Vanwege veel drukke werkzaamheden vanavond helaas geen nieuwe aanvulling van ons reisverslag dit hopen we morgen weer te doen.
groeten jelle
Mexico
-
matthijs019
-
Jelle
-
Jelle
We gaan weer verder.
Nu willen we toch nog weer een van onze dagen in Mexico beschrijven.
We hadden ingeschreven op een dag om met een stel leger jeeps (mercedes unimog) het oerwoud in te gaan.
Samen met de ons bekende twee stellen (t.w. Klara en Joop en Carla en Ed) zijn we die ochtend op weggegaan. Na s´morgens eerst maar eens een stevig ontbijt tot ons genomen te hebben, want je weet maar nooit of er vanwege het enorme hobbelen en schudden in de jeeps, je behoefte gaat voelen om de daar rond lopende dieren van voedsel te gaan voorzien. Het is dan ook fijn als je vertrekt dat het je daaraan niet zal ontbreken. We zouden vertrekken om half tien en hoe of dat het nu kwam weet ik ook niet, maar normaal drink ik zo vroeg nog geen B (appelsap) maar die morgen hadden we al gehoorlijk dorst, dus voor we weg gingen hadden we er al twee op. Kwam mischien wel omdat ik zo heerlijk veel zout op mijn omeletje had gedaan.
Maar goed wachtend met de andere twee stellen op een taxi, werden we ook deze keer geholpen door de portiers van het hotel en die zorgde wel dat er twee taxi´s kwamen. Uiteindelijk werden we door de taxi´s in het havengebied afgezet omdat daar de jeeps zouden vertrekken. We moesten ons eerst in schrijven bij een tafeltje wat op straat was neergezet en of we maar even wilden ondertekenen dat alle risico doe we op die dag zouden tegenkomen voor eigen rekening was. Nu ben ik wel gewoon dat alle drankjes voor eigen rekening zijn maar dat ik nu ook al voor eigen risico, wat het dan ook mogen zijn, moest opdraaien was toch wel even vreemd.
Ja natuurlijk loop je altijd risico als je zo op pad gaat de rimboe of de sjungel in gaat. Je moet altijd maar weer afwachten of je niemand verliest en je moet natuurlijk je vrouwtje ok de heledag in de gaten houden, want voor je het weet denkt ze dat zij Jane is en dat jij Tarzan bent. Nou mooi dus niet he.
Na het tekenen van het risico papiertje werd ons aangeraden om ons vast in te smeren met een of ander goedje tegen muggen en insecten. Ook dat gedaan, waarvoor dat was weet ik niet procies maar ik had het vermoeden dat er teveel mensen mee wilden want de stank van dat spulletje was zo erg dat je daarvan spontaan zou kunnen bedwelmen, was dit nu voor de muggen of de medemens die bij ons was. Het zal wel, even wennen aan de lucht en dan ruik je het ook niet meer.
Uiteindelijk naar die legerjeeps. Et zijn behioorlijk grote wagens met een openbak achter waarin in de lengte, tegenover elkaar een lange bank was gemaakt. We konden er met z´n vijven naast elkaar zitten en dan recht tegenover je ook weer vijf naast elkaar. De gids ging tussen in zetten, dus zaten we met elf personen achter in de bak.
Uiteindelijk vertrokken we en binnen korte tijd waren we de stad uit.
De gids die we al hadden leren kenne van de introductieochtend gaf even uitleg wat we die dag zouden gaan doen, en als er vragen waren dan mochten we die uiteraard stellen.
Nou dat was niet tegen dovenmans oren gezegt. Mijn vrouwtje, voor het gemak Annie, stak gelijk van wal. ( ja ho even, jullie moeten weten dat Annie op de gemeentelijk begraafplaats werkt in de aula waar zij koffie schenkt bij het condoleren en na de begrafenis) nou wat ze daar voor rare hobby´s hebben willen jullie niet weten maar er is er één die spaart foto´s van grafzerken en grafmonumenten en die had dus aan Annie van mij gevraagt of ze in Mexico ook eens foto´s wilden gaan maken op het kerkhof aldaar. Ja , ja, ben je op vakantie. We hadden ondertussen in de loop van de week al gehoord dat in mexico de begraafplaatsen nooit binnen de bebouwdekom liggen maar er altijd buiten, dus zag opa zich al uren in de hete zon marseren naar een kerkhof.
Maar nee hoor, dara hadden we Annie met haar eerste vraag aan Jan (onze gids, zo heette hij, want bij zijn geboorte had zijn moeder gezegd dat hij zo heten) Jan? Komen we vandaag ook nog langs een kerkhof? En ik denk nee hè, hebben we dat weer. En of je het geloofd of niet, jan zegt uiteraard: `Ja hoor Annie, we komen langs een kerkhof en wat is daarmee aan de hand´. Nou zegt Annie kunnen we daar dan niet even stoppen want mijn man, jahoor ik weer, ik wilde helemaal niet, wil nog even foto´s maken van wat grafzerken of monumenten. Voel je hem? Niet Annie maar opa Jelle wil foto´s maken, nou ik wilde dat dus helemaal niet, maar je weet nu eenmaal moeders wil is wet en dan heb je niets meer in te brengen.
Onze Jan zegt: ´Annie we komen langs een hele mooie begraafplaats één van de mooiste uit de omgeving en we zullen voor jou daar even stoppen.´ natuurlijk het is vakantie en de toerist mag alles en moet het naar de zin gemaakt worden. Na enige tijd rijden slaan we een zijweg in en even later stoppen we voor een vakantie park. Ik dacht nog we hebben toch niet geboekt voor een bezoek aan een vakantie park maar onze Jan begint en zegt: we staan hier bij e ingang van een van de mooiste begraafplaatsen uit deze omgeving. Bij nader inzien vielen mijn ogen bijna uit mijn hoofd, wat eerst leek op schitterende vakantie huisjes bleken hier dus monumentale grafmonumenten te zijn. Het klinkt wel hel vreemd maar ik moet zeggen het was bijna een lust voor het oog om naar te kijken. Alles was hier keurig onderhouden en het leek wel of de monumenten nog maar net allemaal waren schoongemaakt. Je begrijpt dat ik met mijn inmiddels stramme bentjes van het zitten me de jeep uit liet zakken om wat foto´s te nemen. Je was er echt niet zomaar op uitgekeken. Hoe arm de mense hier ook zijn in deze streek voor hun doden hebben ze bijzonder veel geld over.
Inmddels begon Jan te vertellen: Hier in mexico hebben ze in deze streek een keer per jaar een dodenherdenkingsdag. Helefamilies trekken s´morgens vroeg met kinderen naar het kerkhof en nemen van huis vandaan mee speelgoed van het kind wat daar begraven ligt of spullen van de man of vrouw die daar begraven ligt en men verblijft de hele dag dan op de begraafplaats, daar wordt gegeten, B.B.Q. en noem maar op en wordt er zo´n hele dag uitgetrokken voor de overledene.
Nou dat was dan even een stop voor Annie en die hefet nu ook haar foto´s zullen jullie begrijpen.
Verder. We reden verder de bossen en het oerwoud in met een matige gangetje en jan die informeerde of wij vonden dat het wel wat harder zou kunnen gaan. Nou wat dachten jullie wie er voor was om harder te gaan rijden? Mis, gen Annie maar opa Jelle en nog een paar andere opa´s. Jan vertelde dat het woordje Andele (volgens mij is dat een collega van mij die zo heet en hij is bijzonder traag) sneller betekend, en als we nu met z´n allen eens hard zouden roepen andele andele andele dan zou de chauffeur dat kunnen horen en zou hij wel harder gaan rijden. Nou jongens wat heb ik geroepen ik riep zelfs geen drie keer andele maar wel negen keer want ik dacht dan gaat hij natuurlijk ook drie keer zo snel rijden als dat je het maar drie keer zou roepen. We waren nog niet helemaal uit geroepen of we merkten aan het kabaal aan de voorkant van de jeep dat hij harder ging rijden, jaha, enorm veel harder rijden we begonnen volgens mij zo langzamerhand laag te vliegen. (En dan na te gaan dat we ons bevonden op een onverhard zandpad. We moesten veiligheidsgordels omdoen en we konden ons aan een steel touwen die boven ons gespannen waren vasthouden. We vlogen letterlijk op van onze zitplaats en werden alle kanten heen en weer geslingerd en ik dacht nog als dit maar goed blijft gaan. En plots voor ik er erg in had zat Klara, zij zat namelijk naast me, bijna op mijn schoot. Met een klap vlogen we tegen elkaar aan en onze hoofden botsten op een niet aangename manier tegenelkaar aan. Opa dacht even dat hij de hele wereld in eenklap wazig zag en dat het even dus niet goed ging. Klara ging snel weer op haar eigenplek zitten en ik keek schichtig naar mijn vrouwtje of ze onze escapades soms ook had gezien. Volgens mij niet mara ik zag haar wel heel wazig een stukje verderop zitten en ik voelde wel dat er iets niet goed zat op mijn hoofd. Bij nadere inspectie van mijn hoofdje kwam ik tot de conclusie dat mijn brilletje niet meer met twee pootjes naar achteren stak en dat er een pootje als een richtingaanwijzer naar links uitstak en ik dus daardoor een beetje wazig door de twee glaasje heen keek. Voorzichtig, ja heel voorzichtig heb ik het brilletje weer in de goede positie kunnen krijgen en had ik weer beter zicht. Klara zat naast me geheel rood gekleurd zo hard moest ze lachen dat ik eerst dacht misschien blijft ze er wel in en Annie zag ik ook weer helemaal scherp voor me. Ja ik ben natuurlijk eigenwijs want een reserve bril heeft opa niet nodig en die laat ij dan ook natuurlijk gewoon thuis. Wie gaat er nu ook zo hardhandig met de koppetjes tegen elkaar aanvliegen, dat bedenkt je thuis toch niet? Nou dus wel zoals jullie nu gelezen hebben.
Verder: Ineens remy ons jeepje fors af en we moeten nu moeite doen om te voorkomen dat ik dus nu bij Klara op schoot zou belanden. Gelukkig is dat dus niet gebeurd we kwamen op een normale manier tot stilstand. En kijkend naar voren zie ik dat we voor een rivier staan en dat er een eind aan de weg is gekomen. Langzaam rijdt de jeep het water in en zodra alle vier de wielen in het water zitten wordt er flink gas gegeven, de jeep spuit naar voren en het water spuit opzij van de jeep weg en na veel hobbelen stuiteren we weer op het onverharde pad aan de andere kant van het water.
Daar bleven we even staan om op de andere jeeps te wachten die nog achter ons aan kwamen.
Ik zie aan de overkant een auto (een pickup) (hhog opgetast met verschillende spullen die boven het dag uitstaken) aan komen rijden en ik denk dat zullen we even op de film vastleggen als hij zo lekker snel door het water heen gaat rijden. Onze camera in de aanslag en filmen maar. De auto rijd het water in maar hij maakt een bochtje naar links en plots zie ik dat de wagen langzaam scheef wegzakt in het water totdat hij bijna op zijn kant ligt. Iedereen begint te roepen en erwijl we nog zitten te kijken zie ik dat er een vrouw uitstapt in het water en haar wordt een klein kind in de arm gedrukt en daarna komt de man eruit gekropen en zo baden ze beiden onze richting heen.
Inmiddels komen de andere jeeps aan de andere kant in het zicht en die stoppen vlak bij de weggezakte auto. Jan zegt: ´jongens we zullen ze wel even helpen. En terwijl iedereen uit de jeep stapt om foto´s te maken en wat nog meer rijdt onze jeep achteruit het water in ook naar de weggezakte auto.
Met wat kettingen wordt de wagen aan de achterkant vast gemaakt aan de twee jeeps die er achter staan en op de zijkant wordt een ketting vastgemaakt aan onze jeep die schuin aan de zijkant voor van de auto wordt vast gemaakt. Even maar, heel even horen we wat motoren draaien en we zien dat de wagen keurig achteruit wordt getrokken en de ketting op de zijkant komt strak te staan om de auto tegen te houden dat hij niet op zijn kant weg zou zakken. En even later staat de wagen weer rechtop in het water, moeder en kind en man lopen naar de wagen toe en stappen in, er wordt niet gekeken of er krassen of deuken in gekomen zijn en even later zien we dat hij weer keurig wegrijd alsof er niets gebeurd was.
Wij allen weer ingestapt en voor ons ging de reis ook weer verder. Nu stop ik even en ga morgen weer verder omdat het ander teveel tijd gaar kosten en ik moet nog wat meer gaan doen.
Nu willen we toch nog weer een van onze dagen in Mexico beschrijven.
We hadden ingeschreven op een dag om met een stel leger jeeps (mercedes unimog) het oerwoud in te gaan.
Samen met de ons bekende twee stellen (t.w. Klara en Joop en Carla en Ed) zijn we die ochtend op weggegaan. Na s´morgens eerst maar eens een stevig ontbijt tot ons genomen te hebben, want je weet maar nooit of er vanwege het enorme hobbelen en schudden in de jeeps, je behoefte gaat voelen om de daar rond lopende dieren van voedsel te gaan voorzien. Het is dan ook fijn als je vertrekt dat het je daaraan niet zal ontbreken. We zouden vertrekken om half tien en hoe of dat het nu kwam weet ik ook niet, maar normaal drink ik zo vroeg nog geen B (appelsap) maar die morgen hadden we al gehoorlijk dorst, dus voor we weg gingen hadden we er al twee op. Kwam mischien wel omdat ik zo heerlijk veel zout op mijn omeletje had gedaan.
