Kerk en WO2

Erskinees
Berichten: 2743
Lid geworden op: 14 jun 2018, 21:15

Re: Kerk en WO2

Bericht door Erskinees »

De schuldbelijdenis van de PKN staat overigens los van het initiatief van de CGK, HHK, GB, GKVNGK en GG (persoonlijke titel), als ik het goed heb begrepen.
Gebruikersavatar
Herman
Moderator
Berichten: 11945
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:21
Locatie: Geldermalsen

Re: Kerk en WO2

Bericht door Herman »

Dr. P. de Vries heeft ook zijn visie verwoordt. Naar zijn mening is er wel sprake van schaamte, maar niet van schuld. Een belijdenis 'wij hebben gezondigd' wordt door het uitspreken niet vanzelf een schuldrelatie, en je zegt dus feitelijk 'zij hebben gezondigd'. Om die reden en om nog heel veel meer redenen, was hij blij de schuldbelijdenis niet te hoeven uitspreken.

Meer is op zijn website te vinden

De argumentatie, vooral het historische deel, valt samen met mijn mening.
Bertiel
Berichten: 4556
Lid geworden op: 14 sep 2018, 08:49
Locatie: bertiel1306@gmail.com

Re: Kerk en WO2

Bericht door Bertiel »

ik had vanochtend de mening van de Vries gelezen.
Toch mis ik iets, wij als kerk hebben toch een andere verantwoording ten gevolge van ons geloof en de God van ons geloof, om ten tijde van onrecht onze stem te laten horen, zeker tegenover het Joodse volk.
En die houding was er gewoon niet, of minimaal, en dan nog met name buiten de gezindte vanwaar deze schuldverklaring is opgesteld.
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Gebruikersavatar
Herman
Moderator
Berichten: 11945
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:21
Locatie: Geldermalsen

Re: Kerk en WO2

Bericht door Herman »

Die houding was er om allerlei -valide - redenen niet. En die houding was er om allerlei - valide - redenen wel.

Je kunt het wegvoeren van 130.000 joden niet individualiseren naar Jan-en-alleman die dan daar een morele verantwoordelijkheid aan toekennen. Dr. P. de Vries laat juist op een hele mooie manier zien waarom iets wel kon (zoals de anekdote van de ouderling uit Nieuwaal) en waarom niet (zijn eigen grootouders). Het bijzondere aan die twee voorbeelden is, dat het in primaire zin gaat om hulp aan bekenden. En volgens mij ligt daar de bijbelse opdracht: doe goed aan je naaste, en dat is dan in eerste instantie de buurman en je familie.

Als ik voor al het onrecht in de wereld verantwoordelijk ben, dan zijg ik ineen. Want ik ben Atlas niet.
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Kerk en WO2

Bericht door J.C. Philpot »

Het artikel van dr. P. de Vries is wat breedsprakig, maar wel interessant en verhelderend. Ik kan zijn denkwijze goed volgen. Zoals veel van de artikelen van dr. De Vries ook dit keer ter lezing van harte aan een ieder aanbevolen.
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
Gebruikersavatar
Lilian1975
Berichten: 3021
Lid geworden op: 21 jun 2018, 20:12

Re: Kerk en WO2

Bericht door Lilian1975 »

Als ik zijn artikel lees zie en hoor ik hem helemaal voor me. Met zijn kenmerkende stem. Zijn wat kenmerkende manier van de gemeente inkijken als hij eem zijspoor bewandelt met het vertellen van een anekdote. Ik kan het niet goed omschrijven. Maar bij dit artikel had ik dat heel sterk.
Ukkie
Berichten: 1066
Lid geworden op: 21 nov 2020, 22:17
Locatie: Rotterdam

Re: Kerk en WO2

Bericht door Ukkie »

Herman schreef:Die houding was er om allerlei -valide - redenen niet. En die houding was er om allerlei - valide - redenen wel.

Je kunt het wegvoeren van 130.000 joden niet individualiseren naar Jan-en-alleman die dan daar een morele verantwoordelijkheid aan toekennen. Dr. P. de Vries laat juist op een hele mooie manier zien waarom iets wel kon (zoals de anekdote van de ouderling uit Nieuwaal) en waarom niet (zijn eigen grootouders). Het bijzondere aan die twee voorbeelden is, dat het in primaire zin gaat om hulp aan bekenden. En volgens mij ligt daar de bijbelse opdracht: doe goed aan je naaste, en dat is dan in eerste instantie de buurman en je familie.

