Daarom denk ik dat de zorgen helemaal niet bij de beschikbare personen gezocht hoeft te worden. Ik neem aan dat het nu met name gaat over de voorzittersfunctie en de representatieve houding die daar bij hoort. Die positie vraagt om een stuk leiderschap, charisma, draagvlak. Denk overigens niet dat dit nu al volmaakt was. Want die flanken worden nu al steeds sterker geaccentueerd (terecht of onterecht) terwijl de huidige generatie 'bruggenbouwers' er nog is.Roeline schreef:Op basis van de huidige situatie, beroepings- en uitnodigingsbeleid kun je denk ik al uittekenen dat DV predikanten als di. G.W.S. Mulder, H. Brons, H. J. Agteresch de bruggenbouwers & daadkrachtigen () van de toekomst zullen worden. Je ziet ze op diverse posten al naar voren geschoven worden. In hun kielzog zullen vele anderen te noemen zijn. We hoeven ons op dit punt idd geen zorgen te maken, er is kunde en kennis genoeg. Iets anders is of de schijnbaar steeds sterker uit elkaar groeiende flanken zich vertegenwoordigd zullen voelen.
Puur zakelijk gezien kan ik het standpunt van @Luther helemaal begrijpen. Het zal namelijk altijd een komen en gaan zijn, en soms is dat met weemoed en soms met andere gevoelens. Verder denk ik dat nuchterheid een groot goed is daarin.
We mogen er toch op vertrouwen dat God uiteindelijk het roer in handen heeft? Heel Gods werk is gericht op de voortgang van Zijn Koninkrijk, dwars door menselijke gedachten en redeneringen heen. Is dat niet juist een gebedspunt om mee te nemen de toekomst in?
God is niet afhankelijk van Zijn knechten, zij zijn instrumenten in Gods hand. "... zendt God goedertierenlijk verkondigers van deze zeer blijde boodschap..." (DL, art. 3)
Een kerkenraad is over het algemeen minder genuanceerd dat het gemiddelde van een gemeente.