Afscheid en intrede

[-DIA-]

Logopedie kom beslist wel aan de orde, zeker in bepaalde gevallen. Een nabije, doch reeds enige jaren overleden kennis heeft zelf logopedielessen gegeven, en daar waren studenten van de Theologische School onder. Of het verplicht was, dat weet ik niet. Het zou anders niet verkeerd zijn.

Theologie op de universiteit bevat geen vak logopedie.
De theologische school is geen universiteit.

Ik bedoelde de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten aan de Boezemsingel in Rotterdam. Daar dus.

[astroguy]

Wellicht moet er wat (meer) aandacht komen voor een stukje retroriek (positieve zin).
Is echtgenote niet de eerst aangewezen persoon om tegen haar man te zeggen dat hij op de preekstoel hetzelfde moet spreken als onder de spreekstoel.

De aandacht voor een nuchtere preekstijl met normaal stemgebruik maakt al vele jaren deel uit van de opleiding aan de theologische school. Ik doel dan even op de GG, ik neem aan dat dit in andere kerken ook zo is.

Vergeet niet dat ds. v. D. (daar gaat het over denk ik) een jaar korter aan de TS heeft gestudeerd, omdat hij al Universitair theologisch geschoold was. Blijkbaar was dat dan aan de universiteit ook iets waar men geen aandacht aan heeft gegeven? Ik denk ook dat ernst in de stem hoorbaar is als je over zaken van leven of dood spreekt. Ernst kan ook wel eens voor oud worden aangehoord, als men op de klank afgaat.

Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over je predikant. Ik voel geen enkele behoefte om hier de preekstijl van predikanten te gaan recenseren. Maar in reactie op CvdW gaf ik aan dat de retorica zeker een plaats heeft in de theologische opleiding van de GG.

Wat heeft dit te maken met afscheid en intrede? Kan dit allemaal in een apart topic.

[-DIA-]

Vergeet niet dat ds. v. D. (daar gaat het over denk ik) een jaar korter aan de TS heeft gestudeerd, omdat hij al Universitair theologisch geschoold was. Blijkbaar was dat dan aan de universiteit ook iets waar men geen aandacht aan heeft gegeven? Ik denk ook dat ernst in de stem hoorbaar is als je over zaken van leven of dood spreekt. Ernst kan ook wel eens voor oud worden aangehoord, als men op de klank afgaat.

Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over je predikant. Ik voel geen enkele behoefte om hier de preekstijl van predikanten te gaan recenseren. Maar in reactie op CvdW gaf ik aan dat de retorica zeker een plaats heeft in de theologische opleiding van de GG.

Wat heeft dit te maken met afscheid en intrede? Kan dit allemaal in een apart topic.

We moeten ook niet vallen over welsprekendheid of geen sprekersgaven hebben. Het gaat hier over Afscheid en Intrede, en dan gaat het om:
a. de predikant krijgt een beroep en neemt het aan of meent te moeten bedanken.
b. in geval dat de predikant het beroep aanneemt zal hij afscheid moeten preken en intrede moeten doen. Daarbij kan hij niets als hij geen stem heeft. Dat is nergens aan de orde.
Vallen over een preektoon of gebrek aan welsprekendheid past hier niet. Het gaat immers niet om de mensenstem maar als daar de Stem van God in vernomen mag worden dan geloof ik vast en zeker dat men zelfs een predikant met een spraakgebrek gaat beluisteren, en dat het spraakgebrek in dat geval totaal niet gehoord wordt. Dergelijke opmerking zijn ook meer 'kittelachtig' dan dat ze stichtelijk zijn. Dat denk ik tenminste, als dat mag?

[eilander]

Ik vraag u allen vriendelijk doch dringend weer on-topic verder te gaan.

[DGG]

Wellicht moet er wat (meer) aandacht komen voor een stukje retroriek (positieve zin).
Is echtgenote niet de eerst aangewezen persoon om tegen haar man te zeggen dat hij op de preekstoel hetzelfde moet spreken als onder de spreekstoel.

ds. Roos schreef er pas ook iets over; hij citeerde n.a.v. spreektonen in de eredienst (en dan voornamelijk het gebed), ds. John Newton:
Het Reformatorisch Dagblad van 2 juli 2017 nam dit over uit De Wachter Sions.

De Engelse predikant John Newton, dichter van het lied ”Amazing Grace”, schreef tal van brieven. In een daarvan gaat het over het openbare gebed. „De wijze raad die hij hierin geeft, is voor ons allen een les”, aldus ds. J. Roos in De Wachter Sions (orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland).

„De voornaamste fout van sommige goede gebeden is dat ze te lang zijn. Dit is vaak te wijten aan overbodige uitweidingen over allerlei omstandigheden, en aan herhalingen.

