Admin,
De eerste teller die gebruikte was Nedstat. De teller die er nu opzit is Prostat. Deze laatste geeft iets meer informatie.
Mexico
-
Jelle
He hallo aldegaar,
Jelle is weer terug uit mexico (Mechico).
Voor de liefhebbers zal ik ier elke keer een klein stukje van mijn vakantie-ervaringen in mexico vertellen.
Voorop staat dat de plaats Peorto Vallarte een uitstekende badplaats is voor refo nederland.
Op de stranden van Puerto Vallarte mogen de dames niet topless verschijnen. De ganse dag is daar politie controle op en als je betrapt wordt, wordt je even op discrete wijze verwijderd van het strand en volgt er een boete de ongeveer de waarde van zeket twintog badpakken in de luxe klasse vertegenwoordigd.
Het is dan ook voor refo nederland een uitermate geschikt strand, waar ik zelf ook een aangenaam verblijf heb gehad en nog veel meer.
Gezien de hoeveelheid post die er bij mij binnen lag (ik denk ± 70 cm hoog) kunnen jullie wel begrijpen dat ik niet direct mijn hele verhaal hier kan houden, er rusten namelijk nog enkele werkzaamheden op mijn pad die ik beslist nie kan uitstellen omdat dan anders vele mensen teleurgesteld worden.
Vandaar dat iksteeds maar korte stukken zal weergeven.
Misschien vanavond het begin en anders morgen.
In elk geval is het zo dat Jelle weer blij is dat hij weer behouden mocht thuiskomen, ok in onze vakantie hebben we de bewarende hand van de Heere nodig.
Fijn dat ik weer eens mijn schrijven hier over het scherm kan laten gaan.
groeten allemaal van Jelle
Jelle is weer terug uit mexico (Mechico).
Voor de liefhebbers zal ik ier elke keer een klein stukje van mijn vakantie-ervaringen in mexico vertellen.
Voorop staat dat de plaats Peorto Vallarte een uitstekende badplaats is voor refo nederland.
Op de stranden van Puerto Vallarte mogen de dames niet topless verschijnen. De ganse dag is daar politie controle op en als je betrapt wordt, wordt je even op discrete wijze verwijderd van het strand en volgt er een boete de ongeveer de waarde van zeket twintog badpakken in de luxe klasse vertegenwoordigd.
Het is dan ook voor refo nederland een uitermate geschikt strand, waar ik zelf ook een aangenaam verblijf heb gehad en nog veel meer.
Gezien de hoeveelheid post die er bij mij binnen lag (ik denk ± 70 cm hoog) kunnen jullie wel begrijpen dat ik niet direct mijn hele verhaal hier kan houden, er rusten namelijk nog enkele werkzaamheden op mijn pad die ik beslist nie kan uitstellen omdat dan anders vele mensen teleurgesteld worden.
Vandaar dat iksteeds maar korte stukken zal weergeven.
Misschien vanavond het begin en anders morgen.
In elk geval is het zo dat Jelle weer blij is dat hij weer behouden mocht thuiskomen, ok in onze vakantie hebben we de bewarende hand van de Heere nodig.
Fijn dat ik weer eens mijn schrijven hier over het scherm kan laten gaan.
groeten allemaal van Jelle
Fijn dat je weer veilig bent aangeland en weer binnen de Forumclub terug bent.
Helaas is het me niet gelukt aanzienlijk boven jou postings uit te komen.
Tot horens en ben benieuwd naar je reisverslag.
groet
BILLY
Helaas is het me niet gelukt aanzienlijk boven jou postings uit te komen.
Tot horens en ben benieuwd naar je reisverslag.
groet
BILLY
"Indien het hier in 't Vaderland zoo gelegen is, dat men de waarheid niet mag spreken, zoo ist er ellendig gesteld. Nochtans zal ik die spreken, zoo lang als mijn oogen open staan."
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
Michiel Adriaanszoon de Ruyter
-
Jelle
Hier nu een eerste aanzet.
Allemaal nog bedankt voor het welkom thuis op de site. Het is fijn om me hier weer eens te kunnen laten lezen.
Maar nu de vakantie.
Allereerst op dinsdagmorgen om 2.45 uur wakker geworden door het aflopen van de wekker. Toen ik mijn ogen open deed dacht ik eerst wat een ellende om zo vroeg je bed uit te moeten om met vakantie te gaan. Vrouwlief sliep nog en liet de wekker gewoon maar gaan.
Na enig gepor met mijn elleboog werd ook zij wakker en sprak de legendarische woorden: Het is buiten nog donker. Nu is dat meestal zo s´nachts om 2.45 uur. en ik riep blij: we gaan met vakantie!!!! maar diep in mijn hart baalde ik van dit vroege ochtend uur. Na gegeten te hebben en de koffers bij de voordeur gezet te hebben kwam dan om 3.30 uur de taxi ons halen om ons naar Schiphol te brengen.
Bij Schiphol aangekomen dachten we een van de eersten te zijn die dag met vakantie zou aan, maar wat was dat een verrassing toen we binnenkwamen, vele mensen stonden al in verschillende rijen om in te boeken om te vertrekken. Geheel wakker door dit schouwspel kwam ik er wel achter dat wij beslist niet de enige waren die dit koude kikkerlandje zouden gaan verlaten.
Na het inboeken snel naar de douane gegaan om de vertrekhal binnen te komen. Ik had in elk geval de marzel dat de foto in mijn paspoort ook wel erg veel op mij leek en ik mocht dan dus ook gewoon doorlopen naar het controlepoortje. Bij het daar doorheen lopen ging er een belletje af en werd mij verzocht weer terug te lopen. Uiteraard dacht ik natuurlijk dat ze toch nog een afwijking op de foto van het paspoort hadden gezien en dit nogeens wilde conroleren, maar nee hoor of ik nog maar eens door het poortje wilde lopen en iteraard weer ging de bel af.
Mij werd nog even gevraagd of ik iets van ijzeren voorwerpen in mijn broek had zitten of bij me droeg. En jahoor een kleine ijzeren blikopener in mijn portemonnee was de boosdoener, na afgave van de portemonnee gingen we weer door het poortje en ging de bel niet af en daarna weer mijn portemonnee terug gekregen, incl. de 3 euro die er nog in zat.
Ja, ja, opa jelle gaat op vakantie zonder geld op zak, is voordelig want dan kan je ook niets uitgeven.
Tegenwoordig hebben we natuurlijk van die langwerpige kaartjes en als je die in de muur stopt en een getalletje indrukt en dan maar aangeeft hoeveel je hebben wilt rolt het geld zomaar uit de muur of ergens anders in de winkel staat er op een schrempje: U hebt betaald. Heb ik dus helemaal nog niet want ik heb ze natuurlijk helemaal geen geld gegeven ik heb alleen dat langwerpige kaartje in een apparaatje gedrukt en een nummertje ingedrukt. Maar oke, dat geeft niet, want de bank heeft toch altijd veel meer geld dan ik en zij kunnen het ook beter missen dan ik.
Na veel 5555 en 6666, en echte nederlanders dat we zijn, hebben we de meegenomen bananen daar even opgegeten en daarna konden we na 2 uur wachten eindelijk het vliegtuig in.
We werden vriendelijk ontvangen en onze plaatsen konden we aflezen op een kaartje wat we hadden gekregen.
Nadat we ons op onze zitplaatsen hadden gewrongen moesten we toch nog even wachten totdat iedereen ingestapt was en zat. Eindelijk dan vertrek, ik had inmiddels al kramp gekregen van het zitten maar daar trokken we ons dus niets van aan want deze toestand zou nog wel een uur of 17 gaan duren.
Na dat we waren afgeschoten schoot het vliegtuig met een rotgang over de startbaan heen, we werden tegen de stoelleuning aangedruk en terwijl ik nog dacht volgens mij komt hij niet los en verdwijnen we gewoon in het Amsterdamse bos, voelde ik hoe de neus van het toestel omhoog ging en nog voor het einde van de startbaan kamen ook de andere wielen los van de grond. En daar gingen we dan, zo vrij als een vogel in de lucht, het inmiddels licht geworden Amsterdam onder ons zien wegzinkend.
Het sombere en troosteloze Amsterdam konden we eindelijk achter ons laten.
Na de nodige mistvlagen die met enorme snelheid langs de raampjes vlogen kwamen we eindelijk boven de wolken uit en opa´s hart begon van blijdschap sneller te kloppen. Want wat blijkt als je boven de wolken uitkomt? Achter de wolken schijnt toch de zon. Een schitterend sneeuwdek van wolken ontplooide zich onder ons en werd door de zon beschenen. Ja, mensen ik hou van de zon. En voor ik ruizie krijg ook van mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen en nog veel meer.
Even later: mededelingen vanuit de cocpit.
De vlucht wat was het ook alweer Dbr 907. zou over 6 uur landen op het vlieveld Hallifax in Canada, daar zou worden bijgetankt en de voorraad voedsel en drank worden aangevuld. Ja we zijn nu eenmaal een hongerig en dorstig volkje, en daarna zouden we rechtstreeks door vliegen naar Mexico naar het vliegveld van Puerto Vallarte.
Wij waren zeer verbaasd want op onze reispapieren stond vermeld dat we rechtstreeks naar Mexico city zouden vliegen en daar overstappen in een ander vliegtuig voor de binnenlandse vlucht naar Puerto Vallarte. Maar we zaten nu hier, nog niet wetend welk een ellende ons bespaard is gebleven.
Middels beeldschermen binnen het toestel werden we op de hoogte gehouden waar we vlogen via een klein vliegtuigje wat zich verplaatste op de landkaart die we zagen. Nu enkele gegevens. we vlogen met een 757. De snelheid bedroeg 970 km. per uur. We vlogen 11000 meter hoog. de temperetuur was daar een aangename 52 graden onder nul. en we moesten nog 5 uur vliegen. naar Canada.
In Canada moesten we in het toestel blijven zitten en vertrokken daar een uur later weer op weg naar Puerto Vallarte.
Het is leuk om te zien hoe je over de verschillende plaatsen in Amerika heenvliegt. dit werd steeds op een landkaart uitvergroot en je kon dan precies zien boven welke plaatsen en staten dat je vloog.
Eindelijk, eindelijk, eindelijk kwam het bericht binnen dat de daling zou worden ingezet voor de landing op het vliegveld van Puerto Vallarte. Ja jongens opa was het zo langzamerhand wel zat al dat zitten niksen, alhoewel de ene maaltijd na de andere volgden zich op in dit vliegtuig, drank en nootjes waren er genoeg en het was nog gratis ook. (hollanders he).
Eindelijk dan de landing. de deuren gingen open en we mochten de trapaf naar buiten. ja ja niks geen geslurf daar op het vliegveld, gewoon een trap en onder aan de trap een buswaar we konden instappen.
Het was daar plaatselijke tijd 14.20 uur. Toen we de deur van het vliegtuig uitkwamen leek het wel of een warme wollen deken over ons heen werd gelegd. Ppfffffff het was me daar maar 35 graden en een vochtige lucht. en dan vanuit dat natte koude Nederland ineens in deze warmte. Maar opa Jelle had met alles rekening gehouden want in zijn handbage zaten natuurlijk sandalen, eerst even die dikke schoenen uit en de sandaaltjes aangetrokken, je voelt je dan al een heel ander mens, van mens voel je je ineens vakantieganger en om deze vreugde nog te verhogen hadden we de volgende attributen nodig. Een kunstig gemaakte rits, halverwege de lange broek aangebracht, werd door ons even open geritst en daar vielen pardoes die lange pijpies van de broek op de grond en staken er nog maar twee witte melkflessen onder de korter geworden broek uit. Iedereen lachte erom, maar ze hadden natuurlijk niet echt schik he, want terwijl Jelle heerlijk de warme lucht lans zijn witte beentjes voelde gaan en de wind verkoelend over zijn warme voetje voelde gaan, bleven de anderen in un warme kleding lopen en hadden ze stuk voor stuk zakdoekjes nodig om de zweetdruppeltjes weg te blijven vegen.
Maar wie wat voorbereid heeft daar later altijd profijt van, zo bleek maar weer.
Nu verder met de bus naar de ingang, dezelfde procedure van controle van paspoorten en dan nog erger als in Nederland werden ook onze koffers opengemaakt om e controle of we geen drugs bij ons hadden, maar opa jelle was slim en had stikum thuis al wat bolletjes geslikt om nar het weer verschijnen van de bolletjes in Mexicodie ten gelden te kunnen maken om zijn vakantie te kunnen financieren. Na deze zeer uitgebreide en goede controle konden we. incl de ingeslikte bolletjes, het vliegveld verlaten waar we werden opgewacht door een bus die ons bij het hotel zou afleveren.
Hier werd ons nog wel even verteld dat de groep die via Mexico city was gevlogen pas 4 uur later zou aankomen wegens het oponthoud van extra controle in mexico city en het in- en uitboeken naar het andere toestel. Deze mensen hebben daar ruim 4 uur rondgehangen in de hitte. Dit is ons achteraf gespaard gebleven en daarom kwamen wij ook sneller aan in ons hotel.
De rest? morgen of overmorgen
Jelle
wordt vervolgd.
Allemaal nog bedankt voor het welkom thuis op de site. Het is fijn om me hier weer eens te kunnen laten lezen.
Maar nu de vakantie.
Allereerst op dinsdagmorgen om 2.45 uur wakker geworden door het aflopen van de wekker. Toen ik mijn ogen open deed dacht ik eerst wat een ellende om zo vroeg je bed uit te moeten om met vakantie te gaan. Vrouwlief sliep nog en liet de wekker gewoon maar gaan.
Na enig gepor met mijn elleboog werd ook zij wakker en sprak de legendarische woorden: Het is buiten nog donker. Nu is dat meestal zo s´nachts om 2.45 uur. en ik riep blij: we gaan met vakantie!!!! maar diep in mijn hart baalde ik van dit vroege ochtend uur. Na gegeten te hebben en de koffers bij de voordeur gezet te hebben kwam dan om 3.30 uur de taxi ons halen om ons naar Schiphol te brengen.
Bij Schiphol aangekomen dachten we een van de eersten te zijn die dag met vakantie zou aan, maar wat was dat een verrassing toen we binnenkwamen, vele mensen stonden al in verschillende rijen om in te boeken om te vertrekken. Geheel wakker door dit schouwspel kwam ik er wel achter dat wij beslist niet de enige waren die dit koude kikkerlandje zouden gaan verlaten.
Na het inboeken snel naar de douane gegaan om de vertrekhal binnen te komen. Ik had in elk geval de marzel dat de foto in mijn paspoort ook wel erg veel op mij leek en ik mocht dan dus ook gewoon doorlopen naar het controlepoortje. Bij het daar doorheen lopen ging er een belletje af en werd mij verzocht weer terug te lopen. Uiteraard dacht ik natuurlijk dat ze toch nog een afwijking op de foto van het paspoort hadden gezien en dit nogeens wilde conroleren, maar nee hoor of ik nog maar eens door het poortje wilde lopen en iteraard weer ging de bel af.
Mij werd nog even gevraagd of ik iets van ijzeren voorwerpen in mijn broek had zitten of bij me droeg. En jahoor een kleine ijzeren blikopener in mijn portemonnee was de boosdoener, na afgave van de portemonnee gingen we weer door het poortje en ging de bel niet af en daarna weer mijn portemonnee terug gekregen, incl. de 3 euro die er nog in zat.
