Vragen om bekering of geloven
-
Refojongere
Natuurlijk is iedereen verplicht zich te bekeren.
Wie daarmee begint, ontdekt al gauw dat de bekering bij geen mens te vinden is en buiten God niet te volbrengen is.
Wie desondanks toch doorgaat, ontdekt dat het er veeleer slechter op wordt. Buiten Christus is geen leven.
Wie er mee stopt, zondigt tegen God en Zijn liefde.
Kortom, een hopeloze taak en toch ook verplicht.
Wie daarmee begint, ontdekt al gauw dat de bekering bij geen mens te vinden is en buiten God niet te volbrengen is.
Wie desondanks toch doorgaat, ontdekt dat het er veeleer slechter op wordt. Buiten Christus is geen leven.
Wie er mee stopt, zondigt tegen God en Zijn liefde.
Kortom, een hopeloze taak en toch ook verplicht.
Ik heb er nog even over nagedacht, mn over de pastorale kanten van deze vraag. Ik denk dat we het beste kunnen zeggen:
Bid én werkt.
Soms krijg je het idee dat mensen bidden, en dan gaan afwachten totdat het ze een keer te beurt valt. We moeten doen wat we kunnen, ook al weten we dat dat onvoldoende is.
Bid én werkt.
Soms krijg je het idee dat mensen bidden, en dan gaan afwachten totdat het ze een keer te beurt valt. We moeten doen wat we kunnen, ook al weten we dat dat onvoldoende is.
En door het te doen voel je nog sterker dat je het niet kan! Gevolg: nog meer verbonden aan de genadetroon van Christus.Oorspronkelijk gepost door memento
Soms krijg je het idee dat mensen bidden, en dan gaan afwachten totdat het ze een keer te beurt valt. We moeten doen wat we kunnen, ook al weten we dat dat onvoldoende is.
Beste Andre,
Ik heb het idee dat de nadruk die wordt gelegd op dat wij ons niet kunnen bekeren en op de wedergeboorte, behoorlijk uit proporties is geraakt in bepaalde delen van de reformatorische kerken in ons land.
Jammer is natuurlijk dat je in evangelische gemeenten de eenzijdige nadruk vindt op het kiezen voor God.
Mijn doel met deze topic is trachten enig evenwicht tussen deze 2 uitersten te krijgen.
Ik ben voor de reformatorische kerken nogal bang dat we blijven hangen in een beschrijven van wat er allemaal in psychologische zin gebeurt als iemand gaat geloven. Dat is in de eerste instantie allemaal heel pastoraal bedoeld geweest en daarom ook echt goed. Alleen tegenwoordig is het om geslagen naar de kant dat God het moet doen. Dat is natuurlijk een waarheid als een koe.
Echter lijkt het me pastoraler tegen mensen die dit zo vaak gehoord hebben te zeggen: "Ga nu is een keertje aan de slag. Pak jezelf bij elkaar, pak je biezen op, laat de zwijnendraf achter en ga terug naar je Vader. Hij is tenslotte je Schepper, Hij staat op je te wachten. Hup schiet op. Bovendien je mag echt geloven dat de Heere Jezus ook voor jouw zonden gestorven is, want God gebied je om te geloven."
Ik weet dat sommigen nu zeggen zo ga je niet kleingelovigen om. Maar in gesprekken die ik zo voerde, is het nog nooit!!! gebeurd dat mensen niet tot ruimte kwamen. Dat zie ik echt als een wonder van de Heilige Geest, die het evangelie op dat moment in het hart brengt. Het is geen zachte aanrading, maar een bevel van God om mensen op te roepen tot geloof en bekering, zonder voorwaarden.
Samenvattend zou ik met een knipoog willen zeggen: "we moesten maar gauw eens aan kanselruil gaan doen en dan liefst tussen de meest uiteenlopende kerken!!!"
[Aangepast op 25/2/04 door theoloog]
Ik heb het idee dat de nadruk die wordt gelegd op dat wij ons niet kunnen bekeren en op de wedergeboorte, behoorlijk uit proporties is geraakt in bepaalde delen van de reformatorische kerken in ons land.
Jammer is natuurlijk dat je in evangelische gemeenten de eenzijdige nadruk vindt op het kiezen voor God.
Mijn doel met deze topic is trachten enig evenwicht tussen deze 2 uitersten te krijgen.
Ik ben voor de reformatorische kerken nogal bang dat we blijven hangen in een beschrijven van wat er allemaal in psychologische zin gebeurt als iemand gaat geloven. Dat is in de eerste instantie allemaal heel pastoraal bedoeld geweest en daarom ook echt goed. Alleen tegenwoordig is het om geslagen naar de kant dat God het moet doen. Dat is natuurlijk een waarheid als een koe.
