Curatorium Gereformeerde Gemeente (discussie)

[DDD]

Terwijl de tips juist zeggen dat dat niet uitmaakt.

[Bezorgd]

Terwijl de tips juist zeggen dat dat niet uitmaakt.

Er zit een tegenstrijdigheid in het stukje.

[DDD]

Welke dan?

[Bezorgd]

Welke dan?

De kandidaat moet dus in zijn bekeringsverhaal en roepingsverhaal de subjectieve elementen kunnen vertellen. Niet alleen wat, maar vooral hoe... Nu is het niet ondenkbaar dat juist in het subjectieve allerlei nog subjectievere of bevindelijke elementen ter sprake komen. Erkenning gaat dus over geestelijke herkenning. Dat is zowel lastig als ook zeer persoonlijk. De kandidaat moet zich dus ‘geestelijk liëren’.

(..)
Noem klassieke noties. Je bent niet alleen zondaar, maar ook dat je zondaar ‘geworden’ bent en vertel ook hoe. Bijvoorbeeld: je leefde zonder God en Christus. Je kon Christus niet aannemen, maar Christus werd u/jou te sterk. Noem het Recht van God. Dat is belangrijk. Natuurlijk gaat het ook om de liefde van God, maar ook om het Recht van God. U/jij kan spreken ‘op welke wijze’ Christus de Borg en Middelaar aan jouw ziel is toegepast. Je mag iedere geschiedenis -van Mozes, Jona, Jeremia, Jesaja of een discipel- als voorbeeld nemen. Het Curatorium wil vooral horen hoe de Heilige Geest -in de toepassing tot jou- je met dit voorbeeld geroepen heeft. Verder kan ik mij voorstellen dat het Curatorium ook wil horen op welke wijze de Heere u/jou dan ‘uitstoot of uitzendt’. U moet ook spreken vanuit de verwondering. Wie ben jij/u om het Woord van Christus te verkondigen? Christus moet dus alle waarde ontvangen en dan resteert dat u/jij vanuit de nederigheid moet ‘dienen’. Ook dat is een klassieke notie.

(...)

Mocht je je eigentijds willen profileren, dat kan wel, maar het gaat om een authentiek verhaal.

(...)
Het Curatorium prikt ook door toneelstukjes heen. Blijf spreken zoals je bent en zoals het bij je past.

Na een gedetaileerde beschrijving wat er in het halfuur gesprek allemaal aan de orde moet komen, (bv nadrukkelijk spreken over 'het recht Gods' of 'de wijze waarop het is toegepast icm een geschiedenis/persoon') vond ik vooral de laatste twee laatst geciteerde zinnen/ stukjes een beetje tegenstrijdig overkomen tov de eerste twee citaten. Maar misschien lees ik er teveel in.

[-DIA-]

Het is in een kerk met een gereformeerde kerkstructuur mijns inziens vanzelfsprekend dat besluiten over de regering van de kerk door ambtsdragers worden genomen. Dat geldt dan ook voor het curatorium.

Wat is het alternatief? Dat gemeenteleden bij toerbeurt het curatorium bevolken? Of dat er geloot wordt?

Wat is dit? Alsof het curatorium niet uit ambtsdragers bestaat? Als het goed zou liggen moesten we er toch van kunnen uitgaan dat het curatorium het volle vertrouwen van de gemeenten heeft? Waar is dat vertrouwen gebleven? Waar komen de kritische geluiden vandaan? Ik weet het best wel, maat laten we vooreerst vertrouwen proberen te stellen in de kerkenraden. Ook al kan dat door de moderne invloeden wel eens moeilijk zijn. Maar als de gemeente mondig wordt gaan we als een glijbaan naar beneden.

[DDD]

Ik reageer op jouw opmerking dat het niet goed is als er ambtsdragers in het curatorium zitten. Maar je zult je wel niet precies hebben uitgedrukt.

