Jezus en de blindgeborene

[DJK]

Welke vraag, en of in welke Topic dan...?

[Wilhelm]

Welke vraag, en of in welke Topic dan...?

Over Brakel hoe hij schrijft over de verschillende leidingen die God met Zijn volk gaat.

[DJK]

Welke vraag, en of in welke Topic dan...?

Over Brakel hoe hij schrijft over de verschillende leidingen die God met Zijn volk gaat.

Ik heb je nu geantwoord, Wilhelm.


Hartelijke groeten,

DJK

[gerenher]

Beste mensen,

Ook deze discussie lijn heb ik in 't geheel doorgenomen, en mij verbaasd over de wending die de discussie genomen heeft. Dat wil niet zeggen dat ik mij niet kan vinden in enkele postings.

Ik zou toch de discussie even terug willen leggen bij het thema. "Jezus en de blindgeborene". In het evangelie wordt één van de wonderen van Jezus besproken. Door DJK wordt dit wonder naar voren gehaald om zo de lezers een 'onderwijzing' te geven.

Ik wil proberen mij daar even in te verplaatsen. Daartoe denk ik mij in dat ik daar op 't plein als omstander aanwezig was. Ik kende die blindgeborene al jaren. Beetje zonderling figuur eigenlijk. Maar tsja, niets aan te doen, zal nooit beter worden. En dan... Dan verschijnt daar Jezus. Verwachtingsvol kijk ik wat er gaat gebeuren. Hij zal er wel aan voorbij lopen, toch? Niets meer aan te doen.... Op de achtergrond hoor ik mensen praten. Aan wie zou 't nu liggen? Is 't z'n eigen schuld? Maar Jezus dringt zich er doorheen. Hij gaat dingen doen die in geen mens zijn opgekomen. Hij pakt het slijk der aarde en geneest de blinde. Voor nu en voor altijd!

Vol aanbidding loop ik naar huis. Het lied 'AmaAmazing grace! How sweet the sound' galmt door mijn gedachten. Verwonderd over dit grote wonder van onze Machtige God. Waar ik geen hoop meer had voor deze blinde broeder, schonk Hij genade. Al wandelend bid ik tot God "Heere, vergeef mijn ongeloof, vergeef mijn hopeloosheid". Maar hoor, daar geeft de Geest mij het lied in m'n hart. "Amazing grace! How sweet the sound, that saved a wretch like me!" Ja Heere, wat een wonder, dat U dat ook voor mij gedaan heeft. Sprakeloos ben ik over zoveel genade! Maar wat meer is, tegelijk wil ik het wel aan iedereen vertellen. Dat het er niet van afhangt hoe schuldig je je voelt, hoe schuldig je bent, hoe berouwvol je bent. Nee, Gods genade is groter dan alles wat ik kan hebben. Dat gun je toch iedereen.

Thuis gekomen start 'k m'n laptop open, ga naar Refoforum en lees daar het Topic "Jezus en de blindgeborene". Whoww, dat was misschien die man die naast me stond. Die wil die grote genade van onze God wereldkundig maken. Maar hoe groot is de teleurstelling. Ik lees in het verslag meer over de omstanders dan over Jezus. Ik lees in het verslag meer over de slechtheid van de mens dan over de grootheid van God. Vergeef het me, maar na wat ik gezien heb kan ik niet anders dan God prijzen! Sorry maar dan vallen die omstanders en onze theologie even helemaal weg, maar dan blijft alleen God over. Lieve vrienden, zullen we 't daar over hebben?

Hartelijke groet.


PS. Nog een exegetisch punt. DJK schreef:

Al Gods' ware volk, zijn zaaiers middels hun getuigenis. Kijk bij Naomi, zij heeft het goede zaad in Ruth's hart en Orpa's hart, mogen strooien middels haar getrouw getuigenis over die God van Israel, en kijk ook wat het heeft uitgewerkt. Bij Ruth heeft dat Zaad in de goede aarde mogen vallen. Maar lang niet al Gods' volk hebben een Goddelijke roeping en een zending daartoe, Jolanda...

Over het strooien van het zaad door Orpa lees ik niets in Gods Woord! Ik lees juist dat Orpa haar schoondochters terug stuurt naar Moab. Dat maakt het wel net even anders

[DJK]

Geachte mijnheer G,

U schreef:
"Over het strooien van het zaad door Orpa lees ik niets in Gods Woord! Ik lees juist dat Orpa haar schoondochters terug stuurt naar Moab. Dat maakt het wel net even anders..."