Er zijn zonder twijfel gelegenheden dat we gezegend worden met een bijzondere vrijmoedigheid in het gebed, waardoor we worstelen en nauwelijks op kunnen houden. Maar ik geloof dat het ook gebeurt dat we de tijd rekken tot grote lengte, juist wanneer we het minst te zeggen hebben.

De gebeden van sommige goede mannen zijn meer preken dan gebeden. Zij verwoorden wat de Heere tot de mensen te zeggen heeft, in plaats van de begeerten van de mensen tot God te uiten. Dit kan nauwelijks bidden genoemd worden.

Het gebed dient bondig te zijn, en dient te bestaan uit zuchten van belijdenis, smeking of lofprijzing. Het dient niet alleen Schriftuurlijk, maar ook bevindelijk te zijn: een eenvoudige, onvoorbereide uiting van de behoeften en gevoelens van de ziel.

De ingestudeerde aanspraken waarmee sommigen de Troon der Genade naderen, doen ons denken aan de komst van een vreemdeling aan de deur van een belangrijk man: hij klopt en wacht, laat zijn naam weten, en vertoont veel ceremonieel voordat hij toegang verkrijgt; terwijl een kind van de familie zonder enig ceremonieel naar binnen gaat wanneer hij wil, omdat hij weet dat hij thuis is.

Het is waar, we moeten altijd tot God naderen met een grote mate van vernedering van geest en een gevoel van onze onwaardigheid. Maar dit besef wordt niet altijd het best verwekt door een hoogdravende opsomming van de Namen en titels van God.

We moeten ons ervoor wachten de Naam van de gezegende God, eventueel met toevoegingen als verheven, roemrijk, heilig, almachtig, te veel te gebruiken.

Zeer luid spreken in het gebed is verkeerd. Het kan schijnen alsof het wijst op een grote mate van ernst en aandoening van het hart, maar is vaak vreemd vuur.

Te zacht spreken is ook niet goed: het vermoeit de hoorders en zorgt ervoor dat de aandacht verslapt.

Sommige mensen gebruiken een toon in het gebed die zozeer afwijkt van hun normale wijze van spreken, dat hun beste vrienden hun niet aan hun stem zouden herkennen. Soms verandert de toon enkele malen, zodat we zouden denken dat er twee of drie verschillende mensen aan het bidden zijn.

Daarentegen zijn er ook die wel hun natuurlijke stem gebruiken, maar spreken alsof het over alledaagse zaken gaat. Wanneer iemand een pleidooi voert voor zijn leven, of de koning bedankt voor een verleend pardon, zou alleen al aan de toon te horen moeten zijn dat men niet over alledaagse zaken spreekt.

Wanneer we spreken tot de Koning der koningen, zou het bedenken van Zijn heerlijkheid en onze zondigheid ons moeten brengen tot ernst en eerbied, zodat wij niet tot Hem spreken alsof Hij een van ons is.”

[Orchidee]

Handig! als je al weet wat er op 2 juli 2017 in het rd staat

[Hendrikus]

Handig! als je al weet wat er op 2 juli 2017 in het rd staat

Overgenomen uit de Wachter Sions van de week daarna

[Jeremiah]

Wellicht moet er wat (meer) aandacht komen voor een stukje retroriek (positieve zin).
Is echtgenote niet de eerst aangewezen persoon om tegen haar man te zeggen dat hij op de preekstoel hetzelfde moet spreken als onder de spreekstoel.

ds. Roos schreef er pas ook iets over; hij citeerde n.a.v. spreektonen in de eredienst (en dan voornamelijk het gebed), ds. John Newton:
Het Reformatorisch Dagblad van 2 juli 2017 nam dit over uit De Wachter Sions.

De Engelse predikant John Newton, dichter van het lied ”Amazing Grace”, schreef tal van brieven. In een daarvan gaat het over het openbare gebed. „De wijze raad die hij hierin geeft, is voor ons allen een les”, aldus ds. J. Roos in De Wachter Sions (orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland).

„De voornaamste fout van sommige goede gebeden is dat ze te lang zijn. Dit is vaak te wijten aan overbodige uitweidingen over allerlei omstandigheden, en aan herhalingen.

Er zijn zonder twijfel gelegenheden dat we gezegend worden met een bijzondere vrijmoedigheid in het gebed, waardoor we worstelen en nauwelijks op kunnen houden. Maar ik geloof dat het ook gebeurt dat we de tijd rekken tot grote lengte, juist wanneer we het minst te zeggen hebben.

