De kerkhistoricus Carter Lindberg beschrijft de overgang van RK-scholastiek naar de reformatie. Als de overgang van het denken in termen van als-dan naar denken in termen van omdat-daarom. Luther zou dit laatste ontdekt hebben. Zelf kan ik deze uitspraak niet helemaal op zijn waarheid beoordelen, maar dat doet er ook niet toe.
Voor de reformatie was het denken: Als ik dit of dat doe dan is Jezus voor mij gestorven. Als ik maar een geloof heb dat door de liefde gewerkt wordt, dan ben ik zeker van mijn behoud.
Volgens Lindberg kwam Luther met het volgende: Omdat Christus gestorven is. Daarom ligt het testament met Zijn erfenis voor mij klaar. Wij moeten dit enkel aanvaarden en het testament geloven (Dus ook dat ik voor de zonde dood ben). Wij moeten niet met opgepoetste schoenen de erfenis gaan halen. We moeten gewoon gaan, want de erfenis ligt er. Dit is het geloof, wat zodoende nooit een werk kan worden, want eigenlijk is het geloof helemaal niets.
Nu is mijn vraag of wij met z'n allen niet te veel in de oude leer zijn teruggevallen met zijn als en dan. Als ik geloof, dan wordt ik zalig. Dan is geloven weer iets in zichzelf. Of als ik uitverkoren ben dan wordt ik zalig. Waarbij de uitverkiezing voor het geloof geplaatst wordt. Moeten we niet de deur open doen omdat Hij aan de deur staat en klopt? Gewoon onvoorwaardelijk.
Vaya con Dios,
parsifal
als-dan of omdat-daarom?
De kerkhistoricus Carter Lindberg beschrijft de overgang van RK-scholastiek naar de reformatie. Als de overgang van het denken in termen van als-dan naar denken in termen van omdat-daarom. Luther zou dit laatste ontdekt hebben. Zelf kan ik deze uitspraak niet helemaal op zijn waarheid beoordelen, maar dat doet er ook niet toe.
Voor de reformatie was het denken: Als ik dit of dat doe dan is Jezus voor mij gestorven. Als ik maar een geloof heb dat door de liefde gewerkt wordt, dan ben ik zeker van mijn behoud.
Volgens Lindberg kwam Luther met het volgende: Omdat Christus gestorven is. Daarom ligt het testament met Zijn erfenis voor mij klaar. Wij moeten dit enkel aanvaarden en het testament geloven (Dus ook dat ik voor de zonde dood ben). Wij moeten niet met opgepoetste schoenen de erfenis gaan halen. We moeten gewoon gaan, want de erfenis ligt er. Dit is het geloof, wat zodoende nooit een werk kan worden, want eigenlijk is het geloof helemaal niets.
Nu is mijn vraag of wij met z'n allen niet te veel in de oude leer zijn teruggevallen met zijn als en dan. Als ik geloof, dan wordt ik zalig. Dan is geloven weer iets in zichzelf. Of als ik uitverkoren ben dan wordt ik zalig. Waarbij de uitverkiezing voor het geloof geplaatst wordt. Moeten we niet de deur open doen omdat Hij aan de deur staat en klopt? Gewoon onvoorwaardelijk.
Vaya con Dios,
parsifal
Voor de reformatie was het denken: Als ik dit of dat doe dan is Jezus voor mij gestorven. Als ik maar een geloof heb dat door de liefde gewerkt wordt, dan ben ik zeker van mijn behoud.
Volgens Lindberg kwam Luther met het volgende: Omdat Christus gestorven is. Daarom ligt het testament met Zijn erfenis voor mij klaar. Wij moeten dit enkel aanvaarden en het testament geloven (Dus ook dat ik voor de zonde dood ben). Wij moeten niet met opgepoetste schoenen de erfenis gaan halen. We moeten gewoon gaan, want de erfenis ligt er. Dit is het geloof, wat zodoende nooit een werk kan worden, want eigenlijk is het geloof helemaal niets.
Nu is mijn vraag of wij met z'n allen niet te veel in de oude leer zijn teruggevallen met zijn als en dan. Als ik geloof, dan wordt ik zalig. Dan is geloven weer iets in zichzelf. Of als ik uitverkoren ben dan wordt ik zalig. Waarbij de uitverkiezing voor het geloof geplaatst wordt. Moeten we niet de deur open doen omdat Hij aan de deur staat en klopt? Gewoon onvoorwaardelijk.
Vaya con Dios,
parsifal
-
Gerrie
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste Gerrie,
Dit is ook juist het spanningsveld in de prediking. We moeten en we kunnen niet. Stellen we dan zelf ons hart open? Is dit remonstrants? Neen, God werkt beide het willen en het werken. Dit werkt door de mens heen. Een mens in geen stok en een blok. Echter het is Gods souverein werk dwars door de mens heen. Daarom zal een evenwichtige prediking altijd een spanningsveld hebben. Als dat spanningsveld ontbreekt dan klopt er iets niet in de prediking. Dan zijn we of gevallen in de ondiepte van het optimisme of in de schijndiepte van het pessimisme. Het eerste geeft de mens een vrije wil, het andere ontkracht Christus verdienste.
Dit is ook juist het spanningsveld in de prediking. We moeten en we kunnen niet. Stellen we dan zelf ons hart open? Is dit remonstrants? Neen, God werkt beide het willen en het werken. Dit werkt door de mens heen. Een mens in geen stok en een blok. Echter het is Gods souverein werk dwars door de mens heen. Daarom zal een evenwichtige prediking altijd een spanningsveld hebben. Als dat spanningsveld ontbreekt dan klopt er iets niet in de prediking. Dan zijn we of gevallen in de ondiepte van het optimisme of in de schijndiepte van het pessimisme. Het eerste geeft de mens een vrije wil, het andere ontkracht Christus verdienste.
Ik vind de opmerking van Lindberg nogal uit de lucht gegrepen. Een overgang van als-dandenken naar omdat-daaromdenken? Zou als-dan fout zijn en omdat-daarom goed? Sorry hoor, maar ik zie dit allemaal niet zo zitten. Het geeft mij het vervelende gevoel dat Lindberg (wie dat ook zijn mag, ik ken hem niet) een eigen idee naar voren wil schuiven en daarvoor hoe dan ook de steun van iets ‘vertrouwds’ wil claimen.
â€
â€
-
Basic-Liner
Toch begrijp ik wel waar je op doelt (denk ik), Parsifal! Je bedoelt dat het geloof vaak een beetje als grote doel gezien wordt. We verkrijgen de zaligheid uiteindelijk niet omdat we geloven, maar omdat Jezus Christus gekomen en gestorven is. Het geloof is ‘slechts’ een middel om deze verworven zaligheid aan te grijpen en er persoonlijk deel aan te hebben. Het geloof reinigt niet, maar het geloof in Jezus Christus!