Maar goed wachtend met de andere twee stellen op een taxi, werden we ook deze keer geholpen door de portiers van het hotel en die zorgde wel dat er twee taxi´s kwamen. Uiteindelijk werden we door de taxi´s in het havengebied afgezet omdat daar de jeeps zouden vertrekken. We moesten ons eerst in schrijven bij een tafeltje wat op straat was neergezet en of we maar even wilden ondertekenen dat alle risico doe we op die dag zouden tegenkomen voor eigen rekening was. Nu ben ik wel gewoon dat alle drankjes voor eigen rekening zijn maar dat ik nu ook al voor eigen risico, wat het dan ook mogen zijn, moest opdraaien was toch wel even vreemd.
Ja natuurlijk loop je altijd risico als je zo op pad gaat de rimboe of de sjungel in gaat. Je moet altijd maar weer afwachten of je niemand verliest en je moet natuurlijk je vrouwtje ok de heledag in de gaten houden, want voor je het weet denkt ze dat zij Jane is en dat jij Tarzan bent. Nou mooi dus niet he.
Na het tekenen van het risico papiertje werd ons aangeraden om ons vast in te smeren met een of ander goedje tegen muggen en insecten. Ook dat gedaan, waarvoor dat was weet ik niet procies maar ik had het vermoeden dat er teveel mensen mee wilden want de stank van dat spulletje was zo erg dat je daarvan spontaan zou kunnen bedwelmen, was dit nu voor de muggen of de medemens die bij ons was. Het zal wel, even wennen aan de lucht en dan ruik je het ook niet meer.
Uiteindelijk naar die legerjeeps. Et zijn behioorlijk grote wagens met een openbak achter waarin in de lengte, tegenover elkaar een lange bank was gemaakt. We konden er met z´n vijven naast elkaar zitten en dan recht tegenover je ook weer vijf naast elkaar. De gids ging tussen in zetten, dus zaten we met elf personen achter in de bak.
Uiteindelijk vertrokken we en binnen korte tijd waren we de stad uit.
De gids die we al hadden leren kenne van de introductieochtend gaf even uitleg wat we die dag zouden gaan doen, en als er vragen waren dan mochten we die uiteraard stellen.
Nou dat was niet tegen dovenmans oren gezegt. Mijn vrouwtje, voor het gemak Annie, stak gelijk van wal. ( ja ho even, jullie moeten weten dat Annie op de gemeentelijk begraafplaats werkt in de aula waar zij koffie schenkt bij het condoleren en na de begrafenis) nou wat ze daar voor rare hobby´s hebben willen jullie niet weten maar er is er één die spaart foto´s van grafzerken en grafmonumenten en die had dus aan Annie van mij gevraagt of ze in Mexico ook eens foto´s wilden gaan maken op het kerkhof aldaar. Ja , ja, ben je op vakantie. We hadden ondertussen in de loop van de week al gehoord dat in mexico de begraafplaatsen nooit binnen de bebouwdekom liggen maar er altijd buiten, dus zag opa zich al uren in de hete zon marseren naar een kerkhof.
Maar nee hoor, dara hadden we Annie met haar eerste vraag aan Jan (onze gids, zo heette hij, want bij zijn geboorte had zijn moeder gezegd dat hij zo heten) Jan? Komen we vandaag ook nog langs een kerkhof? En ik denk nee hè, hebben we dat weer. En of je het geloofd of niet, jan zegt uiteraard: `Ja hoor Annie, we komen langs een kerkhof en wat is daarmee aan de hand´. Nou zegt Annie kunnen we daar dan niet even stoppen want mijn man, jahoor ik weer, ik wilde helemaal niet, wil nog even foto´s maken van wat grafzerken of monumenten. Voel je hem? Niet Annie maar opa Jelle wil foto´s maken, nou ik wilde dat dus helemaal niet, maar je weet nu eenmaal moeders wil is wet en dan heb je niets meer in te brengen.
Onze Jan zegt: ´Annie we komen langs een hele mooie begraafplaats één van de mooiste uit de omgeving en we zullen voor jou daar even stoppen.´ natuurlijk het is vakantie en de toerist mag alles en moet het naar de zin gemaakt worden. Na enige tijd rijden slaan we een zijweg in en even later stoppen we voor een vakantie park. Ik dacht nog we hebben toch niet geboekt voor een bezoek aan een vakantie park maar onze Jan begint en zegt: we staan hier bij e ingang van een van de mooiste begraafplaatsen uit deze omgeving. Bij nader inzien vielen mijn ogen bijna uit mijn hoofd, wat eerst leek op schitterende vakantie huisjes bleken hier dus monumentale grafmonumenten te zijn. Het klinkt wel hel vreemd maar ik moet zeggen het was bijna een lust voor het oog om naar te kijken. Alles was hier keurig onderhouden en het leek wel of de monumenten nog maar net allemaal waren schoongemaakt. Je begrijpt dat ik met mijn inmiddels stramme bentjes van het zitten me de jeep uit liet zakken om wat foto´s te nemen. Je was er echt niet zomaar op uitgekeken. Hoe arm de mense hier ook zijn in deze streek voor hun doden hebben ze bijzonder veel geld over.
Inmddels begon Jan te vertellen: Hier in mexico hebben ze in deze streek een keer per jaar een dodenherdenkingsdag. Helefamilies trekken s´morgens vroeg met kinderen naar het kerkhof en nemen van huis vandaan mee speelgoed van het kind wat daar begraven ligt of spullen van de man of vrouw die daar begraven ligt en men verblijft de hele dag dan op de begraafplaats, daar wordt gegeten, B.B.Q. en noem maar op en wordt er zo´n hele dag uitgetrokken voor de overledene.
Nou dat was dan even een stop voor Annie en die hefet nu ook haar foto´s zullen jullie begrijpen.
Verder. We reden verder de bossen en het oerwoud in met een matige gangetje en jan die informeerde of wij vonden dat het wel wat harder zou kunnen gaan. Nou wat dachten jullie wie er voor was om harder te gaan rijden? Mis, gen Annie maar opa Jelle en nog een paar andere opa´s. Jan vertelde dat het woordje Andele (volgens mij is dat een collega van mij die zo heet en hij is bijzonder traag) sneller betekend, en als we nu met z´n allen eens hard zouden roepen andele andele andele dan zou de chauffeur dat kunnen horen en zou hij wel harder gaan rijden. Nou jongens wat heb ik geroepen ik riep zelfs geen drie keer andele maar wel negen keer want ik dacht dan gaat hij natuurlijk ook drie keer zo snel rijden als dat je het maar drie keer zou roepen. We waren nog niet helemaal uit geroepen of we merkten aan het kabaal aan de voorkant van de jeep dat hij harder ging rijden, jaha, enorm veel harder rijden we begonnen volgens mij zo langzamerhand laag te vliegen. (En dan na te gaan dat we ons bevonden op een onverhard zandpad. We moesten veiligheidsgordels omdoen en we konden ons aan een steel touwen die boven ons gespannen waren vasthouden. We vlogen letterlijk op van onze zitplaats en werden alle kanten heen en weer geslingerd en ik dacht nog als dit maar goed blijft gaan. En plots voor ik er erg in had zat Klara, zij zat namelijk naast me, bijna op mijn schoot. Met een klap vlogen we tegen elkaar aan en onze hoofden botsten op een niet aangename manier tegenelkaar aan. Opa dacht even dat hij de hele wereld in eenklap wazig zag en dat het even dus niet goed ging. Klara ging snel weer op haar eigenplek zitten en ik keek schichtig naar mijn vrouwtje of ze onze escapades soms ook had gezien. Volgens mij niet mara ik zag haar wel heel wazig een stukje verderop zitten en ik voelde wel dat er iets niet goed zat op mijn hoofd. Bij nadere inspectie van mijn hoofdje kwam ik tot de conclusie dat mijn brilletje niet meer met twee pootjes naar achteren stak en dat er een pootje als een richtingaanwijzer naar links uitstak en ik dus daardoor een beetje wazig door de twee glaasje heen keek. Voorzichtig, ja heel voorzichtig heb ik het brilletje weer in de goede positie kunnen krijgen en had ik weer beter zicht. Klara zat naast me geheel rood gekleurd zo hard moest ze lachen dat ik eerst dacht misschien blijft ze er wel in en Annie zag ik ook weer helemaal scherp voor me. Ja ik ben natuurlijk eigenwijs want een reserve bril heeft opa niet nodig en die laat ij dan ook natuurlijk gewoon thuis. Wie gaat er nu ook zo hardhandig met de koppetjes tegen elkaar aanvliegen, dat bedenkt je thuis toch niet? Nou dus wel zoals jullie nu gelezen hebben.
Verder: Ineens remy ons jeepje fors af en we moeten nu moeite doen om te voorkomen dat ik dus nu bij Klara op schoot zou belanden. Gelukkig is dat dus niet gebeurd we kwamen op een normale manier tot stilstand. En kijkend naar voren zie ik dat we voor een rivier staan en dat er een eind aan de weg is gekomen. Langzaam rijdt de jeep het water in en zodra alle vier de wielen in het water zitten wordt er flink gas gegeven, de jeep spuit naar voren en het water spuit opzij van de jeep weg en na veel hobbelen stuiteren we weer op het onverharde pad aan de andere kant van het water.
Daar bleven we even staan om op de andere jeeps te wachten die nog achter ons aan kwamen.
Ik zie aan de overkant een auto (een pickup) (hhog opgetast met verschillende spullen die boven het dag uitstaken) aan komen rijden en ik denk dat zullen we even op de film vastleggen als hij zo lekker snel door het water heen gaat rijden. Onze camera in de aanslag en filmen maar. De auto rijd het water in maar hij maakt een bochtje naar links en plots zie ik dat de wagen langzaam scheef wegzakt in het water totdat hij bijna op zijn kant ligt. Iedereen begint te roepen en erwijl we nog zitten te kijken zie ik dat er een vrouw uitstapt in het water en haar wordt een klein kind in de arm gedrukt en daarna komt de man eruit gekropen en zo baden ze beiden onze richting heen.
Inmiddels komen de andere jeeps aan de andere kant in het zicht en die stoppen vlak bij de weggezakte auto. Jan zegt: ´jongens we zullen ze wel even helpen. En terwijl iedereen uit de jeep stapt om foto´s te maken en wat nog meer rijdt onze jeep achteruit het water in ook naar de weggezakte auto.
Met wat kettingen wordt de wagen aan de achterkant vast gemaakt aan de twee jeeps die er achter staan en op de zijkant wordt een ketting vastgemaakt aan onze jeep die schuin aan de zijkant voor van de auto wordt vast gemaakt. Even maar, heel even horen we wat motoren draaien en we zien dat de wagen keurig achteruit wordt getrokken en de ketting op de zijkant komt strak te staan om de auto tegen te houden dat hij niet op zijn kant weg zou zakken. En even later staat de wagen weer rechtop in het water, moeder en kind en man lopen naar de wagen toe en stappen in, er wordt niet gekeken of er krassen of deuken in gekomen zijn en even later zien we dat hij weer keurig wegrijd alsof er niets gebeurd was.
Wij allen weer ingestapt en voor ons ging de reis ook weer verder. Nu stop ik even en ga morgen weer verder omdat het ander teveel tijd gaar kosten en ik moet nog wat meer gaan doen.
-
Jelle
We hebben weer een nieuwe aflevering van onze belevenissen tijdens de vakantie.
Luitjes we gaan weer even verder met ons verslag.
Inmiddels zijn de andere jeeps weer bij ons aangesloten en de tocht wordt voort gezet.
Onderweg zien we verschillende mensen rijden op ezels of paarden en allen dragen we iets van haver, stro of ander materiaal mee op hun paard of ezel.
Het gebied waar we nu door rijden is dor en droog en niet zo dicht begroeid, zo hier en daar zie je een boerderij of een paar woningen vlak bij elkaar staan en als we achterom kijken zien we dat deze woningen steeds weer in een wolk van stof, wat de jeeps omhoog werpen, verdwijnen.
Eindelijk komen we aan in een dorp waar de straten allemaal onverhard zijn en het lijkt wel zo.n wildwest dorpje te zijn.
Midden in het dorp is een dorpsplein waar verschillende bankjes staan en waar men kan zitten op de brede randen van de daar aanwezige bloembakken. Een beetje in de schaduw van de grote bomen die er staan. Vlak bij een kerk en ook in dit kerkje het beeld van de heilige Quadaloup, die hier dus in elke kerk vereerd wordt.
Na het binnen halen van de nodige drankjes, ja de jeeps zaten vol met grote tonnen die vol gestopt waren met ijsblokjes en waar tussen allemaal flesjes met drank koel werden gehouden. En je kon het niet zo gek verzinnen of men had het drankje wel bij zich.
Na vertrek uit dit dorp moesten we een flink stuk rijden om op de grote weg terecht te komen om verderop de bergen in te rijden om daar de rimboe in te gaan.
Achter ons zie ik een auto (ene pickup) rijden met in de achterbak staande een man met een groot geweer om zijn nek. Bij navraag aan Jan blijkt dit een politieagent te zijn die op deze wijze patroule houd op de openbare weg.
