Heeft God ook emoties? En zo ja, zijn het dan soortgelijke emoties al wij mensen hebben? Of zijn emoties alleen menselijk?
Heeft God alle emoties, of alleen bepaalde emoties? Zijn emoties geschapen of is dat iets dat de mens aangeleerd wordt?
emoties van God ?!
-
sochrio
-
Mirror
-
Trein
God heeft wel degelijk emoties, op meerdere plaatsen in de Bijbel wordt God overgehaald om de mensheid toch te sparen. Dat duidt imho alleen maar op het feit dat ook God emoties heeft.
Of die emoties vergelijkbaar zijn met menselijke emoties, is natuurlijk koffiedik kijken hoewel het feit dat wij geschapen zijn naar Zijn gelijkenis, daar wel op zou kunnen duiden.
Of die emoties vergelijkbaar zijn met menselijke emoties, is natuurlijk koffiedik kijken hoewel het feit dat wij geschapen zijn naar Zijn gelijkenis, daar wel op zou kunnen duiden.
Heeft God emoties? Je zou het wel denken, als je in de Bijbel leest van Gods toorn en berouw. Hij laat Zich zelfs verbidden. Toch is dit volgens de meeste uitleggers niet zo. Het gaat hier om mensvormig spreken.
Bavinck zegt ervan (Gereformeerde Dogmatiek, deel 2, hoofdsuk 4, paragraaf 30): “Wie God verandering toekent, van Wezen, kennis of wil, komt al Zijn deugden, de onafhankelijkheid, de eenvoudigheid, de eeuwigheid, de alwetendheid, de almacht te na. Hij berooft God van Zijn Goddelijke natuur en de religie van haar vaste grond en zekere troost.
Toch is deze onveranderlijkheid geen monotone eenheid, geen star onbewegelijk zijn. De Schrift zelf gaat ons voor, om God te beschrijven in de menigvuldigste relaties tot al Zijn schepsels. Onveranderlijk in Zichzelf, leeft Hij toch als het ware het leven van Zijn schepselen mee en neemt in hun wisselingen deel. De Schrift spreekt van God op menselijke wijze en kan niet anders. Maar hoe menselijk zij ook spreekt, zij verbiedt ons tegelijkertijd, om enige verandering in God Zelf te stellen. Er is verandering om Hem heen en buiten Hem, er is verandering in de relatie tot Hem, maar er is geen verandering in God Zelf. En hierin bestaat juist de onbegrijpelijke grootheid van God en tevens de heerlijkheid der Christelijke belijdenis, dat God, onveranderlijk in Zichzelf, toch veranderlijke schepselen in het aanzijn roepen kan; dat Hij, eeuwig in Zichzelf, toch in de tijd kan ingaan; dat Hij, onmetelijk in Zichzelf, toch ieder punt der ruimte met Zijn Wezen doordringen kan; dat Hij, die het absolute Zijn is, toch ook aan het wordend schepsel een eigen plaats kan schenken. In de eeuwigheid Gods is geen moment des tijds, in zijn onmetelijkheid geen punt der ruimte, in zijn zijn geen element des wordens te ontdekken. Maar omgekeerd is het God, die het schepsel, is het de eeuwigheid, die de tijd, is het de onmetelijkheid, die de ruimte, is het, het zijn, dat het worden, is het de onveranderlijkheid, die de verandering poneert. Een overgang tussen beide is er niet; er is een diepe kloof tussen het Zijn Gods en het zijn van alle creatuur. Het is Goddelijke grootheid, dat Hij neerdalen kan tot het schepsel; dat Hij, transcendent, toch immanent wonen kan in al het geschapene; dat Hij, Zichzelf behoudende, Zichzelf kan geven en, zijn onveranderlijkheid absoluut handhavende, toch in een oneindig aantal relaties treden kan tot Zijn schepselen. Met verscheidene voorbeelden trachtte men dit op te helderen. De zon blijft dezelfde, hetzij ze verschroeit of verwarmt, pijn doet of verkwikt (Augustinus). Een geldstuk verandert niet, al wordt het nu eens een prijs en dan een pand genoemd (id.). Een zuil blijft staan, hetzij iemand ze nu eens aan zijn rechter-, dan aan zijn linkerhand ziet (Thomas). Een kunstenaar verandert niet, als hij zijn conceptie in woord of toon, in stem of kleur gestalte geeft, en een geleerde niet, als hij zijn gedachten neerlegt in een boek. Al deze vergelijkingen gaan mank, maar ze geven toch enig denkbeeld, hoe iets, in wezen gelijkblijvend, in relatie veranderen kan. Bij God geldt dit nu nog zoveel te meer, omdat Hij, de Onveranderlijke, Zelf de enige oorzaak is van al wat verandert. Hij stelt Zich niet in relatie tot enig schepsel, alsof dit ook maar enigszins bestaan zou zonder Hem, maar Hij stelt Zelf alle dingen in die relaties tot Zichzelf, welke Hij eeuwig en onveranderlijk wil en juist zo, op die wijze en in dat moment des tijds, waarin zij werkelijk plaats grijpen.â€