Als ik voor al het onrecht in de wereld verantwoordelijk ben, dan zijg ik ineen. Want ik ben Atlas niet.
Wat betreft je laatste regels: we kunnen niet alle onrecht stuk voor stuk oplossen maar ik ben wel verantwoordelijk hoe ik leef ten opzichte van hen.
Ieder die gelooft dat Jezus de Christus is, is uit God geboren. 1Johannes 5 vers 1
Bertiel
Berichten: 4556
Lid geworden op: 14 sep 2018, 08:49
Locatie: bertiel1306@gmail.com

Re: Kerk en WO2

Bericht door Bertiel »

Herman schreef:Die houding was er om allerlei -valide - redenen niet. En die houding was er om allerlei - valide - redenen wel.

Je kunt het wegvoeren van 130.000 joden niet individualiseren naar Jan-en-alleman die dan daar een morele verantwoordelijkheid aan toekennen. Dr. P. de Vries laat juist op een hele mooie manier zien waarom iets wel kon (zoals de anekdote van de ouderling uit Nieuwaal) en waarom niet (zijn eigen grootouders). Het bijzondere aan die twee voorbeelden is, dat het in primaire zin gaat om hulp aan bekenden. En volgens mij ligt daar de bijbelse opdracht: doe goed aan je naaste, en dat is dan in eerste instantie de buurman en je familie.

Als ik voor al het onrecht in de wereld verantwoordelijk ben, dan zijg ik ineen. Want ik ben Atlas niet.
Ik las gisteren over Achan, als Jozua van de Heere heeft te horen gekregen wat er aan de hand is, zegt de Heere niet, er is iemand uit het midden van jullie die gestolen heeft, maar: Israel heeft gezondigd!
Of Daniel, ik en mijn volk (terwijl hijzelf als jongeling was weggevoerd)

Dan is er wel reden om schuld te belijden voor het zwijgen van ons voorgeslacht, ondanks alle goede redenen.
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Gebruikersavatar
Herman
Moderator
Berichten: 11945
Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:21
Locatie: Geldermalsen

Re: Kerk en WO2

Bericht door Herman »

Bertiel schreef:Ik las gisteren over Achan, als Jozua van de Heere heeft te horen gekregen wat er aan de hand is, zegt de Heere niet, er is iemand uit het midden van jullie die gestolen heeft, maar: Israel heeft gezondigd!
Of Daniel, ik en mijn volk (terwijl hijzelf als jongeling was weggevoerd)

Dan is er wel reden om schuld te belijden voor het zwijgen van ons voorgeslacht, ondanks alle goede redenen.
Dat lijken me twee problemen in één op te leveren:
- Jozua was leider van het volk en op dat moment vallen overtreding en schuld tegelijkertijd. Dat is een andere situatie dan wij en WO2
- Niet ons hele voorgeslacht heeft gezwegen.
Bertiel
Berichten: 4556
Lid geworden op: 14 sep 2018, 08:49
Locatie: bertiel1306@gmail.com

Re: Kerk en WO2

Bericht door Bertiel »

Herman schreef:
Bertiel schreef:Ik las gisteren over Achan, als Jozua van de Heere heeft te horen gekregen wat er aan de hand is, zegt de Heere niet, er is iemand uit het midden van jullie die gestolen heeft, maar: Israel heeft gezondigd!
Of Daniel, ik en mijn volk (terwijl hijzelf als jongeling was weggevoerd)

Dan is er wel reden om schuld te belijden voor het zwijgen van ons voorgeslacht, ondanks alle goede redenen.
Dat lijken me twee problemen in één op te leveren:
- Jozua was leider van het volk en op dat moment vallen overtreding en schuld tegelijkertijd. Dat is een andere situatie dan wij en WO2
- Niet ons hele voorgeslacht heeft gezwegen.
het eerste gaat bij het voorbeeld van Daniel (Lees zijn gebed in Daniel 9) niet op
Daarnaast hebben de kerken, op een uitzondering na, niet hun stem laten horen
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Gebruikersavatar
J.C. Philpot
Berichten: 8916
Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08