Eindelijk buigen we van de weg af en begint de jeep langs een smal onverhard pad naar boven te rijden. We hossen en bossen en schudden door elkaar en iedereen moet zich bijzonder goed vasthouden. En dan even later lijkt het er op dat we een doodlopend pad zijn ingereden, waar de jeeps aan het einde stoppen en we allen moeten uitstappen. De bedoeling is dat we nu verder gaan lopen, omstreeks een tot twee uur bij elkaar. Het gezoem van insecten kan je hier horen en je ziet ook wel de muggen tussen de bomen dansen. Ons insmeren tegen muggen en insecten is niet overbodig geweest. Ik weet niet hoeveel dode muggen of insecten wij hebben achtergelaten, maar volgens mij moeten het er aardig wat geweest zijn gezien de stank van dat spulletje en dan gemengd met de over heerlijke luchtjes die de mensen zelf gaan verspreiden omdat ze de temperatuur zo heerlijk hoog vinden. Ik zie menig zakdoekje over het voorhoofd heen gaan want het is behoorlijk heet en de lucht is vochtig.
Jan (de gids) is inmiddels begonnen met het uitleggen wat de verschillende bomen en planten zijn die we hier zien.
En dan ineens hoor ik hoe Jan tegen Joop (ene van de oudjes) roept afblijven Joop, ieder een kijkt naar Joop en die laat gewoon een klein boompje los waar tegen hij even wilde leunen. Jan komt er snel aan en vertelt, terwijl hij een stok pakt, dat dit gevaarlijke bomen zijn, en terwijl een tik met de stok tegen de boom geeft, zien we ineens allemaal een soort mieren overal tussen de bast vandaan komen en binnen de korstmogelijke tijd zit de hele stam vol met deze mieren. Jan verteld dat als je gestoken wordt door deze mieren je rode vlekken op je lijf krijgt met een doorsnee van ongeveer 10 cm. Dit vanwege het gif wat ze in je lijf brengen, het is niet dodelijk maar het geeft wel vreselijk veel jeuk en voordat dat allemaal over is ben je een paar dagen verder. Volgens mij had joop geen last van jeuk want hij tikte zelf toch nog eens tegen de boom aan en er kwamen nog meer mieren. Jan verteld nog dat vroeger de inboorlingen die daar woonden deze boom gebruikten om, als hun vrouw ongehoorzaam was geweest, hun vrouw daar een paar uur aan vast te binden als straf.
Ik moet er niet aandenken, maar het gebeurde, ook toen waren er al barbaren.
Verder gelopen, we komen langs bomen met grote luchtwortels die naar beneden hangen, en dat blijken nu ineens lianen te zijn. En iedereen voelde zich, naar gelang van welk geslacht men was natuurlijk, Jane of Tarzan en er moest natuurlijk aan gehangenen geslingerd worden.
Jan die ons voordeed hoe dat moest liet zich wegslingeren en kwam met de zelfde vaart weer terug op zijn uitgangsplekje. Ja ja dat gaat goed hoor en natuurlijk wilden er meer slingeren. Iemand van de groep wilde dat ook wel eens proberen en met een flinke afzet verdween de man vanaf zijn plekje, hangend aan de liaan naar enkele meters verderop, maar, o wee, hij laat los , en in plaats van weer terug te slingeren naar de plek van vertrek verdwijn hij met een rotgang tussen bomen, struiken en onkruid. Iedereen was even verbeisterd en inmiddels waren er gedienstigen die hem tussen de bomen vandaan plukte. Onder de schrammen en bulten stond hij even later weer naast ons met de mededeling at hij was opgestookt door zijn schoonzoon die een stukje verderop stond. Ik zeg tegen hem: ´je bent goed af met zo´n schoonzoon´ hij grinnikt en slaat die schoonzoon vertrouwelijk op zijn schouder en dan zeg ik ineens: ´volhens mij sla je veel te zacht, dat moet je harder doen´ maar voor ik voor kan doen hoe het wel moet bukt de schoonzoon en zoekt een goed heenkomen.
Maar vooruit we gaan weer verder, en even later moeten we langs een touw wat gespannen is tussen de bomen een steile helling af naar beneden. En hoe verder we lopen des te meer horen we op de voorgrond want de zee licht voor ons, maar ook op de achtergrond, want er zijn meer geluiden die je harder hoort en dichterbij, dus de zee was op dat moment voorgrond- en achtergrond geluid, de zee ruisen.
En dan in eens tussen het gebladerte van de bomen hebben we een mooi uitzicht op het strand met palmbomen en mooi wit zand. Vanaf deze helling is het een schitterend gezicht. Ineens schiet me te binnen dat dit ook de hand van de Heere is die dit allemaal heeft geschapen. Wonderlijk dat je zomaar ineens midden op de dag terwijl je met van alles bezig bent, ineens zomaar aan deze dingen moet denken. En ineens moet ik ook zomaar de Heere danken dat Hij mij nog de gezondheid heeft gegeven en de mogelijkheid gegeven heeft dat ik dit samen met mijn vrouwtje allemaal kan en mag zien.
Inmiddels lopen de anderen al verder en ik zie Annie voor me uitlopen zich beethoudend aan het touw om maar niet uit te glijden. Dankbaar voor veel wat ik mag zien en dat ik hier mag zijn, laat ik me ook langs het touw zakken achter de anderen aan.
Op het strand aangekomen zien we daat alle jeeps daar ook staan en de Mexicanen hebben daar onder een afdak grote tafels neergezet met alle mogelijke verschillende gerechten. We ruiken de lucht van de BBQ die is aangestoken en ons wordt verteld dat er voor de dorstigen een barretje is ingericht. Tussen grote parasols in heeft men op een stenen muurtje wat er stond de nodige drankjes neer gezet. En ik ontkom er niet aan om samen met Ed, de man van het andere echtpaar, een Teguila te drinken en je begrijpt dat opa Jelle zich niet onbetuigd laat en zich niet laat kennen dus met een grote slok was alles weg, behalve ik zelf ik verslikte me zo dat ik enige tijd nodig had om bij te komen. Daarna toch maar over gegaan op een corona (is B) dus niet van de A. A. club.
We hebben daar heerlijk gegeten en gedronken en men kon gaan zwemmen en zonnen en daar zijn we dan een tweetal uurtjes heerlijk zoet geweest.
Uiteindelijk moesten we langzaam maar zeker aanstalten gaan maken om naar huis te gaan want we hadden nog wel een uur of twee voor de boeg eer we weer thuis zouden zijn.
Nadat iedereen weer was ingestapt en we de steile berghellingen naar boven waren gereden kwamen we weer op de openbare weg terecht.
Trouwens voordat we wegreden werd er in elk jeep nog wat kisten neergezet met wat drankjes.
En dus eindelijk op de openbare weg terechtgekomen te zijn begon Jan ons te vragen wie er nog geen teguila had geproefd, Nou dat waren de meesten dus, behalve Ed en mijn persoontje, volgens mij waren wij al behoorlijk verslaafd aan dat spul door alleen al te kijken naar het etiket wat op de fles zat en toen Jan dus de fles teguila voor de dag haalden begonnen onze oogjes al te glinsteren. Jan vond dat we niet weg konden gaan uit Mexico naa huis eer dat we allemaal teguila hadden geproefd en Jan stelde voor om voor iedereen een drankje in t schenken en dan gezamenlijk te proosten.
Annie die naast Klara zat en ik daar weer naast, Klara zat vaak naast me, waarom weet ik niet of het moest komen door die enorme klap die we samen gemaakt hadden en daardoor misschien iets gemeenschappelijks gaf wat we beiden hadden beleefd, maar goed daarover wijd ik verder niet uit.
Annie begint gelijk te gillen ik moet dat spul niet en ik drink nooit borrels. En ik kijk Ed aan en knik en Ed kijkt naar Carla, zijn vrouw, want die drinkt ook geen borrel en Ed knikt ook. Ik denk dat zijn twee van die heerlijke borreltjes en wij glunderen samenzweerderig tegen elkaar.
Uiteindelijk heeft iedereen dan toch een bekertje met een borreltje erin en Jan zegt: ik tel tot drie en dan allemaal in een keer.´ Jan telt en dan ineens gaan alle borreltjes de weg die ze behoren te gaan, behalve twee, want voordat wij er erg in hebben horen we een enorm getoeter achter ons en zien we de chauffeur van de jeep die achter ons rijd zijn ruitenwissers aanzetten en al toeterend steekt hij twee vingers omhoog en wijst naar de buiten kant van zijn jeep. Weet je nu al wat er gebeurd is, het is werkelijk schandalig want hier kwamen we in aanraking met het ergste drankmisbruik wat je je maar kan indenken. Terwijl iedereen zijn of haar borreltje heerlijk in zijn strotje liet glijden gooide Annie en Klara met de zelfde vaart het borreltje over hun schouder heen buiten de jeep zo op de vooruit van de jeep die er achteraan kwam. Nou als dat geen drankmisbruik is week ik het niet maar dit is echt onbehoorlijk gedrag en zo ga je met goed fatsoen niet om met teguila.
Nou je begrijpt dat iedereen gilde van de lach en te meer omdat beide dames niets tegen elkaar gezegd hadden en beiden de zelfde reactie hadden.
Jongens maak je niet ongerust want met die teguila is het verder goed gegaanen van misbruik is later niets meer gebleken, daar hebben Ed en ik wel voor gezorgd. Ha ha ha ha ha.
Na thuis komst, want we gaan natuurlijk niet alles vertelllen er moet ook wat geheim blijven, zijn we uitgebreid maar eens onder de douche gaan staan om alle vuil van het lijf te schrobben.
En dan? Het was inmiddels 20.00 uur geworden maar naar het terras en eens heerlijk gaan eten, ja we aten daar wel twee keer warm op de dag, heerlijk hoor, en daarna nog even wat glaasjes ranja en dan vroeg naar bed en hopelijk gezond weer op.
Dat was weer eens een van de Mexicaanse dagen die ons lang zullen bijblijven.
De rest volgt nog weer een keer.
Luitjes we gaan weer even verder met ons verslag.
Inmiddels zijn de andere jeeps weer bij ons aangesloten en de tocht wordt voort gezet.
Onderweg zien we verschillende mensen rijden op ezels of paarden en allen dragen we iets van haver, stro of ander materiaal mee op hun paard of ezel.
Het gebied waar we nu door rijden is dor en droog en niet zo dicht begroeid, zo hier en daar zie je een boerderij of een paar woningen vlak bij elkaar staan en als we achterom kijken zien we dat deze woningen steeds weer in een wolk van stof, wat de jeeps omhoog werpen, verdwijnen.
Eindelijk komen we aan in een dorp waar de straten allemaal onverhard zijn en het lijkt wel zo.n wildwest dorpje te zijn.
Midden in het dorp is een dorpsplein waar verschillende bankjes staan en waar men kan zitten op de brede randen van de daar aanwezige bloembakken. Een beetje in de schaduw van de grote bomen die er staan. Vlak bij een kerk en ook in dit kerkje het beeld van de heilige Quadaloup, die hier dus in elke kerk vereerd wordt.
Na het binnen halen van de nodige drankjes, ja de jeeps zaten vol met grote tonnen die vol gestopt waren met ijsblokjes en waar tussen allemaal flesjes met drank koel werden gehouden. En je kon het niet zo gek verzinnen of men had het drankje wel bij zich.
Na vertrek uit dit dorp moesten we een flink stuk rijden om op de grote weg terecht te komen om verderop de bergen in te rijden om daar de rimboe in te gaan.
Achter ons zie ik een auto (ene pickup) rijden met in de achterbak staande een man met een groot geweer om zijn nek. Bij navraag aan Jan blijkt dit een politieagent te zijn die op deze wijze patroule houd op de openbare weg.
Eindelijk buigen we van de weg af en begint de jeep langs een smal onverhard pad naar boven te rijden. We hossen en bossen en schudden door elkaar en iedereen moet zich bijzonder goed vasthouden. En dan even later lijkt het er op dat we een doodlopend pad zijn ingereden, waar de jeeps aan het einde stoppen en we allen moeten uitstappen. De bedoeling is dat we nu verder gaan lopen, omstreeks een tot twee uur bij elkaar. Het gezoem van insecten kan je hier horen en je ziet ook wel de muggen tussen de bomen dansen. Ons insmeren tegen muggen en insecten is niet overbodig geweest. Ik weet niet hoeveel dode muggen of insecten wij hebben achtergelaten, maar volgens mij moeten het er aardig wat geweest zijn gezien de stank van dat spulletje en dan gemengd met de over heerlijke luchtjes die de mensen zelf gaan verspreiden omdat ze de temperatuur zo heerlijk hoog vinden. Ik zie menig zakdoekje over het voorhoofd heen gaan want het is behoorlijk heet en de lucht is vochtig.
Jan (de gids) is inmiddels begonnen met het uitleggen wat de verschillende bomen en planten zijn die we hier zien.
En dan ineens hoor ik hoe Jan tegen Joop (ene van de oudjes) roept afblijven Joop, ieder een kijkt naar Joop en die laat gewoon een klein boompje los waar tegen hij even wilde leunen. Jan komt er snel aan en vertelt, terwijl hij een stok pakt, dat dit gevaarlijke bomen zijn, en terwijl een tik met de stok tegen de boom geeft, zien we ineens allemaal een soort mieren overal tussen de bast vandaan komen en binnen de korstmogelijke tijd zit de hele stam vol met deze mieren. Jan verteld dat als je gestoken wordt door deze mieren je rode vlekken op je lijf krijgt met een doorsnee van ongeveer 10 cm. Dit vanwege het gif wat ze in je lijf brengen, het is niet dodelijk maar het geeft wel vreselijk veel jeuk en voordat dat allemaal over is ben je een paar dagen verder. Volgens mij had joop geen last van jeuk want hij tikte zelf toch nog eens tegen de boom aan en er kwamen nog meer mieren. Jan verteld nog dat vroeger de inboorlingen die daar woonden deze boom gebruikten om, als hun vrouw ongehoorzaam was geweest, hun vrouw daar een paar uur aan vast te binden als straf.
