Beroepingswerk discussie [4]

[Zeeuw]

Ik ben wel benieuwd waar je dat vindt dan. De genoemde verbanden gebruiken de Dordtse kerkorde en ik kan het niet zo snel vinden daar. Welk artikel betreft dit?

Ooit heb ik het geleerd op catechisatie denk ik.

Ik heb zojuist even zitten goog'len. Dan kom ik bij het volgende artikel uit:
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/23 ... erkenraad/

Hier ook nog wat interessante informatie:
http://www.kerkrecht.nl/node/3722

Er wordt gesproken van minimaal drie kerkenraadsleden.

Ja precies, volgens mij is dit de kerkorde die de NGK hanteert. En de bron van refoweb is een ds van een verband met ook een eigen kerkorde. De (O)GG(iN) hanteren de Dordtse kerkorde. En daar kan ik het niet zo expliciet vinden. Lees artikel 36 en 37 van de DKO maar.

37
In allen Kercken sal een Kercken-Raet zijn / bestaende uyt Dienaren des Woords ende Ouderlinghen / de welcke ten minsten alle weke eens t’samen comen zullen / al-waer den Dienaer des Woords (ofte Dienaren / soo daer meer zijn) by ghebeurte presiderê ende die Actie regeren sal. Eñ sal oock de Magistraet vande plaetse respectivelijck / indient haer ghelieft / een ofte twee vanden haren / wesende Lidtmaten der Ghemeente / by den Kercken-Raet moghen hebben / om te aenhooren ende mede vande voor-vallende saecken te delibereren.

Er wordt iig gesproken over ouderlingen. Meervoud. De laatste zin is overigens ook wel interessant.

[CvdW]

Misschien mag ik de vraag niet stellen. Maar kan iemand me uitleggen waarom kand. Dekker nu nog moet nadenken over het beroep? Waarom neemt hij het niet aan?

Van mij mag je elke vraag stellen. Het lijkt me alleen beter om te denken of je elke vraag wílt stellen. Waarom zouden we overal met onze neus bovenop moeten staan? Ik loop hier al heel wat jaren mee en vind het nog steeds moeilijk om de behoefte te begrijpen om altijd iets te moeten vinden (én bespreken) over dit soort persoonlijke beslissingen.

En om inhoudelijk te reageren: kun je je niet voorstellen dat het goed is om met een beroep je knieën te buigen? Om het -samen als echtpaar- aan de Heere voor te leggen met de vraag of Hij wil bevestigen dat je in Zijn wegen gaat? Om Hem biddend en vastend - om maar even die Bijbelse tweeslag te noemen - te zoeken?
Een roeping van de Heere is nooit een automatisme. En wie het eigen hart kent, weet dat we ons snel vergissen. Wat is het nodig om dan pas op de plaats te maken, te wachten op de Heere en alles voor Hem neer te leggen. Daarnaast: vaak wordt gezegd dat een eerste beroep een bevestiging is van de roeping die de Heere eerder gaf. Ook als de weg van de Heere duidelijk ligt, kan het op zo'n moment goed zijn om in de stilte dank en verwondering uit te spreken voor Zijn aangezicht.

Zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Allemaal heel persoonlijk, zoals deze beslissing een heel persoonlijke is. Als je probeert om daar als buitenstaander minder van te (moeten) vinden, geeft dat ontspanning.

Wellicht is er nog een gemeente die kandidaat Dekker beroept voor het werk in Israël.
Den Haag - Scheveningen is een kleine gemeente. Kapitaalkrachtig genoeg?

[windorgel]

Misschien mag ik de vraag niet stellen. Maar kan iemand me uitleggen waarom kand. Dekker nu nog moet nadenken over het beroep? Waarom neemt hij het niet aan?

Van mij mag je elke vraag stellen. Het lijkt me alleen beter om te denken of je elke vraag wílt stellen. Waarom zouden we overal met onze neus bovenop moeten staan? Ik loop hier al heel wat jaren mee en vind het nog steeds moeilijk om de behoefte te begrijpen om altijd iets te moeten vinden (én bespreken) over dit soort persoonlijke beslissingen.

En om inhoudelijk te reageren: kun je je niet voorstellen dat het goed is om met een beroep je knieën te buigen? Om het -samen als echtpaar- aan de Heere voor te leggen met de vraag of Hij wil bevestigen dat je in Zijn wegen gaat? Om Hem biddend en vastend - om maar even die Bijbelse tweeslag te noemen - te zoeken?
Een roeping van de Heere is nooit een automatisme. En wie het eigen hart kent, weet dat we ons snel vergissen. Wat is het nodig om dan pas op de plaats te maken, te wachten op de Heere en alles voor Hem neer te leggen. Daarnaast: vaak wordt gezegd dat een eerste beroep een bevestiging is van de roeping die de Heere eerder gaf. Ook als de weg van de Heere duidelijk ligt, kan het op zo'n moment goed zijn om in de stilte dank en verwondering uit te spreken voor Zijn aangezicht.

Zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Allemaal heel persoonlijk, zoals deze beslissing een heel persoonlijke is. Als je probeert om daar als buitenstaander minder van te (moeten) vinden, geeft dat ontspanning.

Wellicht is er nog een gemeente die kandidaat Dekker beroept voor het werk in Israël.
Den Haag - Scheveningen is een kleine gemeente. Kapitaalkrachtig genoeg?

Wellicht draagt het deputaatschap Israël daarin bij?

[RotterS]

Misschien mag ik de vraag niet stellen. Maar kan iemand me uitleggen waarom kand. Dekker nu nog moet nadenken over het beroep? Waarom neemt hij het niet aan?

Van mij mag je elke vraag stellen. Het lijkt me alleen beter om te denken of je elke vraag wílt stellen. Waarom zouden we overal met onze neus bovenop moeten staan? Ik loop hier al heel wat jaren mee en vind het nog steeds moeilijk om de behoefte te begrijpen om altijd iets te moeten vinden (én bespreken) over dit soort persoonlijke beslissingen.

En om inhoudelijk te reageren: kun je je niet voorstellen dat het goed is om met een beroep je knieën te buigen? Om het -samen als echtpaar- aan de Heere voor te leggen met de vraag of Hij wil bevestigen dat je in Zijn wegen gaat? Om Hem biddend en vastend - om maar even die Bijbelse tweeslag te noemen - te zoeken?
Een roeping van de Heere is nooit een automatisme. En wie het eigen hart kent, weet dat we ons snel vergissen. Wat is het nodig om dan pas op de plaats te maken, te wachten op de Heere en alles voor Hem neer te leggen. Daarnaast: vaak wordt gezegd dat een eerste beroep een bevestiging is van de roeping die de Heere eerder gaf. Ook als de weg van de Heere duidelijk ligt, kan het op zo'n moment goed zijn om in de stilte dank en verwondering uit te spreken voor Zijn aangezicht.

Zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Allemaal heel persoonlijk, zoals deze beslissing een heel persoonlijke is. Als je probeert om daar als buitenstaander minder van te (moeten) vinden, geeft dat ontspanning.

Wellicht is er nog een gemeente die kandidaat Dekker beroept voor het werk in Israël.
Den Haag - Scheveningen is een kleine gemeente. Kapitaalkrachtig genoeg?

Predikanten voor dit soort werkzaamheden worden vanuit een deputaatschap betaald (en in dit geval hoop ik ook mede vanuit de ontvangende gemeente). Het rust dus financieel niet op de kapitaalkracht van de gemeente. Qua (pastorale) zorg en aandacht vanuit een thuisfrontcommissie uiteraard wel.

[GG-er]

Misschien mag ik de vraag niet stellen. Maar kan iemand me uitleggen waarom kand. Dekker nu nog moet nadenken over het beroep? Waarom neemt hij het niet aan?

Van mij mag je elke vraag stellen. Het lijkt me alleen beter om te denken of je elke vraag wílt stellen. Waarom zouden we overal met onze neus bovenop moeten staan? Ik loop hier al heel wat jaren mee en vind het nog steeds moeilijk om de behoefte te begrijpen om altijd iets te moeten vinden (én bespreken) over dit soort persoonlijke beslissingen.

En om inhoudelijk te reageren: kun je je niet voorstellen dat het goed is om met een beroep je knieën te buigen? Om het -samen als echtpaar- aan de Heere voor te leggen met de vraag of Hij wil bevestigen dat je in Zijn wegen gaat? Om Hem biddend en vastend - om maar even die Bijbelse tweeslag te noemen - te zoeken?
Een roeping van de Heere is nooit een automatisme. En wie het eigen hart kent, weet dat we ons snel vergissen. Wat is het nodig om dan pas op de plaats te maken, te wachten op de Heere en alles voor Hem neer te leggen. Daarnaast: vaak wordt gezegd dat een eerste beroep een bevestiging is van de roeping die de Heere eerder gaf. Ook als de weg van de Heere duidelijk ligt, kan het op zo'n moment goed zijn om in de stilte dank en verwondering uit te spreken voor Zijn aangezicht.

Zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Allemaal heel persoonlijk, zoals deze beslissing een heel persoonlijke is. Als je probeert om daar als buitenstaander minder van te (moeten) vinden, geeft dat ontspanning.

Wellicht is er nog een gemeente die kandidaat Dekker beroept voor het werk in Israël.
Den Haag - Scheveningen is een kleine gemeente. Kapitaalkrachtig genoeg?

