Boek 'Hoor nu mijn stem' (uit: Wat doen we vandaag)

[Ad Anker]

Ondertussen is het zowat bijna een uur verder en heb je (gelukkig!) nog steeds geen bladzijde in Franca's boek gelezen.

Jawel hoor. Twee hoofdstukken. Heerlijk boek. Roept wel vragen op.

[Jantje]

Ondertussen is het zowat bijna een uur verder en heb je (gelukkig!) nog steeds geen bladzijde in Franca's boek gelezen.

Jawel hoor. Twee hoofdstukken. Heerlijk boek. Roept wel vragen op.

Welke vragen? Ik verbaas me er overigens over dat je het een 'heerlijk boek' vindt. Je vrouw leest heel wat betere kost.

[Herman]

We wachten Ad's reflectie gewoon even af. Lees eerst het boek maar uit. Maar ik ben wel benieuwd wat Ad erover kwijt wil.

[Ad Anker]

Ik heb het uit. Het gaat over het psychologisch beschreven (niet) gekozen worden. Vanuit haar jeugd heeft de schrijver het onderwerp uitverkiezing door het verhaal heen laten lopen.

Het boek leest als een trein en is onmiskenbaar knap geschreven. Ik heb het daarom oprecht een heerlijk boek genoemd.

Ik zag de hoofdpersoon lopen: vanaf het station in Middelburg naar zorgcentrum Eben Haëzer, al noemt ze het in het boek Maranatha. Ook passend. Haar omschrijving van de woongroep en van tante Sjaan en haar medebewoners is zo levensecht dat het net een film is. Knap. Ik werk op een soortgelijke woongroep waardoor het mij aanspreekt.

Haar beschrijving over tante Ma als de doorgeleide vrouw waar heel de kerkgemeenschap tegenop zag vond ik sterk. Al is die beschrijving veelal ontdaan van het positieve en wordt het negatieve sterker ingekleurd. Tante Ma beoordeelt na een avondmaalsdienst de avondmaalsgangers. Als tante Ma het niet overneemt is het twijfelachtig, zoals buurman Verhagen.
Tante Ma oefent ook gemeenschap met overledenen. Dat is een overblijfsel uit de gezelschappen en maakt tante Ma gelijk mystiek.

De schrijver beschrijft de gang van zaken op belijdeniscatechisatie. Is ook een reëel beeld. Eenrichtingsverkeer en gemis aan verbondenheid.

Er zijn smakelijke anakdotes. Ik heb met regelmaat geglimlacht.

Al met al was het boek niet vijandig. Wel heeft ze het zwarte potlood wat harder ingedrukt dan de andere kleuren.

Wat mij trof was de tekening van een alwetende, doorgeleide en verzekerde vrouw wiens mening op alle terreinen het einde is van alle tegenspraak. zo'n vrouw die het alleenrecht heeft op het beheersen van de mate van Godsvrucht van haar familie, gemeenteleden en ambtsdragers, al dan niet beoordeeld op uiterlijkheden. Zij kan daar niets aan doen, zo lijkt het. Haar omgeving maakt haar zo. In haar omgeving verkeren dan mensen die in haar omvangrijke zwarte schaduw beleven niet uitverkoren te zijn en daar geen invloed op te hebben. De zwarte schaduw uit dat namelijk met regelmaat: haar status komt voort uit een soevereine daad.

Laat het maar een spiegel zijn. Ik pak mijn kleurige potloden maar op.

[Herman]

Laat het maar een spiegel zijn. Ik pak mijn kleurige potloden maar op.

Bedankt voor je weergave. Herkenbaar. Die zwarte potloden voelden heel beklemmend aan. Uiteindelijk zit dan de vijandschap een niveautje dieper. Niet direct en openlijk, maar als een innerlijke wringer.

[Ad Anker]

Laat het maar een spiegel zijn. Ik pak mijn kleurige potloden maar op.

Bedankt voor je weergave. Herkenbaar. Die zwarte potloden voelden heel beklemmend aan. Uiteindelijk zit dan de vijandschap een niveautje dieper. Niet direct en openlijk, maar als een innerlijke wringer.

Mooi. Dank voor deze aanvulling. Wat is beklemmend? Dat ik het snap en deels herken. Is het niet zo dat velen in de zwarte schaduw het 'mogelijk niet verkoren zijn' beleven en in een angstig ontzag in die schaduw hun leven slijten?

[helma]

Ik heb het uit. Het gaat over het psychologisch beschreven (niet) gekozen worden. Vanuit haar jeugd heeft de schrijver het onderwerp uitverkiezing door het verhaal heen laten lopen.

Het boek leest als een trein en is onmiskenbaar knap geschreven. Ik heb het daarom oprecht een heerlijk boek genoemd.

Ik zag de hoofdpersoon lopen: vanaf het station in Middelburg naar zorgcentrum Eben Haëzer, al noemt ze het in het boek Maranatha. Ook passend. Haar omschrijving van de woongroep en van tante Sjaan en haar medebewoners is zo levensecht dat het net een film is. Knap. Ik werk op een soortgelijke woongroep waardoor het mij aanspreekt.

