Dus ndonselaar, je antwoord is een stelling die waar is, maar geen antwoord geeft op de quote.
De duivel citeerde het Woord uit zijn verband.
Als de predikant in zijn preek ook zo Gods Woord uitlegt, dan is dat verkeerd, daarom is ook noodzakelijk dat de predikant de volle raad van God verkondigt. Niet zijn mening, nee naar Gods Woord.
Als de duivel zegt dat wij teveel gezondigd hebben, dan mogen wij antwoorden met de Schrift dat God vergeving schenkt ja aan de 'allegrootste der zondaren'.
Matthijs bedoelde waarschijnlijke een 'inkomende waarheid' zoals ze dat noemen. Dan komt een tekstwoord met kracht in de mens. Hiermee moeten we zeer voorzichtig zijn, want de mens is listig in zichzelf. Kan God dit niet gebruiken dan? Zeker, maar het is niet Zijn gewone weg. Zijn gewone weg is de prediking van het Woord, krachtens de Schrift 'het geloof is uit het gehoor en het gehoor uit het gepredikte Woord Gods'. Daarom is de taak van een predikant ook zo zwaar, want we spreken hier van de sleutelen van het hemelrijk. Met de prediking wordt gesloten en geopend.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Ik zeg altijd maar: bevinding is ervaren en doorleven van wat God in Zijn Woord zegt. Wie daar iets van ervaren heeft, kan ook zeggen: Hoort wat mij God deed ondervinden, wat Hij gedaan heeft aan mijn ziel. Ik denk dat we dat een beetje erg aan het kwijtraken zijn vandaag de dag. Vandaar dat ik een kort stukje plaats van een brief van Potappel:
"O, wat is de waarde van het dierbaar offerbloed van 't geslachte Godslam toch eeuwig en oneindig groot. O, ik kan de waarde daarvan niet verklaren. O, wat een grote liefde Gods, om zulke snode en boze schepsels te willen reinigen. O liefde der wellusten. O, zulke te verkiezen tot zaligheid. O, wat een ongedachte genade, voor een ziel die het te beurt valt.
O, ik mocht van dat overgrote wonder des ontfermenden Gods des Vaders in Christus, op deze dag wat gevoelen, dat Hem bewoog om Zijn uitverkorenen te zaligen. Het was alleen Zijn eeuwig ontfermend mededogen; dat is de grond, waarop het fundament gebouwd en waarop alleen het ganse huis Gods samengevoegd wordt (ik bedoel de uitverkoren kerk) die daar van voor de grondlegging der wereld, al in 't harte des Vaders waren en voor wie Hij daarom in de stilte der eeuwigheid een vredesverdrag maakte en de Zonn Zijner liefde, waarin Zijn welbehagen was en bij Wien 't Woord der verzoening is, want dat heeft Zijn Vader in Zijn Woord gelegd. O, wat zijn dat heerlijke weldaden als de ziel daar iets van wordt medegedeeld en als hij een weinigje in die verborgenheid en verbondsgeheimen ingeleid mag worden.
O, hier gevoel ik zo'n vastigheid in voor mijn ziel, omdat het alles in God drieenig en volzalig ligt opgesloten en gans buiten mij. En o, nu is het trouw al wat Hij ooit beval. Onveranderlijk is Zijn liefde, ondanks al mijn afmakingen, waaronder ik steeds moet zuchten blijven. Hij dezelfde en o, als het dan eens mag gebeuren, als de Heere eens over al die heuvelen en bergen van schuld overkomt, om Zijn aangezicht over mijn ziel te doen lichten, dan mag ik ook de gezegende vrucht smaken van het Middelaarsbloed van Christus, die van een zoveel beter verbond als dat van voor de val, Borg is geworden en o, die zalig vrucht is de zalige vrede met mijn Koning.
O, Zijn komst kan alleen mijn heil volmaken. En dan bij ogenblikken mag het wel eens gebeuren, dat die liefdevolle Verbonds God mijn ziel nog wel eens omhelst en mij Zijn liefde, die beter is dan de wijn, doet proeven.
O, ik had Zondag in het lezen veel uit de godzalige Erskine over deze woorden: "Doch Hij verloste om Zijns naams wille". O, wat kreeg ik dien naam Gods, als de rede van verlossing te zien. Niet mijn voorgezien geloof of goede werken, maar de redenen die Hij van eeuwigheid uit Zichzelf nam. O, ik moest den Heere zo in Zijn Woord aan mijn ziel ontmoeten en ik kreeg ook zoveel te zien en te gevoelen van de grote en onverklaarbare bemoeienissen Gods, dat ik mij verloor in God.
