Het kromme in het levenslot

[Jo-Ann]

'k Ben bezig in dit boekje van Boston.
Toch komen bij mij steeds dezelfde vragen boven.
In dit boek wordt vooral gewezen op het buigen onder God en het zich vernederen onder de krachtige hand Gods.
Maar aan de andere kant schijnt boosheid gezond te zijn voor de verwerking van de dingen. Hoe is dan de link met het zich vernederen onder Gods hand?

[jvdg]

Ik denk zomaar dat Boston ook maar een mens was.......
Aan wie opstandigheid niet onbekend was.

[henriët]

'k Ben bezig in dit boekje van Boston.
Toch komen bij mij steeds dezelfde vragen boven.
In dit boek wordt vooral gewezen op het buigen onder God en het zich vernederen onder de krachtige hand Gods.
Maar aan de andere kant schijnt boosheid gezond te zijn voor de verwerking van de dingen. Hoe is dan de link met het zich vernederen onder Gods hand?

Mi sluit het een het ander niet uit.
Ik besef terdege dat dit een enorm moeilijke en lastige materie zijn kan.
iets wat verkeerd is, is verkeerd..dat mag niet 'weggemoffeld'worden..
booszijn opzich is niet fout...

t is een beetje laat er nu nog op te gaan reageren, ik hoop er op terug te komen
sterkte

[memento]

De grote vraag is denk ik op wie of wat die boosheid gericht is. Boosheid, die ten diepste gericht is op God, of op het handelen van God, dan kan dit nooit goede boosheid zijn. Een voorbeeld van deze boosheid vinden we bij Job, die daarom ook door God bestraft wordt. Als het boosheid is, die gericht is op onrecht wat jou of anderen (of God) is aangedaan, dan is dat terechte boosheid, die je ook hebben mag. Denk bv aan de psalmen, waarin dit vaak aan bod komt.

Maar ik vrees dat het conflict wat je schetst, tussen buigen onder God enerzijds, en boosheid anderzijds, in veel gevallen voorkomt uit een mens-beeld wat de oudvaders (en dus ook Boston) vreemd was. Waar in de moderne psychologie het begrip "autonomie" (zelf-beschikking en zelf-ontplooiing als hoogste ideaal) centraal staat, was bij de oudvaders juist zelf-verloochening en buigen onder Gods weg, wat een mens gelukkig maakte.

Ik zou stellen:
1. Boosheid tegenover God, of Zijn weg, is zonde.
2. Boosheid tegenover onrecht wat jou direct of indirect wordt aangedaan, kan beter plaats maken voor een toekeren van de andere wang, en vergeving. In de wetenschap dat het diepste geluk, het diepste "zijn" van ons (als we kind van God mogen zijn), onbereikbaar afgeschermd is voor onze tegenpartijders.
3. Boosheid tegenover onrecht wat anderen of God aangedaan wordt, moét er zijn. Zou ik niet haten Heere, die U haten.

[henriët]

De grote vraag is denk ik op wie of wat die boosheid gericht is. Boosheid, die ten diepste gericht is op God, of op het handelen van God, dan kan dit nooit goede boosheid zijn. Een voorbeeld van deze boosheid vinden we bij Job, die daarom ook door God bestraft wordt. Als het boosheid is, die gericht is op onrecht wat jou of anderen (of God) is aangedaan, dan is dat terechte boosheid, die je ook hebben mag. Denk bv aan de psalmen, waarin dit vaak aan bod komt.

Maar ik vrees dat het conflict wat je schetst, tussen buigen onder God enerzijds, en boosheid anderzijds, in veel gevallen voorkomt uit een mens-beeld wat de oudvaders (en dus ook Boston) vreemd was. Waar in de moderne psychologie het begrip "autonomie" (zelf-beschikking en zelf-ontplooiing als hoogste ideaal) centraal staat, was bij de oudvaders juist zelf-verloochening en buigen onder Gods weg, wat een mens gelukkig maakte.

Ik zou stellen:
1. Boosheid tegenover God, of Zijn weg, is zonde.
2. Boosheid tegenover onrecht wat jou direct of indirect wordt aangedaan, kan beter plaats maken voor een toekeren van de andere wang, en vergeving. In de wetenschap dat het diepste geluk, het diepste "zijn" van ons (als we kind van God mogen zijn), onbereikbaar afgeschermd is voor onze tegenpartijders.
3. Boosheid tegenover onrecht wat anderen of God aangedaan wordt, moét er zijn. Zou ik niet haten Heere, die U haten.

ik begrijp het verschil niet tussen 2 en 3,
wanneer je bij punt 2 stelt over onrecht wat jou wordt aangedaan dat je dan de andere wang toe moete keren.. en bij punt 3 als t dan bij een ander is.. dan mag je wel boos zijn????
( of begrijp ik t nu verkeerd??)

