Ik vind het juist bijzonder verfrissend. We maken in het boek, naast de Godgezand ds. A. Vergunst, kennis met de mens Arie Vergunst. Moesten beiden van genade leven. Trappen na worden niet gegeven, er wordt een eerlijk beeld geschetst. In het voorwoord wordt ook beschreven dat de kinderen Vergunst dat als voorwaarde hadden gesteld voor het verschijnen van het boek: beide kanten van hun vader moesten eerlijk worden weergegeven. Ook ds. Huisman krijgt absoluut geen trap na. Er klinkt ook geen voorkeur voor de één of de ander.Bezorgd schreef:Stof schreef:Bedankt Jongere.Jongere schreef:Eens met Stof, schaf het boek aan of leen het van iemand. Het geeft een eerlijk -en verdrietig- beeld van de situatie.
Ds. Vergunst en ds. Huisman waren aanvankelijk juist goed bevriend, ondanks de verschillen die er waren. Terwijl Vergunst zocht naar eenheid -wat hem het verwijt opleverde de kool en geit te sparen- werd Huisman steeds radicaler en uitgesprokener in zijn visie. Met name rond een interview in Koers werden zaken op de spits gedreven. Als ik de biografie lees, denk ik dat het met name die karaktertrek was die voor verwijdering zorgde, meer dan inhoudelijke verschillen. Die waren er eerder namelijk ook al en toen heeft Vergunst juist voor Huisman gepleit in classisverband.
Er is veel menselijks in de kerk en het is verdrietig om daar de gevolgen van te zien. Toch heb ik van de prediking van beide 'gezanten' veel geleerd, al heb ik hen beiden nooit live gehoord.
Juist in dit boek kunnen we veel leren voor de kerk van vandaag. Hoe het niet moet en hoe het wel kan. Uitgebreid worden ook zaken besproken als ds. Vergunst's houding tot het leren van de rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie (die ds. Vergunst niet leerde maar die hij wel respecteerde bij broeders predikanten) en de gang van zaken bij de curatoriumdagen in het voorjaar, waar eerlijk beschreven wordt hoe ds. Vergunst zich niet altijd kon vinden in het afwijzingsbeleid.
We zien hoe temperamenten botsen en hoe de Godsvreze mensen onder elkaar doet bukken.
Heel blij met deze twee postings.
Er kan zomaar weer een sfeer ontstaan, dat een van de inmiddels overleden leraars (welke kant ook) die beiden tot veel zegen zijn geweest, nog een trap na wordt gegeven.
Het zal in het boek goed bedoeld zijn, ik heb het niet gelezen, maar soms vraag ik me af of het wel nuttigis om zoiets zo uitgebreid te beschrijven.
Ik vraag het me af.
Tolle lege: een boek waarin Gods genade schittert, ondanks dat wat mensen ervan maken.