Gereformeerde Gemeenten

[Jantje]

In zeker zin wel natuurlijk. De vraag is wel of je de groep die onkerkelijk is geworden (afgezien van een enkeling die misschien thuislezer is geworden), onder groep 1 of groep 2 moet scharen. Als je onkerkelijk wordt, is er waarschijnlijk toch meer aan de hand, vermoed ik.

[CvdW]

In zeker zin wel natuurlijk. De vraag is wel of je de groep die onkerkelijk is geworden (afgezien van een enkeling die misschien thuislezer is geworden), onder groep 1 of groep 2 moet scharen. Als je onkerkelijk wordt, is er waarschijnlijk toch meer aan de hand, vermoed ik.

In boeken die over vroeger gaan lees je wel eens dat er gezinnen thuis gingen lezen omdat de prediking in de kerk niet over een kwam met hetgeen in de Bijbel staat en oudvaders verkondigd hebben.
Nu komt dat ook nog voor blijkens het onderzoek.

Wellicht is er een nader onderzoek nodig om te kijken of er daadwerkelijk een verschil is.

[Luther]

In zeker zin wel natuurlijk. De vraag is wel of je de groep die onkerkelijk is geworden (afgezien van een enkeling die misschien thuislezer is geworden), onder groep 1 of groep 2 moet scharen. Als je onkerkelijk wordt, is er waarschijnlijk toch meer aan de hand, vermoed ik.

Zeker. Maar als je dit maar niet als relativering ziet, zo van: Nu ja, 't is wel erg, maar met die argumentaties kunnen we toch niets.
Laat ik het dicht bij mezelf houden: ik zou als ambtsdrager vooral bezig zijn met de vraag: Waar heb ik door mijn spreken en wandel argumenten gegeven aan jongeren of ouderen, zodat ze de deur van de kerk achter zich hebben dichtgetrokken? Zou het kunnen dat ik ze binnen had gehouden, als ik op bepaalde punten wat beter zou hebben geluisterd? Zou het kunnen dat ik ze te weinig niet alleen met woorden, maar ook werkelijk de ruimte heb gegeven om er te mogen zijn binnen de kerk, met alle twijfels en vragen, ja soms (vaak?) met de vraag: Zou God eigenlijk wel bestaan?

Ik merk dat ik die laatste vraag namelijk steeds vaker binnen de kerk (!) en de reformatorische school tegenkom, en ik vraag me al een tijdje af: Laten we die vraag toe? Laten we merken dat we die vraag serieus nemen? Ik denk dat dat ontzettend belangrijk is om de verbinding niet kwijt te raken.

[olfie]

de vraag: Zou God eigenlijk wel bestaan?

Ik merk dat ik die laatste vraag namelijk steeds vaker binnen de kerk (!) en de reformatorische school tegenkom, en ik vraag me al een tijdje af: Laten we die vraag toe? Laten we merken dat we die vraag serieus nemen? Ik denk dat dat ontzettend belangrijk is om de verbinding niet kwijt te raken.

Ik ben ook wel eens bang dat de godsdienst meer- en meer een omhulsel wordt. Enkel omhulsel is waardeloos, het gevolg, menselijkerwijze, laat zich raden.
Pas moest ik wat voorbereiden over Gideon en daar zie je dat proces ook bij het volk Israël. Er zijn wel parallellen denk/vrees ik. Men kende God nog wel 'van horen zeggen', maar intussen waren de Baäls van de omliggende volken toch wel bár interessant.
Eén en ander schoof steeds wat verder op.
En de dienst aan de God van Israël kwam steeds meer op het tweede plan. De klacht van het volk: "God heeft ons verlaten". We horen/zien niets meer van Hem.
De enige uitweg (maar een zékere (W)weg): vrije genade en ontferming van God, Hij riep Zijn knecht Gideon, hij moest met het symbolisch kleine leger de overmacht aan vijanden verslaan. "Door U door U alleen".

[Zeeuwse huisvrouw]

In het bericht op pagina 3 over de 20.000 (doop)leden die in de afgelopen tien jaar de Gereformeerde Gemeenten verlieten (RD 22-9) was alleen vermeld dat zij naar een ander kerkverband overgingen. Een deel werd echter onkerkelijk. Dit meldt het RD van vandaag... Het bevestigt wel enigszins mijn mening, denk ik.