Bavinck zegt ervan (Gereformeerde Dogmatiek, deel 2, hoofdsuk 4, paragraaf 30): “Wie God verandering toekent, van Wezen, kennis of wil, komt al Zijn deugden, de onafhankelijkheid, de eenvoudigheid, de eeuwigheid, de alwetendheid, de almacht te na. Hij berooft God van Zijn Goddelijke natuur en de religie van haar vaste grond en zekere troost.
Toch is deze onveranderlijkheid geen monotone eenheid, geen star onbewegelijk zijn. De Schrift zelf gaat ons voor, om God te beschrijven in de menigvuldigste relaties tot al Zijn schepsels. Onveranderlijk in Zichzelf, leeft Hij toch als het ware het leven van Zijn schepselen mee en neemt in hun wisselingen deel. De Schrift spreekt van God op menselijke wijze en kan niet anders. Maar hoe menselijk zij ook spreekt, zij verbiedt ons tegelijkertijd, om enige verandering in God Zelf te stellen. Er is verandering om Hem heen en buiten Hem, er is verandering in de relatie tot Hem, maar er is geen verandering in God Zelf. En hierin bestaat juist de onbegrijpelijke grootheid van God en tevens de heerlijkheid der Christelijke belijdenis, dat God, onveranderlijk in Zichzelf, toch veranderlijke schepselen in het aanzijn roepen kan; dat Hij, eeuwig in Zichzelf, toch in de tijd kan ingaan; dat Hij, onmetelijk in Zichzelf, toch ieder punt der ruimte met Zijn Wezen doordringen kan; dat Hij, die het absolute Zijn is, toch ook aan het wordend schepsel een eigen plaats kan schenken. In de eeuwigheid Gods is geen moment des tijds, in zijn onmetelijkheid geen punt der ruimte, in zijn zijn geen element des wordens te ontdekken. Maar omgekeerd is het God, die het schepsel, is het de eeuwigheid, die de tijd, is het de onmetelijkheid, die de ruimte, is het, het zijn, dat het worden, is het de onveranderlijkheid, die de verandering poneert. Een overgang tussen beide is er niet; er is een diepe kloof tussen het Zijn Gods en het zijn van alle creatuur. Het is Goddelijke grootheid, dat Hij neerdalen kan tot het schepsel; dat Hij, transcendent, toch immanent wonen kan in al het geschapene; dat Hij, Zichzelf behoudende, Zichzelf kan geven en, zijn onveranderlijkheid absoluut handhavende, toch in een oneindig aantal relaties treden kan tot Zijn schepselen. Met verscheidene voorbeelden trachtte men dit op te helderen. De zon blijft dezelfde, hetzij ze verschroeit of verwarmt, pijn doet of verkwikt (Augustinus). Een geldstuk verandert niet, al wordt het nu eens een prijs en dan een pand genoemd (id.). Een zuil blijft staan, hetzij iemand ze nu eens aan zijn rechter-, dan aan zijn linkerhand ziet (Thomas). Een kunstenaar verandert niet, als hij zijn conceptie in woord of toon, in stem of kleur gestalte geeft, en een geleerde niet, als hij zijn gedachten neerlegt in een boek. Al deze vergelijkingen gaan mank, maar ze geven toch enig denkbeeld, hoe iets, in wezen gelijkblijvend, in relatie veranderen kan. Bij God geldt dit nu nog zoveel te meer, omdat Hij, de Onveranderlijke, Zelf de enige oorzaak is van al wat verandert. Hij stelt Zich niet in relatie tot enig schepsel, alsof dit ook maar enigszins bestaan zou zonder Hem, maar Hij stelt Zelf alle dingen in die relaties tot Zichzelf, welke Hij eeuwig en onveranderlijk wil en juist zo, op die wijze en in dat moment des tijds, waarin zij werkelijk plaats grijpen.â€
-
Mirror
Dat vermoeden had ik al.Nee, ik bedoel God de Vader, in de goddelijke natuur dus.