Haar beschrijving over tante Ma als de doorgeleide vrouw waar heel de kerkgemeenschap tegenop zag vond ik sterk. Al is die beschrijving veelal ontdaan van het positieve en wordt het negatieve sterker ingekleurd. Tante Ma beoordeelt na een avondmaalsdienst de avondmaalsgangers. Als tante Ma het niet overneemt is het twijfelachtig, zoals buurman Verhagen.
Tante Ma oefent ook gemeenschap met overledenen. Dat is een overblijfsel uit de gezelschappen en maakt tante Ma gelijk mystiek.

De schrijver beschrijft de gang van zaken op belijdeniscatechisatie. Is ook een reëel beeld. Eenrichtingsverkeer en gemis aan verbondenheid.

Er zijn smakelijke anakdotes. Ik heb met regelmaat geglimlacht.

Al met al was het boek niet vijandig. Wel heeft ze het zwarte potlood wat harder ingedrukt dan de andere kleuren.

Wat mij trof was de tekening van een alwetende, doorgeleide en verzekerde vrouw wiens mening op alle terreinen het einde is van alle tegenspraak. zo'n vrouw die het alleenrecht heeft op het beheersen van de mate van Godsvrucht van haar familie, gemeenteleden en ambtsdragers, al dan niet beoordeeld op uiterlijkheden. Zij kan daar niets aan doen, zo lijkt het. Haar omgeving maakt haar zo. In haar omgeving verkeren dan mensen die in haar omvangrijke zwarte schaduw beleven niet uitverkoren te zijn en daar geen invloed op te hebben. De zwarte schaduw uit dat namelijk met regelmaat: haar status komt voort uit een soevereine daad.

Laat het maar een spiegel zijn. Ik pak mijn kleurige potloden maar op.

Heb je dan niet een soort smartgevoel als je zo'n boek leest? Alleen dit stukje geeft mij toch een gevoel van pijn omdat het zo inderdaad kan gaan in onze gezindte. Juist doordat ze dat zwarte potlood zulke diepe krassen laat maken maakt dat ik niet zonder pijn aan Franca kan denken. Zou ze echt geen andere voorbeelden gezien hebben? En hoe kunnen we voorkomen dat tante Ma's zo'n status krijgen?

[Ad Anker]

Klopt Helma. De notie die als het goed is een kind van God tekent die uitstraalt dat er redding is voor de grootste der zondaren mis ik geheel. Juist een geredde zondaar gaat beleven dat als hij/zij zalig kan worden het voor iedereen kan.

Maar kun je je voorstellen dat de tekening in mijn omschrijving wel gevonden wordt?

[Bezorgd]

Wat heb je het meesterlijk omschreven Ad.
Maar hoe komt het toch dat we zoveel herkenning lezen in zo'n boek.
En tegelijkertijd de door woorden geschilderde gevaren - situaties wel onderkennen.
Mensen als buurman Verhagen zijn er zoveel. Een kinderlijke vreze Gods, maar afgefakkeld door een andere groep die het niet "overnemen". Ik vind het echt angstig.

[Hendrien]

Ik heb het uit. Het gaat over het psychologisch beschreven (niet) gekozen worden. Vanuit haar jeugd heeft de schrijver het onderwerp uitverkiezing door het verhaal heen laten lopen.

Het boek leest als een trein en is onmiskenbaar knap geschreven. Ik heb het daarom oprecht een heerlijk boek genoemd.

Ik zag de hoofdpersoon lopen: vanaf het station in Middelburg naar zorgcentrum Eben Haëzer, al noemt ze het in het boek Maranatha. Ook passend. Haar omschrijving van de woongroep en van tante Sjaan en haar medebewoners is zo levensecht dat het net een film is. Knap. Ik werk op een soortgelijke woongroep waardoor het mij aanspreekt.

Haar beschrijving over tante Ma als de doorgeleide vrouw waar heel de kerkgemeenschap tegenop zag vond ik sterk. Al is die beschrijving veelal ontdaan van het positieve en wordt het negatieve sterker ingekleurd. Tante Ma beoordeelt na een avondmaalsdienst de avondmaalsgangers. Als tante Ma het niet overneemt is het twijfelachtig, zoals buurman Verhagen.
Tante Ma oefent ook gemeenschap met overledenen. Dat is een overblijfsel uit de gezelschappen en maakt tante Ma gelijk mystiek.

De schrijver beschrijft de gang van zaken op belijdeniscatechisatie. Is ook een reëel beeld. Eenrichtingsverkeer en gemis aan verbondenheid.

Er zijn smakelijke anakdotes. Ik heb met regelmaat geglimlacht.

Al met al was het boek niet vijandig. Wel heeft ze het zwarte potlood wat harder ingedrukt dan de andere kleuren.