Ik antwoord u :

Zou dan die oude Naomi, in die tijd dat ze in Moab verkeerde, met haar twee schoondochters die bij haar gebleven waren, dan nimmer over die goede God van Israel gesproken hebben. Al was zij in overtreding, en tegen Gods' wetten naar dat heidense land gegaan, en zij zich misschien hiermede in een geestelijke donkerheid heeft gebracht, geloof ik met zekerheid, dat zij wel degelijk meerdere malen met haar beide schoondochters over die God van Israel én over Zijn wonderdaden gesproken heeft. Er is namelijk geen kind van God, die over deze dingen kan zwijgen, hoe donker het ook voor zijn zieleleven mag wezen. En dit getuigenis van Naomi was het gestrooide zaad (des Woords) in de harten van Ruth en Orpa. Bij Ruth heeft dit zaad in de goede aarde mogen vallen, en bij Orpa is het tussen de doornen/distelen of in de rostachtige grond gevallen. Dit is openbaar gekomen toen daar aan de grens tussen Moab en Israel. Ruth mocht getuigenis geven dat het zaad in haar hart was gestorven, en daardoor was gaan leven, gaan groeien en opwaste. Maar bij Orpa is dit zaad nimmer gestorven in haar hart, waardoor ze ook nimmer deel kreeg aan het geestelijke leven waar Ruth wél door genade om niet daal aan had mogen krijgen...

“Gij dwaas, hetgeen gij zaait, wordt niet levend, tenzij dat het gestorven is.” (1 Korinthe 15:36 )

[Wilma van den Berg]

Geachte mijnheer G,

U schreef:
"Over het strooien van het zaad door Orpa lees ik niets in Gods Woord! Ik lees juist dat Orpa haar schoondochters terug stuurt naar Moab. Dat maakt het wel net even anders..."

Ik antwoord u :

Zou dan die oude Naomi, in die tijd dat ze in Moab verkeerde, met haar twee schoondochters die bij haar gebleven waren, dan nimmer over die goede God van Israel gesproken hebben. Al was zij in overtreding, en tegen Gods' wetten naar dat heidense land gegaan, en zij zich misschien hiermede in een geestelijke donkerheid heeft gebracht, geloof ik met zekerheid, dat zij wel degelijk meerdere malen met haar beide schoondochters over die God van Israel én over Zijn wonderdaden gesproken heeft. Er is namelijk geen kind van God, die over deze dingen kan zwijgen, hoe donker het ook voor zijn zieleleven mag wezen. En dit getuigenis van Naomi was het gestrooide zaad (des Woords) in de harten van Ruth en Orpa. Bij Ruth heeft dit zaad in de goede aarde mogen vallen, en bij Orpa is het tussen de doornen/distelen of in de rostachtige grond gevallen. Dit is openbaar gekomen toen daar aan de grens tussen Moab en Israel. Ruth mocht getuigenis geven dat het zaad in haar hart was gestorven, en daardoor was gaan leven, gaan groeien en opwaste. Maar bij Orpa is dit zaad nimmer gestorven in haar hart, waardoor ze ook nimmer deel kreeg aan het geestelijke leven waar Ruth wél door genade om niet daal aan had mogen krijgen...

“Gij dwaas, hetgeen gij zaait, wordt niet levend, tenzij dat het gestorven is.” (1 Korinthe 15:36 )

Moeten we dingen die niet in de Bijbel staan geschreven er dan zomaar bijdenken en bij gaan zetten? Het lijkt me volstrekt niet Bijbels. In het laatste Bijbelboek wordt immers gesproken over het toedoen of afdoen van de Schrift....die zij vervloekt.

...

[DJK]

Geachte mijnheer G,

U schreef:
"Over het strooien van het zaad door Orpa lees ik niets in Gods Woord! Ik lees juist dat Orpa haar schoondochters terug stuurt naar Moab. Dat maakt het wel net even anders..."