Re: Kerk en WO2

Bericht door J.C. Philpot »

Ds. M. van Kooten schrijft er ook over in de kerkbode.
Ds. M. van Kooten schreef:Het ligt in de bedoeling dat in tal van gemeenten interkerkelijk aanstaande zondag schuldbelijdenis gedaan wordt vanwege de nalatigheid van de kerken voor, in en na de Tweede Wereldoorlog betreffende het waarschuwen tegen het nazidom en het daarmee samenhangende anti-semitisme. Hoewel wij aan die schuldbelijdenis niet mee doen in een liturgisch moment wat door diverse kerkgenootschappen aan de kerken wordt aangeboden willen we onder de gemeenteberichten er wel aandacht aan besteden met een kanttekening. In de schuldbelijdenis is er op gewezen dat de kerk (met name de hervormde, gereformeerde en lutherse) niet duidelijker geprotesteerd en actie ondernomen heeft tegen het anti-semitisme. Wanneer we studies lezen als van drs. T. W. van Bennekom over de reformatorische pers (Saambinder, Wekker, Gereformeerd Weekblad) voor de Tweede Wereldoorlog en de dissertatie van dr. E. G. Bosma over de houding van vele voorgangers ten tijde van de oorlog dan krijg je inderdaad een ongemakkelijk gevoel, schaamtegevoel zelfs. We moeten daarbij ook denken aan het protest in onze gemeente tegen de komst van het opvangcentrum van de Joden na de Kristallnacht in Elspeet. Al moeten we daarbij wel bedenken dat iedereen toen lang zo geïnformeerd niet is over het wel en wee van het Joodse volk als wij vandaag. Salo Muller die als kleuter zijn ouders weggevoerd zag worden naar Auschwitz om ze nooit meer terug te zien schreef in zijn oorlogsherinneringen betreffende de grote armoede die destijds in tal van gezinnen leefde ‘Tot vanavond en lief zijn hoor!’: ‘Men had nergens geld voor. Zeker niet voor de luxe van een krant. Gevolg: men wist amper wat er elders gebeurde (…) niemand kon de ernst van de situatie goed inschatten’. Dat gold ook de Joden. Geert Mak schrijft in ‘Een kleine geschiedenis van Amsterdam’ daarover: ‘Ook de Joden die hier al generaties lang in vrede geleefd hadden, konden zich niet voorstellen dat het in Duitsland zo erg was’. Toen ds. Buenk in Veessen een Joodse dame wilde overtuigen dat ze moest onderduiken vanwege de maatregelen die Hitler tegen hen wilde ondernemen reageerde ze: ‘Hitler? Nog nooit van gehoord!’ Was het onkunde of….Joodse humor? Bukken onder het oordeel en onderwerping aan het gezag ging soms wel heel ver. Het trof me evenwel dat de hoogbejaarde ds. T. Poot een aantal maanden geleden in de Waarheidsvriend het volgende opmerkte: ‘Wat nooit goed op gang gekomen is, is het gesprek over de tegenstelling onder christenen met betrekking tot de juiste houding tegenover bezetter en bezetting: verzet tegen het beest uit de afgrond of ootmoedig buigen onder de slaande hand Gods? Een herinnering: ik logeerde een weekend bij ds. Boer (bij wie hij in Bodegraven op de jongelingsvereniging had gezeten) in de pastorie van Eemnes en liet blijken dat ik participeerde in de illegale verzetsgroep van Thijs Booy, de latere secretaris van koningin Wilhelmina. Ds. Boer vermaande mij toen mijn hand niet op te heffen tegen het oordeel Gods, dat in de bezetting over ons ging! Mijn vader liet me in brieven die hij stuurde, soortgelijke tonen horen: ‘De HEERE doet mensen over ons hoofd rijden.’ Deze houding is vaak uitgelegd als lafheid, Duitsgezindheid, lijdelijkheid, maar ik ben ervan overtuigd geraakt dat de huidige neergang van geloofs- en kerkelijk leven mede het gevolg is van het feit dat er te weinig verootmoediging geweest is, in en na de oorlog. Geslagen, maar geen pijn gevoeld. Als ik deze dingen opschrijf, heb ik het ook over mezelf.’ In het dagblad Trouw las ik de reactie van een zoon van Frits de Zwerver (schuilnaam van ds. Slomp) en een dochter van ds. T.H. Oostenbrug te Groot Ammers over de schuldbelijdenis. Beide zijn kinderen van een predikant die zich inzette voor de bescherming van de Joden in de donkere oorlogsdagen. Zij waren zeer sceptisch over het stuk. Ook een dochter van de verzetsstrijder Liepke Scheepstra deed haar zegje. Zij proefde in de schuldbelijdenis eerder zelfverheffing. ‘Wij kennen de dilemma’s niet waar mensen toen voor stonden. Wie heeft het recht zich daarover een oordeel aan te matigen?’ Aldus de dochter van een man die een geslaagde overval deed op de Koepelgevangenis van Arnhem en 54 politieke gevangenen bevrijdde van de nazi’s waaronder Frits de Zwerver. Ook maakte zij duidelijk dat anti judaïsme nog wel iets anders is als antisemitisme. We zien dat voortdurend in de hype om Luther als antisemitist of als aanjager ervan neer te zetten. Beter zou het geweest zijn om hen die zich inzetten voor het Joodse volk en bestrijding van het antisemitisme voorbeeldig te stellen. Vooral vanuit de midden-orthodoxie en vrijzinnigheid is er veel gedaan om voortvluchtige Joden uit Duitsland te herbergen en tijdens de oorlog te helpen onderduiken. Ik denk –wat onze regio betreft- daarbij aan de kerkenraad van Epe die een schrijven richtte aan de overheid zich in te zetten voor de vele Joden die na de Kristallnacht popelden om in ons land een veilige plek te mogen ontvangen. Ook iemand als ds. L. Buenk van Veessen die leiding gaf aan het verzet aldaar –waar pas een mooi boek over is verschenen- heeft er alles aan gedaan, al zei hij zelf in alle bescheidenheid: ‘Achteraf verwijt ik mezelf dat ik nog veel te weinig gedaan heb’. Ds. Jac. van Dijk die in Putten, Garderen en Nijkerk heeft gestaan had in ’s Gravenzande een Joodse onderduiker. Hij was toen nog uiterst vrijzinnig. Ik denk verder aan ds. N. van der Veen –ooit hervormd predikant te Abbenbroek- die oprichter werd van de P.S.P. Wat een inzet toonde hij bij het verbergen van Joodse kinderen. Na de oorlog –terwijl hij met de martelingen van de SS had kennis gemaakt tijdens zijn gevangenschap in ’s Hertogenbosch- nam hij later in Abbenbroek het initiatief om de voormalige NSB-burgemeester die uit de gevangenis was ontslagen bijstand te verlenen met een beroep op de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan. Wat ook te denken van ds. B.J. Ader in Nieuw-Beerta die zeker 200 Joden aan onderdak hielp en een plan beraamde om de Joden uit Westerbork te bevrijden maar het met zijn leven moest bekopen. Het is allemaal te lezen in het boek dat zijn vrouw schreef: ‘Groninger pastorie in de storm’… Dr. Willem ten Boom de broer van de veel bekendere Corrie kende van huis uit al liefde voor het Joodse volk. Hij was dienaangaande een aardje naar zij vaartje. In zijn pastorie te Hilversum herbergde hij ze ook en bood ze een schuilplaats onder de vloer van zijn studeerkamer. Toen hij huiszoeking kreeg zei hij kalmpjes tegen de Duitsers dat ze wel iets rustiger mochten doen omdat hij zijn preek aan het voorbereiden was. Anderzijds beweerde hij ook dat de Joden zelf schuld droegen aan de antisemitistische reactie. Ik citeer: ‘Door dit te zeggen, willen wij het anti-semitisme in geen enkele van zijn vormen verdedigen. Het is en blijft zonde tegen Christus’ liefdesgebod, praktische verloochening van het geloof (…) Tegelijkertijd echter is elk Anti-semitische nabootsing van de joodse zelfverheffing en een betalen met gelijke munt van haar scheidingsdrang’. Overigens schreef hij dit in 1935 voordat de Kristallnacht en de vreselijke ‘shoa’ daarop volgde. Anders had hij zich mogelijk anders uitgedrukt. In ieder geval betoonde hij zich ten opzichte van de Joden een echte Ten Boom te zijn. Ook bij de gereformeerden (synodaal) zijn er velen geweest die Joden hielpen. Twintig predikanten hebben dat met hun leven moeten bekopen. Een zin uit het boek ‘De eeuw van mijn vader’ van Geert Mak is bij me blijven hangen: ‘De gereformeerden hadden van binnen iets hards, iets principieel onbuigzaams, een kern van ongenadig gelijk, vreselijk als het ging om hartstocht, schoonheid, ontroering, maar je kon er wel bij onderduiken.’ Veel voorbeelden zijn ook daar te noemen. We denken aan ‘Frits de Zwerver’ de schuilnaam van ds. Slomp die in 1978 in Vaassen overleed. De gereformeerde predikanten E. Pijlman en S.J.de Boer te Lopik (bij wie mijn moeder kerkte voor ze met vader in het huwelijk trad) hadden Joodse onderduikers. Pijlman zat daarom nog gevangen in Den Haag en Utrecht. Bij het orgel van de Breepleinkerk te Rotterdam werden door de koster van die kerk een drietal Joodse gezinnen op zolder verborgen. Een van de twintig omgekomenen -Ds. Kornelis Sietsma- eindigde zijn leven in een strafkamp te Dachau, nog niet eens vanwege directe hulp aan Joden dan wel het afkondigen van een collecte voor de zending onder de Joden te Amsterdam. Het laatste levensteken van hem aan zijn vrouw en vijf kleine kinderen was een labeltje op een pakje wasgoed met daarop geschreven ‘Hd.5,41b’. Dat was een verwijzing naar het Schriftwoord: ‘verblijd zijnde dat zij waren waardig geacht geweest om Zijns naams wil smaadheid te lijden’. Echter ook onder de bevindelijke stroming in de hervormde kerk zijn er vele voorbeelden te noemen van hen die zich inzetten voor de Joden. We denken daarbij in onze regio aan ds. J van Rootselaar die een Joods echtpaar in huis had. Toen hij in Wanswerd een beroep aannam naar Oosterwolde werden zij in grote kisten mee verhuisd zoals in vroeger jaren Hugo de Groot in een boekenkast Loevestein ontsnapte. Ook de predikanten J.C. Terlouw in oorlogstijd predikant te Garderen en Wezep alsmede onze eigen dominee P.J.F. Lamens die aan het eind van de oorlog naar Elspeet kwam en wiens vrouw lid was van de Binnenlandse Strijdkrachten. Wij zoeken de zonden en ongerechtigheden veel te ver weg in het verleden waarbij niemand zich meer kan verantwoorden: De Tweede Wereldoorlog, de Gouden eeuw waar bloed van slaven aan kleeft, de eeuw daarvoor toen nog heksen werden verbrand. Maar waar is de schuldbelijdenis van de kerkzonden heden ten dage, en dan beperk ik me tot die van mijn eigen kerk waarvan ik denk dat deze mogelijk de slechtste is maar ook geen betere ken. Ik denk daarbij aan de kerkscheuring van 2004 (waar de schuld overigens aan twee kanten lag), het misbruik van de vlag die de kleuren van de regenboog draagt alsmede het in bescherming nemen van opvattingen die de Schriftuurlijke theologie ontkrachten. Tijdens de periode dat ik in Scherpenisse stond was er een classisvergadering waarbij het al of niet onder censuur zetten van een predikant ter discussie stond, vanwege diens geschrift ‘Geloven in een God die niet bestaat’. Een collega vroeg zich met tranen in de ogen af hoe het kon dat zo iemand zijn ambt mocht blijven uitoefenen terwijl broeders en zusters in het nabije en verre oosten om de naam van die God ter dood toe vervolgd worden. Wat was ik jaloers op die collega, die nog tranen had om te wenen. Dat we zo van harte mochten komen tot de schuldbelijdenis: ‘Verzoen de zware schuld, die ons met schrik vervult; Bewijs ons eens genade’. Schuldbelijdenis is toch vooral ook iets persoonlijks. Hoe kunnen wij postuum belijdenis voor hen die reeds lang niet meer in het land der levenden zijn….Mogelijk zonder persoonlijke schuldbelijdenis voor de Rechter van hemel en aarde zijn komen te staan… Ik kom nog een keer terug op ds. Poot. Nu niet betreffende de vervolging van Joden maar de manier waarop na de bevrijding met kinderen van ouders die ‘fout’ waren in de oorlog omgegaan werd. Ontroerend en goudeerlijk vind ik zijn ontboezeming die ik jaren geleden in het kerkblad ‘de Zaaier’ las en gebruikte bij mijn eerste preek over de roeping van Levi, de collaborateur uit het Nieuwe Testament die aangenomen werd als discipel van Christus. Poot vertelde dat hij op zekere dag een oud fotoalbum zat door te bladeren terwijl zijn oog op een klassenfoto viel. Het was er een van de hogere klassen van het gymnasium waar hij toen op zat. Hij liet ze allemaal de revue passeren in gedachten. Hoe zou het met die zijn of met die… zou hij of zij nog leven? Totdat zijn oog viel op een meisje. Haar ogen stonden diep in het bleke hoofd. Ze keek treurig en stond een paar stappen bij de andere klasgenoten vandaan. Alsof ze er niet bijhoorde. Waarom dat? Haar vader was in de oorlog fout geweest. Dat meisje werd er in de klas de dupe van. Iedereen schuwde haar. Niemand sprak met haar… ook de latere dominee niet. Dat meisje is niet oud geworden. Van verdriet en ellende is ze een paar jaar later gestorven. Zoiets meen ik dat met ware schuldbelijdenis bedoeld wordt.
Bron: Veluwse Kerkbode van 13 november 2020 onder de berichten van de Hervormde gemeente van Elspeet
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.

