systematisch

[gravo]

Ik doe een poging om een systematische discussie op te zetten over het punt, dat mij zelf ten zeerste bezighoudt.
Dat punt heb ik al verschillende malen op OSW te berde gebracht en het zal daarom enkelen wel bekend voorkomen. Zonder echter een meer systematische aanpak, denk ik echter, dat mijn opvatting moeilijk duidelijk te maken is.

Het gaat over het volgende: mijn stelling is, dat elke christelijke kerk zich rekenschap moet geven van haar plaats en positie binnen het gehele christendom (zowel naar plaats als tijd). Dat betekent, dat ik elke kerk van Christus als een legitieme kerk wil erkennen, maar dat ik geen enkele kerk als een unieke, alles omvattende kerk kan zien. Velen noemen dit relativerend. En je kunt er inderdaad de kant mee op, dat je van elke kerk haar gebreken op een rijtje zet. En zo dus niets meer over zou houden. Geen kerk is volmaakt. Maar het gaat mij niet om kritiek op mijn eigen kerk, maar alleen om de kritiek die mijn eigen kerk op andere kerken heeft.
Het is een principiele punt, dat er in de theologie van een kerk ruimte moet zijn voor de erkenning van andere christenen, met een andere (!) belijdenis. Jawel. Dus niet alleen een gesprek tussen twee kerken, die toch al heel verwant waren aan elkaar. Maar een gesprek tussen christenen van verschillende belijdenissen.
Voor velen zal zo'n stap in eerste instantie onzekerheid geven, maar uiteindelijk ervaart men een grote ruimte en vrijheid, omdat niet alleen ik, maar kennelijk God zelf zich in die ruimte bevindt. Wat ik nooit had kunnen vermoeden.
Het verwijt kan overigens nooit zijn, dat anderen ook een belijdenis hebben. Elke kerk bereikt een punt, waarop ze haar geloof wil verwoorden en belijden. Andere belijdenisgeschriften zijn niet per definitie iets om huiverig voor te zijn. We hebben ze zelf ook. Het is alleen een hele schok, om opeens veel meer mensen als christen te erkennen, dan je eerder gewend was.

Men moet zich als kerk dus op enigerlei wijze uiten over het bestaan van andere kerken en dat ook theologisch verwoorden.

Vervolgens is er natuurlijk alle ruimte om belijdenissen inhoudelijk te bespreken en ook geschilpunten gewoon geschilpunten te laten zijn.

Maar moet er niet theologisch iets aan vooraf gaan, namelijk, dat wie de Naam des Heeren belijdt vooreerst als broeder of zuster wordt erkent en uitgenodigd. Die familieband (hoezeer broertjes en zusjes hun eigen pad ook kunnen gaan) behoeft toch ook erkenning? En dat moet toch altijd meewegen in het spreken en oordelen over andere christenen?

Een aantal aspecten zou ik willen noemen, die mijn stelling ondersteunen:

A.
Christus roept op tot eenheid. Deze opdracht alleen al, zou ons intensief bezig moeten doen houden met christenen, die niet tot onze kerk behoren. Immers, de gescheidenheid moet niet alleen betreurd worden (ook dat!), maar zij moet op enigerlei wijze ook veranderd worden in de door Christus gewenste eenheid. Dat hoeft niet persé een organisatorische eenheid te zijn: allereerst zal er een teken van geestelijke eenheid moeten worden gegeven. Dat kan door elkaar te spreken, elkaar te erkennen en te leren kennen.

B.
De verscheidenheid aan christelijke gemeenschappen in de wereld, kan theologisch ook verklaard worden door de verschillende werkingen van de Heilige Geest te erkennen. Andere talen, culturen, windstreken leveren andere woorden, gebruiken en belijdenissen op. Wij zijn zelf één van die volken en culturen, die er met onze belijdenis tussen staan. Zou God, die boven alle volken staat en die de gehele wereld zo heeft liefgehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, al deze ontwikkelingen van groei door de verkondiging van het Evangelie Zelf ook niet hebben gezegend en gewerkt?