Ja, ja, opa jelle gaat op vakantie zonder geld op zak, is voordelig want dan kan je ook niets uitgeven.
Tegenwoordig hebben we natuurlijk van die langwerpige kaartjes en als je die in de muur stopt en een getalletje indrukt en dan maar aangeeft hoeveel je hebben wilt rolt het geld zomaar uit de muur of ergens anders in de winkel staat er op een schrempje: U hebt betaald. Heb ik dus helemaal nog niet want ik heb ze natuurlijk helemaal geen geld gegeven ik heb alleen dat langwerpige kaartje in een apparaatje gedrukt en een nummertje ingedrukt. Maar oke, dat geeft niet, want de bank heeft toch altijd veel meer geld dan ik en zij kunnen het ook beter missen dan ik.
Na veel 5555 en 6666, en echte nederlanders dat we zijn, hebben we de meegenomen bananen daar even opgegeten en daarna konden we na 2 uur wachten eindelijk het vliegtuig in.
We werden vriendelijk ontvangen en onze plaatsen konden we aflezen op een kaartje wat we hadden gekregen.
Nadat we ons op onze zitplaatsen hadden gewrongen moesten we toch nog even wachten totdat iedereen ingestapt was en zat. Eindelijk dan vertrek, ik had inmiddels al kramp gekregen van het zitten maar daar trokken we ons dus niets van aan want deze toestand zou nog wel een uur of 17 gaan duren.
Na dat we waren afgeschoten schoot het vliegtuig met een rotgang over de startbaan heen, we werden tegen de stoelleuning aangedruk en terwijl ik nog dacht volgens mij komt hij niet los en verdwijnen we gewoon in het Amsterdamse bos, voelde ik hoe de neus van het toestel omhoog ging en nog voor het einde van de startbaan kamen ook de andere wielen los van de grond. En daar gingen we dan, zo vrij als een vogel in de lucht, het inmiddels licht geworden Amsterdam onder ons zien wegzinkend.
Het sombere en troosteloze Amsterdam konden we eindelijk achter ons laten.
Na de nodige mistvlagen die met enorme snelheid langs de raampjes vlogen kwamen we eindelijk boven de wolken uit en opa´s hart begon van blijdschap sneller te kloppen. Want wat blijkt als je boven de wolken uitkomt? Achter de wolken schijnt toch de zon. Een schitterend sneeuwdek van wolken ontplooide zich onder ons en werd door de zon beschenen. Ja, mensen ik hou van de zon. En voor ik ruizie krijg ook van mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen en nog veel meer.
Even later: mededelingen vanuit de cocpit.
De vlucht wat was het ook alweer Dbr 907. zou over 6 uur landen op het vlieveld Hallifax in Canada, daar zou worden bijgetankt en de voorraad voedsel en drank worden aangevuld. Ja we zijn nu eenmaal een hongerig en dorstig volkje, en daarna zouden we rechtstreeks door vliegen naar Mexico naar het vliegveld van Puerto Vallarte.
Wij waren zeer verbaasd want op onze reispapieren stond vermeld dat we rechtstreeks naar Mexico city zouden vliegen en daar overstappen in een ander vliegtuig voor de binnenlandse vlucht naar Puerto Vallarte. Maar we zaten nu hier, nog niet wetend welk een ellende ons bespaard is gebleven.
Middels beeldschermen binnen het toestel werden we op de hoogte gehouden waar we vlogen via een klein vliegtuigje wat zich verplaatste op de landkaart die we zagen. Nu enkele gegevens. we vlogen met een 757. De snelheid bedroeg 970 km. per uur. We vlogen 11000 meter hoog. de temperetuur was daar een aangename 52 graden onder nul. en we moesten nog 5 uur vliegen. naar Canada.
In Canada moesten we in het toestel blijven zitten en vertrokken daar een uur later weer op weg naar Puerto Vallarte.
Het is leuk om te zien hoe je over de verschillende plaatsen in Amerika heenvliegt. dit werd steeds op een landkaart uitvergroot en je kon dan precies zien boven welke plaatsen en staten dat je vloog.
Eindelijk, eindelijk, eindelijk kwam het bericht binnen dat de daling zou worden ingezet voor de landing op het vliegveld van Puerto Vallarte. Ja jongens opa was het zo langzamerhand wel zat al dat zitten niksen, alhoewel de ene maaltijd na de andere volgden zich op in dit vliegtuig, drank en nootjes waren er genoeg en het was nog gratis ook. (hollanders he).
Eindelijk dan de landing. de deuren gingen open en we mochten de trapaf naar buiten. ja ja niks geen geslurf daar op het vliegveld, gewoon een trap en onder aan de trap een buswaar we konden instappen.
Het was daar plaatselijke tijd 14.20 uur. Toen we de deur van het vliegtuig uitkwamen leek het wel of een warme wollen deken over ons heen werd gelegd. Ppfffffff het was me daar maar 35 graden en een vochtige lucht. en dan vanuit dat natte koude Nederland ineens in deze warmte. Maar opa Jelle had met alles rekening gehouden want in zijn handbage zaten natuurlijk sandalen, eerst even die dikke schoenen uit en de sandaaltjes aangetrokken, je voelt je dan al een heel ander mens, van mens voel je je ineens vakantieganger en om deze vreugde nog te verhogen hadden we de volgende attributen nodig. Een kunstig gemaakte rits, halverwege de lange broek aangebracht, werd door ons even open geritst en daar vielen pardoes die lange pijpies van de broek op de grond en staken er nog maar twee witte melkflessen onder de korter geworden broek uit. Iedereen lachte erom, maar ze hadden natuurlijk niet echt schik he, want terwijl Jelle heerlijk de warme lucht lans zijn witte beentjes voelde gaan en de wind verkoelend over zijn warme voetje voelde gaan, bleven de anderen in un warme kleding lopen en hadden ze stuk voor stuk zakdoekjes nodig om de zweetdruppeltjes weg te blijven vegen.
Maar wie wat voorbereid heeft daar later altijd profijt van, zo bleek maar weer.
Nu verder met de bus naar de ingang, dezelfde procedure van controle van paspoorten en dan nog erger als in Nederland werden ook onze koffers opengemaakt om e controle of we geen drugs bij ons hadden, maar opa jelle was slim en had stikum thuis al wat bolletjes geslikt om nar het weer verschijnen van de bolletjes in Mexicodie ten gelden te kunnen maken om zijn vakantie te kunnen financieren. Na deze zeer uitgebreide en goede controle konden we. incl de ingeslikte bolletjes, het vliegveld verlaten waar we werden opgewacht door een bus die ons bij het hotel zou afleveren.
Hier werd ons nog wel even verteld dat de groep die via Mexico city was gevlogen pas 4 uur later zou aankomen wegens het oponthoud van extra controle in mexico city en het in- en uitboeken naar het andere toestel. Deze mensen hebben daar ruim 4 uur rondgehangen in de hitte. Dit is ons achteraf gespaard gebleven en daarom kwamen wij ook sneller aan in ons hotel.
De rest? morgen of overmorgen
Jelle
wordt vervolgd.
-
The Critical Brother
Welkom!-
Jelle
Ja ja, jongens ik merk wel dat jullie nog nooit bolletjes hebben geslikt en omdat ik niet alles wil verklappen vetel ik natuurlijk niet hoe we ze later weer schoongemaakt krijgen. Ik wil namelijk wel voorkomen dat er nog meerdere mij zullen navolgen want als dir bekend wordt kan ik er natuurlijk wel mee stoppen want dan volgen er natuurlijk meer:,:,
-
Jelle
Dan nu verder.
Waar waren we gebleven, o ja, we kwamen aan bij het hotel. In de bus, waar we hoorden over die mensen die in Mexico city waren geland, werden nog meer mededelingen gedaan. Natuurlijk is de bus DE plaats bij uitstek om de rottige mededelingen van deze vakantie te lozen. In de bus scheelt niet zo veel met in de boot. daar gaan we dan. Thuis werd ons gemeld door de KPN telecom, Ja een goed ingewerkte groep mensen die veel van hun producten afweten dat we met onze gewone mobiel konden bellen in Mexico. Hebben we geen ander toestel nodig een andere band of zo? Nee meneer u kan zo bellen. Nou fijn dan en bedankt. Dus uiteindelijk in die bus dan kregen we te haoren dat we allemaal onze mobiel wel konden uitzetten omdat deze gewoon niet werken op het mobiele netwerk van Mexico. Nou opa Jelle baalde wel, want hij had dat inmidddels al lang geprobeerd en gekonstateerd dat dit dus niet werkte. Jammer dar er geen KPN-er in de bus aanwezig was, want die had ik dan graag even dat hoofdje andersom op zijn rompje willen zetten. Wat een flut organisatie die KPN. Maar dan: er zitten meerdere mensen in de bus die bij verschillende hotels eruit gezet worden, de volgende mededeling kwam!! Kijk even goed in je hotel in het toilet of er een briefje aan de muur hangt met mededelingen waaronder de mededeling dat wanneer je je achterwerkje voorzicht met het WC-papier had vertroeteld je het papier na gebruik niet in de WC-pot mag gooien maar in het bakje wat er naast staat. Ik vroeg me wel even af hoe vaak dat dat bakje dan geleegd wordt en of er voldoende ventilatie op het toilet zou zijn. Maar daar werd naar tevredenheid op geantwoord dat dat twee maal daags zou worden geleegd en dat er een deksel op het emmertje zat.
Uiteindelijk bleven ons verdere ramp mededelingen bespaard en werden we afgezet bij het hotel.
Aan de buitenkant zag het er heel hoopvol uit en na enig duw- en drang werk zag ik kans om met de koffers en de handbagage bij in balie te belanden. Ik geloof dat er maar twee mensen waren die daaraan blauwe tenen en een por in hun lendenen hebben over gehouden. Maar zo gaat dat he, als echte Nederlander moet je zorgen vooraan te staan als er wat valt uit te delen, en dat viel er natuurlijk want we zouden een sleutel krijgen van de kamer waarover we de komende tijd mochten beschikken.
Na uitreiking van de sleutel kwam er een man op ons af die wel eens eventjes mijn koffers wilde jatten. Nou daar zat ik natuurlijk gelijk bovenop en beduiden hem dat het voor zijn gezondheid maar beter was om mijn koffers te laten staan. De arme man was geheel geschrokken en reageerde in duidelijk Mexicaans dat dit alles helemaal niet de bedoeling was maar dat hij voor ons de koffers naar onze kamer wilde brengen. Nou dat gaat dan heel goed en duidelijk, Hij in het Mexicaans en ik in het Nederlands, en begrijpen dat we elkaar deden, het was gewoon geweldig, en dan komt het het, Nederlanders willen zich altijd overal mee bemoeien en iemand zegt tegen mij: Je moet het in het Engels vragen, hij spreekt geen Nederlands. Nee zeg ik dat hoor ik ook, maar hij spreekt ook geen Engels dat hoor ik ook nog wel. En ja hoor de man spreekt de Mexicaan aan in zijn beste Engels wat hij kan laten horen en de Mexicaan antwoordt in duidelijk Mexicaans, ikke ken geen engels. ikke spreke alleen mexicaans, maar dan in het Mexicaans natuurlijk he.
Maar alles is uiteindelijk terecht gekomen, de koffers zijn in delift naar boven gebracht naar onze kamer, en dan ook nog de lift was zo groot dat onze koffers en de handbage en de Mexicaan en mijn vrouw en ik als haring in een ton naar boven werden gedrukt. Uiteindelijk zijn we dan op onze kamer aangekomen de Mexicaanse man wilden we nog een fooi geven maar ja zoals jullie weten hadden we maar 3 euro´s bij ons en geen Mexicaanse Peso´s, dus wat gedaan gewoon de man gedwongen een euro aan te nemen. Ondanks dat hij niet wist wat het voor waarde had boog hij als een knipmes voor ons en liep bijna achteruit steeds buigend de kamer uit.
Nu eens even om me heen zien. O ja, het toilet, ik ren het toilet in om te zien of er een emmer naast de pot staat en tot mijn verbazing gelukkig geen emmer, ineens was het probleem met dat papier opgelost, Oh gelukkig zegt mijn vrouw wij hebben tenminste een gewoon toilet en dus geen gerommel met dat toiletpapier, nee zeg ik gelukkkig niet.
Nu even kijken naar de rest, Badkamer: Een douchekop vastgezet aan de muur van mexicaanse vrolijk gekleurde tegeltjes. De douchekop even proberen, nou dat viel ook geweldig mee, ik heb uitgerekend dat de waterstraaltjes zover uitelkaar spoten dat wanneer ik een kwartier hard heen en weer hol ik waarschijnlijk helemaal nat ben geworden, maar dan als het slecht treft niet van het water maar van het zweet.
Pff. zegt mijn vrouw wat is het hier heet he. Nou degenen die mij beter kennen weten dat ik niet gauw last van de warmte heb en dat ik pas begin te tellen boven de 25 graden want alles wat daar onder blijft is koud. En ja, ik kan natuurlijk niet zomaar bakzeil halen he, en dan maar zeggen dat het warm is, want tenslotte 35 graden is ook warm, maar nee hoor, deze man blijft stoer en ondanks de zweetdruppeltjes die ik over mijn rug voel lopen blijf ik volhouden dat het wel een heerlijk aangenaam temperatuurtje is. Warm? hoe kom je er bij, zeg ik. ´s Zomers als de zon schijnt dan is het pas warm. jahoor zegt mijn vroutje, jij mag gelijk hebben, maar ik vindt het warm. dag hoor.
We snellen naar het balkon, gooien de deur open en een schitterend uitzicht ontplooid zich aan onze ogen,. We zitten 4 hoog, onder ons ligt een schitterend zwembad, en we kijken uit op het strand en zien overal parasols vam palmbladeren, heerlijke ligstoelen op het strand en een grote overkapping met een plambladerendak (ongeer een hooiberg idee maar dan veel groter) waaronder ook allemaal heerlijke stoelen staan om even lekker in de schaduw wat te drinken te eten en uit te rusten.
Ik denk bij mezelf: Jelle houd je mond maar ik spring deze week nog een keer vanaf vier hoog naar beneden in het zwembad, maar om de boel niet op te stangen houdt deze man dus zijn mond en blijft vol plannen zwijgend staan kijken.
Kom zegt vrouwlief we gaan uitpakken! Uitpakken? zeg ik, ik moet er even niet aan denken, laten we eerst maar naar beneden gaan om wat te drinken, mijn tong is zo langzamerhand leer geworden en een heerlijk biertje zal als een aangename verkwikking hartelijk welkom zijn.
Naar beneden, langs het zwembad, diepte onder het balkon van ons 50 centimeter voor de kinderen, ik realiseer met dat het springen van 4 hoog wel heel erg gevaarlijk wordt bij deze diepte, Ik heb niks gezegd en haar van deze plannen niets meegedeeld, wat niet weet wat niet deert. Is dus ook helemaal niet door gegaan zullen julie wel begrijpen.
