DDD schreef:Ik lees dat niet in het artikel, ook niet bij vluchtig herlezen. Maar misschien kun je het met citaten concretiseren?
Ik heb het artikel nog een keer helemaal bestudeerd en er over nagedacht en ik zal proberen het nog duidelijker te zeggen.
Vooraf nogmaals: ik vind het artikel van ds. Van Ruitenburg heel mooi, maar ik gebruik het nu alleen om aan te tonen welke invalshoek veel GG-predikanten kiezen met betrekking tot de beloften.
Ds. Van Ruitenburg zegt heel sterk: als iemand gelooft, dan belooft God hem het eeuwige leven. Hij zegt nergens dat God het belooft en dat je het krijgt als je gelooft. Misschien dat de meesten geen verschil zien in beiden situaties, maar er is wel een verschil.
In de eerste situatie hangen
belofte en vervulling heel sterk samen. Dat lijkt uiteraard niet verkeerd, maar dat betekent wel dat God nog niks aan je belooft, als er nog geen geloof, nog geen wedergeboorte is. Dat kan mensen lam slaan, omdat ze op die manier als ongelovige geen enkel houvast hebben en geen enkel vertrekpunt om te hopen dat God hen genadig zal aanzien als ze tot Christus vluchten. Dat blijkt gelukkig niet uit het artikel van ds. Van Ruitenburg, maar deze manier van spreken over de beloften, kan daar wel toe leiden en ds. Harinck noemt in het artikel een aantal duidelijke voorbeelden hiervan. Je krijgt dan uitspraken als "Je kunt weinig met de Doop, want God verzegelt daarin de beloften en die zijn ten diepste alleen voor Gods kinderen" of "er zijn alleen beloften gedaan aan Gods kinderen". Deze uitspraken zijn ook te verklaren, omdat belofte en vervulling dicht bij elkaar liggen. Alleen aan diegenen, waarin uiteindelijk iets vervuld wordt, is de belofte gedaan en aan niemand anders.
In de tweede situatie is het vertrekpunt de belofte. Die wordt (hoe dan ook) gedaan aan elke gedoopte. Daarbij wordt de weg gewezen van geloof en bekering om de vervulling van de belofte ontvangen. Dit is meer in lijn met het doopformulier, waarin ook de beloften het vertrekpunt zijn en daarna wordt opgeroepen tot geloof, bekering, nieuwe gehoorzaamheid.
Veel puriteinen spreken over het zalig worden als het omhelzen van de belofte aan jou persoonlijk gedaan in het Woord. De waarachtigheid van de belofte hangt dus in die situatie niet af van het feit of jij gelooft, maar staat daar los van. In die situatie hangen
geloof en vervulling veel meer samen.
Hoewel er zeker een gevaar bestaat dat mensen dan denken het zelf wel te kunnen, omdat het van hun geloof afhangt, moeten we niet daarom van deze manier van spreken afstappen. Het goede gebruik mag niet onder het kwade gebruik gebukt gaan.
Ik zie in de praktijk dat veel mensen persoonlijk niet weten wat ze met het doopformulier moeten. Het begint met allemaal beloften, maar die zijn in hun ogen niet voor hen, omdat er eerst geloof nodig is, voordat die belofte voor jou geldt. Terwijl het klassieke doopformulier begint met de beloften en als die beloften gedaan zijn, de weg wijst hoe de vervulling te verkrijgen is. Er staat heel duidelijk: 'overmits in alle verbonden 2 delen begrepen zijn, zo worden wij
nochtans vermaand' Er staat niet dat de belofte pas geldig is als de nieuwe gehoorzaamheid er is. Er staat wel dat de vervulling van de belofte pas realiteit zal zijn als de nieuwe gehoorzaamheid er is.
Net als ds. Harinck wil ik dus onderstrepen dat het belangrijk is om voorzichtig om te gaan met de zin 'Wat God belooft, vervult Hij altijd'. Deze (op het eerste gezicht Bijbelse zin) kan leiden tot on-Bijbelse gevolgtrekkingen. We moeten het begrip 'belofte' niet altijd als een absoluut gegeven opvatten, maar meer als een uiting van bereidwilligheid van Gods kant. Zo gebeurde het ook in de traditie. En zo kunnen we vrijmoediger spreken over de beloften en verliezen we niet de binding met onze rijke traditie, zowel de Nederlandse als de Engelse traditie.
Tot zover weer even een reactie. Ik ben benieuwd naar de reacties.