Echter lijkt het me pastoraler tegen mensen die dit zo vaak gehoord hebben te zeggen: "Ga nu is een keertje aan de slag. Pak jezelf bij elkaar, pak je biezen op, laat de zwijnendraf achter en ga terug naar je Vader. Hij is tenslotte je Schepper, Hij staat op je te wachten. Hup schiet op. Bovendien je mag echt geloven dat de Heere Jezus ook voor jouw zonden gestorven is, want God gebied je om te geloven."
Ik weet dat sommigen nu zeggen zo ga je niet kleingelovigen om. Maar in gesprekken die ik zo voerde, is het nog nooit!!! gebeurd dat mensen niet tot ruimte kwamen. Dat zie ik echt als een wonder van de Heilige Geest, die het evangelie op dat moment in het hart brengt. Het is geen zachte aanrading, maar een bevel van God om mensen op te roepen tot geloof en bekering, zonder voorwaarden.
Samenvattend zou ik met een knipoog willen zeggen: "we moesten maar gauw eens aan kanselruil gaan doen en dan liefst tussen de meest uiteenlopende kerken!!!"
[Aangepast op 25/2/04 door theoloog]
<>< A Dieu
De theoloog
De theoloog
-
Refojongere
Beste theoloog,
Je ageert tegen het feit dat mensen zo eenzijdig zijn geworden als het gaat om 'bekering', er wordt dan direct gezegd: God moet het geven. In feite zegt men dan: Ja, maar voor bekering moet je niet bij mij zijn. En hoe zit het dan met Gods roep dat WIJ tot bekering moeten komen?
Ds. L. Vroegindeweij gaat hier uitvoerig op in in vele pastorale stukjes.
"De mens is en blijft onbekwaam tot enig goed. Daarom heeft de vrome niet Gods hulp nodig, waarbij de mens dan voorop gaat, doch hij voelt zich zo afhankelijk dat de Heere hem alles geven moet. Zonder de Heere heeft hij geen behoefte om te bidden, geen geloof, geen werking, niets. De ontblote bidder voelt en weet, dat de Heere hem alles moet schenken en anders heeft hij niets. Daarom reikhalst hij naar Gods inwerking. Hij wil van God bewogen zijn om zelf te kunnen werken. De Heere moet telkens weer beginnen en overkomen, het willen en het werken werken."
Of is dat niet jouw ervaring, theoloog? Dan is het voor jou toch geen vraag of je jezelf moet bekeren of dat je God erom moet vragen. Oftewel: Of je zelf aan de slag moet gaan en kijken hoever je komt en dan zal God wel verder gaan. Of dat je hierin volledig God nodig gaat krijgen wanneer we de oproep tot bekering serieus gaan nemen. Of herken je dat niet? Dat je gelegen hebt aan de troon der genade om van Hem bekering en geloof te ontvangen omdat je zag dat je het zelf niet had en je het jezelf niet kon geven?
Verder zei Ds. Vroegindeweij:
Het is toch fijn, dominee, dat er een evangelie is. Nu behoeven we alleen maar te geloven, dat de Heere Jezus alles voor ons gedaan heeft. Ik weet niet, Thomas, of het zo eenvoudig is. Placht de Heiland het zo te zeggen? Geloof maar en neem maar aan, leert men in de Heilige Schrift niet.
Daar heet het: bekeert u. En ook: "Strijdt gij om in te gaan door de enge poort. Dus, dominee, dan moeten we maar afwachten of we het ooit krijgen? Van afwachten heb ik nog weinig gelezen, Thomas. Dat is toch ook weer het goede woord niet. Worsteling om in te gaan is wat anders dan afwachten. Zich bekeren is niet hetzelfde als stilzitten. Toch heb ik wel eens een predikant horen zeggen, dominee, dat we alles verkrijgen in een weg van bidden en wachten. Daar schijnt dus wel wachten bij te komen. Maar dat sluit het werken en worstelen niet uit, Thomas. Overigens is wachten iets heel anders dan afwachten.
Wachten deed de psalmist, die sprak: "Ik blijf den Heere verwachten." Wij mochten het altijd doen. Calvijn heeft daar iets moois over geschreven. Het is een bekend feit, dat sommige of vele kerkgangers niet met groot profijt de predikaties volgen. Zij komen niet tot de rechte smart over hun zonden en evenmin tot de grote vrede in Christus.