[DDD]

Welke dan?

De kandidaat moet dus in zijn bekeringsverhaal en roepingsverhaal de subjectieve elementen kunnen vertellen. Niet alleen wat, maar vooral hoe... Nu is het niet ondenkbaar dat juist in het subjectieve allerlei nog subjectievere of bevindelijke elementen ter sprake komen. Erkenning gaat dus over geestelijke herkenning. Dat is zowel lastig als ook zeer persoonlijk. De kandidaat moet zich dus ‘geestelijk liëren’.

(..)
Noem klassieke noties. Je bent niet alleen zondaar, maar ook dat je zondaar ‘geworden’ bent en vertel ook hoe. Bijvoorbeeld: je leefde zonder God en Christus. Je kon Christus niet aannemen, maar Christus werd u/jou te sterk. Noem het Recht van God. Dat is belangrijk. Natuurlijk gaat het ook om de liefde van God, maar ook om het Recht van God. U/jij kan spreken ‘op welke wijze’ Christus de Borg en Middelaar aan jouw ziel is toegepast. Je mag iedere geschiedenis -van Mozes, Jona, Jeremia, Jesaja of een discipel- als voorbeeld nemen. Het Curatorium wil vooral horen hoe de Heilige Geest -in de toepassing tot jou- je met dit voorbeeld geroepen heeft. Verder kan ik mij voorstellen dat het Curatorium ook wil horen op welke wijze de Heere u/jou dan ‘uitstoot of uitzendt’. U moet ook spreken vanuit de verwondering. Wie ben jij/u om het Woord van Christus te verkondigen? Christus moet dus alle waarde ontvangen en dan resteert dat u/jij vanuit de nederigheid moet ‘dienen’. Ook dat is een klassieke notie.

(...)

Mocht je je eigentijds willen profileren, dat kan wel, maar het gaat om een authentiek verhaal.

(...)
Het Curatorium prikt ook door toneelstukjes heen. Blijf spreken zoals je bent en zoals het bij je past.

Na een gedetaileerde beschrijving wat er in het halfuur gesprek allemaal aan de orde moet komen, (bv nadrukkelijk spreken over 'het recht Gods' of 'de wijze waarop het is toegepast icm een geschiedenis/persoon') vond ik vooral de laatste twee laatst geciteerde zinnen/ stukjes een beetje tegenstrijdig overkomen tov de eerste twee citaten. Maar misschien lees ik er teveel in.

Volgens mij laat dit juist het juiste evenwicht zien. Het vermeldt de vereisten en dat het wel echt moet zijn.

[Bezorgd]

Welke dan?

De kandidaat moet dus in zijn bekeringsverhaal en roepingsverhaal de subjectieve elementen kunnen vertellen. Niet alleen wat, maar vooral hoe... Nu is het niet ondenkbaar dat juist in het subjectieve allerlei nog subjectievere of bevindelijke elementen ter sprake komen. Erkenning gaat dus over geestelijke herkenning. Dat is zowel lastig als ook zeer persoonlijk. De kandidaat moet zich dus ‘geestelijk liëren’.

(..)
Noem klassieke noties. Je bent niet alleen zondaar, maar ook dat je zondaar ‘geworden’ bent en vertel ook hoe. Bijvoorbeeld: je leefde zonder God en Christus. Je kon Christus niet aannemen, maar Christus werd u/jou te sterk. Noem het Recht van God. Dat is belangrijk. Natuurlijk gaat het ook om de liefde van God, maar ook om het Recht van God. U/jij kan spreken ‘op welke wijze’ Christus de Borg en Middelaar aan jouw ziel is toegepast. Je mag iedere geschiedenis -van Mozes, Jona, Jeremia, Jesaja of een discipel- als voorbeeld nemen. Het Curatorium wil vooral horen hoe de Heilige Geest -in de toepassing tot jou- je met dit voorbeeld geroepen heeft. Verder kan ik mij voorstellen dat het Curatorium ook wil horen op welke wijze de Heere u/jou dan ‘uitstoot of uitzendt’. U moet ook spreken vanuit de verwondering. Wie ben jij/u om het Woord van Christus te verkondigen? Christus moet dus alle waarde ontvangen en dan resteert dat u/jij vanuit de nederigheid moet ‘dienen’. Ook dat is een klassieke notie.

