Welgemeend aanbod van genade aan alle toehoorders in preken

[Jongere]

En over wat je zegt, dat het niet in de eerste plaats over ons heil gaat: alleen al het feit dat wij die boodschap te horen en te lezen krijgen, betekent al dat het om ons heil gaat. Het een staat nooit los van het ander. De Heere verkondigt nooit iets als het niet ook meteen relevant is voor ons, dat zie je toch heel duidelijk in de Bijbel. Zelfs onze kleinste probleempjes zijn nog 'interessant' voor God ('de haren van ons hoofd').

Dat is zo.
Waar het mij om gaat is dat het om Hem gaat, dat we in de prediking God leren kennen zoals Hij Zich openbaart in Zijn Woord. En juist die kennis leidt ons naar één van de diepste geheimen van de Bijbel (sterker, van ons bestaan - de reden dat we bestaan), namelijk de liefde van God voor mensen. Juist het preken over God Zelf leert ons wie wij zijn, maar ook waarom we geschapen zijn. Om eeuwig onze vreugde in Hem te vinden. Om Hem en onze naaste lief te hebben - en om lief te hebben moet je kennen. De Heere verkondigt inderdaad nooit iets als het niet relevant is voor ons, maar juist dit is relevant voor ons: Hij Zelf. Ook juist het zalig worden draait om kennis van Hem: En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den enigen waarachtigen God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt. Zoals ook de hemel niet zozeer draait om ons geluk, maar om het bij Hem zijn (ontbonden en met Christus is zeer verre het beste, of: Daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen te zamen met hen opgenomen worden in de wolken, den Heere tegemoet, in de lucht; en alzo zullen wij altijd met den Heere wezen.). Maar daarin vinden wij dan ook ons geluk! Dus beter gezegd: God is er niet voor ons geluk, maar ons geluk is er voor God.

Maar om niet af te dwalen: als we op deze wijze God en Zijn Woord leren kennen, leren we - naar mijn diepste overtuiging - kennen hoe God staat tegenover Zijn gevallen schepping. We leven nog in 'genadetijd', maar die uitdrukking zegt niet alleen iets over onszelf, waarin wij nog 'tijd hebben'. Het zegt ook iets over God. Als Ander in dit verband zegt dat het welbehagen van God in Christus gepreekt moet worden, bedoelt hij de uitverkiezing. En dat is waar, maar er is veel meer. In de mensen een welbehagen. In Gods welbehagen hoort de prediking in de tijd, de nodiging van Zijn hele schepping tot het heil (Joh. 3:15 en 16). God was in Christus de wereld met Zich verzoenend. Zou Ik enigzins lust hebben aan den dood des goddelozen, spreekt de Heere HEERE; is het niet, als hij zich bekeert van zijn wegen, dat hij leve? Genadetijd is geen loze term waarin worden toegebracht wie toch toegebracht zullen worden (hoewel dat zo zal zijn, Hand. 13:48!), maar het zegt iets over het welmenen van God met Zijn nodiging: De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen. Er is werkelijk een boodschap voor heel de wereld. Christus huilt geen machteloze tranen als hij weent over Jeruzalem. Hem is gegeven alle macht in de hemel en op aarde en het welbehagen van de Heere zal door Zijn hand gelukkig voortgaan. Maar Christus huilt wel oprechte tranen als Hij weent over hen die niet willen luisteren.
Daarom zeg ik nee tegen Ander, we zijn er niet uit. Juist het preken van het Woord in zijn kracht, en van God Zelf leidt ons tot een aanbod van genade aan de hele wereld.

[Wilhelm]

