En als nu hierin je ziel eens werd verklaard? Als je over de aarde gaat met een ongeredde ziel? Als je nu voelt dat God op je moet toornen, dat je ontdekt wordt aan je verlorenheid, dat je Zijn doen en oordeel moet billijken, en vindt je ziel negens verklaard? Mensen die kennis hebben gekregen aan hun onverzoende staat voor God, voor hen zal het niet vreemd zijn, want dat is immers hun beleving? Dan is het geen gepraat erover maar beleving. Dat zal een mens in zo'n toestand ook niet uitbazuinen, maar die zoekt het te verbergen. En vanbinnen wordt het: Ik wou vluchten, maar kon nergens heen, mijn dood voor ogen! Overal gezocht, nergens antwoord. Ik weet dat er ook nog jonge mensen over de aarde lopen die hun ziel verklaard zoeken, en het niet vinden. Het zou dan zomaar kunnen dat hier een ziel verklaard wordt. En als dat beleving wordt verdwijnen meteen alle vragen. Wordt het herkent? Dat is de prediking die vanouds klonk, en voor velen tot zegen was, als van de kansels verkondigd werd wat in de binnenkamer omging.Maanenschijn schreef:Toch bevreemde mij soms enkele zinnen. Eén er van zou ik graag hier willen noemen: "Een zalig heimwee naar een onbekende God, een onverzoende God...." Mogen we dit eigenlijk wel zo gebruiken: 'onverzoende God' ? Ik begrijp dat er bedoeld wordt dat we heimwee krijgen naar een God, naar wie we uitgaan om verzoening te smeken. Maar legitimeert het weten wat er bedoeld wordt de soms (naar mijn mening) kromme uitspraken?
Niet een vraag bedoeld om de preek te fileren, maar ik zat daar zo wat over na te denken.
En als je dat diepe heimwee niet kent, ja dan zal het wellicht vreemde taal zijn, maar is het ook zo dat je dit maar spaarzamelijk hoort. Het is een tijd van grote afval en vervlakking, maar Gods werk gaat door. En zielen moeten verklaard worden. Daarvoor wil God de prediking van Zijn geroepen en gezonden knechten gebruiken. Daar kunnen zielen verklaard worden.