Dat ben ik niet eens, zie inderdaad de geciteerde tekst en ook wat Mannetje hierover schrijft, daar ben ik het volledig mee eens.Zeeuw schreef:Ik denk simpelweg dat in een fatsoenlijke functionerende gemeente, met een kerkenraad en ds die zich open en kwetsbaar op durven stellen kritiek als feedback zal worden ervaren. Dus vind ik het door jou genoemde punt dat ‘preken ergernis moét oproepen’ voor mij te zwaar.Wandelende schreef:
Nee, dat heb ik inderdaad niet willen zeggen en naar mijn mening ook niet gezegd.
Maar voor mij staat steeds vaster dat het preken van Gods Woord ergernis oproept, dat kan inderdaad in de lijdelijke vorm zijn, maar dat is echt niet de enige vorm. Actieve kritiek in het 'roddelcircuit' is geen vorm van lijdelijkheid, maar een actieve vorm die weliswaar voor een deel ook verborgen blijft. En verder zijn er zoveel varianten waarop de ergernis aan de scherpte van Gods Woord naar voren kan komen, dat ik mij niet kan voorstellen dat het ook maar één gemeente voorbij zal gaan. Een kerkenraad / dominee zal dan ook niet vreemd op hoeven kijken (hoewel het persoonlijk erg pijnlijk kan zijn) als er openlijke kritiek komt. De vraag is echter wel of de kritiek zich richt op de persoon of op de inhoud. En vervolgens of de kritiek (één van de uitingen van ergernis) al dan niet terecht is.
Ik denk dat in vele gemeentes feedback dusdanig wordt onderdrukt of niet gedoogd dat het uiteindelijk toch een uitweg krijgt. En niet op een fatsoenlijke manier.
Dat neemt niet weg dat het inderdaad ook mis kan gaan bij de ontvanger van kritiek en dat er geen opbouwende kritiek kan bestaan. Zeker wel, maar waar zuiver en onderscheidend wordt gepreekt, ontstaat ergernis, dat zegt de Bijbel duidelijk. Alleen de valse profeten, die de mensen naar de mond spraken, hadden geen tegenstand,