Als Ander in dit verband zegt dat het welbehagen van God in Christus gepreekt moet worden, bedoelt hij de uitverkiezing. En dat is waar, maar er is veel meer. In de mensen een welbehagen. In Gods welbehagen hoort de prediking in de tijd, de nodiging van Zijn hele schepping tot het heil (Joh. 3:15 en 16). God was in Christus de wereld met Zich verzoenend. Zou Ik enigzins lust hebben aan den dood des goddelozen, spreekt de Heere HEERE; is het niet, als hij zich bekeert van zijn wegen, dat hij leve? Genadetijd is geen loze term waarin worden toegebracht wie toch toegebracht zullen worden (hoewel dat zo zal zijn, Hand. 13:48!), maar het zegt iets over het welmenen van God met Zijn nodiging: De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen. Er is werkelijk een boodschap voor heel de wereld. Christus huilt geen machteloze tranen als hij weent over Jeruzalem. Hem is gegeven alle macht in de hemel en op aarde en het welbehagen van de Heere zal door Zijn hand gelukkig voortgaan. Maar Christus huilt wel oprechte tranen als Hij weent over hen die niet willen luisteren.
Daarom zeg ik nee tegen Ander, we zijn er niet uit. Juist het preken van het Woord in zijn kracht, en van God Zelf leidt ons tot een aanbod van genade aan de hele wereld.

Juist, het woord welbehagen wordt zo verschillend gebruikt.
Het is een wonder als je het welbehagen ziet in het licht van de grote liefde die God heeft voor een gevallen mensen geslacht, ja dan is het Zijn behagen , Zijn welbehagen, dat er niemand verloren gaat, Hij heeft geen lust in de dood van de goddelozen. Ezech 33 : 11.
Als je dat geen aanbod durft te noemen, ach het woord maakt ten diepste niet uit.

Maar dan toch de vraag : geloof je dat God gewillig is jou te zaligen ?

Als je dit beantwoorden moet en mag met ja , dan kan het niet anders of je onderschrijft dat het aanbod welmenend en onvoorwaardelijk is. Wat een wonder, een gewillige zaligmaker en onwillige zondaar, dit onderschrijven geeft alleen God de eer.

Als je antwoord nee is, dan maak je God tot een leugenaar, en zeg je met andere woorden , ik ben wel gewillig maar verder ligt het aan God of Hij mij wil bekeren. Dan kunnen we idd niet spreken over een aanbod, maar dan zoeken we ook onze onbekeerlijkheid niet bij onszelf.

Er is al vele malen op dit forum over dit onderwerp gesproken, begrijpelijk. We willen niet horen dat God gewillig is ons te zaligen , maar dat wij niet willen. Dat is vleeskruisigend.
Nee laat ons horen, dat we dit moeten doen, en dat moeten nalaten, en dat dan God misschien over wil komen om ons te zaligen. Maar nee, het is een eenzijdig Gods werk , Ik zal en zij zullen. Een Gods werk wat als het goed is in de prediking doorklinkt : Bekeert u en gelooft het Evangelie en gij zult leven.

En sterft u onbekeerd ? Dan zal het klinken : Gij hebt niet gewild dat ik Koning over u zijn zal. Heb ik het u niet gepredikt, heb ik het u niet aangeboden ?

[Afgewezen]

Precies. Het is het Woord van God wat kracht doet tot de zaligheid. Het wel de rechtvaardigen, het wee de goddelozen. De weg der zaligheid wordt door het Woord heen verklaard en mag zo, schriftuurlijk gepredikt worden. Het welbehagen Gods in Christus. En dan zijn bevindelijke uitwassen overbodig, maar ook oproepen tot heilloos activisme. Laat de bijbelse oproep tot bekering genoeg zijn. Het evangelie moet gepredikt worden, dat is naar het Woord. Niet aangeboden, dat vind ik nergens. Zijn we er nu uit?

Weet je wat het probleem is in onze kringen? Dat alles zo enorm op de kaart gezet wordt van de noodzaak van bekering en van de mogelijkheid jezelf te bedriegen. Dit overwoekert, dit verstikt de boodschap van het Evangelie helemaal. Je hoort vrijwel niet meer puur het heil verkondigen, nee, zodra het maar even kan, wordt er gesproken vanuit de (wedergeboren) mens en zíjn belevingen. En als het over Christus gaat, dan zijn het vaak een paar clichés. En dat is het dan weer. De kerk gaat uit en iedereen staat buiten genoeglijk te praten over ditjes en datjes en wereldse zaken. Tjonge, wat is die gemeente toch slecht. Weet je wat, bij de eerstvolgende leesdienst gaan we een waarschuwingspreekje lezen. Een preek vol aansporingen, dat het toch echt kan, dat het nog genadetijd is, en dat je je zelf niet kunt bekeren, maar dat het toch je eigen verantwoordelijkheid is, enz. enz.
Helaas, het werkt ook al niet. Wat nu? Dan gaat de ouderling in het dankgebed maar bidden of de mensen na de dienst maar niet zoveel over wereldse zaken willen praten. Misschien helpt dát.
Maar snappen we dan niet met zijn allen dat we op deze manier achter de feiten aan hollen? Dat er wezenlijk iets veranderen moet?

