Uit een artikel in het AD, oftewel: hoe een buitenkerkelijke tegen de kerkkoorzang aankijkt.

In Nederland straalt koorzang levensmoeheid uit. Nee, dan de Engelsen.
In Songs of Praise (BBC) horen we koren waarbij de vocale beleving, de muzikale intensiteit en energie ervan af spatten.
In Nederland Zingt (EO) voltrekt de samenzang zich in het slepende tempo van een aanlopend fietswiel.

Natuurlijk kent ons land voortreffelijke koren - het Nederlands Kamerkoor is, terecht, internationaal gereputeerd - maar de collectieve zangkunst
zit de Nederlander, anders dan de buren aan gene zijde van de Noordzee, nu eenmaal niet in het bloed.
In het land van Calvijn blijft het psalmenrepertoire dikwijls aardedonker, monotoon en straalt het bovenal levensmoeheid uit.
Nee, dan de Engelsen. Die verkondigen de Blijde Boodschap geheel in stijl, dat wil zeggen, met een welhaast aangeboren geestdrift om religie topzwaar,
maar vederlicht te verklanken, zonder dat sprake is van trivialiteit.

Eens?
Oneens? Waarom niet?
Heeft jullie kerkelijke gemeente nog een zangkoor?

Tamelijk onzinnige tekst in het AD, behoorlijk chargerend en ongenuanceerd.
Maar dat neemt niet weg dat de koorzang in Engeland op een veel hoger plan staat dan in Nederland. Dat heeft alles te maken met de plek van het muziekonderwijs op de scholen. Er zijn scholen in Nederland waar nauwelijks meer gezongen wordt. En dat werkt door in onze cultuur. In Engeland heeft muziek een grote plaats in het regulier onderwijs, en de koorzang heeft een serieuze plek in de Anglicaanse traditie. Daar worden hoge eisen aan gesteld, en dat hoor je natuurlijk terug in de koorzang.
De Britten begrijpen dat zingen ook verkondiging kan zijn, en dat zingen daarom heel belangrijk is. In de dagelijkse Evensong ontbreekt de preek, maar wordt wel veel gezongen. Dat is nogal een verschil met het zingen van een enkel versje "ter verpozing van de gewijde aandacht".

Hendrikus schreef:Tamelijk onzinnige tekst in het AD, behoorlijk chargerend en ongenuanceerd.
Maar dat neemt niet weg dat de koorzang in Engeland op een veel hoger plan staat dan in Nederland. Dat heeft alles te maken met de plek van het muziekonderwijs op de scholen. Er zijn scholen in Nederland waar nauwelijks meer gezongen wordt. En dat werkt door in onze cultuur. In Engeland heeft muziek een grote plaats in het regulier onderwijs, en de koorzang heeft een serieuze plek in de Anglicaanse traditie. Daar worden hoge eisen aan gesteld, en dat hoor je natuurlijk terug in de koorzang.
De Britten begrijpen dat zingen ook verkondiging kan zijn, en dat zingen daarom heel belangrijk is. In de dagelijkse Evensong ontbreekt de preek, maar wordt wel veel gezongen. Dat is nogal een verschil met het zingen van een enkel versje "ter verpozing van de gewijde aandacht".

Daarom zette ik erbij: onkerkelijken.
Als de beleving van een "sombere" Psalm je totaal vreemd is, hoor je daar de troost niet uit immers?
Onze kerkelijke gemeente had vroeger een gemengd koor, maar het ledental liep terug en ze gingen samen met een ander koor. Maar inmiddels is dat ook opgeheven, wegens gebrek aan leden.

Mara schreef: Onze kerkelijke gemeente had vroeger een gemengd koor, maar het ledental liep terug en ze gingen samen met een ander koor. Maar inmiddels is dat ook opgeheven, wegens gebrek aan leden.