De gebeden van sommige goede mannen zijn meer preken dan gebeden. Zij verwoorden wat de Heere tot de mensen te zeggen heeft, in plaats van de begeerten van de mensen tot God te uiten. Dit kan nauwelijks bidden genoemd worden.

Het gebed dient bondig te zijn, en dient te bestaan uit zuchten van belijdenis, smeking of lofprijzing. Het dient niet alleen Schriftuurlijk, maar ook bevindelijk te zijn: een eenvoudige, onvoorbereide uiting van de behoeften en gevoelens van de ziel.

De ingestudeerde aanspraken waarmee sommigen de Troon der Genade naderen, doen ons denken aan de komst van een vreemdeling aan de deur van een belangrijk man: hij klopt en wacht, laat zijn naam weten, en vertoont veel ceremonieel voordat hij toegang verkrijgt; terwijl een kind van de familie zonder enig ceremonieel naar binnen gaat wanneer hij wil, omdat hij weet dat hij thuis is.

Het is waar, we moeten altijd tot God naderen met een grote mate van vernedering van geest en een gevoel van onze onwaardigheid. Maar dit besef wordt niet altijd het best verwekt door een hoogdravende opsomming van de Namen en titels van God.

We moeten ons ervoor wachten de Naam van de gezegende God, eventueel met toevoegingen als verheven, roemrijk, heilig, almachtig, te veel te gebruiken.

Zeer luid spreken in het gebed is verkeerd. Het kan schijnen alsof het wijst op een grote mate van ernst en aandoening van het hart, maar is vaak vreemd vuur.

Te zacht spreken is ook niet goed: het vermoeit de hoorders en zorgt ervoor dat de aandacht verslapt.

Sommige mensen gebruiken een toon in het gebed die zozeer afwijkt van hun normale wijze van spreken, dat hun beste vrienden hun niet aan hun stem zouden herkennen. Soms verandert de toon enkele malen, zodat we zouden denken dat er twee of drie verschillende mensen aan het bidden zijn.

Daarentegen zijn er ook die wel hun natuurlijke stem gebruiken, maar spreken alsof het over alledaagse zaken gaat. Wanneer iemand een pleidooi voert voor zijn leven, of de koning bedankt voor een verleend pardon, zou alleen al aan de toon te horen moeten zijn dat men niet over alledaagse zaken spreekt.

Wanneer we spreken tot de Koning der koningen, zou het bedenken van Zijn heerlijkheid en onze zondigheid ons moeten brengen tot ernst en eerbied, zodat wij niet tot Hem spreken alsof Hij een van ons is.”

Dank voor het posten!

[CvdW]

Wellicht moet er wat (meer) aandacht komen voor een stukje retroriek (positieve zin).
Is echtgenote niet de eerst aangewezen persoon om tegen haar man te zeggen dat hij op de preekstoel hetzelfde moet spreken als onder de spreekstoel.

De aandacht voor een nuchtere preekstijl met normaal stemgebruik maakt al vele jaren deel uit van de opleiding aan de theologische school. Ik doel dan even op de GG, ik neem aan dat dit in andere kerken ook zo is.

Vergeet niet dat ds. v. D. (daar gaat het over denk ik) een jaar korter aan de TS heeft gestudeerd, omdat hij al Universitair theologisch geschoold was. Blijkbaar was dat dan aan de universiteit ook iets waar men geen aandacht aan heeft gegeven? Ik denk ook dat ernst in de stem hoorbaar is als je over zaken van leven of dood spreekt. Ernst kan ook wel eens voor oud worden aangehoord, als men op de klank afgaat.

Het gaat niet specifiek over ds. van Dieren, maar in het algemeen.
Op de universiteit is er wel aandacht voor retorica. Ik weet alleen niet of dit een keuzevak is.
Wat er wordt bedoeld met de laatste twee zinnen begrijp ik niet.

[-DIA-]

Wellicht moet er wat (meer) aandacht komen voor een stukje retroriek (positieve zin).
Is echtgenote niet de eerst aangewezen persoon om tegen haar man te zeggen dat hij op de preekstoel hetzelfde moet spreken als onder de spreekstoel.

De aandacht voor een nuchtere preekstijl met normaal stemgebruik maakt al vele jaren deel uit van de opleiding aan de theologische school. Ik doel dan even op de GG, ik neem aan dat dit in andere kerken ook zo is.

Vergeet niet dat ds. v. D. (daar gaat het over denk ik) een jaar korter aan de TS heeft gestudeerd, omdat hij al Universitair theologisch geschoold was. Blijkbaar was dat dan aan de universiteit ook iets waar men geen aandacht aan heeft gegeven? Ik denk ook dat ernst in de stem hoorbaar is als je over zaken van leven of dood spreekt. Ernst kan ook wel eens voor oud worden aangehoord, als men op de klank afgaat.