[refo]

Misschien weer eens bij het begin beginnen? Het OT is het begin van de Bijbel. Het NT gaf er alleen licht over, maar bracht geen echte nieuwigheden.

Hoe kwam God met het aanbod tot Abraham en zijn kinderen? Hoe tot Jacob en zijn kinderen? Hoe bood Hij Zijn uitverkoren (!) volk het heil aan? Wat waren de componenten van de boodschap? Was er sprake van 'aanbod'? Was er sprake van verikiezing? Verkoos God een (klein) overblijfsel van het volk? Of waren ze allen verkoren? Hoe kwam het dat het meerderdeel uiteindelijk niet in Kanaän kwam? Hoe werkte toen 'wedergeboorte'? Kende men die uitdrukking? Onder welke naam dan? Hoe separeerden de predikers? Separereerden ze eigenlijk wel? Hoe werd de geestelijke staat van iemand onderzocht? Kenden ze 'geestelijke staat' wel? God was 'gaarne vergevend'. Op grond waarvan dan? Waarom kon God vergeven, terwijl Hij rechtvaardig is? Er moest toch iemand (Iemand?) betalen? Wie dan? God Zelf? Waar staat dat dan?

[Jongere]

Het NT gaf er alleen licht over, maar bracht geen echte nieuwigheden.

Misschien bij al je vragen eerst je eigen stelling eens bevragen.

[Geka]

En over wat je zegt, dat het niet in de eerste plaats over ons heil gaat: alleen al het feit dat wij die boodschap te horen en te lezen krijgen, betekent al dat het om ons heil gaat. Het een staat nooit los van het ander. De Heere verkondigt nooit iets als het niet ook meteen relevant is voor ons, dat zie je toch heel duidelijk in de Bijbel. Zelfs onze kleinste probleempjes zijn nog 'interessant' voor God ('de haren van ons hoofd').

Dat is zo.
Waar het mij om gaat is dat het om Hem gaat, dat we in de prediking God leren kennen zoals Hij Zich openbaart in Zijn Woord. En juist die kennis leidt ons naar één van de diepste geheimen van de Bijbel (sterker, van ons bestaan - de reden dat we bestaan), namelijk de liefde van God voor mensen. Juist het preken over God Zelf leert ons wie wij zijn, maar ook waarom we geschapen zijn. Om eeuwig onze vreugde in Hem te vinden. Om Hem en onze naaste lief te hebben - en om lief te hebben moet je kennen. De Heere verkondigt inderdaad nooit iets als het niet relevant is voor ons, maar juist dit is relevant voor ons: Hij Zelf. Ook juist het zalig worden draait om kennis van Hem: En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den enigen waarachtigen God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt. Zoals ook de hemel niet zozeer draait om ons geluk, maar om het bij Hem zijn (ontbonden en met Christus is zeer verre het beste, of: Daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen te zamen met hen opgenomen worden in de wolken, den Heere tegemoet, in de lucht; en alzo zullen wij altijd met den Heere wezen.). Maar daarin vinden wij dan ook ons geluk! Dus beter gezegd: God is er niet voor ons geluk, maar ons geluk is er voor God.

