Ad Anker schreef:Je zegt eigenlijk iets heel moois namelijk. Eisen en direct diskwalificeren: dat is wel de kern van de bevinding. Bevinding is beleving van wat God doet in een mens. Die Godsdaad is een vereiste, hoe de mens de beleving waardeert, beleeft en uitdraagt is bevlekt met onze zondige aard en daarom diskwalificeerbaar. Ik ellendig mens... Ik dank God...
Het is inderdaad goed mijmeren bij regenachtig weer en hopelijk ervaar je in de geest mooie vergezichten.
Maar deze kant dacht ik niet op.
Cruciaal voor mijn denkrichting is dat het noodzakelijk is om verbrijzeling van het hart te kennen. De eis. Ongeacht waar je dit in de geloofsleer plaatst is dit zonder meer duidelijk dat dit binnen onze traditie een kernpunt is. Nu zou je daar zeer persoonlijk mee kunnen zitten, het grijpt je steeds voor eigen waarneming aan. Je leest een column en dan volgt dit:
"We vullen vele preken met de noodzaak om leeggeschud te worden voor God. We moeten ‘niets’ worden voor God. En zo is het ook! Wij hebben en zijn in geestelijk opzicht niets. Maar van die leegheid hebben we een enorm verhaal gemaakt".
Wordt hier nu blijk gegeven dat dat je de toestand van leegheid begrijpt? Integendeel. Datgene wat voor de leeggemaakte ziel een reële werkelijkheid is, wordt terzijde geschoven als een 'enorm verhaal'. Tja. Op emotioneel vlak praten van Dijk en de getroffen ziel dus enorm langs elkaar heen. Meen ik. Hij zoekt een front op om tegen te ageren - zijn goed recht overigens - maar het loopt niet over echte Godskennis maar over de zuiverheid van de leer (kijk uit: jij werkheilige cq arminiaan!).
Vandaar dus mijn reële zorg dat het normeren van bevinding en het tegelijkertijd onder kritiek stellen helemaal nergens toe leidt.
Kan het anders? De schrift zegt dan bijvoorbeeld in Psalm 147:3 Hij geneest de gebrokenen van hart, en Hij verbindt hen in hun smarten.