jakobmarin schreef:Zita schreef:Net uit: Onbepaald door het lot, van Imre Kertész. Mooi. O wat mooi. Het laatste deel moet ik nog een keer lezen; ik was te slaperig maar wilde het toch uitkrijgen.
Voor het eerst in m'n leven heb ik een boek van een Nobelprijswinnaar (voor de literatuur) uitgelezen, realiseer ik me net.
Lijkt me n mooi boek.
Wat vond je ervan?
Ik vond het prachtig. Een ongeromantiseerd beeld van de Tweede Wereldoorlog. Toen ik het uit de bieb haalde, dacht ik eerst: O nee hè, niet weer oorlog. Maar het is zó anders dan de bestaande boeken. De hoofdpersoon-zonder-naam blijft zich verbazen, en daardoor neem je zijn verbazing over. En de dingen die hij normaal vindt (hard werken in een werkkamp; natuurlijk, want het is een werkkamp) zijn in de ogen van de lezer juist heel abnormaal. En als je het einde van dit boek vergelijkt met het einde van - om een zijstraat te noemen - Reis door de nacht, is het om te janken. In Reis door de nacht zegt Jan tegen vader: 'Een nieuw kunstgebit, en dan is alles weer gewoon'. In Onbepaald door het lot realiseer je je dat je nooit terug kunt spoelen in het leven, en dat het nooit meer wordt zoals het was. Ik moet het nodig nog een keer lezen... Soms word ik zo opgeslokt door het verhaal, dat ik te weinig let op de gedachten. Na de tweede keer lezen wil ik het vast nóg een keer lezen, maar dan voor de taal en de beeldspraak.