Hendrien schreef: Ja, dat laatste vind ik ook heel moeilijk. Het doet me echt pijn dat de familieband verbroken is. Ook juist voor hun adoptie-kinderen. Maar ik kan die ouders ook zo begrijpen. Het lukt gewoon niet. Het is een stap te ver. Zou ik het kunnen als het mijn zoon was? En die ouders hebben ook al hun oudste zoon verloren! Ik heb het idee dat tegenwoordig samenwonen wel redelijk geaccepteerd wordt door refo-ouders, maar dit is nog veel moeilijker. Maar eigenlijk vind ik dat ook weer inconsequent.

Dat lijkt me zeker inconsequent. Ik zie minder duidelijke redenen voor samenwonen dan voor een homoseksuele relatie. Maar goed. Ik blijf het een evenwichtig en vriendelijk interview vinden.

En dat het pijn kan doen, begrijp ik heel goed.

Ambtenaar schreef:

Erasmiaan schreef:Nee maar als kerk zet je hiermee een stempel van goedkeuring op deze situatie. Als de tucht functioneert kun je niet dopen.

Het lijkt me een moeilijke afweging. Enerzijds heb je als kerk opvattingen over relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht en anderzijds heb je opvattingen over dat kinderen het teken van het verbond ontvangen. Ik kan er begrip voor hebben dat het belang van het kind, nl. dat hij het teken van het verbond krijgt, bovengeschikt wordt geacht.

Het gaat simpelweg om het volgende: als de Bijbel serieus wordt genomen en de tucht wordt gehanteerd kan een homostel dat getrouwd is, geadopteerde kinderen niet dopen omdat ze onder censuur staan.

Ik ben van mening dat je altijd contact met je kinderen moet onderhouden (behalve wellicht in geval van ernstige fysieke bedreigingen).

Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Erasmiaan schreef:Het gaat simpelweg om het volgende: als de Bijbel serieus wordt genomen en de tucht wordt gehanteerd kan een homostel dat getrouwd is, geadopteerde kinderen niet dopen omdat ze onder censuur staan.

Ik ben weinig op de hoogte van kerkelijke tuchtregels, maar ik vind dat het belang van het kind hier ondergeschikt wordt gemaakt.

Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Kinderen maken nu eenmaal andere keuzes dan ouders. Ik heb ook keuzes gemaakt die mijn ouders niet zouden hebben gemaakt of simpelweg afwezen. Maar dat maakt niet dat ik niet meer welkom zou zijn. Ik vind dat je over dergelijke verschillen van inzicht of verschil in levenswijze heen moet kunnen stappen.

Erasmiaan schreef:

Ambtenaar schreef: Ik ben van mening dat je altijd contact met je kinderen moet onderhouden (behalve wellicht in geval van ernstige fysieke bedreigingen).

Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Ik zou werkelijk geen enkel goed voorbeeld kunnen bedenken. Wellicht geeft een overzicht met drie andere voorbeelden wat meer inzicht?

DDD schreef:

Erasmiaan schreef:

Ambtenaar schreef: Ik ben van mening dat je altijd contact met je kinderen moet onderhouden (behalve wellicht in geval van ernstige fysieke bedreigingen).

Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Ik zou werkelijk geen enkel goed voorbeeld kunnen bedenken. Wellicht geeft een overzicht met drie andere voorbeelden wat meer inzicht?

- Kinderen die drugsverslaafd zijn, ouders schofferen en diefstal op diefstal (uit het ouderlijk huis) plegen.
- Kinderen die alleen maar vloeken en zeer grove godslasteringen uiten in de tegenwoordigheid van de ouders.
- Kinderen die het criminele pad op gaan en daar ondanks waarschuwingen in verharden.

Wil je nog meer voorbeelden uit de diepste ellende op deze wereld horen?

Ambtenaar schreef:

Erasmiaan schreef:Het gaat simpelweg om het volgende: als de Bijbel serieus wordt genomen en de tucht wordt gehanteerd kan een homostel dat getrouwd is, geadopteerde kinderen niet dopen omdat ze onder censuur staan.