Ik moet er niet aandenken, maar het gebeurde, ook toen waren er al barbaren.
Verder gelopen, we komen langs bomen met grote luchtwortels die naar beneden hangen, en dat blijken nu ineens lianen te zijn. En iedereen voelde zich, naar gelang van welk geslacht men was natuurlijk, Jane of Tarzan en er moest natuurlijk aan gehangenen geslingerd worden.
Jan die ons voordeed hoe dat moest liet zich wegslingeren en kwam met de zelfde vaart weer terug op zijn uitgangsplekje. Ja ja dat gaat goed hoor en natuurlijk wilden er meer slingeren. Iemand van de groep wilde dat ook wel eens proberen en met een flinke afzet verdween de man vanaf zijn plekje, hangend aan de liaan naar enkele meters verderop, maar, o wee, hij laat los , en in plaats van weer terug te slingeren naar de plek van vertrek verdwijn hij met een rotgang tussen bomen, struiken en onkruid. Iedereen was even verbeisterd en inmiddels waren er gedienstigen die hem tussen de bomen vandaan plukte. Onder de schrammen en bulten stond hij even later weer naast ons met de mededeling at hij was opgestookt door zijn schoonzoon die een stukje verderop stond. Ik zeg tegen hem: ´je bent goed af met zo´n schoonzoon´ hij grinnikt en slaat die schoonzoon vertrouwelijk op zijn schouder en dan zeg ik ineens: ´volhens mij sla je veel te zacht, dat moet je harder doen´ maar voor ik voor kan doen hoe het wel moet bukt de schoonzoon en zoekt een goed heenkomen.
Maar vooruit we gaan weer verder, en even later moeten we langs een touw wat gespannen is tussen de bomen een steile helling af naar beneden. En hoe verder we lopen des te meer horen we op de voorgrond want de zee licht voor ons, maar ook op de achtergrond, want er zijn meer geluiden die je harder hoort en dichterbij, dus de zee was op dat moment voorgrond- en achtergrond geluid, de zee ruisen.
En dan in eens tussen het gebladerte van de bomen hebben we een mooi uitzicht op het strand met palmbomen en mooi wit zand. Vanaf deze helling is het een schitterend gezicht. Ineens schiet me te binnen dat dit ook de hand van de Heere is die dit allemaal heeft geschapen. Wonderlijk dat je zomaar ineens midden op de dag terwijl je met van alles bezig bent, ineens zomaar aan deze dingen moet denken. En ineens moet ik ook zomaar de Heere danken dat Hij mij nog de gezondheid heeft gegeven en de mogelijkheid gegeven heeft dat ik dit samen met mijn vrouwtje allemaal kan en mag zien.
Inmiddels lopen de anderen al verder en ik zie Annie voor me uitlopen zich beethoudend aan het touw om maar niet uit te glijden. Dankbaar voor veel wat ik mag zien en dat ik hier mag zijn, laat ik me ook langs het touw zakken achter de anderen aan.
Op het strand aangekomen zien we daat alle jeeps daar ook staan en de Mexicanen hebben daar onder een afdak grote tafels neergezet met alle mogelijke verschillende gerechten. We ruiken de lucht van de BBQ die is aangestoken en ons wordt verteld dat er voor de dorstigen een barretje is ingericht. Tussen grote parasols in heeft men op een stenen muurtje wat er stond de nodige drankjes neer gezet. En ik ontkom er niet aan om samen met Ed, de man van het andere echtpaar, een Teguila te drinken en je begrijpt dat opa Jelle zich niet onbetuigd laat en zich niet laat kennen dus met een grote slok was alles weg, behalve ik zelf ik verslikte me zo dat ik enige tijd nodig had om bij te komen. Daarna toch maar over gegaan op een corona (is B) dus niet van de A. A. club.
We hebben daar heerlijk gegeten en gedronken en men kon gaan zwemmen en zonnen en daar zijn we dan een tweetal uurtjes heerlijk zoet geweest.
Uiteindelijk moesten we langzaam maar zeker aanstalten gaan maken om naar huis te gaan want we hadden nog wel een uur of twee voor de boeg eer we weer thuis zouden zijn.
Nadat iedereen weer was ingestapt en we de steile berghellingen naar boven waren gereden kwamen we weer op de openbare weg terecht.
Trouwens voordat we wegreden werd er in elk jeep nog wat kisten neergezet met wat drankjes.
En dus eindelijk op de openbare weg terechtgekomen te zijn begon Jan ons te vragen wie er nog geen teguila had geproefd, Nou dat waren de meesten dus, behalve Ed en mijn persoontje, volgens mij waren wij al behoorlijk verslaafd aan dat spul door alleen al te kijken naar het etiket wat op de fles zat en toen Jan dus de fles teguila voor de dag haalden begonnen onze oogjes al te glinsteren. Jan vond dat we niet weg konden gaan uit Mexico naa huis eer dat we allemaal teguila hadden geproefd en Jan stelde voor om voor iedereen een drankje in t schenken en dan gezamenlijk te proosten.
Annie die naast Klara zat en ik daar weer naast, Klara zat vaak naast me, waarom weet ik niet of het moest komen door die enorme klap die we samen gemaakt hadden en daardoor misschien iets gemeenschappelijks gaf wat we beiden hadden beleefd, maar goed daarover wijd ik verder niet uit.
Annie begint gelijk te gillen ik moet dat spul niet en ik drink nooit borrels. En ik kijk Ed aan en knik en Ed kijkt naar Carla, zijn vrouw, want die drinkt ook geen borrel en Ed knikt ook. Ik denk dat zijn twee van die heerlijke borreltjes en wij glunderen samenzweerderig tegen elkaar.
Uiteindelijk heeft iedereen dan toch een bekertje met een borreltje erin en Jan zegt: ik tel tot drie en dan allemaal in een keer.´ Jan telt en dan ineens gaan alle borreltjes de weg die ze behoren te gaan, behalve twee, want voordat wij er erg in hebben horen we een enorm getoeter achter ons en zien we de chauffeur van de jeep die achter ons rijd zijn ruitenwissers aanzetten en al toeterend steekt hij twee vingers omhoog en wijst naar de buiten kant van zijn jeep. Weet je nu al wat er gebeurd is, het is werkelijk schandalig want hier kwamen we in aanraking met het ergste drankmisbruik wat je je maar kan indenken. Terwijl iedereen zijn of haar borreltje heerlijk in zijn strotje liet glijden gooide Annie en Klara met de zelfde vaart het borreltje over hun schouder heen buiten de jeep zo op de vooruit van de jeep die er achteraan kwam. Nou als dat geen drankmisbruik is week ik het niet maar dit is echt onbehoorlijk gedrag en zo ga je met goed fatsoen niet om met teguila.
Nou je begrijpt dat iedereen gilde van de lach en te meer omdat beide dames niets tegen elkaar gezegd hadden en beiden de zelfde reactie hadden.
Jongens maak je niet ongerust want met die teguila is het verder goed gegaanen van misbruik is later niets meer gebleken, daar hebben Ed en ik wel voor gezorgd. Ha ha ha ha ha.
Na thuis komst, want we gaan natuurlijk niet alles vertelllen er moet ook wat geheim blijven, zijn we uitgebreid maar eens onder de douche gaan staan om alle vuil van het lijf te schrobben.
En dan? Het was inmiddels 20.00 uur geworden maar naar het terras en eens heerlijk gaan eten, ja we aten daar wel twee keer warm op de dag, heerlijk hoor, en daarna nog even wat glaasjes ranja en dan vroeg naar bed en hopelijk gezond weer op.
Dat was weer eens een van de Mexicaanse dagen die ons lang zullen bijblijven.
De rest volgt nog weer een keer.
-
Jelle
Nu nog maar weer een van onze dagen dat we zijn weggeweest.
Al vroeg in de morgen was ik deze dag al weer wakker. Ja mensen opa is een slechte slaper en dat is als hij niet in zijn eigen bedje ligt nog en graadje erger.
En in de vakantie is dat nog erger en waarom nog erger omdat, (ik mag eigenlijk niet uit bed klappen, maar voor deze ene keer dan) (even fluisterend lezen he anders horen anderen het) we dan twee aparte bedden hebben. De mensen in het buitenland houden namelijk niet zoveel van elkaar als dat wij dat doen, want thuis gaan wij niet in twee aparte bedden liggen. Maar die buitenlanders dus wel en als dan het bed van opa aan de andere kant van de kamer staat als het bed van oma, vind opa daar niets aan en vindt er dus een grote verhuizing plaats op de hotelkamer. Er wordt net zo lang geschoven en spullen verzet totdat de bedden in elk geval tegen elkaar aan staan. En dan pas ben ik enigszins tevree, wel niet helemaal maar het kan er mee door.
Doordat dan alles anders gaat als thuis ben ik dus nog onrustiger s´nachts en kijk ik regelmatig op mijn horloge hoe laat het is. Thuis hoor ik de klok dan 2 of 3 uur slaan en soms ook wel 4 uur maar tijdens de vakantie blijft die klok thuis en moet ik het hebben van mijn horloge.
Nou aan het eind van de vakantie is de lichtschakelaar vlak bij het bed dus stuk van het vele aan en uit doen s´nachts. Niet elk uur maar volgens mij elk halfuur om te kijken hoe laat het nu pas weer is.
Oke, ik ben in elk geval weer vroeg opgestaan en loop zo mijn balkonnetje op om te genieten van ons mooie uitzicht.
Dat zijn vaak de momenten waarop je, als je buiten staat en je hoort bijna geen geluid van mensen en verkeer, maar wel hoor je de zee ruisen, de vogels kwetteren, een hond blaffen en de pelikanen scheren laag over het zeewater heen, dan kom je tot jezelf na een dag van veel zien en doen.
Deze keer was ik wel erg vroeg wakker en het schoot mij te binnen, kijk en dan merk je dat je toch zo af en toe wel wat slaap krijgt, dat er vannacht zo vreselijk veel lawaai was geweest, buiten op straat. Ik hoorde auto´s rijden en toeteren en mensen schreeuwen maar een uur later was dat weer over.
Nu ik op mijn balkon sta, voel ik me heel dankbaar dat ik hier ben en ik dank de Heere voor Zijn goedertierenheid dat we nog gezond mogen zijn en dat we hier nog van Zijn schepping mogen genieten. Ver van mijn kinderen en kleinkinderen vandaan ,gaan je gedachten toch steeds naar hen toe. Hoe fijn je het ook hebt je zou zo af en toe wel eens even om de hoek willen kijken hoe of dat het met hen gaat. Vroeger toen ik nog geen kleinkinderen had dacht ik nooi aan zulke dingen als ik er over hoorde dan dacht ik alleen daar heb je weerzón domme opa of oma die weer eens niet zonder de kleinkinderen kan.
Nu ben ik zelf opa en het lijkt wel of je van je kleinkinderen nog meer geniet als van je eigen kinderen en nu ga ik iets zeggen wat heel oudbollig is maar wat wel waar is. Toen je eigen kinderen zelf zo klein waren had je van hen de lusten maar ook de lasten. Maar van je kleinkinderen heb je alleen maar de lusten, hahahahahahaha die lasten laat ik wel aan onze Cor over. Dat is nu het fijne van opa zijn. Behalve als er zorgen komen dan draag je die zorgen toch ook weer met je mee.
Uiteindelijk was moeder Annie ook wakker geworden en omdat we vandaag naar de krokodillen zouden gaan kijken moesten we opschieten want we zouden over een uur al opgehaald worden.
Uiteindelijk na snel wassen, aankleden, en eten stonden we 8.00 uur voor het hotel te wachten op de bus die ons zou komen ophalen.
Na even gekeken te hebben of iedereen er al was, zei ik tegen Ed: (ja Ed en Carla maar ook Klara en Joop gingen die dag weer mee) `Bussie komt zo` `Bussie komt zo? Hoezo bussie komt zo?` zegt Ed. Nou zeg ik hij blijft zo lang weg, de bus was namelijk al 1 minuut over tijd. `Hebbie haast?`zegt Ed. `Nee`zeg ik `Maar ik hou wel van opschieten en ik heb een reuze hekel aan wachten en volgens mij zijn Mexicanen nooit op tijd en komen ze altijd te laat, Manjana.`
Ed moet lachen en vind mij maar een ongeduldig mannetje, maar even later zeg ik weer, `waar blijft die bus nou, we staan nu al 10 minuten te wachten en hij is er nu nog niet`
Oh denk ik dat ellendige gewacht en ik kijk naar mijn vroutje die met anderen staat te praten en het lijkt wel of ze zo op har gemak staat alsof het nog wel uren kan duren voor de bus komt. Ja dat zie ik aan haar houding hoe ze erbij staat, losjes gezellig lachend en zich er niet van bewust dat ik me inmiddels helemaal sta op te vreten omdat die rot bus er nog niet is.
Even later, ja hoor, komt er een Mexicaan onze kant op lopen en vraagt of wij staan te wachten op de bus voor de dagexcursie. Het blijkt dat de bus er nog niet is, nou dat had ik inmiddels natuurlijk allang gezien, en dat het nog even zou duren dat vermoede ik inmiddels ook al.