Wat mij trof was de tekening van een alwetende, doorgeleide en verzekerde vrouw wiens mening op alle terreinen het einde is van alle tegenspraak. zo'n vrouw die het alleenrecht heeft op het beheersen van de mate van Godsvrucht van haar familie, gemeenteleden en ambtsdragers, al dan niet beoordeeld op uiterlijkheden. Zij kan daar niets aan doen, zo lijkt het. Haar omgeving maakt haar zo. In haar omgeving verkeren dan mensen die in haar omvangrijke zwarte schaduw beleven niet uitverkoren te zijn en daar geen invloed op te hebben. De zwarte schaduw uit dat namelijk met regelmaat: haar status komt voort uit een soevereine daad.

Laat het maar een spiegel zijn. Ik pak mijn kleurige potloden maar op.

Mooi verwoord @Ad. Zelf ken ik ook zo'n vrouw en ik worstel daar erg mee. Ik denk dat het waar is wat je zegt. Ze worden door hun omgeving zo gemaakt. Dit is een nieuw gezichtspunt voor mij. Dat maakt het wat zachter.

[Luther]

Ad, werkelijk heel knap hoe je je leeservaring formuleert en daarmee het boek recht doet.
Je hebt zelf ook kwaliteiten op het schrijversvlak. Al eens overwogen?

[Desiree]

Ik val er zo maar even tussen..

Toch denk ik dat juist dominees uit jouw kerkverband deze dingen in zijn gaan zien anno 2018, als ze het al niet deden. En daarom 'gezeur' krijgen.. om het nog maar voorzichtig uit te drukken.

Toch kan geen doorgeleide nicht of bijzondere tante God tegen houden, want Hij is Overwinnaar!

Ik hoop niet dat ik zo'n tante ben. Brand me dan maar af. Het is de oude en de nieuwe mens in 1 he.. de oude steekt zo vaak de kop op.

[dennis]

Het boek is ongetwijfeld goed geschreven. En er is veel herkenbaars in voor iemand die in de GG is opgegroeid. Ik vond de gedeelten over de 'doorgeleide' tante Ma juist wat minder, omdat bij haar m.i. best omstreden bevindingen min of meer als standaard worden voorgesteld.
Over het contact met overleden medegelovigen, na de dood, bijvoorbeeld, zwijgen bijna alle bekeringsgeschiedenissen.

Daarnaast vond ik ook het relatieve gemak waarin de hoofdpersoon haar geloof verliest, namelijk puur op grond van een paar aanvechtbare rationele gedachten, niet overtuigend. Waarmee ik niet zal ontkennen dat het bij sommigen (FT?) inderdaad op die manier is gegaan. Het hart heeft zijn eigen redenen, zei Pascal.
Je mag tegen Franca niet zeggen dat haar leven - nu ze niet meer gelovig is - zinloos is, want dat irriteert haar. Dat begrijp ik heel goed, maar toch is het ten diepste wel waar. Zonder eeuwigheidsperspectief blijft er alleen deze wereld. En die is, hoe je het ook went of keert, niet mooi. En iets daarvan lees je ook in dit boek. Ook de wereld waartoe ze zich heeft 'bekeerd', die van het intellectualisme van o.a. de VPRO blijkt vies tegen te vallen.
Zeker een boek om over na te denken.

[dennis]

Het boek is ongetwijfeld goed geschreven. En er is veel herkenbaars in voor iemand die in de GG is opgegroeid. Ik vond de gedeelten over de 'doorgeleide' tante Ma juist wat minder, omdat bij haar m.i. best omstreden bevindingen min of meer als standaard worden voorgesteld.
Over het contact met overleden medegelovigen, na de dood, bijvoorbeeld, zwijgen bijna alle bekeringsgeschiedenissen.

Daarnaast vond ik ook het relatieve gemak waarin de hoofdpersoon haar geloof verliest, namelijk puur op grond van een paar aanvechtbare rationele gedachten, niet overtuigend. Waarmee ik niet zal ontkennen dat het bij sommigen (FT?) inderdaad op die manier is gegaan. Het hart heeft zijn eigen redenen, zei Pascal.
Je mag tegen Franca niet zeggen dat haar leven - nu ze niet meer gelovig is - zinloos is, want dat irriteert haar. Dat begrijp ik heel goed, maar toch is het ten diepste wel waar. Zonder eeuwigheidsperspectief blijft er alleen deze wereld. En die is, hoe je het ook went of keert, niet mooi. En iets daarvan lees je ook in dit boek. Ook de wereld waartoe ze zich heeft 'bekeerd', die van het intellectualisme van o.a. de VPRO blijkt vies tegen te vallen.
Zeker een boek om over na te denken.

[Jantje]

Ik voel me er niet prettig bij om zulke boeken te lezen. We waarschuwen allemaal voor boeken van Maarten 't Hart en Jan Wolkers en deze boeken lezen we wel zomaar. Ook al is hier direct niets op aan te merken, en zijn de boeken van de eerdergenoemde schrijvers veel schokkender, toch zou ik er zelf persoonlijk niet zo maar aan beginnen om zo'n boek te lezen.