(...)

Mocht je je eigentijds willen profileren, dat kan wel, maar het gaat om een authentiek verhaal.

(...)
Het Curatorium prikt ook door toneelstukjes heen. Blijf spreken zoals je bent en zoals het bij je past.

Na een gedetaileerde beschrijving wat er in het halfuur gesprek allemaal aan de orde moet komen, (bv nadrukkelijk spreken over 'het recht Gods' of 'de wijze waarop het is toegepast icm een geschiedenis/persoon') vond ik vooral de laatste twee laatst geciteerde zinnen/ stukjes een beetje tegenstrijdig overkomen tov de eerste twee citaten. Maar misschien lees ik er teveel in.

Volgens mij laat dit juist het juiste evenwicht zien. Het vermeldt de vereisten en dat het wel echt moet zijn.

Maar als je dus wilt "spreken zoals je bent en zoals het bij je past." En je houdt het dan bij: "Eén ding weet ik dat ik blind was en nu zie" Dan is dat volgens de schrijver van dit artikel te kort als ik die eerdere stukjes lees.

[DDD]

Ja en dat blijkt ook uit de resultaten.

[FlyingEagle]

We moeten denk in wel onderscheid maken tussen iemands bekering en iemands roeping. Als het curatorium de roeping ‘niet kan overnemen’ betekend dat niet dat men twijfelt aan iemands bekering. Dat zou ook niet best zijn.

Daarbij heb ik wel de vraag, hoe kan men wel iemands bekering ‘overnemen’ maar niet iemands roeping.

[Bezorgd]

We moeten denk in wel onderscheid maken tussen iemands bekering en iemands roeping. Als het curatorium de roeping ‘niet kan overnemen’ betekend dat niet dat men twijfelt aan iemands bekering. Dat zou ook niet best zijn.

Daarbij heb ik wel de vraag, hoe kan men wel iemands bekering ‘overnemen’ maar niet iemands roeping.

En dat is een terecht onderscheid. Dat je het ene wel en het andere niet kan overnemen kan ik ook nog voorstellen.
In het eerst vuur na je bekering wil iedereen wel de kansel op denk ik. Maar dat is wat anders dan een roeping.
Alleen om te wegen wat een roeping wel is, dat lijkt me zeer gevaarlijk werk. Je kunt zo maar mis zitten. Spurgeon vond een roeping echt als je al tot vrucht was geweest voor een ander. Als je dus al iemand tot Christus had geleid. Ik kan me daar iets bij voorstellen.

[eilander]

We moeten denk in wel onderscheid maken tussen iemands bekering en iemands roeping. Als het curatorium de roeping ‘niet kan overnemen’ betekend dat niet dat men twijfelt aan iemands bekering. Dat zou ook niet best zijn.

Daarbij heb ik wel de vraag, hoe kan men wel iemands bekering ‘overnemen’ maar niet iemands roeping.

Dat is wat mij betreft niet zo moeilijk om te bedenken. Natuurlijk kunnen mensen zoiets heel verkeerd beoordelen, wil ik vooraf zeggen. Maar je kunt wel horen als iemand door de Heere is getrokken uit de duisternis, en daarom een verlangen heeft om aan iedereen te vertellen hoe goed de Heere voor hem is. Dat is een goed en ergens ook wel een noodzakelijk teken, maar wel iets anders dan een roeping om inderdaad predikant te worden.
Ik heb weleens zo iemand gesproken. Het was duidelijk dat hij graag anderen wilde vertellen over de Heere, maar hij kon niet vertellen waarin dat de roeping van elke christen te boven ging. Dat lag erg onduidelijk.

