Was dit laatste maar zo dan zou er geen verschil zijn met Gods Woord en bijv. Calvijn. Het is geen kwestie van terminologie, maar een uitgestippeld pad. Verschillende predikanten/geleerden hebben hier interessante boeken over geschreven.DDD schreef:Ik ben het hier niet mee eens. Ik heb er nog eens goed over nagedacht.Herman schreef:Een reactie met drie elementen:
1. Volgens mij hoort het helemaal bij de psyche van de mens om onder druk van een ontmaskering of bij het op heterdaad betrapt worden, te ontkennen. Of de diepere laag daarvan angst is, of niet, dat doet niet ter zake. Ongetwijfeld is een dergelijke reactie binnen de psychologie wetenschappelijk onderzocht en geboekstaafd. Aan de reactie van Petrus is dus niets menselijks vreemd.
2. Volgens mij is het bevindelijk lezen van de schrift niet even gelijk aan de psychologische of pedagogische lezing of wat voor rationalistische lezing dan ook. Bevindelijk wil zeggen dat er een menselijke ervaring plaatsvind die betrekking heeft op het leven van het geloof, of in dit geval in een verloochening van zijn Meester en Heiland. De ervaring relateert dus aan een geestelijke werkelijkheid en niet aan een menselijke reactie in een actueel leven.
3. Binnen het kader van de bijbeluitleg staat het lijden en sterven in een heilshistorisch perspectief en Petrus is een bijzondere representant van iemand die moet leren dat Jezus' lijden zich geheel alleen voltrok. Hij trad de pers alleen. In dat licht verbleken alle mogelijke excuses of uitleg waarom Petrus tot zijn verloochening kwam, omdat de geschiedenis in dat dogmatische kader staat en dus daar overeenkomstig mee moet worden uitgelegd.
Kortom. Je zienswijze op de persoon van Petrus vind ik boeiend, maar een niet noodzakelijke verklaring van zijn daad.
Maar werkelijke geloofservaring staat helemaal niet buiten onze menselijke reacties in ons dagelijks leven. Ik vind dit een merkwaardig dualisme tussen geestelijke zaken en het gewone leven. Ik zou niet weten op grond van welk Bijbelwoord je dit onderscheid op deze manier kunt maken.
Verder ging het helemaal niet om excuses, maar het gaat erom dat wij verstaan wat hier ten diepste aan de orde is, en dat wij onszelf daaraan spiegelen. Deze dingen zijn tot onze lering geschreven, zegt de schrijver van de brief aan de Hebreeën. Zonder inzicht valt er niets te leren. Inzicht in jezelf, in Gods weg met de bijbelheiligen, en in Gods weg met jou zijn allemaal nodig.
Tenslotte vind ik niet dat je bij heilshistorie moet spreken van een 'dogmatisch kader' maar wellicht is dat een kwestie van terminologie en gaat het maar om de bedoelde inhoud dat de gelovigen moeten leren op Jezus alleen te vertrouwen.
Laatst nog een gebed gehoord waarin spreker aan God ging vertellen hoe hij een mens dient te bekeren. Spreker beseft denk ik niet waarmee hij bezig is.