Eindelijk na drie kwartier wachten kwam er een oude rammelende bus de straat in rijden. Ik denk, o nee hè, toch niet zo´n rammelende zeepkist waarin je blij bent dat hij nog heel gebleven is tot op het punt waar je wezen moet, maar jullie begrijpen het al, de bus stopt vlak voor ons en de deur gaat open en een sjagrijnige mexicaan zit achter het stuur en te horen aan de man die buiten stond te wachten en hem toesprak leek het me geen gesprek van een vriendelijk goede morgen. We stappen in en willen gaan zitten, Annie naast mij, ik schuif tussen de stoelen in naar het raam en beiden laten we ons zakken om te gaan zitten. PPPFffffffff wat nu ineens zitten we geheel klem strak tegen elkaar gedrukt. Nou dat wordt feest vandaag zeg ik tegen Annie, wat een rot bus en dan nog zo´n smal ding ook waarvan de stoelen veel te smal zijn en je de hele dag klem tegen elkaar wordt gedrukt.
Annie zegt, om de boel te sussen, nou we hoeven er ook niet de hele dag in te zitten en het valt wel mee. Ja ja, zeg ik, `we moeten voorlopig wel twee en een half uur in dat rotding zitten`. En ik baal.
Maar goed iedereen zit en we krijgen via de gids ineens te horen dat de bus kaopt is en we nu eerst naar het busstation gebracht worden en daar over stappen in een andere gereedstaande bus die inmiddels daar was aangekomen.
Ik slaak een zucht van opluchting en kijk ineens weer een stuk vrolijker. `Nou zie je wel, heb je weer voor niks zitten schelden` zegt Annie. `Ja maar voor het zelfde geld had je toch de hele dag in dit rotding moeten zitten.
We komen inmiddels aan bij het busstation en men is nog bezig met de bus en we kunnen allemaal zelf uit de automaat koffie pakken, terwijl we wachten.
`Ja lekker hoor, kouwe koffie zeg ik, hier staat zo´n apparaat waar je koud water uit kunt tappen met zo´n grote fles erop, dus kouwe koffie jongens.` Iedereen kijkt en denkt dus geen koffie, maar dna komt de gids en zegt als je aan dit kraantje draaid komt er warmwater uit voor de koffie. Ja ja jongens je moet het maar bedenken, uit een koudwater reservoir komt in eens warm water naar buiten. Je moet er maar opkomen, zal wel Mexicaans zijn, maar vooruit we hadden koffie.
Nog een poos gewacht en uiteindelijk konden we vertrekken, al met al twee en een half uur later.
Uiteindelijk we rijden, filmcamera in het rek bovenin gelegd en het fototoestel ook. Ja opa is net als de Japanners overal waar hij komt hangt de film- en fotocamera om zijn nek om maar niets te missen.
Even later, we zitten nu een halfuur in de bus, denk ik dat het toch wel wat fris wordt in de bus en echter mij hoor ik Ed roepen of de airco iets hoger kan. Hoger denk ik en het is al zo koud in de bus.
De gids geeft door aan de chauffeur dat de airco hoger gezet kan worden en dat gebeurde dus ook.
Even later kreeg ik het idee dat ik zo langzamer hand in een vrieskast terecht gekomen was en ik zat zo langzamerhand te bibberen van de kou. Ed vraagt nogmaals of de airco hoger kan en ik zeg tegen hem, me omdraaiend want hij zit twee banken achter ons, `je voelt je toch wel goed Ed, ik verrek van de kou en dan moet het nog kouwer?` `Nee natuurlijk niet zegt Ed ik verrek helemaal van de kou mijn tenen vallen er bijna af, hij moet die airo hoger zetten dat het wat warmer wordt in de bus` `Nou volgens mij`zeg ik `moet hij dan juist lager dus minder hard aan`. Uiteindelijk haalde het niet veel uit wat er ook geregeld werd het bleef koud in de bus. En we kregen te horen dat de airco kapot was en niet geregeld kon worden en dat men op de plek van aankomst er naar zouden laten kijken.
Verder nog even, naar buiten kijkend reden we door een heel mooi landschap, soms berg op- en dan weer berg afwaarts, dan weer de landbouwgronden en even later weer de dichte bossen en steeds weer kregen we de mooiste vergezichten met zich op de zee, we reden langs de kust verder Mexico in.
En dan, een tussenstop waar we wat konden drinken en naar de WC. Inmiddels werd ons gevraagd, want het bleek dat we op de terugweg hier zouden gaan eten wat we s´avonds wilde eten en dat moesten we nu opgeven. We hadden keuze uit 5 verschillende menu´s. Nou ik wist zelfs nog niet wat ik nu wilde eten, laat staan dat ik dan al weet wat ik s´avonds wil eten. Ja moet je nagaan, zit je net vol van het eten en dan moet je opgeven waarin je s ´avonds trek in hebt. Onzin natuurlijk ik koos carbonaatjes maar missen had ik vanavond wel trek in kip. Annie zoals altijd heel kien en uitgerekend, kent die opa al wat langer als vandaag en zegt neem jij nu maar carbonaat en bestel ik kip en kunnen we vanavond altijd nog ruilen of van elk wat proeven. Kijk en daar is dan over nagedacht hè. Zo ver was ik nog niet gekomen. Nou moet ik ook zeggen ik ga ook niet met vakantie om na te denken, ik ga namelijk op vakantie op met vakantie te gaan en als je dan gaat nadenken, dan werk je weer en dan heb je dus geen vakantie terwijl je wel op vakantie ben en daar heb je nu geen vakantie voor om in je vakantie na te denken over vakantie.
Terwijl ik dit opschrijf word ik er zelf al weer helemaal moe van.
Je moet ook heel wat doen om die forumbezoekers ook een beetje aangenaam bezig te houden.
Gelukkig hoefde ik dat niet in de vakantie te doen, maar pas na de vakantie, want als je dat in de vakantie doet heb je dus geen vakantie en daar heb je natuurlijk weer geen vakantie voor.
Vakantie gevoel heb je alleen als je vakantie hebt en als je geen vakantie hebt kan je ook geen vakantie gevoel hebben, maar een vakantie gevoel na de vakantie kan weer wel omdat je dan je vakantiegevoel op papier moet zetten en dat lukt weer niet als je dat vakantiegevoel van de vakantie niet kan oproepen want dan kan je ook niet schrijven wat het vakantiegevoel was.
Ik ga verder, hier word ik niet goed van.
We stappen weer in de bus en rijden verder en genieten van het landschap en uit eindelijk komen we aan in San Blas de plaats waar we wezen moeten om daar in een mangrovegebied te gaan varen.
Bij de instapplaats liggen kleine jollen klaar waar je met ongeveer 9 mensen in kan. En terwijl men al bezig is om in te stappen ben ik even bezig om vast een stukje op de film vast te leggen. Althans dat probeer ik, want het filmapparaat wat ik in mijn handen heb en wat ik net uit het bagagerek gehaald heb is namelijk ijskoud. En terwijl ik klaar staat in de juiste filmhouding om de beelden vast te leggen zie ik dat het buiten ineens heel mistig geworden is. Ik kijk langs de lens van mijn camera en zie dat de boel toch echt wel scherp is en ik kijk nog eens in de lens en? O nee hè, allemaal condens op de lens. En ik kijk nog eens in de zoeker van de camera en zie een of andere code in het venster verschijnen. Ik roep nog even naar mijn vrouwtje dat die camera helemaal beslagen is en da hij het niet wil doen. Intussen stappen meerder mensen in en als ik nog mee wil zal ik toch ook in moeten stappen. Ik laat me helemaal uit mijn hum naast Annie op het bankje van de sloep zakken en zie dat Ed en Carla en Klara en Joop ook in onze sloep zitten. Buitenboordmotor start en de boot begint te varen. Opa Jelle is inwendig inmiddels helemaal wit heet geworden en drukt het fototoestel wat om zijn nek heen hangt bij Annie in haar handen en zegt: `Hou nou is ff vast en maak vast wat foto´s, want dit ding doet het nog steeds niet.`` Annie maakt geen foto´s , Annie kan geen foto´s maken want Annie maakt nooit foto´s, ja alleen als Jelle het toestel helemaal voor haar heeft ingesteld, en dat heeft jelle nu niet gedaan want die had het veel te druk met zijn filmcamera. Uiteindelijk ja hoor kleppie open en de film eruit gehaald en even wachten dat de condens wegtrekt. Eindelijk, we zijn al heel mooie stukken voorbij gevaren, is de lens schoon getrokken en drukken we de film weer in de camera, maar wat nu weer? Het klepje sluit wel en de film zou in de camera moeten zakken maar hij blijft onwrikbaar bovenin staan. En wat we ook doen er is geen denken aan dat dat het filmpje zakken wil en inmiddels zie ik nog weer een nieuw code getal in de zoeker verschijnen. Ik snap er niets van en inwendig ben ik zo boos geworden dat ik het hele apparaat het liefst helemaal in elkaar geramd zou hebben.
Gezellig een dagje weg, leuk filmen en nu? Ik ben boos ik ben woest. En dan na te gaan dat ik deze camera geleend had van een blond grietje wat ook wel eens op het forum verschijnt, want de camera van opa was voor reparatie opgestuurd en dat blondje zegt tegen opa: `je mag mijn camera wel lenen hoor` Nou je kan dan moeilijk maken als je thuis komt en je moet vertellen dat je haar camera ergens in de rimboe in het moeras in elkaar geramd hebt. Dus alle zeilen bijgezet in me helemaal ingehouden. Eerst tot tien geteld, maar dat hielp niet en toen tot twintig geteld, de woede was nog niet weg en de drang om vernielzuchtig aan de gang te gaan was nog niet over.
Toen ineens, de boot stopt en iemand roept een krokodil, ik kijk op, zet de camera in de filmtas, ruk Annie het fototoestel uit de hand, ga staan, drukt het knopje in en ik hoor de sluiter open- en dichtgaan, maar zie alleen maar bossen, lucht- of waterwortels van bomen maar geen krokodil, dus alleen een bomenfoto. (Thuis heb ik de foto nog eens goed bekeken maar tot nu toe heb ik er nog geen krokodil in kunnen ontdekken). Loos alarm dus.
Inmiddels heeft Annie al gezegd, want ik begon weer met die filmcamera: `laat dat ding nu zittteeen, want hij doet het toch niet en maak liever foto´s dan heb je nog wat.
Kijk is dat is nu dat wijze wijfie van mij hè, op dat idee was ik nog niet gekomen en ik besloot haar wijze raad op te volgen en stopte de filmcamera in de tas en deed de tas dicht.
Zo!!!!!!!! Dat was geregeld en ineens voelde ik weer hoe wam het zonnetje op mijn bolletje scheen en in wat voor mooie omgeving we aan het varen waren en ik voelde zomaar alles driffies wegglijden en een serene rust kwam er over mij heen.
Ik was rustig geworden, ik had mijn driffies in bedwang gekregen. Of had Annie die in bedwang gekregen?
Genietend van alle moois hield ik mijn fotocamera gereed en hebben we aardig wat vogels, b.v. witte reigers enz. op de foto gezet. We zagen schildpadden, Cameleons en ook krokodillen, maar je moest heel goed kijken want ze lagen vaak tussen de struiken en takken van bomen op de loer en waren vaak moeilijk te onderscheiden.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het eindpunt midden in het mangrove gebied, een moerasachtig gebied een beetje te vergelijken met de biesbos maar dan met veel hogere bomen en ander soortige planten en struiken. Hier konden we wat drinken en zwemmen in een afgesloten gedeelte i.v.m. de krokodillen.
Morgen of anders overmorgen gaan we weer verder.
[Veranderd op 8/7/02 door Jelle]
Al vroeg in de morgen was ik deze dag al weer wakker. Ja mensen opa is een slechte slaper en dat is als hij niet in zijn eigen bedje ligt nog en graadje erger.
En in de vakantie is dat nog erger en waarom nog erger omdat, (ik mag eigenlijk niet uit bed klappen, maar voor deze ene keer dan) (even fluisterend lezen he anders horen anderen het) we dan twee aparte bedden hebben. De mensen in het buitenland houden namelijk niet zoveel van elkaar als dat wij dat doen, want thuis gaan wij niet in twee aparte bedden liggen. Maar die buitenlanders dus wel en als dan het bed van opa aan de andere kant van de kamer staat als het bed van oma, vind opa daar niets aan en vindt er dus een grote verhuizing plaats op de hotelkamer. Er wordt net zo lang geschoven en spullen verzet totdat de bedden in elk geval tegen elkaar aan staan. En dan pas ben ik enigszins tevree, wel niet helemaal maar het kan er mee door.
Doordat dan alles anders gaat als thuis ben ik dus nog onrustiger s´nachts en kijk ik regelmatig op mijn horloge hoe laat het is. Thuis hoor ik de klok dan 2 of 3 uur slaan en soms ook wel 4 uur maar tijdens de vakantie blijft die klok thuis en moet ik het hebben van mijn horloge.
Nou aan het eind van de vakantie is de lichtschakelaar vlak bij het bed dus stuk van het vele aan en uit doen s´nachts. Niet elk uur maar volgens mij elk halfuur om te kijken hoe laat het nu pas weer is.
Oke, ik ben in elk geval weer vroeg opgestaan en loop zo mijn balkonnetje op om te genieten van ons mooie uitzicht.