We moeten volop de spanning tussen uitverkiezing en verantwoordelijkheid en tussen onze onmogelijkheid en plicht laten staan. Je moet uitverkiezing en geloof, uitverkiezing en onze opdracht om te kómen niet tegen elkaar uitspelen.
Ik geloof op grond van de Bijbel dat het geloof slechts de uitverkorenen wordt geschonken (uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gáve! … Gelijk Ik u uitverkoren heb van voor de grondlegging van de wereld). Als je dit echter als iets op zichzelf bekijkt, zorgt het alleen maar voor passiviteit.
Daarom staat ook de verantwoordelijkheid van de mens volop recht overeind. Er staan in de Bijbel ruim 140 oproepen tot bekering. Het is ‘eenvoudigweg’ onze plicht ons te bekeren en om te geloven, maar toch bekeert niemand zich tot God en gelooft niemand in God tenzij dat God de eerste stap zet. Kan een dode uit zichzelf gaan leven? Kijk maar eens in Ezechiël 37 (een prachtig hoofdstuk!)
In de volgende tekst wordt heel mooi over het werk van God en het werk van de mens gesproken: Werkt uzelfs zaligheid met vreze en beven (de opdracht), WANT het is God die in u werkt beiden het willen en het werken (de enige oorzaak van ons werken). Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader hem trekke: als we dus komen is dat Gods trekkende liefde en niet uit onszelf komend enthousiasme!!
We moeten volop de spanning tussen uitverkiezing en verantwoordelijkheid en tussen onze onmogelijkheid en plicht laten staan. Je moet uitverkiezing en geloof, uitverkiezing en onze opdracht om te kómen niet tegen elkaar uitspelen.
Ik geloof op grond van de Bijbel dat het geloof slechts de uitverkorenen wordt geschonken (uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gáve! … Gelijk Ik u uitverkoren heb van voor de grondlegging van de wereld). Als je dit echter als iets op zichzelf bekijkt, zorgt het alleen maar voor passiviteit.
Daarom staat ook de verantwoordelijkheid van de mens volop recht overeind. Er staan in de Bijbel ruim 140 oproepen tot bekering. Het is ‘eenvoudigweg’ onze plicht ons te bekeren en om te geloven, maar toch bekeert niemand zich tot God en gelooft niemand in God tenzij dat God de eerste stap zet. Kan een dode uit zichzelf gaan leven? Kijk maar eens in Ezechiël 37 (een prachtig hoofdstuk!)
In de volgende tekst wordt heel mooi over het werk van God en het werk van de mens gesproken: Werkt uzelfs zaligheid met vreze en beven (de opdracht), WANT het is God die in u werkt beiden het willen en het werken (de enige oorzaak van ons werken). Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader hem trekke: als we dus komen is dat Gods trekkende liefde en niet uit onszelf komend enthousiasme!!
Bedankt voor de reacties, Basic-liner verwoordt voor een groot deel wel mijn mening. Toch wil ik nog wat dingen toevoegen, voornamelijk ik reactie op Pied.
Allereerst ik ben geen kenner van de reformatie. Ik heb wat algemene boeken over deze periode gelezen en wat teksten van Luther, Calvijn en bijvoorbeeld Hofman. van Carter Lindberg weet ik dat zijn boek "the European reformations" gebruikt wordt bij het vak kerkgeschiedenis op de universiteit Utrecht. Vandaar dat ik wel enigszins vertrouwde op historische opmerkingen van hem. Maar goed dit wordt niet algemeen gedeeld en daarom zou ik me nu wat los maken van de geschiedenis.
Het is denk ik wel van het grootste belang om in het geloof bij God te beginnen en geen enkele voorwaarde te zien. Het Testament ligt klaar, de beloften zijn algemeen. Iedereen die vermoeit of belast is mag komen, en Christus zal dat juk afnemen. Jezus is gestorven voor de hele wereld. Iedereen die dorst heeft mag komen en drinken om niet. Dit is allemaal onvoorwaardelijk. De beloften liggen vast in de geschiedenis, niet in ons geloof of iets degelijks.
Het grootste is al gebeurd, nee alles is al gebeurd. Het geloof is niets meer, enkel het erkennen van wat gebeurt is en zo deelachtig worden. Vandaar dat ook het doopformulier rustig met het gebed kan sluiten, waarmee afgesloten wordt. Dit gebed is volop Bijbels, (Niet dat de doop de eis is voor de dingen waarin over gesproken wordt, maar wel een erkenning van deze dingen).
Het gevaar wat ik nu aan alle kanten zie is dat wij er toch iets tussen gaan plaatsen. Of dat nu het geloof is (wat een eigen waarde krijgt, en zodoende meer aandacht krijgt dan goed is.) of de uitverkiezing (waarin de kennis van deze uitverkiezing aan het tot Christus gaan vooraf moet gaan.), in beide gevallen ga je m.i. de fout in.
Mijn inziens is het Bijbels om op Christus onvoorwaardelijke roep tot Hem te komen en bij Hem vandaan terugkijkend over geloof en verkiezing te spreken. Immers zonder geloof vlucht je niet tot Hem en het geloof is Gods gave. Maar dat zijn zaken die we moeten weten met ons hart, maar niet hoeven te ervaren vooraf. Ik dacht dat het een van de Erskines was die schreef: "Het is opvallend dat er staat dat wie tot Mij komt, geenszins uitgeworpen zal worden en niet "wie de Vader Mij gegeven hebt zal geenszins uitgeworpen worden."" Het is allemaal waar dat het Gods grote genade is dat je gelooft. Hem zij de eer, maar laat dit op de eer gericht blijven, en geen andere functies gaan vervullen in de weg met Christus.
Een ander punt is het wel moeten, maar het niet kunnen. Laat ik voorop stellen dat we van nature inderdaad niet kunnen. Zo kon de verlamde man ook niet lopen en de man met de verdorde hand, zijn hand niet uitstrekken. Maar op Jezus' bevel nam de een zijn bed op en liep weg en de ander stak zijn hand uit. Het is een wonder in de grootste zin van het woord, dat wij kunnen reageren op de oproep, maar laten we ook uit de wonder leven. Nogmaals dit alles is een gave van God, maar daar hebben wij in het gehoorzamen enkel voor te danken en niet op te wachten of er ook maar aan te twijfelen of deze gave voor ons is. God werkt het willen en het werken. God is geen sadist, die wel het willen werkt en niet de rest.