Ik antwoord u :

Zou dan die oude Naomi, in die tijd dat ze in Moab verkeerde, met haar twee schoondochters die bij haar gebleven waren, dan nimmer over die goede God van Israel gesproken hebben. Al was zij in overtreding, en tegen Gods' wetten naar dat heidense land gegaan, en zij zich misschien hiermede in een geestelijke donkerheid heeft gebracht, geloof ik met zekerheid, dat zij wel degelijk meerdere malen met haar beide schoondochters over die God van Israel én over Zijn wonderdaden gesproken heeft. Er is namelijk geen kind van God, die over deze dingen kan zwijgen, hoe donker het ook voor zijn zieleleven mag wezen. En dit getuigenis van Naomi was het gestrooide zaad (des Woords) in de harten van Ruth en Orpa. Bij Ruth heeft dit zaad in de goede aarde mogen vallen, en bij Orpa is het tussen de doornen/distelen of in de rostachtige grond gevallen. Dit is openbaar gekomen toen daar aan de grens tussen Moab en Israel. Ruth mocht getuigenis geven dat het zaad in haar hart was gestorven, en daardoor was gaan leven, gaan groeien en opwaste. Maar bij Orpa is dit zaad nimmer gestorven in haar hart, waardoor ze ook nimmer deel kreeg aan het geestelijke leven waar Ruth wél door genade om niet daal aan had mogen krijgen...

“Gij dwaas, hetgeen gij zaait, wordt niet levend, tenzij dat het gestorven is.” (1 Korinthe 15:36 )

Moeten we dingen die niet in de Bijbel staan geschreven er dan zomaar bijdenken en bij gaan zetten? Het lijkt me volstrekt niet Bijbels. In het laatste Bijbelboek wordt immers gesproken over het toedoen of afdoen van de Schrift....die zij vervloekt.

...

Dat is nu de verborgenheid en de gave der godzaligheid, om tussen de regels van dat Goddelijke Woord door te mogen lezen, en op te mogen merken hetgeen de H.Geest Zijn volk hiermede te zeggen heeft, en hiermede dus Schrift met Schrift te gaan verklaren, die Hij schenkt om Zich hiermede aan Zijn kinderen te openbaren, Wilma...


"En Hij, antwoordende, zeide tot hen: Omdat het u gegeven is, de verborgenheden van het Koninkrijk der hemelen te weten, maar dien is het niet gegeven."(Mattheus 13:11)

[wim]

Dat is nu de verborgenheid en de gave der godzaligheid, om tussen de regels van dat Goddelijke Woord door te mogen lezen, en op te mogen merken hetgeen de H.Geest Zijn volk hiermede te zeggen heeft, en hiermede dus Schrift met Schrift te gaan verklaren, die Hij schenkt om Zich hiermede aan Zijn kinderen te openbaren, Wilma...

Gravo had dus gelijk. Deze gedachte leidt onherroepelijk tot ketterijen.

[JolandaOudshoorn]

Dat is nu de verborgenheid en de gave der godzaligheid, om tussen de regels van dat Goddelijke Woord door te mogen lezen, en op te mogen merken hetgeen de H.Geest Zijn volk hiermede te zeggen heeft, en hiermede dus Schrift met Schrift te gaan verklaren, die Hij schenkt om Zich hiermede aan Zijn kinderen te openbaren, Wilma...

Gravo had dus gelijk. Deze gedachte leidt onherroepelijk tot ketterijen.

de Schrift stel je dan dus onder je eigen "bevinding" De leer komt voort uit een eigen bevinding. Dat is inderdaad ketterijen!
En verder, ik zal de waarschuwing van Wilma wel degelijk ter harte nemen (over dat laatste Bijbelboek) Wij hebben Gods Woord, daar staat alles in wat we nodig hebben en daar mogen wij niets vanaf doen, maar ook zeker niets aan toevoegen, zelfs geen hele hoop ellende-kennis!

[DJK]

Dat is nu de verborgenheid en de gave der godzaligheid, om tussen de regels van dat Goddelijke Woord door te mogen lezen, en op te mogen merken hetgeen de H.Geest Zijn volk hiermede te zeggen heeft, en hiermede dus Schrift met Schrift te gaan verklaren, die Hij schenkt om Zich hiermede aan Zijn kinderen te openbaren, Wilma...

Gravo had dus gelijk. Deze gedachte leidt onherroepelijk tot ketterijen.

Efeze 4 : 1-7

Zo bid ik u dan, ik, de gevangene in den Heere, dat gij wandelt waardiglijk der roeping, met welke gij geroepen zijt;
Met alle ootmoedigheid en zachtmoedigheid, met lankmoedigheid, verdragende elkander in liefde;
U benaarstigende te behouden de enigheid des Geestes door den band des vredes.
Eén Lichaam is het, en één Geest, gelijkerwijs gij ook geroepen zijt tot een hoop uwer roeping;
Eén Heere, één geloof, één doop,
Eén God en Vader van allen, Die daar is boven allen, en door allen, en in u allen.
Maar aan elkeen van ons is de genade gegeven, naar de maat der gave van Christus.