Langs het zwembad gelopen naar de verblijfruimte waar we neerploften op een van de heerlijke stoelen. Een verkoelend windje woei onder de kap door en ik trok, eerst rondkijkend of er meerder waren, en dat was zo, mijn hemd uit. Ondanks dat ik zag dat enkele mensen hun zonnebril opzetten vanwege het licht wat weerkaatste op mijn blanke huidje en hen tegemoet straalden, deed ik net alsof er niets aan de hand was. De ober die kwam en vroeg of wij wat wilden drinken kon het daardoor misschien ook wel niet goed zien want volgens mij zagen wij er toch echt wel duidelijk uit dat we wat wilde drinken.
Ik zeg Amigo wij snakken naar een lekker glas bier, volgens mij heten alle mannen daar Amigo want iedereen roept naar iedereen Amigo, maar dat geeft niet, het bier de jusd´orange werd gebracht. Nou jongens jullie geloven het niet maar in een grote slok was mijn bierglas helemaal leeg en of dat nu kwam omdat het bierglas zo klein was of dat mijn dorst zo groot was dat weet ik niet maar ik vroek aan Amigo gelijk weer of ik er nog een kon krijgen.
Nou, na dus daar op het terras weer teruggekomen te zijn tot de werkelijkheid en de realiteit dat we eindelijk op ons vakantie-adres zaten hebben we de spullen maar uitgepakt en in de kasten gestopt. Even gekeken of ons koffiezet apparaat ook wel werkte op 110 volt, want ja ik heb het al eerder gezegd we zijn zunig he en we nemen onze eigen koffie mee, is lekker voordelig en we hebben dan op z´n tijd een echt nederlands bakkie koffie. Ja, discrimineren doen we niet maar buitenlanders kunnen natuurlijk geen koffiezetten he dat kunnen wij alleen en zeker die Mexicanen kunnen dat niet.
Maar oke, na andere kleding aangetrokken te hebben zijn we maar weer naar beneden gegaan om koffie te gaan drinken, je even nog niet ons eigen bakkie, we hadden nog geen zin om at te doen, dus een bakkie Mexi leut. Nou dat was even een klapper zeg, al onze vooroordelen werden hier even in gruzelementen gegooid, wat een bakkie koffie, een tweede zou zeker smaken en we besloten gelijk dat ons eigen pakkie Douwe Egberts wel dicht kon blijven deze vakantie.
Het is avond, en we lopen langs grote tafels en aanrechten met vele vruchten, sappie´s gdiv. gerechten met- en zonder groenten, soepen, en noem maar op. Je moet als ik dit allemaal ziet wel honger hebben als een paard en dan nog kan je niet alles proeven wat er ligt.
Maar na heerlijk gegeten te hebben zijn we maar vroeg, vanwege vermoeidheid, naar onze kamer gegaan.
Op het balkon nog even zittend en genietend van ons mooie uitzicht, schiet me ineens de gedachten te binnen: hoe moet ik deze 16 dagen hier doorkomen, wat moeten we hier allemaal gaan doen en een klein beetje heimwee naar huis overvalt me ineens. Opzij kijkend naar mijn vrouw die ook heerlijk geniet van het uitzicht voel ik me ineens toch niet zo zeker of dit het nu wel was wat ik wilde. Mijn gedachten gaan uit naar mijn kinderen en kleinkinderen die nu zo ver van mij vandaan zijn dat ik er niet zomaar even heen kan gaan, en op mijn horloge kijkend zie ik dat het 22.00 uur is en ik reken uit dat het in Nederland midden in de nacht is 5.00 uur is, nog maar even en mijn kinderen komen uit hun bed om naar hun werk te gaan en wij geen nu pas naar bed toe. Het onbehaaglijke gevoel blijft en ik durf het niet tegen mijn vrouw te zeggen, maar ik had zowel weer naar huis terug gewild. Wat moet je nu toch zo ver van huis en haard in een vreemd land met een temperatuur die van de warmte en de vochtige lucht steeds heter aanvoelt. Jullie mogen het best weten als ze me toen gezegd hadden dat ik gelijk wer terug kon dan had ik dat beslist gedaan, maar helaas dat kon niet.
We zijn uiteindelijk maar naar bed gegaan, morgenochtend zou er een voorlichtingsbijeenkomst zijn van het reisbureau die zouden komen vertellen wat er allemaal te doen te zien was en wat voor dagtripjes dat er geboekt konden worden.
Doodmoe van de reis, maar wel gelukkig dat de Heere ook deze dag nog weer Zijn bewarende handen over ons had willen uitstrekkenen ons nog veilig hier heeft doen aankomen zijn we gaan slapen.
Het is morgenochtend, op mijn horloge kijkend zie ik dat het nog maar 6.00 uur is en dat het buiten nog donker is. Maar ja opa is al weer helemaal uitgerust en mijn bed uitglippend loop ik eerst het balkon op om naar buiten te kijken. Ik hoor de golven in de branding op het strandslaan en de verlichting op het hotelterrein is voor de helft gedoofd, het is stil en ik hoor alleen gekrast van vogels en ik zie in het schemerduister grote vogels boven de zee vliegen, laag over het water scherend. Palmbomen staan zachtjes wuivend langs het strand en een duif komt ineens zomaar op de rand van het balkon zitten. Zo op mijn gemak, geheel uitgerust, rondkijkend ontkom ik niet aan de indruk dat deze indrukwekkend mooie omgeving ook een schepping Gods is.
Nu eerst maar even scheren en ik merk ineens dat dat vreemde gevoel van heimwee nu een stuk minder is als gisteren en bij de wastafel komend en de kraan open draaiend komen we er achter dat er alleen maar koud water uit de kraan komt. Nou dat wordt dus koud en nat scheren, lekker hoor geen warmwater zoals thuis. Mijn gezicht nat gemaakt, ingezeept en het mes er over heen laten gaan.
Even later, de kraan loopt nog steeds, althans lopen, je moet goed kijken wil je zien dat er een straal water uitkomt, voel ik dat het water wat warme is geworden maar ja inmiddels was ik al klaar met scheren. Maar alles gaat goed nu nog even onder de douche en? O nee he, toch geen koud water onder die douche he. Vol goede moed de douche aan gezet en jahoor even laten lopen en daar kwam toch het warme water, nou ja warm het was goed lauw. Nu nog een kwartier onder die douchekop heen en weer springen en we zijn helemaal nat geworden en weer schoon.
Inmiddels is het zeven uur en ik roep de baas, ze ligt nog in bed, dat ze wakker moet worden want het zonnetje is al op en de haan heeft al gekraaid. Is het nu al morgen hoor ik onder een deken vandaan komen, en wat is het hier koud. Koud? zeg ik, hoe kom je daarbij, alleen de airco staat maar aan en ik voel me heerlijk en ben al klaar om te gana eten. Jahoor, van onder de dekens je kan me wat, ga jij maar, maar ik nog even niet. Inmiddels toch maar even de airco uitgezet, hij sond zag ik op maar 12 graden, en om je tenen aan je voeten te laten zitten is het verstandig om de temperatuur maar wat hoger te houden, dus zo gedaan.
De rest volgt een volgende keer, anders zijn we te gauw klaar natuurlijk.
groeten Jelle
Waar waren we gebleven, o ja, we kwamen aan bij het hotel. In de bus, waar we hoorden over die mensen die in Mexico city waren geland, werden nog meer mededelingen gedaan. Natuurlijk is de bus DE plaats bij uitstek om de rottige mededelingen van deze vakantie te lozen. In de bus scheelt niet zo veel met in de boot. daar gaan we dan. Thuis werd ons gemeld door de KPN telecom, Ja een goed ingewerkte groep mensen die veel van hun producten afweten dat we met onze gewone mobiel konden bellen in Mexico. Hebben we geen ander toestel nodig een andere band of zo? Nee meneer u kan zo bellen. Nou fijn dan en bedankt. Dus uiteindelijk in die bus dan kregen we te haoren dat we allemaal onze mobiel wel konden uitzetten omdat deze gewoon niet werken op het mobiele netwerk van Mexico. Nou opa Jelle baalde wel, want hij had dat inmidddels al lang geprobeerd en gekonstateerd dat dit dus niet werkte. Jammer dar er geen KPN-er in de bus aanwezig was, want die had ik dan graag even dat hoofdje andersom op zijn rompje willen zetten. Wat een flut organisatie die KPN. Maar dan: er zitten meerdere mensen in de bus die bij verschillende hotels eruit gezet worden, de volgende mededeling kwam!! Kijk even goed in je hotel in het toilet of er een briefje aan de muur hangt met mededelingen waaronder de mededeling dat wanneer je je achterwerkje voorzicht met het WC-papier had vertroeteld je het papier na gebruik niet in de WC-pot mag gooien maar in het bakje wat er naast staat. Ik vroeg me wel even af hoe vaak dat dat bakje dan geleegd wordt en of er voldoende ventilatie op het toilet zou zijn. Maar daar werd naar tevredenheid op geantwoord dat dat twee maal daags zou worden geleegd en dat er een deksel op het emmertje zat.
Uiteindelijk bleven ons verdere ramp mededelingen bespaard en werden we afgezet bij het hotel.
Aan de buitenkant zag het er heel hoopvol uit en na enig duw- en drang werk zag ik kans om met de koffers en de handbagage bij in balie te belanden. Ik geloof dat er maar twee mensen waren die daaraan blauwe tenen en een por in hun lendenen hebben over gehouden. Maar zo gaat dat he, als echte Nederlander moet je zorgen vooraan te staan als er wat valt uit te delen, en dat viel er natuurlijk want we zouden een sleutel krijgen van de kamer waarover we de komende tijd mochten beschikken.
Na uitreiking van de sleutel kwam er een man op ons af die wel eens eventjes mijn koffers wilde jatten. Nou daar zat ik natuurlijk gelijk bovenop en beduiden hem dat het voor zijn gezondheid maar beter was om mijn koffers te laten staan. De arme man was geheel geschrokken en reageerde in duidelijk Mexicaans dat dit alles helemaal niet de bedoeling was maar dat hij voor ons de koffers naar onze kamer wilde brengen. Nou dat gaat dan heel goed en duidelijk, Hij in het Mexicaans en ik in het Nederlands, en begrijpen dat we elkaar deden, het was gewoon geweldig, en dan komt het het, Nederlanders willen zich altijd overal mee bemoeien en iemand zegt tegen mij: Je moet het in het Engels vragen, hij spreekt geen Nederlands. Nee zeg ik dat hoor ik ook, maar hij spreekt ook geen Engels dat hoor ik ook nog wel. En ja hoor de man spreekt de Mexicaan aan in zijn beste Engels wat hij kan laten horen en de Mexicaan antwoordt in duidelijk Mexicaans, ikke ken geen engels. ikke spreke alleen mexicaans, maar dan in het Mexicaans natuurlijk he.
Maar alles is uiteindelijk terecht gekomen, de koffers zijn in delift naar boven gebracht naar onze kamer, en dan ook nog de lift was zo groot dat onze koffers en de handbage en de Mexicaan en mijn vrouw en ik als haring in een ton naar boven werden gedrukt. Uiteindelijk zijn we dan op onze kamer aangekomen de Mexicaanse man wilden we nog een fooi geven maar ja zoals jullie weten hadden we maar 3 euro´s bij ons en geen Mexicaanse Peso´s, dus wat gedaan gewoon de man gedwongen een euro aan te nemen. Ondanks dat hij niet wist wat het voor waarde had boog hij als een knipmes voor ons en liep bijna achteruit steeds buigend de kamer uit.
Nu eens even om me heen zien. O ja, het toilet, ik ren het toilet in om te zien of er een emmer naast de pot staat en tot mijn verbazing gelukkig geen emmer, ineens was het probleem met dat papier opgelost, Oh gelukkig zegt mijn vrouw wij hebben tenminste een gewoon toilet en dus geen gerommel met dat toiletpapier, nee zeg ik gelukkkig niet.
Nu even kijken naar de rest, Badkamer: Een douchekop vastgezet aan de muur van mexicaanse vrolijk gekleurde tegeltjes. De douchekop even proberen, nou dat viel ook geweldig mee, ik heb uitgerekend dat de waterstraaltjes zover uitelkaar spoten dat wanneer ik een kwartier hard heen en weer hol ik waarschijnlijk helemaal nat ben geworden, maar dan als het slecht treft niet van het water maar van het zweet.
Pff. zegt mijn vrouw wat is het hier heet he. Nou degenen die mij beter kennen weten dat ik niet gauw last van de warmte heb en dat ik pas begin te tellen boven de 25 graden want alles wat daar onder blijft is koud. En ja, ik kan natuurlijk niet zomaar bakzeil halen he, en dan maar zeggen dat het warm is, want tenslotte 35 graden is ook warm, maar nee hoor, deze man blijft stoer en ondanks de zweetdruppeltjes die ik over mijn rug voel lopen blijf ik volhouden dat het wel een heerlijk aangenaam temperatuurtje is. Warm? hoe kom je er bij, zeg ik. ´s Zomers als de zon schijnt dan is het pas warm. jahoor zegt mijn vroutje, jij mag gelijk hebben, maar ik vindt het warm. dag hoor.
We snellen naar het balkon, gooien de deur open en een schitterend uitzicht ontplooid zich aan onze ogen,. We zitten 4 hoog, onder ons ligt een schitterend zwembad, en we kijken uit op het strand en zien overal parasols vam palmbladeren, heerlijke ligstoelen op het strand en een grote overkapping met een plambladerendak (ongeer een hooiberg idee maar dan veel groter) waaronder ook allemaal heerlijke stoelen staan om even lekker in de schaduw wat te drinken te eten en uit te rusten.
Ik denk bij mezelf: Jelle houd je mond maar ik spring deze week nog een keer vanaf vier hoog naar beneden in het zwembad, maar om de boel niet op te stangen houdt deze man dus zijn mond en blijft vol plannen zwijgend staan kijken.
Kom zegt vrouwlief we gaan uitpakken! Uitpakken? zeg ik, ik moet er even niet aan denken, laten we eerst maar naar beneden gaan om wat te drinken, mijn tong is zo langzamerhand leer geworden en een heerlijk biertje zal als een aangename verkwikking hartelijk welkom zijn.
Naar beneden, langs het zwembad, diepte onder het balkon van ons 50 centimeter voor de kinderen, ik realiseer met dat het springen van 4 hoog wel heel erg gevaarlijk wordt bij deze diepte, Ik heb niks gezegd en haar van deze plannen niets meegedeeld, wat niet weet wat niet deert. Is dus ook helemaal niet door gegaan zullen julie wel begrijpen.
Langs het zwembad gelopen naar de verblijfruimte waar we neerploften op een van de heerlijke stoelen. Een verkoelend windje woei onder de kap door en ik trok, eerst rondkijkend of er meerder waren, en dat was zo, mijn hemd uit. Ondanks dat ik zag dat enkele mensen hun zonnebril opzetten vanwege het licht wat weerkaatste op mijn blanke huidje en hen tegemoet straalden, deed ik net alsof er niets aan de hand was. De ober die kwam en vroeg of wij wat wilden drinken kon het daardoor misschien ook wel niet goed zien want volgens mij zagen wij er toch echt wel duidelijk uit dat we wat wilde drinken.
Ik zeg Amigo wij snakken naar een lekker glas bier, volgens mij heten alle mannen daar Amigo want iedereen roept naar iedereen Amigo, maar dat geeft niet, het bier de jusd´orange werd gebracht. Nou jongens jullie geloven het niet maar in een grote slok was mijn bierglas helemaal leeg en of dat nu kwam omdat het bierglas zo klein was of dat mijn dorst zo groot was dat weet ik niet maar ik vroek aan Amigo gelijk weer of ik er nog een kon krijgen.
