk, hij leefde ons voor dat ons eigen verdorven hart ook alle zonden bevat die we bij Gods kinderen ook zagen.
Alleen met dat verschil, over elke zonde die werd bedreven, weende hij bitterlijk!
Veel van zijn waarschuwingen klinken nog na, ook al is opa jaren geleden van ons weggenomen.
Wij zagen zijn leven niet als negatief, wel als oprecht, wat ons zeker later tot een aansporing was om te mogen pleiten op Gods genade!