Het woord emotie klinkt voor mij heel menselijk. Vanuit mijn gevoel is het dus niet goddelijk. In de Bijbel wordt verschillende keren over emoties van God gesproken. Een goed voorbeeld hiervan is: Genesis 6 : 6 "Toen berouwde het den HEERE, dat Hij den mens op de aarde gemaakt had, en het smartte Hem aan Zijn hart."
In de kanttekening staat dat dit menselijk gesproken is: “Aldus wordt menselijker wijze in de Heilige Schrift van God gesproken, omdat Hij Zijn werk of daden verandert, hoewel Hij in Zichzelf onveranderlijk blijftâ€
Wij zijn mensen en hebben te maken met God zoals Hij zich aan ons openbaart. Hierbij geloven we dat God niet bedriegt en dat Zijn openbaring een afspiegeling is van Wie God werkelijk is. Wij hebben echter beperking als niet buiten de tijd kunnen denken. God houdt hier in Zijn openbaring voor ons rekening mee.
Wij moeten denk ik niet te diep graven in wie God werkelijk is buiten Zijn openbaring om. Als God zegt dat Hij berouw heeft dan moeten wij dat geloven en niet weg redeneren. Hij heeft er voor gekozen Zich zo te openbaren en wij hebben zo met Hem te maken. Op een zelfde manier mogen en moeten wij God zien als een God die verdriet kan hebben en een God die lief heeft. Zo krijgen wij met Hem te maken in de tijd.
Natuurlijk heb je hierbij geen volledig beeld. Ook lijken er tegenstrijdigheden te zijn. Het is alsof je uit een dwarsdoorsnede van een boom, de hele boom wil beschrijven. Dat kan niet, je hebt een dimensie te kort om alles te zien. Je mag wel filosoferen hoe het werkelijk is, maar hierbij moeten we God op Zijn openbaring blijven geloven.
We moeten zeker niet naar de dod van de filosofen toe. Dat we op grond van deze god de GOd van de Bijbel gaan kennen en de Bijbel zo gaan uitleggen dat het overeenkomt met de door ons bedachte God. Eerst de openbaring, daardoor kunnen we God kennen.
Nog even over emoties. In het menselijk spraakgebruik wijst emotie op een verandering. Nu is er bij God geen schaduw van omkeer. Dus zeggen sommige mensen dat Hij geen emoties heeft. Dit laatst is mijn inziens te eenvoudig en brengt ons eerder bij de god van de Islam dan bij de God van de Bijbel.
Vaya con Dios,
parsifal
Wij moeten denk ik niet te diep graven in wie God werkelijk is buiten Zijn openbaring om. Als God zegt dat Hij berouw heeft dan moeten wij dat geloven en niet weg redeneren. Hij heeft er voor gekozen Zich zo te openbaren en wij hebben zo met Hem te maken. Op een zelfde manier mogen en moeten wij God zien als een God die verdriet kan hebben en een God die lief heeft. Zo krijgen wij met Hem te maken in de tijd.