Maar om niet af te dwalen: als we op deze wijze God en Zijn Woord leren kennen, leren we - naar mijn diepste overtuiging - kennen hoe God staat tegenover Zijn gevallen schepping. We leven nog in 'genadetijd', maar die uitdrukking zegt niet alleen iets over onszelf, waarin wij nog 'tijd hebben'. Het zegt ook iets over God. Als Ander in dit verband zegt dat het welbehagen van God in Christus gepreekt moet worden, bedoelt hij de uitverkiezing. En dat is waar, maar er is veel meer. In de mensen een welbehagen. In Gods welbehagen hoort de prediking in de tijd, de nodiging van Zijn hele schepping tot het heil (Joh. 3:15 en 16). God was in Christus de wereld met Zich verzoenend. Zou Ik enigzins lust hebben aan den dood des goddelozen, spreekt de Heere HEERE; is het niet, als hij zich bekeert van zijn wegen, dat hij leve? Genadetijd is geen loze term waarin worden toegebracht wie toch toegebracht zullen worden (hoewel dat zo zal zijn, Hand. 13:48!), maar het zegt iets over het welmenen van God met Zijn nodiging: De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen. Er is werkelijk een boodschap voor heel de wereld. Christus huilt geen machteloze tranen als hij weent over Jeruzalem. Hem is gegeven alle macht in de hemel en op aarde en het welbehagen van de Heere zal door Zijn hand gelukkig voortgaan. Maar Christus huilt wel oprechte tranen als Hij weent over hen die niet willen luisteren.
Daarom zeg ik nee tegen Ander, we zijn er niet uit. Juist het preken van het Woord in zijn kracht, en van God Zelf leidt ons tot een aanbod van genade aan de hele wereld.

Met mijn hele hart mee eens. En vanuit deze Bijbelse gedachten bezien moet elke preek een boodschap hebben, voor elke hoorder! In elke preek zegt de Heere: mens, u ligt verloren voor Mij door uw zonde en schuld. En als u zich niet bekeert gaat u eeuwig verloren. Maar Ik heb geen lust in uw dood, en daarom schenk Ik u Mijn Zoon tot een Zaligmaker. En Ik beloof u: wie in Hem gelooft zal niet verderven, maar het eeuwige leven hebben.

Met dat appel komt de HEERE in de prediking tot verloren zondaren. En dat appel moet allereerst doorklinken! Dan horen we de heiligheid en rechtvaardigheid van een God die toornt tegen de zonde, en die de zonde haat en straft. Maar dan horen we ook het kloppende hart van Gods eeuwige zondaarsliefde. Omdat Hij het liefste wat Hij heeft, Zijn eigen lieve Zoon, heeft overgegeven op Golgotha. Hij heeft de toorn van God tegen de zonde gedragen, Hij heeft de hitte van Gods gramschap geblust. En daarom mag de nodiging uitgaan! Algemeen! Onvoorwaardelijk! Welmenend! Indringend!
'Wendt u naar Mij toe; wordt behouden; alle gij einden der aarde! Want Ik ben God en niemand meer.'

En die boodschap van de Heere, dat aanbod met die belofte, vraagt geloof! Er zijn maar 2 antwoorden mogelijk op dat aanbod: Geloof, of ongeloof.

Wie in ongeloof dat aanbod naast zich neerlegt zal om eigen schuld verloren gaan, vanwege het onrein achten van het bloed van een aangeboden Zaligmaker. Dat zal een hel in de hel zijn; een aangeboden Zaligmaker verworpen te hebben..

En wie het aanbod in waar geloof mag aannemen, doet dat alleen door het wederbarende werk van de Heilige Geest. Die je als een verloren en schuldig mens leert rusten op deze aangeboden Zaligmaker! Om zalig gemaakt te worden door Hem, uit genade alleen!
En zeker, dan mag en moet ook vanuit de tekst doorklinken hoe het gaat, wanneer God een zondaar tot Christus brengt; in de weg van e-v-d. Maar als je de hele preek vult met zo'n beschrijving heeft het appel geen plaats, en is het gevaar groot dat je door een zodanige gedetailleerdheid ook afdoet aan de veelkleurigheid van Gods werk. En zoals hier werd opgemerkt: dan wordt het vaak een bijzonder voorspelbare beschrijving van bevinding, waar alle leven uit verdwenen is. Als je 5 van zulke beschrijvingen gehoord hebt, kun je er zelf ook 1 maken...Gestolde bevindelijkheid is dat, en dat is totaal iets anders dan levende bevinding van het Woord!

Prediking van het Woord is niet allereerst beschrijving, of het uiten van wensen; maar het is uitleg en toepassing van het Woord van God, in verkondigende en appelerende zin! De HEERE komt met Zijn Woord tot ons. We zitten daar niet als toeschouwer, maar elke keer opnieuw komt het Woord van oordeel en genade persoonlijk tot ons! En biedt God ons Zijn Christus aan tot een Zaligmaker, om door Hem behouden te worden van de toekomende toorn. 'Hoe zullen wij ontvlieden, indien wij op zo grote zaligheid geen acht geven?'