Ik besef nu wel dat dit voor veel mensen een belediging is. Alsof zij die zoeken en niet gevonden hebben niet goed gezocht hebben. Ik zou ook zeker niet willen aanraden om te stoppen met zoeken. God kan ons een tijd in het duister laten dwalen, misschien om ons dingen te leren, of om zoveel andere redenen. Wij kunnen die redenen vaak niet begrijpen, maar God weet wat Hij doet. Maar ook voor deze zoekende mensen is de belofte dat zij alles zullen krijgen wat van Christus is. Zij hebben de zaken nog niet, maar wel de belofte dat ze die zullen krijgen en dat God niet laat varen wat zijn hand begon. En juist bij deze mensen zal het niet ophouden als ze zeker zijn van de behouden vaart. Nee nooit! Het zal een dankend verder zoeken zijn, om niet alleen zelf behouden te worden, maar ook om bij de grote koning te zijn. Geen angst is dan meer nodig, maar er is een begeerte naar Christus.
Vaya con Dios,
parsifal
Allereerst ik ben geen kenner van de reformatie. Ik heb wat algemene boeken over deze periode gelezen en wat teksten van Luther, Calvijn en bijvoorbeeld Hofman. van Carter Lindberg weet ik dat zijn boek "the European reformations" gebruikt wordt bij het vak kerkgeschiedenis op de universiteit Utrecht. Vandaar dat ik wel enigszins vertrouwde op historische opmerkingen van hem. Maar goed dit wordt niet algemeen gedeeld en daarom zou ik me nu wat los maken van de geschiedenis.
Het is denk ik wel van het grootste belang om in het geloof bij God te beginnen en geen enkele voorwaarde te zien. Het Testament ligt klaar, de beloften zijn algemeen. Iedereen die vermoeit of belast is mag komen, en Christus zal dat juk afnemen. Jezus is gestorven voor de hele wereld. Iedereen die dorst heeft mag komen en drinken om niet. Dit is allemaal onvoorwaardelijk. De beloften liggen vast in de geschiedenis, niet in ons geloof of iets degelijks.
Het grootste is al gebeurd, nee alles is al gebeurd. Het geloof is niets meer, enkel het erkennen van wat gebeurt is en zo deelachtig worden. Vandaar dat ook het doopformulier rustig met het gebed kan sluiten, waarmee afgesloten wordt. Dit gebed is volop Bijbels, (Niet dat de doop de eis is voor de dingen waarin over gesproken wordt, maar wel een erkenning van deze dingen).
Het gevaar wat ik nu aan alle kanten zie is dat wij er toch iets tussen gaan plaatsen. Of dat nu het geloof is (wat een eigen waarde krijgt, en zodoende meer aandacht krijgt dan goed is.) of de uitverkiezing (waarin de kennis van deze uitverkiezing aan het tot Christus gaan vooraf moet gaan.), in beide gevallen ga je m.i. de fout in.
Mijn inziens is het Bijbels om op Christus onvoorwaardelijke roep tot Hem te komen en bij Hem vandaan terugkijkend over geloof en verkiezing te spreken. Immers zonder geloof vlucht je niet tot Hem en het geloof is Gods gave. Maar dat zijn zaken die we moeten weten met ons hart, maar niet hoeven te ervaren vooraf. Ik dacht dat het een van de Erskines was die schreef: "Het is opvallend dat er staat dat wie tot Mij komt, geenszins uitgeworpen zal worden en niet "wie de Vader Mij gegeven hebt zal geenszins uitgeworpen worden."" Het is allemaal waar dat het Gods grote genade is dat je gelooft. Hem zij de eer, maar laat dit op de eer gericht blijven, en geen andere functies gaan vervullen in de weg met Christus.
Een ander punt is het wel moeten, maar het niet kunnen. Laat ik voorop stellen dat we van nature inderdaad niet kunnen. Zo kon de verlamde man ook niet lopen en de man met de verdorde hand, zijn hand niet uitstrekken. Maar op Jezus' bevel nam de een zijn bed op en liep weg en de ander stak zijn hand uit. Het is een wonder in de grootste zin van het woord, dat wij kunnen reageren op de oproep, maar laten we ook uit de wonder leven. Nogmaals dit alles is een gave van God, maar daar hebben wij in het gehoorzamen enkel voor te danken en niet op te wachten of er ook maar aan te twijfelen of deze gave voor ons is. God werkt het willen en het werken. God is geen sadist, die wel het willen werkt en niet de rest.
Ik besef nu wel dat dit voor veel mensen een belediging is. Alsof zij die zoeken en niet gevonden hebben niet goed gezocht hebben. Ik zou ook zeker niet willen aanraden om te stoppen met zoeken. God kan ons een tijd in het duister laten dwalen, misschien om ons dingen te leren, of om zoveel andere redenen. Wij kunnen die redenen vaak niet begrijpen, maar God weet wat Hij doet. Maar ook voor deze zoekende mensen is de belofte dat zij alles zullen krijgen wat van Christus is. Zij hebben de zaken nog niet, maar wel de belofte dat ze die zullen krijgen en dat God niet laat varen wat zijn hand begon. En juist bij deze mensen zal het niet ophouden als ze zeker zijn van de behouden vaart. Nee nooit! Het zal een dankend verder zoeken zijn, om niet alleen zelf behouden te worden, maar ook om bij de grote koning te zijn. Geen angst is dan meer nodig, maar er is een begeerte naar Christus.
Vaya con Dios,
parsifal
Pied,
Ik blijf problemen hebben met de manier waarop je stelling neemt. In bijna alles ben ik het in strikte zin met je eens. Wat de praktijk betreft liggen we misschien mijlenver uitelkaar.
Het geloof is het middel waardoor de vaste beloften voor ons zichtbaar worden, waardoor we ze voor waar aannemen en waardoor ze op ons betrokken worden. Als er geen geloof is, zullen de belofte inderdaad niet op ons van toepassing worden. Ze zijn dan nog steeds voor ons, maar wij hebben niet gewild. (En nogmaals God werkt ook het willen, daar wil ik niet van afwijken). Maar als er nu een zien op Christus en de belofte is, als er nu het verlangen is dat deze dingen voor mij van toepassing zijn, dan is God al bezig geweest. Dan blijft het 100% waar dat wij van nature niet willen, maar we hoeven het ook niet van nature te doen. En op zo'n moment kunnen door het geloof de beloften zelfs al werkelijk zijn. Behouden zijn daar mag je dan op vertrouwen, als je verlangt naar God, als je ook bij Hem wilt zijn. Juist het vertrouwen, zal dit laatste ook werken. (En weer het is God die het werkt, maar dat zien wij niet altijd direct).
Hierbij denk ik dat er geen oog moet zijn voor het geloof zelf. Net zoals het weinig zin heeft om een verrekijker uitgebreid te bestuderen. Als je de beloften ziet, als je Christus ziet en naar Hem verlangt is dat geloof er. Ik denk dat dit ook de betekenis is van 2 Korinthe 13:5. Ik vraag me af of de andere teksten nadruk leggen op het geloof met betrekking tot de zaligheid. Het geloof is hier altijd iets wat op iets ziet. Niet op het geloof zelf.