Natuurlijk heb je hierbij geen volledig beeld. Ook lijken er tegenstrijdigheden te zijn. Het is alsof je uit een dwarsdoorsnede van een boom, de hele boom wil beschrijven. Dat kan niet, je hebt een dimensie te kort om alles te zien. Je mag wel filosoferen hoe het werkelijk is, maar hierbij moeten we God op Zijn openbaring blijven geloven.
We moeten zeker niet naar de dod van de filosofen toe. Dat we op grond van deze god de GOd van de Bijbel gaan kennen en de Bijbel zo gaan uitleggen dat het overeenkomt met de door ons bedachte God. Eerst de openbaring, daardoor kunnen we God kennen.
Nog even over emoties. In het menselijk spraakgebruik wijst emotie op een verandering. Nu is er bij God geen schaduw van omkeer. Dus zeggen sommige mensen dat Hij geen emoties heeft. Dit laatst is mijn inziens te eenvoudig en brengt ons eerder bij de god van de Islam dan bij de God van de Bijbel.
Vaya con Dios,
parsifal
-
Mirror
Parsifal,
Wij zijn inderdaad gebonden aan Gods openbaring, God openbaart zich in het bijzonder door Zijn woord. Ik geloof dat de Heere er zorg voor draagt dat Zijn woord tot Zijn wederkomst in oorspronkelijke vorm behouden blijft. Zo zie ik de statenvertaling, de kanttekening staat naast de Bijbel. (Gods leiding hield niet op bij de kanttekeningen) Persoonlijk hecht ik waarde aan de kanttekeningen, de vertalers hebben hiermee meer duidelijkheid over de inhoud van de Bijbel willen geven.
Als er in de Bijbel geschreven staat dat God lief heeft, haat, verdriet en berouw heeft dan begrijp ik dat en is dit waar. God daalt in Zijn woord af tot ons beperkte begripsvermogen. (wonderlijk!) De kanttekening geeft de uitleg dat God in Zijn wezen onveranderlijk is, en dat daarom menselijk over berouw wordt gesproken. Dit is heel moeilijk (onmogelijk?) te begrijpen. Als mens voel ik vandaag dit en morgen voel ik dat. Dit komt mede doordat mijn kennis maar slechts een heel beperkt stukje van het verleden, een klein stukje heden en helemaal niets van de toekomst bevat. Mijn 'macht' is zeer beperkt. God is alwetend en almachtig, hierdoor kan ik een heel klein beetje van Zijn onveranderlijkheid begrijpen.
Doet de onveranderlijkheid iets toe aan Gods, menselijk uitgedrukt, 'emoties'? Ik denk heel veel, de emoties worden hierdoor niet afgezwakt maar juist versterkt. God regeert en bestuurt alle dingen. Derhalve reageert Hij niet op veranderingen buiten Zich (wat feitelijk emoties doen), maar is Hij het zelf. Dit geeft juist een veel diepere dimensie aan Zijn emoties; Zijn liefde, verdriet, berouw en haat. Deze emoties hebben een enorme vastheid in zich, wat God lief heeft moet Hij voor eeuwig lief hebben. (is niet onderhevig aan veranderingen) Wat een troost voor gelovigen. Wij kunnen God (in Zijn wezen) niet begrijpen, en moeten daarom Zijn openbaring vasthouden. Voor ons beperkte begripsvermogen is het alsof God emoties heeft.
Ik hoop dat ik hiermee duidelijk heb gekregen wat ik bedoel, misschien werpt het alleen meer vragen op.
Groeten, Mirror
Wij zijn inderdaad gebonden aan Gods openbaring, God openbaart zich in het bijzonder door Zijn woord. Ik geloof dat de Heere er zorg voor draagt dat Zijn woord tot Zijn wederkomst in oorspronkelijke vorm behouden blijft. Zo zie ik de statenvertaling, de kanttekening staat naast de Bijbel. (Gods leiding hield niet op bij de kanttekeningen) Persoonlijk hecht ik waarde aan de kanttekeningen, de vertalers hebben hiermee meer duidelijkheid over de inhoud van de Bijbel willen geven.