Dat is waar, dominee. Hoe zou dat komen?
Gebrek aan licht in de eerste plaats, Thomas, en dan gebrek aan licht in Gods Wet. Maar de Wet is toch niet zo moeilijk te verstaan, dominee? Ieder kan toch wel begrijpen, wat er bedoeld wordt?
Welneen, Thomas, onze ogen zijn van nature gesloten voor de geestelijkheid der Wet. Ook voelen we de klem niet. Wat moeten we dan doen, dominee, om meer vrucht van de prediking te hebben? Wij moeten bidden en worstelen, Thomas, om de indachtigmakende Geest. Van Hem schrijft Joh. 14 :26: "Maar de Trooster, de Heilige Geest, welken de Vader zenden zal in mijn naam, die zal u alles leren, en zal u indachtig maken alles, wat ik u gezegd heb." En wat zit hierin, dominee voor mannen en vrouwen, die van de prediking van Wet en Evangelie minder profijt hebben dan zij gaarne zouden willen?
Calvijn schrijft, Thomas: "Zo vermaant Hij ze dan goeden moed te hebben, tot de tijd toe dat de leer, die nu mocht schijnen onprofijtelijk te zijn, haar vrucht voortbrenge."
Nou theoloog, dat kent iedere christen toch wel: blind voor de geestelijkheid van de wet, blind voor de zwaarte van de zonde, geen droefheid hebben over je schuld naar God toe, het niet kunnen belijden van je schuld met waarachtig schuldbesef, het daarom niet kunnen verfoeien van je eigengerechtigheden en Christus alleen over te houden en je over te geven aan Hem en altijd Hem lief te hebben? Je kunt jezelf toch niet de liefde tot God geven? Die wordt door de Heilige Geest uitgestort in onze harten.
Kijk, en ook nu nog: Verstandelijk weten we het wel: Droefheid, wedergeboorte, bekering, geloof, heiliging, wandelen met Christus. Maar we moeten oppassen door te denken dat we er deel aan hebben als we er maar veel over praten en zo gewend raken aan die zaken dat ze vanzelfsprekend worden en denken dat je het zelf ook bezit.
Kijk, en sommigen willen de weg breder maken dan dat die weg is: Goed, verstandelijk kennen we onze zonden, maar geloof nou maar dat uit jezelf niets goeds komt en geloof in Christus, doe nou maar, want je komt toch geen steek verder met jezelf. Maar het GAAT OM HET BEVINDELIJKE! De waarheid in het binnenste.
En als je eens wil gaan bidden tot de Heere God, vraag jezelf dan af: Als ik vraag om vergeving van zonden, voel je die schuld en hartelijke droefheid naar God ook dan of is het enkel gewetensovertuiging? Voel je die noodzaak van vergeving, voel je die behoefte om zeker te weten of je die vergeving ook ontvangen hebt. Is jouw behoefte om heilig te leven maar drang van je geweten of heb je echt vermaak in de wet van onze God?
En als het gaat om bekering en geloof, heb je dan ook leren inzien: Wij kunnen geen nagelschrap tot onze zaligheid toedoen, zelfs niet meehelpen of de eerste stap zetten, maar aan de andere kant kun je ook niet lijdelijk afwachten?
Ja, die weg is nauw en het ware vertrouwen is geen verstandszaak, geen redeneerzaak, geen gewetensovertuiging, maar een hartezaak, dat is wantrouwen aan alles van jezelf doordat je ontdekt: Ik kan niets, maar Christus heeft alles gedaan, o, mocht ik Hem hebben, en dan worstelen om Hem te ontvangen. Dat gaat in geen andere weg dan de weg van de zaligmakende overtuiging.
[Aangepast op 26/2/04 door Refojongere]
Je ageert tegen het feit dat mensen zo eenzijdig zijn geworden als het gaat om 'bekering', er wordt dan direct gezegd: God moet het geven. In feite zegt men dan: Ja, maar voor bekering moet je niet bij mij zijn. En hoe zit het dan met Gods roep dat WIJ tot bekering moeten komen?
Ds. L. Vroegindeweij gaat hier uitvoerig op in in vele pastorale stukjes.
"De mens is en blijft onbekwaam tot enig goed. Daarom heeft de vrome niet Gods hulp nodig, waarbij de mens dan voorop gaat, doch hij voelt zich zo afhankelijk dat de Heere hem alles geven moet. Zonder de Heere heeft hij geen behoefte om te bidden, geen geloof, geen werking, niets. De ontblote bidder voelt en weet, dat de Heere hem alles moet schenken en anders heeft hij niets. Daarom reikhalst hij naar Gods inwerking. Hij wil van God bewogen zijn om zelf te kunnen werken. De Heere moet telkens weer beginnen en overkomen, het willen en het werken werken."