Ik ben het echt met je eens dat God het geloof geeft aan wie Hij wil. Maar God is geen sadist dat Hij wel het willen in een mens zou werken en niet het geloof. Als iemand gaat zoeken, zal ook het geloof komen. En als het geloof er is zal ook op aarde de ontmoeting met God al komen. En Gods roep komt door de Bijbel zelfs tot iedereen die het leest. Als er staat bekeert U en jij gelooft dat dit God's Woord is dan zul je ook bekeerd worden. Het zal nog via jou gaan ook, dus je doet het ook nog zelf. We kunnen dit niet van nature. Maar Hij die ons roept is sterker dan onze natuur. Waarom moet dat eenvoudige geloof toch zo moeilijk worden gemaakt? God zegt het en het is. Zal hij enigszins onbetrouwbaar zijn door te zeggen, dat Hij geen lust heeft aan de dood van de Goddelozen? Zou Hij niet willen dat alle mensen behouden worden? Hoort er iemand niet bij de hele wereld? Zou Petrus gelogen hebben toen hij zij dat "U de belofte toekomt" Hij zei dit in het algemeen, alleen voor degenen die het geloofden werd het toegepast.
Zelf ben ik niet in alles een fan van het doopformulier. Maar dat slotgebed is volgens mij niet op lucht gebaseerd. God's belofte is dat Hij ons als kinderen heeft willen aannemen. Hier mogen we op terugvallen in alle zondigheid. Niets van ons. Hij kijkt naar ons alsof we Christus zijn. Dit is wat we moeten geloven, zonder voorwaarden en zonder op het geloof zelf te zien, als iets wat er bij moet komen. Dan krijgt het geloof te veel eer. Eer die alleen God toekomt.
Mijn laatste alinea uit het vorige stuk was niet om zaken te relativeren. Ik kan me echter voorstellen dat mensen zo weinig van God zien, nog zo vaak aan alles twijfelen. Weer op Zichzelf zien. Of de deur openen en de Geliefde niet zien. Soms moeten wij leren om echt in niets meer op ons zelf te vertrouwen. Om echt te geloven zonder te zien. Dan kan God verborgen blijven voor een tijd. Dan blijven wij in de woestijn. Juist dan is het zo heerlijk om toch te mogen weten. Het is vast en zeker. Godzijdank, Hij heeft het beloofd. Het zoeken kan dan verder gaan naar God, naar de toepassing van Zijn beloften. Naar de volle zekerheid in het hart. Maar al zit het vertrouwen op je behoudt in je verstand, al heb je er alleen maar van gehoord, weet het dan met je verstand en zoek verder met al je kracht maar zonder wanhoop voor de toekomst enkel met wanhoop over je huidige situatie.
Vaya con Dios,
parsifal
Ik blijf problemen hebben met de manier waarop je stelling neemt. In bijna alles ben ik het in strikte zin met je eens. Wat de praktijk betreft liggen we misschien mijlenver uitelkaar.
Het geloof is het middel waardoor de vaste beloften voor ons zichtbaar worden, waardoor we ze voor waar aannemen en waardoor ze op ons betrokken worden. Als er geen geloof is, zullen de belofte inderdaad niet op ons van toepassing worden. Ze zijn dan nog steeds voor ons, maar wij hebben niet gewild. (En nogmaals God werkt ook het willen, daar wil ik niet van afwijken). Maar als er nu een zien op Christus en de belofte is, als er nu het verlangen is dat deze dingen voor mij van toepassing zijn, dan is God al bezig geweest. Dan blijft het 100% waar dat wij van nature niet willen, maar we hoeven het ook niet van nature te doen. En op zo'n moment kunnen door het geloof de beloften zelfs al werkelijk zijn. Behouden zijn daar mag je dan op vertrouwen, als je verlangt naar God, als je ook bij Hem wilt zijn. Juist het vertrouwen, zal dit laatste ook werken. (En weer het is God die het werkt, maar dat zien wij niet altijd direct).
Hierbij denk ik dat er geen oog moet zijn voor het geloof zelf. Net zoals het weinig zin heeft om een verrekijker uitgebreid te bestuderen. Als je de beloften ziet, als je Christus ziet en naar Hem verlangt is dat geloof er. Ik denk dat dit ook de betekenis is van 2 Korinthe 13:5. Ik vraag me af of de andere teksten nadruk leggen op het geloof met betrekking tot de zaligheid. Het geloof is hier altijd iets wat op iets ziet. Niet op het geloof zelf.
Ik ben het echt met je eens dat God het geloof geeft aan wie Hij wil. Maar God is geen sadist dat Hij wel het willen in een mens zou werken en niet het geloof. Als iemand gaat zoeken, zal ook het geloof komen. En als het geloof er is zal ook op aarde de ontmoeting met God al komen. En Gods roep komt door de Bijbel zelfs tot iedereen die het leest. Als er staat bekeert U en jij gelooft dat dit God's Woord is dan zul je ook bekeerd worden. Het zal nog via jou gaan ook, dus je doet het ook nog zelf. We kunnen dit niet van nature. Maar Hij die ons roept is sterker dan onze natuur. Waarom moet dat eenvoudige geloof toch zo moeilijk worden gemaakt? God zegt het en het is. Zal hij enigszins onbetrouwbaar zijn door te zeggen, dat Hij geen lust heeft aan de dood van de Goddelozen? Zou Hij niet willen dat alle mensen behouden worden? Hoort er iemand niet bij de hele wereld? Zou Petrus gelogen hebben toen hij zij dat "U de belofte toekomt" Hij zei dit in het algemeen, alleen voor degenen die het geloofden werd het toegepast.
Zelf ben ik niet in alles een fan van het doopformulier. Maar dat slotgebed is volgens mij niet op lucht gebaseerd. God's belofte is dat Hij ons als kinderen heeft willen aannemen. Hier mogen we op terugvallen in alle zondigheid. Niets van ons. Hij kijkt naar ons alsof we Christus zijn. Dit is wat we moeten geloven, zonder voorwaarden en zonder op het geloof zelf te zien, als iets wat er bij moet komen. Dan krijgt het geloof te veel eer. Eer die alleen God toekomt.
Mijn laatste alinea uit het vorige stuk was niet om zaken te relativeren. Ik kan me echter voorstellen dat mensen zo weinig van God zien, nog zo vaak aan alles twijfelen. Weer op Zichzelf zien. Of de deur openen en de Geliefde niet zien. Soms moeten wij leren om echt in niets meer op ons zelf te vertrouwen. Om echt te geloven zonder te zien. Dan kan God verborgen blijven voor een tijd. Dan blijven wij in de woestijn. Juist dan is het zo heerlijk om toch te mogen weten. Het is vast en zeker. Godzijdank, Hij heeft het beloofd. Het zoeken kan dan verder gaan naar God, naar de toepassing van Zijn beloften. Naar de volle zekerheid in het hart. Maar al zit het vertrouwen op je behoudt in je verstand, al heb je er alleen maar van gehoord, weet het dan met je verstand en zoek verder met al je kracht maar zonder wanhoop voor de toekomst enkel met wanhoop over je huidige situatie.