Als er in de Bijbel geschreven staat dat God lief heeft, haat, verdriet en berouw heeft dan begrijp ik dat en is dit waar. God daalt in Zijn woord af tot ons beperkte begripsvermogen. (wonderlijk!) De kanttekening geeft de uitleg dat God in Zijn wezen onveranderlijk is, en dat daarom menselijk over berouw wordt gesproken. Dit is heel moeilijk (onmogelijk?) te begrijpen. Als mens voel ik vandaag dit en morgen voel ik dat. Dit komt mede doordat mijn kennis maar slechts een heel beperkt stukje van het verleden, een klein stukje heden en helemaal niets van de toekomst bevat. Mijn 'macht' is zeer beperkt. God is alwetend en almachtig, hierdoor kan ik een heel klein beetje van Zijn onveranderlijkheid begrijpen.
Doet de onveranderlijkheid iets toe aan Gods, menselijk uitgedrukt, 'emoties'? Ik denk heel veel, de emoties worden hierdoor niet afgezwakt maar juist versterkt. God regeert en bestuurt alle dingen. Derhalve reageert Hij niet op veranderingen buiten Zich (wat feitelijk emoties doen), maar is Hij het zelf. Dit geeft juist een veel diepere dimensie aan Zijn emoties; Zijn liefde, verdriet, berouw en haat. Deze emoties hebben een enorme vastheid in zich, wat God lief heeft moet Hij voor eeuwig lief hebben. (is niet onderhevig aan veranderingen) Wat een troost voor gelovigen. Wij kunnen God (in Zijn wezen) niet begrijpen, en moeten daarom Zijn openbaring vasthouden. Voor ons beperkte begripsvermogen is het alsof God emoties heeft.
Ik hoop dat ik hiermee duidelijk heb gekregen wat ik bedoel, misschien werpt het alleen meer vragen op.
Groeten, Mirror
-
strik
-
sochrio
Ik bedoelde inderdaad vooral emoties als liefde, haat, verdriet en derglijke.
Ik denk dat de menselijke emoties die we nu hebben een overblijfsel is van het volmaakte dat we hadden bij de schepping. Toen was de mens volmaakt nu niet meer. Dat geldt op alle gebieden dus ook op het gebied van het gevoel.
Verandering is inderdaad een kenmerk van emoties, maar niet het belangrijkste. Emoties zijn vooral gevoelsuitingen. Door emoties laat je iets zien van wat er in je leeft. Als je die definitie hanteert heeft God dus zeker weten emoties. (Bij Hem is echter absoluut geen sprake van verandering)
God bezit echter niet de emoties, maar Hij is de emotie zelf. DAt klinkt heel filosofisch, ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. Als ik van iemand houd, dan straal ik liefde uit naar die persoon. Nu zal ik nooit alleen maar liefde uitstralen. Ik vertoon een bepaald gedrag of zeg bepaalde woorden en de ander interpreteert die als liefde. Dus, de liefde komt tot uiting in mijn gedrag of woorden.
Wanneer God een mens liefheeft, dan is Zijn liefde volmaakt en blijvend (ik kan ook ruzie krijgen met de persoon aan wie ik eerst liefde gaf). Hij is de liefde zelf. M.a.w. de liefde blijkt niet uit hoe Hij doet of wat Hij zegt, maar Hij is de liefde zelf. Hij is namelijk God en dus almachtig en eeuwig. Hij staat boven alles, dus ook boven de emoties en kan niet in een emotie gevangen worden.
Als God geen emoties had, zou Hij een onpersoonlijk wezen zijn. Is het zonder emoties wel mogelijk contact te leggen of een relatie aan te gaan? Ik denk het niet. En dat is nu juist hetgene wat God wil. Hij wil (modern gezegd) een relatie met ons. Dat kan toch niet buiten emoties omgaan. Als God geen emoties had, dan zou Hij toch nooit Zijn Zoon naar deze wereld gezonden hebben? DAn zou Hij geen medelijden kennen, geen geduld en geen liefde.
Hij heeft de mens geschapen als een emotioneel wezen. De mens heeft emotionaliteit in zich. Emoties worden echter wel aangestuurd en bijgeschaafd door de cultuur en de opvoeding.
