Deze week gelezen of uitgelezen:
- Huldrych Zwingli (1484-1531, Reformator) Doop, wederdoop en kinderdoop.
- De belijdenisgeschriften. Pastoraal en actueel. Dr. A. Baars, Dr. P.C. Hoek, Dr. A.J. Kunz.
(Over: De Triniteit als basis van de geloofsleer. De Geloofsbelijdenis van Nicea en Athanasius,
De Rechtvaardigingsleer als het eigene van de Reformatie, Zinnebeelden van Gods beloften. Doop en Avondmaal in de Gereformeerde belijdenis).
- De dageraad van Holland. Geschiedenis van het graafschap Holland 1100-1300. Henk 't Jong.
- Heinrich Bullinger (Reformator van Zurich), 2 van zijn 101 preken over Openbaring, namelijk begin van Openbaring 20. over het 1000 jaar gebonden zijn van de duivel en het 1000 jaar regeren met Christus.

De Geheugenlozen van Geraldine Schwarz
Amor fati en Tweestromenland van Abel Herzberg

Onlangs heb ik het boek De lijst van meneer Rosenblum gelezen, voor de leeskring. Het is een boeiend boek, een origineel verhaal wat deels gebaseerd is op de belevenissen van de grootouders van de auteur. We hadden er een leuk gesprek over. Bijvoorbeeld over wat je iemand zou aanraden die uit een ander land hier kwam wonen. Hoe burger je het best in?

Verder heb ik een beginnetje gemaakt met Het grote huis, door Helena McEwen. De kaft belooft een stevig verhaal, een vrouw die terug gaat naar het huis van haar kindertijd, na het dramatische verlies van een broer en zus. Maar het boek kabbelt maar door met jeugdherinneringen en gaat nergens heen. Je verwacht dat er geleidelijk wat blootgelegd wordt waarom de broer een eind aan zijn leven heeft gemaakt, maar niet. Dus halverwege heb ik het boek dichtgeklapt. Dat viel nog niet mee, het is maar een dun boekje.

En nu ben ik begonnen aan Het achtste leven (van Brilka), een familiesaga. Het speelt in Georgië, wat op zich heel interessant is. Ik heb wat opgezocht over dat land, en het heeft een heel bijzondere en moeilijke geschiedenis, en het is een prachtig land.
Ik hou eigenlijk niet zo van die boeken die generaties overspannen, dus ik weet niet hoe ver ik kom.

Het eiland onder de zee van Isabel Allende. Prachtig!

http://www.vnkonline.nl/index.html
Voor mensen die van kerkhistorie is dit wel interessant denk ik.

Het merg van het Evangelie. (inclusief tweede deel: verklaring van de 10 geboden)
van Edward Fisher.
Met aantekeningen van Thomas Boston.

Johann Gottfried Walther schreef:Het merg van het Evangelie. (inclusief tweede deel: verklaring van de 10 geboden)
van Edward Fisher.
Met aantekeningen van Thomas Boston.

Mooi boek! Gaf mij meer zicht op de plaats van de wet in het genadeleven.

Halleluja of lof des Heeren over het genadeverbond - Wilhelmus á Brakel

Blind Vertrouwen
Rachel Dylan
https://www.depelgrim.com/boeken/leesbo ... chel-dylan

Gisteren nacht, dageraad en een gedeelte van dag gelezen.
Van Elie Wiesel uiteraard.
Zeer indringend

Bertiel schreef:Gisteren Nacht, Dageraad en een gedeelte van Dag gelezen.
Van Elie Wiesel uiteraard.
Zeer indringend

Het is even puzzelen, maar ik snap hem. Rond 5 mei lees ik ook altijd zoiets. Dit jaar Abel Herzberg.

Stilte in mijn hart - 35 levenslessen voor vrouwen.
Elisabeth Elliot

Beste mw. Bird van A.J. Pearce.
Het idee was leuk, denk ik. De uitvoering matig. En de vertaling beroerd. Voor ieder bijvoeglijk naamwoord werd nog 'kolossaal' toegevoegd. Iets was dus kolossaal leuk, of de hoofdpersoon had het kolossaal druk. Hoe verzin je zoiets? Van zes keer 'kolossaal' op iedere bladzijde werd ik wel een beetje (ik wilde bijna zeggen: 'kolossaal') geïrriteerd. De ontknoping hing wel van toeval aan elkaar.

Kruis en munt van Lans Bovenberg en Paul van Geest. Maar daar moet ik wel wakker en scherp voor zijn.

Wacht niet op de morgen van Maria Rosseels. Mooi. Rosseels is altijd mooi. Soms raakte het verhaal mij echt wel, vooral rond de dood van koning Boudewijn. Maar verder was ik vooral bezig met alle bijfiguren uit elkaar houden, vooral als bleek dat ze toch wel belangrijker waren dan ik in eerste instantie dacht. Het waren er gewoon te veel. De setting was ongewoon (Jeruzalem tijdens de kruistochten), en Rosseels wist echt ongelooflijk veel informatie in haar roman te verwerken. Ik las het met wikipedia naast mij, en Rosseels heeft voor zover ik kon overzien echt vrijwel niet gesjoemeld met de historische gegevens. Met het slot was ik wel een beetje teleurgesteld. Zoals wel vaker bij Rosseels is de hoofdpersoon ergens in het begin van het boek op een vrij traditionele manier gelovend in God. En ook in 'Wacht niet op de morgen' leeft de hoofdpersoon in een klooster. Dan gebeurt er een pagina of 300 een heleboel, de hoofdpersoon komt allemaal hevig verlichte figuren tegen die alles aan het wankelen brengen, en aan het eind van het verhaal blijft er een soort algemeen religieus besef over. Het is iets interreligieus, in heel veel harmonie met de naasten. Geloof blijkt uit de daden, maar de belijdenis is vrijwel leeg geworden. Dan blijf je aan het eind van zo'n boek toch wel wat verdrietig achter.