Of is dat niet jouw ervaring, theoloog? Dan is het voor jou toch geen vraag of je jezelf moet bekeren of dat je God erom moet vragen. Oftewel: Of je zelf aan de slag moet gaan en kijken hoever je komt en dan zal God wel verder gaan. Of dat je hierin volledig God nodig gaat krijgen wanneer we de oproep tot bekering serieus gaan nemen. Of herken je dat niet? Dat je gelegen hebt aan de troon der genade om van Hem bekering en geloof te ontvangen omdat je zag dat je het zelf niet had en je het jezelf niet kon geven?
Verder zei Ds. Vroegindeweij:
Het is toch fijn, dominee, dat er een evangelie is. Nu behoeven we alleen maar te geloven, dat de Heere Jezus alles voor ons gedaan heeft. Ik weet niet, Thomas, of het zo eenvoudig is. Placht de Heiland het zo te zeggen? Geloof maar en neem maar aan, leert men in de Heilige Schrift niet.
Daar heet het: bekeert u. En ook: "Strijdt gij om in te gaan door de enge poort. Dus, dominee, dan moeten we maar afwachten of we het ooit krijgen? Van afwachten heb ik nog weinig gelezen, Thomas. Dat is toch ook weer het goede woord niet. Worsteling om in te gaan is wat anders dan afwachten. Zich bekeren is niet hetzelfde als stilzitten. Toch heb ik wel eens een predikant horen zeggen, dominee, dat we alles verkrijgen in een weg van bidden en wachten. Daar schijnt dus wel wachten bij te komen. Maar dat sluit het werken en worstelen niet uit, Thomas. Overigens is wachten iets heel anders dan afwachten.
Wachten deed de psalmist, die sprak: "Ik blijf den Heere verwachten." Wij mochten het altijd doen. Calvijn heeft daar iets moois over geschreven. Het is een bekend feit, dat sommige of vele kerkgangers niet met groot profijt de predikaties volgen. Zij komen niet tot de rechte smart over hun zonden en evenmin tot de grote vrede in Christus.
Dat is waar, dominee. Hoe zou dat komen?
Gebrek aan licht in de eerste plaats, Thomas, en dan gebrek aan licht in Gods Wet. Maar de Wet is toch niet zo moeilijk te verstaan, dominee? Ieder kan toch wel begrijpen, wat er bedoeld wordt?
Welneen, Thomas, onze ogen zijn van nature gesloten voor de geestelijkheid der Wet. Ook voelen we de klem niet. Wat moeten we dan doen, dominee, om meer vrucht van de prediking te hebben? Wij moeten bidden en worstelen, Thomas, om de indachtigmakende Geest. Van Hem schrijft Joh. 14 :26: "Maar de Trooster, de Heilige Geest, welken de Vader zenden zal in mijn naam, die zal u alles leren, en zal u indachtig maken alles, wat ik u gezegd heb." En wat zit hierin, dominee voor mannen en vrouwen, die van de prediking van Wet en Evangelie minder profijt hebben dan zij gaarne zouden willen?
Calvijn schrijft, Thomas: "Zo vermaant Hij ze dan goeden moed te hebben, tot de tijd toe dat de leer, die nu mocht schijnen onprofijtelijk te zijn, haar vrucht voortbrenge."
Nou theoloog, dat kent iedere christen toch wel: blind voor de geestelijkheid van de wet, blind voor de zwaarte van de zonde, geen droefheid hebben over je schuld naar God toe, het niet kunnen belijden van je schuld met waarachtig schuldbesef, het daarom niet kunnen verfoeien van je eigengerechtigheden en Christus alleen over te houden en je over te geven aan Hem en altijd Hem lief te hebben? Je kunt jezelf toch niet de liefde tot God geven? Die wordt door de Heilige Geest uitgestort in onze harten.
Kijk, en ook nu nog: Verstandelijk weten we het wel: Droefheid, wedergeboorte, bekering, geloof, heiliging, wandelen met Christus. Maar we moeten oppassen door te denken dat we er deel aan hebben als we er maar veel over praten en zo gewend raken aan die zaken dat ze vanzelfsprekend worden en denken dat je het zelf ook bezit.