Een zeer trieste ontwikkeling wanneer mensen er voor kiezen om helemaal niet meer naar kerk te gaan! Daar zouden we toch echt van moeten opschrikken. Ik hoor al meerdere jaren onder de jeugd vanuit de gereformeerde gemeente een geluid van"ik moet uitverkoren zijn om bekeerd te kunnen worden, ben ik dus niet uitverkoren dan kan ik van mijn leven beter maar een feestje maken, dan heb ik nog wat, en als blijkt dat ik toch uitverkoren ben, dan zorgt de Heere ervoor dat ik bekeert wordt, dus dan komt het toch wel goed". Dit hoor ik bij jeugd die vervolgens ook helemaal los gaat, veel daarvan breekt uiteindelijk ook met de kerk. Ik vind dit toch zo triest hé!! Hoe zou dit toch komen?

[Zeeuwse huisvrouw]

de vraag: Zou God eigenlijk wel bestaan?

Ik merk dat ik die laatste vraag namelijk steeds vaker binnen de kerk (!) en de reformatorische school tegenkom, en ik vraag me al een tijdje af: Laten we die vraag toe? Laten we merken dat we die vraag serieus nemen? Ik denk dat dat ontzettend belangrijk is om de verbinding niet kwijt te raken.

Ik ben ook wel eens bang dat de godsdienst meer- en meer een omhulsel wordt. Enkel omhulsel is waardeloos, het gevolg, menselijkerwijze, laat zich raden.
Pas moest ik wat voorbereiden over Gideon en daar zie je dat proces ook bij het volk Israël. Er zijn wel parallellen denk/vrees ik. Men kende God nog wel 'van horen zeggen', maar intussen waren de Baäls van de omliggende volken toch wel bár interessant.
Eén en ander schoof steeds wat verder op.
En de dienst aan de God van Israël kwam steeds meer op het tweede plan. De klacht van het volk: "God heeft ons verlaten". We horen/zien niets meer van Hem.
De enige uitweg (maar een zékere (W)weg): vrije genade en ontferming van God, Hij riep Zijn knecht Gideon, hij moest met het symbolisch kleine leger de overmacht aan vijanden verslaan. "Door U door U alleen".

Zeer herkenbaar wat hier geschreven wordt! De jeugd loopt echt met vragen rond! Helaas hebben veel jongeren een thuissituatie waar de godsdienst inderdaad een soort omhulsel is, het lijkt wel een soort bijzaak geworden. Wanneer jongeren iets niet mogen, en vragen waarom niet, is het antwoord, dat mag niet van de kerk. Daar kan een jongeren niets mee.

[Terri]

In het bericht op pagina 3 over de 20.000 (doop)leden die in de afgelopen tien jaar de Gereformeerde Gemeenten verlieten (RD 22-9) was alleen vermeld dat zij naar een ander kerkverband overgingen. Een deel werd echter onkerkelijk. Dit meldt het RD van vandaag... Het bevestigt wel enigszins mijn mening, denk ik.

Een zeer trieste ontwikkeling wanneer mensen er voor kiezen om helemaal niet meer naar kerk te gaan! Daar zouden we toch echt van moeten opschrikken. Ik hoor al meerdere jaren onder de jeugd vanuit de gereformeerde gemeente een geluid van"ik moet uitverkoren zijn om bekeerd te kunnen worden, ben ik dus niet uitverkoren dan kan ik van mijn leven beter maar een feestje maken, dan heb ik nog wat, en als blijkt dat ik toch uitverkoren ben, dan zorgt de Heere ervoor dat ik bekeert wordt, dus dan komt het toch wel goed". Dit hoor ik bij jeugd die vervolgens ook helemaal los gaat, veel daarvan breekt uiteindelijk ook met de kerk. Ik vind dit toch zo triest hé!! Hoe zou dit toch komen?

Als je echt denkt dat het zo gaat, dan begrijp ik het heel goed.
Even los van het feit dat dan niet iedereen 'los' zal gaan, maar de redenatie is logisch.

[Jantje]

In zeker zin wel natuurlijk. De vraag is wel of je de groep die onkerkelijk is geworden (afgezien van een enkeling die misschien thuislezer is geworden), onder groep 1 of groep 2 moet scharen. Als je onkerkelijk wordt, is er waarschijnlijk toch meer aan de hand, vermoed ik.