Ik denk dat de menselijke emoties die we nu hebben een overblijfsel is van het volmaakte dat we hadden bij de schepping. Toen was de mens volmaakt nu niet meer. Dat geldt op alle gebieden dus ook op het gebied van het gevoel.
Verandering is inderdaad een kenmerk van emoties, maar niet het belangrijkste. Emoties zijn vooral gevoelsuitingen. Door emoties laat je iets zien van wat er in je leeft. Als je die definitie hanteert heeft God dus zeker weten emoties. (Bij Hem is echter absoluut geen sprake van verandering)
God bezit echter niet de emoties, maar Hij is de emotie zelf. DAt klinkt heel filosofisch, ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. Als ik van iemand houd, dan straal ik liefde uit naar die persoon. Nu zal ik nooit alleen maar liefde uitstralen. Ik vertoon een bepaald gedrag of zeg bepaalde woorden en de ander interpreteert die als liefde. Dus, de liefde komt tot uiting in mijn gedrag of woorden.
Wanneer God een mens liefheeft, dan is Zijn liefde volmaakt en blijvend (ik kan ook ruzie krijgen met de persoon aan wie ik eerst liefde gaf). Hij is de liefde zelf. M.a.w. de liefde blijkt niet uit hoe Hij doet of wat Hij zegt, maar Hij is de liefde zelf. Hij is namelijk God en dus almachtig en eeuwig. Hij staat boven alles, dus ook boven de emoties en kan niet in een emotie gevangen worden.
Als God geen emoties had, zou Hij een onpersoonlijk wezen zijn. Is het zonder emoties wel mogelijk contact te leggen of een relatie aan te gaan? Ik denk het niet. En dat is nu juist hetgene wat God wil. Hij wil (modern gezegd) een relatie met ons. Dat kan toch niet buiten emoties omgaan. Als God geen emoties had, dan zou Hij toch nooit Zijn Zoon naar deze wereld gezonden hebben? DAn zou Hij geen medelijden kennen, geen geduld en geen liefde.
Hij heeft de mens geschapen als een emotioneel wezen. De mens heeft emotionaliteit in zich. Emoties worden echter wel aangestuurd en bijgeschaafd door de cultuur en de opvoeding.
-
Mirror
sochrio, echt heel verrassend dat we exact hetzelfde denken!Doet de onveranderlijkheid iets toe aan Gods, menselijk uitgedrukt, 'emoties'? Ik denk heel veel, de emoties worden hierdoor niet afgezwakt maar juist versterkt. God regeert en bestuurt alle dingen. Derhalve reageert Hij niet op veranderingen buiten Zich (wat feitelijk emoties doen), maar is Hij het zelf. Dit geeft juist een veel diepere dimensie aan Zijn emoties; Zijn liefde, verdriet, berouw en haat. Deze emoties hebben een enorme vastheid in zich, wat God lief heeft moet Hij voor eeuwig lief hebben. (is niet onderhevig aan veranderingen) Wat een troost voor gelovigen. Wij kunnen God (in Zijn wezen) niet begrijpen, en moeten daarom Zijn openbaring vasthouden. Voor ons beperkte begripsvermogen is het alsof God emoties heeft.
Ik denk dat het belangrijk is dat we wel blijven beseffen dat God ten diepste geen emoties heeft. Maar dat dit slechts een menselijke uitdrukking van de echtheid, volheid en onveranderlijkheid van de Goddelijke 'emotie' is.
God is de oorsprong van alles, de mens heeft iets van de Goddelijke 'emotie', wat wij emotie noemen, in zich. Deze (menselijke)emoties worden deels gedirigeerd door gebeurtenissen om ons heen.
Maar heeft 'emotie' nu niet juist in zich, dat het slechts een aandoening is, een verandering, een opwelling. Een emotie kan diep ingrijpen, zeker wel; maar het is toch iets dat van buitenaf op je inwerkt en van voorbijgaande aard is.
Als we spreken over Gods liefde, dan hebben we het over een van Zijn deugden. Dit behoort bij Zijn Persoon, is een karaktertrek.