[Geka]

Als Ander in dit verband zegt dat het welbehagen van God in Christus gepreekt moet worden, bedoelt hij de uitverkiezing. En dat is waar, maar er is veel meer. In de mensen een welbehagen. In Gods welbehagen hoort de prediking in de tijd, de nodiging van Zijn hele schepping tot het heil (Joh. 3:15 en 16). God was in Christus de wereld met Zich verzoenend. Zou Ik enigzins lust hebben aan den dood des goddelozen, spreekt de Heere HEERE; is het niet, als hij zich bekeert van zijn wegen, dat hij leve? Genadetijd is geen loze term waarin worden toegebracht wie toch toegebracht zullen worden (hoewel dat zo zal zijn, Hand. 13:48!), maar het zegt iets over het welmenen van God met Zijn nodiging: De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen. Er is werkelijk een boodschap voor heel de wereld. Christus huilt geen machteloze tranen als hij weent over Jeruzalem. Hem is gegeven alle macht in de hemel en op aarde en het welbehagen van de Heere zal door Zijn hand gelukkig voortgaan. Maar Christus huilt wel oprechte tranen als Hij weent over hen die niet willen luisteren.
Daarom zeg ik nee tegen Ander, we zijn er niet uit. Juist het preken van het Woord in zijn kracht, en van God Zelf leidt ons tot een aanbod van genade aan de hele wereld.

Juist, het woord welbehagen wordt zo verschillend gebruikt.
Het is een wonder als je het welbehagen ziet in het licht van de grote liefde die God heeft voor een gevallen mensen geslacht, ja dan is het Zijn behagen , Zijn welbehagen, dat er niemand verloren gaat, Hij heeft geen lust in de dood van de goddelozen. Ezech 33 : 11.
Als je dat geen aanbod durft te noemen, ach het woord maakt ten diepste niet uit.

Maar dan toch de vraag : geloof je dat God gewillig is jou te zaligen ?

Als je dit beantwoorden moet en mag met ja , dan kan het niet anders of je onderschrijft dat het aanbod welmenend en onvoorwaardelijk is. Wat een wonder, een gewillige zaligmaker en onwillige zondaar, dit onderschrijven geeft alleen God de eer.

Als je antwoord nee is, dan maak je God tot een leugenaar, en zeg je met andere woorden , ik ben wel gewillig maar verder ligt het aan God of Hij mij wil bekeren. Dan kunnen we idd niet spreken over een aanbod, maar dan zoeken we ook onze onbekeerlijkheid niet bij onszelf.

Er is al vele malen op dit forum over dit onderwerp gesproken, begrijpelijk. We willen niet horen dat God gewillig is ons te zaligen , maar dat wij niet willen. Dat is vleeskruisigend.
Nee laat ons horen, dat we dit moeten doen, en dat moeten nalaten, en dat dan God misschien over wil komen om ons te zaligen. Maar nee, het is een eenzijdig Gods werk , Ik zal en zij zullen. Een Gods werk wat als het goed is in de prediking doorklinkt : Bekeert u en gelooft het Evangelie en gij zult leven.

En sterft u onbekeerd ? Dan zal het klinken : Gij hebt niet gewild dat ik Koning over u zijn zal. Heb ik het u niet gepredikt, heb ik het u niet aangeboden ?

Uit mijn hart gegrepen.

[Ander]

Juist, het woord welbehagen wordt zo verschillend gebruikt.
Het is een wonder als je het welbehagen ziet in het licht van de grote liefde die God heeft voor een gevallen mensen geslacht, ja dan is het Zijn behagen , Zijn welbehagen, dat er niemand verloren gaat, Hij heeft geen lust in de dood van de goddelozen. Ezech 33 : 11.
Als je dat geen aanbod durft te noemen, ach het woord maakt ten diepste niet uit.