Zeker. Maar als je dit maar niet als relativering ziet, zo van: Nu ja, 't is wel erg, maar met die argumentaties kunnen we toch niets.
Laat ik het dicht bij mezelf houden: ik zou als ambtsdrager vooral bezig zijn met de vraag: Waar heb ik door mijn spreken en wandel argumenten gegeven aan jongeren of ouderen, zodat ze de deur van de kerk achter zich hebben dichtgetrokken? Zou het kunnen dat ik ze binnen had gehouden, als ik op bepaalde punten wat beter zou hebben geluisterd? Zou het kunnen dat ik ze te weinig niet alleen met woorden, maar ook werkelijk de ruimte heb gegeven om er te mogen zijn binnen de kerk, met alle twijfels en vragen, ja soms (vaak?) met de vraag: Zou God eigenlijk wel bestaan?

Ik merk dat ik die laatste vraag namelijk steeds vaker binnen de kerk (!) en de reformatorische school tegenkom, en ik vraag me al een tijdje af: Laten we die vraag toe? Laten we merken dat we die vraag serieus nemen? Ik denk dat dat ontzettend belangrijk is om de verbinding niet kwijt te raken.

Natuurlijk, het is een tere zaak waar je over schrijft, alleen al als we denken over bepaalde predikanten die de schepping in zes letterlijke dagen ontkennen. De voorbeelden van hen die de kerk verlaten hebben (dat is niet van de laatste 10 jaar) zijn ook bekend. De meeste presentatoren van de seculiere media blijken soms Gereformeerd opgevoed te zijn. Het is alles een teken van de eindtijd.
Het valt als ambtsdrager niet mee om op zulke wezenlijke vragen antwoord te moeten geven. Misschien is een gebed het enigste wat in zo'n moment mogelijk is. Maar toch, ook dán houden wij als mensen zulken soms niet vast en is de zuigkracht van de wereld sterker.

Matthéüs 24 vers 24 tot 27
Alsdan, zo iemand tot ulieden zal zeggen: Ziet, hier is de Christus, of daar, gelooft het niet. Want er zullen valse christussen en valse profeten opstaan, en zullen grote tekenen en wonderheden doen, alzo dat zij (indien het mogelijk ware) ook de uitverkorenen zouden verleiden. Ziet, Ik heb het u voorzegd! Zo zij dan tot u zullen zeggen: Ziet, hij is in de woestijn; gaat niet uit; Ziet, hij is in de binnenkameren; gelooft het niet. Want gelijk de bliksem uitgaat van het oosten, en schijnt tot het westen, alzo zal ook de toekomst van den Zoon des mensen wezen.

Maar ook:
God houdt Zijn kerk in leven,
hoe ook bespot, verdrukt,
door dwalingen omgeven,
verscheurd, uiteengerukt.
Al roepen van de tinnen
de wachters nog: 'Hoe lang?'
Straks gaat de dag beginnen
en 't klagen wordt gezang!

[Wandelende]

Buiten goede en geestelijke redenen kunnen er ook redenen zijn die over heel praktische zaken gaan. Weliswaar over het algemeen geen hoofdzaken (en voor mij persoonlijk ook geen reden om een kerkverband te verlaten), maar toch essentieel voor het zijn van een gemeente. Sociale cohesie kan er voor zorgen dat mensen bij een kerk of gemeente blijven hangen en mogelijk blijkt later dat het eenvoudig praktische juist het middel was om vrucht te dragen in de kerk.

Wellicht is dit onderwerp geschikter voor een afzonderlijk topic. Ik ben best wel benieuwd hoe in de verschillende gemeenten en kerken gewerkt wordt aan de sociale cohesie. Een en ander is vaak moeilijker vorm te geven in een grote gemeente en die staan dan ook voor moeilijkere opgaven. Ik denk echter wel dat sociale verbanden en het meedraaien in de praktijk van de dag mensen kan behouden voor een gemeente/kerk.

Hoe denken jullie hierover?

[Zeeuwse huisvrouw]

In het bericht op pagina 3 over de 20.000 (doop)leden die in de afgelopen tien jaar de Gereformeerde Gemeenten verlieten (RD 22-9) was alleen vermeld dat zij naar een ander kerkverband overgingen. Een deel werd echter onkerkelijk. Dit meldt het RD van vandaag... Het bevestigt wel enigszins mijn mening, denk ik.

