Ik zei niet dat de invoering van de berijming 1773 een aanleiding was om het ritmisch zingen in te voeren. Wat ik zei, was dat het idee om de korte zingtrant in te voeren een poging was om de gemeentezang te verbeteren. Immers, als men alle noten even langgerekt zingt en al glibberend van de ene naar de andere noot sjokt, is het al een hele verbetering wanneer de lengte van de noten gehalveerd wordt, uitgezonderd de eerste en de laatste noot van de regel. [Waarmee je trouwens in Psalm 68 voor de meeste regels het juiste ritme te pakken hebt.]GJdeBruijn schreef:[*] Dat vraag ik me af. Ik ken geen voorbeeld van een poging tot ritmisch zingen uit de 18e eeuw. Wel instrumentale notaties, maar ik ken geen enkele bron die wijst in een richting als dat zou 1773 een poging zijn om ritmisch te zingen. Verder dan de versnelde zingtrant (alleen de begin en eindnoten van de regels nog langgerekt) en poging de ongecontroleerde buigingen en halen in te dammen ging het mijns inziens niet. NB Zelfs Bastiaans schreef de muziek voor de eredienst een eeuw later nog niet-ritmisch, evenals de bekende uitgave van Johannes Worp. Pas in de 20e eeuw werden de oude zettingen overgezet naar ritmisch.Hendrikus schreef: De verschijning van een nieuwe psalmberijming was ongetwijfeld[*] wel een gerede aanleiding om te proberen ook het zingen te verbeteren. Maar 't is dus niet zo dat de berijming 1773 is gemaakt om op de korte zingtrant te worden gezongen.
Je hebt gelijk, hoewel de psalmboekjes in die tijd een ritmische notatie lieten zien, zong men isometrisch. Pogingen om daadwerkelijk ritmisch te gaan zingen, komen pas tegen het eind van de 19e eeuw voorzichtig op gang en vinden pas bredere ingang gaandeweg de eerste helft van de vorige eeuw.