C.
Is het niet meermalen gebleken hoezeer christelijke gemeenten de hulp van broeders en zusters uit het buitenland nodig hadden? En is er om die reden alleen al geen sterke bijbelse onderbouwing te vinden voor het erkennen van wat God gedaan heeft in verschillende tijden en plaatsen? Denk aan Handelingen (de collecte in de gemeenten van Klein-Azie), denk aan de contacten met de vervolgde kerk in onze tijd (Oostblok / China) enz. De erkenning van vervolging om het geloof (!) erkent het geloof van de vervolgden toch ook? Ze doet mensen over de grenzen van de eigen kerk stappen en brengt een daadwerkelijk broederlijke liefde en eenheid op gang. Daarna kan er eventueel nog wel een leerstellig conflict komen, maar nooit meer kan de erkentenis, dat het broeders en zusters zijn worden teruggenomen. De christelijke praktijk heeft voorrang op de christelijke leer.
Gastvrijheid, zachtmoedigheid, liefde, de ander hoger achten, weduwen en wezen bezoeken: het zijn de voornaamste elementen uit de leer van Jezus Christus en ze mogen nooit naar de achtergrond worden gedrukt. Hiermee is de kerk in de Romeins-Griekse wereld binnegekomen. En door deze charitas en diakonia heeft de groei en de uitbreiding van het christelijke geloof ook gestalte gekregen. Het was de identiteit van de kerk. Hierin herkenden en erkenden de afzonderlijke gemeenten elkaar ook, ondanks de enorme verscheidenheid in dat Vroege Christendom.


D. Als laatste argument zou ik de beperktheid van de eigen cultuur willen noemen. Heeft niet elke (christelijke) cultuur een blinde vlek voor een en ander? En zou de erkentenis van het feit, dat wij ook maar beperkte mensen en theologen zijn, niet moeten leiden tot een brede orientatie van wat in het wereldwijde christendom aan schatten zijn ontdekt en voortgebracht? Onszelf niet overschatten en anderen hoger achten dan onszelf is een aanbeveling, die men niet ongestraft naast zich neer kan leggen.

Kortom, mijn pleidooi is het om daadwerkelijk kennis te nemen van christelijke buren wereldwijd. Niet omdat de eigen kerk een verkeerde zou zijn en alle andere kerken veel beter. Welnee, met grote klem zou ik ook de wezenlijke elementen van mijn eigen traditie naar voren willen brengen.

Maar dan moet er wel een gesprek zijn en dan moet het contact wel gemaakt kunnen of willen worden.

Wanneer dat structureel ontbreekt dreigt er toch een soort armoede te ontstaan, die anderen wel bij ons kunnen constateren, maar wij niet bij onszelf, omdat we tevreden zijn met wat we hebben (tevredenheid is een deugd, geef ik toe), maar toch missen, wat er door de Geest van God in het wereldwijde christendom gebeurt.

Voor de goed orde: het gaat mij uiteindelijk zelfs om de erkenning van vormen van christendom, die vanuit onze eigen geloofscultuur vreemd op ons overkomen: RK, evangelisch, pentecostal, Oosters Orthodox, Messias-belijdend of mystici.

Wie reageert er inhoudelijk op één van de argumenten A,B,C of D?

gravo

[memento]

1. Voor het zien van mekander als broeders en zusters staan belijdenisgeschriften mekaar niet in de weg. De functie van belijdenisgeschriften is om duidelijk te maken wat je gelooft, maar ook het wederspreken van dwalingen. Elkaar accepteren is OK, maar het accepteren van mekaars dwalingen (ook al staan die in hun belijdenisgeschriften) niet!
2. Er zijn een aantal punten die zó essentieel zijn voor het christendom, dat het onmogelijk is om gemeenschap te hebben met 'stromingen' die daar anders over denken. Ik zal hier de opsomming geven die John Stott (de bekende Anglicaanse bisschop) noemt in zijn boek 'Evangelical Truth':
a. De autoriteit van de Schrift, ontleent aan de Goddelijke inspiratie ervan
b. Het kruis van Christus, dat dat onze enige grond van zaligheid is
c. Het werk van de Heilige Geest, vnl. als levendmaker

Zelf zou ik liever gaan voor de volgende opsomming:
1. De autoriteit van de Schrift, vanwege Goddelijke inspiratie
2. De autoriteit van de eucomene belijdenisgeschriften (de Drie-Eenheid dus)
3. Het kruis van Christus als enige middel tot zaligheid

[Kaw]

En dan is de drie-eenheid alweer een stap te ver. Er zijn kerken die de Godheid/menselijkheid van Christus erkennen, en ook de Heilige Geest uit de Vader en de Zoon, maar niet de term drieëenheid.