Dat zijn vaak de momenten waarop je, als je buiten staat en je hoort bijna geen geluid van mensen en verkeer, maar wel hoor je de zee ruisen, de vogels kwetteren, een hond blaffen en de pelikanen scheren laag over het zeewater heen, dan kom je tot jezelf na een dag van veel zien en doen.
Deze keer was ik wel erg vroeg wakker en het schoot mij te binnen, kijk en dan merk je dat je toch zo af en toe wel wat slaap krijgt, dat er vannacht zo vreselijk veel lawaai was geweest, buiten op straat. Ik hoorde auto´s rijden en toeteren en mensen schreeuwen maar een uur later was dat weer over.
Nu ik op mijn balkon sta, voel ik me heel dankbaar dat ik hier ben en ik dank de Heere voor Zijn goedertierenheid dat we nog gezond mogen zijn en dat we hier nog van Zijn schepping mogen genieten. Ver van mijn kinderen en kleinkinderen vandaan ,gaan je gedachten toch steeds naar hen toe. Hoe fijn je het ook hebt je zou zo af en toe wel eens even om de hoek willen kijken hoe of dat het met hen gaat. Vroeger toen ik nog geen kleinkinderen had dacht ik nooi aan zulke dingen als ik er over hoorde dan dacht ik alleen daar heb je weerzón domme opa of oma die weer eens niet zonder de kleinkinderen kan.
Nu ben ik zelf opa en het lijkt wel of je van je kleinkinderen nog meer geniet als van je eigen kinderen en nu ga ik iets zeggen wat heel oudbollig is maar wat wel waar is. Toen je eigen kinderen zelf zo klein waren had je van hen de lusten maar ook de lasten. Maar van je kleinkinderen heb je alleen maar de lusten, hahahahahahaha die lasten laat ik wel aan onze Cor over. Dat is nu het fijne van opa zijn. Behalve als er zorgen komen dan draag je die zorgen toch ook weer met je mee.
Uiteindelijk was moeder Annie ook wakker geworden en omdat we vandaag naar de krokodillen zouden gaan kijken moesten we opschieten want we zouden over een uur al opgehaald worden.
Uiteindelijk na snel wassen, aankleden, en eten stonden we 8.00 uur voor het hotel te wachten op de bus die ons zou komen ophalen.
Na even gekeken te hebben of iedereen er al was, zei ik tegen Ed: (ja Ed en Carla maar ook Klara en Joop gingen die dag weer mee) `Bussie komt zo` `Bussie komt zo? Hoezo bussie komt zo?` zegt Ed. Nou zeg ik hij blijft zo lang weg, de bus was namelijk al 1 minuut over tijd. `Hebbie haast?`zegt Ed. `Nee`zeg ik `Maar ik hou wel van opschieten en ik heb een reuze hekel aan wachten en volgens mij zijn Mexicanen nooit op tijd en komen ze altijd te laat, Manjana.`
Ed moet lachen en vind mij maar een ongeduldig mannetje, maar even later zeg ik weer, `waar blijft die bus nou, we staan nu al 10 minuten te wachten en hij is er nu nog niet`
Oh denk ik dat ellendige gewacht en ik kijk naar mijn vroutje die met anderen staat te praten en het lijkt wel of ze zo op har gemak staat alsof het nog wel uren kan duren voor de bus komt. Ja dat zie ik aan haar houding hoe ze erbij staat, losjes gezellig lachend en zich er niet van bewust dat ik me inmiddels helemaal sta op te vreten omdat die rot bus er nog niet is.
Even later, ja hoor, komt er een Mexicaan onze kant op lopen en vraagt of wij staan te wachten op de bus voor de dagexcursie. Het blijkt dat de bus er nog niet is, nou dat had ik inmiddels natuurlijk allang gezien, en dat het nog even zou duren dat vermoede ik inmiddels ook al.
Eindelijk na drie kwartier wachten kwam er een oude rammelende bus de straat in rijden. Ik denk, o nee hè, toch niet zo´n rammelende zeepkist waarin je blij bent dat hij nog heel gebleven is tot op het punt waar je wezen moet, maar jullie begrijpen het al, de bus stopt vlak voor ons en de deur gaat open en een sjagrijnige mexicaan zit achter het stuur en te horen aan de man die buiten stond te wachten en hem toesprak leek het me geen gesprek van een vriendelijk goede morgen. We stappen in en willen gaan zitten, Annie naast mij, ik schuif tussen de stoelen in naar het raam en beiden laten we ons zakken om te gaan zitten. PPPFffffffff wat nu ineens zitten we geheel klem strak tegen elkaar gedrukt. Nou dat wordt feest vandaag zeg ik tegen Annie, wat een rot bus en dan nog zo´n smal ding ook waarvan de stoelen veel te smal zijn en je de hele dag klem tegen elkaar wordt gedrukt.
Annie zegt, om de boel te sussen, nou we hoeven er ook niet de hele dag in te zitten en het valt wel mee. Ja ja, zeg ik, `we moeten voorlopig wel twee en een half uur in dat rotding zitten`. En ik baal.
Maar goed iedereen zit en we krijgen via de gids ineens te horen dat de bus kaopt is en we nu eerst naar het busstation gebracht worden en daar over stappen in een andere gereedstaande bus die inmiddels daar was aangekomen.
Ik slaak een zucht van opluchting en kijk ineens weer een stuk vrolijker. `Nou zie je wel, heb je weer voor niks zitten schelden` zegt Annie. `Ja maar voor het zelfde geld had je toch de hele dag in dit rotding moeten zitten.
We komen inmiddels aan bij het busstation en men is nog bezig met de bus en we kunnen allemaal zelf uit de automaat koffie pakken, terwijl we wachten.
`Ja lekker hoor, kouwe koffie zeg ik, hier staat zo´n apparaat waar je koud water uit kunt tappen met zo´n grote fles erop, dus kouwe koffie jongens.` Iedereen kijkt en denkt dus geen koffie, maar dna komt de gids en zegt als je aan dit kraantje draaid komt er warmwater uit voor de koffie. Ja ja jongens je moet het maar bedenken, uit een koudwater reservoir komt in eens warm water naar buiten. Je moet er maar opkomen, zal wel Mexicaans zijn, maar vooruit we hadden koffie.
Nog een poos gewacht en uiteindelijk konden we vertrekken, al met al twee en een half uur later.
Uiteindelijk we rijden, filmcamera in het rek bovenin gelegd en het fototoestel ook. Ja opa is net als de Japanners overal waar hij komt hangt de film- en fotocamera om zijn nek om maar niets te missen.
Even later, we zitten nu een halfuur in de bus, denk ik dat het toch wel wat fris wordt in de bus en echter mij hoor ik Ed roepen of de airco iets hoger kan. Hoger denk ik en het is al zo koud in de bus.
De gids geeft door aan de chauffeur dat de airco hoger gezet kan worden en dat gebeurde dus ook.
Even later kreeg ik het idee dat ik zo langzamer hand in een vrieskast terecht gekomen was en ik zat zo langzamerhand te bibberen van de kou. Ed vraagt nogmaals of de airco hoger kan en ik zeg tegen hem, me omdraaiend want hij zit twee banken achter ons, `je voelt je toch wel goed Ed, ik verrek van de kou en dan moet het nog kouwer?` `Nee natuurlijk niet zegt Ed ik verrek helemaal van de kou mijn tenen vallen er bijna af, hij moet die airo hoger zetten dat het wat warmer wordt in de bus` `Nou volgens mij`zeg ik `moet hij dan juist lager dus minder hard aan`. Uiteindelijk haalde het niet veel uit wat er ook geregeld werd het bleef koud in de bus. En we kregen te horen dat de airco kapot was en niet geregeld kon worden en dat men op de plek van aankomst er naar zouden laten kijken.
Verder nog even, naar buiten kijkend reden we door een heel mooi landschap, soms berg op- en dan weer berg afwaarts, dan weer de landbouwgronden en even later weer de dichte bossen en steeds weer kregen we de mooiste vergezichten met zich op de zee, we reden langs de kust verder Mexico in.
En dan, een tussenstop waar we wat konden drinken en naar de WC. Inmiddels werd ons gevraagd, want het bleek dat we op de terugweg hier zouden gaan eten wat we s´avonds wilde eten en dat moesten we nu opgeven. We hadden keuze uit 5 verschillende menu´s. Nou ik wist zelfs nog niet wat ik nu wilde eten, laat staan dat ik dan al weet wat ik s´avonds wil eten. Ja moet je nagaan, zit je net vol van het eten en dan moet je opgeven waarin je s ´avonds trek in hebt. Onzin natuurlijk ik koos carbonaatjes maar missen had ik vanavond wel trek in kip. Annie zoals altijd heel kien en uitgerekend, kent die opa al wat langer als vandaag en zegt neem jij nu maar carbonaat en bestel ik kip en kunnen we vanavond altijd nog ruilen of van elk wat proeven. Kijk en daar is dan over nagedacht hè. Zo ver was ik nog niet gekomen. Nou moet ik ook zeggen ik ga ook niet met vakantie om na te denken, ik ga namelijk op vakantie op met vakantie te gaan en als je dan gaat nadenken, dan werk je weer en dan heb je dus geen vakantie terwijl je wel op vakantie ben en daar heb je nu geen vakantie voor om in je vakantie na te denken over vakantie.
Terwijl ik dit opschrijf word ik er zelf al weer helemaal moe van.
Je moet ook heel wat doen om die forumbezoekers ook een beetje aangenaam bezig te houden.
Gelukkig hoefde ik dat niet in de vakantie te doen, maar pas na de vakantie, want als je dat in de vakantie doet heb je dus geen vakantie en daar heb je natuurlijk weer geen vakantie voor.
Vakantie gevoel heb je alleen als je vakantie hebt en als je geen vakantie hebt kan je ook geen vakantie gevoel hebben, maar een vakantie gevoel na de vakantie kan weer wel omdat je dan je vakantiegevoel op papier moet zetten en dat lukt weer niet als je dat vakantiegevoel van de vakantie niet kan oproepen want dan kan je ook niet schrijven wat het vakantiegevoel was.
Ik ga verder, hier word ik niet goed van.
We stappen weer in de bus en rijden verder en genieten van het landschap en uit eindelijk komen we aan in San Blas de plaats waar we wezen moeten om daar in een mangrovegebied te gaan varen.
Bij de instapplaats liggen kleine jollen klaar waar je met ongeveer 9 mensen in kan. En terwijl men al bezig is om in te stappen ben ik even bezig om vast een stukje op de film vast te leggen. Althans dat probeer ik, want het filmapparaat wat ik in mijn handen heb en wat ik net uit het bagagerek gehaald heb is namelijk ijskoud. En terwijl ik klaar staat in de juiste filmhouding om de beelden vast te leggen zie ik dat het buiten ineens heel mistig geworden is. Ik kijk langs de lens van mijn camera en zie dat de boel toch echt wel scherp is en ik kijk nog eens in de lens en? O nee hè, allemaal condens op de lens. En ik kijk nog eens in de zoeker van de camera en zie een of andere code in het venster verschijnen. Ik roep nog even naar mijn vrouwtje dat die camera helemaal beslagen is en da hij het niet wil doen. Intussen stappen meerder mensen in en als ik nog mee wil zal ik toch ook in moeten stappen. Ik laat me helemaal uit mijn hum naast Annie op het bankje van de sloep zakken en zie dat Ed en Carla en Klara en Joop ook in onze sloep zitten. Buitenboordmotor start en de boot begint te varen. Opa Jelle is inwendig inmiddels helemaal wit heet geworden en drukt het fototoestel wat om zijn nek heen hangt bij Annie in haar handen en zegt: `Hou nou is ff vast en maak vast wat foto´s, want dit ding doet het nog steeds niet.`` Annie maakt geen foto´s , Annie kan geen foto´s maken want Annie maakt nooit foto´s, ja alleen als Jelle het toestel helemaal voor haar heeft ingesteld, en dat heeft jelle nu niet gedaan want die had het veel te druk met zijn filmcamera. Uiteindelijk ja hoor kleppie open en de film eruit gehaald en even wachten dat de condens wegtrekt. Eindelijk, we zijn al heel mooie stukken voorbij gevaren, is de lens schoon getrokken en drukken we de film weer in de camera, maar wat nu weer? Het klepje sluit wel en de film zou in de camera moeten zakken maar hij blijft onwrikbaar bovenin staan. En wat we ook doen er is geen denken aan dat dat het filmpje zakken wil en inmiddels zie ik nog weer een nieuw code getal in de zoeker verschijnen. Ik snap er niets van en inwendig ben ik zo boos geworden dat ik het hele apparaat het liefst helemaal in elkaar geramd zou hebben.
Gezellig een dagje weg, leuk filmen en nu? Ik ben boos ik ben woest. En dan na te gaan dat ik deze camera geleend had van een blond grietje wat ook wel eens op het forum verschijnt, want de camera van opa was voor reparatie opgestuurd en dat blondje zegt tegen opa: `je mag mijn camera wel lenen hoor` Nou je kan dan moeilijk maken als je thuis komt en je moet vertellen dat je haar camera ergens in de rimboe in het moeras in elkaar geramd hebt. Dus alle zeilen bijgezet in me helemaal ingehouden. Eerst tot tien geteld, maar dat hielp niet en toen tot twintig geteld, de woede was nog niet weg en de drang om vernielzuchtig aan de gang te gaan was nog niet over.
