Kennis van Christus: onderscheiden in ‘t beginnende leven

[jacob]

Oorspronkelijk gepost door memento

Oorspronkelijk gepost door jacob
buiten Christus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf . Lijkt me dus vooral dwaas om zo stellig een ander zijn uitpraken dwaas te noemen.

Hoe kan een mens die absoluut geen weet van Christus heeft dan naar Hem toe gaan??????

Ho wacht, hier maak je een grote fout. Ik denk dat er niemand is die steld dat men geen kennis heeft aan Christus, maar toch bekeerd is. Waarschijnlijk bedoelt men dat men Christus wel kent als de Verlosser, maar nog niet als zijn Verlosser. Zo'n ziel verzucht dat die zaken te groot voor hem zijn, dat hij het niet waardig is dat de grote God hém genadig is. Ach, hij ziet de toorn van God, en kan niet anders dan ermee instemmen dat het rechtvaardig is als hij voor eeuwig verloren gaat. Zo'n arme ziel leeft dichter bij God dan menig verzekerd christen. Wie durft te zeggen dat hij buiten de verlossing in Christus valt, omdat hij zichzelf er buiten moet rekenen?

Dat die dichter bij God zou leven betwijfel ik trouwens ten zeerste. Waarom is het dan nodig om op te wassen in de genade en kennis van de Heere Jezus.

Ds Vreugdenhil zegt in zijn serie over levend geloof dat juist dat groeien je laat zien wie je voor God bent en dat je daarom Hem steeds meer nodig krijgt.

Dus volgens mij is het onzinnig om te stellen dat geloofsonzekerheid je dichter bij God zou brengen.
DAt kan je beter maar niet te veel groeien.



[Aangepast op 4/6/04 door jacob]

[jacob]

Memento,

Wil je nog op mijn posting reageren.

ik kan me niet voorstellen dat je bedoelt wat je volgens mij schrijft.

Je zegt m.i. het volgende

Een net tot leven gewekt mens hangt aan God omdat die mens niets anders heeft dan aan vast te klampen dan een Christus die wil genezen en zijn wonden helen. Deze Christen heeft in tegenstelling tot een verzekerde christen geen last van bv verachtering van de genade, of van het wegdwalen van de Herder omdat hij door het angstige gevoel niet kan afdwalen.

Is dit wel zo.

Je haalt bij dit stadium (noem het maar een stadium) Petrus in Johannes 6 aan. (Deze zij ook Gij zijt in plaats van mijn Heere en mijn God) Nou als er iemand nog onzin uitkraamde in deze gemoedstoestand was het petrus wel. De Heere noemt hem zelfs Satanas


Ik denk dat juist de geloofsoefeningen zorgen voor een nauwer leven met de Heere. Hoe meer je van Hem te weten komt hoe onwaardiger het wordt. Hoe afhankelijker je wordt. Het wonder wordt immers steeds groter.
Hoe verder de Christen opweg is hoe meer hij op Zijn maker gaat lijken. God zeeft net zolang todat Hij Zijn beeld er in terug ziet.

Hoe minder een Christen van zijn Maker weet hoe sneller hij afdwaalt. Het is vaak nog een ongeleidt projectiel. Maar als hij opwast in de kennis en genade van Christus zal de mens steeds stabieler worden in Christus. Niet meer vatbaar voor het gevoel maar leven uit het geloof. Dat veel stabieler is als de psyche van de mens.
nou ja ik hoor wel het wel wat je precies bedoelt hebt. Misschien bedoel je met een verzekerd christen gewoon iets anders dan ik het interpreteer.


[Aangepast op 5/6/04 door jacob]

[ndonselaar]

Lily,

Is het moeilijk om het volgende af te spreken:

Engelstalige reacties in de [English topics] en Nederlandse reacties in de overige topics.

Dit werkt niet, tenminste niet voor de mensen die geen Engels kunnen. Het lijkt me raadzaam dat deze reacties verwijderd worden.

[memento]

Jacob,

Ik stel idd dat een beginneling in de genade vaak dichter bij God leeft dan een verder gevorderde. Maar waarschijnlijk ligt onze spraakverwarring in de betekenis van 'dichter bij' leven. Ik bedoel er hier mee dat deze mens leeft in volledige overgave aan God. Buiten Hem heeft hij nix meer. Maar wat hij mist is de juiste kennis van God, hij heeft een onvolledig beeld van God. Daarom is hij (onterecht) bang dat Christus nooit zijn deel zal worden. Ach, maar die mensen leven wel in geestelijke wanhoop.

Misschien dat een voorbeeld wat duidelijker maakt. Ik zie 2 kinderen, eentje van 16, en eentje van 4. Moeder heeft aan beiden een snoepje beloofd. De oudste vertrouwd dat moeder het snoepje zo zal geven, en wacht geduldig af. De jongste hangt continu aan moeders rok te zeuren wanneer het snoepje nu komt.

Nu is dat jongste kind het meeste bij de moeder. Heel de tijd loopt het maar te zeuren en te vragen. Zo kán het ook zijn met een beginnend christen. Hij is als een Jacob, die God niet loslaat, tenzij Hij hem zegend. Is die jongste nu echt beter af? Ownee, hij mist nu juist dat toe-eigende vertrouwen. Dat moet hij nog leren.

Voorzover ik weet heb ik géén Petrus aangehaald uit Johannes 6. Ik ben er over t algemeen niet zo dol op om bevindingen in de Schrift te gaan lezen.

Hoe minder een Christen van zijn Maker weet hoe sneller hij afdwaalt. Het is vaak nog een ongeleidt projectiel. Maar als hij opwast in de kennis en genade van Christus zal de mens steeds stabieler worden in Christus. Niet meer vatbaar voor het gevoel maar leven uit het geloof. Dat veel stabieler is als de psyche van de mens.

Ach, een kleingelovige leeft zeker onstabiel. Maar toch, wie veel aan Gods genadetroon ligt op de knieën dwaalt niet snel af.

Ik wil wel even duidelijk stellen dat ik het beginnende leven niet stel bóven het verder volgroeide leven. Ja, als er nooit opwas is, dan mogen we ook wel twijfelen of de wortel wel goed is. Maar toch ben ik soms jalours op mensen wiens ogen nét geopend zijn. Geloof is eigelijk net als liefde. In het begin ben je verliefd. Alles is nieuw, alles is mooi, bij alles denk je aan je geliefde. Als het goed is word die verliefdheid liefde. En liefde is veel meer waard dan verliefdheid.

Ik hoop dat zo eea duidelijker is geworden. Anders ligt ik graag verder toe.

[Margriet]

EEn heldere bijdrage Memento!!!