Ezechiël 33:11 moet je ook weer niet los zien van de context. Een murmurerend volk dat de Heere verwijt dat Hij lust heeft in hun ondergang. Dat spreekt de Heere tegen.
Welbehagen: er is toch maar 1 welbehagen in God, Zijn verkiezend welbehagen? Gelukkig maar! Anders werd geen mens zalig! Kantt. bij welbehagen in Luk 2 zegt dit: 21 Dat is, het welbehagen Gods worde door Hem aan de mensen vervuld, 2 Thess. 1:11. Anders: des welbehagens, dat is, in de mensen die God naar Zijn welbehagen heeft uitverkoren, Ef. 1:5

Maar dan toch de vraag : geloof je dat God gewillig is jou te zaligen ?

Als je dit beantwoorden moet en mag met ja , dan kan het niet anders of je onderschrijft dat het aanbod welmenend en onvoorwaardelijk is. Wat een wonder, een gewillige zaligmaker en onwillige zondaar, dit onderschrijven geeft alleen God de eer.

De mens gaat om eigen schuld verloren. De mens is goed uit de hand van de Schepper gekomen maar is moedwillig gevallen. Verder kan ik niet zoveel met dit verhaal. 't Is denk ik de toon die de muziek maakt.

Als je antwoord nee is, dan maak je God tot een leugenaar, en zeg je met andere woorden , ik ben wel gewillig maar verder ligt het aan God of Hij mij wil bekeren. Dan kunnen we idd niet spreken over een aanbod, maar dan zoeken we ook onze onbekeerlijkheid niet bij onszelf.

Nogmaals, wij zijn goed geschapen en zijn moedwillig gevallen. Dus onze onbekeerlijkheid moeten we wel degelijk bij onszelf zoeken.

Er is al vele malen op dit forum over dit onderwerp gesproken, begrijpelijk. We willen niet horen dat God gewillig is ons te zaligen , maar dat wij niet willen. Dat is vleeskruisigend.
Nee laat ons horen, dat we dit moeten doen, en dat moeten nalaten, en dat dan God misschien over wil komen om ons te zaligen. Maar nee, het is een eenzijdig Gods werk , Ik zal en zij zullen. Een Gods werk wat als het goed is in de prediking doorklinkt : Bekeert u en gelooft het Evangelie en gij zult leven.

En sterft u onbekeerd ? Dan zal het klinken : Gij hebt niet gewild dat ik Koning over u zijn zal. Heb ik het u niet gepredikt, heb ik het u niet aangeboden ?

De natuurlijke mens verstaat niet de dingen die des Geestes Gods zijn. En niet op de manier: u wilt niet, maar God wil wel. Zorg dat u ook wil. Wij willen in der eeuwigheid niet, als God het niet verhoedt.

[Geka]

De verkiezing tot zaligheid is inderdaad een deel van Gods welbehagen. Alleen, als we verkiezing en welbehagen helemaal met elkaar identificeren doen we tekort aan het begrip welbehagen. Want hoewel de verkiezing een onderdeel is van Gods welbehagen, is Gods welbehagen niet beperkt tot alleen de verkiezing. Gods welbehagen omvat Zijn gehele raad en wil tot zaligheid van zondaren.

God heeft een welbehagen in Christus, en in Zijn werk (Matth. 3:17). God verbergt Zijn welbehagen voor de wijzen en verstandigen, terwijl Hij het juist de kinderen openbaart. En juist dat welbehagen leer je alleen kennen door Christus, en door te leren rusten op Zijn welmenende nodiging. Zie Matth. 11:25-28. Doe maar eens een klein onderzoek naar het begrip welbehagen en de context waarin dat functioneert.

Kortom; Gods welbehagen mogen we niet laten samenvallen met de verkiezing, omdat de Schrift veel meer over Gods welbehagen zegt. Daarom is het terecht opgemerkt: Gods welmenende nodiging tot de zaligheid aan zondaren, behoort eveneens bij Gods welbehagen! Ze omvat Gods gehele raad en wil tot de zaligheid van zondaren!

[Afgewezen]

Zelfs de verkiezing kun je ruimer nemen dan hij gewoonlijk genomen wordt. God verkoos Israël als volk, maar Hij verkoos binnen dat volk ook weer de Zijnen. Dat geldt ook voor de gemeente.
Zodra we sec gaan opereren met termen als 'welbehagen' en 'verkiezing', gaat het fout. Dat is wat je met name in de GGiN ziet gebeuren: mensen wachten af tot blijkt dat zij verkoren zijn en verwerpen daarmee hun eigen verkiezing!