Vaya con Dios,
parsifal
-
Refojongere
Beste Pied,
Bedankt voor je heldere reactie. Toch riep het bij mij heel veel vragen op.
Ik was het met je eens dat verlangen naar het geloof niet noodzakelijk tot het geloof leidt.
Het lijkt me echter van het grootste belang, te weten of het geloof wel een waar, zaligmakend geloof is.
Hoe weet ik dit?
“Zou Hij niet willen dat alle mensen behouden worden?â€
Bedankt voor je heldere reactie. Toch riep het bij mij heel veel vragen op.
Ik was het met je eens dat verlangen naar het geloof niet noodzakelijk tot het geloof leidt.
Het lijkt me echter van het grootste belang, te weten of het geloof wel een waar, zaligmakend geloof is.
Hoe weet ik dit?
“Zou Hij niet willen dat alle mensen behouden worden?â€
Pied,
Bedankt voor je reactie. Ik zal nu weer proberen te reageren.
Het verlangen te geloven is het geloof nog niet zelf, hoewel het niet veel verschilt. Het een vreemde vrouw aanzien om te begeren is al overspel. Zo geloof ik ook dat het op Christus zien, om in Hem te geloven, waarbij dat je wens is, ook al in zekere zin het geloof is. Alleen zou degene die dat verlangen heeft er nooit tevreden mee zijn, als het bij het verlangen tot geloven blijft. Niet omdat zijn heil op het spel staat, maar eerder omdat zijn verlangen nog niet vervuld is.
Over Nicodemus. Deze moest nog over veel dingen leren. De vraag was ook of hij op dat moment op zoek was naar Jezus als Christus ofdat hij een theologische discussie wilde aangaan. Ik moet bekennen dat ik bij het plaatsen van het begin van deze discussie vooral gedacht heb aan mensen die echt zoeken, mensen die weten dat ze tot Christus moeten komen omdat Hij de Enige is die leven kan geven. Voor deze mensen geldt wel degelijk dat ze enkel maar in de vervulde beloften moeten geloven. Het gaat dan niet om een waar geloof, maar om eenvoudig geloof en vertrouwen. (Vrijwel nergens in de Bijbel wordt uitgelegd wat een waar geloof is. Als de opdracht klinkt om te geloven in Jezus Christus begrijpen de mensen wat er mee bedoelt wordt, zo denk ik dat het om een eenvoudig geloven gaat in de betekenis die in het normale leven voor geloven doorgaat, in de zin van een "vol vertrouwen voor waar houden") Nicodemus wordt bovendien ingelicht over de basis van het Koninkrijk van God. Het gaat eerst over wedergeboorte, natuurlijk gaat alles van God uit. Maar zodra Nicodemus verder vraagt wordt duidelijk dat dit alles gebeurt door een zien op de verhoogde slang (Christus). Daar is alles al gebeurd er hoeft niets meer bij te komen. Alsof de mensen in de woestijn zouden praten over het zien. Alsof ze eerst maar hun ogen zouden gaan onderzoeken voordat ze gaan kijken. Nee toch. Alleen over de verhoogde slang wordt gepraat.
Uit Numeri 23 blijkt niets over een verlangen van Bileam. Het gaat om woorden door God in Bileam's mond gelegd. Hij heeft zelf een heel ander verlangen. Hij wil later Israel zelfs ten val brengen. Hierbij weet ik trouwens dat deze uitleg problemen geeft, want Bileam spreekt wel over zichzelf. Hoe dit zit weet ik niet. Echter uit het geheel van de tekst moet ik dus ook concluderen dat Bileam niet wilde zeggen wat hij zei.
Ja, de vergelijking met de verrekijker gaat niet helemaal op, dat klopt. Maar het volgende gaat wel op, als je de beloften van God ziet en er naar verlangt is dat geloof of in ieder geval heb je dan de garantie voor geloof en behoud. Dat is de inhoud van de beloften. Als je de beloften ziet, dan kan dat niet door een vals geloof. We kunnen wel iets zien wat op geloof lijkt en daardoor vertrouwen op ons geloof. Maar zonder geloof kunnen wij niets van Christus en Zijn beloften zien en hier op vertrouwen.
Toch kom ik weer terug op de verrekijker. Als het je zwart voor ogen is dan zitten de doppen er nog op. Als je er iets doorheen ziet zitten er geen doppen op. Als er geen lenzen in de verrekijker zitten is het geen verrekijker en zul je er niets van Gods beloften doorheen zien en er ook niet in zijn minst op kunnen vertrouwen.
Wat wilden de rijke jongeling, de farizeeers en Saul? Eigen eer, misschien. Waren ze echt op Jezus uit voor hun behoud. Ik denk het niet. Maar deze mensen aanvaarden de beloften ook niet. Ze wilden zelf iets doen, ze wilden geeerd worden door de mensen. De gelijkenis van de dwaze maagden is inderdaad moeilijker in dit opzicht. Toch ben ik niet overtuigd. Deze vrouwen gingen toen het te laat was nog verlangen naar het feest. Maar ik denk niet dat de gelijkenis van de dwaze maagden ons er in de eerste plaats op wijst dat er mensen geen olie hebben. Het is een oproep van waakt en wees klaar. Ook is het een oproep om te zorgen dat je klaar bent als Gods aanwezigheid niet direct duidelijk zichtbaar is.
Oke, Met God's wil hebben we weer een punt aangeroerd waar met goed fatsoen niet over te spreken is. Wat God wil gebeurt. God straft sommige mensen. Maat toch staat er dat God niet wil dat iemand verloren gaat of om het met 1 Timotheus 2:3/4 te zeggen: "Want dat is goed en aangenaam voor God, onzen Zaligmaker; Welke wil, dat alle mensen zalig worden, en tot kennis der waarheid komen."
Het alle mensen hier kan niet betrokken worden op enkel de uitverkorenen lijkt me. Daar is de uitdrukking te sterk voor. Of in het Grieks moet dit anders zijn, die taal beheers ik niet, maar misschien zijn er mensen die dit uit kunnen leggen. We kunnen God's wil niet in een logisch stramien plaatsen. We moeten God's almacht niet gaan ontkennen. We moeten daarentegen ook geen teksten weg doen uit de Bijbel of door een theologie iets anders laten zeggen dan er staat. Nu maak ik me daar ook schuldig aan, vrees ik, niet bewust, maar het zit er zo in. Maar laten we alsjeblieft niet de theologie de Bijbel laten uitleggen, maar laten we de Bijbel zichzelf laten uitleggen. Van dit punt ben ik wel vrijwel zeker van de steun die ik vind bij reformatoren als Luther en Zwingli (Calvijn weet ik minder van). Deze twee betuigden dat de Bijbel als het ware zelf sprak en voldoende was en zij bestreden de Scholastiek waarin de Bijbel in een Theologisch raster werd geplaatst.