Ik ben weinig op de hoogte van kerkelijke tuchtregels, maar ik vind dat het belang van het kind hier ondergeschikt wordt gemaakt.

Het kind kan er niets aan doen, maar de ouders wel. Het is onterecht om de keuzes van de ouders het probleem van de kerk te laten worden.

Kinderen maken nu eenmaal andere keuzes dan ouders. Ik heb ook keuzes gemaakt die mijn ouders niet zouden hebben gemaakt of simpelweg afwezen. Maar dat maakt niet dat ik niet meer welkom zou zijn. Ik vind dat je over dergelijke verschillen van inzicht of verschil in levenswijze heen moet kunnen stappen.

Over de meeste zou je heen moeten kunnen stappen. Er zijn helaas situaties waar dat niet kan. Het is niet eenvoudig, maar ook daarin moet Gods Woord de leidraad zijn.

Erasmiaan schreef:

DDD schreef:

Erasmiaan schreef:

Ambtenaar schreef: Ik ben van mening dat je altijd contact met je kinderen moet onderhouden (behalve wellicht in geval van ernstige fysieke bedreigingen).

Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Ik zou werkelijk geen enkel goed voorbeeld kunnen bedenken. Wellicht geeft een overzicht met drie andere voorbeelden wat meer inzicht?

- Kinderen die drugsverslaafd zijn, ouders schofferen en diefstal op diefstal (uit het ouderlijk huis) plegen.
- Kinderen die alleen maar vloeken en zeer grove godslasteringen uiten in de tegenwoordigheid van de ouders.
- Kinderen die het criminele pad op gaan en daar ondanks waarschuwingen in verharden.

Wil je nog meer voorbeelden uit de diepste ellende op deze wereld horen?

Bij het vloeken kan ik me iets voorstellen. Zulke woorden kunnen zich in je hoofd vastbijten. Maar goed. Dan vind ik eigenlijk dat het kind zelf zich absurd agressief opstelt.

In de andere gevallen zou ik hooguit zeggen dat je niet meer thuis elkaar kunt ontmoeten, als dat voor je eigen veiligheid wenselijk is. Als de norm zou zijn dat je geen zwartwerkers of andere zondaars in huis mag ontvangen, dan zou je wel helemaal uit de wereld moeten gaan.

Het kan ook zo zijn dat ouders wel hun eigen kind willen blijven ontvangen, maar niet de partner. Het gebeurt dan nogal eens dat betreffend kind dan zelf besluit niet meer te komen.

Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Dit kan inderdaad een vraag zijn die je als ouders hebt. Ik heb daar voor mezelf ook geen antwoord op.

Inmiddels heb ik toch het interview bekeken.
Waarom was het zo vanzelfsprekend voor de betrokken persoon om deze weg te gaan? Dat is een van de vragen die het mij gaf.

Verder vind ik het idd hartverscheurend voor alle betrokkenen.
Voor ouders ligt het ook wel gecompliceerder dan de buitenwereld kan vermoeden.

Erasmiaan schreef:Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Die laatste zin: ‘Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit’ is best een belangrijke. Ik nabij familieverband ervaar ik nadrukkelijk dat het vasthouden aan een bijbels principe dat homosexualitiet afwijst, maar ook dat de personen als mens (net als dat wij mensen zijn, zondige mensen) van harte welkom en geaccepteerd zijn, toch wordt gezien als afwijzing. Concreet is mijn/onze deur altijd open geweest voor een tweetal getrouwde mannen in nabij familieverband. Maar onder andere het niet kunnen goedkeuren van hun relatie geeft dat er verwijdering is ontstaan. En nee, het komt echt niet elke keer ter sprake. Maar wie wijst nu wie af?

Ik vind dat men als anders geaarde refo die gaat praktiseren, niet vreemd moet opkijken als daar gevolgen aan zitten. Je weet dan best dat het gaat schuren.,als je je thuisfront een leefwijze wilt opdringen.