Een zeer trieste ontwikkeling wanneer mensen er voor kiezen om helemaal niet meer naar kerk te gaan! Daar zouden we toch echt van moeten opschrikken. Ik hoor al meerdere jaren onder de jeugd vanuit de gereformeerde gemeente een geluid van"ik moet uitverkoren zijn om bekeerd te kunnen worden, ben ik dus niet uitverkoren dan kan ik van mijn leven beter maar een feestje maken, dan heb ik nog wat, en als blijkt dat ik toch uitverkoren ben, dan zorgt de Heere ervoor dat ik bekeert wordt, dus dan komt het toch wel goed". Dit hoor ik bij jeugd die vervolgens ook helemaal los gaat, veel daarvan breekt uiteindelijk ook met de kerk. Ik vind dit toch zo triest hé!! Hoe zou dit toch komen?

Als je echt denkt dat het zo gaat, dan begrijp ik het heel goed.
Even los van het feit dat dan niet iedereen 'los' zal gaan, maar de redenatie is logisch.

Klopt. Het is alleen zo jammer dat die groep deze gedachtegang gekregen heeft!

[Laag]

In het bericht op pagina 3 over de 20.000 (doop)leden die in de afgelopen tien jaar de Gereformeerde Gemeenten verlieten (RD 22-9) was alleen vermeld dat zij naar een ander kerkverband overgingen. Een deel werd echter onkerkelijk. Dit meldt het RD van vandaag... Het bevestigt wel enigszins mijn mening, denk ik.

Een zeer trieste ontwikkeling wanneer mensen er voor kiezen om helemaal niet meer naar kerk te gaan! Daar zouden we toch echt van moeten opschrikken. Ik hoor al meerdere jaren onder de jeugd vanuit de gereformeerde gemeente een geluid van"ik moet uitverkoren zijn om bekeerd te kunnen worden, ben ik dus niet uitverkoren dan kan ik van mijn leven beter maar een feestje maken, dan heb ik nog wat, en als blijkt dat ik toch uitverkoren ben, dan zorgt de Heere ervoor dat ik bekeert wordt, dus dan komt het toch wel goed". Dit hoor ik bij jeugd die vervolgens ook helemaal los gaat, veel daarvan breekt uiteindelijk ook met de kerk. Ik vind dit toch zo triest hé!! Hoe zou dit toch komen?

Als je echt denkt dat het zo gaat, dan begrijp ik het heel goed.
Even los van het feit dat dan niet iedereen 'los' zal gaan, maar de redenatie is logisch.

Klopt. Het is alleen zo jammer dat die groep deze gedachtegang gekregen heeft!

Ik begrijp uw antwoord, uw gedachtegang. En ik wilde niet antwoorden, omdat het pijn doet. En waarom? Onze oudste zit in hetzelfde denkpatroon als deze jongeren. Hij zegt letterlijk: als ik niet op Zijn lijstje staat, dan kom ik er toch niet, dus kan ik maar beter van mijn leven genieten. En als je eigen kind dat zegt, is weer anders, als van een ander. Bijna elk gesprek over God en godsdienst weet hij zo te buigen dat we weer terecht komen bij: als het moet kom ik er, en anders niet. En dat kan je als ouders machteloos maken, hopeloos.
En dan kunnen we allerlei schuldigen aanwijzen, de kerk, de leer, de school, de ouders, de jongeren zelf.
Ik vind het een bijzonder moeilijke tijd waarin wij leven, en dat is het ook voor de jongeren. Wat te denken van sociale media, al het schoon en begeerlijke van de wereld is binnen handbereik.
Maar ook ons als reformatorische gezindte, wat gaat er nog van uit? Waar is de kinderlijke vreze? Waar de eenvoud? Waar het vreemdelingschap? Waar ligt de schuld? Moeten we dan niet allereerst onszelf aanwijzen? Zijn we een licht? Zijn we een voorbeeld? Is ons leven jaloersmakend voor onze jeugd? Hoe zijn onze gebeden? Een bestorming van Gods genadetroon? Of een stroom woorden uit de mond, maar niet uit het hart?
Ik wil niemand belerend aanspreken, niemand vermanen, misschien zijn het allemaal vragen aan mijzelf.....

[Isala]

In het bericht op pagina 3 over de 20.000 (doop)leden die in de afgelopen tien jaar de Gereformeerde Gemeenten verlieten (RD 22-9) was alleen vermeld dat zij naar een ander kerkverband overgingen. Een deel werd echter onkerkelijk. Dit meldt het RD van vandaag... Het bevestigt wel enigszins mijn mening, denk ik.