Nou, na dus daar op het terras weer teruggekomen te zijn tot de werkelijkheid en de realiteit dat we eindelijk op ons vakantie-adres zaten hebben we de spullen maar uitgepakt en in de kasten gestopt. Even gekeken of ons koffiezet apparaat ook wel werkte op 110 volt, want ja ik heb het al eerder gezegd we zijn zunig he en we nemen onze eigen koffie mee, is lekker voordelig en we hebben dan op z´n tijd een echt nederlands bakkie koffie. Ja, discrimineren doen we niet maar buitenlanders kunnen natuurlijk geen koffiezetten he dat kunnen wij alleen en zeker die Mexicanen kunnen dat niet.
Maar oke, na andere kleding aangetrokken te hebben zijn we maar weer naar beneden gegaan om koffie te gaan drinken, je even nog niet ons eigen bakkie, we hadden nog geen zin om at te doen, dus een bakkie Mexi leut. Nou dat was even een klapper zeg, al onze vooroordelen werden hier even in gruzelementen gegooid, wat een bakkie koffie, een tweede zou zeker smaken en we besloten gelijk dat ons eigen pakkie Douwe Egberts wel dicht kon blijven deze vakantie.
Het is avond, en we lopen langs grote tafels en aanrechten met vele vruchten, sappie´s gdiv. gerechten met- en zonder groenten, soepen, en noem maar op. Je moet als ik dit allemaal ziet wel honger hebben als een paard en dan nog kan je niet alles proeven wat er ligt.
Maar na heerlijk gegeten te hebben zijn we maar vroeg, vanwege vermoeidheid, naar onze kamer gegaan.
Op het balkon nog even zittend en genietend van ons mooie uitzicht, schiet me ineens de gedachten te binnen: hoe moet ik deze 16 dagen hier doorkomen, wat moeten we hier allemaal gaan doen en een klein beetje heimwee naar huis overvalt me ineens. Opzij kijkend naar mijn vrouw die ook heerlijk geniet van het uitzicht voel ik me ineens toch niet zo zeker of dit het nu wel was wat ik wilde. Mijn gedachten gaan uit naar mijn kinderen en kleinkinderen die nu zo ver van mij vandaan zijn dat ik er niet zomaar even heen kan gaan, en op mijn horloge kijkend zie ik dat het 22.00 uur is en ik reken uit dat het in Nederland midden in de nacht is 5.00 uur is, nog maar even en mijn kinderen komen uit hun bed om naar hun werk te gaan en wij geen nu pas naar bed toe. Het onbehaaglijke gevoel blijft en ik durf het niet tegen mijn vrouw te zeggen, maar ik had zowel weer naar huis terug gewild. Wat moet je nu toch zo ver van huis en haard in een vreemd land met een temperatuur die van de warmte en de vochtige lucht steeds heter aanvoelt. Jullie mogen het best weten als ze me toen gezegd hadden dat ik gelijk wer terug kon dan had ik dat beslist gedaan, maar helaas dat kon niet.
We zijn uiteindelijk maar naar bed gegaan, morgenochtend zou er een voorlichtingsbijeenkomst zijn van het reisbureau die zouden komen vertellen wat er allemaal te doen te zien was en wat voor dagtripjes dat er geboekt konden worden.
Doodmoe van de reis, maar wel gelukkig dat de Heere ook deze dag nog weer Zijn bewarende handen over ons had willen uitstrekkenen ons nog veilig hier heeft doen aankomen zijn we gaan slapen.
Het is morgenochtend, op mijn horloge kijkend zie ik dat het nog maar 6.00 uur is en dat het buiten nog donker is. Maar ja opa is al weer helemaal uitgerust en mijn bed uitglippend loop ik eerst het balkon op om naar buiten te kijken. Ik hoor de golven in de branding op het strandslaan en de verlichting op het hotelterrein is voor de helft gedoofd, het is stil en ik hoor alleen gekrast van vogels en ik zie in het schemerduister grote vogels boven de zee vliegen, laag over het water scherend. Palmbomen staan zachtjes wuivend langs het strand en een duif komt ineens zomaar op de rand van het balkon zitten. Zo op mijn gemak, geheel uitgerust, rondkijkend ontkom ik niet aan de indruk dat deze indrukwekkend mooie omgeving ook een schepping Gods is.
Nu eerst maar even scheren en ik merk ineens dat dat vreemde gevoel van heimwee nu een stuk minder is als gisteren en bij de wastafel komend en de kraan open draaiend komen we er achter dat er alleen maar koud water uit de kraan komt. Nou dat wordt dus koud en nat scheren, lekker hoor geen warmwater zoals thuis. Mijn gezicht nat gemaakt, ingezeept en het mes er over heen laten gaan.
Even later, de kraan loopt nog steeds, althans lopen, je moet goed kijken wil je zien dat er een straal water uitkomt, voel ik dat het water wat warme is geworden maar ja inmiddels was ik al klaar met scheren. Maar alles gaat goed nu nog even onder de douche en? O nee he, toch geen koud water onder die douche he. Vol goede moed de douche aan gezet en jahoor even laten lopen en daar kwam toch het warme water, nou ja warm het was goed lauw. Nu nog een kwartier onder die douchekop heen en weer springen en we zijn helemaal nat geworden en weer schoon.
Inmiddels is het zeven uur en ik roep de baas, ze ligt nog in bed, dat ze wakker moet worden want het zonnetje is al op en de haan heeft al gekraaid. Is het nu al morgen hoor ik onder een deken vandaan komen, en wat is het hier koud. Koud? zeg ik, hoe kom je daarbij, alleen de airco staat maar aan en ik voel me heerlijk en ben al klaar om te gana eten. Jahoor, van onder de dekens je kan me wat, ga jij maar, maar ik nog even niet. Inmiddels toch maar even de airco uitgezet, hij sond zag ik op maar 12 graden, en om je tenen aan je voeten te laten zitten is het verstandig om de temperatuur maar wat hoger te houden, dus zo gedaan.
De rest volgt een volgende keer, anders zijn we te gauw klaar natuurlijk.
groeten Jelle
-
Jelle
Hier zijn we weer,
We waren gebeleen bij de andere ochtend en zoude die dag naar de voorlichtingsbijeenkomst gaan.
Na eert ontbeten te hebben, ja Jelle houdt van lekker eten en is die dag begonnen met een heerlijke omelet en een pannekoek en een kom soep en wat toasts. Ja je kunt daar de hele dag warm eten vanaf s´morgens vroeg tot s´avonds laat. incl. soep e.d.
Uiteindelijk om 10.00 uur naar de bijeenkomst gegaan.
Daar kregen we wat dingen te horen over gebruiken in Mexico en over de excursies die er gemaakt konden worden.
Zeer enthousiast geworden wilde ik voor elke excursie die er was wel inschrijven. Maar, toen kwamen de prijzen. In een klap wisten we dat Mexico voor nederlanders een heel duur land is. De prijzen zijn werkelijk schrikbarend hoog en in een klap ben je klaar wakker en sta je met beide beentje weer op de grond.
Uiteindelijk na veel 5555 en 6666 toch maar voor drie excursies ingeschreven.
Te weten: Een tocht door de jungle met jeeps en lopen en een tocht door de jungle naa de mangroven (een moeras achtig gebied in de jungle een beetje te vergelijke met de biesbos) waar we gaan varen tussen de krokodillen en waar bijzondere vogels en andere diersoorten zitten.
En een stads- en dorpentoer om de stad en de omgeving te verkennen. Uiteindelijk hebben we daarna op de boulevard een vaartocht op zee geboekt waarbij gezegd werd dat we dolfijnen zouden kunnen zien.
Helaas hoorden we dat we voor walvissen te laat waren. De walvissen komen daar begin januari tot rond eind maart om te paren en te baren en de jonge walvis moet zo hard groeien dat hij in die periode weer in staat is om de heel groep te kunnen volgen als zij daar weer wegtrekken. Ik hoorde dat een pas geboren walvis maar 1000 kg weegt. Volgens mij een aardige plons in het water.
Uiteindelijk zijn we die zelfde dag zelf nog wat in de stad gaan kijken en zijn s´middags op het strand beland van het hotel. Het was namelijk prive strand van het hotel.
Nou daar hebben we werkelijk ons als vorsten gevoeld. omdat we een boeking hadden All included waren daar ook alle drankjes en noem maar op bij in begrepen.
Toen we vanaf het terras van het hotel het strand opstapten werd ons gevraagd of we ligstoelen wilden hebben en terwijl wij een fraaie parasol met riet bekleed uitzochten, bracht iemand ons twee ligstoelen en werden twee badhanddoeken er bij geleverd.
Heerlijk op onze bedjes liggend, in de schaduw van de parasol, kwamen we tot de conclusie dat het wel erg warm was hier, de temperatuut was inmiddels al weer opgelopen naar de 35 graden en de luchtvochtigheid was hoog en voelde klam aan. Voor ons zagen de we de pelikanen, want dat bleken de vogels te zijn die ik vanaf mijn balkon al had zien vliegen, laag over het zeewater scheren zich soms ineens in zee stortend om een vis te verschalken. Nog geen tien minuten daarna staat er een ober voor ons die ons vraagt of we wat willen drinken. Nou je begrijpt wel met die hitte dat we wel dorst hadden en uiteraard bestelde mijn vrouw sinaasappelsap en ik? limonade van een bepaalde kleur maar dan met schuim erop.
Daarna kwamen steeds maar weer opnieuw Mexicanen die wat wilden verkopen. Kleden, sieraden, handdoeken, houten beeldjes, mobiels, horloges, mini parachutes, tatoos om op je lijf te schilderen, en noem maar op. Ook kwamen daar personen of groepjes met gitaren en manfluit en zingen muziek bij je bedje maken. Dit alles in de verwachting dat dit wat geld in het bakje zou opleveren. Als het strand afgewerkt was ging men bij iedereen langs om te vragen of je hun muziek mooi vond. Nou je begrijpt dat wanneer je zegt dat je de muziek mooi vond er verwacht werd dat je een bedragje in hun bakkie stopte. Nou dat gebeurde dus, want zeg nu eens eerlijk: zeg je tegen iemand ik vond je muziek afschuwelijk? want dan komt het er op neer dat je niets gaat geven, en ik wilde wel wat geven. Dus mijn vaste antwoord was steeds ja heel mooi en dan de munt in het bakkie.
En ik moet zeggen dat het regelmatig toch wel aangenaam klonk. Een gitaar en de man speelde dan gelijk op de panfluit die aan de gitaar zat vast gemaakt en hij probeerde ook nog bekende stukjes te sepelen b.v. el conda parsa of hoe het ook heten mag, dan klonk dat best aardig en ten slotte deze mensen moeten op deze manier aan hun boeterham komen.
Al met al is het op zo´n middag een komen en gaan van verkopers en muziek en dat alles in de levendige en felle Mexicaanse kleuren, het is een rijkgekleurd geheel wat je ziet lopen op het strand. En ik heb het al eerder gemeld op de site het is bij uitstek een strand voor de refo´s. Topless is ten strengste verboden en er wordt bijzonder veel op gekontroleerd, daarom was het voor ons ook aangenaam dat we fatsoenlijk op het strand konden verschijnen.
Inmiddels waren we op die middag er ook weer bij bepaald dat onze leeftijd toch in ons uiterlijk is gaan meespelen.
Twee vaders en moeders die elk een klein meisje van omstreeks 4 jaar bij zicht hadden zaten bij ons in de buurt en terwijl de twee meisjes eens even bij ons kwamen kijken wie wij wel waren zagen ze wel dat wij al opa en oma waren want we werden ook als opa en oma aangesproken. Nou daar gaat dan je hele imago. Ik dacht nog dat ik er als een jonge donguan er uitzag en dan wordt je even door twee van de kleine apies met je beiden beentjes op het zand gezet.
Maar we hebben ook van hen genoten, als ikeven weg was, ik ben nu eenmaal erg ongedurig en zit niet zo lang, dan kwamen ze bij mijn vrouw al vragen waar opa was gebleven.
s´Avonds heerlijk gegeten, mensen die we al gesproken hadden in het vliegtuig en tijdens de bijeenkomst en ook op het strand zaten al te eten aan een tafel van vier en vroegen of wij erbij kwamen zitten.
Nou dat hebben we gedaan en het was bijzonder gezellig om met elkaar weer ingesprek te komen.
Zij merkten op dat wij nog deden bidden voor het eten en hun vraag was aan ons of dat dat nog steeds gebruikelijk was. Wij beaamden dat wij dat steeds deden voor het eten bidden en na het eten danken en een stukje uit de Bijbel lezen.
Zij waren bijzonder verrast en we kregen een pluim dat we dat nog steeds zo volhielden. Kan je nagaan hoe kerkelijk nederland achteruit is gegaan dat men dit eigenlijk al niet meer verwacht.
Zij waren rooms katholiek vertelden ze ons, maar naar de kerk gingen ze niet meer ook niet met de feestdagen. Alleen als Klara, zo heette zij, het even niet meer zo zag zitten in het leven dan ging ze naar de kerk om een kaarsje te branden en dan kwam ze weer gesterkt de kerk uit en kon ze er voorlopig weer tegenaan.
Ja dan ben je wel even bezig met het feit dat ook in de rooms katholieke kerk het kerkelijk leven zo terug loopt.
Maar als je aan de praat gaat met dezemensen kom je toch wel verschillende zaken tegen waarin we elkaar wel konden vinden. Het hele gebeuren over euthanasie, abortus, homohuwelijk en echtscheiding en samen wonen, daarin konen we elkaar goed vinden. Zelfs over het samenwoning waarvan ik dat dat dat ik roomse kringen toch wel uit de taboe sfeer was blijkt dat de ouderen daar ook niets voor voelen.
Het is net als bij ons want een van haar dochters woonde ook samen en dat komt in onze kringen toch ook wel voor, maar zij vond het nog steeds verschrikkelijk, maar trouwen voor de wet was voor haar noodzakelijk maar overtrouwen in de kerk vond ze dan weer niet belangrijk en juist daaraan hechten wij veel waarden.
Na dit alles naar bed geaan om de dag maar snel af te sluiten en de andere dag zouden we gaan varen met nog twee andere opa´s en oma´s die we daar tegen kwamen. maar daarover morgen maar weer.
We waren gebeleen bij de andere ochtend en zoude die dag naar de voorlichtingsbijeenkomst gaan.
Na eert ontbeten te hebben, ja Jelle houdt van lekker eten en is die dag begonnen met een heerlijke omelet en een pannekoek en een kom soep en wat toasts. Ja je kunt daar de hele dag warm eten vanaf s´morgens vroeg tot s´avonds laat. incl. soep e.d.
Uiteindelijk om 10.00 uur naar de bijeenkomst gegaan.
Daar kregen we wat dingen te horen over gebruiken in Mexico en over de excursies die er gemaakt konden worden.
Zeer enthousiast geworden wilde ik voor elke excursie die er was wel inschrijven. Maar, toen kwamen de prijzen. In een klap wisten we dat Mexico voor nederlanders een heel duur land is. De prijzen zijn werkelijk schrikbarend hoog en in een klap ben je klaar wakker en sta je met beide beentje weer op de grond.