Ik heb ook moeite met het spreken over uitverkiezing, in ieder geval met het hierover spreken voordat over het heil gesproken wordt of waar de uitverkiezing als voorwaarde gaat dienen. In strikt logische zin is het ook een voorwaarde, maar nergens, maar dan ook nergens wordt er zo in de Bijbel over gesproken. Altijd is het een achteraf praten, waarbij God geprezen wordt voor Zijn heerlijke genade. Er wordt gezegd dat het geloof een gave is. Dank God daarvoor, roem niet in jezelf. Er wordt over de geschiedenis gesproken, maar niet over het hier en nu over en tegen niet uitverkorenen. De functie van de vraag naar een echt geloof heeft de verkiezing niet in de Bijbelse Evangelieverkondiging. Enkel de troost van de zekerheid en de oproep tot dankbaarheid. Hierbij kan misschien ook gezegd worden een verklaring voor het ongeloof van mensen in Romeinen 9. Hoewel dit ook wel uitgelegd wordt als een verklaring voor de keus van Israel en niet die voor personen, maar goed zelfs hier is de uitverkiezing niet iets wat in de zelfbeproeving een plaats heeft.
Wat betreft de doop, denk ik dat de regel die refojongere ook aanhaalt uit het formulier voor maar een uitleg vatbaar is. Zelf ben ik wel eens zo vrij om het met belijdenisgeschriften of met de formulieren niet helemaal eens te zijn, daarom wil ik hier niet te vast op gaan staan. Maar wel is dit zelfde punt voor mij een belangrijke reden geweest om de kinderdoop te aanvaarden, omdat ik het ook in de Bijbel dacht te kunnen lezen. Gods beloften staan er al, ze moeten enkel geloofd en aanvaard worden uit genade.
In de toespraak van Petrus wordt gesproken tegen allen die hem hoorden, niet alleen tegen de uitverkorenen. De belofte komt toe aan een ieder tot wie het woord komt, iedereen tot wie het Woord verkondigd wordt. Al deze mensen zijn geroepen.
Tot slot een lied wat mij heeft aangesproken en mijn inziens van geloof getuigt:
Sometimes I believe all the lies
so I can do the things I should despise
and every day I am swayed
by whatever is on my mind
I hear it all depends on my faith
so I'm feeling precarious
The only problem I have with these mysteries
is they're so mysterious
And like a consumer I've been thinking
if I could just get a bit more
More than my fifteen minutes of faith,
then I'd be secure
Chorus:
My faith is like shifting sand,
changed by every wave
My faith is like shifting sand
so I stand on grace
I've begged you for some proof
for my Thomas eyes to see
A slithering staff, a leprous hand
and lions resting lazily
A glimpse of your back side glory
and this soaked altar going ablaze
But you know I've seen so much,
I explained it away
Chorus
Waters rose as my doubts reigned,
my sand-castle faith, it slipped away
I found myself standing on your grace,
it's been there all the time
Chorus
Vaya con Dios,
parsifal
Bedankt voor je reactie. Ik zal nu weer proberen te reageren.
Het verlangen te geloven is het geloof nog niet zelf, hoewel het niet veel verschilt. Het een vreemde vrouw aanzien om te begeren is al overspel. Zo geloof ik ook dat het op Christus zien, om in Hem te geloven, waarbij dat je wens is, ook al in zekere zin het geloof is. Alleen zou degene die dat verlangen heeft er nooit tevreden mee zijn, als het bij het verlangen tot geloven blijft. Niet omdat zijn heil op het spel staat, maar eerder omdat zijn verlangen nog niet vervuld is.
Over Nicodemus. Deze moest nog over veel dingen leren. De vraag was ook of hij op dat moment op zoek was naar Jezus als Christus ofdat hij een theologische discussie wilde aangaan. Ik moet bekennen dat ik bij het plaatsen van het begin van deze discussie vooral gedacht heb aan mensen die echt zoeken, mensen die weten dat ze tot Christus moeten komen omdat Hij de Enige is die leven kan geven. Voor deze mensen geldt wel degelijk dat ze enkel maar in de vervulde beloften moeten geloven. Het gaat dan niet om een waar geloof, maar om eenvoudig geloof en vertrouwen. (Vrijwel nergens in de Bijbel wordt uitgelegd wat een waar geloof is. Als de opdracht klinkt om te geloven in Jezus Christus begrijpen de mensen wat er mee bedoelt wordt, zo denk ik dat het om een eenvoudig geloven gaat in de betekenis die in het normale leven voor geloven doorgaat, in de zin van een "vol vertrouwen voor waar houden") Nicodemus wordt bovendien ingelicht over de basis van het Koninkrijk van God. Het gaat eerst over wedergeboorte, natuurlijk gaat alles van God uit. Maar zodra Nicodemus verder vraagt wordt duidelijk dat dit alles gebeurt door een zien op de verhoogde slang (Christus). Daar is alles al gebeurd er hoeft niets meer bij te komen. Alsof de mensen in de woestijn zouden praten over het zien. Alsof ze eerst maar hun ogen zouden gaan onderzoeken voordat ze gaan kijken. Nee toch. Alleen over de verhoogde slang wordt gepraat.
Uit Numeri 23 blijkt niets over een verlangen van Bileam. Het gaat om woorden door God in Bileam's mond gelegd. Hij heeft zelf een heel ander verlangen. Hij wil later Israel zelfs ten val brengen. Hierbij weet ik trouwens dat deze uitleg problemen geeft, want Bileam spreekt wel over zichzelf. Hoe dit zit weet ik niet. Echter uit het geheel van de tekst moet ik dus ook concluderen dat Bileam niet wilde zeggen wat hij zei.
Ja, de vergelijking met de verrekijker gaat niet helemaal op, dat klopt. Maar het volgende gaat wel op, als je de beloften van God ziet en er naar verlangt is dat geloof of in ieder geval heb je dan de garantie voor geloof en behoud. Dat is de inhoud van de beloften. Als je de beloften ziet, dan kan dat niet door een vals geloof. We kunnen wel iets zien wat op geloof lijkt en daardoor vertrouwen op ons geloof. Maar zonder geloof kunnen wij niets van Christus en Zijn beloften zien en hier op vertrouwen.