Je ziet inderdaad veel koren vergrijzen. Vijftig jaar geleden was de wekelijkse koorrepetitie voor sommige mensen zo'n beetje het enige verzetje wat ze doordeweeks hadden. Tegenwoordig is het aanbod aan vertier oneindig groot, en velen willen zich ook niet meer binden aan de wekelijkse verplichting van een koorrepetitie. Wat je nu steeds meer ziet, zijn de projectkoren. Een paar repetities, waarin je het programma voor een uitvoering instudeert. En sommigen plakken er dan maar meteen een cd-opname aan vast... En als het koorproject achter de rug is, gaan we een paar weken quilten. Of bloemschikken. Of een cursusje Spaans doen of zo.

Dat men zich niet meer wil binden aan een wekelijkse verplichting, zie je op allerlei terreinen opduiken. Helaas leidt dat tot verarming en oppervlakkigheid. Of het nu sport is of kunst of wat dan ook, om niveau te bereiken is een lang traject van volhouden en oefenen nodig. De vluchtigheid van nu, het zappen van het ene verzetje naar het andere, is de doodssteek voor kwaliteit.

Hendrikus schreef:

Mara schreef: Onze kerkelijke gemeente had vroeger een gemengd koor, maar het ledental liep terug en ze gingen samen met een ander koor. Maar inmiddels is dat ook opgeheven, wegens gebrek aan leden.

Je ziet inderdaad veel koren vergrijzen. Vijftig jaar geleden was de wekelijkse koorrepetitie voor sommige mensen zo'n beetje het enige verzetje wat ze doordeweeks hadden. Tegenwoordig is het aanbod aan vertier oneindig groot, en velen willen zich ook niet meer binden aan de wekelijkse verplichting van een koorrepetitie. Wat je nu steeds meer ziet, zijn de projectkoren. Een paar repetities, waarin je het programma voor een uitvoering instudeert. En sommigen plakken er dan maar meteen een cd-opname aan vast... En als het koorproject achter de rug is, gaan we een paar weken quilten. Of bloemschikken. Of een cursusje Spaans doen of zo.

Dat men zich niet meer wil binden aan een wekelijkse verplichting, zie je op allerlei terreinen opduiken. Helaas leidt dat tot verarming en oppervlakkigheid. Of het nu sport is of kunst of wat dan ook, om niveau te bereiken is een lang traject van volhouden en oefenen nodig. De vluchtigheid van nu, het zappen van het ene verzetje naar het andere, is de doodssteek voor kwaliteit.

Wat ik wel zie en hoor zijn kleine koren die pop-repertoire ten gehore brengen.
En het regiokoor Adonai heeft nog niet zo lang geleden in de regio een concert gegeven. Dat was wel uitverkocht geloof ik.

Hendrikus schreef:Er zijn scholen in Nederland waar nauwelijks meer gezongen wordt. En dat werkt door in onze cultuur.

Ergeren jullie je wel eens aan valse tonen (van zij- of achterburen) tijdens het zingen in de dienst? Of kunnen jullie je altijd wel richten op de tekst van het gezongene?

Pimpelmees schreef:

Hendrikus schreef:Er zijn scholen in Nederland waar nauwelijks meer gezongen wordt. En dat werkt door in onze cultuur.

Ergeren jullie je wel eens aan valse tonen (van zij- of achterburen) tijdens het zingen in de dienst? Of kunnen jullie je altijd wel richten op de tekst van het gezongene?

Over het algemeen heb ik me nooit hoeven ergeren aan een "buur-stem".
Die klonk overigens wel eens wat opvallend.
Voor de gemeente van Zuid een eigen kerkgebouw had zaten we als familie meest dicht op elkaar.
En in onze familie werd veel gezongen bij het orgel.
Mijn vader en oom hadden daar wel wat gevoel voor, en zongen regelmatig een soort (weet niet of het
dat was, maar klonk erg mooi) tweede stem.

-DIA- schreef:

Pimpelmees schreef:

Hendrikus schreef:Er zijn scholen in Nederland waar nauwelijks meer gezongen wordt. En dat werkt door in onze cultuur.

Ergeren jullie je wel eens aan valse tonen (van zij- of achterburen) tijdens het zingen in de dienst? Of kunnen jullie je altijd wel richten op de tekst van het gezongene?

