-DIA- schreef:Panny schreef:Ik werd erg blij van het stukje in de krant!
Een hele belangrijke taak van een christen is toch een getuigen zijn van Christus hier op aarde.
En dat terwijl er buiten de kerk miljarden verloren mensen zijn.
Het is echt de hoogste tijd dat we veel meer missionair worden.
De kerk is niet alleen een fijne en veilige plek voor mensen uit ons eigen clubje.
Waar we met elkaar spreken over allerlei ingewikkelde leerstellingen in een taal die niemand buiten ons clubje meer begrijpt.
Ik weet of ik het mag zeggen, maar vroeger lag onze kracht in het isolement. En we lezen van Israël dat het een volk was dat alleen zou wonen. Assimileren we zo niet sneller met de wereld om ons heen? Het zal wel weer te pessimistisch gedacht zijn...
Onlangs maakten we in het buitenland een kerkdienst mee die een ietwat speciaal tintje kreeg door de aanwezigheid van een groep padvinders. Jongelui uit die padvinders deden de schriftlezingen (keurig!) en de aanwezigheid van de padvinders was ook een kapstok in de preek: de belofte die je doet wanneer je als padvinder bevestigd wordt, begint met "ik beloof mijn best te doen...", maar hoe vaak falen we niet wanneer we op eigen kracht en door "ons best te doen" proberen te leven?
Waarom waren die padvindertjes daar in de kerk? Heel eenvoudig, omdat ze daar niet wekelijks samenkomen in een blokhut in het bos, zoals hier, maar in een bijgebouw van de kerk. Doordeweeks en zondags zijn daar dus geen gescheiden werelden, maar de kerk is er ook voor doordeweeks. Als de plek waar je als welp of bever je padvindervriendjes ontmoet, maar ook als de plek waar de gemeente samenkomt.
Is het hier niet vaak zo dat we zondags met z'n allen rechtzinnig zitten te zijn, degelijke preken aanhoren in dure kleding, maar dat daar de rest van de week weinig van te merken valt? Zondags vroom, de rest van de week dreesman?
[Die woordspeling kan anno 2016 dus eigenlijk niet meer....]