O, de vrucht was mijn gehemelte zoet en het was een nieuwe vertroosting in de weg. Want o, alleen Zijn vriendelijk aangezicht geeft vrolijkheid en licht. O, als ik daar mag verkeren, dan kan ik mijn weg met blijdschap bewandelen, want dan gevoel ik klaarlijk, dat de Heere aan mijn zijde is en dat een mens mij niets doet. O, daar te verkeren is het leven mijner ziel; maar o, verbergt de Heere Zich, hoewel dan het geloof en vertrouwen op Zijn onwrikbaar verbond als de grond in mijn harte ligt, nochtans is, als de Heere Zijn lichtstralen intrekt van Zijn Geest, er een gemis in mijn harte onder al de wetenschappen. O, met Asaf is het mij alleen goed nabij God te wezen en in Zijn tegenwoordigheid is mijn ziel verblijd en hoewel het wel niet gegeven is aan deze zijde van het graf om altijd te tasten en te voelen, mijn ziel staat er toch naar, als ik het moet missen.
O, wat is die gemeenschap met God toch een heerlijke gemeenschap. O, wat zal het wezen, om eenmaal die eeuwig te mogen genieten daar boven voor de troon Gods en des Lams.
O, bij ogenblikken kan het ons wel eens gebeuren, dat ik uitroep: "O Heere wanneer komt die dag, dat ik voor eeuwig van een zondig lichaam ontheven, U eeuwig in volmaaktheid zal dienen en genieten."
Ik denk dat elk kind van God hier wel iets van mag kennen! Hoe heerlijk!
Inderdaad off-topic, als je er verder over door wil gaan, dan moet je maar even een nieuw topic starten Limosa. Ik zal proberen uit te leggen.
Gods verbond in het paradijs noemen wij het werkverbond. Alle 'ingredienten' waren daarvoor aanwezig. Er waren twee partijen God en een echtpaar. God stak Zijn hand naar hen uit en zij mochten met Hem wandelen. Zij kenden Hem, Hij kende hen. God gaf de belofte van eeuwig leven zonder vrees of pijn. God gaf een bevel om van de boom der kennis des goeds en des kwaads niet te eten. Het ging dus om vrijwillige liefde tot hun Schepper. De boom des levens was het sacrament.
In het genadeverbond van na de val, is het verbond niet met Adam, maar met de tweede Adam: Christus en in Hem alle gelovigen gesloten. De belofte is niet alleen het eeuwige leven, maar ook de vergeving der zonden. De eisen zijn gehoorzaamheid aan de wet, betaling van schuld en vrijwillige liefde. Doop en Avondmaal zijn de sacramenten.
Het genadeverbond is dus veel rijker, want het houdt nog een andere belofte in, de vergeving der zonden. Daardoor schittert Gods genade des te heerlijker. Ook zijn de eisen van het genadeverbond niet door ons, maar door Christus vervuld, dit in tegenstelling tot het werkverbond.
Nu even on-topic. Ik wilde nog het volgende doorgeven van een preek van ds. G. van Reenen in 1923, gehaald van theologienet.nl. Misschien wel zo interessant:
Nog zijn er anderen, die menen geen vijanden van de Vader en van de Weg te zijn. Zij hebben kennis van Christus, hebben hoogachting voor de Heere, zij trachten te beoefenen al hetgeen Hij hun beval. Ja, zij doen hun best navolgers te zijn van Christus … en toch zijn ze in de grond vijanden van God en Jezus! Wat komt dat openbaar, als men hen hun verdoemelijke staat en verlorenheid voorhoudt, en men hen de weg voorstelt, waarin Gods kinderen bij bevinding kennis krijgen en gebruik leren maken van deze enige weg tot hun zielsbehoud! Dat staat hen heel niet aan, de leraar, die deze bevindelijke weg predikt, verwerpen zij, en het volk, dat deze stukken kent en bespreekt noemen zij droefgeestig, en die bevinding der heiligen noemen zij mystiek. Nee! Zij zijn in eigen schatting gelovigen; juichende gaan zij hun weg. "Het hoeft niet zo nauw", zeggen ze. En als de Heere het niet verhoedt, zullen zij te laat gewaar worden, dat de Heere het nog nauwer neemt, dan Zijn volk en knechten het hun hebben voorgesteld!
O geliefden, denkt om die dwaze maagden, die de deur op het nachtslot vonden, en hoort nog naar Jezus' roepstem: "Niet een iegelijk die zegt: "Heere, Heere!" Niet die deze weg weet en preekt en prijst, maar die deze weg bevindelijk leert kennen en gebruiken, die zal ingaan in het huis des Vaders". 't Zal toch zo vreeslijk wezen, te menen een wandelaar te zijn tot de Vader, die in de hemelen is, en dan te belanden bij de vader de duivel, die in de hel is!
Afgezien van al die ootjes, is wat de schrijver meemaakt niet erg bijbels. Zouden er echt ervaringen zijn die de bijbelheiligen niet beschreven hebben?
Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Nu even on-topic. Ik wilde nog het volgende doorgeven van een preek van ds. G. van Reenen in 1923, gehaald van theologienet.nl. Misschien wel zo interessant:
Nog zijn er anderen, die menen geen vijanden van de Vader en van de Weg te zijn. Zij hebben kennis van Christus, hebben hoogachting voor de Heere, zij trachten te beoefenen al hetgeen Hij hun beval. Ja, zij doen hun best navolgers te zijn van Christus … en toch zijn ze in de grond vijanden van God en Jezus! Wat komt dat openbaar, als men hen hun verdoemelijke staat en verlorenheid voorhoudt, en men hen de weg voorstelt, waarin Gods kinderen bij bevinding kennis krijgen en gebruik leren maken van deze enige weg tot hun zielsbehoud! Dat staat hen heel niet aan, de leraar, die deze bevindelijke weg predikt, verwerpen zij, en het volk, dat deze stukken kent en bespreekt noemen zij droefgeestig, en die bevinding der heiligen noemen zij mystiek. Nee! Zij zijn in eigen schatting gelovigen; juichende gaan zij hun weg. "Het hoeft niet zo nauw", zeggen ze. En als de Heere het niet verhoedt, zullen zij te laat gewaar worden, dat de Heere het nog nauwer neemt, dan Zijn volk en knechten het hun hebben voorgesteld!
O geliefden, denkt om die dwaze maagden, die de deur op het nachtslot vonden, en hoort nog naar Jezus' roepstem: "Niet een iegelijk die zegt: "Heere, Heere!" Niet die deze weg weet en preekt en prijst, maar die deze weg bevindelijk leert kennen en gebruiken, die zal ingaan in het huis des Vaders". 't Zal toch zo vreeslijk wezen, te menen een wandelaar te zijn tot de Vader, die in de hemelen is, en dan te belanden bij de vader de duivel, die in de hel is!
Zo is het altijd al geweest. Lees Johannes 2 maar eens.
Joh. 2:23 En als Hij te Jeruzalem was, op het pascha, in het feest, geloofden velen in Zijn Naam, ziende Zijn tekenen, die Hij deed.
24 Maar Jezus Zelf betrouwde hun Zichzelven niet, omdat Hij hen allen kende,
25 En omdat Hij niet van node had, dat iemand getuigen zou van den mens; want Hij Zelf wist, wat in den mens was.
Zo kunnen mensen liefdeloos reageren als ze geconfronteerd worden met tegenstrijdigheden in hun 'geloofsleven'.
Maar wij moeten ervoor oppassen dat we niet liefdeloos de 'ongelovigen' gaan terechtwijzen, als een betweter.
In de definitie van het genadeverbond:
De eisen zijn gehoorzaamheid aan de wet, betaling van schuld en vrijwillige liefde. Doop en Avondmaal zijn de sacramenten.
Ik geloof niet dat dat klopt. Dan hebben we weer een werkverbond.
Oorspronkelijk gepost door refo
In de definitie van het genadeverbond:
De eisen zijn gehoorzaamheid aan de wet, betaling van schuld en vrijwillige liefde. Doop en Avondmaal zijn de sacramenten.
Ik geloof niet dat dat klopt. Dan hebben we weer een werkverbond.
Ik had daar overheen gelezen, maar het puur Rooms wat daar staat! Hoe kunnen wij nu gehoorzaam aan de wet zijn en de schuld betalen???
Ik ken die uitleg wel maar wat ik vreemd vind dat het er op lijkt of we er met de zondeval alles bij elkaar toch nog wat op vooruit zijn gegaan. Schatten we de waarde van de wereld zoals door God geschapen niet te laag in zo?
Maar (en daarom open ik geen nieuw topic) ik ben huiverig om te wroeten in wat er voor en rond schepping en val gebeurt is. Wij moeten niet proberen te blikken in de eeuwige raadsbesluiten van God.
Het stukje heeft misschien wel tekortkomingen en laat zien dat we op moeten passen zomaar wat op moeten schrijven, maar toch heeft het iets van de mystiek die we tegenwoordig misschien te weinig hebben.
Over het genadeverbond. Ten eerste spreekt bv. Calvijn niet eens over een werkverbond. Ten andere is het onbijbels te zeggen dat dit een heerlijker genadeverbond is dan voor de val. Waarom? Wel omdat wij hier oneigenlijk een greep doen in Zijn raad. Bv. Ds. Philpot schreef / sprak eens 'zalige val'. Ook dat is niet bijbels!
Ook het stuk van Ds. van Reenen kan ik (buiten zijn verband!) niet waarderen. Graag lees ik het in zijn geheel.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Dat citaat van ds van Reenen is een beetje lastig. Als je in discussie bent met iemand en je zegt zoiets ben je eigenlijk klaar. Je zegt dan als dominee: ik weet hoe God een mens bekeert en jij kunt dat niet weten. Dus is wat ik zeg waar en ben jij nog onbekeerd. Ieder die een iets andere mening verkondigd wordt meteen in een hoek gezet. Ogenschijnlijk heel pastoraal, maar toch.
Refo, nogmaals zou ik willen weten waarom de brief van Potappel onbijbels zou zijn.
Ten tweede zei ik over het genadeverbond: "Ook zijn de eisen van het genadeverbond niet door ons, maar door Christus vervuld, dit in tegenstelling tot het werkverbond."
Dus het genadeverbond is niet een nieuw werkverbond. Waarom niet? Omdat Christus alle eisen vervuld heeft en wij niets hoeven te doen dan geloven in Christus om zalig te worden. Dus Rooms? Ik zou niet weten waarom!