Toen ineens, de boot stopt en iemand roept een krokodil, ik kijk op, zet de camera in de filmtas, ruk Annie het fototoestel uit de hand, ga staan, drukt het knopje in en ik hoor de sluiter open- en dichtgaan, maar zie alleen maar bossen, lucht- of waterwortels van bomen maar geen krokodil, dus alleen een bomenfoto. (Thuis heb ik de foto nog eens goed bekeken maar tot nu toe heb ik er nog geen krokodil in kunnen ontdekken). Loos alarm dus.
Inmiddels heeft Annie al gezegd, want ik begon weer met die filmcamera: `laat dat ding nu zittteeen, want hij doet het toch niet en maak liever foto´s dan heb je nog wat.
Kijk is dat is nu dat wijze wijfie van mij hè, op dat idee was ik nog niet gekomen en ik besloot haar wijze raad op te volgen en stopte de filmcamera in de tas en deed de tas dicht.
Zo!!!!!!!! Dat was geregeld en ineens voelde ik weer hoe wam het zonnetje op mijn bolletje scheen en in wat voor mooie omgeving we aan het varen waren en ik voelde zomaar alles driffies wegglijden en een serene rust kwam er over mij heen.
Ik was rustig geworden, ik had mijn driffies in bedwang gekregen. Of had Annie die in bedwang gekregen?
Genietend van alle moois hield ik mijn fotocamera gereed en hebben we aardig wat vogels, b.v. witte reigers enz. op de foto gezet. We zagen schildpadden, Cameleons en ook krokodillen, maar je moest heel goed kijken want ze lagen vaak tussen de struiken en takken van bomen op de loer en waren vaak moeilijk te onderscheiden.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het eindpunt midden in het mangrove gebied, een moerasachtig gebied een beetje te vergelijken met de biesbos maar dan met veel hogere bomen en ander soortige planten en struiken. Hier konden we wat drinken en zwemmen in een afgesloten gedeelte i.v.m. de krokodillen.
Morgen of anders overmorgen gaan we weer verder.
[Veranderd op 8/7/02 door Jelle]
-
Jelle
Hier nog even het laatste gedeelte van de krokodillen dag.
Een enkeling wilde hier wel even gaan zwemmen en deed dat dan ook, maar wij gingen toch maar even zitten om een sappie te drinken, want daar waren we zo langzamerhand wel aan toe.
Even later, er wordt geroepen dat er een krokodil aan komt en ik zie een Mexicaan met een emmer naar de waterkant lopen. Nou je begrijpt, opa is niet nieuwsgierig maar wil natuurlijk wel alles weten en hij gaat dan ook staan en wil naar de waterkant lopen. Oma roept nog: `je fototoestel` oh. Ja , natuurlijk mijn fototoestel is altijd handig om bij je te hebben als je foto´s wilt maken. Met een snelle greep trek ik het toestel van de tafel en begin nu te rennen naar de waterkant voordat er voor mijn geen plekkie meer is om te kunnen staan.
En ja hoor van onder de bomen vandaan aan de overkant van het water glijdt langzaam een krokodil, in het water, onze kant op en blijft vlak aan de oever ons met van de grote krokodillen ogen aankijken alsof hij ons wil hypnotiseren. En dan, de reed eerder genoemde Mexicaan haalt uit zijn emmertje een dode vis en houd die boven het water en ik zie me daar toch ineens een kleppie opengaan jongens, en kleppie met van die lekkere grote tandjes er in, dat ik dacht nog even daar moet je dus niet tussen komen, maar meneer legt heel rustig de dode vis tussen de tandjes en even later, klap, kleppie dicht en het lijkt wel of meneer of mevrouw, dat is volgens mij namelijk niet zomaar te zien, helemaal geen moeite doet om te kauwen en te herkauwen om die grote vis weg te werken. Of, misschien doet een krokodil wel niet herkauwen! Maar zo ging het nog even door, kleppie open en kleppie dicht. Na hier nog een lekker te hebben gezeten wordt er zo langzamerhand aanstalte gemaakt om de terugvaart te gaan beginnen.
Instappen in die bootjes linke boel, want het bootje wiebelt en er naast vallen kan niet want daar zwemmen de krokodillen dus oppassen geblazen of als het helemaal mis gaat ga je met nog maar een been naar huis. En volgens mij is het allemaal goed gegaan want ik heb later niemand op een been zien hinken, gelukkig maar.
We varen weer, voeren we op de heenweg zo langzaam dat ik dacht het mag wel een beetje harder, nou de schipper heeft volgens mij mijn gedachten geraden want even later werd er flink gas gegeven zodat het bootje over het water heen vloog. In de bochten helde de boot gevaarlijk ver over naar links of naar rechts en zag je de waterlijn ineens rakelings langs je heen lopen. Dit ging dus zo ongeveer in de stijl zoals ik het ook gedaan zou hebben, ik moet zeggen niet iedereen vond dit leuk en ik hoorde zo her en der ook wel van die kreten dat ik dacht: die doen het in d´r broek van angst, maar ja hoe maak je dat een Mexicaan wijs die alleen maar Mexicaans kan spreken en hij dacht natuurlijk dat de dames gilden van genot en Joop, ja de man van Klara zegt tegen mij: `Een lekker gangetje Jelle` ik zeg: ´Ja hij mag van mij nog wel even doorgaan zo` en we zwijgen verder allebei. Het was nog maar net even stil of we scheren weer een bocht om en we zien ineens weer de aanlegsteiger vanwaar we vertrokken waren en de boot verliest heel rap snelheid en langzaam drijven we langs de steiger. Ja dat heb je natuurlijk als het zo hard gaat hè, dan ben je ook zo weer terug, eigenlijk wel jammer dathet stuk niet langer was want dit was toch ook wel even heel fijn.
Hier moesten we even wachten op de anderen die er nog niet waren en hebben we zelf ook nog maar wat te drinken genomen en uiteraard mijn vrouwtje ook. Ja wat die heeft met dit warme weer weet ik niet maar thuis drinkt ze altijd maar heel weinig en nu de ene jus d´orange na de andere wordt hier tijdens de vakantie naar binnen geworpen. Soms maak ik me wel zorgen om haar, want ze zal er toch niet aan verslaafd gaan raken, want ik heb wel gehoord dat als je er te veel van neemt dat je eraan verslaafd kan raken en dan heb ik natuurlijk weer een probleem erbij want zulke lekkere jus d´orange als hier hebben we thuis niet, want het is wel super spulletje om te proeven. Thuis kunnen we dat niet krijgen want dan staat er op die pakken SUPER sinasappelsap of De Boer sinasappel of weet ik veel maar nooit: Heerlijke Mexicaans geperste sinaasappelsap, kijk en die naam doet het alleen al. Ik hoor het iemand al zeggen, vragen ze: wat drink je? Geven ze als antwoord sap van Super of sap van DE Boer, klinkt gewoon niet, hier zeiden ze: we drinken overheerlijke geperste sinaasappelsap, klinkt toch lekkerder.
Nu verder over de terug tocht. De filmcamera doet het nog steeds niet en opa heeft zich daar nu inmiddels al bij neergelegd en zit alleen nog maar te denken hoe hij dat blonde wijfie nu bij terugkomst in Nederland moet gaan vertellen dat ook haar camera het niet meer doet, terwijl zeals wij terugkomen zelf nog een weekje in de richting van Barcelona moeten. Misschien dat ik mezelf kan aanbieden om als fotografisch geheugen met hen mee te gaan dan kan ik ze later vertellen hoe ze het zelf gehad hebben en ik ben er zelf ook nog weer eens even uit, want dat merk ik wel dat ik daar geen moeite mee heb en het ook geen straf vind.
Maar goed we rijden en het is weer net als op de heenweg behoorlijk koud in de bus en ik heb spijt dat ik mijn winterjas in Gouda heb laten liggen. Dan maar wat dichter tegen Annie aan zitten, maar ja dat is zelf al een koukleum en daar komt nu dus ook helemaal geen warmte vanaf. Maar even doorbijten.
We stoppen weer bij dezelfde tent waar we op de heenreis ook al gestopt hadden en nu zouden we gaan opeten wat we die ochtend daar besteld hadden. O ja wat hadden we ook al weer besteld, hadden we nu vis, of gehakt of hadden we varkensvlees of rundvlees, of hadden we bief of rib, ik weet het niet meer en als het aan mij ligt zetten ze maar wat neer en dan eet ik dat wel op, want inmiddels heb ik wel behoorlijk trek gekregen. Maar dan zie je weer het gemak dat je je vrouw bij je hebt die wel even oplet en nog precies weet wat we besteld hadden, in elk geval beiden wat anders om als het beiden erg lekker is gewoon de twee borden bij elkaar in de pan te doen en flink roeren zodat je van beide gerechten wat proeft. En dan denken jullie misschien dat smaakt toch niet alles door elkaar, maar dat valt mee hoor, wat denk je dat er van binnen in je lijf gebeurd, zou het daar gescheiden worden? Vlees links, aardappels rechts, het eitje in het midden en waar we niks aanvinden in de vuilbak die in de hoek staat. Volgens mij mikken ze het daarbinnen ook gewoon door elkaar heen dus kan ik het buiten dan ook net zo goed doen, maakt niets uit? Toch?
Maar ik moet zeggen we hebben er heerlijk gegeten, want meestal heb ik geen hoge pet op van die eettenten langs de weg maar hier hadden ze volgens mij echt een Super kok, Oh daar heb je die winkel weer, die blijf je ook overal maar tegen komen. In elk geval de kok was Super.
Nou over de verdere terugreis schrijven we maar niet meer want dat hebben we al gedaan op de heenreis en als je dus de heenreis achteruit leest van achteren naar voren dan heb je vanzelf de terugreis gelezen.
We komen weer aan bij het hotel en lopen eerst naar het terras om daar met elkaar even wat te drinken, ik noem maar op: Koffie, thee, limonade, jus d´orange, Bier, Teguila, Pinacolada, wisky (bah) en ga maar door. Ik neem dus ranja met een rietje maar dat had iedereen natuurlijk al begrepen.
Na eerst even lekker gezwommen te hebben gaan we ons heerlijk douchen en omkleden voor het avond eten en dan nog even rondhangen en uit verveling wat drinken en drinken en dan maar weer vroeg naar bed (tenminste vroeg het is dan inmiddels toch al weer 24.15 geworden) nog even kijken naar die filmcamera of we daar nu echt niets meer aan kunnen doen. Leesbril opgezet (ja dan kan je het dichterbij namelijk beter zien zeggen ze) maar ik zie het zonder die lees bril heeeeeeel dichtbij nog beter. Als ik het beeldschermpje van de camera openzie ik aan de binnenkant een klein knopje zitten waar bij staat: reset. Hetis zo klein dat je een pen nodig hebt om het in te kunnen drukken. Ik denk zal ik dat eens indrukken, ik ben dan waarschijnlijk wel de datum en de tijd kwijt maar die kan ik wel weer opnieuw invoeren. Toch maar even proberen, pen gepakt, knopje gedrukt en ineens zakt het filmpje naar beneden de camera in en ik sluit de camera en kan ineens weer filmen. Hoe bestaat het zeg ik tegen Annie, als ik dit nu vanmiddag al had gedaan had ik toch de hele dag kunnen filmen. Jammer jammer jammer. Maar het is niet anders.
Nu nog even kijken op het balkon en ik zie naar beneden kijkend dat de obers alles al lopen op te ruimen om ook naar bed te gaan. Ja in dit hotel maken ze het snachts niet zo laat, rond een uur in de nacht is alles vaak al rustig.
Als ik later op bed lig en ik hoor de branding van de zee op het strand slaan en het zachte gezoem van de airco op de achtergrond ben ik toch wel weer heel tevreden over deze dag. Ook vandaag was weer een dag onzes Heeren en we hebben mogen genieten van Zijn schepping die hier weer zo heel anders is als bij ons thuis.
Ik lig me te bedenken dat we nog maar twee dagen hier blijven en dan weer snel terug gaan naar de kinderen en de kleinkinderen, want dat verlangen blijft en gaat niet weg.
Nog twee dagen waarin we niets meer ondernemen, ja heerlijk op het strand, even de stad in, lekker wat drinken op een terras en zomaar lekker wat lummelen en genieten van die brandende zon boven je hoofd. Ja daar geniet ik wel bijzonder van, als moeder onder de grote parasol ligt, ligt opa Jelle lekker in de zon en voelt hoe de enorme hitte op zijn lijf brand en ik geniet, ik geniet van de zon, de zon die we thuis zo vaak moeten missen en dan verlang ik ineens naar een land waar al mijn kinderen, kleinkinderen en familie wonen waar elke dag de zon schijnt, waar het bijna elke nacht wel even regent en elke dag weer die heerlijke brandende zon. En dan zullen jullie wel denken daar krijgt opa alleen maar dorst van, van die warmte en dat is ook zo, maar daar hebben ze als oplossing wel weer een heel lekker drankje voor om dat weer over te laten gaan.
Inmiddels zullen jullie wel gemerkt hebben dat ik echt een zomer mens ben en van de warmte houd.
Nu ineens bedenk ik me, Annie slaapt inmiddels al lang, dat doet ze altijd heel snel, ik dus niet ik kan soms uren lang liggen waken, maar ik bedenk me dat we nog een ramp hebben te gaan hier, en welke ramp, de ramp van de souveniers. Nee niet voor ons zelf want die rotzooi willen we zelf niet daar schepen we natuurlijk een ander mee op, maar dat neemt niet weg dat we dat nog moeten doen.
Dat wordt weer winkel in winkel uit straat in straat uit en weer winkel in en winkel uit en ik maar zeggen jaha koop maar wat, het is wel goed.