George Whitefield
DDD
Berichten: 28478
Lid geworden op: 11 jul 2012, 17:48

Re: Kerk en WO2

Bericht door DDD »

Aangrijpend. Ik weet oprecht niet wat ik er van moet vinden, maar schuldbelijdenis van eigen zonden is moeilijker dan die van de generatie rond 1940.
-DIA-
Berichten: 32701
Lid geworden op: 03 okt 2008, 00:10

Re: Kerk en WO2

Bericht door -DIA- »

BEVRIJD EN VERBLIJD: GOD HEEFT ONS WELGEDAAN!

Op maandag 9 april 1945 waren de Duitse soldaten al uit Rijssen vertrokken. Ds. W.C. Lamain (1904-1984) stond toen daar. Op verzoek van de plaatselijke overheid werd op woensdag 11 april in Rijssen een Dankdag gehouden voor de bevrijding.
Een klein gedeelte uit de preek die ds. Lamain die morgen uitsprak, laten we hier volgen. Het mocht nog tot lering zijn van het nageslacht.

De preek is gepubliceerd in “Gods daden herdacht”, Wemeldinge, 1946.

Ds. Lamain:
Vanaf 10 mei 1940 was de rust ons opgezegd en was een enge band om onze lendenen gelegd. Bijna vijf jaar hebben wij gezucht onder vreemde heerschappij en was de rust niet alleen uit ons land, maar ook uit onze straten, huizen en harten weggenomen.
Een zee van ellende werd over ons lang uitgegoten. Zeker, wie van ons zal het ontkennen dat de hand van de Heere tegen ons uitgestrekt was? En dat hetgeen over ons kwam, de vrucht was van onze zonde en de droeve verlating van de Heere?

