ZWP schreef:Dat je verwijst naar het artikel van ds. Lohuis is op zich wel grappig, want (voor zover ik weet) zijn de diensten waar hij in voorgaat niet perse toonbeeld van de klassieke liturgie die hier verdedigd wordt.
Nee, dat is waar. De titel sprak én inhoud spraken me beide erg aan. Ik vind het dan juist weer mooi, dat een predikant die niet helemaal voldoet aan het reformatorische plaatje, wel dezelfde zorgen heeft met betrekking tot de inrichting van de kerkdienst.
ZWP schreef:Aan de andere kant: áls het zo is dat de mensen (niet alleen jongeren) steeds sneller zijn afgeleid en meer prikkels nodig hebben (en dat is volgens mij wel zo), is het dan toch niet onze verantwoordelijkheid om daar iets mee te doen, binnen de Bijbelse kaders, en niet stug/star door te gaan met de manier waarop het al eeuwen gaat?
Dit is wel het doordenken waard. In de tijd van Paulus was er trouwens ook wel theater en drama. Toch heeft Paulus zich niet van deze technieken bedient om het evangelie te brengen.
Wel richtte hij zich speciefiek op het Woord, en ging met de mannen op de Areopagus in debat. Maar dat is meer op evangelisatie gericht, dan op de inrichting van de samenkomst.
We hebben van Paulus best een aantal richtlijnen hoe een dienst er uit kan zien. Daar zit meer interactie in, dan in onze traditie.
Maar Paulus blijft zich wel richten op Woord, gebed en onderlinge verbondenheid.
ZWP schreef:Aan de andere kant: áls het zo is dat de mensen (niet alleen jongeren) steeds sneller zijn afgeleid en meer prikkels nodig hebben (en dat is volgens mij wel zo), is het dan toch niet onze verantwoordelijkheid om daar iets mee te doen, binnen de Bijbelse kaders, en niet stug/star door te gaan met de manier waarop het al eeuwen gaat?
Juist de vele prikkels zorgt er voor dat er informatie slecht binnen kan komen. Er is teveel wat om aandacht vraagt, en daarom kan er niet doorgedrongen worden tot de kern. De vele prikkels lijken uitdagend, maar ze brengen een grote vermoeidheid met zich mee (wie herkent het niet?). Een geweldig instrument in de handen van de duivel: overal afleiding, veel en snel. Zo blijft er geen tijd voor God over. Juist de verstilling, het tot rust komen, is wat de Heilige Geest wil gebruiken om de aandacht naar Christus uit te doen gaan.
Ik ben er van overtuigt dat dit in deze hectische tijd zo belangrijk is.
Je ziet mensen (ook jongeren!) op allerlei manieren naar rust zoeken: in meditatietechnieken, in retraite gaan, stiltewandelingen, enzovoort.
Augustinus maakte er anderen al op attent: Je hart blijft onrustig, totdat het rust vind in God.
Dat is onveranderd gebleven.
Daarnaast: stel dat je je meer zou richten op aansluiting met de leefwereld van jongeren, dan verlies je weer de aansluiting met ouderen.
Ik zie dat in mijn eigen gemeente gebeuren. Bij de jongerendiensten haken ouderen af. Bij de reguliere diensten haken jongeren af.