[Geka]

Zelfs de verkiezing kun je ruimer nemen dan hij gewoonlijk genomen wordt. God verkoos Israël als volk, maar Hij verkoos binnen dat volk ook weer de Zijnen. Dat geldt ook voor de gemeente.
Zodra we sec gaan opereren met termen als 'welbehagen' en 'verkiezing' gaat het fout. Dat is wat je met name in de GGiN ziet gebeuren: mensen wachten af tot blijkt dat zij verkoren zijn en verwerpen daarmee hun eigen verkiezing!

Inderdaad, goede aanvulling. We kunnen in navolging van de Schrift (en ook Calvijn) spreken over verschillende graden van verkiezing. Dat viel mij pas ook nog op bij Jes. 44:1-5. Ook de verbondsverkiezing behoort tot Gods welbehagen.

[Afgewezen]

Precies. Het is het Woord van God wat kracht doet tot de zaligheid. Het wel de rechtvaardigen, het wee de goddelozen. De weg der zaligheid wordt door het Woord heen verklaard en mag zo, schriftuurlijk gepredikt worden. Het welbehagen Gods in Christus. En dan zijn bevindelijke uitwassen overbodig, maar ook oproepen tot heilloos activisme. Laat de bijbelse oproep tot bekering genoeg zijn. Het evangelie moet gepredikt worden, dat is naar het Woord. Niet aangeboden, dat vind ik nergens. Zijn we er nu uit?

Nee. Omdat aanbod verweven is in het evangelie, in de goede boodschap, zelf. Evangelie zonder aanbod is geen evangelie. En dat lees ik overal in de Bijbel waar die goede boodschap wordt gebracht.

Zo zij u dan bekend, mannen broeders, dat door Dezen u vergeving der zonden verkondigd wordt;
En dat van alles, waarvan gij niet kondet gerechtvaardigd worden door de wet van Mozes, door Dezen een iegelijk, die gelooft, gerechtvaardigd wordt.
Ziet dan toe, dat over ulieden niet kome, hetgeen gezegd is in de profeten:
Ziet, gij verachters, en verwondert u, en verdwijnt; want Ik werk een werk in uw dagen, een werk, hetwelk gij niet zult geloven, zo het u iemand verhaalt.

Geloven is de aanname van de aangeboden Christus, die wordt aangeboden in de beloften van het evangelie. Deze vragen staan niet voor niets achter elkaar in de Catechismus:
Vraag 21
Wat is een waar geloof?
Een waar geloof is een stellig weten of kennis, waardoor ik alles voor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft, maar ook een vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt, dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

Vraag 22
Wat is dan een Christen nodig te geloven?
Al wat ons in het Evangelie beloofd wordt, hetwelk ons de Artikelen van ons algemeen en ongetwijfeld Christelijk geloof in een hoofdsom leren.

Zonder aanbod kan er ook niets worden aangenomen (voor zover je hier over 'kunnen' kan spreken).
Hij is gekomen tot het Zijne, en de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.
Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven;

Met de beste wil van de wereld kan ik hierin geen aanbod bespeuren. Het Woord Gods een kracht tot zaligheid, niet het aanbod. Het gaat expliciet over verkondigen, niet over aanbieden. Laat staan wat er staat.

De HC spreekt zelfs over beloven. Wat ons in het Evangelie beloofd wordt... Aanbieding = belofte, wie zei dat ook alweer?
En wij kunnen slechts Christus aannemen (of verwerpen), als Hij ons aangeboden, gegeven wordt.
Zó ook kunnen wij het Doopsformulier inzichtelijk maken en hoeven wij geen 'paardenwerk' te verrichten om het toch maar uitsluitend op de uitverkoren kinderen te laten slaan.