Of zie ik dat verkeerd? Ik probeer maar wat mee te denken en ik zie wel dat ik heel dicht bij de reactie van Mirror uitkom...
Als we spreken over Gods liefde, dan hebben we het over een van Zijn deugden. Dit behoort bij Zijn Persoon, is een karaktertrek.
Of zie ik dat verkeerd? Ik probeer maar wat mee te denken en ik zie wel dat ik heel dicht bij de reactie van Mirror uitkom...
-
sochrio
Pied,
Een emotie is niet iets van buiten af, maar een reactie op iets van buiten af. Een groep van 10 mensen kan naar een schilderij staan kijken. Ze zien hetzelfde schilderij, dus de factor die van buitenaf komt is bij allemaal hetzelfde. toch kan dit schilderij bij iedere persoon weer een andere emotie oproepen. Het kan bijv. angst oproepen, verdriet, herinnering, een soort heimwee, een gevoel van verwondering en ga zo maar door.
Ik denk dat je de emoties tekort doet als je het 'slechts een aandoening, een verandering een opwelling' noemt. Zeker, emoties wellen vaak plotseling op, ze kunnen heel veranderlijk zijn, maar het is dieper. Emoties beheersen ons gevoelsleven. Onze emoties maken ons tot mens.
Emoties is niet iets wat geheel buiten ons om gaat, nee ze vormen een deel van onze persoonlijkheid.
De liefde van God is een van Zijn deugden, dat is waar. Ik weet echter wel bijna zeker dat God ook werkelijk van mensen houdt.
Een ander voorbeeld: toen God alles geschapen had, bezag Hij het en zag dat het zeer goed was. ik geloof dat dit niet slechts een nuchtere, verstandelijke constatering geweest is. Nee, God keek met tevredenheid naar de schepping, Hij genoot ervan. Daarom heeft Hij emoties
Mirror,
Ik ben het met je eens als je zegt dat emotie slechts een woord is wat wij aan bepaalde eigenschappen van God geven.
Toch denk ik dat het wel goed is het woord emotie te gebruiken om aan te tonen dat God geen gevoelloos Wezen is. God houdt van mensen, Hij heeft deze wereld lief. Ik denk dat heel veel mensen een koud en doods beeld van God hebben.
Een emotie is niet iets van buiten af, maar een reactie op iets van buiten af. Een groep van 10 mensen kan naar een schilderij staan kijken. Ze zien hetzelfde schilderij, dus de factor die van buitenaf komt is bij allemaal hetzelfde. toch kan dit schilderij bij iedere persoon weer een andere emotie oproepen. Het kan bijv. angst oproepen, verdriet, herinnering, een soort heimwee, een gevoel van verwondering en ga zo maar door.
Ik denk dat je de emoties tekort doet als je het 'slechts een aandoening, een verandering een opwelling' noemt. Zeker, emoties wellen vaak plotseling op, ze kunnen heel veranderlijk zijn, maar het is dieper. Emoties beheersen ons gevoelsleven. Onze emoties maken ons tot mens.
Emoties is niet iets wat geheel buiten ons om gaat, nee ze vormen een deel van onze persoonlijkheid.
De liefde van God is een van Zijn deugden, dat is waar. Ik weet echter wel bijna zeker dat God ook werkelijk van mensen houdt.
Een ander voorbeeld: toen God alles geschapen had, bezag Hij het en zag dat het zeer goed was. ik geloof dat dit niet slechts een nuchtere, verstandelijke constatering geweest is. Nee, God keek met tevredenheid naar de schepping, Hij genoot ervan. Daarom heeft Hij emoties
Mirror,
Ik ben het met je eens als je zegt dat emotie slechts een woord is wat wij aan bepaalde eigenschappen van God geven.
Toch denk ik dat het wel goed is het woord emotie te gebruiken om aan te tonen dat God geen gevoelloos Wezen is. God houdt van mensen, Hij heeft deze wereld lief. Ik denk dat heel veel mensen een koud en doods beeld van God hebben.