[FlyingEagle]

Dat begrijp ik, ik zie dat onderscheid ook zeker wel. Ik denk dat ieder kind van God wel zal herkennen wat je zegt.

Het gaat er mij om dat iemand zeker denkt te weten een roeping van God heeft ontvangen maar dat het curatorium dit niet zo kan overnemen terwijl dat met de bekering niet zo is.

[GGBeroopingswerk]

https://www.refoweb.nl/dwars/1553/van-r ... uratorium/
Goede analyse en aanbeveling.

Ik heb toch wel enige moeite met de adviezen die hij geeft aan kandidaten die met een roeping lopen.

Het is duidelijk dat dit door een "mordernere" GG'er is geschreven.
Modern in de zin van meer vernieuwend en wat ruimer.
Ik zie daar nogal wat bezwaren. Het punt van de roeping.
Het punt dat ambtsdragers mee kunnen beslissen kan ook vervormend werden.
Als de GG homogeen waren gebleven zou dit niet spelen.
Nu ligt dat anders, denk ik.

Zo heb ik een "Saambinder" uit de jaren twintig, waarin op een linker pagina ds. Van Reenen schrijft over het Hooglied. Op de pagina ernaast beantwoordt ds. Kersten een vraag over allegorese. In zijn antwoord geeft hij aan dat Origenes de vader van de allegorese was, hij wijst een dergelijk bijbelgebruik af en besluit met de opmerking dat hij van dat geallegoriseer van Van Reenen ook niets moet hebben. Dat kon toen blijkbaar. In onze dagen is zoiets ondenkbaar."

[-DIA-]

https://www.refoweb.nl/dwars/1553/van-r ... uratorium/
Goede analyse en aanbeveling.

Ik heb toch wel enige moeite met de adviezen die hij geeft aan kandidaten die met een roeping lopen.

Het is duidelijk dat dit door een "mordernere" GG'er is geschreven.
Modern in de zin van meer vernieuwend en wat ruimer.
Ik zie daar nogal wat bezwaren. Het punt van de roeping.
Het punt dat ambtsdragers mee kunnen beslissen kan ook vervormend werden.
Als de GG homogeen waren gebleven zou dit niet spelen.
Nu ligt dat anders, denk ik.

Zo heb ik een "Saambinder" uit de jaren twintig, waarin op een linker pagina ds. Van Reenen schrijft over het Hooglied. Op de pagina ernaast beantwoordt ds. Kersten een vraag over allegorese. In zijn antwoord geeft hij aan dat Origenes de vader van de allegorese was, hij wijst een dergelijk bijbelgebruik af en besluit met de opmerking dat hij van dat geallegoriseer van Van Reenen ook niets moet hebben. Dat kon toen blijkbaar. In onze dagen is zoiets ondenkbaar."

Dat was het gemoedelijke, het elkaar nemen zoals ze waren, als het niet over echte dwalingen ging. Dat verdroeg men van elkaar, door de liefde. En een kenmerk van deze tijd is dat men elkaar steeds minder verdraagt en zelfs wantrouwt. Ik acht zo'n ontwikkeling toch goed om op merken, in welke tijdsgewricht er samen zijn beland.
Het doet me ook denken aan wat ds. Kersten na thuiskomst van een meerdere vergadering zei, toen hij moedeloos in op een stoel of bank neerviel: Er geen liefde meer.
Ik weet dat wat hij toen zij teveel was gezegd, maar toch zien we dat toen de menselijke verhoudingen in de kerk al niet meer goed waren. Hij voorzag toen ook scheuring die in 1953 plaatsvond. Ik denk, bij wijze van spreken, als ds. Kersten de gemeenten nu zou zien, dat hij zich in zijn graf zou omdraaien.