Het oordeel was aangekondigd
Het oordeel Gods kwam niet zonder dat wij voorbereid waren. Och nee, jaar na jaar was het ons voorgehouden dat God met Zijn strafgerichten ons zou bezoeken. Het O land, land, land, hoor des HEEREN Woord (Jeremia 22:29) had ons als van de hemel geklonken. De zonde was ten top gestegen en de verharding nam hand over hand toe.
Tegen alle vermaningen en waarschuwingen in gingen wij door in de zonde. Van hoog tot laag, van overheid tot onderdaan, werden Gods wetten met voeten getreden. De verachting van Gods dag en de versmading van Zijn inzettingen namen toe. De brooddronkenheid en de onverschilligheid werden van tijd tot tijd groter. God werd weggebanen en al driester en bruter werd de roep: Laat ons Zijn banden verscheuren en Zijn touwen van ons werpen (Psalm 2:3).
Bovendien, het oordeel begon van het huis Gods (1 Petrus 4:17). De vreze Gods en de praktijk der godzaligheid kwamen hoe langer hoe meer op de achtergrond. De dam die weleer opgericht was tegen de zonde, was weggevallen, zodat men de zonde vrijuit sprak als op de straten van Sodom. De kostelijke kinderen Sions, eenmaal tegen fijn goud geschat, waren den aarden flessen gelijk geworden (Klaagliederen 4:2)
Wereldgelijkvormingheid kwam de kerk binnen. Eigen wil en eigen zin kwamen op de troon. Alles was als om een diepe slaap verzonken. En wie werd er nog gevonden die zijn klederen niet bevlekt had zoals de weinigen van Sardis (Openbaring 3:4)?

Het oordeel was vast besloten
Als een donderslag uit een heldere hemel viel de vijand ons land binnen en overschreed onze grenzen. Zo menigmaal was plechtig verzekerd dat onze neutraliteit geëerbiedigd zou worden, maar de eden werden gebroken. Wat ontzaglijk was dat binnenvallen van de Duitse legers! En er was geen stuiten aan! Hard werd op sommige plaatsen in ons vaderland door onze mannen en jongens gevochten, gestreden met bijna bovenmenselijke kracht. Door velen werd gevloekt, maar ook werd door sommige van onze manschappen in de loopgraven en stellingen nog tot God geroepen. Knieën werden nog gebogen voor de God der vaderen, verzuchtingen gingen er op in de binnenkamers tot Gods troon, maar het oordeel was vastelijk besloten. Onze roemruchte vaderen streden tachtig jaar tegen het zo machtige Spanje en God beschaamde hen niet. In deze oorlog was het echter in enkele dagen voor ons vaderland beslist. Nederland capituleerde.
O, wat heeft God de spot gedreven met het ijdel vertrouwen dat er onder ons was op onze waterlinie. De Duitse legers kwamen er niet door, maar men vloog eroverheen. De lucht zag zwart van de vliegtuigen. Die niet alleen hun bommenlast hier en daar lieten vallen – met grote verwoestingen op sommige plaatsen, veel slachtoffers onder weerloze burgers, vrouwen en kinderen tot gevolg-, maar uit die monsters kwamen ook de soldaten. Die sneden dadelijk alle wegen af en gingen de straten bezetten.
Helaas, een klein deel van ons volk had zich met de vijand verzwagerd en bewees hem uitnemende diensten in die onvergetelijke meidagen. Inderdaad, het was een verademing toen de witte vlag werd gehesen en de oorlogshandelingen werden gestaakt. Het waren zulke bange dagen en nachten die de harten van jong en oud met zoveel vreze en schrik in het hart vervulden.

Ons volk is uitgeknepen
Toch hebben wij het niet kunnen vermoeden – in de verste verte niet! – dat de bezetting van ons land door de Duitse weermacht zoveel met zich mee zou brengen. Een lange weg van tranen en ballingschap, ongekende, ja ongehoorde ellende werd geopend. In duizenden gezinnen is het gevoeld en beleefd wat die bezetting inhield.
Wat een ach en wee is er gehoord, en wat hebben wij het moeten beleven dat het ons kwaad en bitter is tegen de Heere te zondigen. Ons volk is uitgeknepen als een citroen. Grote verwoestingen zijn er allerwegen aangericht, die ontzaglijke afmetingen hebben aangenomen op allerlei gebied.
Velen van onze mannen en jongelingen vielen in de oorlog, maar nog veel meer vielen er – in het buitenland en in ons eigen land – in kampen en gevangenissen. Telkens werden er gehele lijsten bekend gemaakt van mensen over wie het doodvonnis was uitgesproken.
Wij denken in deze ure aan de vele bedroefde betrekkingen die achterbleven. God moge hen sterken en waar de wonden thans weer opengereten worden, de balsem van Zijn vertroosting erin gieten, daar toch Zijn vertroostingen niet klein zijn. Hij ondersteune die weduwen, sterke die kinderen en verwaardige die ouders om het in God kwijt te worden.
Ons land is verarmd, en daardoor gezonken in een put die zo diep is dat er wel vele geslachten overheen zullen gaan, eer het alles weer zal zijn hersteld, als het in Gods raad nog besloten is om de ontwrichte wereld nog weer in zijn evenwicht te brengen.