Den Haag-Scheveningen beroept deze kandidaat, omdat hij als hun gemeentelid al jarenlang uitgezonden is namens die gemeente. Eerst naar Nigeria, later naar Nazareth. Daar was hij eerst evangelist, later ouderling, en hopelijk binnenkort predikant.
Maar Den Haag-Scheveningen hoeft hem niet te betalen, zoals een gemeentepredikant betaald wordt. Net als bij een zendingspredikant wordt hij betaald door het deputaatschap, en daarmee dus door het geheel van het kerkverband.

[Luther]

Misschien mag ik de vraag niet stellen. Maar kan iemand me uitleggen waarom kand. Dekker nu nog moet nadenken over het beroep? Waarom neemt hij het niet aan?

Van mij mag je elke vraag stellen. Het lijkt me alleen beter om te denken of je elke vraag wílt stellen. Waarom zouden we overal met onze neus bovenop moeten staan? Ik loop hier al heel wat jaren mee en vind het nog steeds moeilijk om de behoefte te begrijpen om altijd iets te moeten vinden (én bespreken) over dit soort persoonlijke beslissingen.

En om inhoudelijk te reageren: kun je je niet voorstellen dat het goed is om met een beroep je knieën te buigen? Om het -samen als echtpaar- aan de Heere voor te leggen met de vraag of Hij wil bevestigen dat je in Zijn wegen gaat? Om Hem biddend en vastend - om maar even die Bijbelse tweeslag te noemen - te zoeken?
Een roeping van de Heere is nooit een automatisme. En wie het eigen hart kent, weet dat we ons snel vergissen. Wat is het nodig om dan pas op de plaats te maken, te wachten op de Heere en alles voor Hem neer te leggen. Daarnaast: vaak wordt gezegd dat een eerste beroep een bevestiging is van de roeping die de Heere eerder gaf. Ook als de weg van de Heere duidelijk ligt, kan het op zo'n moment goed zijn om in de stilte dank en verwondering uit te spreken voor Zijn aangezicht.

Zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Allemaal heel persoonlijk, zoals deze beslissing een heel persoonlijke is. Als je probeert om daar als buitenstaander minder van te (moeten) vinden, geeft dat ontspanning.

Wat een mooie en goed verwoorde reactie, @Jongere!

[Jantje]

Zeker. Maar de dominee zei zondagmiddag toch echt dat één van de kandidaten de weg al was gewezen. En ds. De Gier had altijd een uitdrukking dat, als je het wist, je het maar moest aannemen, anders kostte dat alleen maar strijd en kwam de duivel er nog bovenop ook.

[gallio]

Zeker. Maar de dominee zei zondagmiddag toch echt dat één van de kandidaten de weg al was gewezen. En ds. De Gier had altijd een uitdrukking dat, als je het wist, je het maar moest aannemen, anders kostte dat alleen maar strijd en kwam de duivel er nog bovenop ook.

Doe toch niet zo hijgerig. Ms wacht hij gewoon tot dat GPvNA een beslissing maakt, dan kan dat tegelijk op RF vermeld worden.

[Jantje]

Ik heb het helemaal niet over hem.

[Dodo]

https://www.ad.nl/gouda/kersverse-domin ... a02641b2a/

[Jantje]

Het zijn er 40 (of als je Meeuwen en Sprang-Capelle apart telt, 41) en geen 50. Het hadden er overigens wel 50 kunnen zijn, gelet op de 10 gemeenten die een dienstdoende predikant hebben beroepen.

[HHKtE]

Urk komt misschien nog.

[Bezorgd]

Het zijn er 40 (of als je Meeuwen en Sprang-Capelle apart telt, 41) en geen 50. Het hadden er overigens wel 50 kunnen zijn, gelet op de 10 gemeenten die een dienstdoende predikant hebben beroepen.

Jantje Jantje, wat ben je er toch druk mee....

[Hendrikus]

https://www.ad.nl/gouda/kersverse-domin ... a02641b2a/

"Een baan lijkt gegarandeerd voor de afgestudeerden". Waar maak je dat nog mee?

[Piet Puk]

Zeker. Maar de dominee zei zondagmiddag toch echt dat één van de kandidaten de weg al was gewezen. En ds. De Gier had altijd een uitdrukking dat, als je het wist, je het maar moest aannemen, anders kostte dat alleen maar strijd en kwam de duivel er nog bovenop ook.

Doe toch niet zo hijgerig. Ms wacht hij gewoon tot dat GPvNA een beslissing maakt, dan kan dat tegelijk op RF vermeld worden.

Dat was duidelijk kand. M.L. Dekker, Jantje