Een zeer trieste ontwikkeling wanneer mensen er voor kiezen om helemaal niet meer naar kerk te gaan! Daar zouden we toch echt van moeten opschrikken. Ik hoor al meerdere jaren onder de jeugd vanuit de gereformeerde gemeente een geluid van"ik moet uitverkoren zijn om bekeerd te kunnen worden, ben ik dus niet uitverkoren dan kan ik van mijn leven beter maar een feestje maken, dan heb ik nog wat, en als blijkt dat ik toch uitverkoren ben, dan zorgt de Heere ervoor dat ik bekeert wordt, dus dan komt het toch wel goed". Dit hoor ik bij jeugd die vervolgens ook helemaal los gaat, veel daarvan breekt uiteindelijk ook met de kerk. Ik vind dit toch zo triest hé!! Hoe zou dit toch komen?

Ik spreek nogal eens jongeren die deze gedachtes hebben. "ik ben nog niet zoekende gemaakt" is een uitspraak die ik de afgelopen jaren zeer regelmatig heb gehoord (of in andere bewoordingen maar met dezelfde strekking).
Ook van hen die niet de wereld in gaan, maar gewoon in de kerk blijven, gewoon een 'net' leven leiden, en toch maar 'gewoon' blijven wachten... tot er hopelijk iets gebeuren zal. Afgelopen vrijdagavond nog een gesprek gehad met een getrouwde vrouw, twee kinderen en zich onmachtig weten om ook maar iets te doen, of te mógen doen. De woorden van de Heere Jezus Zelf in Mattheus 7:7 over het bidden, zoeken en kloppen, kan alleen in de praktijk gebracht worden als God daar Zelf mee begint. En dat merk je dan vanzelf wanneer dat in je binnenste gaat gebeuren. Uit jezelf kan je niet op de goede manier bidden, zoeken, kloppen. Dan zijn het eigen werken. Dus afwachten...
Je hart breekt, van de uitzichtloosheid op eeuwig behoud.

[pierre27]

Ik begrijp uw antwoord, uw gedachtegang. En ik wilde niet antwoorden, omdat het pijn doet. En waarom? Onze oudste zit in hetzelfde denkpatroon als deze jongeren. Hij zegt letterlijk: als ik niet op Zijn lijstje staat, dan kom ik er toch niet, dus kan ik maar beter van mijn leven genieten. En als je eigen kind dat zegt, is weer anders, als van een ander. Bijna elk gesprek over God en godsdienst weet hij zo te buigen dat we weer terecht komen bij: als het moet kom ik er, en anders niet. En dat kan je als ouders machteloos maken, hopeloos.
En dan kunnen we allerlei schuldigen aanwijzen, de kerk, de leer, de school, de ouders, de jongeren zelf.
Ik vind het een bijzonder moeilijke tijd waarin wij leven, en dat is het ook voor de jongeren. Wat te denken van sociale media, al het schoon en begeerlijke van de wereld is binnen handbereik.
Maar ook ons als reformatorische gezindte, wat gaat er nog van uit? Waar is de kinderlijke vreze? Waar de eenvoud? Waar het vreemdelingschap? Waar ligt de schuld? Moeten we dan niet allereerst onszelf aanwijzen? Zijn we een licht? Zijn we een voorbeeld? Is ons leven jaloersmakend voor onze jeugd? Hoe zijn onze gebeden? Een bestorming van Gods genadetroon? Of een stroom woorden uit de mond, maar niet uit het hart?
Ik wil niemand belerend aanspreken, niemand vermanen, misschien zijn het allemaal vragen aan mijzelf.....

Een mooie en eerlijke reactie, wederom een spijker op de kop. Ootmoed ontbreekt zo vaak in de gehele gezindte.

[Maanenschijn]

@Laag. Je bijdrage raakt me. Door de herkenning. En de terechte vragen aan jezelf, maar ook ons (mij). Hier laat ik het even bij.

[DDD]

Het spijt mij oprecht, maar dit soort ideeën kunnen mijns inziens alleen opgeld doen bij een onrechtzinnige prediking waarin de doop is uitgehold en van het Evangelie slechts een karikatuur overgebleven.

Ik wil niets afdoen van de pijn die zulke dingen meebrengt, maar de probleemanalyse moet ook helder en duidelijk zijn.