Je ziet vaak dat het niet genoeg is als men gewoon contact heeft en daar thuis komt, maar het afwijzen van een partner /het niet kunnen eens zijn met relatie, is reden genoeg voor een breuk.

Beweging word vooral verwacht van het thuisfront richting praktiserend stel/individu, andersom blijft men op zijn of haar nieuw verworven principes zitten.

Maanenschijn schreef:

Erasmiaan schreef:Dat zou wel het uitgangspunt moeten zijn. Jij noemt nu één uitzonderingssituatie. Ik kan er nog wel veel meer opnoemen. Ik voel met de ouders mee en weet niet wat ik in hun situatie had gedaan. Het gaat wel om je kind dat de zonde uitleeft. Ik kan me voorstellen dat je de tucht zoals die in de kerk functioneert niet één op één doortrekt in de thuissituatie. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit.

Die laatste zin: ‘Het is dan ook de vraag wie wie uitsluit’ is best een belangrijke. Ik nabij familieverband ervaar ik nadrukkelijk dat het vasthouden aan een bijbels principe dat homosexualitiet afwijst, maar ook dat de personen als mens (net als dat wij mensen zijn, zondige mensen) van harte welkom en geaccepteerd zijn, toch wordt gezien als afwijzing. Concreet is mijn/onze deur altijd open geweest voor een tweetal getrouwde mannen in nabij familieverband. Maar onder andere het niet kunnen goedkeuren van hun relatie geeft dat er verwijdering is ontstaan. En nee, het komt echt niet elke keer ter sprake. Maar wie wijst nu wie af?

Ik heb precies dezelfde vraag. Als je principieel er niet in mee kan, maar er toch acceptatie geëist wordt tot in de details....

Geen idee wat je bedoelt met acceptatie tot in de details? Ik hoor zulke dingen nou nooit. Maar ik ben het met Maanenschijn eens dat je gewoon je eigen mening moet kunnen houden.

Ik ben wel eens bang dat mensen steeds onverdraagzamer worden voor andersdenkenden. Dat zie je niet alleen in de kerk, maar dus kennelijk ook onder deze homo's.

Een goed artikel in de Volkskrant:

https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... ~b66f00b2/

https://www.rd.nl/kerk-religie/paus-wil ... -1.1533420

Ik ben dankbaar dat de huidige Paus (die bekendstaat om zijn liefdevolle houding), daarnaast (eindelijk) ook duidelijk is over de principiële lijn.

Ik geloof dat waarheid en liefde samen moeten gaan, en dat het misgaat als we liefde zonder waarheid, of waarheid zonder liefde uitdragen. Dit lijkt ook tot paus Franciscus te zijn doorgedrongen.

helma schreef:

Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Dit kan inderdaad een vraag zijn die je als ouders hebt. Ik heb daar voor mezelf ook geen antwoord op.

Ik zou hier wel graag jullie mening over willen horen.

helma schreef:

helma schreef:

Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Dit kan inderdaad een vraag zijn die je als ouders hebt. Ik heb daar voor mezelf ook geen antwoord op.

Ik zou hier wel graag jullie mening over willen horen.

In principiële zaken zou je in het gezin volgens mij niet makkelijker moeten zijn.

In zaken die tot de christelijke vrijheid behoren moet je in een gemeente rekening houden met 500 mensen (bij wijze van spreken), en ik je gezin met minder mensen.
In de gemeente is het de verantwoordelijkheid van de kerkenraad (en daarna ook van de gemeenteleden) om te zoeken wat tot opbouw dient in het huisgezin van God.
In het gezin is het de verantwoordelijkheid van de ouders (en daarna ook van de kinderen) om te zoeken wat tot opbouw dient in het gezin.

Wat tot opbouw is van de gemeente is dat niet per definitie van het gezin, dus kunnen daar andere keuzes worden gemaakt. Mits dit het gezin niet vervreemd van de gemeente.

Kortom: alle ambtsdragers en alle ouders (waaronder ikzelf) hebben veel wijsheid van boven nodig.