[Egbert]

Het probleem wat we weer signaleren n.a.v. de laatste schrijver [Kaw] dat we weer gaan afdoen, want na de drieënheid wordt misschien wel weer de Godheid van Christus als een stap te ver gezien en zo krijgen we een algemeen christendom zonder herkenningspunten en uiteindelijk zonder een zaligmaker. Want zou het kruis van Christus niet een dwaasheid of ergernis worden/zijn? Ik ben het wel eens met memento.

[Kaw]

Oorspronkelijk gepost door Egbert
Het probleem wat we weer signaleren n.a.v. de laatste schrijver [Kaw] dat we weer gaan afdoen, want na de drieënheid wordt misschien wel weer de Godheid van Christus als een stap te ver gezien en zo krijgen we een algemeen christendom zonder herkenningspunten en uiteindelijk zonder een zaligmaker. Want zou het kruis van Christus niet een dwaasheid of ergernis worden/zijn? Ik ben het wel eens met memento.

De Godheid van Christus is in tegendeel van de drieëenheid wel degelijk keihard uit de schrift te halen en daarom ook een wezenlijk deel van het onfeilbaar houden van de schrift.

[Egbert]

Oorspronkelijk gepost door Kaw

Oorspronkelijk gepost door Egbert
Het probleem wat we weer signaleren n.a.v. de laatste schrijver [Kaw] dat we weer gaan afdoen, want na de drieënheid wordt misschien wel weer de Godheid van Christus als een stap te ver gezien en zo krijgen we een algemeen christendom zonder herkenningspunten en uiteindelijk zonder een zaligmaker. Want zou het kruis van Christus niet een dwaasheid of ergernis worden/zijn? Ik ben het wel eens met memento.

De Godheid van Christus is in tegendeel van de drieëenheid wel degelijk keihard uit de schrift te halen en daarom ook een wezenlijk deel van het onfeilbaar houden van de schrift.

Het was voor mij ook maar een voorbeeld om aan te geven hoe we een glijdende schaal kunnen krijgen.
Is trouwens de Godheid van Christus ook niet een teken van de drieenheid of leren we een meergodendom?

[Lecram]

Ik heb dat persoonlijk meegemaakt toen ik als pas-wedergeborene een collega ontmoette die oudste was in een pinkstergemeente. Zelf was ik op en top GGmer. Alles wat naar wat anders riekte was verdacht.
Nu leerde ik die man kennen als een christen die vol was van de Heere Jezus. En dat straalde hij uit door heel het bedrijf. Ik heb hem als een broeder leren kennen en we hebben heel wat gesprekken van hart tot hart gehad. Als we het over de verschillen hadden, ging het fout, dus deden we dat niet meer.
Ik moet zeggen, dat de ontmoeting met deze man mijn blik een totaal andere wending heeft gegeven. Waar ik overigens nooit spijt van heb gehad.

[Kaw]

Oorspronkelijk gepost door Egbert

Oorspronkelijk gepost door Kaw

Oorspronkelijk gepost door Egbert
Het probleem wat we weer signaleren n.a.v. de laatste schrijver [Kaw] dat we weer gaan afdoen, want na de drieënheid wordt misschien wel weer de Godheid van Christus als een stap te ver gezien en zo krijgen we een algemeen christendom zonder herkenningspunten en uiteindelijk zonder een zaligmaker. Want zou het kruis van Christus niet een dwaasheid of ergernis worden/zijn? Ik ben het wel eens met memento.

De Godheid van Christus is in tegendeel van de drieëenheid wel degelijk keihard uit de schrift te halen en daarom ook een wezenlijk deel van het onfeilbaar houden van de schrift.

Het was voor mij ook maar een voorbeeld om aan te geven hoe we een glijdende schaal kunnen krijgen.
Is trouwens de Godheid van Christus ook niet een teken van de drieenheid of leren we een meergodendom?

Klopt en ik ben weer heerlijk aan het muggenziften.

Ik geloof in 1 God. Ik geloof niet in een drie-eenheid. Ik geloof dat Jezus God en mens is. Ik geloof dat de Heilige Geest Gods Geest is. En toch geloof ik niet in de drie-eenheid. God is 1. God de Vader is God. Jezus is God. Heilige Geest is God. God is 1 en dat gelooft zelfs de duivel en siddert.

De bijbel gebruikt die term niet, dus ik ook niet. Het klinkt heel muggezifterij-ig, en dat is het misschien ook wel, maar toch doe ik het.