Stel dat je mishandelt of misbruikt wordt.. sorry hoor.. moet je dan de 'andere wang toekeren'.. volgens mij mag je dan boos zijn om zulk onrecht.. door een ander aangedaan..
en natuurlijk is het zo, dat wanneer we lezen in de HC.. alles ten beste kan keren.. dan ga je idd. buigen..

[memento]

De grote vraag is denk ik op wie of wat die boosheid gericht is. Boosheid, die ten diepste gericht is op God, of op het handelen van God, dan kan dit nooit goede boosheid zijn. Een voorbeeld van deze boosheid vinden we bij Job, die daarom ook door God bestraft wordt. Als het boosheid is, die gericht is op onrecht wat jou of anderen (of God) is aangedaan, dan is dat terechte boosheid, die je ook hebben mag. Denk bv aan de psalmen, waarin dit vaak aan bod komt.

Maar ik vrees dat het conflict wat je schetst, tussen buigen onder God enerzijds, en boosheid anderzijds, in veel gevallen voorkomt uit een mens-beeld wat de oudvaders (en dus ook Boston) vreemd was. Waar in de moderne psychologie het begrip "autonomie" (zelf-beschikking en zelf-ontplooiing als hoogste ideaal) centraal staat, was bij de oudvaders juist zelf-verloochening en buigen onder Gods weg, wat een mens gelukkig maakte.

Ik zou stellen:
1. Boosheid tegenover God, of Zijn weg, is zonde.
2. Boosheid tegenover onrecht wat jou direct of indirect wordt aangedaan, kan beter plaats maken voor een toekeren van de andere wang, en vergeving. In de wetenschap dat het diepste geluk, het diepste "zijn" van ons (als we kind van God mogen zijn), onbereikbaar afgeschermd is voor onze tegenpartijders.
3. Boosheid tegenover onrecht wat anderen of God aangedaan wordt, moét er zijn. Zou ik niet haten Heere, die U haten.

ik begrijp het verschil niet tussen 2 en 3,
wanneer je bij punt 2 stelt over onrecht wat jou wordt aangedaan dat je dan de andere wang toe moete keren.. en bij punt 3 als t dan bij een ander is.. dan mag je wel boos zijn????
( of begrijp ik t nu verkeerd??)

God presenteert zich in Zijn woord al beschermer van het zwakke en verdrukte. En Hij spoort Zijn volk aan hen ook te beschermen. Terwijl de booschap aangaande onrecht wat onszelf is aangedaan, de woorden van (oa) de Bergrede klinken.

Stel dat je mishandelt of misbruikt wordt.. sorry hoor.. moet je dan de 'andere wang toekeren'.. volgens mij mag je dan boos zijn om zulk onrecht.. door een ander aangedaan..
en natuurlijk is het zo, dat wanneer we lezen in de HC.. alles ten beste kan keren.. dan ga je idd. buigen..

Mishandeling en misbruik zijn de zwaarste vormen van onrecht die een ander ons kan aandoen. Uiteraard moeten we in zulke gevallen het toekeren van de andere wang niet letterlijk gaan toepassen.

Toch is het denk ik heilzaam, om te beseffen dat wat een misbruiker en mishandelaar kan beschadigen (en dat is heeel, heel veel), niet het diepste, het meest waardevolle is, wat een mens bezit. Zijn ziel, zijn diepste geluk (als het goed is: gelegen in het heil bij God) is iets wat niemand ooit kan afpakken, of kapot kan maken. Een ander element wat ook goed is om te beseffen, is dat het niet nodig is voor ons om Gods weg te begrijpen, alvorens ons erin te kunnen berusten dat die weg ook echt ten goede is. Hoe donker ooit Gods weg moog' wezen, Hij is nabij hen die Hem vrezen.