Uiteindelijk na veel 5555 en 6666 toch maar voor drie excursies ingeschreven.
Te weten: Een tocht door de jungle met jeeps en lopen en een tocht door de jungle naa de mangroven (een moeras achtig gebied in de jungle een beetje te vergelijke met de biesbos) waar we gaan varen tussen de krokodillen en waar bijzondere vogels en andere diersoorten zitten.
En een stads- en dorpentoer om de stad en de omgeving te verkennen. Uiteindelijk hebben we daarna op de boulevard een vaartocht op zee geboekt waarbij gezegd werd dat we dolfijnen zouden kunnen zien.
Helaas hoorden we dat we voor walvissen te laat waren. De walvissen komen daar begin januari tot rond eind maart om te paren en te baren en de jonge walvis moet zo hard groeien dat hij in die periode weer in staat is om de heel groep te kunnen volgen als zij daar weer wegtrekken. Ik hoorde dat een pas geboren walvis maar 1000 kg weegt. Volgens mij een aardige plons in het water.
Uiteindelijk zijn we die zelfde dag zelf nog wat in de stad gaan kijken en zijn s´middags op het strand beland van het hotel. Het was namelijk prive strand van het hotel.
Nou daar hebben we werkelijk ons als vorsten gevoeld. omdat we een boeking hadden All included waren daar ook alle drankjes en noem maar op bij in begrepen.
Toen we vanaf het terras van het hotel het strand opstapten werd ons gevraagd of we ligstoelen wilden hebben en terwijl wij een fraaie parasol met riet bekleed uitzochten, bracht iemand ons twee ligstoelen en werden twee badhanddoeken er bij geleverd.
Heerlijk op onze bedjes liggend, in de schaduw van de parasol, kwamen we tot de conclusie dat het wel erg warm was hier, de temperatuut was inmiddels al weer opgelopen naar de 35 graden en de luchtvochtigheid was hoog en voelde klam aan. Voor ons zagen de we de pelikanen, want dat bleken de vogels te zijn die ik vanaf mijn balkon al had zien vliegen, laag over het zeewater scheren zich soms ineens in zee stortend om een vis te verschalken. Nog geen tien minuten daarna staat er een ober voor ons die ons vraagt of we wat willen drinken. Nou je begrijpt wel met die hitte dat we wel dorst hadden en uiteraard bestelde mijn vrouw sinaasappelsap en ik? limonade van een bepaalde kleur maar dan met schuim erop.
Daarna kwamen steeds maar weer opnieuw Mexicanen die wat wilden verkopen. Kleden, sieraden, handdoeken, houten beeldjes, mobiels, horloges, mini parachutes, tatoos om op je lijf te schilderen, en noem maar op. Ook kwamen daar personen of groepjes met gitaren en manfluit en zingen muziek bij je bedje maken. Dit alles in de verwachting dat dit wat geld in het bakje zou opleveren. Als het strand afgewerkt was ging men bij iedereen langs om te vragen of je hun muziek mooi vond. Nou je begrijpt dat wanneer je zegt dat je de muziek mooi vond er verwacht werd dat je een bedragje in hun bakkie stopte. Nou dat gebeurde dus, want zeg nu eens eerlijk: zeg je tegen iemand ik vond je muziek afschuwelijk? want dan komt het er op neer dat je niets gaat geven, en ik wilde wel wat geven. Dus mijn vaste antwoord was steeds ja heel mooi en dan de munt in het bakkie.
En ik moet zeggen dat het regelmatig toch wel aangenaam klonk. Een gitaar en de man speelde dan gelijk op de panfluit die aan de gitaar zat vast gemaakt en hij probeerde ook nog bekende stukjes te sepelen b.v. el conda parsa of hoe het ook heten mag, dan klonk dat best aardig en ten slotte deze mensen moeten op deze manier aan hun boeterham komen.
Al met al is het op zo´n middag een komen en gaan van verkopers en muziek en dat alles in de levendige en felle Mexicaanse kleuren, het is een rijkgekleurd geheel wat je ziet lopen op het strand. En ik heb het al eerder gemeld op de site het is bij uitstek een strand voor de refo´s. Topless is ten strengste verboden en er wordt bijzonder veel op gekontroleerd, daarom was het voor ons ook aangenaam dat we fatsoenlijk op het strand konden verschijnen.
Inmiddels waren we op die middag er ook weer bij bepaald dat onze leeftijd toch in ons uiterlijk is gaan meespelen.
Twee vaders en moeders die elk een klein meisje van omstreeks 4 jaar bij zicht hadden zaten bij ons in de buurt en terwijl de twee meisjes eens even bij ons kwamen kijken wie wij wel waren zagen ze wel dat wij al opa en oma waren want we werden ook als opa en oma aangesproken. Nou daar gaat dan je hele imago. Ik dacht nog dat ik er als een jonge donguan er uitzag en dan wordt je even door twee van de kleine apies met je beiden beentjes op het zand gezet.
Maar we hebben ook van hen genoten, als ikeven weg was, ik ben nu eenmaal erg ongedurig en zit niet zo lang, dan kwamen ze bij mijn vrouw al vragen waar opa was gebleven.
s´Avonds heerlijk gegeten, mensen die we al gesproken hadden in het vliegtuig en tijdens de bijeenkomst en ook op het strand zaten al te eten aan een tafel van vier en vroegen of wij erbij kwamen zitten.
Nou dat hebben we gedaan en het was bijzonder gezellig om met elkaar weer ingesprek te komen.
Zij merkten op dat wij nog deden bidden voor het eten en hun vraag was aan ons of dat dat nog steeds gebruikelijk was. Wij beaamden dat wij dat steeds deden voor het eten bidden en na het eten danken en een stukje uit de Bijbel lezen.
Zij waren bijzonder verrast en we kregen een pluim dat we dat nog steeds zo volhielden. Kan je nagaan hoe kerkelijk nederland achteruit is gegaan dat men dit eigenlijk al niet meer verwacht.
Zij waren rooms katholiek vertelden ze ons, maar naar de kerk gingen ze niet meer ook niet met de feestdagen. Alleen als Klara, zo heette zij, het even niet meer zo zag zitten in het leven dan ging ze naar de kerk om een kaarsje te branden en dan kwam ze weer gesterkt de kerk uit en kon ze er voorlopig weer tegenaan.
Ja dan ben je wel even bezig met het feit dat ook in de rooms katholieke kerk het kerkelijk leven zo terug loopt.
Maar als je aan de praat gaat met dezemensen kom je toch wel verschillende zaken tegen waarin we elkaar wel konden vinden. Het hele gebeuren over euthanasie, abortus, homohuwelijk en echtscheiding en samen wonen, daarin konen we elkaar goed vinden. Zelfs over het samenwoning waarvan ik dat dat dat ik roomse kringen toch wel uit de taboe sfeer was blijkt dat de ouderen daar ook niets voor voelen.
Het is net als bij ons want een van haar dochters woonde ook samen en dat komt in onze kringen toch ook wel voor, maar zij vond het nog steeds verschrikkelijk, maar trouwen voor de wet was voor haar noodzakelijk maar overtrouwen in de kerk vond ze dan weer niet belangrijk en juist daaraan hechten wij veel waarden.
Na dit alles naar bed geaan om de dag maar snel af te sluiten en de andere dag zouden we gaan varen met nog twee andere opa´s en oma´s die we daar tegen kwamen. maar daarover morgen maar weer.
-
Jelle
Vandaag niet zo´n heel lang stuk want over het varen zijn we natuurlijk zo uitgesproken.
Zoals ik al eerder had gezegd hebben we om op de kosten te bezuinigen een reisje varen geboekt bij een mexicaan die op het strand bootreisjes in de aanbieding had. Wij, de drie opa´s hadden de beste man zover gekregen dat hij ons de reis aanbood voor € 25 inclusief drankjes en eten aanboord voor de gehele dag. En omdat opa jelle natuurlijk een echte hollander is en niemand verder vertrouwd dan zijn eigen neus kort is moest er nog bedongen worden dat we maar een klein gedeelte vooruit wilden betalen en de rest pas op de dag van vertrek.
We hadden namelijk gehoord dat er nog wel eens misbruik gemaakt werd en dat soms de hele dag niet doorging of dat de boot er niet was en al van dat soort gein. Nauw daar trappen we natuurlijk niet in he.
Na lang 555 en 666 kwamen we over een dat we € 15 vooruit zouden betalen en de rest bij vertrek. zodoende zouden we maar voor hooguit € 5 per stel de mist in gaan.
Op de betreffende morgen moesten we met de taxi of de bus naar de haven. Bij de uitgang van het hotel werden we geholpen door het bedienend personeel die voor ons een taxie regelden. Maar hoe krijg je nu 6 personen incl. de chauffeur in een auto? Ja gewoon een grotere nemen maar dat lukte dus niet. Dan maar twee taxies en dat werkte wel.
De Mexicanen kunnen heel goed rekenen en de rit van de ene taxie naar de haven kosten € 10 en van de andere taxie 12. En dat voor dezelfde afstand. Ik denk dat die ene chauffeur de avond daarvoor behoorlijk wat Tequila had gedronkend want door het slingeren van zijn auto hadden we waarschijnlijk meer meters nodig dan de ander om in de haven te komen.
Zo kwamen we dan uiteindelijk aan in de haven. De betreffende Mexicaan van gisteren stond breed lachend ons al op te wachten langs de kade. en wees ons het kantoortje aan waar we moesten betalen.
Er waren daar 5 loketten op een rij en waarom stonden er nu 4 loketten vol met passagiers in de rij terwijlwij maar met z´n zessen stonden voor dat loket. En inmiddels kennen jullie me waarschijnlijk al wat beter probeerde de rest op te beuren met de mededeling dat er waarschijnlijk niemand met onze bood mee ging omdat dat ding wel zo rot als een peer zou zijn en dat we misschien zelf wel moesten hozen om het water buiten boord te houden.
Maar de stemming bleef er in. Toen we uiteindelijk naar de bood liepen konden we nog niet aan boord want er werd nog hard geschropt. Inmiddels zagen we wel dat er veel zakken met ijsblokjes en veel dranken en voedsel aan boor gebracht werd. Dit gadeslaande merkte ik op, dat als er niet veel mer kwamen dan wij alleen we een behoorlijk dopper zouden hebben om de consumpties weg te werken en dat de weg naar huis aan het eind van de dag wel eens 5 keer zo lang zou kunnen worden. maar gelukkig kwamen er toch nog wat meer mensen aanlopen en mochten we ook aan boord gaan. Alleen! halverwege de trap, Ho stop fff wachten. Een kapiteinspet werd mij in de hand gedruk en er werd beduidt dat ik naast mijn vrouw moest gaan staan op de loopplank. Nou dat hadden ze mij natuurlijk ook niet hoeven te vertellen, ik sta mijn leven lang al naast mijn vrouw, maar goed we bleven staan, moesten lachen terwijl we geen lol hadden, maar ook dat lukte en na het nemen van de foto moesten we de pet weer inleveren en konden aan boord gaan. Inmiddels even geteld hoeveel mensen er nu eigenlijk wel meegingen. Het waren er prcies 17 excl. 4 bemanningsleden.
Na ons voorzien te hebben van een heerlijk plaatsje aan boord hebben we de afvaart afgewacht. En voor we er erg in hadden lieden we de kade van de stad al achterons.
Ba, waren mijn gedachten, inmiddels was namelijk de zon vertrokken achter een stel grote wolken. volgens mij wel heel boze wolken en de dag dat ik heerlijk bruin had willen worden van de zon, de wind, de zee en de lucht leek mijn helemaal in duigen te vallen.
Maar wel was de temperatuur heerlijk en bleef het toch nog wel een graad of dertig. Maar hoe verder we de zee opgingen hoe minder wolken er overbleven en een halfuur later voeren we in stralende zon over de hoge golven van de zee.
Ik lag heerlijk languit op een bank en ik voelde mijn zeemans hart kloppen in mijn binnenste en was bereid om mijn witte huid deze dag op te offeren voor het heldere rood van de Indianen, want dat waren toch roodhuiden?
Iedereen had zich een heerlijk plakje verworven en even later kwam de bemanning al vragen wat we wilden drinken. Drinken schijnt in Mexico heel belangrijk te zijn en of het nu wel of niet belangrijk is maakt me niets uit als ik met vakantie ben wil ik nergens over discussieren dus bestellen we maar een heerlijke limonade van het bekende merk B.
Ik had nog maar net een slok op of ineens een bel en een geroep. Ik dacht nog: nee he begint de school nu al, en ik heb al zo´n hekel aan school, maar gelijk klonk er in het mexicaans door de luidsprekers dat we boven aan dek moesten komen omdat er dolfijnen voor ons te zien waren.
Inmiddels hebben jullie natuurlijk wel begrepen dat opa een behoorlijk stukje Mexicaans had leren spreken want hij begreep namelijk gelijk wat er geroepen werd en bleef dus uiterst stil op zijn bankje liggen. Er moet toch wel een grote vent komen om mij van dat plekje weg te krijgen en zeker geen gevulde Mexicaanse koek.
Maar ik werd ineens vanaf mijn bankje getrokken want er waren dolfijnen te zien, nou wie zegt dat dan? Ja die luidspreker zegt dat zij een andere opa tegen me. O, ja , ja.
OOHHHHHHH? Dolfijnen?? waar? boven man! ik hollen naar boven en ja hoor daar zag ik een dolfijn met een grote boog door de lucht gaan en weer in zee verdwijnen.
Mijn foto´s, mijn video schoot door mijn gedachte heen, nee he, beneden laten liggen.
Nou jongens opa rende de trap af greep z´n videocamera en rende als een speer weer naar boven. DE FILM stond klaar en? geen dolfijn meer te zien. Maar o, ja wacht fff, he jelle kom gauw hier vooraan voor de boeg uit zwemmen ze. En ja hoor een zestal van deze fraaie beesten zwom met de boot mee en terwijl ik mijn camera gereed had zag ik hoe de groep zich splitste en aan elke kant er een paar bleven meezwemmen op de zijkant van de bood. het was echt een geweldig gezicht, ze zwommen hard voor de bood uit en zonder dat je ziet dat ze hun vinnen of zo gebruiken schieten ze toch pijlsnel door het water. Nou jongens ons was die dag tevoren niets teveel gezegd dat we dolfijnen zouden zien want we hebben ze dan ook gezien.
Na dir rumoer bleven we nog even boven aan boord en meerderen gingen er ook heerlijk in het zonnetje zitten in de hoop dat er nog meer dolfijnen zouden komen.
Maar plotseling hoor ik achter mijn rug een geroggel en geproest en terwijl ik me om keer zie ik hoe een donker gekleurd meisje de inhoud van haar maag probeerd leeg te schudden in een soort plastic zakje. Het ziet er ook allemaal appeteitelijk uit als je er naar kijkt en je kunt zien wat ze de vorige avond hebben genuttigd. En terwijl zij nog bezig is kijk ik naar onze Klara (een andere oma van een ander stel) en zie hoe zij nu witter is dan dat ze vanmorgen vroeg was, en ze kijkt een beetje bedrukt over de reling van de boor heen kijkend in de zee. Ik zeg nog tegen haar: He Klara we gaan toch niet illegaal hier de dolfijnen voeren he. Die beesten mogen echt niet alles eten die hebben uitgekiend voedsel nodig. En terwijl klara zucht van nee, dus ik nam aan dat ze dat niet zou gaan doen, zie ik hoe ze de hele voorraad van haar maag in een keer overboord giet naar die dolfijnen. Al proestend en wit en rood aanlopend hangt ze als een vaatdoekje over de reling.