Verlost na bang gevaar
Maar de Heere heeft grote dingen bij ons gedaan. Zijn Naam mochten wij allen prijzen. Hij stond op met gunstige gedachten. Ook over onze geëerbiedigde vorstin waakte de Heere in de bange jaren die achter ons liggen. Onze geliefde prinses Juliana met haar gemaal en kinderen bewaarde Hij voor ons. Het was van stonde af aan – hoe zwaar het ook was voor ons volk toen ons vorstenhuis vertrok in die meidagen – als een weldaad te beschouwen dat ons vorstenhuis in het buitenland een veilig toevluchtsoord mocht vinden. Gods trouwe zorg was over hen tezamen, hoe diep zij ook vernederd werden en hoe zwaar het hun ook viel om zo ver weg te moeten zijn van het volk waar zij met hart en ziel aan verbonden waren.
In het verborgene en in het openbaar zijn er steeds vele verzuchtingen voor hen opgegaan vanuit het vaderland tot Gods troon.
Verlangend zien wij uit naar het ogenblik dat zij samen hun voeten weer mogen zetten op onze vaderlandse bodem. En nog veel meer dan dat, smeken wij tot de almachtige God dat zij verwaardigd mochten worden te doen gelijk weleer stadhouder Willem III (1650-1702). Toen hij terugkeerde uit Engeland en in Scheveningen zijn voet op het strand zette, boog hij eerst zijn knieën om de God der vaderen te erkennen, Die hem weer bij zijn volk had teruggebracht.
O, dat zij mochten terugkeren om ons land en volk terug te roepen tot de Wet en de Getuigenis (Jesaja 8:20a), tot de oude paden, om daar tezamen rust te vinden voor onze zielen.
Wij zijn thans bevrijd en verblijd. God heeft een wonder gedaan. Het mocht ook persoonlijk voor ons een wonder worden. Onze zielen mochten met dat wonder vervuld worden door de genade van de Heilige Geest, nu wij in deze ure de weldadigheden van God willen gedenken in het midden van Zijn tempel.

Dat we voor God mochten buigen!
Alle feestvreugde zij verre van ons geweerd, gedachtig aan wat doorleefd werd, aan de smart die er allerwegen is, maar ook aan wat God ons geschonken heeft boven waarde en verdienste!
Wij hadden God de roede in handen gegeven en het was vanwege onze zonden dat wij onder zo’n harde dienstbaarheid kwamen.
Gods hand was tegen ons uitgestrekt vanwege de verlatingen van Zijn wet. En waar Hij ons niet geheel overgaf. En waar Hij ons niet geheel overgaf aan een algehele verwoesting, zouden we dan de weldaden doorbrengen in de ijdelheid van de zonde en God in het aangezicht slaan?
Dat wij voor de hoge majesteit Gods mochten buigen in ware zielsvernedering! Dat wij niet in het schepsel mochten eindigen, maar in God alleen.
Wonderlijk handelde God met ons en Hem komt alle eer toe. Dat wij met ons volk en vorstenhuis uit innerlijk de behoefte voor Zijn aangezicht mochten verschijnen om Gods Naam te prijzen.
Want wat onderscheidt ons saneb nog dat de Heere ons nog spaarde en verschoonde in de jaren die nu achter ons liggen?
Velen werden door het oorlogsgeweld getroffen. Anderen stierven in kampen en gevangenissen en hoevelen werden geveld door het zwaard van de honger. In onze dood noch ons verderf had de Heere lust.
Zouden wij het dan niet ter harte nemen en met opmerkzaamheid stilstaan bij de vele bemoeienissen van de Heere, ons zo rijkelijk betoond?

Vergeet nooit een van Zijn weldadigheden;
Vergeet ze niet; ’t is God Die z’ u bewees.
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
Plaats reactie