En mijn idee, wat volgens mij het beste idee is wat je aan souveniers kunt meebrengen, is gewoon een envelop met inhoud, daarvoor hoef je niet op pad en dat kan je even voor elkaar brengen op je hotel kamer en dan kunnen de betreffende personen zelf wel die rommel kopen. Hahahahaha.
Nou luitjes ik denk da ik ook maar ga proberen te slapen, want morgen moeten we, althans ga ik weer vroeg op, en ik zie op mijn horloge dat het inmiddels nog maar pas 2.15 is geworden en het is nog steeds geen ochtend, ik hoop maar dat ik toch nog even wat kan slapen, maar dit bed volgens mij is het een nest in plaats van en bed, ligt toch niet zoals thuis, maar laat ik daar maar verder niet over uitweiden, we gaan slapen en morgen zien we wel weer wat het brengen zal.
De rest en de afsluiting van onze reis lezen jullie wel een andere keer.
Wordt vervolgt.
Een enkeling wilde hier wel even gaan zwemmen en deed dat dan ook, maar wij gingen toch maar even zitten om een sappie te drinken, want daar waren we zo langzamerhand wel aan toe.
Even later, er wordt geroepen dat er een krokodil aan komt en ik zie een Mexicaan met een emmer naar de waterkant lopen. Nou je begrijpt, opa is niet nieuwsgierig maar wil natuurlijk wel alles weten en hij gaat dan ook staan en wil naar de waterkant lopen. Oma roept nog: `je fototoestel` oh. Ja , natuurlijk mijn fototoestel is altijd handig om bij je te hebben als je foto´s wilt maken. Met een snelle greep trek ik het toestel van de tafel en begin nu te rennen naar de waterkant voordat er voor mijn geen plekkie meer is om te kunnen staan.
En ja hoor van onder de bomen vandaan aan de overkant van het water glijdt langzaam een krokodil, in het water, onze kant op en blijft vlak aan de oever ons met van de grote krokodillen ogen aankijken alsof hij ons wil hypnotiseren. En dan, de reed eerder genoemde Mexicaan haalt uit zijn emmertje een dode vis en houd die boven het water en ik zie me daar toch ineens een kleppie opengaan jongens, en kleppie met van die lekkere grote tandjes er in, dat ik dacht nog even daar moet je dus niet tussen komen, maar meneer legt heel rustig de dode vis tussen de tandjes en even later, klap, kleppie dicht en het lijkt wel of meneer of mevrouw, dat is volgens mij namelijk niet zomaar te zien, helemaal geen moeite doet om te kauwen en te herkauwen om die grote vis weg te werken. Of, misschien doet een krokodil wel niet herkauwen! Maar zo ging het nog even door, kleppie open en kleppie dicht. Na hier nog een lekker te hebben gezeten wordt er zo langzamerhand aanstalte gemaakt om de terugvaart te gaan beginnen.
Instappen in die bootjes linke boel, want het bootje wiebelt en er naast vallen kan niet want daar zwemmen de krokodillen dus oppassen geblazen of als het helemaal mis gaat ga je met nog maar een been naar huis. En volgens mij is het allemaal goed gegaan want ik heb later niemand op een been zien hinken, gelukkig maar.
We varen weer, voeren we op de heenweg zo langzaam dat ik dacht het mag wel een beetje harder, nou de schipper heeft volgens mij mijn gedachten geraden want even later werd er flink gas gegeven zodat het bootje over het water heen vloog. In de bochten helde de boot gevaarlijk ver over naar links of naar rechts en zag je de waterlijn ineens rakelings langs je heen lopen. Dit ging dus zo ongeveer in de stijl zoals ik het ook gedaan zou hebben, ik moet zeggen niet iedereen vond dit leuk en ik hoorde zo her en der ook wel van die kreten dat ik dacht: die doen het in d´r broek van angst, maar ja hoe maak je dat een Mexicaan wijs die alleen maar Mexicaans kan spreken en hij dacht natuurlijk dat de dames gilden van genot en Joop, ja de man van Klara zegt tegen mij: `Een lekker gangetje Jelle` ik zeg: ´Ja hij mag van mij nog wel even doorgaan zo` en we zwijgen verder allebei. Het was nog maar net even stil of we scheren weer een bocht om en we zien ineens weer de aanlegsteiger vanwaar we vertrokken waren en de boot verliest heel rap snelheid en langzaam drijven we langs de steiger. Ja dat heb je natuurlijk als het zo hard gaat hè, dan ben je ook zo weer terug, eigenlijk wel jammer dathet stuk niet langer was want dit was toch ook wel even heel fijn.
Hier moesten we even wachten op de anderen die er nog niet waren en hebben we zelf ook nog maar wat te drinken genomen en uiteraard mijn vrouwtje ook. Ja wat die heeft met dit warme weer weet ik niet maar thuis drinkt ze altijd maar heel weinig en nu de ene jus d´orange na de andere wordt hier tijdens de vakantie naar binnen geworpen. Soms maak ik me wel zorgen om haar, want ze zal er toch niet aan verslaafd gaan raken, want ik heb wel gehoord dat als je er te veel van neemt dat je eraan verslaafd kan raken en dan heb ik natuurlijk weer een probleem erbij want zulke lekkere jus d´orange als hier hebben we thuis niet, want het is wel super spulletje om te proeven. Thuis kunnen we dat niet krijgen want dan staat er op die pakken SUPER sinasappelsap of De Boer sinasappel of weet ik veel maar nooit: Heerlijke Mexicaans geperste sinaasappelsap, kijk en die naam doet het alleen al. Ik hoor het iemand al zeggen, vragen ze: wat drink je? Geven ze als antwoord sap van Super of sap van DE Boer, klinkt gewoon niet, hier zeiden ze: we drinken overheerlijke geperste sinaasappelsap, klinkt toch lekkerder.
Nu verder over de terug tocht. De filmcamera doet het nog steeds niet en opa heeft zich daar nu inmiddels al bij neergelegd en zit alleen nog maar te denken hoe hij dat blonde wijfie nu bij terugkomst in Nederland moet gaan vertellen dat ook haar camera het niet meer doet, terwijl zeals wij terugkomen zelf nog een weekje in de richting van Barcelona moeten. Misschien dat ik mezelf kan aanbieden om als fotografisch geheugen met hen mee te gaan dan kan ik ze later vertellen hoe ze het zelf gehad hebben en ik ben er zelf ook nog weer eens even uit, want dat merk ik wel dat ik daar geen moeite mee heb en het ook geen straf vind.
Maar goed we rijden en het is weer net als op de heenweg behoorlijk koud in de bus en ik heb spijt dat ik mijn winterjas in Gouda heb laten liggen. Dan maar wat dichter tegen Annie aan zitten, maar ja dat is zelf al een koukleum en daar komt nu dus ook helemaal geen warmte vanaf. Maar even doorbijten.
We stoppen weer bij dezelfde tent waar we op de heenreis ook al gestopt hadden en nu zouden we gaan opeten wat we die ochtend daar besteld hadden. O ja wat hadden we ook al weer besteld, hadden we nu vis, of gehakt of hadden we varkensvlees of rundvlees, of hadden we bief of rib, ik weet het niet meer en als het aan mij ligt zetten ze maar wat neer en dan eet ik dat wel op, want inmiddels heb ik wel behoorlijk trek gekregen. Maar dan zie je weer het gemak dat je je vrouw bij je hebt die wel even oplet en nog precies weet wat we besteld hadden, in elk geval beiden wat anders om als het beiden erg lekker is gewoon de twee borden bij elkaar in de pan te doen en flink roeren zodat je van beide gerechten wat proeft. En dan denken jullie misschien dat smaakt toch niet alles door elkaar, maar dat valt mee hoor, wat denk je dat er van binnen in je lijf gebeurd, zou het daar gescheiden worden? Vlees links, aardappels rechts, het eitje in het midden en waar we niks aanvinden in de vuilbak die in de hoek staat. Volgens mij mikken ze het daarbinnen ook gewoon door elkaar heen dus kan ik het buiten dan ook net zo goed doen, maakt niets uit? Toch?
Maar ik moet zeggen we hebben er heerlijk gegeten, want meestal heb ik geen hoge pet op van die eettenten langs de weg maar hier hadden ze volgens mij echt een Super kok, Oh daar heb je die winkel weer, die blijf je ook overal maar tegen komen. In elk geval de kok was Super.
Nou over de verdere terugreis schrijven we maar niet meer want dat hebben we al gedaan op de heenreis en als je dus de heenreis achteruit leest van achteren naar voren dan heb je vanzelf de terugreis gelezen.
We komen weer aan bij het hotel en lopen eerst naar het terras om daar met elkaar even wat te drinken, ik noem maar op: Koffie, thee, limonade, jus d´orange, Bier, Teguila, Pinacolada, wisky (bah) en ga maar door. Ik neem dus ranja met een rietje maar dat had iedereen natuurlijk al begrepen.
Na eerst even lekker gezwommen te hebben gaan we ons heerlijk douchen en omkleden voor het avond eten en dan nog even rondhangen en uit verveling wat drinken en drinken en dan maar weer vroeg naar bed (tenminste vroeg het is dan inmiddels toch al weer 24.15 geworden) nog even kijken naar die filmcamera of we daar nu echt niets meer aan kunnen doen. Leesbril opgezet (ja dan kan je het dichterbij namelijk beter zien zeggen ze) maar ik zie het zonder die lees bril heeeeeeel dichtbij nog beter. Als ik het beeldschermpje van de camera openzie ik aan de binnenkant een klein knopje zitten waar bij staat: reset. Hetis zo klein dat je een pen nodig hebt om het in te kunnen drukken. Ik denk zal ik dat eens indrukken, ik ben dan waarschijnlijk wel de datum en de tijd kwijt maar die kan ik wel weer opnieuw invoeren. Toch maar even proberen, pen gepakt, knopje gedrukt en ineens zakt het filmpje naar beneden de camera in en ik sluit de camera en kan ineens weer filmen. Hoe bestaat het zeg ik tegen Annie, als ik dit nu vanmiddag al had gedaan had ik toch de hele dag kunnen filmen. Jammer jammer jammer. Maar het is niet anders.
Nu nog even kijken op het balkon en ik zie naar beneden kijkend dat de obers alles al lopen op te ruimen om ook naar bed te gaan. Ja in dit hotel maken ze het snachts niet zo laat, rond een uur in de nacht is alles vaak al rustig.
Als ik later op bed lig en ik hoor de branding van de zee op het strand slaan en het zachte gezoem van de airco op de achtergrond ben ik toch wel weer heel tevreden over deze dag. Ook vandaag was weer een dag onzes Heeren en we hebben mogen genieten van Zijn schepping die hier weer zo heel anders is als bij ons thuis.
Ik lig me te bedenken dat we nog maar twee dagen hier blijven en dan weer snel terug gaan naar de kinderen en de kleinkinderen, want dat verlangen blijft en gaat niet weg.
Nog twee dagen waarin we niets meer ondernemen, ja heerlijk op het strand, even de stad in, lekker wat drinken op een terras en zomaar lekker wat lummelen en genieten van die brandende zon boven je hoofd. Ja daar geniet ik wel bijzonder van, als moeder onder de grote parasol ligt, ligt opa Jelle lekker in de zon en voelt hoe de enorme hitte op zijn lijf brand en ik geniet, ik geniet van de zon, de zon die we thuis zo vaak moeten missen en dan verlang ik ineens naar een land waar al mijn kinderen, kleinkinderen en familie wonen waar elke dag de zon schijnt, waar het bijna elke nacht wel even regent en elke dag weer die heerlijke brandende zon. En dan zullen jullie wel denken daar krijgt opa alleen maar dorst van, van die warmte en dat is ook zo, maar daar hebben ze als oplossing wel weer een heel lekker drankje voor om dat weer over te laten gaan.
Inmiddels zullen jullie wel gemerkt hebben dat ik echt een zomer mens ben en van de warmte houd.
Nu ineens bedenk ik me, Annie slaapt inmiddels al lang, dat doet ze altijd heel snel, ik dus niet ik kan soms uren lang liggen waken, maar ik bedenk me dat we nog een ramp hebben te gaan hier, en welke ramp, de ramp van de souveniers. Nee niet voor ons zelf want die rotzooi willen we zelf niet daar schepen we natuurlijk een ander mee op, maar dat neemt niet weg dat we dat nog moeten doen.
Dat wordt weer winkel in winkel uit straat in straat uit en weer winkel in en winkel uit en ik maar zeggen jaha koop maar wat, het is wel goed.
En mijn idee, wat volgens mij het beste idee is wat je aan souveniers kunt meebrengen, is gewoon een envelop met inhoud, daarvoor hoef je niet op pad en dat kan je even voor elkaar brengen op je hotel kamer en dan kunnen de betreffende personen zelf wel die rommel kopen. Hahahahaha.
Nou luitjes ik denk da ik ook maar ga proberen te slapen, want morgen moeten we, althans ga ik weer vroeg op, en ik zie op mijn horloge dat het inmiddels nog maar pas 2.15 is geworden en het is nog steeds geen ochtend, ik hoop maar dat ik toch nog even wat kan slapen, maar dit bed volgens mij is het een nest in plaats van en bed, ligt toch niet zoals thuis, maar laat ik daar maar verder niet over uitweiden, we gaan slapen en morgen zien we wel weer wat het brengen zal.
De rest en de afsluiting van onze reis lezen jullie wel een andere keer.
Wordt vervolgt.