[Ariene]

Efeze 4 : 1
Met alle ootmoedigheid en zachtmoedigheid, met lankmoedigheid, verdragende elkander in liefde;

De apostel breidt het woord: "wandel waardig van de roeping, waarmee u geroepen bent," op die manier uit, dat zij met alle ootmoedigheid en zachtmoedigheid moeten wandelen; zij moeten onder elkaar bewijzen, dat zij wel weten, hoe zij datgene zijn geworden wat zij zijn en wat zij nog zouden zijn, als zij dit niet waren geworden. Door ootmoedigheid, die zich beneden anderen plaatst, in plaats van zich boven hen te verheffen en door zachtmoedigheid of goedaardigheid, die graag aan een ander geeft en hem dient, in plaats van aanspraken te maken of te doen gelden tegenover hem, moeten zij dit betonen. Zij tonen dat verder door geduld of lankmoedigheid, want in lankmoedigheid heeft God ze gedragen, toen zij op zichzelf voorwerpen waren van Zijn toorn (Hoofdst. 2:3 <#Eph 2.3>). Evenals ootmoedigheid en zachtmoedigheid, zo zijn geduld en verdraagzaamheid verwante begrippen. Aan het "met lankmoedigheid," dat daarom geschikt een bijzondere plaats kon innemen achter het "met alle ootmoedigheid en zachtmoedigheid," omdat lankmoedigheid degenen aangaat, die ons door hun gedrag recht zouden geven ons tegenover hen te plaatsen, sluit zich zo aan het "verdragend elkaar in liefde". Hierbij is op te merken, dat volgens de mening van de apostel het verdragen van een ander op zichzelf niet reeds een betoning is van Christelijke gezindheid, maar pas dan als zij in liefde geschiedt. (V. HOFMANN).

[Ariene]

Efeze 4 : 3

U benaarstigende te behouden de enigheid des Geestes door den band des vredes.

Kanttekeningen:
7) des Geestes

Dat is, de geestelijke enigheid met al de leden der gemeente van Christus, hetzij uit Joden, hetzij uit heidenen, welke Christus’ lichaam is, waarvan de Heilige Geest de band en samenvoeger is, gelijk in {#Efe 4:4} verklaard wordt.

Dächsel:
3. Tegenover het dreigend gevaar van scheuring moet u waken, u benaarstigend te behouden de enigheid van de Geest door de band van de vrede, daardoor dat u de band van de vrede, die u moet omgeven, niet laat verscheuren, maar die weer vast aantrekt, waar die losser dreigt te worden.

Henry:
II. De aard van de enigheid, welke de apostel voorschrijft, is de enigheid des Geestes, vers 3 {#Eph 4.3}. De zetel van de Christelijke enigheid is het hart of de geest; zij ligt niet in eenvormigheid van denkwijze, niet in eenheid van Godsverering; maar in het één-hart- en-éénziel-zijn. Deze enigheid van hart en genegenheid mag genoemd worden van den Geest te zijn; zij wordt door Hem bewerkt, zij is een van de vruchten des Geestes. Die moeten wij trachten te behouden. Zich benaarstigen is een recht-bijbelse uitdrukking. Wij moeten ons uiterste best doen. Indien anderen met ons twisten willen, moeten wij alle zorg dragen dat wij niet met hen twisten. Indien anderen ons verachten en haten, moeten wij hen niet verachten en haten. Door den band des vredes. Vrede is een band, die de mensen verenigt en maakt dat zij vriendelijk met elkaar omgaan. Een vredelievende gezindheid en gedrag verbindt de Christenen met elkaar, terwijl tweedracht en twist hun harten en genegenheden ontbinden en scheiden. Veel zwakke twijgen worden door samenbinding sterk. De band des vredes is de kracht der gemeenschap. Het laat zich wel niet verwachten, dat alle goede mensen, of alle leden van een gezelschap, in alle dingen dezelfde lengte zullen hebben, allen de- zelfde gevoelens of hetzelfde oordeel, maar desniettegenstaande maakt de band des vredes hen allen één. Een bundel roeden kan van verschillende lengte en kracht zijn; toch zijn zij samen sterker dan de dikste, langste en sterkste op zichzelf.

[Ariene]

Efeze 4 : 7
Maar aan elkeen van ons is de genade gegeven, naar de maat der gave van Christus.