Kijk, en sommigen willen de weg breder maken dan dat die weg is: Goed, verstandelijk kennen we onze zonden, maar geloof nou maar dat uit jezelf niets goeds komt en geloof in Christus, doe nou maar, want je komt toch geen steek verder met jezelf. Maar het GAAT OM HET BEVINDELIJKE! De waarheid in het binnenste.
En als je eens wil gaan bidden tot de Heere God, vraag jezelf dan af: Als ik vraag om vergeving van zonden, voel je die schuld en hartelijke droefheid naar God ook dan of is het enkel gewetensovertuiging? Voel je die noodzaak van vergeving, voel je die behoefte om zeker te weten of je die vergeving ook ontvangen hebt. Is jouw behoefte om heilig te leven maar drang van je geweten of heb je echt vermaak in de wet van onze God?
En als het gaat om bekering en geloof, heb je dan ook leren inzien: Wij kunnen geen nagelschrap tot onze zaligheid toedoen, zelfs niet meehelpen of de eerste stap zetten, maar aan de andere kant kun je ook niet lijdelijk afwachten?
Ja, die weg is nauw en het ware vertrouwen is geen verstandszaak, geen redeneerzaak, geen gewetensovertuiging, maar een hartezaak, dat is wantrouwen aan alles van jezelf doordat je ontdekt: Ik kan niets, maar Christus heeft alles gedaan, o, mocht ik Hem hebben, en dan worstelen om Hem te ontvangen. Dat gaat in geen andere weg dan de weg van de zaligmakende overtuiging.
[Aangepast op 26/2/04 door Refojongere]
Beste RJ,
Jammer dat altijd zo'n uitgebreidde quote jouw antwoord moet zijn. Het zou wat meer overtuigen als je zelf je best doet om antwoorden samen te vatten.
Trouwens met preken zul je mij niet overtuigen. Ook die moeten nl. eerst getoetst worden aan de Schrift. Dus wat mij betreft waarom niet een argument vanuit de Schrift aangedragen. Of anders quote eens een preek van een Pinksterbroeder. Die zegt vaak precies het tegenovergestelde, of misschien wel een grieks-orthodoxe patriarch. Ik noem maar een dwarsstraat. (Dit zijn natuurlijk voorbeelden. Bij gelijkgezinden hier op dit forum werkt het misschien nog een beetje, maar je hebt er helemaal niets aan in gesprek met andere christenen. Leer daarom hier alvast bijbelse argumentatie te gebruiken)
Overigens mag je natuurlijk best zelf voeding halen uit meditaties en preken. Alleen voor mij is ds. Vroegindeweij niet het einde van alle tegenspraak. Sorry.
[Aangepast op 26/2/04 door theoloog]
Jammer dat altijd zo'n uitgebreidde quote jouw antwoord moet zijn. Het zou wat meer overtuigen als je zelf je best doet om antwoorden samen te vatten.
Trouwens met preken zul je mij niet overtuigen. Ook die moeten nl. eerst getoetst worden aan de Schrift. Dus wat mij betreft waarom niet een argument vanuit de Schrift aangedragen. Of anders quote eens een preek van een Pinksterbroeder. Die zegt vaak precies het tegenovergestelde, of misschien wel een grieks-orthodoxe patriarch. Ik noem maar een dwarsstraat. (Dit zijn natuurlijk voorbeelden. Bij gelijkgezinden hier op dit forum werkt het misschien nog een beetje, maar je hebt er helemaal niets aan in gesprek met andere christenen. Leer daarom hier alvast bijbelse argumentatie te gebruiken)
Overigens mag je natuurlijk best zelf voeding halen uit meditaties en preken. Alleen voor mij is ds. Vroegindeweij niet het einde van alle tegenspraak. Sorry.
[Aangepast op 26/2/04 door theoloog]
<>< A Dieu
De theoloog
De theoloog
-
Refojongere
O, theoloog, ik dacht dat elke OSW-predikant het einde van alle tegenspraak was.
Maar helaas. Goed, dan vanuit de Schrift:
Wij moeten ons bekeren, dat vraagt God van ons (Markus 1:15).
Wij kunnen ons niet bekeren (Johannes 6:44)
Dus moeten wij daarom vragen: Jeremia 31:18; Klaagliederen 5:21; 2 Korinthe 5:20; Hooglied 1:4;
Maar helaas. Goed, dan vanuit de Schrift:
Wij moeten ons bekeren, dat vraagt God van ons (Markus 1:15).
Wij kunnen ons niet bekeren (Johannes 6:44)
Dus moeten wij daarom vragen: Jeremia 31:18; Klaagliederen 5:21; 2 Korinthe 5:20; Hooglied 1:4;