Toch kom ik weer terug op de verrekijker. Als het je zwart voor ogen is dan zitten de doppen er nog op. Als je er iets doorheen ziet zitten er geen doppen op. Als er geen lenzen in de verrekijker zitten is het geen verrekijker en zul je er niets van Gods beloften doorheen zien en er ook niet in zijn minst op kunnen vertrouwen.
Wat wilden de rijke jongeling, de farizeeers en Saul? Eigen eer, misschien. Waren ze echt op Jezus uit voor hun behoud. Ik denk het niet. Maar deze mensen aanvaarden de beloften ook niet. Ze wilden zelf iets doen, ze wilden geeerd worden door de mensen. De gelijkenis van de dwaze maagden is inderdaad moeilijker in dit opzicht. Toch ben ik niet overtuigd. Deze vrouwen gingen toen het te laat was nog verlangen naar het feest. Maar ik denk niet dat de gelijkenis van de dwaze maagden ons er in de eerste plaats op wijst dat er mensen geen olie hebben. Het is een oproep van waakt en wees klaar. Ook is het een oproep om te zorgen dat je klaar bent als Gods aanwezigheid niet direct duidelijk zichtbaar is.
Oke, Met God's wil hebben we weer een punt aangeroerd waar met goed fatsoen niet over te spreken is. Wat God wil gebeurt. God straft sommige mensen. Maat toch staat er dat God niet wil dat iemand verloren gaat of om het met 1 Timotheus 2:3/4 te zeggen: "Want dat is goed en aangenaam voor God, onzen Zaligmaker; Welke wil, dat alle mensen zalig worden, en tot kennis der waarheid komen."
Het alle mensen hier kan niet betrokken worden op enkel de uitverkorenen lijkt me. Daar is de uitdrukking te sterk voor. Of in het Grieks moet dit anders zijn, die taal beheers ik niet, maar misschien zijn er mensen die dit uit kunnen leggen. We kunnen God's wil niet in een logisch stramien plaatsen. We moeten God's almacht niet gaan ontkennen. We moeten daarentegen ook geen teksten weg doen uit de Bijbel of door een theologie iets anders laten zeggen dan er staat. Nu maak ik me daar ook schuldig aan, vrees ik, niet bewust, maar het zit er zo in. Maar laten we alsjeblieft niet de theologie de Bijbel laten uitleggen, maar laten we de Bijbel zichzelf laten uitleggen. Van dit punt ben ik wel vrijwel zeker van de steun die ik vind bij reformatoren als Luther en Zwingli (Calvijn weet ik minder van). Deze twee betuigden dat de Bijbel als het ware zelf sprak en voldoende was en zij bestreden de Scholastiek waarin de Bijbel in een Theologisch raster werd geplaatst.
Ik heb ook moeite met het spreken over uitverkiezing, in ieder geval met het hierover spreken voordat over het heil gesproken wordt of waar de uitverkiezing als voorwaarde gaat dienen. In strikt logische zin is het ook een voorwaarde, maar nergens, maar dan ook nergens wordt er zo in de Bijbel over gesproken. Altijd is het een achteraf praten, waarbij God geprezen wordt voor Zijn heerlijke genade. Er wordt gezegd dat het geloof een gave is. Dank God daarvoor, roem niet in jezelf. Er wordt over de geschiedenis gesproken, maar niet over het hier en nu over en tegen niet uitverkorenen. De functie van de vraag naar een echt geloof heeft de verkiezing niet in de Bijbelse Evangelieverkondiging. Enkel de troost van de zekerheid en de oproep tot dankbaarheid. Hierbij kan misschien ook gezegd worden een verklaring voor het ongeloof van mensen in Romeinen 9. Hoewel dit ook wel uitgelegd wordt als een verklaring voor de keus van Israel en niet die voor personen, maar goed zelfs hier is de uitverkiezing niet iets wat in de zelfbeproeving een plaats heeft.
Wat betreft de doop, denk ik dat de regel die refojongere ook aanhaalt uit het formulier voor maar een uitleg vatbaar is. Zelf ben ik wel eens zo vrij om het met belijdenisgeschriften of met de formulieren niet helemaal eens te zijn, daarom wil ik hier niet te vast op gaan staan. Maar wel is dit zelfde punt voor mij een belangrijke reden geweest om de kinderdoop te aanvaarden, omdat ik het ook in de Bijbel dacht te kunnen lezen. Gods beloften staan er al, ze moeten enkel geloofd en aanvaard worden uit genade.
In de toespraak van Petrus wordt gesproken tegen allen die hem hoorden, niet alleen tegen de uitverkorenen. De belofte komt toe aan een ieder tot wie het woord komt, iedereen tot wie het Woord verkondigd wordt. Al deze mensen zijn geroepen.
Tot slot een lied wat mij heeft aangesproken en mijn inziens van geloof getuigt:
Sometimes I believe all the lies
so I can do the things I should despise
and every day I am swayed
by whatever is on my mind
I hear it all depends on my faith
so I'm feeling precarious
The only problem I have with these mysteries
is they're so mysterious
And like a consumer I've been thinking
if I could just get a bit more
More than my fifteen minutes of faith,
then I'd be secure
Chorus:
My faith is like shifting sand,
changed by every wave
My faith is like shifting sand
so I stand on grace
I've begged you for some proof
for my Thomas eyes to see
A slithering staff, a leprous hand
and lions resting lazily
A glimpse of your back side glory
and this soaked altar going ablaze
But you know I've seen so much,
I explained it away
Chorus
Waters rose as my doubts reigned,
my sand-castle faith, it slipped away
I found myself standing on your grace,
it's been there all the time
Chorus
Vaya con Dios,
parsifal
Beste Pied en anderen,
Ik merk dat ik in mijn bericht hiervoor de fout hebt gemaakt dat ik mijn mening aan het verdedigen was, waarbij alles daaraan ondergeschikt werd. Hierbij werd dus het gelijk krijgen belangrijker dan het gelijk hebben. Mijn excuses hiervoor. Juist deze fout mag in een discussie niet gemaakt worden. Zeker niet als daarbij zoals ik deed de Bijbel voor het karretje wordt gespannen.
Ik wil nu in een bericht de zaak op een iets andere manier benaderen. Ik hoop ook eerlijker, hierbij zal ik dingen herhalen, maar dat is misschien ook nodig.