Het gaat niet specifiek over ds. van Dieren, maar in het algemeen.
Op de universiteit is er wel aandacht voor retorica. Ik weet alleen niet of dit een keuzevak is.
Wat er wordt bedoeld met de laatste twee zinnen begrijp ik niet.

Een ernstig bewogen woord kan wel eens overkomen als ouderwets. Ik weet dat niet echt, maar het was ook een suggestie, zoals mij die wel voor komt. Als men soms merkt dat men zich afzet tegen een ernstige preek met de woorden dat "de taal verouderd is". Dan mist de boodschap doel, men hoort het niet, men schijnt dan alleen de oude taal te hebben waargenomen.

[CvdW]

Vergeet niet dat ds. v. D. (daar gaat het over denk ik) een jaar korter aan de TS heeft gestudeerd, omdat hij al Universitair theologisch geschoold was. Blijkbaar was dat dan aan de universiteit ook iets waar men geen aandacht aan heeft gegeven? Ik denk ook dat ernst in de stem hoorbaar is als je over zaken van leven of dood spreekt. Ernst kan ook wel eens voor oud worden aangehoord, als men op de klank afgaat.

Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over je predikant. Ik voel geen enkele behoefte om hier de preekstijl van predikanten te gaan recenseren. Maar in reactie op CvdW gaf ik aan dat de retorica zeker een plaats heeft in de theologische opleiding van de GG.

Wat heeft dit te maken met afscheid en intrede? Kan dit allemaal in een apart topic.

We moeten ook niet vallen over welsprekendheid of geen sprekersgaven hebben. Het gaat hier over Afscheid en Intrede, en dan gaat het om:
a. de predikant krijgt een beroep en neemt het aan of meent te moeten bedanken.
b. in geval dat de predikant het beroep aanneemt zal hij afscheid moeten preken en intrede moeten doen. Daarbij kan hij niets als hij geen stem heeft. Dat is nergens aan de orde.
Vallen over een preektoon of gebrek aan welsprekendheid past hier niet. Het gaat immers niet om de mensenstem maar als daar de Stem van God in vernomen mag worden dan geloof ik vast en zeker dat men zelfs een predikant met een spraakgebrek gaat beluisteren, en dat het spraakgebrek in dat geval totaal niet gehoord wordt. Dergelijke opmerking zijn ook meer 'kittelachtig' dan dat ze stichtelijk zijn. Dat denk ik tenminste, als dat mag?

Ik zal het persoonlijk houden.
Als ik naar de kerk wil ik een hoorbare stem horen (ligt misschien aan geluidsinstallatie), achter deze stem is Gods stem. Hoe zou de Heere Jezus gesproken hebben op aarde? Op een dreun? binnensmonds? Als een waterval? Laten we navolgers van zijn van onze Heere Jezus Christus, ook in deze.
Nu ga ik de kerk binnen en hoor een stuk geschiedenis uit de Bijbel en ga de kerk weer uit. In de Bijbel staat 'dwing ze om in te gaan', dit mis ik.

[-DIA-]

Ik zal het persoonlijk houden.
Als ik naar de kerk wil ik een hoorbare stem horen (ligt misschien aan geluidsinstallatie), achter deze stem is Gods stem. Hoe zou de Heere Jezus gesproken hebben op aarde? Op een dreun? binnensmonds? Als een waterval? Laten we navolgers van zijn van onze Heere Jezus Christus, ook in deze.
Nu ga ik de kerk binnen en hoor een stuk geschiedenis uit de Bijbel en ga de kerk weer uit. In de Bijbel staat 'dwing ze om in te gaan', dit mis ik.

Ik geloof dat het niet wijs is om meer vuile drab naar boven te halen. Er is inderdaad een groot gebrek aan eenvoudig
en praktisch onderwijs. Hierbij wens ik het te laten.

[CvdW]

Het onderwijs is eenvoudig, er is behoefte aan Bijbels onderwijs, zoals de oudejaarsspreek.

[-DIA-]

Het onderwijs is eenvoudig, er is behoefte aan Bijbels onderwijs, zoals de oudejaarsspreek.

Ik hoop persoonlijk te reageren. Goed?

[Hendrikus]

Als men soms merkt dat men zich afzet tegen een ernstige preek met de woorden dat "de taal verouderd is". Dan mist de boodschap doel, men hoort het niet, men schijnt dan alleen de oude taal te hebben waargenomen.

Gemiste kans dus. Als de predikant normaal Nederlands had gesproken, zou de boodschap mogelijk wél zijn geland. Waarom dan praten alsof we in 1890 leven?