Het heeft namelijk 1 groot voordeel om de termen en de uitdrukkingen, maar ook de houdingen en nadrukken van de bijbel over te nemen.

[refo]

Als God Drieënig is (zou zijn) zou dat wel in de Bijbel staan. Nu God met name in het OT Zijn Enigheid benadrukt is dat toch het belangrijkste.

Precies zo is de uitdrukking: 'God is wel barmhartig, maar Hij is ook rechtvaardig', bijzonder ongelukkig is. Alsof de Enige God een optelsom van deugden is.

[Majorca]

Oorspronkelijk gepost door anemoon
goed, laat ik dan maar eens semi-off-topic reageren door het vertellen van een waar gebeurd verhaaltje

een onder ons zeer bekende predikant, van een degelijke signatuur en van een rechtse kerk, vertelde eens dat hij naar een grote, onder ons zeer bekende boekhandel ging, in een bekende stad in nederland
hij ging daarheen in zijn gewone kleding een zeer degelijk driedelig zwart pak met daarbij een zwarte stropdas zonder enig stippeltje of streepje of wat voor patroontje dan ook daarin!

meteen bij binnenkomst van deze grote boekhandel zag hij tussen de boekenschappen een man die er precies andersom uitzag dan hijzelf, nl met een zwarte huid en gekleed in een totaal wit driedelig kostuum met daarbij een witte stropdas...

meteen, zo vertelde de predikant, voelde ik een ergernis in me opkomen en allerlei negatieve en veroordelende gedachten gingen door me heen
ik dacht zelfs: wat heeft die man eigenlijk in deze boekenwinkel te zoeken?

maar goed, dat duurde even en toen gebeurde het dat deze beiden zeer tegengesteld geklede mannen op dezelfde plaats in hetzelfde schap iets wilden zoeken
en zo wisselden ze een paar beleefdheidswoordjes
maar meteen daarna ontstond daar een klein gesprekje en dat werd van lieverlee een intens gesprek van hart tot hart

want, zo vertelde de zwart geklede predikant, daar mocht ik totaal onverwacht een broeder in Christus ontmoeten en ontdekken
gaandeweg in het gesprek raakten ze meer en meer aan elkaar verwant, ze herkenden dezelfde zaken, ze kenden hetzelfde geloof en hadden dezelfde God lief, ze mochten beiden getuigen hoe Christus hun Redder was geworden en hoe ze verlost van zonde en dood nu het Leven in Hem gevonden hadden

die zwarte en die witte man
die witte zwartman en die zwarte witman
die van nature allebei zwarte mannen die allebei wit gewassen mannen...

en het was zeer beschamend, zo vertelde de predikant, want ik was vol vooroordelen zodra ik de man zag en we gingen als broeders uiteen...

en zo zie je maar weer

een mooi verhaal!

Maar met mooie verhaaltjes alleen kunnen we het niet doen.
De verschillen hoeven niet verdoezeld te worden, als ze tenminste wezenlijk zijn.

De eerlijkheid gebiedt dan te zeggen dat er in de meeste gevallen wèl wezenlijke verschillen zijn. En laten we dáár onze ogen niet voor sluiten, omdat we toevallig één verhaaltje gehoord hebben, of één aardige collega kennen.
Waar de wezenljke verschillen er niet zijn, en er alleen uiterlijke verschillen zijn, mag idd de gemeenschap der heiligen ervaren worden.

[Gian]

Oorspronkelijk gepost door Majorca

een mooi verhaal!

Maar met mooie verhaaltjes alleen kunnen we het niet doen.
.

Daar was je ook al achter na al die bekeringsgeschiedenissen...?

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Majorca

een mooi verhaal!

Maar met mooie verhaaltjes alleen kunnen we het niet doen.
De verschillen hoeven niet verdoezeld te worden, als ze tenminste wezenlijk zijn.

De eerlijkheid gebiedt dan te zeggen dat er in de meeste gevallen wèl wezenlijke verschillen zijn. En laten we dáár onze ogen niet voor sluiten, omdat we toevallig één verhaaltje gehoord hebben, of één aardige collega kennen.
Waar de wezenljke verschillen er niet zijn, en er alleen uiterlijke verschillen zijn, mag idd de gemeenschap der heiligen ervaren worden.

Wezenlijke verschillen ontstaan als we Jezus niet meer erkennen als enige, unieke en persoonlijke Verlosser.

De rest is in feite allemaal bull.... (nou ja, laat maar)