Petrus Canisius
l Ook het verschil van genadegaven mag geen aanleiding tot verdeeldheid zijn. Over deze bijzondere genadegaven en haar doel, zie #1Co 12$ 13$ 14$. Paulus stelt hier drie punten vast: Het is Jesus zelf, die de genadegaven uitdeelt, niet naar onze verdiensten, maar uit vrije beschikking. - Hij deelt ze uit met het bijzonder doel, om er nut mee te stichten voor het éne Lichaam van Christus, de Kerk. - Ze moeten ons juist in de eenheid van geloof bewaren, en ze zullen dit doen, als iedereen zijn taak volbrengt, die God hem heeft opgelegd.

Voorhoeve:

’ Maar aan ieder van ons in de genade gegeven naar de maat van de gave van Christus’ (vs. 7). Christus zelf is de bron van de bediening, en dat niet Christus, zoals Hij hier op aarde wandelde, maar Christus verheerlijkt ter rechterhand Gods. ’ Daarom zegt Hij: ‘Opgevaren zijnde in de hoogte, heeft Hij de gevangenis gevangen genomen en de mensen gaven gegeven’ (vs. 8). Nadat Christus de duivel, de zonde en alles overwonnen had, is Hij opgevaren in de hemel, en heeft van daar, als het verheerlijkte Hoofd van de Gemeente, de mensen gaven gegeven. Degene nu, die opgevaren is, is dezelfde die eerst in de nederige delen van de aarde is nedergedaald. Hij heeft eerst de hemel verlaten, om op deze aarde te wonen, en is, nadat Hij het werk van de verlossing volbracht had, opgevaren ten hemel, en heeft daarna aan zijn Gemeente gaven gegeven. De verheerlijkte Christus is dus de bron van de bediening. Hij is het, die de gaven geeft. In de eersten brief aan de Korinthiërs wordt de Heilige Geest de uitdeler van de gaven genoemd. Schijnbaar moge dit in strijd zijn met hetgeen hier gezegd wordt, doch bij enig nadenken zal men ontdekken, dat alles in volkomen overeenstemming is, daar Christus door de Heilige Geest de gaven uitdeelt. De Heilige Geest, wonende in de Gemeente op aarde, kan dus als de gever van de gaven worden voorgesteld, terwijl Christus als het Hoofd van de Gemeente altijd degene blijft, die door de Geest de gaven meedeelt. Evenwel is er dit onderscheid tussen deze brief en die aan de [p58] Korinthiërs, dat in de laatste ook het verrichten van wonderen en het spreken in vreemde talen worden vermeld als de openbaring van de Geest, terwijl hier alleen van die gaven wordt gesproken, die tot vorming en opbouw van de Gemeente noodzakelijk zijn, en meer rechtstreeks met Christus in verband staan.

Aantekeningen bij de WV:


Bedoeld is de rijke verscheidenheid van de afzonderlijke charisma’s {v. #Efe 4:11; Zie WV95AANT "1Co 12:1"}, die alle worden gegeven door de verheerlijkte Christus {#Efe 4:8-11; vrije parafrase van #Ps 68:18,19} en alle moeten dienen voor het nut van de hele gemeenschap {#Efe 4:11 v}; een soortgelijke uiteenzetting is te vinden in #1Co 12:1-11.

[DJK]

Dat is nu de verborgenheid en de gave der godzaligheid, om tussen de regels van dat Goddelijke Woord door te mogen lezen, en op te mogen merken hetgeen de H.Geest Zijn volk hiermede te zeggen heeft, en hiermede dus Schrift met Schrift te gaan verklaren, die Hij schenkt om Zich hiermede aan Zijn kinderen te openbaren, Wilma...

Gravo had dus gelijk. Deze gedachte leidt onherroepelijk tot ketterijen.

Waar gebeurd:
Er was eens een godvrezend man in een ziekenhuis, die geopereerd werd door een arts, welke hem én zijn geestelijk leven gedurig bespotte, net zo als (...) Op een dag kwam die chirurg bij die godvrezende man aan zijn bed, waarop die arts hem zei : "mijnheer, ik heb u geopereerd, en u opengesneden, en u vanbinnen geheel bekeken, maar ik zag nergens uw ziel, waar u het zo vaak over hebt?" Waarop die godvrezende man hem antwoordde, zeggende : "Dokter, u zegt dat u in mijn lichaam heeft gesneden, maar heeft u toen wél mijn pijn gezien dan....?"

[Ariene]

DJK,

Ik heb je al eens gevraagd of je je ook laat corrigeren.

Alle postings die niet bij jou aansluiten negeer je.

Reageer nu eens op de uitleggingen van de door jou gequote tekst.