Wat betreft het verlangen tot heil, ben ik het nu met je eens. Het verlangen is niet het heil zelf en het is ook niet een teken van de komende verlossing, als het enkel een verlangen is. Hierbij heb je denk ik toch terecht op de gelijkenis van de tien maagden gewezen. Toch mag je zeker van de zaligheid zijn als dit verlangen een verlangen ten koste van alles is. Als je gebed is: "Bekeer me, maar nu nog niet" Dan is het verlangen egoistisch. Maar voor zovelen is het gebed anders. Daar is het een niet zien van God. Mensen die er alles voor over zullen hebben om bij Hem te zijn. En toch een nog zo vaak vallen. Maar hier is niet alleen een wil tot zaligheid, maar ook een wil tot heilig leven. Ook al word je zo vaak verleid door de zonde en geef je zo vaak toe. Er is een haat tegen deze verleiding en een haat tegen het toegeven. Dit laatste is een verlangen wat God geeft en ook een volkomen erkenning van God. Het zondige is fout en Hij moet redden. Als Hij redt dan zal ik de zonde die ik nu nog steeds aanhang en die mij tijdelijk plezier en vreugde van genieting geeft uiteindelijk vervangen worden door iets dat veel meer vreugde zal geven. Hier gaat het denk om een willen dat door God is gegeven. Dan mag er ook het vertrouwen zijn in het al volbrachte werk van Christus.
Wat betreft geloof. Hier moet ik toch blijven bij mijn oude standpunt, wat naar mijn idee inderdaad verwoord is in Artikel 22 van de NGB. Maar deze zaken kunnen verschillend geinterpreteerd worden zoals blijkt. Mijn inziens bewijst het zien van de beloften en ze omhelzen het geloof. Sterker nog dit is het geloof. Hier gaat inderdaad God's gave vooraf. Maar het feit dat wij die gave omhelzen bewijst dat de gave echt voor ons is. We kunnen niet voor niets bij deze God komen.
Hierbij ga ik inderdaad ook uit van de tekst uit 1 Tim. 2 Waarin staat dat God wil dat alle mensen behouden worden. Niemand mag vragen negatief beantwoorden of het heil ook wel voor hem bestemd is, of God wel wil dat hij of zij zalig wordt, de vragen zijn al beantwoord in de Bijbel. Geloof ze dan maar. Door het eenvoudige geloof worden ze ook waarheid.
Zo gaat de vergelijking van het testament wel op (deze vergelijking komt trouwens van Luther). Met God's beloften heb je een testament in handen. Nu is het zaak of je gelooft wat er in dit testament staat en de erfenis gaat innen. Velen zijn er die niets met dit testament doen, maar toch is dit testament volledig betrouwbaar en wie gaat (en dat mag zoals je bent) krijgt ook wat beloofd is.
Nogmaals mijn excuses voor de herhalingen en misschien foute toonzetting van eerdere berichten.
Vaya con Dios,
parsifal
Ik merk dat ik in mijn bericht hiervoor de fout hebt gemaakt dat ik mijn mening aan het verdedigen was, waarbij alles daaraan ondergeschikt werd. Hierbij werd dus het gelijk krijgen belangrijker dan het gelijk hebben. Mijn excuses hiervoor. Juist deze fout mag in een discussie niet gemaakt worden. Zeker niet als daarbij zoals ik deed de Bijbel voor het karretje wordt gespannen.
Ik wil nu in een bericht de zaak op een iets andere manier benaderen. Ik hoop ook eerlijker, hierbij zal ik dingen herhalen, maar dat is misschien ook nodig.
Wat betreft het verlangen tot heil, ben ik het nu met je eens. Het verlangen is niet het heil zelf en het is ook niet een teken van de komende verlossing, als het enkel een verlangen is. Hierbij heb je denk ik toch terecht op de gelijkenis van de tien maagden gewezen. Toch mag je zeker van de zaligheid zijn als dit verlangen een verlangen ten koste van alles is. Als je gebed is: "Bekeer me, maar nu nog niet" Dan is het verlangen egoistisch. Maar voor zovelen is het gebed anders. Daar is het een niet zien van God. Mensen die er alles voor over zullen hebben om bij Hem te zijn. En toch een nog zo vaak vallen. Maar hier is niet alleen een wil tot zaligheid, maar ook een wil tot heilig leven. Ook al word je zo vaak verleid door de zonde en geef je zo vaak toe. Er is een haat tegen deze verleiding en een haat tegen het toegeven. Dit laatste is een verlangen wat God geeft en ook een volkomen erkenning van God. Het zondige is fout en Hij moet redden. Als Hij redt dan zal ik de zonde die ik nu nog steeds aanhang en die mij tijdelijk plezier en vreugde van genieting geeft uiteindelijk vervangen worden door iets dat veel meer vreugde zal geven. Hier gaat het denk om een willen dat door God is gegeven. Dan mag er ook het vertrouwen zijn in het al volbrachte werk van Christus.
Wat betreft geloof. Hier moet ik toch blijven bij mijn oude standpunt, wat naar mijn idee inderdaad verwoord is in Artikel 22 van de NGB. Maar deze zaken kunnen verschillend geinterpreteerd worden zoals blijkt. Mijn inziens bewijst het zien van de beloften en ze omhelzen het geloof. Sterker nog dit is het geloof. Hier gaat inderdaad God's gave vooraf. Maar het feit dat wij die gave omhelzen bewijst dat de gave echt voor ons is. We kunnen niet voor niets bij deze God komen.
Hierbij ga ik inderdaad ook uit van de tekst uit 1 Tim. 2 Waarin staat dat God wil dat alle mensen behouden worden. Niemand mag vragen negatief beantwoorden of het heil ook wel voor hem bestemd is, of God wel wil dat hij of zij zalig wordt, de vragen zijn al beantwoord in de Bijbel. Geloof ze dan maar. Door het eenvoudige geloof worden ze ook waarheid.
Zo gaat de vergelijking van het testament wel op (deze vergelijking komt trouwens van Luther). Met God's beloften heb je een testament in handen. Nu is het zaak of je gelooft wat er in dit testament staat en de erfenis gaat innen. Velen zijn er die niets met dit testament doen, maar toch is dit testament volledig betrouwbaar en wie gaat (en dat mag zoals je bent) krijgt ook wat beloofd is.
Nogmaals mijn excuses voor de herhalingen en misschien foute toonzetting van eerdere berichten.
Vaya con Dios,
parsifal
Heel goed, Parsifal; als je merkt dat je verkeerde opmerkingen maakt, opmerkingen die niet kloppen, dan moet je het rechtzetten. Verder mag je van mij net zo fel je mening verdedigen als je wilt. In het betamelijke natuurlijk, maar dat hoef ik je niet te zeggen. Als ik nu dingen laat liggen, waar je toch nog een antwoord op wilt hebben (Nicodemus, Bileam, de verrekijker en het theologische raster), je zegt het maar. En als anderen daar vragen over hebben, stel ze gerust. Ik kan allicht proberen je vragen te beantwoorden, of dat voor jou voldoende is weet ik niet. Want ook ik reageer precies zo, dat het in mijn straatje past. En daar kan je me dus altijd op aanspreken.
“Toch mag je zeker van de zaligheid zijn als dit verlangen een verlangen ten koste van alles is.â€
“Toch mag je zeker van de zaligheid zijn als dit verlangen een verlangen ten koste van alles is.â€