De schipper die inmiddels kennis heeft genomen van deze illegale voedseldropping komt aangesneld met een glaasje water en nog wat er in. En dan dus weer in duidelijk Mexicaans (wat een mooie taal is dat toch): hier een drankje drink maar op en je bent zo weer de oude. (ja toch nog in het Engels).
Nou aan Klara haar gezicht te zien ging ze eerder meer af dan dat ze wer bij kwam, maar wij natuurljk aanmoedigen, kom Klara wees een grote meid en drink maar op dan gaat het zo weer over. Na veel spieroefeningen met haar gezicht is uiteindelijk het glaasje drinken toch nog leeg gekomen.
En even later merkten we al dat ze al weer aardig was opgeknapt. (wat tequila zo al kan doen).
Gelukkig ook weer terecht. Nu aan de andere kant naast me. Deze opa heet Ed. Ed de bever of Ed de Beer of volgens mij Ed de witscheet keek mij benauwd aan en vroeg: Weet jij waar hier de WC is? Ik zeg Ed jongen jij hebt het geleerd het is vorboden om illegaal voedsel in zee te droppen voor de dolfijnen en de WC is twee trappen naar beneden. En voor ik uitgepraat was rende Ed de trap af en aan zijn lopen te zien dacht ik nog die haalt het vast wel. Even later komt Ed terug, Ha ha die Ed hij was vantevoren al zo mooi bruin toen we hem voor het eerst zagen ik dacht toen nog die is vast al eerder naar de zon geweest maar nu ik hem zo de trap weer ziet opkomen is wit nog niet wit genoeg bij zijn gezicht. He Ed roep ik nog neem een Tequila dan ben je zo weer fit. Maar ja Ed is een echte vent en geen vrouw en wilde geen tequila en terwijl Klara al weer het vrouwtje was bleef Ed maar lasthouden dat de onderkant van zijn maag het liefste bovenin ging zitten.
Wat was is blij dat ik met een schippersdochter ben getrouwd met een stel stevige zeemansbenen en eens vanuit mijn ooghoeken naar haar kijkend stond ze als een blok vasgenageld aan het dek en trotseerde alle illegale droppingen.
Gelukkig voor mij kwamen er nog niet meer slachtoffers en ben ik zelf, Ja opa heeft ook zeebenen, voor deze overbodige lozingen gespaard gebleven.
Ja nu moeten we toch echt even opschieten met schrijven we zo komt er geen eind aan deze dag. Uiteindelijk na twee en een halfuur varen kwamen we aan bij de Mariettas eilanden, dit zijn rotsachtige eilanden die alleen door vogels, meeuwen en pelikanen en noem maar op bevolkt worden.
Hier zouden we voor anker gaan en konden de zeezieken misschien een beetje bij komen. We zouden gaan zwemmen, snorkelen, kajakken (er werden er een maar op verzoek in het water gegooid) en eventueel duiken.
Nou dan onze Ed. Ed zou gaan zwemmen, Ed was al weer heerlijk opgewarmd in het zonnetje en zou wel eens heyt trapje afgaan het water in. Zich langzaam laten zakkend in het water en op het laatste treedje uitglijden verdween hij in het water. Ik heb nog nooit iemand zo snel uit het water zien komen. Brrrr rilde hij wat is dat water vreselijk koud. Ja jongens Ed was maar een mager iel mannetje en had bijna geen vlees over zijn botjes zitten en zo kwamen dus zijn botjes bijna rechtstreeks in het water en dat voelt koud aan. Nou Edje was dus flink opgewarmd door de zon en het verschil was iteraard ook groter geworden, want toen uiteindelijk opa Jelle zich zou opofferen om al sissend zich in het koude water te laten zakken liet ik me natuurlijk niet kennen he en riep meteen: kom jonens het is echt heerlijk water en helemaal niet koud, al klappertandend.
Maar voor ik er erg in had voelde ik hoe het ater steeds warme werd en toen mijn lijf eenmaal aan de temepratuur van het water zich had aangepast voelde je pas goed hoe warm het water uiteindelijk was. De gemiddelde temperatuur was daar 28 graden van het zeewater. maar ja als je lijf zo warm geworden is van de 35 graden brandende zon op je lijf lijkt het in het begin natuurlijk altijd koud.
Inmiddels werd er door de bemanning brood en dergelijke in het water gegooid en ineens zwom ik tussen de meest wonderlijk gekleurde vissen in die ik alleen maar kende van uit een zeeaquarium in de dierentuin. Het was werkelijk schitterend om te zien.
Verder valt er hierover niet zo heel veel meer te vertellen want jullie zullen begrijpen dat ik de mooiste dingen natuurlijk voor mezelf houdt. Inmiddels was er aan boord een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt en konden we aan boord komen om te eten. Nou na zo´n ochtend varen en al de belevenissen die ik had doorstaan ging een heerlijke maaltijd er zeker in. En ik heb me die dan ook goed laten smaken.
Daarna vertrokken we weer op de terugreis en zouden onderweg nog aanleggen bij een mooi strand waar we weer zouden kunnen zwemmen en dergelijke.
Terplekke aangekomen werd de roeiboot met buitenboordmoter die we de hele dag al hadden meegetrokken langs zij gelegd en konden we in stappen om zo naar het strand gebracht te worden.
Ook hier wer konden we gebruik maken van de kajakken en planken waarop je je mee kon laten voeren op de golven.
Terwijl ik heerlijk op mijn plankje dreef zag ik mijn vrouwtje heerlijk met haar korte beentje door de branding lopen en genietend van dit schouwspel moest ik tot de conclusie komen dat er altijd weer zijn die dit niet kunnen uitstaan, want terwijl ik genoot kwam er zo.n grote golf aan en zag ik het ene moment oma nog staan het andere moment was ze door de glof plat tegen de grond gedrukt en kwam ze al weer al proestend en hoestend boven water uit. Kijk dat bedoel ik nu er moet altijd wel wat verkeerd gaan. hahahaha.
Op het strand kam de bekende limonade van het merk B weer voor de dag en we konden het natuurlijk niet afslaan want de voorraad moest natuurlijk op. En alles wat niet opging zou later overboord gezet worden en kijk dan is opa zo dat vindt hij dan weer drankmisbruik en daar ben ik dan ook fel tegen. En in een opofferende bui heb ik, ook vanwege de dorst, maar gelijk twee van die drankjes genomen en heerlijk van boven naar beneden laten glijden. MMMhhhhM.
Maar aan alle pret komt een einde en een ieder moest weer in de boot op twee jongelui na. Kijk en daar ben je jong voor dan ga je niet met een stel van die ouwe lui in een bootje zitten om terug gebracht worden naar de boot en doen we dat gewoon kajakkend.
Wat ze niet in de gaten hadden was dat het inmiddels vloed begon te worden en aangezien data het water niet stijgt kan je wel merken aan de branding dat deze steeds harder tekeer gaat en dat was inmiddels dus ook zo. terwijl wij genoten van het zicht op de twee jongelui zagen we hou hun kajak met een grote golf omhoog werd gegooid en hoe beiden in het water belandden. Dit herheelde zich zo verschillende keren tot groot vermaak van het die in de roeiboot zaten.
Uiteindelijk is alles goed gekomen en zijn we allemaal aan boord gekomen inklusief de jonge lui.
Daarna loom aanboord heerlijk genoten van de zon en zo kwamen we uiteindelijk weer in de haven terug.
Daar hebben we wel een grote taxi gevonden, een zogenaamde refocontainer waar we wel met z´n 6666 inkonden en werden even later netjes voor de deur van het hotel afgezet.
Om weer even tot onze positieven te komen besloten we eerst maar koffie te gaan drinken voordat we zouden gaan opknappen en gaan eten.
Het is toch weer langer geworden dan we gedacht hadden maar nu even niet verder de rest volgt nog wel
Zoals ik al eerder had gezegd hebben we om op de kosten te bezuinigen een reisje varen geboekt bij een mexicaan die op het strand bootreisjes in de aanbieding had. Wij, de drie opa´s hadden de beste man zover gekregen dat hij ons de reis aanbood voor € 25 inclusief drankjes en eten aanboord voor de gehele dag. En omdat opa jelle natuurlijk een echte hollander is en niemand verder vertrouwd dan zijn eigen neus kort is moest er nog bedongen worden dat we maar een klein gedeelte vooruit wilden betalen en de rest pas op de dag van vertrek.
We hadden namelijk gehoord dat er nog wel eens misbruik gemaakt werd en dat soms de hele dag niet doorging of dat de boot er niet was en al van dat soort gein. Nauw daar trappen we natuurlijk niet in he.
Na lang 555 en 666 kwamen we over een dat we € 15 vooruit zouden betalen en de rest bij vertrek. zodoende zouden we maar voor hooguit € 5 per stel de mist in gaan.
Op de betreffende morgen moesten we met de taxi of de bus naar de haven. Bij de uitgang van het hotel werden we geholpen door het bedienend personeel die voor ons een taxie regelden. Maar hoe krijg je nu 6 personen incl. de chauffeur in een auto? Ja gewoon een grotere nemen maar dat lukte dus niet. Dan maar twee taxies en dat werkte wel.
De Mexicanen kunnen heel goed rekenen en de rit van de ene taxie naar de haven kosten € 10 en van de andere taxie 12. En dat voor dezelfde afstand. Ik denk dat die ene chauffeur de avond daarvoor behoorlijk wat Tequila had gedronkend want door het slingeren van zijn auto hadden we waarschijnlijk meer meters nodig dan de ander om in de haven te komen.
Zo kwamen we dan uiteindelijk aan in de haven. De betreffende Mexicaan van gisteren stond breed lachend ons al op te wachten langs de kade. en wees ons het kantoortje aan waar we moesten betalen.
Er waren daar 5 loketten op een rij en waarom stonden er nu 4 loketten vol met passagiers in de rij terwijlwij maar met z´n zessen stonden voor dat loket. En inmiddels kennen jullie me waarschijnlijk al wat beter probeerde de rest op te beuren met de mededeling dat er waarschijnlijk niemand met onze bood mee ging omdat dat ding wel zo rot als een peer zou zijn en dat we misschien zelf wel moesten hozen om het water buiten boord te houden.
Maar de stemming bleef er in. Toen we uiteindelijk naar de bood liepen konden we nog niet aan boord want er werd nog hard geschropt. Inmiddels zagen we wel dat er veel zakken met ijsblokjes en veel dranken en voedsel aan boor gebracht werd. Dit gadeslaande merkte ik op, dat als er niet veel mer kwamen dan wij alleen we een behoorlijk dopper zouden hebben om de consumpties weg te werken en dat de weg naar huis aan het eind van de dag wel eens 5 keer zo lang zou kunnen worden. maar gelukkig kwamen er toch nog wat meer mensen aanlopen en mochten we ook aan boord gaan. Alleen! halverwege de trap, Ho stop fff wachten. Een kapiteinspet werd mij in de hand gedruk en er werd beduidt dat ik naast mijn vrouw moest gaan staan op de loopplank. Nou dat hadden ze mij natuurlijk ook niet hoeven te vertellen, ik sta mijn leven lang al naast mijn vrouw, maar goed we bleven staan, moesten lachen terwijl we geen lol hadden, maar ook dat lukte en na het nemen van de foto moesten we de pet weer inleveren en konden aan boord gaan. Inmiddels even geteld hoeveel mensen er nu eigenlijk wel meegingen. Het waren er prcies 17 excl. 4 bemanningsleden.
Na ons voorzien te hebben van een heerlijk plaatsje aan boord hebben we de afvaart afgewacht. En voor we er erg in hadden lieden we de kade van de stad al achterons.
Ba, waren mijn gedachten, inmiddels was namelijk de zon vertrokken achter een stel grote wolken. volgens mij wel heel boze wolken en de dag dat ik heerlijk bruin had willen worden van de zon, de wind, de zee en de lucht leek mijn helemaal in duigen te vallen.
Maar wel was de temperatuur heerlijk en bleef het toch nog wel een graad of dertig. Maar hoe verder we de zee opgingen hoe minder wolken er overbleven en een halfuur later voeren we in stralende zon over de hoge golven van de zee.
Ik lag heerlijk languit op een bank en ik voelde mijn zeemans hart kloppen in mijn binnenste en was bereid om mijn witte huid deze dag op te offeren voor het heldere rood van de Indianen, want dat waren toch roodhuiden?
Iedereen had zich een heerlijk plakje verworven en even later kwam de bemanning al vragen wat we wilden drinken. Drinken schijnt in Mexico heel belangrijk te zijn en of het nu wel of niet belangrijk is maakt me niets uit als ik met vakantie ben wil ik nergens over discussieren dus bestellen we maar een heerlijke limonade van het bekende merk B.
Ik had nog maar net een slok op of ineens een bel en een geroep. Ik dacht nog: nee he begint de school nu al, en ik heb al zo´n hekel aan school, maar gelijk klonk er in het mexicaans door de luidsprekers dat we boven aan dek moesten komen omdat er dolfijnen voor ons te zien waren.
Inmiddels hebben jullie natuurlijk wel begrepen dat opa een behoorlijk stukje Mexicaans had leren spreken want hij begreep namelijk gelijk wat er geroepen werd en bleef dus uiterst stil op zijn bankje liggen. Er moet toch wel een grote vent komen om mij van dat plekje weg te krijgen en zeker geen gevulde Mexicaanse koek.
Maar ik werd ineens vanaf mijn bankje getrokken want er waren dolfijnen te zien, nou wie zegt dat dan? Ja die luidspreker zegt dat zij een andere opa tegen me. O, ja , ja.
OOHHHHHHH? Dolfijnen?? waar? boven man! ik hollen naar boven en ja hoor daar zag ik een dolfijn met een grote boog door de lucht gaan en weer in zee verdwijnen.
Mijn foto´s, mijn video schoot door mijn gedachte heen, nee he, beneden laten liggen.
Nou jongens opa rende de trap af greep z´n videocamera en rende als een speer weer naar boven. DE FILM stond klaar en? geen dolfijn meer te zien. Maar o, ja wacht fff, he jelle kom gauw hier vooraan voor de boeg uit zwemmen ze. En ja hoor een zestal van deze fraaie beesten zwom met de boot mee en terwijl ik mijn camera gereed had zag ik hoe de groep zich splitste en aan elke kant er een paar bleven meezwemmen op de zijkant van de bood. het was echt een geweldig gezicht, ze zwommen hard voor de bood uit en zonder dat je ziet dat ze hun vinnen of zo gebruiken schieten ze toch pijlsnel door het water. Nou jongens ons was die dag tevoren niets teveel gezegd dat we dolfijnen zouden zien want we hebben ze dan ook gezien.
Na dir rumoer bleven we nog even boven aan boord en meerderen gingen er ook heerlijk in het zonnetje zitten in de hoop dat er nog meer dolfijnen zouden komen.