We moeten nuchter zijn: verwerken heeft tijd nodig. Je moet niet tegen iemand die net iets zwaar traumatisch heeft meegemaakt, gaan zeggen dat hij/zij niet boos mag zijn. Maar ik denk dat een focus op autonomie, zoals de moderne psychologie doet, geen waar geluk brengt. Waar geluk wordt dáár gevonden, als we onze troost leren vinden aan Gods voeten, en dáár ook leren de ander te vergeven. In de wetenschap dat die ander je meest diepe geluk, je meest diepe waarde, nooit af kan nemen. Autonomie werpt je op jezelf, en als er van jezelf weinig meer heel is (hoe mooi opgelapt misschien), is dat maar een schamele troost. Waar geluk is de wetenschap dat mijn diepste bestaan, mijn diepste ik, erin ligt dat ik niet meer van mezelf, maar van Jezus Christus ben.

[Jo-Ann]

Maar ik vrees dat het conflict wat je schetst, tussen buigen onder God enerzijds, en boosheid anderzijds, in veel gevallen voorkomt uit een mens-beeld wat de oudvaders (en dus ook Boston) vreemd was. Waar in de moderne psychologie het begrip "autonomie" (zelf-beschikking en zelf-ontplooiing als hoogste ideaal) centraal staat, was bij de oudvaders juist zelf-verloochening en buigen onder Gods weg, wat een mens gelukkig maakte.

Hier ben ik inderdaad door in de war geraakt. Onrecht wat is aangedaan, is volgens Boston ten diepste ook door God aangedaan. En volgens Boston is het dan niet de weg om in de '2e oorzaak' te blijven hangen, maar te zien op God, Die de eerste Oorzaak hiervan was. En in die zin geeft hij ook de weg aan om te buigen onder God: vernedert u onder de krachtige hand Gods. En hier is vervolgens de meeste gemoedsrust van te verwachten.
Terwijl de moderne psychologie toch meer ingaat op het uiten van boosheid, verdriet, teleurstelling, enz. Uiteindelijk zou dit de meeste gemoedsrust geven.
Of zie ik dit misschien verkeerd?
Ik probeer een soort gulden middenweg tussen beide stellingen te zoeken. Of zouden dit geen tegenstellingen zijn?

Toch is het denk ik heilzaam, om te beseffen dat wat een misbruiker en mishandelaar kan beschadigen (en dat is heeel, heel veel), niet het diepste, het meest waardevolle is, wat een mens bezit. Zijn ziel, zijn diepste geluk (als het goed is: gelegen in het heil bij God) is iets wat niemand ooit kan afpakken, of kapot kan maken. Een ander element wat ook goed is om te beseffen, is dat het niet nodig is voor ons om Gods weg te begrijpen, alvorens ons erin te kunnen berusten dat die weg ook echt ten goede is. Hoe donker ooit Gods weg moog' wezen, Hij is nabij hen die Hem vrezen.
We moeten nuchter zijn: verwerken heeft tijd nodig. Je moet niet tegen iemand die net iets zwaar traumatisch heeft meegemaakt, gaan zeggen dat hij/zij niet boos mag zijn. Maar ik denk dat een focus op autonomie, zoals de moderne psychologie doet, geen waar geluk brengt. Waar geluk wordt dáár gevonden, als we onze troost leren vinden aan Gods voeten, en dáár ook leren de ander te vergeven. In de wetenschap dat die ander je meest diepe geluk, je meest diepe waarde, nooit af kan nemen. Autonomie werpt je op jezelf, en als er van jezelf weinig meer heel is (hoe mooi opgelapt misschien), is dat maar een schamele troost. Waar geluk is de wetenschap dat mijn diepste bestaan, mijn diepste ik, erin ligt dat ik niet meer van mezelf, maar van Jezus Christus ben.

Bedankt memento.
Ik heb in het boekje nog zitten zoeken naar Asaf, maar ik kon hem er niet in vinden. Volgens mij keurt Boston het gedrag van Asaf ook niet goed.

En zou murmurreren en het uiten van boosheid hetzelfde zijn?

[Tiberius]

Ik heb in het boekje nog zitten zoeken naar Asaf, maar ik kon hem er niet in vinden. Volgens mij keurt Boston het gedrag van Asaf ook niet goed.

En zou murmurreren en het uiten van boosheid hetzelfde zijn?

Toch komt Asaf een paar keer in dat boekje voor. Als je wilt weten waar, kan kan je het beste het document even downloaden van http://www.theologienet.nl en in Word zoeken.
En nee, Boston keurt zijn gedrag niet goed, al toont hij er wel begrip voor.