Over het algemeen heb ik me nooit hoeven ergeren aan een "buur-stem".
Die klonk overigens wel eens wat opvallend.
Voor de gemeente van Zuid een eigen kerkgebouw had zaten we als familie meest dicht op elkaar.
En in onze familie werd veel gezongen bij het orgel.
Mijn vader en oom hadden daar wel wat gevoel voor, en zongen regelmatig een soort (weet niet of het
dat was, maar klonk erg mooi) tweede stem.

Wat mij betreft horen we dit soort gezang vaker. Nu kun je vaak niet eens in de tuin zitten, omdat de buren menen dat wij ook van radio 538 houden....

Luther schreef:

-DIA- schreef:

Pimpelmees schreef:

Hendrikus schreef:Er zijn scholen in Nederland waar nauwelijks meer gezongen wordt. En dat werkt door in onze cultuur.

Ergeren jullie je wel eens aan valse tonen (van zij- of achterburen) tijdens het zingen in de dienst? Of kunnen jullie je altijd wel richten op de tekst van het gezongene?

Over het algemeen heb ik me nooit hoeven ergeren aan een "buur-stem".
Die klonk overigens wel eens wat opvallend.
Voor de gemeente van Zuid een eigen kerkgebouw had zaten we als familie meest dicht op elkaar.
En in onze familie werd veel gezongen bij het orgel.
Mijn vader en oom hadden daar wel wat gevoel voor, en zongen regelmatig een soort (weet niet of het
dat was, maar klonk erg mooi) tweede stem.

Wat mij betreft horen we dit soort gezang vaker. Nu kun je vaak niet eens in de tuin zitten, omdat de buren menen dat wij ook van radio 538 houden....

Ik heb het ook alleen nog maar van de overlevering van mijn ouders dat hier ter plaatse veel
door de open ramen der vromen tent weergalmde. Dat is nu hier ook weg, over een hele grote
zeldzaamheid.

-DIA- schreef:Ik heb het ook alleen nog maar van de overlevering van mijn ouders dat hier ter plaatse veel
door de open ramen der vromen tent weergalmde. Dat is nu hier ook weg, over een hele grote
zeldzaamheid.

O, ik ken dat nog wel van mijn jeugd, en die is nog vrij recent afgesloten.

Pas liepen wij zondagsavonds naar vrienden; om met hun gezin samen te zingen.
Onderweg kwamen we langs verschillende huizen waar we gezinnen hoorden/zagen zingen.

helma schreef:Pas liepen wij zondagsavonds naar vrienden; om met hun gezin samen te zingen.
Onderweg kwamen we langs verschillende huizen waar we gezinnen hoorden/zagen zingen.

Ik bedoel maar... Mooi!

Luther schreef:

helma schreef:Pas liepen wij zondagsavonds naar vrienden; om met hun gezin samen te zingen.
Onderweg kwamen we langs verschillende huizen waar we gezinnen hoorden/zagen zingen.

Ik bedoel maar... Mooi!

Ik moet zeggen dat R. dan wel een zeer afvallige stad is, want wat hier hoor is meest popmuziek.

-DIA- schreef:

Luther schreef:

helma schreef:Pas liepen wij zondagsavonds naar vrienden; om met hun gezin samen te zingen.
Onderweg kwamen we langs verschillende huizen waar we gezinnen hoorden/zagen zingen.

Ik bedoel maar... Mooi!

Ik moet zeggen dat R. dan wel een zeer afvallige stad is, want wat hier hoor is meest popmuziek.

Dat geldt voor ons durp ook.

Bij ons thuis zongen we altijd op zondagavond. De deuren of het raam stond soms per ongeluk open omdat een kleine ofzo naar buiten ging. Arme buren... Niet christelijk maar ze deden zelden moeilijk.

Als we elkaar ontmoeten als broers en zussen is er vaak muziek. Breed repetoire, maar we houden rekening met elkaar.

Zoonlief begint nu ook al. We hadden even via YouTube echte muziek aangezet. Je kent het wel, familie Zwart etc. Hij pakte zijn speelgoed piano, ging op de bank zitten en deed de organist na. Zo schattig.

Ik heb meerdere keren op een koor gezeten maar ben er nu al een tijd af. Je kunt gewoon niet alles tegelijk... dat is het punt.