Maar plotseling hoor ik achter mijn rug een geroggel en geproest en terwijl ik me om keer zie ik hoe een donker gekleurd meisje de inhoud van haar maag probeerd leeg te schudden in een soort plastic zakje. Het ziet er ook allemaal appeteitelijk uit als je er naar kijkt en je kunt zien wat ze de vorige avond hebben genuttigd. En terwijl zij nog bezig is kijk ik naar onze Klara (een andere oma van een ander stel) en zie hoe zij nu witter is dan dat ze vanmorgen vroeg was, en ze kijkt een beetje bedrukt over de reling van de boor heen kijkend in de zee. Ik zeg nog tegen haar: He Klara we gaan toch niet illegaal hier de dolfijnen voeren he. Die beesten mogen echt niet alles eten die hebben uitgekiend voedsel nodig. En terwijl klara zucht van nee, dus ik nam aan dat ze dat niet zou gaan doen, zie ik hoe ze de hele voorraad van haar maag in een keer overboord giet naar die dolfijnen. Al proestend en wit en rood aanlopend hangt ze als een vaatdoekje over de reling.
De schipper die inmiddels kennis heeft genomen van deze illegale voedseldropping komt aangesneld met een glaasje water en nog wat er in. En dan dus weer in duidelijk Mexicaans (wat een mooie taal is dat toch): hier een drankje drink maar op en je bent zo weer de oude. (ja toch nog in het Engels).
Nou aan Klara haar gezicht te zien ging ze eerder meer af dan dat ze wer bij kwam, maar wij natuurljk aanmoedigen, kom Klara wees een grote meid en drink maar op dan gaat het zo weer over. Na veel spieroefeningen met haar gezicht is uiteindelijk het glaasje drinken toch nog leeg gekomen.
En even later merkten we al dat ze al weer aardig was opgeknapt. (wat tequila zo al kan doen).
Gelukkig ook weer terecht. Nu aan de andere kant naast me. Deze opa heet Ed. Ed de bever of Ed de Beer of volgens mij Ed de witscheet keek mij benauwd aan en vroeg: Weet jij waar hier de WC is? Ik zeg Ed jongen jij hebt het geleerd het is vorboden om illegaal voedsel in zee te droppen voor de dolfijnen en de WC is twee trappen naar beneden. En voor ik uitgepraat was rende Ed de trap af en aan zijn lopen te zien dacht ik nog die haalt het vast wel. Even later komt Ed terug, Ha ha die Ed hij was vantevoren al zo mooi bruin toen we hem voor het eerst zagen ik dacht toen nog die is vast al eerder naar de zon geweest maar nu ik hem zo de trap weer ziet opkomen is wit nog niet wit genoeg bij zijn gezicht. He Ed roep ik nog neem een Tequila dan ben je zo weer fit. Maar ja Ed is een echte vent en geen vrouw en wilde geen tequila en terwijl Klara al weer het vrouwtje was bleef Ed maar lasthouden dat de onderkant van zijn maag het liefste bovenin ging zitten.
Wat was is blij dat ik met een schippersdochter ben getrouwd met een stel stevige zeemansbenen en eens vanuit mijn ooghoeken naar haar kijkend stond ze als een blok vasgenageld aan het dek en trotseerde alle illegale droppingen.
Gelukkig voor mij kwamen er nog niet meer slachtoffers en ben ik zelf, Ja opa heeft ook zeebenen, voor deze overbodige lozingen gespaard gebleven.
Ja nu moeten we toch echt even opschieten met schrijven we zo komt er geen eind aan deze dag. Uiteindelijk na twee en een halfuur varen kwamen we aan bij de Mariettas eilanden, dit zijn rotsachtige eilanden die alleen door vogels, meeuwen en pelikanen en noem maar op bevolkt worden.
Hier zouden we voor anker gaan en konden de zeezieken misschien een beetje bij komen. We zouden gaan zwemmen, snorkelen, kajakken (er werden er een maar op verzoek in het water gegooid) en eventueel duiken.
Nou dan onze Ed. Ed zou gaan zwemmen, Ed was al weer heerlijk opgewarmd in het zonnetje en zou wel eens heyt trapje afgaan het water in. Zich langzaam laten zakkend in het water en op het laatste treedje uitglijden verdween hij in het water. Ik heb nog nooit iemand zo snel uit het water zien komen. Brrrr rilde hij wat is dat water vreselijk koud. Ja jongens Ed was maar een mager iel mannetje en had bijna geen vlees over zijn botjes zitten en zo kwamen dus zijn botjes bijna rechtstreeks in het water en dat voelt koud aan. Nou Edje was dus flink opgewarmd door de zon en het verschil was iteraard ook groter geworden, want toen uiteindelijk opa Jelle zich zou opofferen om al sissend zich in het koude water te laten zakken liet ik me natuurlijk niet kennen he en riep meteen: kom jonens het is echt heerlijk water en helemaal niet koud, al klappertandend.
Maar voor ik er erg in had voelde ik hoe het ater steeds warme werd en toen mijn lijf eenmaal aan de temepratuur van het water zich had aangepast voelde je pas goed hoe warm het water uiteindelijk was. De gemiddelde temperatuur was daar 28 graden van het zeewater. maar ja als je lijf zo warm geworden is van de 35 graden brandende zon op je lijf lijkt het in het begin natuurlijk altijd koud.
Inmiddels werd er door de bemanning brood en dergelijke in het water gegooid en ineens zwom ik tussen de meest wonderlijk gekleurde vissen in die ik alleen maar kende van uit een zeeaquarium in de dierentuin. Het was werkelijk schitterend om te zien.
Verder valt er hierover niet zo heel veel meer te vertellen want jullie zullen begrijpen dat ik de mooiste dingen natuurlijk voor mezelf houdt. Inmiddels was er aan boord een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt en konden we aan boord komen om te eten. Nou na zo´n ochtend varen en al de belevenissen die ik had doorstaan ging een heerlijke maaltijd er zeker in. En ik heb me die dan ook goed laten smaken.
Daarna vertrokken we weer op de terugreis en zouden onderweg nog aanleggen bij een mooi strand waar we weer zouden kunnen zwemmen en dergelijke.
Terplekke aangekomen werd de roeiboot met buitenboordmoter die we de hele dag al hadden meegetrokken langs zij gelegd en konden we in stappen om zo naar het strand gebracht te worden.
Ook hier wer konden we gebruik maken van de kajakken en planken waarop je je mee kon laten voeren op de golven.
Terwijl ik heerlijk op mijn plankje dreef zag ik mijn vrouwtje heerlijk met haar korte beentje door de branding lopen en genietend van dit schouwspel moest ik tot de conclusie komen dat er altijd weer zijn die dit niet kunnen uitstaan, want terwijl ik genoot kwam er zo.n grote golf aan en zag ik het ene moment oma nog staan het andere moment was ze door de glof plat tegen de grond gedrukt en kwam ze al weer al proestend en hoestend boven water uit. Kijk dat bedoel ik nu er moet altijd wel wat verkeerd gaan. hahahaha.
Op het strand kam de bekende limonade van het merk B weer voor de dag en we konden het natuurlijk niet afslaan want de voorraad moest natuurlijk op. En alles wat niet opging zou later overboord gezet worden en kijk dan is opa zo dat vindt hij dan weer drankmisbruik en daar ben ik dan ook fel tegen. En in een opofferende bui heb ik, ook vanwege de dorst, maar gelijk twee van die drankjes genomen en heerlijk van boven naar beneden laten glijden. MMMhhhhM.
Maar aan alle pret komt een einde en een ieder moest weer in de boot op twee jongelui na. Kijk en daar ben je jong voor dan ga je niet met een stel van die ouwe lui in een bootje zitten om terug gebracht worden naar de boot en doen we dat gewoon kajakkend.
Wat ze niet in de gaten hadden was dat het inmiddels vloed begon te worden en aangezien data het water niet stijgt kan je wel merken aan de branding dat deze steeds harder tekeer gaat en dat was inmiddels dus ook zo. terwijl wij genoten van het zicht op de twee jongelui zagen we hou hun kajak met een grote golf omhoog werd gegooid en hoe beiden in het water belandden. Dit herheelde zich zo verschillende keren tot groot vermaak van het die in de roeiboot zaten.
Uiteindelijk is alles goed gekomen en zijn we allemaal aan boord gekomen inklusief de jonge lui.
Daarna loom aanboord heerlijk genoten van de zon en zo kwamen we uiteindelijk weer in de haven terug.
Daar hebben we wel een grote taxi gevonden, een zogenaamde refocontainer waar we wel met z´n 6666 inkonden en werden even later netjes voor de deur van het hotel afgezet.
Om weer even tot onze positieven te komen besloten we eerst maar koffie te gaan drinken voordat we zouden gaan opknappen en gaan eten.
Het is toch weer langer geworden dan we gedacht hadden maar nu even niet verder de rest volgt nog wel
-
Jelle
Ik was het eigenlijk niet van plan om vandaag nog wat te schrijven, maar omdat we gisteren zijn gestopt met het verhaal over het varen en ik toch nog wat kwijt wil over het bezoek aan de stad Puerta Vallarta zelf zal ik toch hiervoor, een poging doen om wat wetenswaardigheden of eigennaardigheden van deze plaats op papier te zetten.
Op de morgen dat we opgehaald werden met een bus voor de stadstour was de temperatuur inmiddels om 9.30 uur al weer gestegen naar 34 graden. Volgens mij is dat een Bier temperatuur!!!!
Maar zonder dat biertje zijn we toch maar in de bus gestapt en hebben plaatsgenomen op een van de voorste rijen wara we de wind van de airco goed konden voelen. het voordeel daarvan is dat wanneer de bus stopt en je zo snel mogelijk er uit wil om van die koude wind af te zijn en het voorkomt het indutten in de bus van wege de warmte die er anders is. En je weet opa houdt niet van indutten want van ingedutte mensen behoef je niet veel meer te verwachten.
Oke, De eerste stop was vlak bij een van de weinige grote kerken die er in de binnenstad staan. Uiteraard is dit een Rooms Katholieke kerk. Toen wij er lopend vlakbij waren hoorden we het orgel al spelen en de mensen zingen in de kerk. Daar worden op elke dag vier diensten gehouden en die worden behoorlijk goed bezocht. (daar zou je bij ons mee aan moeten komen daar hebben we al moeite om op zondag de twee dienst vol te krijgen) Alle deuren staan open en iedereen kan zo binnen lopen. Het was om te zien een mooie kerk met uiteraard de nodige beelden en schilderijen. De beschermheilige van de de Roomse kerk is daar Quadaloup. ( ik weet niet of ik het zo goed schrijf maar zo spreek je het in elk geval uit) Deze heilige zou vroeger opdracht van uit de hemel hebben gekegen om hier in Puerta Vallarta deze kerk te stichten en deze heilige wordt dan ook in elke Rooms Katholieke kerk via een schilderij van hem in eer gehouden.
Toen het zingen was afgelopen en de dienst was beeindig, dat was op even voor 11.00 uur, liep een van de kerkgangers, volgens mij de klokkenluider, naar buiten en op straat staande begon hij aan een touw te trekken (er hingen vier touwen, dus vier klokken) en even later hoorden we hou de betreffende klok begon te luiden. Nou ik stond wel even te kijken en dacht als dit bij ons zo vanaf de straat was te doen dan hoorden wij volgens mij de ganse dag klokgelui. Onze jeugd zou daar dus beslist niet vanaf blijven.
Inmiddels bij het verlate van de kerk en ons weer begevend in het stadsrumoer, waanden we ons toch wel ongeveer terug in de jaren 50. Kijkend naar het voorbijgaande verkeer zagen we hele hordes auto´s uit de jaren 50, 60, 70, en 80 veel jonger bijna niet, voorbij rijden, rammelend met de bumpers die roodbruin waren vanwege de roest, vol deuken en verweerde bekleding, open wagens met van die grote vleugels waarvan je denkt die stijg straks zomaar omhoog. En dan de bussen, de stadsbussen piepen kraken en steunen aan alle kanten. Er in zitten mensen die naar hun werk gaan, gaan winkelen, naar school, en naar de markt. En naar de markt ken je gelijk zien, ant als je in de bus zit en er komt iemand naast je zitten die een kooi met kippen erin naast je neer zet of even op je schoot deponeert voor hij of zij gaat zitten dan weet je dat die persoon dus naar de markt gaat. Alles ratelt en kakeld door elkaar.
Grote bulbars zijn aan de voorkant van de bus aangebracht, zelf zo groot dat je er volgens mij een volledige wegversperring mee kan wegdrukken en als je er met je autotjes mee in aanraking komt is er van je auto niets dan alleen maar schroot over.
VW Kevers zie je daar bij duizenden nog rijden, worden nog steeds daar gemaakt. Nissan is ook vertegenwoordigd en dan als taxi maar wel modellen die wij in Nederland niet kennen ook niet onder een andere naam. en ga zo maar door. Mensen proberen op straat spullen aan je te verkopen en er wordt gebedeld , maar niet zo heel veel meer want dat schijnt heel wat meer geweest te zijn.
Een moeder die uitgebreid op de rand van de stoep zit geeft haar kind de borst, hij was zo groot dat hij er bij stond, en de moeder gaf het andere broertje een por in zijn ribben (ik denk dat hij vier jaar was, dat ventje) om naar ons toe te gaan om te bedelen of om kauwgom te kopen. Toen hij bij me kwam en zijn zwarte knuistjes openden lag er een klein pakje kauwgom in en daar vroeg hij een halve peso voor. Mijn hart stokte in mijn keel en ik vond het wel zo schrijnend dat deze kleine kinderen die bij ons alleen maar zouden spelen en meer niet al zo vroeg voor een inkomen moesten gaan zorgen om hun ouders te helpen. Wij waren hiervoor al gewaarschuwd maar terwijl niemand het zag heb ik hem 1 peso gegeven en zijn kleine hand dichtgeknepen zodat hij de kauwgom nog een keer zou kunnen verkopen.
In mijn hart kon ik om dit alles eigenlijk wel huilen en ik ben snel doorgelopen om het maar van me af te kunnen zetten.
Daarna zijn we lopend door enkele straten gekomen in een straat waar bij een bepaald huis een rose loopbrug was naar een ander huis aan de andere kant van de straat. Hier hoorden wij dat er een film was opgenomen waarin Elisabeth Tayler en Richard Burton in hadden gespeeld, vraag me niet in welke film en ook niet hoelang het geleden was, in elk geval heel lang geleden, maar die twee woonden toen elk aan een kant van de straat, beidenwaren toen nog gehuwd met een ander en als men zich alleen voelden dan konden elk van de een of naar de ander kant komen en daar ontspon zich toen een hele liefdes verhouding tussen die twee. Het interreseerde me helemaal niks maar het schijnt dat nog steeds vele mensen en dan vooral Amerikanen hierheen komen om te zien waar zich dat alles heeft afgespeeld. Terwijl men luisterde naar de gids die hierover vertelde keek ik in elk geval naar publiek in deze straat, Dit waren echte kleurig gekleden Mexicanen en het was ondanks dat ze oude troup aan hadden toch een kleurig en blij gezicht om te zien.