[memento]

Ik vrees dat we één van de belangrijkste noties van de Reformatie, namelijk de goedwilligheid Gods (en in nauw verband daarmee: de beloften Gods aan iedere hoorder), zijn kwijtgeraakt. Tegenover de RK heeft de Reformatie sterk benadrukt (bv: Calvijn) dat zaligworden niet een misschientje is, maar dat God goedwillig is tegenover ieder mens. Dat God goedwillig is ter onzer zaligheid, komt volgens Calvijn openbaar in dat hij mensen in Zijn welbehagen verkiest om het evangelie (wat de verkondiging van de goedwilligheid Gods is) te horen, gedoopt te worden, en wederom geboren te doen zijn.

De goedwilligheid Gods neemt bij hem zo'n belangrijke plaats in, dat hij geloof definieert als een kennis van de goedwilligheid Gods:

"Geloof is een vaste en zekere kennis van de goedwilligheid van God tegenover ons, welke kennis gegrond is in de waarheid van de genadige beloften in Christus, door de Heilige Geest aan ons verstand geopenbaard en in onze harten verzegeld wordt."

Ik denk dat het probleem in onze gezindte is, dat velen niet meer geloven dat God allen goedwillig is. Nee, Hij zou alleen zijn uitverkoren volk goedwillig zijn. En de rest? Daarvoor is eigenlijk geen boodschap. De beloften zijn immers alleen voor Gods volk? In lijn met de Schrift, en met de gereformeerde vaderen, stel ik daartegen: God is goedwillig tegenover alle hoorders van het evangelie, en wil aan alle hoorder van het evangelie Zijn beloften laten prediken. Wie het evangelie afwijst, wijst niet een God af die eigenlijk toch niet wil dat hij verloren God, maar die wijst een liefhebbend Vader af, die het liefst Zijn geliefde schepsel gelukkig ziet.

Bijbels spreken over de uitverkiezing, is altijd met in het blikveld Jezus, die weende over de inwoners van Jeruzalem, die Hij zo graag tot Zich genomen had, maar die niet wilden dat Hij koning over hen was.

[Erasmiaan]

En niet op de manier: u wilt niet, maar God wil wel. Zorg dat u ook wil. Wij willen in der eeuwigheid niet, als God het niet verhoedt.

Dit vind ik een van de belangrijkste opmerkingen uit dit topic.

[Gajus]

Ik vrees dat we één van de belangrijkste noties van de Reformatie, namelijk de goedwilligheid Gods (en in nauw verband daarmee: de beloften Gods aan iedere hoorder), zijn kwijtgeraakt. Tegenover de RK heeft de Reformatie sterk benadrukt (bv: Calvijn) dat zaligworden niet een misschientje is, maar dat God goedwillig is tegenover ieder mens. Dat God goedwillig is ter onzer zaligheid, komt volgens Calvijn openbaar in dat hij mensen in Zijn welbehagen verkiest om het evangelie (wat de verkondiging van de goedwilligheid Gods is) te horen, gedoopt te worden, en wederom geboren te doen zijn.

De goedwilligheid Gods neemt bij hem zo'n belangrijke plaats in, dat hij geloof definieert als een kennis van de goedwilligheid Gods:

"Geloof is een vaste en zekere kennis van de goedwilligheid van God tegenover ons, welke kennis gegrond is in de waarheid van de genadige beloften in Christus, door de Heilige Geest aan ons verstand geopenbaard en in onze harten verzegeld wordt."

Ik denk dat het probleem in onze gezindte is, dat velen niet meer geloven dat God allen goedwillig is. Nee, Hij zou alleen zijn uitverkoren volk goedwillig zijn. En de rest? Daarvoor is eigenlijk geen boodschap. De beloften zijn immers alleen voor Gods volk? In lijn met de Schrift, en met de gereformeerde vaderen, stel ik daartegen: God is goedwillig tegenover alle hoorders van het evangelie, en wil aan alle hoorder van het evangelie Zijn beloften laten prediken. Wie het evangelie afwijst, wijst niet een God af die eigenlijk toch niet wil dat hij verloren God, maar die wijst een liefhebbend Vader af, die het liefst Zijn geliefde schepsel gelukkig ziet.

Bijbels spreken over de uitverkiezing, is altijd met in het blikveld Jezus, die weende over de inwoners van Jeruzalem, die Hij zo graag tot Zich genomen had, maar die niet wilden dat Hij koning over hen was.

Dat heb je mooi onder woorden gebracht memento.