De oude stad is opgesplitst in twee delen en wordt gescheiden door een behoorlijk grote rivier vanuit de bergen die bij de stad in de zee stroomt. In die rivier ligt een langwerpig eiland van ongeveer 500 meter lang waarop allemaal winkeltjes en terrasjes te vinden zijn en men kan met een apart brug op dit eiland je komen. Veel toeristen doen daar hun inkopen en wij hebben daar wat rondgekeken en het nodige aan drankjes genuttigd.
Maar toen!!!!!!! na het nuttigen van deze drankjes zouden we het eilandje aan de andere kant verlaten om dan aan de noord kant de stad te gaan verlaten waar we de sjungel in zouden gaan om te eten.
Via een hangende touwenbrug moest men het eilandje daar verlaten en hoe het kwam dat weet ik niet, maar ik houd het er op dat mijn lieve vrouwtje en borreltje teveel op had, maar zij houd vol dat het alleen sinaasappelsap was geweest, maar in elk geval liep ze al slingerend over die brug heen zich vasthouden dan weer links en dan weer rechts. Van achteren was het een komisch gezicht want ze leek wel dronken (volgens mij was ze dat ook van al die sinas) En ik hoorde iedereen lachen die er maar achter aan ging, hoe ik zelf aan de overkant gekomen ben vertel ik even niet, dara hebben jullie tenslotte ook niets mee te maken, maa ik ben er gekomen in elk geval.
Toen met de bus de stad uit en weer kwamen we in de bossen bij een rivier uit waar een touwen loopbrug over heen hing en waar de bus niet meer verder kon. Het plaatselijke autoverkeer reed langzaam door het ater en was je lopend dan nam je de loopbrug.
Hier kwamen wij in een dorp waar we onder een zogenaamde hooiberg met een kap van palmentakken konden eten. We kregen kommetjes en moesten langs een balie lopen en konden alles er in doen wat we maar lekker vonden incl. sausjes en daarna kon je dat laten wokken. We hebben daar heerlijk gegeten en na het eten konden we nog wat rondkijken. Lopen naar de rivier waar we een hoop gekwebbel en gegeil van kinderen hoorden zagen we hoe vrouwen daar, staande tot aan hun knieen in het water bezig waren de was te doen. In dit dorp had men nog geen wasmachines, laat staan wasautomaten en ging alles nog met de hand en de borstel. vlak bij hen vermaakten zich de kleine kinderen in het water en waren er aan het spelen.
Je voelt je toch wel beschaamd als je dit alles ziet en je denkt aan alle luxe die wij hier bezitten en dan nog maar lopen te mopperen over dit of over dat.
Hier moetmen toch wel met heel weinig tevreden zijn en dat moet ik zeggen dat lijken ze me volgens mij wel want overal zie je toch de mensen vrolijk kijken en hoor je ze lachen. Ik denk ook dat ze een dankbaarder leven lijden dan wij met al onze luxe om ons heen.
Daarna nog even heel decadent door de wijk gereden en gelopen waar de meest luxe villa´s tegen de berghellinen staan. Woning die daar te koop staan worden verkocht voor prijzen van 2,5 miljoen amerikaanse dollars, Hier verblijven de rijken der aarde. Arnold Schwartzenecker, hoe je het ook mag schrijven en wat de man ook is of doet weet ik niet maar ook bekende filmsterren die er een woning hebben. En met deze rijke beelden werden we even later aan het eind van de dag weer bij het hotel afgezet waar we even omkeken naar een restaurantje aan de overkant van de straat wat ´Tokoloko`heette. Dit was eigendom van Viola Holt uit Nederland eens een bekend persoon van de T.V. en nog meer. Die beheerde hier samen met haar man een bijzonder kleine eetgelegenheid. En aan het helespulletje te zien zal ze wel minder geld gehad hebben als die mensen in die luxe wijk.
Ook deze dag al was er niet zoveel spannends gebeurd was weer voorbij en we besloten om de andere ochtend, althans middag om 13.00 uur even naar het internetcafe te gaan om even met Admin en Blondie e kunnen praten, het zou dan in Nederland 20,00 uur zijn en onze kinderen zullen wel verlangd zitten wachten het het OSW forum om hun geliefde ouders daar te ontmoeten en aan te horen hoe of dat wij het wel naar onze zin hadden en of het in Nederland soms al regenen zou. Maar daarover schrijven we een volgende keer en dan zullen we gelijk vertellen hoe we met truck een sjungel tocht gaan maken.
Na het eten en dat was al behoorlijk laat nog even voor het slapen gaan de nodige Pina Colades te hebben gedronken (en die zijn ook echt lekker jongens, ik had zoiets nog nooit op maar daar ben ik er echt verzot op geworden) zijn we maar naar onze eigen kamer gegaan om maar eens goed uit te gaan slapen, want je wordt van dit alles toch wel erg moe.
wordt vervolgd.
Op de morgen dat we opgehaald werden met een bus voor de stadstour was de temperatuur inmiddels om 9.30 uur al weer gestegen naar 34 graden. Volgens mij is dat een Bier temperatuur!!!!
Maar zonder dat biertje zijn we toch maar in de bus gestapt en hebben plaatsgenomen op een van de voorste rijen wara we de wind van de airco goed konden voelen. het voordeel daarvan is dat wanneer de bus stopt en je zo snel mogelijk er uit wil om van die koude wind af te zijn en het voorkomt het indutten in de bus van wege de warmte die er anders is. En je weet opa houdt niet van indutten want van ingedutte mensen behoef je niet veel meer te verwachten.
Oke, De eerste stop was vlak bij een van de weinige grote kerken die er in de binnenstad staan. Uiteraard is dit een Rooms Katholieke kerk. Toen wij er lopend vlakbij waren hoorden we het orgel al spelen en de mensen zingen in de kerk. Daar worden op elke dag vier diensten gehouden en die worden behoorlijk goed bezocht. (daar zou je bij ons mee aan moeten komen daar hebben we al moeite om op zondag de twee dienst vol te krijgen) Alle deuren staan open en iedereen kan zo binnen lopen. Het was om te zien een mooie kerk met uiteraard de nodige beelden en schilderijen. De beschermheilige van de de Roomse kerk is daar Quadaloup. ( ik weet niet of ik het zo goed schrijf maar zo spreek je het in elk geval uit) Deze heilige zou vroeger opdracht van uit de hemel hebben gekegen om hier in Puerta Vallarta deze kerk te stichten en deze heilige wordt dan ook in elke Rooms Katholieke kerk via een schilderij van hem in eer gehouden.
Toen het zingen was afgelopen en de dienst was beeindig, dat was op even voor 11.00 uur, liep een van de kerkgangers, volgens mij de klokkenluider, naar buiten en op straat staande begon hij aan een touw te trekken (er hingen vier touwen, dus vier klokken) en even later hoorden we hou de betreffende klok begon te luiden. Nou ik stond wel even te kijken en dacht als dit bij ons zo vanaf de straat was te doen dan hoorden wij volgens mij de ganse dag klokgelui. Onze jeugd zou daar dus beslist niet vanaf blijven.
Inmiddels bij het verlate van de kerk en ons weer begevend in het stadsrumoer, waanden we ons toch wel ongeveer terug in de jaren 50. Kijkend naar het voorbijgaande verkeer zagen we hele hordes auto´s uit de jaren 50, 60, 70, en 80 veel jonger bijna niet, voorbij rijden, rammelend met de bumpers die roodbruin waren vanwege de roest, vol deuken en verweerde bekleding, open wagens met van die grote vleugels waarvan je denkt die stijg straks zomaar omhoog. En dan de bussen, de stadsbussen piepen kraken en steunen aan alle kanten. Er in zitten mensen die naar hun werk gaan, gaan winkelen, naar school, en naar de markt. En naar de markt ken je gelijk zien, ant als je in de bus zit en er komt iemand naast je zitten die een kooi met kippen erin naast je neer zet of even op je schoot deponeert voor hij of zij gaat zitten dan weet je dat die persoon dus naar de markt gaat. Alles ratelt en kakeld door elkaar.
Grote bulbars zijn aan de voorkant van de bus aangebracht, zelf zo groot dat je er volgens mij een volledige wegversperring mee kan wegdrukken en als je er met je autotjes mee in aanraking komt is er van je auto niets dan alleen maar schroot over.
VW Kevers zie je daar bij duizenden nog rijden, worden nog steeds daar gemaakt. Nissan is ook vertegenwoordigd en dan als taxi maar wel modellen die wij in Nederland niet kennen ook niet onder een andere naam. en ga zo maar door. Mensen proberen op straat spullen aan je te verkopen en er wordt gebedeld , maar niet zo heel veel meer want dat schijnt heel wat meer geweest te zijn.
Een moeder die uitgebreid op de rand van de stoep zit geeft haar kind de borst, hij was zo groot dat hij er bij stond, en de moeder gaf het andere broertje een por in zijn ribben (ik denk dat hij vier jaar was, dat ventje) om naar ons toe te gaan om te bedelen of om kauwgom te kopen. Toen hij bij me kwam en zijn zwarte knuistjes openden lag er een klein pakje kauwgom in en daar vroeg hij een halve peso voor. Mijn hart stokte in mijn keel en ik vond het wel zo schrijnend dat deze kleine kinderen die bij ons alleen maar zouden spelen en meer niet al zo vroeg voor een inkomen moesten gaan zorgen om hun ouders te helpen. Wij waren hiervoor al gewaarschuwd maar terwijl niemand het zag heb ik hem 1 peso gegeven en zijn kleine hand dichtgeknepen zodat hij de kauwgom nog een keer zou kunnen verkopen.
In mijn hart kon ik om dit alles eigenlijk wel huilen en ik ben snel doorgelopen om het maar van me af te kunnen zetten.
Daarna zijn we lopend door enkele straten gekomen in een straat waar bij een bepaald huis een rose loopbrug was naar een ander huis aan de andere kant van de straat. Hier hoorden wij dat er een film was opgenomen waarin Elisabeth Tayler en Richard Burton in hadden gespeeld, vraag me niet in welke film en ook niet hoelang het geleden was, in elk geval heel lang geleden, maar die twee woonden toen elk aan een kant van de straat, beidenwaren toen nog gehuwd met een ander en als men zich alleen voelden dan konden elk van de een of naar de ander kant komen en daar ontspon zich toen een hele liefdes verhouding tussen die twee. Het interreseerde me helemaal niks maar het schijnt dat nog steeds vele mensen en dan vooral Amerikanen hierheen komen om te zien waar zich dat alles heeft afgespeeld. Terwijl men luisterde naar de gids die hierover vertelde keek ik in elk geval naar publiek in deze straat, Dit waren echte kleurig gekleden Mexicanen en het was ondanks dat ze oude troup aan hadden toch een kleurig en blij gezicht om te zien.
De oude stad is opgesplitst in twee delen en wordt gescheiden door een behoorlijk grote rivier vanuit de bergen die bij de stad in de zee stroomt. In die rivier ligt een langwerpig eiland van ongeveer 500 meter lang waarop allemaal winkeltjes en terrasjes te vinden zijn en men kan met een apart brug op dit eiland je komen. Veel toeristen doen daar hun inkopen en wij hebben daar wat rondgekeken en het nodige aan drankjes genuttigd.
Maar toen!!!!!!! na het nuttigen van deze drankjes zouden we het eilandje aan de andere kant verlaten om dan aan de noord kant de stad te gaan verlaten waar we de sjungel in zouden gaan om te eten.
Via een hangende touwenbrug moest men het eilandje daar verlaten en hoe het kwam dat weet ik niet, maar ik houd het er op dat mijn lieve vrouwtje en borreltje teveel op had, maar zij houd vol dat het alleen sinaasappelsap was geweest, maar in elk geval liep ze al slingerend over die brug heen zich vasthouden dan weer links en dan weer rechts. Van achteren was het een komisch gezicht want ze leek wel dronken (volgens mij was ze dat ook van al die sinas) En ik hoorde iedereen lachen die er maar achter aan ging, hoe ik zelf aan de overkant gekomen ben vertel ik even niet, dara hebben jullie tenslotte ook niets mee te maken, maa ik ben er gekomen in elk geval.
Toen met de bus de stad uit en weer kwamen we in de bossen bij een rivier uit waar een touwen loopbrug over heen hing en waar de bus niet meer verder kon. Het plaatselijke autoverkeer reed langzaam door het ater en was je lopend dan nam je de loopbrug.
Hier kwamen wij in een dorp waar we onder een zogenaamde hooiberg met een kap van palmentakken konden eten. We kregen kommetjes en moesten langs een balie lopen en konden alles er in doen wat we maar lekker vonden incl. sausjes en daarna kon je dat laten wokken. We hebben daar heerlijk gegeten en na het eten konden we nog wat rondkijken. Lopen naar de rivier waar we een hoop gekwebbel en gegeil van kinderen hoorden zagen we hoe vrouwen daar, staande tot aan hun knieen in het water bezig waren de was te doen. In dit dorp had men nog geen wasmachines, laat staan wasautomaten en ging alles nog met de hand en de borstel. vlak bij hen vermaakten zich de kleine kinderen in het water en waren er aan het spelen.
Je voelt je toch wel beschaamd als je dit alles ziet en je denkt aan alle luxe die wij hier bezitten en dan nog maar lopen te mopperen over dit of over dat.
Hier moetmen toch wel met heel weinig tevreden zijn en dat moet ik zeggen dat lijken ze me volgens mij wel want overal zie je toch de mensen vrolijk kijken en hoor je ze lachen. Ik denk ook dat ze een dankbaarder leven lijden dan wij met al onze luxe om ons heen.
Daarna nog even heel decadent door de wijk gereden en gelopen waar de meest luxe villa´s tegen de berghellinen staan. Woning die daar te koop staan worden verkocht voor prijzen van 2,5 miljoen amerikaanse dollars, Hier verblijven de rijken der aarde. Arnold Schwartzenecker, hoe je het ook mag schrijven en wat de man ook is of doet weet ik niet maar ook bekende filmsterren die er een woning hebben. En met deze rijke beelden werden we even later aan het eind van de dag weer bij het hotel afgezet waar we even omkeken naar een restaurantje aan de overkant van de straat wat ´Tokoloko`heette. Dit was eigendom van Viola Holt uit Nederland eens een bekend persoon van de T.V. en nog meer. Die beheerde hier samen met haar man een bijzonder kleine eetgelegenheid. En aan het helespulletje te zien zal ze wel minder geld gehad hebben als die mensen in die luxe wijk.
Ook deze dag al was er niet zoveel spannends gebeurd was weer voorbij en we besloten om de andere ochtend, althans middag om 13.00 uur even naar het internetcafe te gaan om even met Admin en Blondie e kunnen praten, het zou dan in Nederland 20,00 uur zijn en onze kinderen zullen wel verlangd zitten wachten het het OSW forum om hun geliefde ouders daar te ontmoeten en aan te horen hoe of dat wij het wel naar onze zin hadden en of het in Nederland soms al regenen zou. Maar daarover schrijven we een volgende keer en dan zullen we gelijk vertellen hoe we met truck een sjungel tocht gaan maken.
Na het eten en dat was al behoorlijk laat nog even voor het slapen gaan de nodige Pina Colades te hebben gedronken (en die zijn ook echt lekker jongens, ik had zoiets nog nooit op maar daar ben ik er echt verzot op geworden) zijn we maar naar onze eigen kamer gegaan om maar eens goed uit te gaan slapen, want je wordt van dit alles toch wel erg moe.
wordt vervolgd.